varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
28-06-2006
Ons verlof opnieuw uitgesteld.
Het lijkt er op dat het dit jaar ons niet gegund is om op verlof te gaan.Na het slechte weer, die ons deed thuisblijven eind mei, blijkt nu de knie van mijn "2° man" het te begeven. Morgen wordt een kijkoperatie uitgevoerd op de rechterknie. Daaruit moet blijken of de ligamenten niet geraakt zijn. Blijkt dit zo te zijn, dan is een tweede operatie nodig, en zou een langere rustperiode nodig zijn.We hebben nu de 12e augustus vooropgesteld t/m 27 augustus als verlofdata. Maar zeker, zijn we nergens meer van.Nu het mooie weer er is, zitten we langs de kant, en kijken met weemoed naar voorbijvarende bootjes. We kijken met grote vragende ogen elkaar aan : "Wanneer kunnen wij terug varen ?" Alles hangt af van het knietje van Petra !
Toen ik verleden week-end in Deinze lag, op de oude leie heb ik altijd de gewoonte om naar de rest van de jachtjes te gaan zien. Als laatste in de rij lag dit mooie bootje met koperen beslag in de zon te schitteren. Een foto, als het lukt deze maal, wilde ik jullie niet onthouden. Mooi toch !
Het is vandaag precies 187 jaar geleden dat het eerste stoomschip de Atlantische Oceaan overstak, las ik in de geschiedenis op seniorennet. Het stoomschip vertrok op 22 mei 1819 en kwam 29 dagen en 4 uur later aan in Liverpool. Kapitein Moses Rogers werd ingehaald als een koning. Slechter verging het hem, toen hij later zocht om een reis terug te krijgen naar de Verenigde Staten. Financiëel aan de grond keerde hij terug naar Savannah, Georgia. De eens zo gevierde kapitein zocht overal om aan geld te raken, maar ving overal bot. Na diverse verkooppogingen verging het schip twee jaar later bij Long Island, en brak in twee. Ter ere van dit schip werd het eerste door atoom aangedreven schip, dat in één ruk de Atlantische Oceaan overstak, a.s. Savannah gedoopt.
Zaterdagmorgen 17 juni - we staan vertrekkensklaar - we hebben net om koffiekoeken gereden en heerlijk ontbeten. Bijna spreekwoordelijk duik ik de machinekamer in, om olie te peilen en vet te steken op de schroefas. De schrik slaat mij om het hart wanneer ik onder de motor water zie staan. Bovenop drijft er wat olie en vet. Ne mens denkt direct aan het ergste, natuurlijk ! Hier of daar een lek. Gelukkig is dit niet zo. Ik wrijf overal met de hand onder de motor en die is droog. Olie- en waterverlies is er niet, dus is de as de schuldige. Ik neem de vetspuit en doe op de twee smeernippels drie pompbeurten ieder. Christophe, die ondertussen komt kijken, zegt dat dit voldoende zou moeten zijn, maar dat ik best voor ik de sluis inga, nog eens zou controleren. Ik besluit eerst de bodem zuiver te maken en de smurrie op te ruimen. Ruim anderhalve emmer water komt er vanonder. Armen en benen doen pijn, om in deze kleine ruimte tientallen keren met een plastic bekertje onder de motor te scheppen en zo een emmer te vullen. Mijn armen stinken naar de olie en zijn vol blauwe plekken. Het bekertje moet door een smalle ruimte terug naar boven komen om in de emmer te doen. Natuurlijk valt het bekertje enkele keren onder de motor, omdat het zo glibberig is van de olie. Na anderhalf uur is het boeltje opgelost en is alles proper. We vertrekken rond half elf met een schitterende zon. Eerst rustig op 1200 toeren op de moervaart. Bij het uitkomen van de moervaart, doe ik, zoals steeds, vollen bak open om het kanaal Gent-Terneuzen over te steken. Ik draai nu ruim 1600 toeren en steek het eilandje van Langerbrugge voorbij. Eens dit voorbij, moeten we stuurboord af en komen op de ringvaart. We lopen nu recht voor de sluis van Evergem. Ik meld mij via marifoon : "jachtje in opvaart El Verde". Een krakerige stem zegt : "Evergem begrepen, u kan mee in de eerste schutting", ik antwoord : "El Verde, begrepen out"! Een halfuurtje later lopen we de sluis uit en gaan stuurboord uit naar het kanaal Gent-Oostende. Een uurtje later zijn we aan de schipdonksluis en gaan bakboord uit en komen op het rustige afleidingskanaal van de leie, richting Deinze, onze bestemming voor vandaag. 't Is twintig na twee wanneer we in Deinze aankomen. Na enig zoeken wijst men ons een box aan om te overnachten. Eénmaal vastgemaakt, besluiten we om zo snel mogelijk Deinze te verkennen en nog gauw wat boodshappen te doen.Wat vers fruit, een krant en klaar is kees. Nadien zoeken we een terrasje op en geniet ik van een wafel met boter. Het leven kan heerlijk zijn !
Hoe snel kinderen wel groeien, het blijft me steeds verrassen ! Ieder keer ik onze Wout zie, vind ik, dat ofwel ik gekrompen ben, ofwel hij gegroeid is. Niet enkel zijn lengte neemt toe, zijn hele "body" wordt volwassener. Hij haalt me steeds meer en meer in qua lengte. De tijd dat hij me voorbij steekt, is minder ver af dan ik denk. Tot gauw, beste vriend !
't Is misschien tijd , dat we nog eens de oude leie doen, het land waar kunstenaars zo poëtisch konden over doen. Toen vlas nog geroot werd in de leie, en bijgevolg de ganse streek meedeelde van dit goud. Het zijn nu miljonairs-kwartieren geworden, waar grond berekend wordt per vierkante centimeter en waar de meest lelijke, grote kasten van villa's staan in Vlaanderen. Overblijfselen uit de tijd van Permeke, Minne, Van de Woestijne, Gust De Smet en De Saedeleer zijn nog te vinden in de kunstenaarsdorpen St. Martens Latem en Deurle, waar een prachtig museum verschillende werken herbergt van deze generatie. Op de kerkhoven liggen deze beroemdheden begraven. Deze beide dorpen, samen met de ganse omgeving was vroeger mooi en landelijk, nu zijn er villa's gebouwd met een ongelofelijke wansmaak. Maar wie zijn wij, om dit te beoordelen ? Wat ik telkens bewonder zijn de oudere huisjes die nog resten, ook de mooie meanders van de oude leie en hoe het vee er vanaf de weiden inkomt, drinkt en koelte zoekt in de warmte. Dat is het mooie dat rest. Een nieuwe pest zijn de huurbootjes, die vanaf Gent met lallende, (dronken), feestvierders een gevaar betekenen op de eens zo rustige leie. Ik hoop op een rustige vaart en vooral mooi weer !
Dat behulpzaam zijn, vriendelijk en gastvrij geen dingen zijn die in onze huidige tijd niet meer bestaan, bleek na een telefoontje : "of er nog een plaatsje vrij was" ? - het antwoord kan u zien :
Een leuke foto over de oorsprong van mijn bootje :
FRIESLAND
vrij vertaald in het nederlands klinkt het zo :
diegene die het eerst in de roef (kombuis) komt, heeft kans op een plaatsje.
hoe het in het fries geschreven wordt, kun je lezen op het bordje bij mij aan boord, net boven de ingang van de roef ! Klik op de foto voor een vergroting.
Neen, er was geen speciale reden om terug naar het schipdonkkanaal te gaan. Enkel het feit dat we er goed ontvangen werden, en we er tussen de natuur konden liggen in een echt landelijke omgeving deed ons terug gaan. Het werd een onvergetelijk warm week-end, we hadden er alles aan gedaan om ons bootje zo koel mogelijk te houden. De tent werd er afgenomen zodat we "cabrio" vaarden. Tijdens onze wandeling gingen we richting keersluis in Balgerhoeke, het werkelijk eindpunt van het kanaal. We stonden versteld om zoveel verspilzucht, de keersluis is volledig vernieuwd met alles erop en eraan,om........niet gebruikt te worden. Het ergste is dat achter de keersluis een kanaal loopt tot in Knokke jawel, maar niet gebruikt of bevaard kan worden omdat de keersluis niet werkt. Mits een paar kleine aanpassingen zou men tot in Knokke kunnen varen. Dromen mag, nietwaar !
Een gebruik in de binnenscheepvaart is het uitvlaggen. Achter ons kantoor in Antwerpen trouwt de schipper van de Pura Vida - familie en kennissen vlaggen uit.
Vandaag is ons laatste dagje verlof en vertrekken we terug naar Spanjeveer. We blikken terug op een mooi verlof, met redelijk droog weer. En dan mag men in België niet mopperen. Iets na negen vertrekken we. De motor, zoals gewoonlijk van vet voorzien, en het oliepeil nagekeken, zijn we weg. Ook nu leek het een rustige nacht te zijn, en we voelen ons na drie dagen verlof terug fit. Het duurt zeker twee uur voor we een schip zien, 't is de COWA, Jef Colman die anderhalve week geleden zijn broer en zus verloor in Antwerpen bij het kapseizen van de ROMI. Hoewel ik hem goed ken, durf ik hem niet oproepen. Wat zeg je die mens, na zoveel leed. We moeten in Evergem sluis wachten op vier beroepsschepen, die vooraan in de sluis moeten. Nadien zijn we met een acht jachtjes om de gaten op te vullen en de sluis is vol. Om vijf voor half één lopen we de sluis uit en komen via de ringvaart terug op het kanaal Gent-Terneuzen. Bij het uitkomen van de sluis loop ik twee beroepsschepen op en ga richting moervaart. Aan het veerpont is het zo druk, dat ons bootje door de golven klieft. De golven zijn zo hoog dat Petra al haar aandacht aan het rad moet houden. Ondertussen probeer ik mijn koude schotel naar binnen te werken, maar dat blijkt kunst- en vliegwerk te zijn. Een klein uurtje later draait Petra de moervaart in, en komen we terug op rustig water. Eens voorbij de watersportclubs van Mendonk, komt Spanjeveerbrug in 't zicht. We zijn thuis rond 13.50 uur.
Wanneer we willen vertekken, merken we dat er al iemand voor en achter ons vaart. Dit kan alleen maar makkelijker zijn aan de sluis, die we vandaag zelf zullen moeten bedienen.Gek nochtans, want ieder jacht beaald zijn sticker precies om de loonkosten te helpen dekken voor het sluisperoneel. We varen terug het doodlopende kanaal van Balgerhoeke af en ik verwonder mij er telkens over hoe diep het hier wel is. Meer dan drie meter. Zeer diep, voor een kanaal dat enkel nog door jachtjes bevaren wordt. Vroeger was er in Balgeroeke een silo en heb ik nog spitsen bevracht die granen en zaden aanleverden, zelfs vanuit Duitsland en Frankrijk. Waarschijnlijk kon de man goedkoper gesteld raken bij de graanreuzen in Gent en Antwerpen. Allemaal nostalgie en verleden tijd. Terug naar onze toervaart ! De mooi bebloemde bruggetjes waar we onderdoor varen zijn bijna achter de rug en stilaan komen de kranen van de nederlandse werkschepen in zicht. 'k Vraag mij nog altijd af waarom het altijd nederlanders moeten zijn, die hier onze openbare waterwerken komen doen. België is top in de wereld en heeft Nederland reeds lang voorbijgestoken op gebied van waterwerken. De sluis is in een mum van tijd gedraaid en we vaen alle drie dezelfde richting. We zijn nu terug op het kanaal van Gent naar Brugge. We komen diverse Engelse jachten tegen. In regel zeer beleefde en gedienstige mensen en één en al fair-play, ook op het water. Maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Net toen ik een ander jacht aan het oplopen was, komt er in de verte iemand af over de helft van het vaarwater. Ik denk, die heeft mij niet gezien en duw op de scheepshoorn een paar maal kort, teken van gevaar. De man doet of zijn neus bloedt en vervolgd gewoon zijn weg. Ik geef gas bij, om zeker voorbij de twee nederlandse jachtjes te geraken.Net voorbij ga ik direct rechtsaf zo dicht mogelijk bij de kant. De Engelsman vlamt gewoon door en iedereen klaagt over zoveel onsportiviteit. Hij laat grote golven achter.Zo iemand hoort zeker niet op het water. Ondertussen komen we in de nabijheid van Beernem. De havenmeester duidt ons en plaats aan en wij varen in een lege box. Echter niet voor lang, want de mensen die achter ons waren en nu in de verte afkomen, meren naast ons aan. Het bootje staat te koop, merk ik. Bij navraag verteld de man mij, dat hij wil vergroten. Liefst ca. 15m, daar zou hij dan op gaan wonen.Nadat we ons havengeld betaald hebben, hebben we honger en gaan een stukje eten op het terras van de taverne. Een dure jachthaven, voor hetgeen geboden wordt, vinden we. Tien euro havengeld plus drie euro electriciteit. Beernem is daar mee bij de duurste havens.Lidkaart VPF, probeer ik nog. Trekken we ons niets van aan, merkt de havenmeester op. Het eten in de taverne is ook maar gewoontjes, maar goed onze magen zijn gevuld. We gaan wandelen en halen in een automaat een brood en halen daarna wat geld af via bankcontact. Wat is ons leven toch geautomatiseerd, merk ik op. Bij terugkomst praten we nog wat met de buren over de verlofplannen. Na het avondeten doen we er nog een wandelingetje bij, en gaan langs het beboste jaagpad een stukje van het kanaal af. Bij een open plek in het bos, waar het kruid ongeveer één meer hoog staat, springt er plots een nest verstoorde vossen omhoog. Twee jongen kruipen direct onder het loof en de moeder wipt hoog over het gras. We zijn beide danig van slag en zijn verwonderd dat deze dieren hier nog voorkomen. We blijven nog een poos staan en horen beestjes lopen in het hoge gras, maar zien verder niets meer. Na de wandeling, nog een bordje aardbeien, wat luisteren naar muziek en t' bedje in. We slapen zalig in, en genieten telkens weer van dat stille, die rusige waterkant.
Het is uiteindelijk dan toch gelukt. De eerste schampere zonnestralen zijn er, en weg zijn we met ons bootje. We hebben dan ook een tochtje van drie dagen gepland met vertrek uit Spanjeveerbrug naar Eeklo op zaterdag 3/6, vervolgens op zondag 4/6 naar Beernem en maandag 5/6 terug naar de basis. 't Is vrijdagnamiddag en bij onze thuiskomst snel de post doorgenomen, het laden van de auto gaat vlot en weg zijn we. We laden uit, we rijden om frietjes van 't frituur en hebben "vol au vent" klaargemaakt. Het smaakt bij een lekker glas wijn. Ik heb de laptop meegenomen om de reis nog eens door te nemen, wetenswaardigheden onderweg, weet je wel. Ik kruip in de motorruimte, neem de vetpomp en spuit wat vet in de schroefaskoker, nadien nog effen het oliepeil checken en alles kan weer dichtgelegd worden. Zaterdagmorgen, bewolkt maar droog, net zoals ze het voorspeld hadden. Rond tien voor negen start ik de motor. Hij loopt als een zonnetje, we halen de electriciteitsdraad weg, en lossen de touwen. Effen de boegschroef op, de neus van het schip voelt de ruimte en glijdt zachtjes van de kaai weg. Rustig varen we de moervaart af. Geen regen, dat scheelt een stuk. Petra staat helemaal vooraan om te kijken of het kanaal Gent-Terneuzen vrij is, wanneer we uit de moervaart komen. Normaal moet je oproepen op de marifoon wanneer je er uitkomt en vragen of er geen op- of afvaart is, maar reeds twee keer hebben we opgeroepen, niets gehoord en toch kwam er een schip af. We draaien volaan om zo snel mogelijk het vaarwater te dwarsen. Eens aan de kant laat ik het motortje draaien op een gezapige 1800 toeren. We gaan richting Langerbrugge en zien voor ons het veerpont over en weer gaan. Naast ons is een "pousseur"* ons aan het oplopen.* We blijven naast de pousseur en passeren beide het veerpont achteraan. Eens voorbij het eiland van Langerbrugge beginnen we uit te kijken om stuurboord uit te gaan richting ringvaart en vervolgens de zeesluis Evergem. In het zicht van de sluis roep ik met marifoon de sluis. We zijn met vier beroepsschepen en veertien jachtjes. Ik blijk er net af te vallen en moet wachten tot de tweede schutting.* Wij liggen net voor de sluis tegen de muur, maar moeten weg omdat een binnenschip water moet tanken. Dan maar verder opschuiven, samen met een jachtje uit Sas van Gent. Een half uur later roept de sluis op dat we achter een binnenschip binnenkunnen. De sluis ligt terug vol. Bij het buitenlopen uit de sluis is het ongeveer vijftien km. tot het volgende sas. Dat moet ongeveer anderhalf uur zijn. Bij het naderen van schipdonksluis merken we nederlandse werkschepen die bezig zijn nieuwe remmingen* te plaatsen. We liggen nog maar net op een ietwat ongelukkige plaats, en een koppeltje dat trouwt komt foto's trekken aan de sluis. Ze komen in onze richting en merken ons mooi bootje op, en vragen of ze aan boord een paar foto's mogen maken. Het bootje blijkt bij de fotograaf danig in de smaak te vallen. Hij trekt gedurende driekwartuur foto's, niet enkel van het koppeltje, maar ook van ons. Hij belooft ons foto's toe te sturen. Wij zijn benieuwd. De fotosessie is nog maar pas gedaan, of daar verschijnt de sluismeester. We wuiven het koppeltje uit en wensen hen verder alle geluk toe. Eénmaal in de sluis, gaan we er een kwartuur later weer uit. De sluismeester geeft ons mee, dat er een nieuwe club is in Maldegem op het kanaal naar Balgerhoeke toe, net voor de keersluis. Ik kijk naar mijn scheepsmaatje en ze knikt. Zonder woorden weten we van elkaar dat we de nieuwe club uitproberen. We varen door het prachtige schipdonkkanaal, ca 12 km lang, in de richting van Eeklo en Balgerhoeke. We komen aan de windmolens en zouden hier voor Eeklo moeten afslaan hebben. We varen nu nog een paar km. door en zien de nieuwe steigers van de nieuwe club. Er word ons een rustige plaats aangewezen. Een vijftiental bootjes ligger er. We sluiten de boot af en gaan op boodschappen. Nadat we terug zijn, laten we ons vallen in het nabijgelegen taverne en drinken een wijntje. We hebben het verdiend want de boodschappen waren een zes/zeven km. ver. We hebben spijt dat we onze fietsen niet meegenomen hebben, maar ja vergeten is vergeten ! We eten spaghetti aan boord en doen daarna toch nog een wandelingetje. Nadien slapen we als een roos, temidden van het stille Maldegem.
pousseur = twee aan elkaar gelinkte schepen (meestal 2 spitsen of 38m schepen), spitsen zijn de kleinste binnenschepen, vooral gebruikt voor de vaart op Frankrijk. oplopen = voorbijsteken schutting = één sluisbeweging remmingen = houten balken en dwarsbalken waartegen een schip kan aanmeren alvorens een sluis binnen te lopen of ook nog aan een brug.
Eindelijk, daar is ze dan, de langverwachte, het zonnetje. Nog voorzichtig, dat wel, maar toch. Alle begin blijkt moeilijk. We gaan er eindelijk aan beginnen. Een week-endje varen, het wordt weer reeël. Rustig aan naar Eeklo op zaterdag, daar wat genieten van de dag en op zondag naar Beernem, waar we lekker gaan eten in de watersportvereniging daar.Onze laatste dag, 2° sinksen varen we terug richting Moervaart. Ongeveer 106 km. heen en weer. Mooi voor een eerste reisje ! Verleden jaar, dezelfde tijd hadden we reeds meer dan 125 uur gevaren, maar ja zeuren helpt niets. Vanavond vlug aan boord, nieuwe ruitenwissers plaatsen, en ons bootje staat dan volledig in orde voor het nieuwe seizoen. Jullie horen er nog van. oostvaarder
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Toen ik verleden week-end in Deinze lag, op de oude leie heb ik altijd de gewoonte om naar de rest van de jachtjes te gaan zien. Als laatste in de rij lag dit mooie bootje met koperen beslag in de zon te schitteren. Een foto, als het lukt deze maal, wilde ik jullie niet onthouden. Mooi toch !
Zaterdagmorgen 17 juni - we staan vertrekkensklaar - we hebben net om koffiekoeken gereden en heerlijk ontbeten. Bijna spreekwoordelijk duik ik de machinekamer in, om olie te peilen en vet te steken op de schroefas. De schrik slaat mij om het hart wanneer ik onder de motor water zie staan. Bovenop drijft er wat olie en vet. Ne mens denkt direct aan het ergste, natuurlijk ! Hier of daar een lek. Gelukkig is dit niet zo. Ik wrijf overal met de hand onder de motor en die is droog. Olie- en waterverlies is er niet, dus is de as de schuldige. Ik neem de vetspuit en doe op de twee smeernippels drie pompbeurten ieder. Christophe, die ondertussen komt kijken, zegt dat dit voldoende zou moeten zijn, maar dat ik best voor ik de sluis inga, nog eens zou controleren. Ik besluit eerst de bodem zuiver te maken en de smurrie op te ruimen. Ruim anderhalve emmer water komt er vanonder. Armen en benen doen pijn, om in deze kleine ruimte tientallen keren met een plastic bekertje onder de motor te scheppen en zo een emmer te vullen. Mijn armen stinken naar de olie en zijn vol blauwe plekken. Het bekertje moet door een smalle ruimte terug naar boven komen om in de emmer te doen. Natuurlijk valt het bekertje enkele keren onder de motor, omdat het zo glibberig is van de olie.
't Is misschien tijd , dat we nog eens de oude leie doen, het land waar kunstenaars zo poëtisch konden over doen. Toen vlas nog geroot werd in de leie, en bijgevolg de ganse streek meedeelde van dit goud. Het zijn nu miljonairs-kwartieren geworden, waar grond berekend wordt per vierkante centimeter en waar de meest lelijke, grote kasten van villa's staan in Vlaanderen.
Neen, er was geen speciale reden om terug naar het schipdonkkanaal te gaan. Enkel het feit dat we er goed ontvangen werden, en we er tussen de natuur konden liggen in een echt landelijke omgeving deed ons terug gaan. Het werd een onvergetelijk warm week-end, we hadden er alles aan gedaan om ons bootje zo koel mogelijk te houden. De tent werd er afgenomen zodat we "cabrio" vaarden. Tijdens onze wandeling gingen we richting keersluis in Balgerhoeke, het werkelijk eindpunt van het kanaal. We stonden versteld om zoveel verspilzucht, de keersluis is volledig vernieuwd met alles erop en eraan,om........niet gebruikt te worden. 
Wanneer we willen vertekken, merken we dat er al iemand voor en achter ons vaart. Dit kan alleen maar makkelijker zijn aan de sluis, die we vandaag zelf zullen moeten bedienen.Gek nochtans, want ieder jacht beaald zijn sticker precies om de loonkosten te helpen dekken voor het sluisperoneel.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
