varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
11-06-2006
Terug naar Balgerhoeke !
Neen, er was geen speciale reden om terug naar het schipdonkkanaal te gaan. Enkel het feit dat we er goed ontvangen werden, en we er tussen de natuur konden liggen in een echt landelijke omgeving deed ons terug gaan. Het werd een onvergetelijk warm week-end, we hadden er alles aan gedaan om ons bootje zo koel mogelijk te houden. De tent werd er afgenomen zodat we "cabrio" vaarden. Tijdens onze wandeling gingen we richting keersluis in Balgerhoeke, het werkelijk eindpunt van het kanaal. We stonden versteld om zoveel verspilzucht, de keersluis is volledig vernieuwd met alles erop en eraan,om........niet gebruikt te worden. Het ergste is dat achter de keersluis een kanaal loopt tot in Knokke jawel, maar niet gebruikt of bevaard kan worden omdat de keersluis niet werkt. Mits een paar kleine aanpassingen zou men tot in Knokke kunnen varen. Dromen mag, nietwaar !
Een gebruik in de binnenscheepvaart is het uitvlaggen. Achter ons kantoor in Antwerpen trouwt de schipper van de Pura Vida - familie en kennissen vlaggen uit.
Vandaag is ons laatste dagje verlof en vertrekken we terug naar Spanjeveer. We blikken terug op een mooi verlof, met redelijk droog weer. En dan mag men in België niet mopperen. Iets na negen vertrekken we. De motor, zoals gewoonlijk van vet voorzien, en het oliepeil nagekeken, zijn we weg. Ook nu leek het een rustige nacht te zijn, en we voelen ons na drie dagen verlof terug fit. Het duurt zeker twee uur voor we een schip zien, 't is de COWA, Jef Colman die anderhalve week geleden zijn broer en zus verloor in Antwerpen bij het kapseizen van de ROMI. Hoewel ik hem goed ken, durf ik hem niet oproepen. Wat zeg je die mens, na zoveel leed. We moeten in Evergem sluis wachten op vier beroepsschepen, die vooraan in de sluis moeten. Nadien zijn we met een acht jachtjes om de gaten op te vullen en de sluis is vol. Om vijf voor half één lopen we de sluis uit en komen via de ringvaart terug op het kanaal Gent-Terneuzen. Bij het uitkomen van de sluis loop ik twee beroepsschepen op en ga richting moervaart. Aan het veerpont is het zo druk, dat ons bootje door de golven klieft. De golven zijn zo hoog dat Petra al haar aandacht aan het rad moet houden. Ondertussen probeer ik mijn koude schotel naar binnen te werken, maar dat blijkt kunst- en vliegwerk te zijn. Een klein uurtje later draait Petra de moervaart in, en komen we terug op rustig water. Eens voorbij de watersportclubs van Mendonk, komt Spanjeveerbrug in 't zicht. We zijn thuis rond 13.50 uur.
Wanneer we willen vertekken, merken we dat er al iemand voor en achter ons vaart. Dit kan alleen maar makkelijker zijn aan de sluis, die we vandaag zelf zullen moeten bedienen.Gek nochtans, want ieder jacht beaald zijn sticker precies om de loonkosten te helpen dekken voor het sluisperoneel. We varen terug het doodlopende kanaal van Balgerhoeke af en ik verwonder mij er telkens over hoe diep het hier wel is. Meer dan drie meter. Zeer diep, voor een kanaal dat enkel nog door jachtjes bevaren wordt. Vroeger was er in Balgeroeke een silo en heb ik nog spitsen bevracht die granen en zaden aanleverden, zelfs vanuit Duitsland en Frankrijk. Waarschijnlijk kon de man goedkoper gesteld raken bij de graanreuzen in Gent en Antwerpen. Allemaal nostalgie en verleden tijd. Terug naar onze toervaart ! De mooi bebloemde bruggetjes waar we onderdoor varen zijn bijna achter de rug en stilaan komen de kranen van de nederlandse werkschepen in zicht. 'k Vraag mij nog altijd af waarom het altijd nederlanders moeten zijn, die hier onze openbare waterwerken komen doen. België is top in de wereld en heeft Nederland reeds lang voorbijgestoken op gebied van waterwerken. De sluis is in een mum van tijd gedraaid en we vaen alle drie dezelfde richting. We zijn nu terug op het kanaal van Gent naar Brugge. We komen diverse Engelse jachten tegen. In regel zeer beleefde en gedienstige mensen en één en al fair-play, ook op het water. Maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Net toen ik een ander jacht aan het oplopen was, komt er in de verte iemand af over de helft van het vaarwater. Ik denk, die heeft mij niet gezien en duw op de scheepshoorn een paar maal kort, teken van gevaar. De man doet of zijn neus bloedt en vervolgd gewoon zijn weg. Ik geef gas bij, om zeker voorbij de twee nederlandse jachtjes te geraken.Net voorbij ga ik direct rechtsaf zo dicht mogelijk bij de kant. De Engelsman vlamt gewoon door en iedereen klaagt over zoveel onsportiviteit. Hij laat grote golven achter.Zo iemand hoort zeker niet op het water. Ondertussen komen we in de nabijheid van Beernem. De havenmeester duidt ons en plaats aan en wij varen in een lege box. Echter niet voor lang, want de mensen die achter ons waren en nu in de verte afkomen, meren naast ons aan. Het bootje staat te koop, merk ik. Bij navraag verteld de man mij, dat hij wil vergroten. Liefst ca. 15m, daar zou hij dan op gaan wonen.Nadat we ons havengeld betaald hebben, hebben we honger en gaan een stukje eten op het terras van de taverne. Een dure jachthaven, voor hetgeen geboden wordt, vinden we. Tien euro havengeld plus drie euro electriciteit. Beernem is daar mee bij de duurste havens.Lidkaart VPF, probeer ik nog. Trekken we ons niets van aan, merkt de havenmeester op. Het eten in de taverne is ook maar gewoontjes, maar goed onze magen zijn gevuld. We gaan wandelen en halen in een automaat een brood en halen daarna wat geld af via bankcontact. Wat is ons leven toch geautomatiseerd, merk ik op. Bij terugkomst praten we nog wat met de buren over de verlofplannen. Na het avondeten doen we er nog een wandelingetje bij, en gaan langs het beboste jaagpad een stukje van het kanaal af. Bij een open plek in het bos, waar het kruid ongeveer één meer hoog staat, springt er plots een nest verstoorde vossen omhoog. Twee jongen kruipen direct onder het loof en de moeder wipt hoog over het gras. We zijn beide danig van slag en zijn verwonderd dat deze dieren hier nog voorkomen. We blijven nog een poos staan en horen beestjes lopen in het hoge gras, maar zien verder niets meer. Na de wandeling, nog een bordje aardbeien, wat luisteren naar muziek en t' bedje in. We slapen zalig in, en genieten telkens weer van dat stille, die rusige waterkant.
Het is uiteindelijk dan toch gelukt. De eerste schampere zonnestralen zijn er, en weg zijn we met ons bootje. We hebben dan ook een tochtje van drie dagen gepland met vertrek uit Spanjeveerbrug naar Eeklo op zaterdag 3/6, vervolgens op zondag 4/6 naar Beernem en maandag 5/6 terug naar de basis. 't Is vrijdagnamiddag en bij onze thuiskomst snel de post doorgenomen, het laden van de auto gaat vlot en weg zijn we. We laden uit, we rijden om frietjes van 't frituur en hebben "vol au vent" klaargemaakt. Het smaakt bij een lekker glas wijn. Ik heb de laptop meegenomen om de reis nog eens door te nemen, wetenswaardigheden onderweg, weet je wel. Ik kruip in de motorruimte, neem de vetpomp en spuit wat vet in de schroefaskoker, nadien nog effen het oliepeil checken en alles kan weer dichtgelegd worden. Zaterdagmorgen, bewolkt maar droog, net zoals ze het voorspeld hadden. Rond tien voor negen start ik de motor. Hij loopt als een zonnetje, we halen de electriciteitsdraad weg, en lossen de touwen. Effen de boegschroef op, de neus van het schip voelt de ruimte en glijdt zachtjes van de kaai weg. Rustig varen we de moervaart af. Geen regen, dat scheelt een stuk. Petra staat helemaal vooraan om te kijken of het kanaal Gent-Terneuzen vrij is, wanneer we uit de moervaart komen. Normaal moet je oproepen op de marifoon wanneer je er uitkomt en vragen of er geen op- of afvaart is, maar reeds twee keer hebben we opgeroepen, niets gehoord en toch kwam er een schip af. We draaien volaan om zo snel mogelijk het vaarwater te dwarsen. Eens aan de kant laat ik het motortje draaien op een gezapige 1800 toeren. We gaan richting Langerbrugge en zien voor ons het veerpont over en weer gaan. Naast ons is een "pousseur"* ons aan het oplopen.* We blijven naast de pousseur en passeren beide het veerpont achteraan. Eens voorbij het eiland van Langerbrugge beginnen we uit te kijken om stuurboord uit te gaan richting ringvaart en vervolgens de zeesluis Evergem. In het zicht van de sluis roep ik met marifoon de sluis. We zijn met vier beroepsschepen en veertien jachtjes. Ik blijk er net af te vallen en moet wachten tot de tweede schutting.* Wij liggen net voor de sluis tegen de muur, maar moeten weg omdat een binnenschip water moet tanken. Dan maar verder opschuiven, samen met een jachtje uit Sas van Gent. Een half uur later roept de sluis op dat we achter een binnenschip binnenkunnen. De sluis ligt terug vol. Bij het buitenlopen uit de sluis is het ongeveer vijftien km. tot het volgende sas. Dat moet ongeveer anderhalf uur zijn. Bij het naderen van schipdonksluis merken we nederlandse werkschepen die bezig zijn nieuwe remmingen* te plaatsen. We liggen nog maar net op een ietwat ongelukkige plaats, en een koppeltje dat trouwt komt foto's trekken aan de sluis. Ze komen in onze richting en merken ons mooi bootje op, en vragen of ze aan boord een paar foto's mogen maken. Het bootje blijkt bij de fotograaf danig in de smaak te vallen. Hij trekt gedurende driekwartuur foto's, niet enkel van het koppeltje, maar ook van ons. Hij belooft ons foto's toe te sturen. Wij zijn benieuwd. De fotosessie is nog maar pas gedaan, of daar verschijnt de sluismeester. We wuiven het koppeltje uit en wensen hen verder alle geluk toe. Eénmaal in de sluis, gaan we er een kwartuur later weer uit. De sluismeester geeft ons mee, dat er een nieuwe club is in Maldegem op het kanaal naar Balgerhoeke toe, net voor de keersluis. Ik kijk naar mijn scheepsmaatje en ze knikt. Zonder woorden weten we van elkaar dat we de nieuwe club uitproberen. We varen door het prachtige schipdonkkanaal, ca 12 km lang, in de richting van Eeklo en Balgerhoeke. We komen aan de windmolens en zouden hier voor Eeklo moeten afslaan hebben. We varen nu nog een paar km. door en zien de nieuwe steigers van de nieuwe club. Er word ons een rustige plaats aangewezen. Een vijftiental bootjes ligger er. We sluiten de boot af en gaan op boodschappen. Nadat we terug zijn, laten we ons vallen in het nabijgelegen taverne en drinken een wijntje. We hebben het verdiend want de boodschappen waren een zes/zeven km. ver. We hebben spijt dat we onze fietsen niet meegenomen hebben, maar ja vergeten is vergeten ! We eten spaghetti aan boord en doen daarna toch nog een wandelingetje. Nadien slapen we als een roos, temidden van het stille Maldegem.
pousseur = twee aan elkaar gelinkte schepen (meestal 2 spitsen of 38m schepen), spitsen zijn de kleinste binnenschepen, vooral gebruikt voor de vaart op Frankrijk. oplopen = voorbijsteken schutting = één sluisbeweging remmingen = houten balken en dwarsbalken waartegen een schip kan aanmeren alvorens een sluis binnen te lopen of ook nog aan een brug.
Eindelijk, daar is ze dan, de langverwachte, het zonnetje. Nog voorzichtig, dat wel, maar toch. Alle begin blijkt moeilijk. We gaan er eindelijk aan beginnen. Een week-endje varen, het wordt weer reeël. Rustig aan naar Eeklo op zaterdag, daar wat genieten van de dag en op zondag naar Beernem, waar we lekker gaan eten in de watersportvereniging daar.Onze laatste dag, 2° sinksen varen we terug richting Moervaart. Ongeveer 106 km. heen en weer. Mooi voor een eerste reisje ! Verleden jaar, dezelfde tijd hadden we reeds meer dan 125 uur gevaren, maar ja zeuren helpt niets. Vanavond vlug aan boord, nieuwe ruitenwissers plaatsen, en ons bootje staat dan volledig in orde voor het nieuwe seizoen. Jullie horen er nog van. oostvaarder
Een week geleden vroeg ik aan alle bloggers om in de pen te kruipen en mij een reactie te sturen in verband met de eventuele waterlopen, rivieren en/of kanalen (bevaarbaar) die bij hun in de buurt lopen. Dit om eventueel enkele dagen die omgeving te verkennen en aan mijn jaarlijks verlof toe te voegen. Groot is dan ook mijn ontgoocheling dat ik tot op heden precies 0 reacties kreeg. Dit bewijst alleen dat er van de 7.300 blogs niemand in de buurt van een bevaarbare waterweg woont.Verwonderlijk, aangezien er fietsers tussen de blogs zitten, die jaar in, jaar uit langs de jaagpaden rijden. Maar goed, ik ben nog niet weg, dus ik blijf hopen en zagen om uw reactie ! Tot daar mijn ontgoocheling. Voor wat het verlof betreft, die ben ik opnieuw aan het samenstellen en die zal waarschijnlijk in juli/augustus plaatshebben, afhankelijk van het weer. Zoals nu de plannen er uit zien zou het verlof beginnen op 29 juli en eindigen op 15 augustus, dus een achttien dagen. Er zijn ook twee rustdagen ingelast, wanneer er iets interessant bezocht moet worden. Er zou tussen de 600 à 700 km gevaren worden aan een gemiddelte van ca. 50 km/55 km per dag. Het laatste gedeelte van de route wou ik laten afhangen van mijn mede-bloggers, maar zoals gezegd tot op heden geen nieuws. Het zou eerder een combinatie worden Nederland en België. Wachtend op uwe reactie teken ik met de grootste hoogachting, oostvaarder !!!! of is het oostwachter ????
O.L.H. Hemelvaart is de klassieke dag, want dan wordt er in Lokeren ieder jaar botenmarkt georganiseerd. Als watersporter en lokeraar ga ik telkens ik thuis ben eens kijken. Veelal slecht weer, maar telkens weer is er redelijk veel volk dat er op afkomt. Speedboten, kano en kayak en "benodigheden" staar er uitgestald en worden "versjacherd". Benodigheden moet men ook interpreteren in de ruimste zin van het woord. Ook hengelgerief, messen om oesters open te steken, zelfs motorkledij, surfplanken, alles blijkt iets met "boten" te maken te hebben. Mensen met laarzen in regenkledij gehuld en paraplu's alom. Ziedaar zo wat het beeld van de botenmarkt telkenjare ! Voortdoen, mannen, voortdoen, ooit wordt het wel eens zonnig !
Deels door omstandigheden, het ongelukje dat ik had, deels door de weersomstandigheden, lukt het mij niet om op 25 mei aan mijn verlof te beginnen. Regen en nog eens regen met een krachtige wind daarbij, verhinderen ons om te vertrekken. Neem daarbij, dat wij grote vaarwaters moeten kruisen, en alles wat wij ons hadden voorgenomen valt in de prullenmand. Ik zie mij niet direct de westerschelde, de oosterschelde en het hollands diep te kruisen. Deze ruime vaarwaters zijn bovendien windgevoelig en ook onderhevig aan sterke stromingen en getijden. Wachten lijkt ons verstandig. Een geluk met een ongeluk, eigenlijk. Het lijkt mij leuk een oproep te doen aan alle mede-bloggers : wie van jullie woont er langs bevaarbare riviertjes of kanaaltjes, waar er iets te zien is, laat het mij weten. Geschiedenis van het dorp of stadje, leuke bezienswaardigheden, eventueel een museum. Maakt niet uit, ik probeer er wel wat van te maken. Mailen of bellen, het kan allemaal op de blog mijn bootje op 't water. Ik ben benieuwd ! Ik hoop dat er velen in de pen kruipen.
Op een tiental dagen tijd vergaan er twee binnenschepen. Niets waarover de wereld stilstaat, ware het niet dat achter deze schepen ook families schuilgaan. Families in de binnenscheepvaart zijn veelal gelinkt aan elkaar door onderlinge huwelijken. Dus wanneer er iets misgaat met één schipper, zijn meestal vele schepen betrokken in de rouw die deze mensen treft. Als binnenvaartbevrachter van de oudere generatie treft het mij telkens de manier waarop deze mensen "verder doen". Na ieder ongeval staan de broers en zussen, en in sommige gevallen ook nog ouders en schoonouders terug recht en gaan ze verder in hun beroep. Bewonderenswaardig, die verbondenheid met het water. De laatste twee slachtoffers ken ik persoonlijk heel goed. De Guan, die verleden week op het hollands diep overvaren werd en op weg was van Olen naar Rotterdam met een lading koper was een een kwikke zestiger, en voer nog altijd met het heilig vuur van vroeger. Staf is niet meer bij ons en velen zullem hem missen. Bij de kapseizing van de "Romi" in Antwerpen ken ik niet de schipper, maar wel de familie Colman, in het bijzonder Jozef, die bij dit ongeval broer en zus verliest. Misschien ga ik met dit artikel de sentimentele toer op, maar de jongeren in de stiel gaan aan deze ongevallen snel voorbij. Het is een "fait divers" geworden voor hen. Voor mij niet, ik haal mij de mensen voor de geest, met ieder van hen had ik wel eens een discussie, maar wanneer de zakelijkheid voorbij was, kon ik met hen lachen en een pint drinken na de schippersbeurs, iedere dag. Dit soort dingen is er niet meer, alles moet haastiger, en nog goedkoper, indien mogelijk. De "just in time" regelingen, waarbij schepen gebonden zijn aan rechtstreekse overslag in zeeschepen of directe lossingen op transportbanden, rechtstreeks in de fabriek. Want die zouden kunnen stilvallen ! Af en toe belachelijk welke de reden zijn die men soms opgeeft om mensen op te jagen. Ook deze factoren spelen een rol in het steeds toenemend aantal ongevallen op het water. Mensen met nieuwe schepen, waarvan de afbetalingen torenhoog zijn, kunnen zich nog nauwelijks permitteren "om te blijven liggen". Wanneer je kapitalen moet lenen die variëren tussen 3.750.000 en 4.000.000 , en soms nog meer, dan weet je wel wat de aflossingen zijn. Zo'n mensen kunnen ook dikwijls niets anders dan groter bouwen om mee te kunnen met de trent naar grotere schepen (3.000/4.000 ton). Maar goed, laat ons terugkeren naar de essentie, in de wetenschap dat duizenden mensen in de binnenvaart varen om de gemeenschap te leveren wat nodig is. Voor hen een broodwinning, maar niet altijd evident. Voor de families van de slachtoffers, wens ik hen veel sterkte. Voor de slachtoffers, laat dit een hulde zijn aan hun hard beroep, dikwijls onderschat en misprezen. Voor mij, blijven het schatten van mensen.
In een poging om de lamentabele toestand van de airco in ons kantoor een beetje proberen te verzachten, was ik hetzelf die onzacht in aanraking kwam met de moeder aarde. Een stoel die onder mij wegsloeg, en ikzelf die daarbij ongelukkig terecht kwam met het aangezicht tegen de leuning van de stoel, maakte van mij iemand met het gezicht van "King Kong III". Blauw aangezicht met her en der verwondingen, practisch niets kunnen eten en met moeite kunnen verstaanbaar spreken. Nu begint alles te kleuren in groen/blauw en te ontzwellen. Maar 'k geloof dat 't ergste voorbij zal zijn. Als ik nu nog terug normaal kan eten en spreken, is dit voor mij reeds voldoende. 'k Heb beloofd om in 't vervolg het klim- en springwerk aan jongeren te beginnen over te laten, en wat meer mijn ouderdom in gedachten te hebben. Maar goed, genoeg gezaag over hoe het niet moet ! Buitengewoon nieuws trouwens was, dat ik het bezoek kreeg van dochter en kleinzoon. Toen ik onze Wout zag, voelde ik mij weer een paar jaar ouder. Wat was die weer veranderd ! Nauwelijks zes maanden terug, was de laatste keer dat ik hem gezien had en nu... 't Was gewoon nen andere gast !!! Sportief in hippe "el verde" kleuren maakten hem een kind van onze tijd. Qua gezicht en bouw was hij nog het meest veranderd. Ook in gewicht toegenomen. Sporten, Wout, sporten. Zwemmen, fietsen en joggen. Ondertussen is ook mijn dochter een geweldig stuk veranderd. Ze draagt nu dagdagelijks een bril, en dat scheelt enorm in het aangezicht. Foto's zijn in aparte berichtjes te bewonderen. Het was in ieder geval voor mij een feestdag. Mijn dochter en kleinzoon voor de eerste keer op bezoek bij mij thuis. En ik denk dat niemand zich heeft pijngedaan. Ik hoop dat volgende keer Bart er ook bij is, en we aan een volgende bladzijde kunnen beginnen in pijs en vree ! Al met al heeft ook dit ongeval een dikke streep getrokken door mijn verlof. Aangezien ik nog een paar keer bij de dokter en tandarts moet zijn, zal 25 mei wel niet de vertrekdatum zijn om met verlof te gaan. King Kong III blijft voorlopig thuis.
We konden niet beter kiezen, want vandaag 6 mei schijnt het zonnetje. Vannamiddag komt mijnheer pastoor onze bootjes wijden. De kade ligt rond de middag al vol en sommigen moeten in tweede rij gaan liggen.Iedereen heeft naar best vermogen zijn eigen schuit geschrobt, zodat ieder bootje ligt te blinken in de felle middagzon. Kleurige parasolletjes wapperen vrolijk bij stoelen en tafeltjes. Tijd ook om ons bootje er een beetje fleurig bij te laten liggen. Ik haal de vlaggetjes boven. Eén lange rij landenvlaggen komt uit de zak. Ik hang ze aan het mastje en maak ze vooraan vast aan de blokvlag. Aan het kontje van de "el verde" wappert de driekleur. Bovenaan het mastje wapperen cubanen vrolijk naast de amerikanen, die op hun beurt toekijken hoe fransen en duitsers de iraniërs opvrijen. Was de werkelijkheid ook maar zo ! Maar goed, rond drie uur komt mijnheer pastoor aangereden op de fiets en leest op het terras het gebed voor dat hij bij iedere boot zal voorlezen alvorens te zegenen. Hij begint zoals ieder jaar achteraan de kade. Aan de "el verde" gekomen leest hij het gebed en zegent boot en bemanning. Na de zegening heft iedereen het glas op een gezond, goed en zonnig vaarjaar. Het zij zo !
2.000 mensen, die ik van harte bedank voor het lezen van mijn blogje, pretentieloos maar welgemeend - en nu maar hopen op bergen...goed weer, trouwens voor iedereen - hop naar de 3./4./5./enzduizend !!!!!!!!!!! groetjes van de oostvaarder.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Neen, er was geen speciale reden om terug naar het schipdonkkanaal te gaan. Enkel het feit dat we er goed ontvangen werden, en we er tussen de natuur konden liggen in een echt landelijke omgeving deed ons terug gaan. Het werd een onvergetelijk warm week-end, we hadden er alles aan gedaan om ons bootje zo koel mogelijk te houden. De tent werd er afgenomen zodat we "cabrio" vaarden. Tijdens onze wandeling gingen we richting keersluis in Balgerhoeke, het werkelijk eindpunt van het kanaal. We stonden versteld om zoveel verspilzucht, de keersluis is volledig vernieuwd met alles erop en eraan,om........niet gebruikt te worden. 
Wanneer we willen vertekken, merken we dat er al iemand voor en achter ons vaart. Dit kan alleen maar makkelijker zijn aan de sluis, die we vandaag zelf zullen moeten bedienen.Gek nochtans, want ieder jacht beaald zijn sticker precies om de loonkosten te helpen dekken voor het sluisperoneel.
O.L.H. Hemelvaart is de klassieke dag, want dan wordt er in Lokeren ieder jaar botenmarkt georganiseerd. Als watersporter en lokeraar ga ik telkens ik thuis ben eens kijken. Veelal slecht weer, maar telkens weer is er redelijk veel volk dat er op afkomt. Speedboten, kano en kayak en "benodigheden" staar er uitgestald en worden "versjacherd".
Deels door omstandigheden, het ongelukje dat ik had, deels door de weersomstandigheden, lukt het mij niet om op 25 mei aan mijn verlof te beginnen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
