Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
ik stuur een zonnetje aan iedereen. was en strijk weg werken, kan al een beetje was opplooien, een grootwoord, voor de strjk gaan we naar de kaboutertjes, en geven hun dienstenchecks. weer een voordeel, maar strijken doe ik nu toevallig graag, en met stijfels, ik krijg er niet genoeg van. vanmiddag onze kleindochter haar eerste tennislessen gaan"bewonderen" groetjes gabrielle
vandaag ga ik eindelijk naar de kapper, daar wacht ik nu al zes weken op, toen ik de grond kuste moest ik de week daarop mijn pluimen laten "faconeren", maw 't is dus 3 maanden dat ik mijn lieve kapper niet meer gezien heb. jaren lang had ik een "coupe a la jeanne d'arc", maar sinds vorig jaar ben ik aan het sparen voor een korte"carre". met al die uitstel zal ik er nu wel zijn. ga me dus laten verwennen en wat chic doen.... fijne dag voor iedereen gabrielle
zoals ik jullie al had vertelt vanmorgen ben ik met veel goede moed naar mijn pijnbank getrokken, mijn beultje had met haar baas de protocols van de opnames doorgenomen, die ik vorige week had binnen gedaan, want tegenwoordig krijg je geen grote omslagen meer met je fotos, maar je moet dat zelf gaan vragen en dan krijg je een dvdke en al mee naar huis. dus na beraad krijg ik vanmorgend te horen, we moeten je nog met "handschoenen" behandelen.... maw zachtjes aan .. daar gaat mijn pijnbank...of ik blij ben ? eigenlijk niet want dat betekend SERIEUSE verlenging.... op een gewone bank ... fijne avond gabrielle
VOOR IEDREEN EEN FIJNE WEEK TOEGEWENST !!!! 't zonnetje is weer van de partij, ideal weer om eens een terrasje te doen, laat ons profiteren van zijn laatste warme stralen want de lucht is de thermostaat al wat aan het bijsturen, ikzelf ga onmiddelijk naar mijn favoriete pijnbankje om een aangename babbel met mijn kine ze hebben, de gewichten zullen weeral blij zijn wat op en neer te kunnen gaan; de druk van mijn ogen moet ook weeral eens gecontroleerd worden, dus vanmiddag op theevisite bij de oogarts, ik krijg daar dan papiertjes en mag daarmee kleine flesjes met een of andere inhoud gaan halen bij de apotheker, deze moet die documentjes wel naar "den bond" sturen om zijn centjes te ontvangen dus "no" terrasje vandaag !!!!! maak er wat goed van gabrielle
inderdaad ben ik vrij kalm met mijn schrijven, maar dinsdag ben ik op kontrole geweest bij mijn lieve dokter, en mijn arm maakt het uitstekend, ik ook trouwens, zo goed zelf dat ik mij dagelijk mag gaan laten martelen bij de kiné, oh ze zijn zo lief, maar vermorzelen mijn arm bijna met hun nijdige vingertjes. natuurlijk dat ik overdrijf maar ze zijn tevreden over mijn kunnen. ben er belange nog niet, maar zegt men niet " DEN AANHOUDER ..." vijf keer per week mag ik bij hen op bezoek gaan !!!! zelfs helemaal gratis, sinds jaar en dag betalen we ons blauw aan een (goede) verzekering. 't is een aan ons om wat terug te vorderen. (liever niet maar allé) mijn horizon beperkt zich tot die ruimte verdeeld in hokjes met marteltuigen voor het goede doel. ik klaag niet maar denk eens aan me: ik denk aan jullie en probeer mijn herinneringen samen te rapen. veel lieve groeten aan allen... gabrielle
ons dorp met negen duizend inwoners telde twee bioscopen, in dezelfde straat en op een afstand van pakweg 200 m.,met ronkende namen de " palace " en "plaza ".
de eerste was eigendom van een familie van autodidacte binnenhuisschilders, behangers, garnierders, de vrouwtjes behendig met naald en draad gaven het geheel een bepaalde originaliteit, wat kitch, maar zeer gewild.
de grootmoeder, waarvan ik de weinig flatterende bijnaam maar zal verzwijgen, zwaaide de scepter vanuit haar domein, annexe droompaleis. betonnen letters,boven de ingang vormden de naam PALACE, keurig bezet met glinsterende kleine rode glassteentjes, mooi kontrast met de groene van de gevel. drie grote ramen, verlicht door neon buizen showden fotos en affiches de inkomhal met zijn klein afgeschermd visbakje voor de ticketverkoop, klapdeuren met ronde raamtjes; de houten ringen hadden moeite met de zware overgordijnen te dragen en klapperden, als castagnetten, iedere keer er iemand binnen kwam. klaptoelen met rechte rug voor de goedkopere plaatsen, de andere hadden wat meer confort; helemaal goed zat je op het balkon, enfin of wat er moest voor doorgaan,vijf tredjes op, en een hellend vlak met een dertigtal pluche rode clubzeteltjes, hiervoor moest je wel wat dieper in de beurs. miss"dorp"...speelde gastvrouw bij de grote frisco kist. ze stonden open voor vernieuwing, want vrij vlug hadden ze cinemascoop.
19u30 woensdag, zaterdag en zondag show time, je hoefde de uitgelaten processie maar te volgen, boven op de helling werd een keuze gemaakt, naar rechts de PLAZA naar links de PALACE, 's anderendaags tegenover gestelde richting; de vertoning begon pas als grootmoeder van achter haar " draperie" was gekomen en plaats had genomen, dit zonder uitzondering. 's zaterdags werd er gewacht op frans en mariette, bezoekers sinds jaar en dag, samen met hun laatste spruit in een witte sjaal gewikkeld.
de hoofdfilmen waren natuurlijk al bijna met pensioen, maar je kreeg wel waar voor je geld, belgavox, twee teken filmpjes, een of andere Bfilm, reklame voor MIO.. pauze, soms met optreden van een goochelaar ofclown en tombola; de film sprong al eens stuk, onmiddelijk ging het licht aan samen met het fluitconcert. naar het einde werden de toeschouwers wat luidruchtiger, het was geen staande ovatie bij de laatste kus, maar een sprint naar buiten.
mijnheer pastoor volgde met argus ogen wat er in zijn parochie gebeurde, en liet de mening van de censuur opnemen in het "kerkklokje", gelukkig voor mij hebben ze daar thuis,naar gelang mijn ouderdom, nooit zwaar aan getild.
uren heb ik daar doorgebracht, bewonderde sissi en hare franz joseph, cleopatra en césar, pikte een traan weg bij " gejaagd door de wind " droomde weg op de tonen van ennio morricone, huiverde bij de thrillers van hitchcock, lachte met "les vacances de monsieur hulot", chaplin, laurel en hardy; d'artagnan, athos, aremis en de halsnoer van milady brachten mij naar de XVIIe eeuw.
't was mooi, 't was goed, maar nu ben ik trots en fier op het vlaamse en waalse filmgebeuren.
VIJF WEKEN al zo lang zit ik hier met mijn arm in twee stukken, geen paniek zei de dokter het komt goed, en stak mijn arm in een mitella. de natuur zou zelf zijn werk moeten doen en de lelijke breuk herstellen, bovenarm immobiel houden was de boodschap. veel pijn had ik niet, de juiste houding vinden, en klaar was kees.
met veel liefde ging mijn echtgenoot aan de slag als, verpleger, keukenchef, boodschapper, onderhoudsman, klankbord voor de betweter die ik ben...
maar alles gaat de goede kant uit, God zij dank, volgende dinsdag terug controle, mijn arm mag zelf al van wat vrijheid genieten op een kussentje, en hangt in een draagband.
en toch ervaar ik deze periode niet als zwaar,heb gans de dag vrij, geen afwas enz, schrijven wanneer ik wil, nieuws volgen op internet, de wereld bezoeken langs mijn kijkkast.
wat ik het meest gemist heb ? een boek vasthouden, erin bladeren, lezen en één zijn met de inhoud, maar sinds enkele dagen is dat probleem opgelost, mits hij niet te groot of te zwaar is;
wat nu tussen de soep en de aardappelen gebeurd, was vroeger wel een ganse expeditie. gemeentelijke zwembaden stonden niet in de begroting, in de stad waren we al eens geweest, daar schoof het dak zelf open, voor preutse dames waren er manloze dagen. maar tijdens de grote vakantie gingen we, eenmaal,en voor gans de dag, naar het provinciaal domein van huizingen,
op de bus waren we niet alleen, een volksverhuis; vol verwachtingen vertelden de kinderen wat ze allemaal gingen beleven, wat er tussen de boterhammetjes zat, of ze ook een ijsje of frisco kregen, hadden ze een thermos bij of mochten ze een chocomelk kopen ?
eens uit de bus, beladen met pak en zak, stond ons een fikse wandeling naar boven te wachten, oog voor de mooie beplanting, de vijvers, het kasteel en de vele dieren hadden we niet, het water wachtte.....
de dame met de ticketjes kon nauwelijks volgen, al vlug had iedereen zich een plaatsje toegeeigend, wij zaten altijd op de helling, onder de hoge bomen, kwestie van een algemeen overzicht te hebben, het zwembad trok natuurlijk al onze aandacht, het glinsterend turquoise water liet zich opwarmen door de zon,op de gevel van het badhuis pronkte een reuze grote horloge, het terras met rieten zeteltjes had niet bijzonder veel bijval.
van pootje baden was er zeker nog geen sprake, eerst onze badpakken aan, naar binnen een hokje uitzoeken, kleding in ijzeren mandje, en gewapend met een plaatje aan een koortje renden we huppelend terug... eerst eten was de boodschap, de chocomelk stond al te wachten. heerlijk!!! die boterhammen met eitjes,maar de moed zonk in onze voeten toen we te horen kregen " en nu 2 u rusten" voor de vertering; al de plagen van egypte zouden we over ons krijgen als we nu in 't water gingen....
we konden enkel kijken naar de sierlijke sprongen af de springplank, het gejoel in het water en naar de GROTE KLOK aan de muur, spelen durfden we haast niet, schrik om te laat te zijn.
een ijsje of frisco vroegen we niet..... en zo gingen we klokslag 2U het water in......
eind 1800 kwam mijn grootmoeder, van het verre limburg , naar ons dorp om daar te gaan dienen bij graaf en gravin...., haar oudere zus, tante elise, was daar al ingeburgerd. en zo was het nestje van "mammike" leeg, want haar zoon had ze de raad gegeven in het klooster te treden bij de redemptoristen,kwestie van zekerheid in deze tijden van werkloosheid.
de zussen waren goed terecht gekomen, tante elise ging helemaal in haar rol op, alsof haar naam haar een zekere voor bestemming had gegeven, mooi was ze niet, neen maar ze had wel présence. mijn grootmoeder met haar gitzwarte ogen, weelderige haarbos, was mooi, maar nederig; en al vlug mocht ze haar zus bijstaan in de directe omgeving van de gravin. ze was leergierig, maakte zich meester van de franse taal, de wensen van madame en wist haar plaats in deze addelijke omgeving.
en zo brachten ze de winter door in het herenhuis in brussel, kwamen op mooie kastelen, maakten ,op de achtergrond, jachtweekenden mee, wisten alles over fijne gerechten, zonder ze zelf te proeven (?), mochten mee op buitenlandse reizen, zagen de etna en hoorden hem grommen vanuit hun dienstenkamertje.
tijdens al haar werkzaanheden had ze de mooie jongen, in postbode uniform, al opgemerkt die regelmatig, in de keuken ,wat op zijn positieven kwan, na een lange rit naar het domein. cupido schoot zijn pijlen af, ze werden verliefd en huwden.
hij gaf haar geen kasteel, maar liefde en drie kinderen, die ze met verfijning grootracht. tante elise is nooit gehuwd, bleef bij haar gravin,droeg zwarte kleding ,en in vol ornaat, hoed met voilette, handschoenen en tas,ging ze in de boomgaard van haar zus wandelen. het klooster is nonkel pierre altijd zijn thuishaven gebleven, jaarlijks ging hij enkele dagen naar de familie.
een gelukkig einde, maar voor de zussen kon al dat vertoon toch de warmte van een gezin niet evenaren.