Nieuw leven


Herfstig kil strijkt neer
in huilend grijs

geremd in groei
overwintert schamel leven

tot lente schijndood raakt
een wereld in bloei ontwaakt

Magie


Jouw handen uiten
in dwalend verlangen
onuitgesproken woorden

bewegen vleugellicht
me tot koesterend minnen

merken extase
met strelend begeren

zelfs stilliggend
schaduwen zij lijfzacht
mijn verhitte bast

Schone schijn


Op de voorgrond
in een voor haar alledaags decor
schildert ze haar levensverhaal

in klatergouden glamour
en rijpe inhoud
raakt ze grandioos

tot ze achter de coulissen verdwijnt
haar uitgebluste lichaam
deernis kwijnt

Rode schijn


In eerste ontmoeting
glansde je zacht rood
en vonkte lichtjes verlangen

tot de passie
dieprode vlammen toverde
en je mijn  hart veroverde

om daarna koud
in doffe schijn
uit mijn leven te verdwijnen

In schijnvertoning


Schemering duistert
een loodzware hemel
als de storm welt

Sjofel en vaal vechten bomen
  in een bedrieglijk schaduwspel
een schijnduel

laten zich meeheulen,
draaien met de wind mee
in een schijnbaar afbeulen

 
 het bedreven bewegen
laat hen overleven

Stil voorbij


En het lied van ongereptheid
verstoort de stilte niet
onafgebroken vloeit de muziek
dag en nacht
gedragen door echo's
in een climax van fonkelend licht
de grens voorbij

Samen een oscar verdiend



Heb in slow motion
het scenario herspeeld
en ik weet nu
dat de rol die jij me toebedeelt
onze film diepgang geeft

en al rebelleer ik soms een keer
weet dat ik besef
hoe blij ik ben
dat ik mijn regisseur
nog op de filmset tref

de zomer, steunend op een stok,
een jonge man, vergrijsd,
sleept zich voort, naar de herfst.
de bladeren kleuren rood

en toch blijft hij geloven
in groei en kansen, want
in werkelijkheid voltrekt zich,
onder de oppervlakte, een vruchtbare tijd

en, terwijl om hem heen
alles zijn blad verliest,
blikt hij vol vertrouwen de hemel tegemoet.
een straaltje hoop schenkt hem moed.

genietend van het moment
en de belofte van opstanding
is hij gewoon zichzelf,
de overleveringen van de wereld ontstegen.

Hij gaat helemaal op
in de werveling van de tijd
die geen heden, verleden noch toekomst kent
en blijft zichzelf, de cirkel rond

Langs de oude trambaan


Stilletjes genieten
van geur en kleur,
de speelse elementen
en verrassende details
doen we langs de oude trambaan

ons samenzijn groeit
in de chaos van gemengde haagjes,
het wonderlijk spel van
najaarsbloeiende silhouetten
en de slingerende rij witte berken

in kleurrijk leven
wandelen wij,
handen stevig omklemd,
een droomherfst door

Schaduwkrimpend


Wanneer de tijd mijn dromen breekt
en ik mezelf verlies in stil
nevelende sluierwolken
voel ik me bang, zo vreemd

tot ik besef dat jij mijn schaduw draagt,
voorzichtig, zorgzaam, zacht,
en ik rustig slapen mag

Gevallen


Driftend in samenstroom
golfden wij hoog
om alle hindernissen heen

tot uitdeinend verlangen
ons uit elkaar dreef
me in levende lijve
op het strand smeet

jij triomferend
de zeilen hees, terwijl ik
gehavend achterbleef

Gemis


Jouw woorden
houden me gevangen
in een eindeloos verlangen
tot uren later
jij me laat verliezen in de nacht

Dingen die wij niet voorzien
laat de afstand
groter worden dan de horizon
en toch vinden wij elkaar terug
bij elke nieuwe morgen

In zwart


Er heerst rust
nauwelijks een zucht

het sterven bracht me
een asgrauw zicht

en ik waai
mijn leven verder

zonder te beseffen de dood
mij morgen zal treffen  

Ik geniet


Grenzeloos wil ik wandelen

zwerven tussen rood en geel

me inkleuren in het mooie

zodat ogen hart raken

en het gelukkig zijn

langer blaakt

Openbloeien in herfst


Wil in herfst verwinteren
met experimenteren en combineren.

Mijn passie geur en kleur
laten creëren

die de koude zal elimineren
en mij in nazomerse schijn
laat verder leven

Ontplooien


Wil huizen
met verrassingen
nazomeren
tussen leven

me laten opkikkeren
door geuren
binnenzwermend
door deuren

tinten mengen
die dimensie brengen
accenten leggen
welke donkerte weet te verleggen

me niet focussen
op één aspect
maar elk deel van mijn zijn
geef ik zijn eigen recht

Op Samhain


Wanneer het donkert op Samhain
steken wij de vuren aan

herkent men wat men heeft gewonnen,
hoe we veranderd zijn
en wie we zijn geworden

en in 't besef, wie we hebben
moeten laten gaan,
eren we de doden van het jaar

(Samhain wordt gevierd op 1 november)

Tover jij ?


Zachte handen
zwerven zijdezacht
teder, wriemelend, verkennend
als ware ik van porselein

dwalend, vleiend bloeit
het strelen zachtjes open
tot een roodgloeiend raken
dat mij trillend achterlaat

In stilte


In een wild bewegen
wordt een kolkend spel
met haar gespeeld

de tijd slentert, kwelt
haar lichaam zo zeer
dat ze zichzelf opgeeft

immer ontheemd
staart zij vreemd
naar het leven

voorgoed
met zichzelf alleen

Elvis (samen met Rutger)


Mijn geheugen dwaalt langs
de bladzijden van mijn leven,
de jaren zijn voorbij gevlogen,
maar de sporen zijn gebleven.

soms hangt er nevel,
maar dan worden plots in mij
de herinneringen terug helder.
gewaarwordingen bewegen zich nonchalant
zoals de King zelf in de tijd van toen.

als een schitterende ster
speelt ook hij zijn rol,
als iedereen, op het ritme van de muziek
vloeien de woorden uit mijn pen.

zwoeler nog, ophitsender dan doen
waait zijn immer spelen tot ons,
in rockende, zwart lederen letters,
afwisselend met witregels
die ons even laten rusten.

in de grootsheid van het podium
wordt een deur geopend, en
voel ik mij omgeven door het woord,
het ritme wijst zich zelf wel uit.

alleen zijn is mij onbekend