weet diep in je ziel

liggen woorden te wachten

tot gedachten

ze naar bovenhaalt

als een verhaal met gave

dat hoopt het hart

van toehoorders te raken

wijl een gutsende regen

’t verdriet van de wereld

op mijn venster neerslaat

stormwind het landschap

in gruizel waait

schimmig leven zich met

kwel en kommer verrijkt

zal ik wakker blijven

zorgelijk de kille donkerte

onder ogen zien

middels gerustgesteld

door innerlijk weten dat

warm mijn hart streelt dra

de zon weerkeert

zich een weg zoekend
in zelfgesponnen web
ontdekt ze
eenig leven
als gezelschap

wanneer ik ijsbloemen beadem

die als  illusie op de vensters hangen

dan is het om het winterlandschap

met heldere hemel dat muren afbreekt

binnenkamers te halen

in het licht van de zon

strooit ze een zondvloed

van kleuren over me heen

zo opzienbarend dat ik

aan haar gehecht raak

met scheppingsdrift mee

dieper ga zoeken naar de parels

op de bodem van de zee

de hemel mokt grijzig

spartelt tegen

wanneer de zon

door de wolken

wil breken

gunt een

onschuldige dromer

geen kleurrijk verhaal

wil dat hij zichzelf verliest

in het schrale

bang me tussen waarheid

te begeven ben ik naar

de sterren blijven kijken

ze als herinneringen herschikt

tot het pijnlijke is verdwenen

terug vleugels heb gekregen

mijn horizon verruim

winter opruim

lente zonder remming uitdraag

hoe beschrijft

openbloeien

de kracht van zijn

maanden later nog

in wintertijd

liefde draait

om en om

leven

om onzelf

op weegs wereld

als je mee

met licht en duister

tijd voor lief neemt

wanneer midden stilte

rust over mij komt

als uitdaging

met bevallige wendingen

gedachten als hunkering

naar binnenkeer

om in mijn zo-zijn

diep te laten doordringen

voel ik mij geheel rijk

wanneer stilte stiller lijkt dan

de herinnering die ik van haar heb

dan duik ik dieper weg in mezelf

om morgen te horen kloppen

In de palm van je hand

wil mijn lijf

zich klein plooien

door vingertoppen gekoesterd

genieten van het zoetste

onderkomen

terwijl tijd zich in dromen twijnt

naar de afgrond starend

waar diep beneden

dreigend water

gedachten verdicht

smeekt zij hem met haar

een brug te bouwen

die een houvaste

overkomst biedt

om in onontkoombare

zonverlichte dagen

dicht bij zijn waarheid

zich als herboren terug te vinden

binnen het veel te grote bed

heeft ze zich toegedekt

met herinneringen

tot ze beseft

dat deze geborgenheid

enkel pijn laat groeien

in een nieuwe ochtend

met durende dagen

dwingt op te staan

om een volmaakte horizon

tegemoet te gaan

momentenlang zag ik

wat geen verklaring heeft

als wonder

tot ik dieper

ging gaan graven

tussen droom en daad

inzicht vond

dat bestaan beklijft

tastbaar rijk

altijd

hemels om in een gedreven wind

alles te laten gebeuren

met hem mee mijn leven

in wondere waarheden op te delen

om aan het eind

te ontdekken dat zij

één groot avontuur

van pure passie zijn geweest

in ’t lengen van de dagen

waar winter vraagt

vooralsnog te mogen komen

droom ik mij midden

bloeiende weivelden tussen

het groeiende gras op hoge bermen

waar ik getroffen wordt door jouw blik

die me warmte geeft waarin liefde

zinspeelt die ik zo hard nodig heb

wanneer dat

wat zich heeft geopenbaard

sporen van verfijning achterlaat

hoe wil ik

vanuit de diepte

haar eenvoud ontrafelen

strevende vorm

wetenswaardig

in toekomst zien

als zichtbaar

geworden schoonheid

die liefde gestalte geeft

tot in der eeuwigheid

nergens een woord

dat mij bij jou inkleurt

verbeelding die laat zien

waaruit ik ontstond

in de ban

van een onwaarschijnlijkheid

tot een droom van een droom

waarin ik thuishoor

me ver weg

van jou begraaft

zo een nachtelijke hemel het licht

met aan en uit herinneringen bewaart

waarom dan de slaap trachten te vinden

die herbeleven besloten toedekt