wanneer ik natrillend

van passie

je hart onstuimig

hoor verder kloppen

stijg en daal ik

in je ritme mee

op zoek naar meer

wildstromende wemelingen

waarvan we weten

dat die weer

zullen uitmonden

in opperste genot

nog en nog en nog

de rest van ons leven

wakker worden

onder een volle kroon

rijpende lindebloemen

welke me naast

een zoete stroomloop

mooi-weer spiegelingen geeft

die me in hoogzomer troont

maakt me tot een ingetogen

lang belevende dag sluimeraar

zonder de minste ambitie

we hebben “ons” gevonden
door elkaars woorden te lezen

twee gelijkgerichte naturen die
“samen” over grenzen heen ontdekken
hoe waardevol verwondering is

we hebben “ons” gevonden

door elkaars woorden te lezen

twee gelijkgerichte naturen die

“samen” over grenzen heen ontdekken

hoe waardevol verwondering is

een volmaakte levensvorm

een zaak van gevoel

van levensbelang

één ziel, twee lichamen

een vriendschap die

wondermooie gedachten schept

vandaag

laten we je meegenieten

van de vruchten

vooreen volmaakte levensvorm
een zaak van gevoel
van levensbvvvelang

één ziel, twee lichamen
een vriendschap die
wondermooie gedachten schept

vandaag
laten we je meegenieten
van de vruchten

(voorstelling van onze dichtbundel in de Wattenfabriek, vrijdag 7 juni)

Mooi bloempje

ze is geen verwijlen

geen duizeling voor even

die om diepte ijlt

bedenk haar

als deel van je wezen

Kleine wereldverbeteraar

als ik haar aanraak

ontdek ik

binnen de grenzen

van eigen werkelijkheid

hoe zij

als kleine wereldverbeteraar

mij weldadigheid van schepping

voor ogen houdt

gelaagd met jaren ervaring

de kracht vinden om te evalueren

van de ene naar de andere

onweerstaanbare verkleding

midden de geur van gewin

zo hou je mij voor ogen

hoe bij stilstaand groeien

ook voor mij een vervuld leven

ter beschikking staat

omdat morgen

zoveel meer kan zijn

dan het trage lied van de regen

dat dampende wanen

over akkers uitdraagt

die me zwaar te moede maken

laat me in je adem inslapen

samen ontwaken

van nachtelijk gebroei ontdaan

midden de beweging

van zon en maan

als spetterende glimpjes

worden verspreid

op zoek naar wat

men noemt de hemel

zo wil ik dood

herinnerd worden

wordt je gedreven naar

een uiterste grens waar

uitzicht onooglijk klein wordt

laat alle voorzichtigheid varen

het doodt niet

maakt juist sterker

om midden beheersing de zin

van leven niet kwijt te raken

navenant groei ontvouwt ze zich

op een bodem van waarheid

tot een indruk die lef bloeit

ontkiemend zien we

in hun verlangende wil

naar groei

reeds een rood openbloeien

welke bloed sneller

zal doen stromen

een verlangende droom waarmaken

adembenemend leven gevend

dat we nimmer zullen kwijtraken

majestueus hoe de kleine

eigenzinnige stipjes

in elkaar vloeiend geel

grijze vluchtigheid vangt

met de wind mee

als drijvende kracht

somberheid breekt

midden emoties

zo intens

dat haar lichaam

de voel

naar buiten brengt

is ze in je ogen

blijven kijken om

in wijd verklarend begeren

zich helemaal

aan jou te hechten

Het blijkbare

nog voor de zon opkomt

ontdek ik hem

op de nok van het dak

als een schril klinkend

kuiltje zwart

midden grijs wolkigheid

tot hij eensklaps

zijn riedel verandert

in een passioneel lied

dat mij laat inzien

hoe belangrijk het is

niet te vlug

uit observatie te stappen

toen vannacht

de holle weg van ergens

naar nergens eruit zag

als een donkere steeg

verstoken van troost

vol wanhoop

omgeven door dood

ben ik vol bange dromen

op een bank

gaan zitten wachten

naar een hemel

die zich blauw open plooit om

midden stuifmeelherinneringen

weer thuis te komen

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik

in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur geeft

aan luchtkastelen

die het perspectief

laat bloeien

door het vleugje wind

welke ruikt naar seringen

voelt de avondlucht

zo zwoel aan

dat ik de beleving

als roes inadem

midden het vindingrijke

mij naar jou omdraai

om hartstochtelijk

te gaan kussen

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik

in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur geeft

aan luchtkastelen

die het perspectief

laat bloeien

weet je nog hoe je mij

toen ik voor het eerst

alleen met je was

op witwolkend gras leerde

oprechte tederheid

te herkennen

binnenin mij

gevoelens liet ontdekken

die zich verroerden

tot een belevenis

die ik van harte

liefde heet

wanneer zachtzinnigheid

zich in geschreeuw

heeft vervluchtigd

kent passie nood

leven bange dromen

die niet begrepen worden

wordt mens’ wereld

oh zo klein