witte nevelslierten

belagen een landschap

dwingen het naargeestig dicht

houden najaarsbloei uit zicht

tot rimpelend zonlicht

samenhang doorbreekt

de herfst zijn uitbundig

gekleurd aanzicht weergeeft

waarom zou ik ze

een te vroege dood

laten sterven

door hen te plukken

wanneer ze

met een geur vol dromen

zacht door de herfst

te ruste worden gelegd

in een winterstil

ondergronds verbeiden

reeds als een zoet behagen

gaan ontkiemen

op zoek naar nieuw bewegen

toen midden herfstbewegingen

die onverwacht warm dag

zijn begeestering verspreidde

leek het als voorbestemd

dat wij beiden

ons erin zouden verliezen

een hartsweerspiegeling waarbij

wij  de taal van elkaars ziel

wisten te ontdekken

gingen beseffen

dat leven meer is

wanneer extase spreekt

zijn beoogd meegaan helpt me

om met gloed in de ogen

gaten van licht te slaan

in de onzekere contouren

van een nevelig bestaan

midden spelingen van licht

roeren zich

schimmige gedachten

houden rouw levend

bedenken zij hoe doden

met stille storm

hun grafrede omvormen

tot eigen requiem

over velden

vol verteerde bladeren

als schimmige toevoeging

meelopen

de diep nachtelijke uitvlucht

aanvoelen als bang geluk

ben ik wandelpaden

gaan uitzetten

om op dit moment nu

met toekomstbeelden

nieuw inzicht te geven

aan het herfstig zijn

verras mijn hart

jij die liefde heet

bloei op mijn lippen geeft

zodat ik verslaafd

aan honingzoet

met jou vlinderend

verder leef

in de stilte na jou

word ik met knisperend

gele herinneringen

door de wind

troostend opgetild

winters lang meegedragen

tot nieuwe dromen

mij in een aards

warm onderkomen

toedekken

net voor regen

zonnestralen deemstert

is hij langs een hemelboog gegaan

welbewust kleuren graaiend

zijn reeds koude lichaam

voorgoed verlaten

verlicht de overkant gehaald

met wanhoop

gezaaide beelden

groeit doodse stilte

ontneemt me

dat laatste sprankje

hoop

tot ik houvast vindt

in de vlucht

van een vlinder

die mij zijn kleuren toont

met schuifelende voeten

in doordacht donker

zocht ze de stilte

om de nacht te doorstaan

dageraad rood te zien opgaan

toen ik zag hoe solidago
als royaal gele sluimering
onder vleugels van de herfst
stond te bloeien

vergat ik mijn verdriet
over wat ooit was

te moeten toezien

hoe schaduwen

zonder hechting

in één wankel ogenblik

zich op aarde uitstrekken

zin van leven

uit verband rukken

doet me dromen volgen

om bij eigen waarheid

te kunnen blijven

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

vereenzaamheid

als miezerigheid

gemis

betreurt

wij vereeuwigen

grijs op grijs

vereenzaamheid

hoe kan de horizon

dan nog oplichten

samen de kleine geneugten

van leven beleven

en ervan weten te genieten

tilt ons boven alles uit

in samen doorstaan

gaan we

dieper dan de kern

op zoek

naar een waarheid

die groeit

met de hoop

van eeuwige bloesems

wat moet ik met de bekeken

twee-eenheid

die staat te wezen

ga ik oppervlakkig

tijd verdrijven

zoals zij om me heen

of beweegt het mij

naar hunkering

van wat ik als liefde weet

op zoek naar openheid

verruim ik het uitzicht

met bezig zijnde onthullingen

zelfs al zullen ze

in hun ogenblik

dat  ik als herinnering meeneem

mij uit  beeld verdringen

als liefde je helpt

verdergaan

laat ze zien

hoe groot ze is