schaduwen spreken verwondering

wanneer wij spelend warmte delen

ik glimlachend mijn huid laat strelen

jij geniet van mijn hunkerend bewegen

en hun zachte lach blijft

wanneer de avond met de dag strijdt

en ons in elkaars armen drijft

als ik tijd en rust vind

de echo van mijn zuchten

in de stilte hoor weerklinken

geur van zachte kruiden ruik

en dromen me

aan het landschap binden

zal ik me niet meer ophouden

in wankel duister

maar in kleuren ontwaken

die mijn lichaam raken

en laten stoeien

in een eindeloos ontmoeten

terwijl nachtvlinders

van zijn nectar snoepen

dirigeert hij

met zijn roze rode bloemen

mijn fantasieën

leidt in zwoele zomernachtgeur

slaap naar verhitte dromen

die mij in een lieflijke oase

 met jou laat ontwaken

wanneer hemel blinkt

met blauwe schijn

vogels zingen

een nieuw refrein

bloemen hun kelken

bedwelmend openen

en ik me gestreeld voel

door de geur

kan niemand me

meer tegenhouden

te ontwaken in een nieuw begin

waar ieder ogenblik zomer fleurt

overschilder de herinnering

met wit

zodat zij in onzichtbaar

kan verglijden

penseeltrekken mij laten ontdekken

een schaduw uitwisbaar

en mijn toekomst

nog onbeschreven

het leek niet te overwinnen

mijn wazig gevoel van toen

tot jij mij verzoende

met leven

liet dromen

in tastbaar beeld

mij ooit

werd ontnomen

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en me strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

tussen overhangende

grijsbruine takken

koesterde de schutsgodin van huizen

de pracht van gelige vliertuilen

tot het bloemen sneeuwde

en kadavergeurende

donkerblauwe bessen

zich als de schaduw van Judas

in de vlier nestelden

lente was het

die haar

liet leven

tot zomer

haar met illusies

heeft bedrogen

en zij

in de herfst van haar leven

alleen door werkelijkheid

laat strelen

als getekend

het groene van mijn berk

tegen een blauwe hemel

tot donderwolken

de zon plagen

zij niet langer zomer draagt

enkel met een laatste ademhaal

de zilveren schijn

weet te weerkaatsen

vooraleer de stam kraakt

en  mij laat beseffen

ik niet mag vergeten

schoonheid te beleven

tot vergankelijkheid leven treft

jouw ogen tasten

mijn grenzen af

wegglijden uit je aandacht

lijkt me nefast

want ze beloven mij

een genietend spelen

het prikkelend ontdekken

van begeerte

wanneer de ochtend

zich dromend opent

laat ik mij

in een zee van tijd

aanraken door jouw hele zijn

terwijl mijn echo

verder reist

naar de wereld

blijf ik paradijzen

liefde nemen

is zoveel meer

dan alleen maar te denken

over wat een dag me kan geven

 hij enkel in mijn herinnering blijft

pas uit zijn cocon gekropen

vlindert hij genietend

in zijn korte leven

langs zoveel mooie beelden

heerlijk ruikende meidoorns

pioenen die hem

naar honing laten zoeken

en zomer tonende klaprozen

laten zijn vleugels trillend

schoonheid bezingen

tot herfst hem aan een nieuwe reis

laat beginnen

als vlinder

 

weg van de uitgebloeide bloemen

op jouw graf

de schaduw

die onze liefde verstoorde

en mij verlatenheid bracht

wil samen met jou

als vlinder op zoek gaan

naar warmte en betovering

die onze eindeloze zomer

laat heroveren

 tederheid noem ik jou

laat mij

na jouw strelingen

die me lieten leven

sluimeren in armen

die mijn lichaam

met warmte omarmen

stil luisteren

naar woorden

die de tijd verdromen

laat me slapen tot morgen

waar ik zonder zorgen

samen met jou

in een nieuwe dag zal spelen

voorgoed afscheid heb genomen

van de bloedmaan

met zijn roodgekleurde dromen

 waarheid

verstop mij lijk vroeger

en toch wil ik

dat jij me vindt

jouw zoekend wroeten

ons leidt naar een ontmoeten

dat verwachting stilt

laat genieten

van een toekomst waar

onze waarheid ligt

 verlangen

zoals klanken

zacht in elkander overgaan

strelingen uitdrukken

die uitnodigen tot een dans

waar genot walst

zo kent

mijn gevoel een verwachting

die in verrukking

een hevig verlangen brengt

de tijd naar eindeloos laat vluchten

als ik mijn wereld

met stilte bekleed

zullen vreemde klanken wegdwalen

zonder een echo na te laten

terwijl jij ogenschijnlijk

blijft rondwaren

als een lied van licht

in mijn gemis

 van vroeger naar nu

ze ging verloren

tot ze in eigen voetspoor

haar werkelijkheid begon na te lopen

en eindelijk

in een wereld van verlangen

 zichzelf ging bekijken

zag hoe haar blik

zicht veranderde

van vroeger naar nu

het kind liet ontwaken

dat leven

de moeite zal waard maken