als een beslommering

hangt de mist

over mijn wereld

zodanig dat

het me verontrust

of de bloemen van gisteren

nog bloeiend uit

de verdrukking zullen breken

wanneer de dag oplicht

dan wel onder

een winterse horizon

begraven liggen

met een nieuw begin in zich

ooit terug te bloeien

toen ik de zon was kwijtgeraakt

aarde het middelpunt van

hemel en hel leek te zijn

kromp ik elke oneffenheid vlak

wachtte me stil weg

van donkere onenigheid

tot het moment

ik mezelf in een nieuw

daglicht durfde stellen

uit mezelf bloeiend

de wereld

een bevredigd hart gaf

in warme habitat

van omstrengelde armen

verhoop ik

de donkere hemel open

om niet in verhevigde

ogenblikken van storm

terecht te komen

die tederheid benijdt

morgen verbiedt te zijn

met jouw passie als drijfveer

leerde ik mezelf kennen

ontdekken hoe ik in elkaar zat

wat ik nodig had

bloeide helemaal op

als een bloem

aangetrokken door de zon

hoger steeds hoger

waar ik mijn hemel

blauw terugvond

dat stilte

ons samenhoudt

jij stukjes van jezelf

erin achterlaat

ontdek ik

je dood voorbij

neen

ik ga niet weg

bij jou

maar bij mezelf

zoekend naar

een nieuw uitzicht

niet in mijn maar

in jouw hemel

bestaan doe je nog

je bent enkel gestorven

beschildert immer

mijn verbeelding

HET

houdt op

wanneer ik wil

voor altijd

wanneer ik niet meer

mag uiten wat ik hoop

word ik een doler

met opgekropt verdriet

die een leven opgeeft

het overwelfde

dempte

buitelde speels

dekte in

het volmaakte

onvergankelijke waarde

onbezoedeld beleven

tot het een vermoeden werd

een vermoeden

met mijn hoop in zich

dat het zal terugkeren

allemachtig

legt schemer
de dag
traag open

dan wakker jij
met je hartslag
avontuur aan

dat ons naar het toppunt
van leven draagt

midden een oase

van koesterend verlangen

waarin liefde als zacht

golvende werkelijkheid gedijt

wil ik als een druppel hoop

dat nimmer

het keren van tij kent

herboren worden

omdat ze veel te verliezen had

wou ze gisteren niet nadenken

over dat wat haar vandaag

is overkomen een verloop

naar morgen kent

waar ze met spijt zal beseffen

dat ze alles is kwijtgeraakt

door met vuur te spelen

en toch zou alles haar vreemd

gebleven zijn had ze de hitte van

het ogenblik niet aangeraakt

eindelijk de kracht binnen zichzelf

wist te ontdekken

zonder ketens

gedachten of overtuigingen

ongeschreven regels

die me aan de grond houden

ga ik midden vrijheid

vrij

één met mijn wezen

haar mijn liefde geven

doorheen de seizoenen

voorgoed in mijn hart

vereeuwigen

al kom ik van onderaan de heuvel

ook hierboven herken ik

het gouden licht dat tussen

de bomen duister inhaalt

met een gevoel van thuiskomen

in reden van aards bestaan

het hart van de berg zie praten

zelfs met de hemel

binnen handbereik

niet ophoudt me te verbazen

steunt

daagt uit

ergert me

houdt vast

haalt uit

sowieso krachtig

maakt leven

boeiend

kwetsbaar

bereidt me voor

op een toekomst

met standvastigheid

bloeiend uitzicht

vandaag en morgen

overmorgen

waarbij je mij

verder draagt

als bijzonderheid

op een pad

bezaaid

met keien

volkomen

door liefde

ingesloten

hij kende de kracht

mijn stilte te doorbreken

met aanwezigheid

(15 jaar lang)

midden het verwachte

wil ik verdergaan

zien hoe de wereld zich

van rood in geel kleurt

ritseling van bladeren me

in een volmaakt gebaar toedekt

samen met de verademing

van een verhaal

die een toekomst verdicht

waarin nog steeds

de passie van ons verlangen

ligt verweven

brak rotsen open

nam in voortdurende verandering

alles als mysterie met zich mee

een oerbeweging

van levend water

hield mijn stilte

binnen zijn bereik

bracht me naar een einde

mijn oude leven voorbij

binnen glinsterend contourende

realiteit van de moezel

vrij met hem

vrij in mezelf

donkere wolken

haasten zich

vandaag voorbij

naar een open morgen

waar wij tussen de

dicht over elkaar

afgevallen bladeren

durven verdwalen

als een verheven

ritseling

naar ’t licht

van latere dagen

in vrije groei

één en al onszelf

intimiteit meedragend

in ’t groeien

bloeien en vergaan

blijven wij dromen delen

geboren eens

gestorven samen

één ademhaling