je schudt herinneringen uit

op ’t gras

ze blinken

licht hun kracht

wijd open

oogverblindend blank

overspoelen ze

mijn dag

huil me tot de maan

een licht midden duisternis

jouw weerspiegeling

na elkaar

te hebben meegemaakt

voel ik je diep in mij

als een innemende

zacht deinende koestering

die ik omzoom met

warme dartele gedachten

dat je maakt tot

eindeloze oneindigheid

in het heftig tekeergaan

van de wereld om me heen

laten mijn handen

houvast los

me de vaste overtuiging

dat liefde me zal opvangen

geruststellend vasthouden

wijl ik uitzie naar ’t licht

dat ogen opent

hart verwarmt

stil geluk leven beheerst

storm me niet langer

meer bruuskeert

leg mijn pen neer

en wacht tot woorden komen

die mij laten beschrijven

de chaos in mijn lijf

zodat ik mij eindelijk kan

verzoenen met de tijd

die mij steeds dichter brengt

bij onbewoonbaarheid

Jij

die ik diep in mezelf ontdek

als veel meer dan mijn denken

al die tijd in het ritme van

mijn hartenklop hebt verborgen

noem ik mijn wonder

ontmoet ik hem in mijn stilte

weet dat hij mijn leven draagt

in hem een vriend zie die ik

een gelaat durf geven

herken in broosheid

grootse dingen

zijn zo diep menselijke kant

pas dan weet ik mezelf helemaal

hoe graag wil ik

na een nacht

vol gitzwarte twijfel

die de tijd met

verwarring vertraagt

verzuchten in jouw

warm gloeiend bewegen

dat mijn toekomst op d’aarde

aan de hemel oplicht

iedere dag weer

tot ik er vast in geloof

dat er leven is na de dood

als een beslommering

hangt de mist

over mijn wereld

zodanig dat

het me verontrust

of de bloemen van gisteren

nog bloeiend uit

de verdrukking zullen breken

wanneer de dag oplicht

dan wel onder

een winterse horizon

begraven liggen

met een nieuw begin in zich

ooit terug te bloeien

toen ik de zon was kwijtgeraakt

aarde het middelpunt van

hemel en hel leek te zijn

kromp ik elke oneffenheid vlak

wachtte me stil weg

van donkere onenigheid

tot het moment

ik mezelf in een nieuw

daglicht durfde stellen

uit mezelf bloeiend

de wereld

een bevredigd hart gaf

in warme habitat

van omstrengelde armen

verhoop ik

de donkere hemel open

om niet in verhevigde

ogenblikken van storm

terecht te komen

die tederheid benijdt

morgen verbiedt te zijn

met jouw passie als drijfveer

leerde ik mezelf kennen

ontdekken hoe ik in elkaar zat

wat ik nodig had

bloeide helemaal op

als een bloem

aangetrokken door de zon

hoger steeds hoger

waar ik mijn hemel

blauw terugvond

dat stilte

ons samenhoudt

jij stukjes van jezelf

erin achterlaat

ontdek ik

je dood voorbij

neen

ik ga niet weg

bij jou

maar bij mezelf

zoekend naar

een nieuw uitzicht

niet in mijn maar

in jouw hemel

bestaan doe je nog

je bent enkel gestorven

beschildert immer

mijn verbeelding

HET

houdt op

wanneer ik wil

voor altijd

wanneer ik niet meer

mag uiten wat ik hoop

word ik een doler

met opgekropt verdriet

die een leven opgeeft

het overwelfde

dempte

buitelde speels

dekte in

het volmaakte

onvergankelijke waarde

onbezoedeld beleven

tot het een vermoeden werd

een vermoeden

met mijn hoop in zich

dat het zal terugkeren

allemachtig

legt schemer
de dag
traag open

dan wakker jij
met je hartslag
avontuur aan

dat ons naar het toppunt
van leven draagt

midden een oase

van koesterend verlangen

waarin liefde als zacht

golvende werkelijkheid gedijt

wil ik als een druppel hoop

dat nimmer

het keren van tij kent

herboren worden

omdat ze veel te verliezen had

wou ze gisteren niet nadenken

over dat wat haar vandaag

is overkomen een verloop

naar morgen kent

waar ze met spijt zal beseffen

dat ze alles is kwijtgeraakt

door met vuur te spelen

en toch zou alles haar vreemd

gebleven zijn had ze de hitte van

het ogenblik niet aangeraakt

eindelijk de kracht binnen zichzelf

wist te ontdekken