nu we voelen

hoe het onmogelijke

als een droom

in jouw lichaam groeit

wij iedere beweging

als een dierbaar geschenk

met oneindig veel warmte

stil omarmen

weet ik

jouw reikhalzend uitkijken

naar de mooiste werkelijkheid

die jij binnenkort zal omvatten

als een schuchtere bloem 

als in haar gesloten wereld

liefde haar lichaam

met een zacht omarmen

tracht te verwarmen

haar probeert te overtuigen

hij haar wil blijven herinneren

met meer dan

een toevallige streling

zal ze als schuchtere bloem

in een trillend moment

haar toekomst openvrouwen

zoals verleden heeft voorspeld

afscheid
 

    als schoonheid

bestaan ademt

en zekerheid tekent

tot ze wordt uitgekleed

sindsdien wordt gezien

lijk een levende herinnering

die in dromend schemer leeft

en nooit meer weerkeert

als in mijn tuin

het groene met witte bloemen

klimt en tast

rond de lindebasten

bij lichte trilling

bladeren zilver kleuren

en de vruchten

naar honing geuren

cirkelt er na het prille van de lente

een nieuwe zomer

die mij met warmte en licht

volmaaktheid tovert

wanneer kleuren bewegen

in  het duister

licht ontsnapt terwijl men luistert

naar immense kracht

de aarde verwonderd wordt geraakt

wanneer wind weigert

in een vlaag vol leven

verder te drijven

creëren  wij een eigen ruimte

midden onweerslucht

en laten emoties

onder eigen dekmantel rusten

soms komt het moment

dat ontkennen niet meer kan

struikelen woorden

niet langer over gedachten

spreek ik en antwoord jij liefde

schudt inhoud ons wakker

 en leggen wij toekomst

 in elkaars handen

zodat onze dromen

ook overdag kunnen  ademen

 wij het leven

samen dragen

je kijkt vandaag

heel even verleden

laat me blindelings terugkeren

waar twijfel tast

in onzekerheid

tot je mij

later op de avond

in de warmte

van waarheid

teder zacht terug bracht

vraag je niet om vleugels

wijl wind gaan liggen is

wil me niet uitstrekken

in een leegte

met geen enkele  betekenis

laat me woelen

in de aarde

leven tussen bloemen

die mij laten groeien

in een warm thuisgevoel

schaduwen spreken verwondering

wanneer wij spelend warmte delen

ik glimlachend mijn huid laat strelen

jij geniet van mijn hunkerend bewegen

en hun zachte lach blijft

wanneer de avond met de dag strijdt

en ons in elkaars armen drijft

als ik tijd en rust vind

de echo van mijn zuchten

in de stilte hoor weerklinken

geur van zachte kruiden ruik

en dromen me

aan het landschap binden

zal ik me niet meer ophouden

in wankel duister

maar in kleuren ontwaken

die mijn lichaam raken

en laten stoeien

in een eindeloos ontmoeten

terwijl nachtvlinders

van zijn nectar snoepen

dirigeert hij

met zijn roze rode bloemen

mijn fantasieën

leidt in zwoele zomernachtgeur

slaap naar verhitte dromen

die mij in een lieflijke oase

 met jou laat ontwaken

wanneer hemel blinkt

met blauwe schijn

vogels zingen

een nieuw refrein

bloemen hun kelken

bedwelmend openen

en ik me gestreeld voel

door de geur

kan niemand me

meer tegenhouden

te ontwaken in een nieuw begin

waar ieder ogenblik zomer fleurt

overschilder de herinnering

met wit

zodat zij in onzichtbaar

kan verglijden

penseeltrekken mij laten ontdekken

een schaduw uitwisbaar

en mijn toekomst

nog onbeschreven

het leek niet te overwinnen

mijn wazig gevoel van toen

tot jij mij verzoende

met leven

liet dromen

in tastbaar beeld

mij ooit

werd ontnomen

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en me strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

tussen overhangende

grijsbruine takken

koesterde de schutsgodin van huizen

de pracht van gelige vliertuilen

tot het bloemen sneeuwde

en kadavergeurende

donkerblauwe bessen

zich als de schaduw van Judas

in de vlier nestelden

lente was het

die haar

liet leven

tot zomer

haar met illusies

heeft bedrogen

en zij

in de herfst van haar leven

alleen door werkelijkheid

laat strelen

als getekend

het groene van mijn berk

tegen een blauwe hemel

tot donderwolken

de zon plagen

zij niet langer zomer draagt

enkel met een laatste ademhaal

de zilveren schijn

weet te weerkaatsen

vooraleer de stam kraakt

en  mij laat beseffen

ik niet mag vergeten

schoonheid te beleven

tot vergankelijkheid leven treft

jouw ogen tasten

mijn grenzen af

wegglijden uit je aandacht

lijkt me nefast

want ze beloven mij

een genietend spelen

het prikkelend ontdekken

van begeerte

wanneer de ochtend

zich dromend opent

laat ik mij

in een zee van tijd

aanraken door jouw hele zijn

terwijl mijn echo

verder reist

naar de wereld

blijf ik paradijzen

liefde nemen

is zoveel meer

dan alleen maar te denken

over wat een dag me kan geven