hoe kon ze zich

aan de traagheid

van leven overgeven

in zachtgolvend

afhankelijk worden

terwijl ik

haar zo nodig had

om in het heden

over ’t verleden

te spreken

hoe haat ik het

te verzwelgen

in mijn werkelijkheid

met een lijf

dat klaagt over kou

rilt om standvastigheid

in gedwongen vlucht

me heel diep laat nijgen

voor een spuit zoetigheid

om terug te keren

naar een wereld

die niet veranderd is

 (hypo)

hoe kan ik

nog langer ademen

tussen hen

die hoogtoppend

elkaar amper

durven aanraken

als jij klaarstaat

om in volle omvang me

 beschermend toe te dekken

ik ben niet kwaad

laat woede en wanhoop

niet het laatste gevoel zijn

dat ik ervaar

maar omhels me teder

zodat ik nog een laatste keer

het verlangen naar

meer tijd samen mag beleven

waar door

 open licht bestraald

zoveel dwalingen braken

voelde ik

mij openstromen

volgegoten met geluk

werd warmte

 als waardevolste bezit

naar mij toegeschoven

je wilt me begraven

terwijl ik leef

alle herinneringen kisten

die ooit zijn geweest

maar vergeet niet

dat ik kan spoken

als grijs rag

in je gedachten blijf dolen

tot de dood

elk spinsel laat zwinden

als de dag

zich zienderogend

losmaakt uit dromen

openbloeiend de tederheid

van mijn verhaal

meedraagt

zal hij in zonovergoten realiteit

een allesoverheersende liefde

ten toon spreiden

klein broos wezen

maak ruim

dit nest

weet er is zoveel meer

dan de kruimels

die je nu moet delen

blijf niet

van leven dromen

spreidt de vleugels open

zoek je wei

geniet het vrije spel

tussen de bomen

als gladgestreken plooien

in het glooiende

een grote oogst verwoorden

sluit de nood

naar rust

de poort

wanneer zonnestralen

door het bladerdek heen

het licht aan praten

beheerst zijn uitgerekte schaduw

als onomstotelijk de dag

terwijl hij  eigenlijk

liever onbevangen trillend

in de vrijheid

van een nieuwe maan

zichzelf  wil vertellen

schraal geel

doet me hongeren

naar het dorsen

waar de taal der vlegels

het trimmelen en trezelen

van de wanmolen

me tussen

’t kaf en ’t koren

een rijke oogst beloven

staar niet

uit het donker

naar een rood

ondergaande zomer

maar verhaal me

over leven

je zoektocht

naar een eigen wereld

soms zo ver weg

af en toe

vanzelfsprekend

dicht nabij

pas wanneer je

het grijze

niet als leegte

maar vol leven ziet

zal je weten

dat het menselijke

in tijdloos

vervat ligt

toch schreven sporen

in het landschap

het beulsrood verder

al werd het verweerde

door de tijdstroom heen

de schrale diepte ingedreven

wanneer jij

het breken van mijn kindzijn

tot doel stelt

weet dan gil

ik mezelf

naar een veilige wereld

zal vergeten

de vlucht erheen

enkel het aankomen herbeleven

tussen gedogen woorden

op zoek

naar zichzelf

raakt ze verdwaald

in de zin

van bestaan

vergrijsd

enig eigen

de schaduwzijde

in een schouwtoneel

van  licht en spel

speelt ze

 uitgelatenheid mee

weiger toe te geven

dat warme schijn

niet haar  werkelijkheid

blijkt te zijn

binnen de grenzen

van gevoel

waar schaduwen bezwangerd

van het intieme

een glimp van hoop

stralen

geniet het hart

tijdloos

het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukkende neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent

blijf jij maar

in je bunker

gemakzuchtig

hunkeren

naar frisheid

ik ga

dit jaar

onder strakblauw

lauw

pootje baden

zo broodnodig

eindelijk

hoogzomer

in mijn leven

te weten