daar waar snelheid

naar overwinning leidt

geniepigheid

een voordeel blijkt

kracht

het spel speelt

geestdrift

de lijn overschrijdt

ken ik

een rakend beleven

in de stilte

krassen kraaien

een dode herinnering

vals tot leven

klauwen

de dunne wondrand open

en pikken haar koud

tot blinde vlek

groene blaadjes

in het rond gesmeten

menig hart weggevreten

en jij plagend

ontelbare banen

trekkend rondom mij

laat zien

dat zelfs het juveniele

niet te vertrouwen lijkt

zoek me jong

in de dageraad

en leer me spelen

in volle zon

tot de avond

me gedreven

een ander verhaal

binnendraagt

hier sta ik dan

in een wereld waar herfstig

hoge toppen scheert

edoch wanneer kwistig

met aardse geuren

wordt gestrooid

roeren zich zomerzoete

herinneringen tussen

mijn werkelijkheid

waar in toetsen van kleuren

mijn verloren liefde

nog even de hoofdrol speelt

neem me mee

en verlies mij

in warm glooiend

waar ik de rust ken

om sterk

uit te groeien

pas volgende zomer

 in scharlakenrood

 te ontwaken

legt schemer

de dag

traag open

wakkert hij

met eigen hartslag

het avontuur aan

het is klaarheid

die ons naar het toppunt

van leven draagt

hoe graag

word ik omhelsd

door de warmte van overdag

zodat mijn nectar

zoeten kan

om onder de vleugels

van de nacht te dwepen

met vlinders

die zinnenstrelend

rond mijn geopend hart zweven

zelfs als

het weer

even zwijmelt

ogenblikken later

zwermt er terug

een warme lach

dat het pietepeuterige

laat opgroeien

tot zomer sterke realiteit

te broos

om te verwijlen

middenin

het zwijgen

krimp ik één

met de schemer verder

die traagademend

de horizon breekt

hoe kon ze zich

aan de traagheid

van leven overgeven

in zachtgolvend

afhankelijk worden

terwijl ik

haar zo nodig had

om in het heden

over ’t verleden

te spreken

hoe haat ik het

te verzwelgen

in mijn werkelijkheid

met een lijf

dat klaagt over kou

rilt om standvastigheid

in gedwongen vlucht

me heel diep laat nijgen

voor een spuit zoetigheid

om terug te keren

naar een wereld

die niet veranderd is

 (hypo)

hoe kan ik

nog langer ademen

tussen hen

die hoogtoppend

elkaar amper

durven aanraken

als jij klaarstaat

om in volle omvang me

 beschermend toe te dekken

ik ben niet kwaad

laat woede en wanhoop

niet het laatste gevoel zijn

dat ik ervaar

maar omhels me teder

zodat ik nog een laatste keer

het verlangen naar

meer tijd samen mag beleven

waar door

 open licht bestraald

zoveel dwalingen braken

voelde ik

mij openstromen

volgegoten met geluk

werd warmte

 als waardevolste bezit

naar mij toegeschoven

je wilt me begraven

terwijl ik leef

alle herinneringen kisten

die ooit zijn geweest

maar vergeet niet

dat ik kan spoken

als grijs rag

in je gedachten blijf dolen

tot de dood

elk spinsel laat zwinden

als de dag

zich zienderogend

losmaakt uit dromen

openbloeiend de tederheid

van mijn verhaal

meedraagt

zal hij in zonovergoten realiteit

een allesoverheersende liefde

ten toon spreiden

klein broos wezen

maak ruim

dit nest

weet er is zoveel meer

dan de kruimels

die je nu moet delen

blijf niet

van leven dromen

spreidt de vleugels open

zoek je wei

geniet het vrije spel

tussen de bomen

als gladgestreken plooien

in het glooiende

een grote oogst verwoorden

sluit de nood

naar rust

de poort

wanneer zonnestralen

door het bladerdek heen

het licht aan praten

beheerst zijn uitgerekte schaduw

als onomstotelijk de dag

terwijl hij  eigenlijk

liever onbevangen trillend

in de vrijheid

van een nieuwe maan

zichzelf  wil vertellen