Tussen droom en werkelijkheid


Twee godvergeten mensen
getekend en doorleefd
beleven de essentie
vertederend, zeldzaam, schoon
met humor en tristesse
het oprecht geloof
van diepmenselijkheid
omgeven door een web
van wantrouwen en achterdochtigheid

Meidoorn


Maanden eerder opgemaakt
in witte lentepracht
best hij nu vurig
trekt in kleur leven aan
tot de vruchten knakken
zijn naaktzijn mij raakt
hij met wie ik even sprak
terwijl de aarde verder draait

Afscheid nemen


Kom dichter, ik wil voelen
de groeven in jouw gelaat
in 't zachte bewegen van mijn vingers

laat me verdwalen in jouw zicht
me spiegelen in jouw liefdevolle blik
opgaan in mijn dochtersplicht

het wordt samen genieten heel even
zonder de hardheid van 't verleden
in het laatste uur van jouw aardse leven

Naar jou


Weggekropen in jouw glimlach
proef ik fantasie
het wikkelt zich vonkend
in een adembenemend verhaal

slingert donkerrood
in steeds hoger ritme
in klein wordend verdwalend
 naar jou

Ik neem de tijd


Met open hart
en gedachten stil
voed ik mijn ziel
met verbeelding

Het tovert mij
een werkelijkheid
die mij een leven biedt
verbonden met mijn diepe ik

In tederheid


Wind beweegt mijn leven
toont me in zomerbries
waar mijn lente zal zweven

in geurende tuinen
kleur en warm ik
mijn struinen

ontdek knoppen
die wachten te worden geaaid
door verlangen

om eindeloos lief
te ontbloeien
tot een roos van leven

Sterke gedachten


's Avonds wanneer men zit te dromen
wordt menig gedicht geboren
Een inhoud rijpt
door klank, geur en schijn
Gedachten een kostbaar evenwicht
tussen hart en ziel
laten het geheim van mensheid zien

En als ik morgen


En als ik morgen
wakker word
zal ik
zonder aarzeling
zonder rem
lachend
huizen
met mijn droom
in jouw dag

Ik wou


Als de nachtegalen zingen
en vlierbloesems bloeien
kom dan en fluister lieve dingen
en laat mijn liefde voor jou groeien

lieve, zachte ruisende winden
er is leven in wat jij laat bewegen
bij jou lispelen herinneringen
en zingen dromen van jou gekregen

als windekind wil ik herboren worden
om mij naar een plek te laten drijven
waar ik immer kan verblijven

één klank, één geluid ben ik geworden
een eenzaam gelukkig kind
dansend met de wind

Een duikvlucht


Een duikvlucht
gekscherend naar beneden
het landen
zacht en teder
het laat me herleven
waar droomkleuren
de wereld overheersen
en heldere momenten
licht ontvlammen

Alleen


Dwalend in lege kamers
zoek ik blind naar jou
langs schaduwen die
geen namen dragen

Uitzicht donkert verder zwarter
vind geen deuren op een kier
cirkel sluit me binnen
in een ruimte zonder sier

Gelaten hurk ik neer
bewegen heeft geen zin meer

De herfstequinox


Wanneer de zon
de evenaar kruist
op weg naar het zuiden

dag en nacht juist
evenlang huizen
in totaal evenwicht

licht verslagen wordt door duister
met de tweede oogst in zich
dan strooien wij zaden voor vogels rond

want ze zullen de hele winter
ons met geluk verbinden

Afscheid


Haar fantasie speelt
emotieloos kil
het eeuwig scheiden in

Het publiek wil
blijvend gerucht, warm gewoel
een mensenwil

Doch het doek valt
het geluid versterft
en 't wordt doodstil

Het zwijgend losmaken
van een enkeling

Goudsbloemen


Later dan normaal gezaaid
staan ze nu reikhalzend te bloeien
één van mijn lievelingsbloemen

Terwijl ze ruisen, zuchten, suisen
in oranje gloed
kan ik ze kozen met teder gemoed

In mijn hart dat graag bemint
het mooie van de wereld
staat hun beeld zacht getint

Een nieuw gedicht


Bewerk mijn gedicht met dromen
schijn draagt het met zich mee
de inhoud laat verscholen woorden
beeldspraak toveren

Tot het me kwam vragen
of ik mee wou naar vandaag
om in reële zinnen
echte liefde te beminnen

Liefdeslied


Notenbalkendwalend
vindt muziek
de inhoud van een lied

Klanken vleien
schoorvoetend, tastend
raken diepgang

Ontdekken het samenspel
en neigen teder
in warme toonaarden

Bij 't slotakkoord
nestelt liefde zich
in een romantisch geheel

Er was eens


Hij rook naar bos en veld
leek door de natuur geleid
aanschouwde de kracht met hart

Waar ook de stroom hem dreef
met gevoel en liefde ging hij heen
gerijpt in wilde schoonheid

Een slapeloze nacht



Ik haat het koude

het alleen voelen

in het eindeloze

het verstrikt raken

in het ijle

het huilen

in diepe verten

Bindend mooi


Toen een fonkelende hemel
in donker zacht blauw
de aarde omfloerste
in tedere omhelzing

Schaduwen rezen
in het abstracte
om 's werelds heerlijkheid
weer te geven

Stilte uitbarstte
tot een bloeiende wel
met stijgend
gouden schijngezang

Besefte ik
in deze saamhorigheid
mijn één worden
met het mooie

De Zee


Oneindig is de zee
zacht ruisende golven
omvatten de aarde
als een moeder haar kind.
Ze vormt kleine stroompjes
en dringt de oever in,
bevloeiend ontluikende bloemen,
veroverend het strand,
om het weer vrij te geven,
getooid met schelpenpracht.
Altijd weer, steeds weer
tot die ijle gave vlakte
vol parels ruisend neerknielt,
wanneer de laatste felle zonnestralen
het zuivere kristal meenemen
in de wereld van de nacht,
in een eeuwig ritme