langs wolkentoppen als een ademtocht

rondom rond in ochtendrood

breek je bij mij binnen

licht in licht

los van wat mij bindt

ontstijg ik beperking voorbij

je helemaal verkoesterend

wijl één enkel vlinder

honing tracht te puren

uit een roze rode begoocheling

bloeiende munt me aanmaant

de blaadjes te plukken vooraleer

ze wegkwijnen onder de grond

mijn berk zich met gezichtsverlies

bezig is aan te kleden

in herfstig geel

talrijke geruchten uit de notenboom

verloren raken in

het hoge droge gras

raak ik helemaal zomer kwijt

de zon nog op mijn gezicht

door mijn ervaren

schrijf ik hen vandaag

nog steeds bloeiend neer

een beetje verwilderd weliswaar

door herfstige verandering die overal

zelfs in mijn gedachten heerst

maar toch vertrouw ik mijn hart die

me vertelt dat ze ooit weer zullen vlammen

als ze door een nieuwe zon worden gewekt

God schept niet zomaar

er is een wel gegronde reden

die ik liefde heet

met aanwezigheid mijn diepe stilte kleurt

als een uitdaging

me te blijven ontplooien

zo bemerk ik

het alsnog bloesemende

ondanks een nakende herfst

zonder een rimpeling

te veroorzaken

verzonken we stil

tot op de bodem

om midden een zee

van herinneringen

de stroom trachtten

te doorbreken waarmee

we naar het duister

werden gedreven

weg van diep water

ons staande

wisten te houden

aan gene zijde

zonder ook maar één schaduw van wolken

glijdt een zonbeglansde wereld

naar zoet sensationele sfeer

waarbij onbedeesde vlinders

zich gretig verzwelgen

in windstil geluk

en toch ervaar ik het gegevene

als emotioneel beladen

omdat ik herfst reeds in mij draag

afscheid nemen

maakt de mens een beetje klein

zelfs al reikt het verwachtende

nieuwe kleuren aan

hij ademt aardse sfeer

verdroomt zich in de tijd

wijl leven rustig verder glijdt

zo zacht ik mijn ogen sluit

elke inspanning van gisteren vergeten

mijn dromen laat stromen

haast stil

tracht je elders

je gelijk te halen

weet er is geen antwoord

zelfs geen uitweg

die kermt om tumult

laatbloeiers

houden deze zomer

voor me vast

dompelen me onder

in honingzoete herinneringen

met een gouden randje

die me doen inzien hoe

blijvend waarachtig onze liefde

in mijn hart wel is

maak een ommetje

langs de maan

waar fantasie glimt

het helpt me

woorden gebruiken

om te praten

over wondere dingen

die ik tot nu toe

niet op papier

heb kunnen zetten

bang met mijn lonken

sterren aan de hemel

uit te dagen mijn poëzie

in zich te dragen

omgeven door ’t groene

dat vlinderende schaduwen

op mijn huid werpt

zie ik de zon zoals ik wil

een schroomvallige bevestiging

van mijn blijmoedigheid

waarbij liefde gedijt

kom daarom naast mij zitten

en vertel me

dat hetzelfde in je trilt

voorbode van een storm

waarin we zullen rondzwemmen

zonder enige klaagzang

op de lippen

eenzaam tussen velen

verglijdt de tijd

zodanig traag

hij benauwd raakt

met flitsende gedachtenbliksems

bewolking die aan droefenis

is gewend geraakt

uit elkaar te halen

om uitzicht te krijgen

op een vrijheid

die hem woord na woord helpt

met een nieuwe bestemming vinden

vertrouwd met hem een kaars

aansteekt wanneer ‘s avonds

angst weer verschijnt

het licht krimpt

midden je woorden

kom ik thuis

vlei me vertrouwd

door je hele zijn

wijl ik met mijn liefde

je innigste raak

bloemen in mijn schoot

ze gaat op zoek naar een ladder

om die ene blozende appel te plukken

zelfs al schreeuwt men haar toe

hem te laten hangen

nog houdt ze vast aan

’t verlangen hem te smaken

oprecht en volkomen zichzelf

binnen mijn eigen

kleine wereldje

waar verpozing heerst

schilder ik voor mezelf

verrassingen

creëer zonder de minste

terughoudendheid

in geel een speelse sfeer

waarmee ik liefde

uit het leven kan halen en

volop het kind in mij beleef

hoe mag ik je noemen

wanneer ik zie hoe de bloemen

in mijn tuin openlijk je diepe zelf

voor mij openbaren

waaiend op speelse zomerwinden

je wondere werkelijkheid dragen

zwoel geurend je passie

voor leven uitstrooien

leg je naam op mijn lippen zodat

ik je als hemelsbrede koestering

kan prevelen midden de wereld

die ik liefheb

ik noem je god

maar dat zegt nog niets

met dank aan Cor van Vliet voor de laatste strofe

in de warmte van de zon

vinden zij beiden

dat wat zich laat beleven

als een oneindig

vloeiende weelde

midden haar ruimte

hen die leven zacht van zin en

licht van adem gretig opneemt

met in mij het prille

dat pas gaat bloeien

wanneer ik op een stille

afgelegen plaats schoonheid

als Gods werkelijkheid ontdek

wortel ik mij diep in

één met hem

en zijn wereld

midden mijn alleen zijn

heeft ’t verleden

me bij de arm gegrepen

bracht me naar de bank

achterin de tuin

bedacht hoe hij een tak

zoetigheid afbrak en sprak :

huil maar mijn stekelbeeske

ik droog je tranen wel

nu en later

zal nooit overgaan

maar in je hart verblijven

één en al aanwezigheid

samen zijn we naar binnen gegaan

een ogenblik verder

geldt er geen weg meer terug

slechts eenzaamheid

wenkt voor beiden

zij hier

hij aan de overzijde

enkel een schemering van wat

is geweest blijft hen nabij

een oudje van tussen mijn bundel

nog uit te geven gedichten gehaald