Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
vanaf 1936 onder Meister Fahrrad-Werke-Erhard Doppelt
vanaf 1949 onder Meister Fahrrad-Vertrieb GmbH
vanaf 1950 ook onder Mammut Vertriebs-GmbH
vanaf 1950 ook onder de naam Phänomen-Vertriebs GmbH
In augustus 1921 richtten August Plöger en Emil Köchlin Meister Fahrrad-GmbH op. Emil Köchlin was op zijn beurt partner in een gezamenlijk bedrijf voor machinebouw en slotenmaker dat was met Bruno Viertmann (eigenaar van de Phönix-Werke in Bielefeld). De Phönix-Werke in Bielefeld ging begin jaren '50 failliet en werd overgenomen door Rixe.
Al in 1922 verliet Köchlin, vanwege deze connecties met een concurrent, het bedrijf. Dit werd bepleit door een ingenieur genaamd Arthur Grewe, die ook het initiatief nam om motorfietsen te bouwen.
In 1932 kwam het bedrijf in grote moeilijkheden als onderdeel van de wereldwijde economische crisis, waarop de aandeelhouders een akkoord aanvroegen om een faillissement af te wenden. De existentiële crisis werd overwonnen door de intrede van Erhard Doppelt.
Eind 1936 verkocht August Plöger zijn aandelen aan Erhard Doppelt en ging met pensioen. In die tijd werden er naast fietsen vooral lichte motorfietsen gebouwd, dit in vele uitvoeringen.
In de oorlog moesten ze maken wat de overheid hen oplegde. De productiefaciliteiten, die vrij centraal in Bielefeld lagen, liepen zware schade op tijdens het verwoestende bombardement op Bielefeld op 30 september 1944.
Na de oorlog werden er weer fietsen geproduceerd en vanaf 1949 werden er weer motorfietsen geproduceerd. Later ook modellen met 125/150/175 en 200cc motoren. Er werden motoren van zowel ILO als Sachs gebruikt, zoals het geval was bij de meeste assemblagefabrikanten uit die tijd.
Er werden ook modellen verkocht onder de merknamen Phänomen" en "Mammut”. Dit is trouwens ook de reden waarom de legendarische Münch TTS nooit officieel "Münch Mammut" mocht heten - omdat de naamgevingsrechten nog steeds toebehoorden aan Meister of hun opvolgers!
Vanaf 1951 legde het bedrijf zich ook toe op eenvoudige fietsen met een hulpmotor. Deze klasse zou later de klasse van de bromfietsen worden. Meister had in eerste instantie een eenvoudig model met een 38cc Küchen-Motor in het assortiment, maar dit werd niet erg goed ontvangen. Aan de andere kant deed Meister het vanaf 1953 goed met de nieuwe klasse bromfietsen. Er waren veel modellen en ontwerpen tot aan een scooter toe.
Geheel onverwacht kwam het einde er in 1957. Wegens ziekte trok Erhard Doppelt zich terug en verkocht het hele bedrijf aan de in 1937 opgerichte autofabriek Karl Goebel uit Bielefeld. Karl Goebel stierf op zijn beurt in december 1974 en de gehele productie werd verkocht aan Schminke KG in Bad Wildungen, waarvan de groep ook merken als Panther en Göricke omvatte.
Balhoofdplaatje van fietsenfabrikant HSK uit Ense-Parsit - Duitsland.
Parsit is een district van de gemeente Ense in het district Soest , het administratieve district Arnsberg , Noordrijn-Westfalen en ligt tussen 400 m ten westen en 200 m ten zuiden van het centrum van de gemeente .
Die Fahrrad- und Metallwerke L. Bauer & Co. in Klein-Auheim was een voertuigfabrikant die vanaf 1922 fietsen produceerde en vanaf 1936 gemotoriseerde voertuigen zoals de Bauer Saxonette en de Bauer B 100 motorfiets .
Het bedrijf werd in 1911 in Frankfurt-Heddernheim opgericht als fabrikant van metaalwaren. Met de verhuizing naar Klein-Auheim in 1914 lag de focus van de ontwikkeling en productie van het productassortiment op fietsen en de bijbehorende accessoires, vooral fietsdynamo's en lampen, maar ook vanaf 1936 op motorfietsen met Sachs-motoren en vanaf 1948 , met Ilo-motoren. In 1936 kwam de Bauer B 100 op de markt, een kleine motorfiets met een 98 cc Sachs-motor, 2,25 pk, tweeversnellingsbak en kickstarter.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Bauer, net als veel andere bedrijven, een bewapeningsbedrijf en vervaardigde hij behuizingen voor handgranaten en Panzerfäuste (antitankwapens).
Direct na de oorlog begon de productie van kookpotten en andere huishoudelijke artikelen, evenals fietsen, die de belangstelling trokken van het in Hanau gestationeerde Amerikaanse leger en in grote aantallen naar de VS werden geëxporteerd. Al in 1947 werden er dagelijks bijna 1.000 fietsen geproduceerd. In 1949 waagde Bauer zich op het gebied van de motorfietsproductie door tweewielige modellen te produceren met een cilinderinhoud van 98 cm³, die waren uitgerust met Sachs- en Ilo-motoren met een cilinderinhoud van 123, 147 en 174 cm³. In 1952 werd een motorfiets bekend met een zelf ontwikkelde eencilinder viertaktmotor, met een cilinderinhoud van 248 cm³ en OHV-klepbediening , die niet in serieproductie ging. De verdere ontwikkeling van dit ontwerp overtrof de financiële mogelijkheden van Bauer en leidde tot het einde van de motorfietsproductie in 1953.
In 1968 vroeg Bauer-Fahrradwerke het faillissement aan en werd gekocht door Rowenta , die tot 1993 ongeveer een derde van het personeelsbestand overnam en metaalproducten in de fabrieken vervaardigde.
Gios is in de eerste plaats een familieverhaal, zelfs als het avontuur in 1948 werd geboren moeten we om de oorsprong ervan te begrijpen het verhaal vertellen van wie het heeft gecreëerd, dat wil zeggen van stichter Tolmino.
Tolmino werd geboren in Vittorio Veneto op 4 maart 1916 en op tweejarige leeftijd verhuisde hij met zijn gezin naar Turijn. In de jaren dertig combineerde hij zijn werk als slager met zijn passie voor de wielersport en zijn resultaten waren meteen verrassend: in 1931 maakte hij zijn debuut in de studentencategorie, en na vele successen stapte hij al snel over naar de amateurcategorie.
1936 was het keerpuntjaar: in juni won hij de prestigieuze “COPPA del RE” en dat met een verbazingwekkend gemiddelde van 42 km per uur, hij werd ook opgeroepen voor het Italiaanse team voor de Olympische Spelen in Berlijn van hetzelfde jaar. In 1937 werd hij prof en nam deel aan de grote klassiekers en de Giro d'Italia, net als in 1938 toen in de ploeg van Wolsit – Binda. Hij wist zich goed te plaatsen in de sprint. Hij werd derde in Milaan-Modena achter Olmo en Bini en werd ook vierde in de eerste etappe van de Giro van 1938. Doch zoals veel wielrenners uit die tijd werd zijn carrière al snel onderbroken door de oorlog...
Na de oorlog die had doorgebracht in de rol van korporaal-majoor van de Bersaglieri- ciclisti ( militaire eenheid van wielrijders) keerde Tolmino terug naar Turijn, waar hij van zijn passie voor fietsen een job maakte en de eerste winkel opende in de Via Bogino en vervolgens in de Corso Matteotti 47. Het was precies hier dat de Velo-Club Gios werd geboren , waar op een dag in 1958 een lange magere jongen genaamd Italo Zilioli opdook en een jaar later, op een door Tolmino gebouwde fiets , Italiaans studentenkampioen zou worden. Tegen het einde van de jaren vijftig verhuisde het bedrijf naar Foligno 39, waar de productie van hoogwaardige fietsen begon, een periode vol activiteit bij de Gios veloclub die hem terugbracht naar zijn passie voor de koers en opnieuw verhuisde naar een ruimere fabriek in de Via Cogne 15, ook in Turijn, die het historische hoofdkantoor zou worden voor de ontwikkeling van de meeste Gios die we in ons Historisch Register vinden
En de terugkeer naar het wielrennen, dit keer niet als atleet, liet niet lang op zich wachten. Het was precies op de show in Milaan in 1971 dat het model met de bijnaam "EASY RIDER" werd gepresenteerd.
Dit specifieke model koersfiets, geïnspireerd op de gelijknamige film uit die jaren, trok onmiddellijk ieders aandacht: La DOMENICA SPORTIVA presenteerde het bij de opening van het rapport gewijd aan de show van dat jaar, en Giorgio Perfetti, eigenaar van het bedrijf van met dezelfde naam, was onder de indruk en bestelde onmiddellijk een hoeveelheid fietsen om te gebruiken als prijs voor een wedstrijd gekoppeld aan de firma BROOKLYN Chewing Gum.
Het jaar daarop werd Perfetti zelf benaderd door de legendarische DS Franco Cribiori om als sponsor de wielerwereld te betreden, Perfetti vertrouwde op GIOS voor de levering van de fietsen. Het enige verzoek was een frame dat paste bij de trui van de sportgroep. De legendarische “BLU GIOS” was geboren .
Jaren van mooie overwinningen en mooie samenwerkingen, die nog steviger werden toen in 1975 zoon Aldo de officiële mecanicien van de ploeg en vertrouwensman van Roger De Vlaeminck en de hele ploeg werd. Maar de taak van Tolmino was nog niet klaar. Om een team van dat niveau uit te rusten, moest de kwaliteit van de producten zeer hoog zijn en de productiecapaciteit hoog. De grootvader vroeg om hulp van de vele framebouwers die op grote schaal aanwezig waren in de stad Turijn. Hij kreeg een reactie van een van zijn vertrouwde leveranciers, Giuseppe Pelà, die op dat moment de werkplaats sloot en die naast het uitdelen van enkele machines, aansluitingen, buizen maar vooral kostbaar advies, het werd hem doorgegeven als een "erfenis" van de broers Giamè, Agostino en Antonio, uitstekende framebouwers die de voorgaande jaren al op de "Frejus raceafdeling" werkten. Hier op dit punt profiteerde Aldo van de lessen van zijn vader en 'lijmt' hij zichzelf letterlijk aan de twee vast om zijn prachtige beroep nog beter te leren.
In 1977 besloot Brooklyn, na talloze en prestigieuze overwinningen, die een onuitwisbare stempel hadden gedrukt in de geschiedenis van het wielrennen, het wielrennen op te geven, terwijl Gios zijn professionele avontuur voortzette met andere teams van groot belang: eerst Didi Thurau’s en Walter Godefroots IJsboerke-Gios en daarna Fons De Wolf's Vermeer-Thijs-Gios waarmee hij succes boekte in de grote internationale klassiekers.
Ondertussen profiteerde Aldo van zijn ervaring als monteur en ontwikkelde in 1979 de eerste vorkkop met een holte in het bovenste gedeelte, om het gewicht verder te verminderen en het lasproces te vergemakkelijken; in 1982 ontwierp hij de eerste draadgeleider in de bovenbuis met waterdichte rubbers en in 1983 de microcast trapas met daarin een brug, waardoor de achtervork stijver werd. Juist door het voortdurende onderzoek naar de stijfheid van de achterkant werd in 1986 de legendarische GIOS compacte dropout geboren , de eerste verstelbare en verwisselbare dropout ter wereld, gemaakt in het gloednieuwe hoofdkantoor van Settimo Torinese.
In de jaren die volgden gebruikten veel andere kampioenen de Blu fietsen made in Italy, onder hen Andy Hanmpsten, Roberto Visentini, Stephen Roche, Michel Pollentier, Laudelino Cubino, Fernando Escartin, “Chepe” Gonzalez, Roberto Heras, Ivan Quaranta en Francisco Mancebo.
In 1948 opende Tolmino Gios zijn eerste fietsenwinkel hier in Turijn. In die jaren ontwierp hij een merk dat voortaan zijn fietsen zou onderscheiden: een driekleurig schild met diagonaal het woord ‘GIOS’, met daarboven vijf aaneengeschakelde cirkels. Onze missie vandaag de dag is om dit merk toe te voegen aan producten die strikt in Italië worden gemaakt , gemotiveerd door de diepe overtuiging dat elk land zijn vruchten een onnavolgbare smaak geeft... Gios-fietsen komen in de eerste plaats voort uit een diepe familiepassie.Dankzij de vooruitziende blik van Tolmino, de geest en de handvaardigheid van Aldo en de creativiteit van Marco, zijn ze al drie generaties lang Italiaanse fietsen blijven bouwen. Het is een zeer begeerd doel, maar dat voor ons slechts een startpunt is om door te gaan, zoals we dat in meer dan 70 jaar
Op zij die op de Bicicletta Gios hebben gereden waren onder andere: Italo Zilioli, Roger De Vlaeminck, Patrick Sercu, Vladimiro Panizza, Fausto Bertoglio, Johan De Muynck, Francisco Galdos, Walter Godefroot, Didi Thurau, Michel Pollentier, Ivan Quaranta, Roberto Heras, Chepe Gonzales, Fernando Escartin,
De Puch-Werke , opgericht in 1899 door Johann Puch (1862–1914) , was een Oostenrijks bedrijf dat fietsen , motorfietsen , verbrandingsmotoren , motorfietsen en auto's produceerde.Het groen-wit geblokte Puch-embleem is uitgevoerd in de kleuren van de vlag van de stad Steyr en lijkt qua concept sterk op het BMW -embleem, dat de kleuren van de Beierse vlag heeft.
Vanaf 1889 werkte Johann Puch als agent voor Humber -voertuigen en fabrikant van Styria- veiligheidsfietsen in een kleine werkplaats in Graz. Na enige inspanningen ontving Johann Puch op 25 september 1889 de exploitatievergunning om een fietsenmakerij op te richten op het terrein van zijn schoonfamilie. Aanvankelijk handelde hij in aangekochte fietsen, maar in 1890 werden de eerste in zijn eigen fabriek vervaardigde fietsen verkocht onder de merknaamStyria. Medio 1890 verhuisde de werkplaats met de financiële steun van een partner naar een groter gebouw.
In 1891 werd de handelsonderneming “Johann Puch & Comp.” geregistreerd en had toen 34 werknemers in dienst. In 1893 leidde de derde plaats van wielrenner Franz Gerger in de afstandswielerwedstrijd Wenen-Berlijn tot nationale bekendheid voor de Stiermarkenfietsen. Puch had ook de winnaar van de eerste editie van de koers Parijs-Roubaix , dat was namelijk Josef Fischer.
In 1895 had Puch al meer dan 300 werknemers in dienst die ongeveer 6000 fietsen per jaar produceerden.
In 1896 ging Puch een samenwerking aan met de firma Dürkopp in Bielefeld, maar de samenwerking eindigde in 1897 toen Johann Puch het door hem opgerichte bedrijf verliet. Het bedrijf, nu eigendom van Dürkopp, hield Johann Puch nog 10 jaar als bedrijfsnaam. Direct na zijn vertrek werden Grazer Fahrradwerke, Anton Weber en Co. opgericht. Anton Weber was een naaste vertrouweling van Johann Puch. Om contractuele redenen mocht Puch pas in 1899 een fietsenfabriek oprichten. Op 27 september 1899 liet Puch de ‘Johann Puch - Erste steiermärkische Fahrrad-Fabriks-Actien Gesellschaft ‘ in Graz in het handelsregister inschrijven en nam onmiddellijk de Grazer Fahrradwerke, Anton Weber en Co. over. Op de pogingen om de fietsen op de markt te brengen als de Styria-Original werd bezwaar gemaakt door de Styria-Fahrradwerken, uiteindelijk werd Puch de merknaam. Naast fietsen werden vanaf 1903 ook motorfietsen in serie geproduceerd en vanaf 1906 auto’s. De ontwikkeling van auto's werd een bijzondere zorg van Puch. In 1903 werd ook een fabrieksagentschap voor Mannesmann-MULAG -vrachtwagens overgenomen en vanaf 1906 het Oostenrijkse algemene agentschap voor Dixi-auto's uit Eisenach. In 1910 produceerde Puch sedans voor leden van de Habsburgse keizerlijke familie. Puch leidde het bedrijf als algemeen directeur tot juli 1912. Daarna trok hij zich vanwege hernieuwde gezondheidsproblemen met zijn hart terug uit het management en wijdde zich aan zijn hobby's en racepaarden. Hij werd erevoorzitter van het bedrijf. In dat jaar had het bedrijf ongeveer 1.100 werknemers in dienst en produceerde het jaarlijks 16.000 fietsen en meer dan 300 motorfietsen en auto's.
In het voorjaar van 1914 nam Puch een positie in de raad van bestuur van het bedrijf, dat in 1913 werd omgedoopt tot Puchwerke Aktiengesellschaft . Het bedrijf had nu in Graz 1.400 werknemers in dienst en beschikte over een uitgebreid assortiment fietsen en motorfietsen, sport- en luxeauto’s, vrachtwagens en bestelwagens, bussen, veldspoormotoren en draagbare koplampunits. Op 19 juli 1914 stierf Puch, na het bijwonen van een paardenrace, in Zagreb, aan een hartaanval . Slechts tien dagen later, op 28 juli 1914, verklaarde Oostenrijk-Hongarije de oorlog aan Servië. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Puch een belangrijke voertuigleverancier voor het Oostenrijks-Hongaarse leger .
Met de ineenstorting van het Oostenrijks-Hongaarse rijk na de oorlog, kromp de markt voor auto's en werd de productie stopgezet. Echter in 1919 werd toch de nieuwe Type XII Alpenwagen ontwikkeld.
Na de dood van Puch kon het bedrijf enige tijd stand houden.
In 1923 zou de Italiaanse ingenieur en FIAT- agent Giovanni Marcellino door de banken zijn gestuurd om de Puch-fabriek in Graz te sluiten. In plaats daarvan was hij binnen een paar weken in de stad gaan wonen, waar hij een nieuwe versie van de split-single ontwierp en produceerde . De nieuwe motor haalde zijn inspiratie uit industriële tegenzuigermotoren en profiteerde van de verbeterde ademhaling van het Italiaanse origineel, waaraan hij asymmetrische poorttiming toevoegde.
In 1928 fuseerde het bedrijf met het Österreichische Daimler-Motoren AG. Maar de daaruit resulterende Austro-Daimler-Puchwerke AG duurde slechts tot 1934. Het merendeel van de aandelen van het bedrijf was sinds maart 1922 in handen van de Anglo-Oostenrijkse Bank. Dit nieuwe bedrijf fuseerde op zijn beurt in 1934 met Steyr-Werke AG tot het conglomeraat Steyr-Daimler-Puch. Steyr-Daimler-Puch AG , vervaardigde naast allerlei soorten voertuigen (auto's, vrachtwagens , bussen , terreinwagens, tractoren , motorfietsen, fietsen) ook gereedschappen en wapens.
W.O. II
Zoals alle ondernemingen in zijn soort moesten de productiefaciliteiten van Puch tijdens de Tweede Wereldoorlog overschakelen op wapenproductie, maar daarvoor was de capaciteit al snel niet meer toereikend. Daarom werd ruim 3 km ten zuidoosten van de Einser-fabriek in Thondorf bij Graz de zogenaamde “Zweier-fabriek” gebouwd. Steyr-Daimler-Puch was een van de vele bedrijven die tijdens de Tweede Wereldoorlog profiteerde van dwangarbeid. De arbeiders bevonden zich in het concentratiekamp Mauthausen-Gusen, het concentratiekamp Mauthausen. In 1943 liet Puch een ondergrondse fabriek bouwen in het concentratiekamp Gusen . Steyr-Daimler-Puch had ook concentratiekampgevangenen in dienst in de subkampen Mauthausen in Peggau en Aflenz bij Leibnitz. Van 17 augustus 1944 tot 2 april 1945 werd een afdeling van het concentratiekamp opgezet op een onteigend terrein van het Vorau-klooster in het noordoosten van Stiermarken ( Oostenrijk ). Aan de voet van de Peggau-muur werd een tunnelsysteem in gebruik genomen voor de ondergrondse verplaatsing van delen van vliegtuigonderdelen en de tankproductie in de Thondorf-fabriek van Steyr-Daimler-Puch AG. In het concentratiekamp Melk, een subkamp van het concentratiekamp Mauthausen, werkten van 21 april 1944 tot 15 april 1945 dwangarbeiders voor de wapenproductie van Steyr-Daimler-Puch AG. Ze moesten enorme tunnels uitkappen in de berg bij Roggendorf (gemeente Schollach) waar kogellagers werden vervaardigd. De gevangenen werden ook gebruikt om verschillende kazerne nederzettingen in de omgeving van de “Luftwaffen-Siedlung” in Loosdorf te bouwen. Andere gevangenen moesten hun werk doen in een grote zagerij in Amstetten die Pölzholz produceerde voor de ondergrondse faciliteiten (zie concentratiekamp Melk ).
In de periode direct na de oorlog, eind 1945 tot 1947, werd de fabriek gevorderd en gerund door het Britse leger ( REME ), dat de faciliteiten en wat er nog over was van het personeel gebruikte voor het repareren en onderhouden van Britse en Amerikaanse militaire voertuigen. In 1949 werd een assemblagesamenwerkingsovereenkomst getekend met Fiat in Turijn. In de jaren 1950 tot midden jaren 1970 nam de productie van motorfietsen, fietsen en bromfietsen sterk toe. Hoewel Puch onderdeel was van Steyr-Daimler-Puch, produceerde het nog steeds producten onder zijn eigen naam, evenals voor Steyr-Puch en andere bedrijven. Puch gaf in de jaren 1950 de racerij op en de split-single-productie eindigde rond 1970.
Na de Tweede Wereldoorlog werden in Thondorf fietsen, bromfietsen, motorfietsen, personenauto's en terreinwagens (Haflinger, Pinzgauer, Puch G) ontwikkeld en geproduceerd . (Vandaag: district Graz Liebenau, district Graz-Thondorf, Liebenauer Hauptstraße 317.) Het bedrijf heeft deze wijk gevormd, het in 1953/1954 gebouwde “Puch-Hochhaus”, het eerste hoogbouwgebouw in Graz met 13 verdiepingen, werd een herkenningspunt en is nu een monumentaal pand. In de drie oorspronkelijke hallen van de fabriek begon het bedrijf Magna Steyr luxe voertuigen te produceren voor Amerikaanse en Duitse bedrijven.
In de jaren negentig werden verschillende productiegebieden gesloten of opgegeven, bijvoorbeeld:
Motorfietsen, fietsen: verkocht aan de Italiaanse Piaggio- groep in 1987
Wentellagers : verkocht aan de Zweedse groep SKF
Bussen: verkocht aan de Zweedse Volvo Group
Tractoren: verkocht aan de Amerikaanse Case Corporation
Geweren: afgesplitst in Steyr-Mannlicher
De rest van de groep werd in 1998 overgenomen door Magna Holding AG en houdt zich na een herstructurering bezig met aandrijftechnologie, vooral met vierwielaandrijving. Ter nagedachtenis aan Johann Puch werd een Magna-sponsorprijs voor scripties genoemd.
BMX-fiets
Puch begon al in de jaren 70 met het maken van BMX-fietsen. Er verschenen veel verschillende modellen, waaronder de Challenger, Invader en Trak Pro. Een kortstondige BMX-stijl bromfiets, de Maxi BMX Special, werd halverwege de jaren 70 geproduceerd, maar bleek niet populair. Vergeleken met de succesvollere modellen van het bedrijf zijn er nog maar weinig ongeschonden exemplaren over. In 1981 werkten ze samen met Speed Unlimited in Wayne, New Jersey om een lijn van hoogwaardige BMX-racefietsen te produceren. Speed Unlimited maakte ook fietsen voor Hutch en hun eigen merk Thruster. Het model dat ze voor Puch maakten, was de Trak Pro. In 1981 begon Puch ook BMX-racers in de Verenigde Staten te sponsoren. Het groen, zwart en witte uniform verscheen al snel op BMX-circuits in heel Amerika, vooral in het noordoosten. Er is een collectie Puchs in het BMX Museum - Puch Collection.
Eind jaren tachtig werd het bedrijf door de concurrentie weggevaagd. In 1987 leidde een enorme herstructurering van het bedrijf tot het einde van de productie van tweewielers in Graz. De technische knowhow van het bedrijf was altijd beter dan het marketing- en commerciële succes. De merkrechten werden verkocht aan de Italiaanse fabrikant Piaggio , die tot rond de millenniumwisseling fietsen en bromfietsen produceerde met het merklogo "Puch". In 1997 verkocht Piaggio de rechten voor de fietsenafdeling (inclusief Bianchi ) aan de Zweedse Grimaldi Industri- groep en werd Puch onderdeel Cycleurope . In 2011 nam de Oostenrijkse ondernemer Josef Faber de controle over het merk over, met de 2012-lijn fietsen die door Cycleurope in Frankrijk werd geproduceerd. Vanaf maart 2012 werden onder de naam ‘Puch’ negen nieuwe modellen, waaronder vijf elektrische fietsen, aangeboden.
PUCH FIETSEN
De productie van fietsen is gedurende vele perioden in de geschiedenis van het bedrijf een kerngebied van het bedrijf geweest.
Johann Puch onderscheidde zich tijdens zijn militaire dienst in Graz (aanvullend artilleriedepot) als fietsenmaker. Zijn eerste belangrijke baan daarna was bij fietsenbedrijf Luchscheider in Graz. Een deel van de originele werkplaatsuitrusting van Puch werd gevonden in de Reinerhof en is nu te bezichtigen in het Johann Puch Museum Graz. Puch werd eerst fabrikant als fietsenmaker. Dit omvatte ook een baan bij Graziosa Fahrradwerke Benedict Albl Comp. Zijn start als zelfstandig ondernemer ligt in het assembleren van fietsen, het verkopen en onderhouden van voertuigen van klanten.
Uiteindelijk werden Puch-fietsen vooral populair door koerssuccessen en intensieve reclamecampagnes. Het Waffenrad was oorspronkelijk een concurrerend product van de Oostenrijkse wapenfabriek in Steyr. Na de fusie tot Steyr-Daimler-Puch AG in 1934 werden in Graz technisch identieke fietsen geproduceerd met de merknamen “Puch” en “Steyr-Waffenrad”, evenals “Austro-Daimler”, “Styria” en “Dürkopp -Diana”.
Sunbeam Cycles, geproduceerd door John Marston Limited in Wolverhampton, was een Brits merk van fietsen en, van 1912 tot 1956, motorfietsen .
Sunbeam Cycles werd opgericht door John Marston , die in 1836 in Ludlow , Shropshire (VK ) werd geboren in een kleine familie van landeigenaren. In 1851, op 15-jarige leeftijd, werd hij naar Wolverhampton gestuurd om in de leer te gaan bij Edward Perry als fabrikant van Japanse artikelen. Op 23-jarige leeftijd vertrok hij en begon zijn eigen bedrijf in Japanse artikelen, waar hij allerlei huishoudelijke artikelen maakte. Hij deed het zo goed dat toen Perry in 1871 stierf, Marston Perry's bedrijf kocht en het samenvoegde met zijn eigen bedrijf. In 1887 begon Marston met het maken van fietsen en op aanraden van zijn vrouw Ellen nam hij het handelsmerk Sunbeam aan; hun werkplaats in Paul Street heette Sunbeamland. John Marston was een perfectionist en dit weerspiegelde in de hoge bouwkwaliteit van de Sunbeam-fiets.
Sunbeam-fietsen (altijd "The Sunbeam") werden van 1887 tot 1937 in Wolverhampton gemaakt. Omdat de fabriek gewend was aan plaatbewerking en sloopwerk (het Victoriaanse equivalent van het hedendaagse ovengebakken email of 'poedercoaten') leverde de constructie van de fietsen weinig problemen op. Aanvankelijk met een vergelijkbaar ontwerp als de machines van andere fabrikanten, nam het bedrijf halverwege de jaren 1890 een versie van Harrison Carter's Little-oliebadkettingkast over. De fiets werd opnieuw ontworpen, zodat de olie in het oliebad de trapas, ketting en achternaaf smeerde, de enige fiets die tot nu toe zo was ontworpen. De Sunbeam werd ontworpen om een leven lang mee te gaan en hun levensduur is zo lang dat modellen die een eeuw oud zijn nog steeds hun originele afwerking, ketting en transmissie hebben.
Vanaf 1903 had John Marston Limited wat vroege experimenten gedaan met het toevoegen van motoren aan fietsen, maar ze waren niet succesvol, tijdens een ongeval werd er een man gedood. John Marstons afkeer van motorfietsen moedigde geen verdere ontwikkeling aan. Na experimentele producten die eind jaren 1890 werden gemaakt, werden er vanaf 1902 auto's gebouwd. Een heel aparte organisatie, gevestigd op een mijl afstand in Blakenhall, genaamd Sunbeam Motor Car Company Limited , werd in 1905 opgericht. Marston die te gevolge van de auto-industrie aan een depressie leed, werd vanaf 1912 (op 76-jarige leeftijd) gedwongen om motorfietsen te gaan maken, hiervoor was er een grote en groeiende markt. In navolging van de traditie van hun fietsen waren de motorfietsen van hoge kwaliteit, meestal met een enkele cilinder. Ze stonden bekend als de Gentleman's Machine. Sunbeam-motoren presteerden goed in de begindagen van de beroemde TT (Tourist Trophy) races op het eiland Man .
Na de dood van John Marston, na de Eerste Wereldoorlog, werd John Marston Limited verkocht aan een consortium . In 1919 werd het consortium onderdeel van Nobel Industries Limited . In 1927 fuseerde Nobel Industries met Brunner Mond Ltd. om Imperial Chemical Industries (ICI) te vormen . In deze enorme organisatie waren motorfietsen een klein onderdeel.
Een andere productlijn van Marston Company werd in 1931 gestart met buitenboordmotoren voor boten, die eerst op de markt werden gebracht als Marston Seagull, later bekend als British Seagull .
In 1937 werd het Sunbeam-motorfietsmerk verkocht aan Associated Motor Cycles Ltd (AMC), dat Sunbeam-fietsen en -motoren bleef maken tot 1939. De kernactiviteit van AMC was de productie van Matchless- en AJS -motoren. Enkele jaren nadat het Sunbeam had verkocht, werd AMC eigenaar van Norton , James en Francis-Barnett. In 1943 verkocht AMC de naam Sunbeam aan BSA en werd Sunbeam Cycles Limited opgericht. Sunbeams werden niet gebouwd in de hoofdfabriek van BSA in Small Heath, Birmingham , maar in een andere BSA-fabriek in Redditch , Worcestershire. Drie Sunbeam-motorfietsmodellen werden geproduceerd van 1946 tot 1956, geïnspireerd op BMW -motoren die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de Wehrmacht werden geleverd . Ze werden gevolgd door twee scootermodellen van 1959 tot 1964.
Toen de productie van de Sunbeam stopte, verkocht BSA de resterende voorraad onderdelen aan Stewart Engineering. Dit bedrijf is nu de enige leverancier van reserveonderdelen voor Sunbeam-motorfietsen na de oorlog.
Het bedrijf is vernoemd naar een van de oprichters, Nikolaus Dürkopp , en het naaimachinemerk Adler, dat aanvankelijk werd gerund door Koch & Co. en vanaf 1920 door Kochs Adler Nähmaschinen Werke AG . Dürkopp Adler AG ontstond uit de fusie van de bedrijven in Bielefeld. Het merk Adler is ook bekend van de Frankfurter Adlerwerke , een fabrikant van voertuigen en kantoormachines, wat af en toe tot verwarring leidt.
Dürkopp had zijn eerste naaimachine al in 1861 ontworpen en op 22 oktober 1867 richtte hij samen met Schmidt zijn eigen bedrijf op onder de naam Dürkopp & Schmidt. De eerste bedrijfslocatie was een loods aan de Alter Markt 5 in Bielefeld. In 1868 verhuisde het bedrijf naar een pand aan de Alter Markt 3 b. Nadat Schmidt het bedrijf in 1876 verliet, werd het bedrijf gewijzigd in Dürkopp & Co.
In de jaren tachtig van de negentiende eeuw waren er economische moeilijkheden en Nikolaus Dürkopp zocht naar nieuwe afzetmarkten. Dürkopp was een van de eerste Duitse bedrijven die begon met de massaproductie van fietsen. Dit voorbeeld werd al snel gevolgd door Koch & Co. en anderen. In Bielefeld ontwikkelde zich een nieuwe, succesvolle economische sector. In 1889 werd het bedrijf omgezet in “Bielefelder Maschinenfabrik AG, voorheen Dürkopp & Co.” en genoteerd met een aandelenkapitaal van 2.250.000 goudmarken . In 1892 had Dürkopp 1.665 mensen in dienst. In 1894 begon de productie van motorvoertuigen. Vanaf 1895 had Dürkopp aandelen in de Stiermarkse fietsenfabriek van Johann Puch en Co in Graz , Oostenrijk . In mei 1896 was er een staking in de fabriek van Bielefeld. In 1908 werd de Stiermarken-Werke volledig overgenomen en omgedoopt en voortgezet Styira-Dürkopp-Werke A.-G. In 1897 hadden ze al ruzie gehad met de oprichter, Johann Puch , waarop hij de Puch-Werke oprichtte.
Eerste Wereldoorlog
Tot de Eerste Wereldoorlog werd in Bielefeld de productie van bedrijfsvoertuigen uitgebreid, later werd er overgeschakeld op voertuigen die belangrijk waren voor de oorlogsinspanning en ander oorlogsmaterieel. In 1906 had Dürkopp zijn eerste vrachtwagen met cardanaandrijving geïntroduceerd en Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden er vrachtwagens met een laadvermogen van drie tot vijf ton geproduceerd en die zouden ook na het einde van de oorlog in productie blijven. Er werden ook militaire fietsen vervaardigd.
Na het overlijden van de oprichter van het bedrijf op 25 juni 1918 ging het bedrijf verder onder de naam Dürkoppwerke AG, het werd voortgezet door zijn zoon Paul Dürkopp.
Naast auto's werden er na de Eerste Wereldoorlog ook vrachtwagens gebouwd in de vestiging Berlijn - Reinickendorf, de voormalige fabriek van Oryx Motorenwerke AG aan Colony Street. Vanwege het lage aantal geproduceerde voertuigen kon er echter niet voldoende winst geboekt worden. De autosectie werd ondersteund door de winsten uit de productie van fietsen en naaimachines. Daarom werd ten gunste van andere productietakken de autobouw in 1927 verlaten en de vrachtwagenbouw in 1929, dat was een gevolg van de mondiale economische crisis. Stiermarken-Dürkopp-Werke A.-G. werd in 1927 overgenomen door Steyr-Werke. In 1930 bleef de productie van naaimachines afnemen en werd deze overgenomen door Kochs Adler. Het personeelsbestand van Dürkopp kromp daardoor tot 700 medewerkers.
Vanaf 1885 bouwde Dürkopp fietsen in Bielefeld. De fietsen met cardanaandrijving , die vanaf de jaren 1910 werden gebouwd en verkocht onder de naam “Dürkopp Kettenlos”, werden destijds als nieuw en vooruitstrevend beschouwd. Samen met Stiermarken-Werke en Johann Puch werden in Graz fietsen vervaardigd totdat Dürkopp in 1908 de fabriek in Oostenrijk volledig overnam. In 1930 nam de wielerploeg Dürkopp voor het eerst deel aan de races van de Industriële ronde voor het Professionele Wielrennen (Ibus), waarbij vijf van de grootste fietsenfabrieken waren aangesloten: Brennabor , Diamant , Opel , Dürkopp en Mifa . De successenlijst van Dürkopp was ongekend, en zo gebeurde het dat een Duitse seriefiets na verschillende etappezeges de eerste Ronde van Duitsland won, de seriefiets was het Dürkopp-model “Diana 215”. De renners die streden voor de Dürkopp-stal waren onder meer: Unger, Arndt, Nitzschke, Renold, Günther, Hertwig, Geyer, Bulla, Gottwald, Sieronski, Klass, Buse, Korge, M. Kohl, de manager was Dobbrack. De reeks successen van het Dürkopp-koersteam leidde tot de reclameslogan: wie Dürkopp pakt, wint zeker.
Wapenproductie tijdens het nationaalsocialisme 1933–1945.
De Dürkoppwerke was al in een vroeg stadium betrokken bij de wapenproductie voor de herbewapening van de Duitse Wehrmacht (leger), en halverwege de jaren dertig groeide het personeelsbestand weer tot meer dan 2.000 mensen. Ze produceerden allerlei onderdelen voor wapens en vliegtuigen. Door de opleving vanaf 1933, dankzij de wapenproductie, maakte het bedrijf vanaf 1934 weer winst. In 1933 werd in Künsebeck bij Halle (Westfalen) een bij fabriek opgericht voor wapenproductie en een bedrijf met meer dan 2.000 banen. In hetzelfde jaar nam de familie Barthel (commercieel raadslid Hermann Barthel) de meerderheid van de aandelen over. Dürkopp kreeg moderne machines om de wapenproductie op te drijven. De nationaalsocialisten benoemden Dürkopp-bestuurslid Wulfert tot militair-economisch leider . In 1941 noemde het Duitse Arbeidsfront de Dürkoppwerke een nationaalsocialistisch modelbedrijf. In 1943 werden ze erkend als een militair modelbedrijf. Soms had Dürkopp meer dan 3.000 dwangarbeiders (zogenaamde buitenlandse arbeiders, inclusief vrouwen) en krijgsgevangenen in dienst , voornamelijk uit de Sovjet-Unie. In 1944 was Dürkopp de belangrijkste producent van Wälzlagern voor Duitse tanks.
Tijdens zware bombardementen op Bielefeld in 1944 werd het bedrijf verwoest en werd het op 31 maart 1945 gesloten. Na het einde van de oorlog werd het fabriekscomplex herbouwd, dat werd ondersteund door Georg Barthel.
Tijdens het nazitijdperk waren er binnen de arbeiderspopulatie verschillende oppositionele bedrijfsgroepen die naar de zogenaamde vijandige radio-omroepen luisterden en deze bespraken. Deze werden zonder pardon door de directie van Dürkopp aan de rechterlijke macht overgeleverd. In augustus 1944 kwam het Volksgerechtshof in Bielefeld gedurende drie weken bijeen. Tijdens het schijnproces hield Dr. Crone, de toenmalige vicepresident van de Volksrechtbank, een toespraak die de werknemers op het bedrijfsterrein moest bang maken. Veertien leden van de bedrijfsgroep werden ter dood veroordeeld en op 15 en 22 september 1944 in Dortmund geëxecuteerd, ze werden begraven in een hoek van de begraafplaats. Na de oorlog werden de lichamen van Otto Appelfelder, Paul Brockmann, Otto Giesselmann, Gustav Höcker, Hermann Kleinewächter, Gustav Koch, Gustav Milse, Bernhard Putjenter, Rudolf Sauer, Hermann Wörmann, Friedrich Wolgast, Bernhard Zawacki naar Bielefeld overgebracht en Heiko Ploeger werd naar Herford overgebracht. In Bielefeld werd op het Sennefriedhof een gedenkplaat opgericht voor deze moedige tegenstanders van het Hitlerregime.
Na de Tweede Wereldoorlog beperkte de Dürkoppwerke zich vooral tot de productgebieden industriële naaimachines, fietsen en transportsystemen. In 1949 werd de productie van gemotoriseerde tweewielers hervat en voortgezet tot 1961.
In 1962 werd de meerderheid van de aandelen in Dürkoppwerke Aktiengesellschaft (1889–1967) overgenomen door FAG Kugelfischer AG . In 1967, het jaar van het 100-jarig jubileum van Dürkoppwerke, werd het bedrijf omgezet in een naamloze vennootschap . Het was een Duitse fabrikant van naaimachines, fietsen, motorfietsen, auto's, transportsystemen en kogellagers, gevestigd in Bielefeld. In 1987 nam FAG ook het meerderheidsbelang in Kochs Adler AG over. De twee naaimachinefabrieken fuseerden in 1990 tot het huidige Dürkopp Adler AG, gevestigd in Bielefeld- Oldentrup . In 2002 werd FAG overgenomen door de INA Holding . Daarna zou Dürkopp Adler relatief snel verkocht worden; De onderhandelingen sleepten zich echter voort. Medio 2005 kocht het Chinese bedrijf SGSB Group (voorheen “ShangGong”) het aandelenpakket van FAG. De nieuwe hoofdeigenaren namen 94,98% van de aandelen over. In 2010 werd de afdeling magazijnlogistiek en automatisering afgesplitst en verkocht aan het Oostenrijkse Knapp AG als Dürkopp Fördertechnik GmbH .
Op 20 maart 2018 keurde een buitengewone algemene vergadering van Dürkopp Adler AG de overdracht goed van de aandelen van de minderheidsaandeelhouders aan de hoofdaandeelhouder, DAP Industrial AG, gevestigd in Bielefeld. DAP Industrial AG is een 100% dochteronderneming van ShangGong Group Co., Ltd. gevestigd in Shanghai, Volksrepubliek China.
Fietsen onder de naam Dürkopp werden tot 2006 geproduceerd en verkocht door het Saxon Biria AG .
Balhoofdplaatje van fietsenhandelaar Lindor uit Eine (Oudenaarde). Op het koperen plaatje staat bovenaan in rode letters op een witte achtergrond de merknaam ‘LINDOR’. Centraal is een groene ster afgebeeld, boven op een paar rode vleugels. Onder de ster is er een langwerpig verticaal tekstkader met daarin ‘DEPOSE’. Naast het tekstkader, onder de vleugels, staan koperen verticale lijnen die samen komen in een punt afgebeeld.
Ik ben Delameilleure Philippe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Phil.
Ik ben een man en woon in Marke (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatje en fietstaksplaten.
