Omstreeks tien over tien vertrok in Compiègne de 109de Parijs-Roubaix, goed voor 258 km waarvan meer dan 50 over kasseien verdeeld over 27 stroken. Die zijn genummerd van 27 naar 1 en er wordt telkens een aantal sterren toegekend van 1 tot 5. Met het mooie lenteweer van de voorbije dagen lag de Hel er droog bij. De vraag was wie in het stof zou bijten? Tom Boonen (QuickStep) kon voor de vierde keer winnen en het record evenaren van Roger De Vlaeminck. Fabian Cancellara (Leopard) kon zichzelf dan weer opvolgen als laureaat. Er werd ook uitgekeken naar de prestatie van wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin-Cervélo). De Noor had immers al onmiddellijk na zijn verovering van de regenboogtrui laten verstaan dat hij alles op alles zou zetten om de beroemde kassei mee naar huis te mogen nemen.
De aanvang van de wedstrijd verliep alvast snel en ging gepaard met veel nervositeit. Het duurde dan ook enige tijd vooraleer een vlucht werkelijk kon wegrijden. In die ontsnapping zaten de volgende acht renners: David Boucher (Omega Pharma-Lotto), Mitchell Docker (Skil), Martin Elmiger (AG2R), Jimmy Engoulvent (Saur-Sojasun), Nelson Oliveira (Radio Shack), Timon Seubert (Net App), Maarten Tjallingii (Rabobank) en David Veilleux (Europcar). Boucher viel vooraan weg na een lekke band, maar dat kwam niet slecht uit. De Fransman kwam namelijk bij een trio terecht met daarbij zijn ploegmaat André Greipel. Samen met Koen De Kort (Skil) en Gorazd Stangelj (Astana) zouden de mannen van Lotto bij de koplopers kunnen aansluiten.
In het peloton waren het de gebruikelijke taferelen van de Helleklassieker: lekke banden en valpartijen. De hele tijd werd er nerveus gekoerst, de favorieten wilden immers allen goed geplaatst zijn voor de cruciale stroken. Die kwamen er aan voorbij halfweg. Strook 21 was een nieuwe sector van vijf sterren, daar werden echter nog geen potten gebroken. Op de Trouée d'Arenberg daarentegen, eveneens vijf sterren waard, gebeurden cruciale dingen. Lars Boom (Rabobank) dokkerde op indrukwekkende wijze door het bos. In zijn zog volgden slechts een handvol renners met daarbij Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en Johan Vansummeren (Garmin-Cervélo). Dit groepje kon afgescheiden beginnen aan de fase na het bos van Wallers. Boom zou echter achteruitgeslagen worden door een lekke band. Naast de twee Belgen waren de achtervolgers op de kopgroep Lars Bak (HTC-Highroad), Baden Cooke (Saxo Bank), Mathew Hayman (Sky), Manuel Quinziato (BMC) en Frédéric Guesdon (FDJ). Die laatste won de Helleklassieker al in 1997!
Een ander belangrijk wedstrijdmoment in Wallers was de materiaalpech van Tom Boonen. Anderhalve minuut stond hij stil om te wachten op een nieuwe fiets. Zou hij zijn achterstand kunnen goedmaken? Aanvankelijk kreeg hij steun van zijn ploegmakkers Gert Steegmans en Kevin Van Impe, maar bij hen ging het licht echter snel uit. Boonen leek op zichzelf aangewezen om het gat te dichten naar het peloton met de favorieten. Hij kwam vervolgens echter Sylvain Chavanel (QuickStep) tegen die na een lekke band was teruggeslagen. Net op het moment dat ze aansluiting vonden bij het peloton, sprong de drinkbus van Boonen uit zijn houder en ging hij tegen de grond, zijn ploegmaat Chavanel bleef gespaard. Björn Leukemans (Vacansoleil) daarentegen ging ook tegen de vlakte, niet voor de eerste keer die dag en het zou ook niet de laatste zijn. Maar goed, Leukemans zette dus door, Boonen daarentegen gaf er de brui aan. De andere kopman van QuickStep, Chavanel, was hier dan wel aan de valpartij ontsnapt, maar zou enkele kilometers later toch tegen het asfalt plakken. Game over voor de ploeg van Patrick Lefèvre.
De koplopers, waarbij Oliveira was weggevallen, hadden 1'45" op het peloton toen ze aan sector 14 begonnen. Tjalingii trok daar even door, maar hield daarna in. Roubaix lag immers pas 70 km verderop. Op de volgende strook zou het groepje met Vansummeren en Roelandts komen aansluiten. En het volk uit de achtergrond bleef maar komen. Zo vervoegde ook Gabriel Rasch de kopgroep, een extra man van Garmin-Cervélo voorin dus. Hushovd zat in een zetel. De wereldkampioen zette zich aan kop bij de passage van Mons-en-Pévèle, een strook van vijf sterren. Cancellara pakte over en kreeg naast Hushovd ook Juan Antonio Flecha (Sky) en Alessandro Ballan (BMC) mee. Door de versnellingen van Hushovd en vooral Cancellara was de voorsprong van de kopgroep ongeveer 20 seconden geslonken. Ze reden nog iets meer dan een minuut vooruit. In het tussenstuk naar de volgende strook keerden enkele renners terug waaronder Sep Vanmarcke. Alweer iemand van Garmin-Cervélo. Dat team kwam goed voor de dag, wat niet gezegd kan worden van Leopard, de ploeg van Cancellara. Hij zat geïsoleerd. De Zwitser trok wel nog eens door in sector 8. Enkel Hushovd en Ballan volgden zijn spoor. Beiden beslisten echter niet mee te werken. Hushovd wijtte dat aan Vansummeren die mee was in de kopgroep. Op zijn eentje knabbelde Cancellara wat van de voorsprong af, maar ineens had hij er genoeg van en maakte zich kwaad. Ballan en Hushovd wilden echter van geen wijken weten en alweer kwamen er mannen van achteruit terug. Daarbij de Belgen Leukemans en Vanmarcke.
Voorin werd een schifting gemaakt op 25 km van de meet. Bak, Rast, Tjallingii en Vansummeren raakten met zijn vieren voorop. De eerstvolgende strook was de fameuze Carrefour de l'Arbre (5 sterren). De vier leiders begonnen er aan met een voorgift van 50" op de groep met Cancellara en Hushovd. Vansummeren dreef van bij het begin het tempo op. Tjallingii leek te kunnen volgen, maar de Fries zou toch moeten afhaken. Met een gaatje van 12" kon Vansummeren beginnen aan de laatste 15 km waar nog drie kleine kasseistroken lagen. Zou Summie zijn droom kunnen waarmaken?
Het mogelijke gevaar kwam niet alleen van naaste achtervolger Tjallingii maar ook van Cancellara en Hushovd. Op Carrefour de l'Arbre leek Spartacus te beginnen aan een raid naar voor. Hushovd kroop in het wiel en even werden ze gehinderd door een motor. Cancellara zou een tweede keer proberen weg te springen, maar ook dat was tevergeefs. Wel zouden ze enkele vluchters oprapen waaronder Roelandts.
Voor Vansummeren was het in elk geval goed dat niemand van de favorieten op de Carrefour was losgebroken. En ook Tjallingii verloor terrein. Maar op minder dan vier kilometer deed Spartacus een ultieme sprong. Zou hij in die tijd één minuut kunnen dichtrijden? Het antwoord is neen. Ondanks een leegloper kon Vansummeren uit de greep blijven van Tjallingii en Cancellara. Summie draaide solo de velodrôme binnen en kon beginnen aan een ereronde. 19" na de Limburger won Cancellara de sprint voor de tweede plaats van Tjallingii. Toch indrukwekkend wat de Zwitserse tijdritspecialist in de slotkilometers uit de benen heeft geperst en nog zo veel tijd goedmaakte.
De kassei die gaat echter meer dan verdiend richting Lommel, de thuishaven van Johan Vansummeren. Het is de sympathieke Summie gegund. Vansummeren, die het grootste deel van het seizoen als helper fungeert, boekte de grootste zege van zijn carrière en meteen ook degene waar hij het meest van droomde. Hij was aanvankelijk sprakeloos, maar vond nadien toch de woorden om zijn vriendin Jasmien Vangrieken ten huwelijk te vragen. En zij zei ja.
Er was een grijze en natte Ronde voorspelt, maar aan de start in Brugge bleef het alvast droog. In de loop van de dag zou de zon er zelfs doorkomen en heerste er een aangename temperatuur. Om kwart voor tien deze ochtend gaf burgemeester Patrick Moenaert het startschot op de Brugse Grote Markt. Fabian Cancellara (Leopard) vertrok er als topfavoriet na zijn exploten in de E3 Harelbeke van vorige zaterdag. Wie zou hem kunnen volgen? Tom Boonen (QuickStep) en Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) werden bestempeld als de grote uitdagers van de Zwitser.
In Oostkamp lag het officiële begin van de wedstrijd. Vanaf dan regende het aanvalspogingen waarbij ook enkele landgenoten hun kans waagden zoals Koen Barbé (Landbouwkrediet), Steven Caethoven (Veranda's Willems) en Dominique Cornu (Topsport Vlaanderen). Meer dan 49 kilometer werden in het eerste wedstrijduur afgelegd. Even later slaagden vijf renners er in om definitief van het peloton weg te rijden: Mitchell Docker (Skil), Roger Hammond (Garmin-Cervélo), Jeremy Hunt (Team Sky), Sébastien Turgot (Europcar) en Stefan Van Dijk (Veranda's Willems). De Belgen hadden de vlucht gemist. Behalve Flecha (Team Sky) en het trio Farrar-Haussler-Hushovd (Garmi-Cervélo) waren er ook geen ploegmaats mee van kanshebbers op de eindzege.
Na de kasseien van de Paddenstraat ontstond er een groep van 19. Mark Cavendish (HTC-Highroad) was mee, net als zijn ploegmaat Bernhard Eisel, Gert Steegmans (QuickStep) en Edvald Boasson Hagen (Team Sky). Andriy Grivko (Astana) zou het gat dichtrijden en in zijn zog het peloton meebrengen. Daar reden de mannen van Leopard op kop. Naast Wouter Weylandt moest ook Stuart O'Grady, belangrijkste luitenant van Cancellara, zijn krachtenarsenaal al aanspreken halfweg koers. De leiders lagen op dat moment meer dan drie minuten voorop.
In de aanloop naar de zone van de waarheid reden enkele renners lek waaronder belangrijke mannen als Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en wereldkampioen Thor Huhovd (Garmin-Cervélo). Nervositeit voor de Oude Kwaremont zorgde voor een valpartij waardoor het peloton in twee brak. Belgisch kampioen Stijn Devolder (Vacansoleil) sprong in zijn eentje naar het eerste deel. De voorsprong van de vijf leiders bedroeg bij aanvang van de Oude Kwaremont nog 1'22". Hammond was de sterkste van het kwintet en reed alleen door. Sep Vanmarcke (Garmin-Cervélo) en Greg Van Avermaet (BMC) vertoefden dan weer in de voorste gelederen van het peloton. Maar het was Sylvain Chavanel (QuickStep) die met enkele meters voorgift op het Kwaremontplein aankwam. In de achtergrond zaten zijn ploegmaats Steegmans en Boonen op de eerste rij. Simon Clarke (Astana) en Tom Veelers (Skil) sloten bij Chavanel aan.
De volgende helling op het parcours was de Paterberg. Daar plaatste Philippe Gilbert zich op kop, een demarrage volgde echter niet. Boonen en Cancellara volgden in zijn zog. Na deze helling ontstond verbrokkeling. Belangrijkste afwezigen in de groep Gilbert waren Stijn Devolder en Nick Nuyens (Saxo Bank). Voorin was de koerssituatie gewijzigd. Turgot en Docker waren nadat ze op de Kwaremont gelost waren opnieuw aangesloten bij Hammond. Veelers had Clarke en Chavanel dan weer moeten laten gaan. Vlak voor de Koppenberg smolten de twee groepjes samen. Op de Bult van Melden zouden Chavanel en Clarke echter van de anderen wegrijden. Devolder schoof op die Koppenberg langzaamaan naar het groepje Gilbert toe. Ook Nuyens maakte terrein goed. Vlak voor de Steenbeekdries zou een pak renners met daarbij Devolder en Nuyens dan ook kunnen terugkeren bij Cancellara en co.
Vlak voor de Taaienberg trokken vier renners in de achtervolging op het leidersduo. Het ging om Sebastian Langeveld (Rabobank), Juan Antonio Flecha (Team Sky), Greg Van Avermaet en Tom Boonen. Chavanel en Clarke hadden op dat moment slechts 17 seconden voorsprong. Het groepje van Boonen zou de kloof nooit dichten, want Thor Hushovd trok fors door op de Taaienberg dichtte de kloof. Boasson Hagen demarreerde vervolgens. Lars Boom (Rabobank) zou na een versnelling op de Eikenberg naar de Noor toe rijden. Op de kasseien van de Holleweg sloten ze aan bij Chavanel en Clarke.
De Molenberg was de volgende helling op het parcours. Chavanel liet daar zijn medevluchters achter zich. Hij had een halve minuut voorsprong op het trio Van Avermaet, Tom Leezer (Rabobank) en Mathew Hayman (Team Sky). Na de Molenberg kwamen daar nog Björn Leukemans (Vacansoleil) en Baden Cooke (Saxo Bank) bij. Tussen Chavanel en de vijf reden nog steeds Boom en Boasson Hagen in.
Lekke band voor Gilbert vlak voor de Haaghoek. Daardoor zat hij te ver toen Boonen demarreerde op deze kasseistrook, met Cancellara en Filippo Pozzato (Katusha) in zijn wiel. De Haaghoek werd onmiddellijk gevolgd door de Leberg. En daar was het tijd voor de Beer van Bern. Cancellara zette de achtervolging in op Chavanel die 25 seconden voor hem uitreed. Niemand kon hem volgen. Het duurde dan nog een achttal kilometer, tot de Valkenberg, vooraleer hij Chavanel zou bijhalen. De Fransman koerste nochtans niet voluit en nam de tijd om wat te eten en te drinken. Wat dat drinken betreft had Cancellara dan weer een probleem. Hij had geen bidon meer bij zich en vroeg aan de verzorgers van andere teams om een drinkbus, maar kreeg er geen. Zichtbaar nerveus nam hij er dan één aan van de neutrale wagen. Chavanel werkte niet mee met Cancellara. Omdat hij Boonen in de ploeg heeft en omdat Cancellara te sterk is liet ploegleider Wilfried Peeters aan de volgwagen van Leopard weten. Dit jaar was voor het eerst een camera en microfoon geplaatst in enkele volgwagens, waaronder die van QuickStep, zo hoorden we Peeters het volgende meedelen aan zijn collega van Leopard: "He's too strong".
Achterin had zich ondertussen een omvangrijke groep gevormd. Gilbert was goed voorin te vinden na zijn inhaalrace. In dit pelotonnetje waren de mannen van BMC het best vertegenwoordigd met maar liefst zeven van hun acht renners. Enkel Karsten Kroon was er niet bij, hij was na een val afgevoerd naar het ziekenhuis. Een gretige Greg Van Avermaet bepaalde het strakke tempo op Tenbosse. Ook Vacansoleil stelde alles in het werk om Cancellara en Chavanel bij te benen. Stijn Devolder en Thomas De Gendt namen een deel van het kopwerk voor hun rekening. Toch bleef de achterstand lange tijd hangen op een volle minuut. Ineens ging het echter snel bergaf.
Bij het binnenrijden van Geraardsbergen had het kopduo nog een voorgift van 50 seconden op de Markt waren dat er nog 40. Op de Vesten verminderde het verschil zienderogen. Aan de voet van de Muur bleven nog een luttele vijf seconden over. Philippe Gilbert plaatste dan snel een demarrage. Hij zou echter niet alleen wegraken. Samen met vier anderen kwam hij wel afgescheiden boven. Het ging om Cancellara, Chavanel, Leukemans en Alessandro Ballan (BMC). Hoewel Cancellara dus leek weg te zakken op de Muur sloot hij na de top toch nog aan bij Gilbert. Na de aankomst verklaarde de Zwitser dat hij krampen had door te weinig te drinken.
Op de strook tussen de Muur en de Bosberg kwamen nog zeven renners aansluiten: Boonen, Flecha, Langeveld, Nuyens, Staf Scheirlinckx (Veranda's Willems), George Hincapie (BMC) en Gerraint Thomas (Team Sky). Philippe Gilbert demarreerde op de Bosberg. Zou hij een Van Hooydonckske doen? Neen. Na de top volgden nog twaalf kilometer naar de aankomst in Meerbeke en dat bleek te ver voor een solo voor Gilbert met de nipte voorsprong die hij maar had, zo'n tien seconden. Hij zette zich daarom recht en hoopte nog goed te zijn in een eindsprint. We kregen dus opnieuw een kopgroep van twaalf. Er volgden demarrages van Ballan, Nuyens, Flecha, Langeveld en Thomas. Niemand leek weg te kunnen rijden tot op vier kilometer. Toen versnelde Cancellara. Chavanel kon aanpikken en ook Nuyens, zij het met heel wat moeite. Deze drie sprintten in Meerbeke voor de zege. Nick Nuyens was de sterkste. Chavanel, die wat gehinderd werd door Cancelara, finishte als tweede. Topfavoriet Cancellara werd uiteindelijk derde. Tom Boonen glipte in de laatste lijn bijna naar de drie toe en zou zo vierde worden.
Daags na de E3 Harelbeke stond Gent - Wevelgem op het programma. Deze wedstrijd maakt deel uit van de World Tour en daarom had Patrick Lefèvre er op gehamerd dat Tom Boonen voor QuickStep kostbare punten zou pakken, want tot nu toe stonden zijn mannen diep onderin het klassement. De ranking van de individuele renners is van belang voor de positie van de volgwagen in de karavaan in races van de World Tour. Cruciaal dus met het oog op de Ronde van Vlaanderen volgende zondag. Boonen kwam gisteren dan ook niet aan de start van zijn geliefde E3 die hij al vier keer won. Fabian Cancellara (Leopard - Trek), die de E3 op indrukwekkende wijze won, reed dan weer niet mee in Gent - Wevelgem. Zo ontlopen twee topfavorieten elkaar op één week van de Ronde. Aan grote namen echter geen gebrek aan de start in Deinze. Zo waren Philippe Gilbert, Thor Hushovd, Tyler Farrar, Mark Cavendish en Filippo Pozzato wel van de partij.
Net als in de E3 werd er vanaf de start fel van leer getrokken. Na één uur was er al meer dan 50 kilometer afgelegd. Frans kampioen Thomas Voeckler (Europcar) oordeelde dat het ideale moment voor het opzetten van een vlucht was aangebroken en demarreerde. Hij zou het gezelschap krijgen van vier man waarbij twee Belgen, namelijk Steven Van Vooren (Topsport Vlaanderen) en Romain Zingle (Cofidis). De Nederlanders Albert Timmer (Skil - Shimano) en Bram Schmitz (Veranda's Willems) maakten het vijftal compleet. Hun maximale voorsprong liep op tot iets meer dan vijf minuten.
Na 130 km wedstrijd begonnen de renners aan de heuvelzone. Ze maakten in het Heuvelland een lus, waardoor ze onder meer de Kemmelberg twee keer zouden moeten beklimmen. De eerste helling, de Catsberg, lag op Frans grondgebied. Voeckler voelde zich duidelijk geïnspireerd en onderhield een sterk tempo. Schmitz en Timmer kraakten. Problemen voor Tom Boonen in het peloton. Aan de voet van de Catsberg zette de ex-wereldkampioen voet aan de grond door materiaalpech. Hij zette zich neer en wachtte rustig op de volgwagen. Doordat QuickStep zoals gezegd weinig punten had in de World Tour, hadden ze slecht volgwagen nummer 22. Op de smalle weg was er geen enkele mogelijkheid om andere wagens voor bij te steken en de snelheid lag laag. Een alerte mecanicien stapte uit de volgwagen en liep naar Boonen toe, toch had de Balenaar anderhalve minuut stilgestaan. Net als voor Cancellara in de E3 het geval was, moest Boonen aan een inhaalrace beginnen tussen de heuvels.
Aan de voet van de Kemmelberg had het koptrio Voeckler, Van Vooren en Zingle nog 2'30" voorsprong op het peloton. Voeckler was duidelijk de beste, maar hield in om niet alleen verder te moeten rijden. De finish lag immers pas 60 km verderop. In het peloton reed spurtbom Mark Cavendish (HTC - Highroad) lek. De Manx Express reed een goeie beklimming van de Kemmel en kreeg in de afdaling hulp van enkele ploegmaats waardoor hij terug kon keren in het peloton. Op de Kemmel had Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto) een goede indruk gegeven. Boonen was ook in de voorste gelederen te vinden. Enkele renners trokken in de achtervolging op de koplopers in de afzink van de Kemmel: Mathew Hayman (Sky), George Hincapie (BMC) en Baden Cooke (Saxo Bank). Onder meer Thor Hushovd (Garmin - Cervélo), Gert Steegmans (QuickStep) en Philippe Gilbert kwamen hen vervoegen. Ver zou deze ontsnapping echter niet dragen. Gilbert en Hushovd demonstreerden zo toch even hun schitterende conditie met het oog op de Ronde.
Op de tweede passage van de Kemmel trok Titi Voeckler voluit door en begon aan een solo. Zijn voorgift op het peloton bedroeg boven nog een halve minuut. Nog zo'n 40 km scheidden hem van de streep in Wevelgem. Nick Nuyens (Saxo Bank), winnaar van Dwars door Vlaanderen, maakte de achterstand op Voeckler aanzienlijk kleiner in de strook na de Kemmel. Ook Greg Van Avermaet (BMC) gaf zich in de achtervolging. Nog twee mannen die toonden in goede vorm te zijn voor zondag. Mede dankzij deze twee Belgen werd Voeckler op 35 km van de meet gegrepen.
Vier renners zorgden voor de aflossing van de wacht vooraan in de koers: Sylvain Chavanel (QuickStep), Ian Stannard (Sky) en ploegmaats Peter Sagan en Maciek Bodnar (Liquigas). In het peloton werkten de ploegmaats van de sprinters. Bernard Eisel (HTC - Highroad) zette zich in voor Cavendish en Marcel Sieberg (Omega Pharma - Lotto) voor André Greipel. Zouden we een duel krijgen tussen deze twee rivalen die tot vorig jaar nog in hetzelfde team reden? Neen, want op 20 km van Wevelgem vielen enkele renners tegen de grond. Cav kreeg een tik tegen zijn achterwiel van Francisco Ventoso (Movistar) en stond even aan de kant. Pech voor HTC - Highroad, want ook hun andere sprinters Matthew Goss en Mark Renshaw lagen al uit de wedstrijd.
Na deze val was het peloton in twee gebroken. Sprinter Tyler Farrar (Garmin - Cervélo) was als enige van zijn team mee. Niemand die voor hem kon werken dus. Gelukkig was er nog volk van andere sprintersploegen. Gilbert deed er alles aan om het gat dicht te rijden opdat Greipel voor de overwinning zou kunnen sprinten. Op 10 km van de meet hadden de vluchters nog 22" voorsprong, 5 km verder was die geslonken tot 12". Het zou spannend worden. Bodnar was de eerste die vooraan afhaakte. Ondertussen liepen de seconden weer wat op. Gilbert zette alles op alles om het gat te dichten. Voorbij de boog van de twee kilometer plaatste Stannard een demarrage. Doordat Chavanel nu niet meer in koppositie lag, kon ook QuickStep voluit voor een sprint gaan. In de laatste hectometers werd Stannard toch nog gevat. Tom Boonen was de rapste van het pak. Daniele Bennati (Leopard - Trek) en Tyler Farrar mochten mee op het podium. Greipel eindigde als vierde. Winnaar Boonen bedankte na de aankomst zijn ploegmaats voor het knappe werk. Na de finish was er nog een val van Leonardo Duque (Cofidis) en Yoann Offredo (FDJ). De schade leek mee te vallen.
Dat Boonen de E3 aan zich voorbij moest laten gaan, heeft geloond. Door de overwinning van Boonen pakt QuickStep belangrijke punten in de World Tour. Volgens Patrick Lefèvre werd de hele affaire opgeklopt door de media en ging er geen zware discussie met Boonen aan vooraf. Zelf zegt de Balenaar dan ook dat ploegbelang boven het eigenbelang moet staan. In elk geval: opdracht volbracht voor QuickStep.
Vanaf dit jaar spreken we niet langer van de E3 'Prijs' Harelbeke, maar van de E3 Harelbeke. Aangezien de E3 niet tot de World Tour behoort, kozen verschillende grote namen voor Gent-Wevelgem van morgen waar wel punten te pakken zijn. Het puntenaantal van de ploegen in dat klassement bepaalt immers de plaats van de volgwagens in andere races uit de World Tour, zoals de Ronde van Vlaanderen. QuickStep bijvoorbeeld heeft nog geen punten en daarom werd Tom Boonen door Patrick Lefèvre gesommeerd om de E3 te laten vallen en alles op Gent-Wevelgem te zetten. Die andere grote Belgische coureur, Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto) liet Harelbeke ook aan zich voorbijgaan. Dat de E3 niet tot de World Tour behoort heeft ook nog andere gevolgen. De renners moeten dan immers zonder oortjes rijden. Normaal zou er een protestactie hebben plaatsgevonden, men zou toch mét oortjes starten. Doordat UCI-voorzitter Pat McQuaid deze week echter stelde bereid te zijn tot nieuwe gesprekken zagen de renners af van hun wilde plannen. Om twaalf uur startten de renners in Harelbeke zonder problemen voor een tocht van 203 km met 12 hellingen onderweg. De aankomst lag eveneens in Harelbeke.
En er werd met een razend tempo aan deze wedstrijd begonnen. De eerste twee uren verplaatste het peloton zich tegen een gemiddelde van om en bij de 47 kilometer per uur. Daardoor raakte geen enkele aanvaller weg. Ook ouwe rot in het vak Niko Eeckhout (An Post -Sean Kelly) slaagde er in de beginfase niet in weg te rijden. Na twee uur koersen konden acht renners dan toch een kloof slaan met het peloton. Sep Vanmarcke (Garmin-Cervélo) en Jurgen Van De Walle (Omega Pharma - Lotto) waren er bij. Dit zijn de namen van hun kompanen: Stuart O'Grady (Leopard - Trek), Aleksandr Kuschynski (Katusha), Michael Morkov (Saxo Bank), Benjamin King (Team Type 1), Sébastien Hinault (AG2R) en William Bonnet (FDJ). Een groep van vijf trok in de achtervolging, met daarbij Eeckhout, maar zij zouden nooit naar de kop toe kunnen rijden.
In het peloton kende Fabian Cancellara (Leopard - Trek) enkele moeilijke momenten. Niets mis met zijn conditie, wel met zijn materiaal. De Zwitser reed twee keer lek en moest één keer van fiets wisselen. Dat gebeurde vlak voor de Taaienberg, geen wonder dat Spartacus zijn fiets gefrustreerd aan de kant smeet. Hij zou echter zonder probleem in het peloton kunnen terugkeren en daarna de wedstrijd kleuren.
De Taaienberg dus. Bij aanvang van deze beklimming had de kopgroep 2'30" voorsprong op het peloton. Daar maakte vooral Garmin-Cervélo tempo, ook al hadden ze met Vanmarcke een mannetje mee voorin. Diezelfde Vanmarcke maakte ondanks een lekke voorband toch een goede indruk op de Taaienberg. Hij zou na de beklimming een nieuw wiel krijgen van de neutrale wagen. Na de Taaienberg bestond de kopgroep nog uit zes man. King en Kuschynski hadden de andere jongens moeten lossen. In het peloton trok wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin-Cervélo) de kar op de Taaienberg. Het hele speelveld werd uiteen geslagen. Er ontstond een groepje met daarin Heinrich Haussler, ploegmaat van Hushovd die zelf uiteindelijk de boot zou missen. In dit groepje dat de koplopers het dichtst op de hielen zat waren ook Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en Nederlands kampioen Niki Terpstra (QuickStep) aanwezig. Vanuit de achtergrond kwam Cancellara opzetten. Het begin van een spectaculaire remonte.
Op de Paterberg wederom een sterke Sep Vanmarcke. Hij liet zijn medevluchters makkelijk achter zich en ging er alleen vandoor. De volgende helling op het traject was de Oude Kwaremont. Cancellara zette op indrukwekkende wijze zijn tocht verder en pikte aan bij een groepje met onder meer Bram Tankink (Rabobank). O'Grady liet zich uitzakken om zijn Zwitserse kopman te kunnen bijstaan. Zonder instructies uit de oortjes, gewoon op eigen initiatief. "Door ervaring" zei de Australiër achteraf.
Vanmarcke werd op 25 km van de streep ingelopen door het groepje Roelandts-Haussler. Even later kwamen Cancellara en co aansluiten. Bram Tankink demarreerde op 17 km van Harelbeke. Cancellara sprong naar de Nederlander toe en trok meteen door. Tankink kon zelfs niet proberen zijn wagonnetje aan te haken, want hij kreeg krampen. Maar laten we eerlijk wezen, meegaan met een losgeslagen Cancellara zou er toch niet hebben ingezeten. Solo triomfeerde Spartacus na 200 km wedstrijd en volgt zichzelf op. Wat hij vandaag liet zien belooft voor de Ronde van Vlaanderen. Vorig jaar was Cancellara de sterkste in zowel de E3, de Ronde als Parijs-Roubaix. Zoals het er nu naar uitziet lijkt hij in staat dat kunstje nog een over te doen. Zijn dichtste achtervolgers strandden op 1 minuut vandaag. Het spurtje voor de tweede plaats werd gewonnen door Jürgen Roelandts voor Vladimir Gusev (Katusha). Vanmarcke viel na een knappe race, net naast het podium.
Goss pakt de bloemen in atypische Milaan - Sanremo
Onder een stralend lentezonnetje presenteerden 198 renners zich even voor tien uur in Milaan voor de start van de Italiaanse klassieker Milaan - Sanremo ofwel La Primavera. Voor de start werd een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de aardbeving en tsunami die Japan vorige week teisterde. De Japanse kampioen Takashi Miyazawa kon zijn tranen niet bedwingen. Na de blijk van medeleven trok het peloton zich op gang voor een tocht van 298km met onderweg zeven hellingen.
Al na 10km vormde zich een kopgroep van vier man. Daarbij één Belg: Nico Sijmens (Cofidis). Zijn metgezellen waren hardrijder Mikhail Ignatiev (Katusha), Alessandro De Marchi (Androni Giocattoli) en jawel de Japanse kampioen Miyazawa (Farnese Vini). Ze reden een voorsprong bijeen van 14 minuten. Vanaf dan begon die stelselmatig te slinken. Tijdens de beklimming van Le Manie, de tweede helling van de dag, haakten Sijmens en zijn Japanse collega af. Op de top hielden koplopers Ignatiev en De Marchi net iets minder dan twee minuten over op het peloton.
Hoewel het weer er bij de start prachtig uitzag, hadden de wolken zich toch bijeengepakt en door regenval lag de afdaling van Le Manie er glad bij. En dat eiste zijn tol. Vooraan verloor De Marchi het wiel van Ignatiev. De Rus zou hem op het vlakke stuk nadien opwachten. Ook in het peloton verliep het dalen moeizaam. Oscar Freire (Rabobank), winnaar van vorig jaar, ging uit de bocht in de afdaling. Het kostte de Spanjaard enige tijd om zich met een nieuwe fiets weer op gang te trekken. De afdaling van Le Manie zorgde voor grote verbrokkeling en een omvangrijke groep van maar liefst 42 renners kon zich afscheiden. Enkele grote namen hadden de boot gemist: de gevallen Oscar Freire, Mark Cavendish en de ploegmaats Tyler Farrar en Thor Hushovd (Garmin-Cervélo). Ignatiev en De Marchi wachtten de achtervolgers op en zo kregen we een kopgroep van 44 man. Daarbij zaten onder andere volgende renners: Alessandro Ballan (BMC), Tom Boonen (QuickStep), Fabian Cancellara (Team Leopard), Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto), Matthew Goss (HTC-Highroad), André Greipel (Omega Pharma - Lotto), Heinrich Haussler (Garmin-Cervélo), Leif Hoste (Katusha), Vincenzo Nibali (Liquigas), Alessandro Petacchi (Lampre), Filippo Pozzato (Katusha), Jürgen Roelandts (Omega Pharma - Lotto), Peter Sagan (Liquigas) en Greg Van Avermaet (BMC).
De vraag was wie er in het peloton nog zou rijden. Farrar en Hushovd hadden Haussler voorin. HTC had net al een inspanning moeten leveren om Cavendish na oponthoud terug te brengen én Goss zat in de kopgroep. De wat kleinere ploegen trokken dan maar aan de kar en uiteindelijk ook Rabobank. Freire zou zijn vierde Primavera kunnen winnen. De achterstand bleef lange tijd hangen op twee minuten.
Op de Cipressa stak Valerio Agnoli (Liquigas) vooraan het vuur aan de lont. Ver reikte zijn uitval niet. Dan volgde een prik van Yoann Offredo (FDJ). De poging van Yaroslav Popovich (Radio Shack) was de meest succesvolle. Van Avermaet deed de aanval van de Oekraïner teniet en bracht het gros van de groep terug. Vanuit het peloton waagde Michele Scarponi (Lampre) de sprong naar voor. De Italiaan zou een kloof van één minuut moeten overbruggen. Zou dat lukken?
In het tussenstuk tussen de Cipressa en de Poggio reden vier renners weg: Greg Van Avermaet, Stuart O'Grady (Team Leopard), Steve Chainel en Yoann Offredo (beiden van FDJ). Hoewel Roelandts en Greipel zich afbeulden voor Gilbert konden ze het viertal niet bijbenen. Scarponi daarentegen slaagde wel in zijn opzet. Enkele kilometers voor het oprijden van de Poggio kon hij zijn wagonnetje aanhaken bij de groep Boonen-Gilbert. Bij het aanvatten van die Poggio bedroeg de voorsprong van de koplopers een halve minuut. Al snel viel het stil en Van Avermaet plaatste een demarrage. Solo bereikte hij de top. Maar zijn voorsprong bedroeg slechts zo'n 10 seconden. O'Grady gaf in de afdaling alles om zijn kopman Cancellara terug te brengen. Ook Nibali smeet zich naar beneden. De onfortuinlijke Van Avermaet werd dan ook vlak na de afdaling van de Poggio gevat.
De Poggio had slachtoffers geëist, waaronder Boonen. Nog een achttal renners zou strijden voor de overwinning. In de straten van Sanremo moesten nog iets meer dan drie kilometer worden afgelegd. Philippe Gilbert besloot te demarreren. Pozzato reed het gat dicht en zoals op het WK van vorig jaar hield Pipo ook nu de benen stil in plaats van mee te werken. Na een ultieme uitval van Offredo wachtte een spurt. Daarin was de Tasmaniër Matthew Goss de sterkste. Cancellara strandde aan het wiel. Gilbert mocht mee op het podium.
Een nieuwigheid in het wielerpeloton dit jaar: vanaf dit seizoen is het verboden met 'oortjes' te rijden in wedstrijden die niet behoren tot de World Tour. Door de oortjes zijn de renners verbonden met de volgwagen. De UCI schafte het gebruik van deze communicatieapparatuur af om te verhinderen dat het wedstrijdverloop te veel wordt bepaald vanuit de volgwagen.
Zaterdag is het Belgische wielerseizoen van start gegaan met de Omloop Het Nieuwsblad, maar het wielercircus is al enkele weken geleden in gang geschoten. Zo was er in januari al de Tour Down Under in Australië. Het seizoensbegin speelt zich sinds enkele jaren ook af in het Midden-Oosten. Mannen als Tom Boonen en Fabian Cancellara maalden al heel wat kilometers in de woestijn van Qatar en nadien volgde de Ronde van Oman. Tijdens al deze wedstrijden, behalve Tour Down Under (World Tour), moest zonder oortjes worden gereden. In Qatar en Oman hielden de renners zich aan de afspraak. Dit in tegenstelling tot hun collega's in de Challenge Mallorca die de eerste dag toch met de oortjes vertrokken. Op dag twee was daar al geen sprake meer van. Een protestactie in Qatar en Oman behoorde niet tot de opties volgens de renners, ze wilden organisator ASO (die ook de Tour organiseert) en de sjeiks niet tegen de borst stoten. Wel kondigde onder meer Boonen aan te willen praten met UCI-voorzitter Pat McQuaid toen die een dagje op bezoek kwam in Oman. Van dergelijk gesprek kwam echter niets in huis.
Wat brengt het op?
Volgens de UCI zou het afschaffen van de communicatie tussen renner en volgwagen het koersverloop ten goede komen. Met de oortjes zou er teveel inmenging zijn van de ploegleiders en zou er te berekend worden gekoerst. Daarmee wordt gedoeld op de ontsnappingen die telkens vanuit het peloton nauwgezet worden gecontroleerd en dan tegen de finale, als de toppers en favorieten in actie moeten komen, worden ingerekend. Of de massasprinten waar bijna tot op de meter wordt bepaald wanneer het peloton de vluchters zal inlopen. Met de oortjes kan men ook sneller doorgeven wie mee is in een ontsnapping. Zonder oortjes moet worden gewacht tot de wedstrijdjury namen en tijden doorgeeft.
Hoewel de UCI dus hoopte op spannendere wedstrijden was dat tot nu toe niet echt gelukt. In Qatar bijvoorbeeld konden de vluchters telkens mooi worden gegrepen en eindigden alle ritten op een massasprint. Ook in Mallorca mochten de sprinters feesten. Zo won Tyler Farrar zowel de eerste rit, met oortjes, als de tweede, zonder. Een tweet van Andy Schleck, die meereed in Mallorca, illustreert dat het oortjesverbod volgens hem niet veel opbrengt: First race 2011 done without radios well it really made a difference! Not! Bunch sprint. Tot vorige week had het afschaffen van de oortjes dus nog geen verandering gebracht in het koersverloop.
Na het openingsweekend daarentegen kan men misschien van mening veranderen. In de Omloop Het Nieuwsblad wachtte Sebastian Langeveld op achtervolger Juan Antonio Flecha. De Spanjaard was genaderd tot op 13", maar leek op dat moment te breken. Met de oortjes in zou de ploegleider dat aan zijn renner hebben kunnen melden. Nu streden Flecha en Langveld samen voor de overwinning waardoor de Omloop een spannende ontknoping kreeg.
Hoe de oortjes een leven redden
Wat zijn nu de nadelen van een oortjesverbod? Via de oortjes kunnen de renners meedelen dat ze pech hebben. Zo kan in de volgwagen worden geanticipeerd door het juiste wiel klaar te houden of weet de mecanicien al wiens reservefiets hij eventueel van het dak moet halen. Er kunnen ook richtlijnen worden gegeven over gevaarlijke passages op het parcours. En met het communicatiesysteem kunnen levens worden gered. Herinnert u zich nog de Giro van 2009? Pedro Horillo viel toen tijdens een afdaling tientallen meters diep in een ravijn. Jos Van Emden, zijn ploegmaat bij Rabobank, merkte een fiets op aan de kant van de weg en realiseerde zich dat het die van Horillo was. Doordat zowel Horillo als Van Emden ver achterin de koers reden was er niemand die het ongeval had zien gebeuren. Dankzij zijn communicatieapparatuur slaagde Van Emden er in de ploegwagen te verwittigen waarop onmiddellijk een reddingsoperatie van start kon gaan. Dat redde het leven van Horillo.
Daags na de Omloop Het Nieuwsblad stond Kuurne-Brussel-Kuurne op het programma. Acht hellingen lagen de renners te wachten en twee plaatselijke ronden in Kuurne. Gelukkig waren de weersomstandigheden veel beter dan het hondenweer van vorig jaar.
Er was een verrassende wending van het koersverloop in deze Kuurne-Brussel-Kuurne. Vijf renners slaagden er in weg te rijden van het peloton: Edwig Cammaerts (Landbouwkrediet), Arnaud Coyot (Saur-Sojasun), Ramunas Navardauskas (Garmin-Cervélo), Andrew Fenn (An Post-Sean Kelly) en Arnoud Van Groen (Veranda's Willems). Fenn kon het tempo van zijn medevluchters niet aan en moest lossen. Dat kwam de Brit nog goed uit. De vier koplopers reden aan een overweg immers door het rode licht en werden onmiddellijk uit de wedstrijd gezet. Gevolg: Fenn fietste ineens aan de leiding. Hij zou het gezelschap krijgen van Sander Armee (Topsport Vlaanderen) en Mathieu Ladagnous (La Française des Jeux). De Fransman ging gisteren ook al mee in een ontsnapping.
Op de Kruisberg was Fenn er aan voor de moeite. Juan Antonio Flecha (Team Sky) daarentegen reed heel wat vinniger over deze helling. Blijkbaar was hij goed gerecupereerd van de Omloop. In de aanloop naar de Oude Kwaremont ging Belgisch kampioen Stijn Devolder (Vacansoleil) tegen de vlakte. Hij zou dus niet mee kunnen strijden in het peloton. Flecha was op de Kwaremont weer in de voorste gelederen te vinden. Samen met Tom Boonen (QuickStep) kon hij een kloofje slaan. Twee man sloten bij hen aan: Mirko Selvaggi (Vacansoleil) en Ian Stannard, een ploegmaat van Flecha. Het kopduo Ladagnous en Armee hadden op dat moment nog anderhalve minuut voorsprong. Het viertal met Boonen en Flecha zou hen niet inlopen, na enkele kilometers werden ze immers gegrepen door het peloton. Frans kampioen Thomas Voeckler (Europcar) waagde zijn kans op de Côte de Trieu. Maxime Vantomme (Katusha) pikte zijn wagonnetje aan. Vijf renners zouden na de Trieu naar de twee toe rijden: Sergei Lagutin (Vacansoleil), Sébastien Minard (AG2R), Mathew Hayman (Team Sky), Martin Velits (HTC-Highroad) en de Belg Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) die ook in de Omloop ten strijde trok. Deze zeven haalden Ladagnous en Armee bij op zestig kilometer van de meet.
Het eerste pelotonnetjes volgde op anderhalve minuut. Daarin organiseerde vooral QuickStep de achtervolging. Een tweede groep met daarbij Stijn Devolder, Greg Van Avermaet (BMC) en Tyler Farrar (Garmin-Cervélo) kon op Nokereberg de aansluiting maken. De leiders werden gegrepen op iets meer dan dertig kilometer van de aankomst.
Lars Bak (HTC-Highroad) waagde zijn kans. De Deen ging alleen de eerste van twee plaatselijke ronden in. In die ronde zou hij echter worden bijgehaald door drie man: Jimmy Engoulvent (Saur-Sojasun), Sébastien Hinault (AG2R) en Alessandro Proni (Acqua e Sapone). Engoulvent plaatste een demarrage op zes kilometer van de meet. Het peloton zat toen al op de hielen van de koplopers. Boonen maakte de sprong vanuit het peloton naar Engoulvent. De twee hielden het uit tot op twee kilometer voor de streep. Het zou een sprint worden.
De mannen van Sky bereidden de sprint voor. Edvald Boasson Hagen loste Juan Antonio Flecha af op 300 meter. Te vroeg om zelf voor de overwinning te gaan. Het was ploegmaat Christopher Sutton die het afmaakte voor het Britse team. Yauheni Hutarovich (La Française des Jeux) finishte op de tweede plaats, voor André Greipel (Omega Pharma-Lotto). Jonas Vangenechten (Wallonie Bruxelles) was eerste Belg. Hij eindigde op de vijfde plaats.
Het Belgische openingsweekend zit er op zonder Belgische winnaar. Gisteren trok de Nederlander Sebastian Langeveld (Rabobank) aan het langste eind en vandaag de Australiër Christopher Sutton. In elk geval waren het mooie wedstrijden. Dankzij het oortjesverbod?
Langeveld wint Omloop met enkele centimeters voorsprong
Omstreeks half twaalf deze middag werd op het Gentse Sint-Pietersplein het Belgische wielerseizoen op gang geschoten. Het peloton vertrok voor een tocht 203 km, met negen hellingen en drie passages langs de Haaghoek. Alle renners verschenen aan de start zonder oortjes.
Al gauw ontstond een kopgroep van acht man met daarbij drie Belgen: Steven Caethoven (Veranda's Willems), Sébastien Delfosse (Landbouwkrediet) en Steven Van Vooren (Topsport Vlaanderen). De vijf anderen waren: Sébastien Chavanel (Europcar), Mathieu Ladagnous (La Française des Jeux), Aleksejs Saramontis (Cofidis), Bram Schmitz (Veranda's Willems) en Ronan Van Zandbeek (Skil-Shimano). Deze acht reden een maximale voorsprong van acht minuten bij elkaar.
Op de kasseien van de Donderij was het peloton genaderd tot op één minuut. Tom Boonen (QuickStep) testte er even de benen en gaf een goede indruk. Hij toonde zich eveneens op de Taaienberg door lange tijd het tempo te bepalen, maar een aanval kwam er niet. Verbrokkeling was er des te meer. Onder de gelosten Belgisch kampioen Stijn Devolder (Vacansoleil), Bernhard Eisel (HTC-Highroad) en Edvald Boasson Hagen (Team Sky). Vooraan hadden de hellingen en kasseistroken eveneens hun tol geëist. Er bleven nog drie renners over: Schmitz, Saramontis en Ladagnous. Op de Eikenberg kwam er echter een einde aan hun verhaal.
De Nederlander Sebastian Langeveld (Rabobank) reed weg op diezelfde Eikenberg. Dit was de zesde helling van de dag en lag op iets meer dan 50 km van de finish. Niemand ging mee met Langeveld, hij begon dus aan een lange solotocht. In het kleine pelotonnetje achter hem zaten favorieten als Tom Boonen, Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) en wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin-Cervélo). Ondanks verwoede inspanningen kon Devolder niet meer uit de achtergrond terugkeren. Boasson Hagen slaagde daar wel in.
Philippe Gilbert zette zich aan kop op de kasseien van de Holleweg, maar van een demarrage was geen sprake. Yoann Offredo (La Française des Jeux) waagde wel zijn kans en zou vier man in zijn zog meekrijgen: John Degenkolb (HTC-Highroad), Mathew Hayman (Team Sky), Martijn Maaskant (Garmin-Cervélo) en Manuel Quinziato (BMC). Juan Antonio Flecha (Team Sky), de laureaat van vorig jaar, reed van Boonen en co weg tijdens de derde passage van de Haaghoek. Samen met Lars Boom (Rabobank), Luca Paolini (Katusha), Niki Terpstra (QuickStep) en de Belgen Jurgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en Frédéric Amorison (Landbouwkrediet) vond Flecha aansluiting bij de vijf. Ze hadden iets meer dan 40" achterstand op Langeveld.
In de groep van Boonen en Gilbert begon men te twijfelen. Er werd niet meer doorgereden en zo zat voor hen de wedstrijd er op. Ook in de groep van Flecha liep het niet van een leien dakje. De Spanjaard viel daarom aan op de Paddestraat, een kasseistrook van 2300 meter. Even leek het alsof Roelandts zou kunnen volgen, maar het tempo van Flecha lag te hoog. Hij bleef doorzetten en kwam langzaam dichter bij zijn ex-ploegmaat Langeveld. Na de kasseien van de Lange Munte was Flecha genaderd tot op 13". Het leek alsof hij het gat in een mum van tijd zou toerijden, maar hij bleef op dezelfde afstand hangen. Zou Flecha breken? Langeveld hield echter in. De Nederlander nam de tijd om rustig wat te eten en temporiseerde. Daardoor kon Flecha toch nog terugkomen. Dus toch een ander koersverloop door het oortjesverbod? Anders had de ploegleiding de Raborenner immers kunnen verwittigen dat Flecha op het punt stond te breken.
Maar goed. Flecha kon de aansluiting met Langeveld maken en samen reden ze Gent binnen. Op vijf kilometer van de aankomst probeerde Flecha weg te rijden van zijn medevluchter. Tevergeefs. De twee waren op weg naar een sprint op het Sint-Pietersplein. Surplacend gingen ze de slotkilometer in. Het was een bijzonder spannende spurt. Even week Langeveld af naar links waardoor Flecha niet direct naast hem kon komen. Het bleef prangend tot op de streep. Langeveld trok uiteindelijk aan het langste eind. Of Flecha vond dat de spurt van Langeveld niet fair was gelopen: "That's part of the game." Geen wrange gevoelens dus.
Hayman mocht samen met ploegmaat Flecha op het podium. Roelandts was de eerste Belg op de negende plaats. Wouter Weylandt (Team Leopard-Trek) won het sprintje van de groep met Boonen en Gilbert. Voor de verliezers van vandaag is er morgen Kuurne-Brussel-Kuurne. Kans op revanche.
Zaterdag 26 februari is het zover. Die dag gaat het Belgisch wegseizoen van start met de openingsklassieker Omloop Het Nieuwsblad. Dan mogen de laarzen de kast in, de modder en zompige weiden die het decors zijn van de cyclocross maken immers plaats voor de kronkelende wegen en heuvels van het Vlaamse landschap. Net als de voorbije jaren kan u op deze blog de verslagen lezen van de voorjaarsklassiekers. Samen met u kijk ik uit naar de exploten van onder meer Tom Boonen en Fabian Cancellara. En wat met Philippe Gilbert? Kan hij zijn eerste Ronde van Vlaanderen winnen dit jaar? Al is Vlaanderens Mooiste nog ver af, voor de toppers staat alles al in het teken van deze wedstrijd. En dankzij De Ronde, de nieuwe fictiereeks van Jan Eelen, krijgen wellicht velen onder u, net zoals ik, de smaak al te pakken. Maar goed, de Omloop bijt dus traditiegetrouw de spits af. Daags nadien volgt Kuurne-Brussel-Kuurne. Hopelijk zijn de weergoden de organisatie dit jaar wat gunstiger gezind. Door het hondenweer van vorig jaar haalden immers slechts 26 renners de finish. De Nederlander Bobbie Traksel mocht toen versteven van de kou de bloemen in ontvangst nemen. Hoe het de renners dit jaar vergaat, kan u lezen in mijn verslagen.
Het is al een grillig veldritseizoen geweest, met ups en downs voor vrijwel elke renner. De kerst- en nieuwjaarsperiode is dan ook een ideaal moment om even terug te blikken. Maar ook om vooruit te kijken naar de ontknoping in de klassementen.
In het begin van dit seizoen was het vooral wereldkampioen Zdenek Stybar die het mooie weer maakte. Het leek alsof hij klaar was dit jaar volledigte domineren. Enkele weken terug kreeg de Tsjech echter last aan zijn linkerknie. Hij volhardde echter, zo zette hij door in de modderbrij van Hamme-Zogge en deed hetzelfde in Gieten ook al zat hij in een verloren positie. Dat deed zijn knie allemaal geen goed. Op de ploegstage in het Spaanse Mojacar bleek dat Styby niet anders kon dan het rustig aan doen en voor enige tijd niet fietsen. Bye Bye, klassementen dus. Op dat moment stond Stybar aan de leiding in de GVA-trofee en de Wereldbeker. Tussen Kerst en Nieuwjaar zou de Tsjech opnieuw het veld mogen induiken.
Niels Albert kon pas met enkele weken vertraging het veldritseizoen aanvangen wegens een knieblessure. Midden oktober maakte hij zn rentree, maar de verlossende zege bleef uit tot de wereldbekercross in Koksijde. In de GVA-cross in Essen was hij op weg naar de zege, maar werd hij genekt door een lekke band in de slotronde. In de volgende wedstrijden verliep het minder vlot, zo werd hij pas 8ste in Overijse en 9de in de Scheldecross. In de WB-cross in Kalmthout maakte hij wel weer een sterke indruk totdat hij in de tweede helft in de modder vastraakte en daarna niet meer meedeed voor de hoofdprijs.
Tussen het jonge geweld is er ook nog altijd Sven Nys. De Balenaar bewijst dat hij nog lang niet heeft afgedaan. Verre van zelfs. In het begin van het seizoen liep het nochtans niet van een leien dakje. Ondertussen heeft hij echter al tien overwinningen op de teller staan.
De Grote Vier
Nys, Stybar en Albert worden bestempeld als de grote drie. Volgens Kevin Pauwels mag er echter vanaf dit seizoen worden gesproken over de grote vier. De Kempenaar rijdt alvast een heel regelmatig seizoen en kon al goed tred houden met de groten. In totaal stond hij al twaalf keer mee op het podium. Eén keer stond hij zelf op het hoogste schavotje: hij won de GVA-cross in Hasselt. In Asper-Gavere was hij er ook dicht bij, maar daar deed Nys professioneel de deur dicht. Dit seizoen heeft Kevin Pauwels alvast een grote stap vooruit gezet.
En de grote drie mogen zich aan nog meer tegenstand verwachten. Van Tom Meeusen bijvoorbeeld. Deze jongeling doet het alvast heel goed. Hij sleepte al een zege in de Superprestige in de wacht in Gieten. Daar trok hij naar de meet met Sven Nys, maar die verloor bij het uitgaan van de laatste bocht zijn pedaal en kon dus niet meestrijden voor de overwinning. Nys was er toen van overtuigd dat hij had kunnen winnen. In de Wereldbekercross in Kalmthout klopte de jonge Meeusen Sven Nys echter zuiver op de graat in de sprint. Nadat hij vorig jaar al derde was op het BK in het besneeuwde Hamme-Zogge, won hij nu dus op het sneeuwtapijt in Kalmthout. Op gladde en besneeuwde parcours voelt Meeusen zich blijkbaar in zijn sas. Een man dus om de komende weken in de gaten te blijven houden.
Pech onderweg
Wat pech betreft hebben zich al enkele opmerkelijke taferelen afgespeeld dit seizoen. Sven Nys speelde daar ongewild de hoofdrol in. In Niel reed Sven Nys de materiaalpost binnen, maar tot zijn en ieders verbazing stond er geen mecanicien klaar met een nieuwe fiets. Gelukkig schoot iemand uit het kamp van Sven Vanthourenhout hem ter hulp. Enige tijd later volgde in Gieten het pedaalincident. In de Scheldecross had Nys dan weer problemen met de ketting waardoor hij Radomir Simunek moest laten gaan. Ook Niels Albert kende zijn portie pech door, zoals gezegd,in de slotronde in Essen lek te rijden toen hij solo op weg was naar de overwinning. Bart Wellens bezeerde dan weer zijn nek op het spiegelgladde parcours in Gieten.
Klassementen
In de Superprestige staan er nog drie manches op de agenda: Diegem, Hoogstraten en Middelkerke. Op dit moment staat Sven Nys aan de leiding. Als hij de eerste positie kan vasthouden zou hij voor de 10de keer dit eindklassement winnen. Kevin Pauwels staat tweede, met twaalf punten achterstand. De jonge Kempenaar staat dan weer aan de leiding in de GVA-trofee. Pauwels kwam aan de leiding na het uitvallen van Stybar. Zijn voorsprong op Nys is echter al geslonken van 17 naar tien punten. Het wordt dus afwachten of Pauwels zijn eerste klassement zal kunnen binnenrijven dit jaar. De verschillen in punten zijn groter in de GVA dan in de Superprestige waardoor de voorsprong logischerwijs snel kleiner kan worden. Er zijn nog vier wedstrijden te gaan: Loenhout, Baal, Lille en Oostmalle.
Niels Albert staat momenteel op kop in de Wereldbeker. Ook hier is Kevin Pauwels tweede. Albert heeft echter een voorsprong van 49 punten, maar door zijn onregelmatige seizoen valt het nog maar af te wachten of hij die voorsprong kan vasthouden.
Er staat ons vast en zeker nog heel wat moois te wachten in dit tot nu toe zeer afwisselende seizoen.
De Ronde van Lombardije ging dit jaar van start in Milaan. 260 km verderop, in Como, lag de aankomst. Onze landgenoot Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) behoorde tot de favorieten, zeker nadat hij enkele dagen terug de Ronde van Piemonte nog op zijn naam schreef.
Onder een grauw wolkendek kozen zes renners het hazenpad: Michael Albasini (Columbia), Diego Caccia (ISD), Kjell Carlström (Sky), Mauro Da Dalto (Lampre), Tony Gallopin (Cofidis) en Gianluca Mirenda (ISD). Hun voorsprong liep op tot acht minuten. Op 100 km van de meet was hun voorgift echter reeds onder de vijf minuten gezakt. In het peloton werd het merendeel van het werk opgeknapt door de mannen van Omega Pharma-Lotto, waaronder Christophe Brandt. De 33-jarige Waal kondigde aan dat het zijn laatste koers was.
In de loop van de wedstrijd begon het te regenen. Dat zorgde voor spekgladde wegen wat het gevaarlijk maakte in de afdalingen. Een motor van de RAI ging tegen de vlakte. Gallopin reed ertegenaan en kon niet meer weerkeren naar de leiders. Ook Mirenda viel letterlijk weg uit de kopgroep.
Op minder dan 70 km van de streep bleven nog drie koplopers over: Albasini, Carlström en Caccia. Da Dalto kon hun tempo niet meer aan. Carlström was de volgende in de rij. Hij loste tijdens de beklimming van de Madonna del Ghisallo. Caccia zou hetzelfde lot ondergaan. Albasini zong het dus het langste uit.
In het peloton werden enkele demarrages geplaatst. Vladimir Gusev (Katusha) opende de debatten. Angel Madrazo (Caisse dEpargne) en Giovanni Visconti (ISD) waagden eveneens hun kans.
Op de Colomna di Sormano gingen Gusev, Madrazo en Visconti op en over Albasini. Hun voorsprong op de groep met de favorieten bedroeg iets meer dan een halve minuut. Bauke Mollema (Rabobank) zou de sprong wagen naar de leiders toe en hen achterlaten. Alweer een andere situatie dus. In de achtergrond was Vincenzo Nibali (Liquigas) zeer actief. Wegrijden deed de Vueltawinnaar echter niet. Het effect was wel dat het groepje fel uitgedund was. Philippe Gilbert was in elk geval goed mee.
In de afdaling kreeg Mollema het gezelschap van Nibali, Gilbert en Pablo Lastras (Caisse dEpargne). Nibali zou echter vallen op het natte wegdek en uit de kopgroep verdwijnen. Zijn landgenoot Michele Scarponi (Androni GiocatolliDiquigiovanni) zou zijn plaats innemen. Op 26 km was Gilbert van de anderen weggereden in de afdaling. Even leek het alsof hij aan een solo richting finish was begonnen, maar Scarponi keerde terug. Het groepje met Nibali volgde op ongeveer een minuut.
De zege was dus voor Scarponi of Gilbert. De Belg kon zichzelf opvolgen. Er volgde nog een laatste klim: de San Fermodella Battaglia. Gilbert plaatste daar de beslissende demarrage. In de slotkilometer wees Gilbert naar het nummerplaatje op zijn fiets: 1. Dit gebaar deed de tv-commentatoren, en waarschijnlijk ook menig kijker, even vrezen voor een lekke band. Gelukkig was er dus niets aan de hand.
Omstreeks één uur 's nachts Belgische tijd ging in het Australische Melbourne de wegrit voor de mannen elite van start. Voor het eerst in de geschiedenis werd niet vertrokken vanop het lokale circuit. Eerst stond er een tocht van 85 km op het programma richting Geelong. Daar zouden elf plaatselijke ronden worden afgelegd. De Belg Philippe Gilbert vertrok als absolute topfavoriet.
Vanaf de officiële start vlogen enkele renners erin. De eerste ontsnapping van de dag was dan ook snel beklonken. Deze bestond uit vijf man: Brammeier (Ier), Elammoury (Marokkaan), Kvachuk (Oekraïner), Tamayo (Colombiaan) en Rodriguez (Venezolaan). De Serviër Hasanovic trachtte naar de leiders toe te rijden, maar dat lukte niet. Hasanovic zou lange tijd tussen de kop en het peloton inrijden. Het peloton begon namelijk heel gezapig aan de eerste tientallen kilometers van dit WK. Terwijl de koplopers een gemiddelde van 50 km per uur haalden, bedroeg dat in het grote pak lange tijd nog geen 30 per uur.
De voorsprong van de kopgroep liep op tot 23'30". Dat is ongeveer de tijd van een plaatselijke ronde waardoor het gevaar bestond dat het peloton gedubbeld zou worden. Voor de Belgen het sein om toch wat vaart in het peloton te krijgen. Frederik Willems was de eerste pion die werd ingezet. Wegkapitein Mario Aerts droeg ook zijn steentje bij om het gat wat minder omvangrijk te maken. Veel hulp kregen onze landgenoten niet. De Italianen waren niet te bespeuren op kop van het peloton. Spanje zette wel even een mannetje in, maar het was vooral de VS met tijdrijder David Zabriskie die een handje toe kwam steken.
Exact 21'30" na de koplopers begon het peloton aan het circuit in Geelong. Aangezien het kwintet het peloton letterlijk op de hielen zat, mochten er enkel neutrale wagens het peloton volgen.
In de tweede ronde loste Elammoury voorin. Nog vier koplopers dus. De Belgen maakten een goede indruk op de twee hellingen op het plaatselijke parcours. Willems en Kevin De Weert maakten tempo. Daardoor ontstond er een breuk. In de volgende ronde voltrok zich hetzelfde ritueel, dit keer onder impuls van Aerts. De leiders hadden nog steeds een voorsprong van meer dan tien minuten.
In ronde vijf verschenen de Italianen in de voorposten van het peloton. De Spanjaarden volgden dat voorbeeld in de volgende ronde. Op de Challambra Crescent demarreerde de Italiaan Matteo Tosatto. In zijn zog keerden een dertigtal man terug. Daarbij waren vier Belgen: Philippe Gilbert, Leif Hoste, Jürgen Roelandts en Greg Van Avermaet. Andere namen uit het groepje: Vincenzo Nibali, Tony Martin, Edvald Boasson Hagen, Lars Boom, André Greipel, Koos Moerenhout, Filippo Pozzato en Cadel Evans. Björn Leukemans en Oscar Freire waren twee van de grote afwezigen.
Kvachuk liet zijn drie medevluchters achter in de zevende ronde. Na hem volgde Tamayo en even verderop het duo Brammeier en Rodriguez. Achter hen volgde het groepje met Gilbert. Roelandts loste, er bleven dus nog drie Belgen over. De groep Freire volgde op 45". Luis Leon Sanchez was degene die tempo maakte om de kloof te dichten.
Mark Cavendish gaf er in de achtste ronde de brui aan. Vooraf werd er openlijk getwijfeld aan de capaciteiten van de Brit om in Australië de titel in de wacht te slepen. Bij het ingaan van de negende ronde moest Van Avermaet een lekke achterband laten wisselen. Hij viel dus weg uit de groep Gilbert. Enkel Hoste kon de kopman nog bijstaan. In de groep Freire, waar ook Tyler Farrar en Thor Hushovd bijzaten, stak Rusland een handje toe. Op de Challambra Crescent was er een Italiaanse duoaanval van Nibali en Visconti. Gilbert en Pozzato sloten aan. De laatste koploper, Kvachuk, werd gerepen. Gilbert leek dus in de tang te zitten bij drie Italianen, maar er kwamen nog anderen bij. Evans en Moerenhout bijvoorbeeld.
Op de tweede helling ging Nibali er weer vandoor. Hij kreeg het gezelschap van Moerenhout, Visconti, Serpa en Sorensen. Alweer een kwintet op kop dus. De groep Gilbert zou ingelopen worden door de groep Freire. Zo zaten Hoste en Van Avermaet weer bij hun kopman. Farrar was ondertussen gelost uit de groep Freire.
Van Avermaet verrichte superwerk. Zowel op Challambra Crescent als de tweede helling maakte hij tempo waardoor de vluchters werden gegrepen. Het teken voor Leukemans om zijn slag te slaan. De eerste die in zijn zog volgde was...Philippe Gilbert. Pozzato ging met hen mee. Kolobnev, Terpstra en Evans pikten ook hun wagonnetje aan. Pozzato besliste niet mee te werken. De vlucht was dan ook geen lang leven beschoren.
Fabian Cancellara zou geen dubbelslag slaan. Bij het ingaan van de laatste ronde had hij een achterstand van 40". De slotronde begon met een krachttoer van Bruseghin. Van Avermaet loste hem af. Op Challambra Crescent demarreerde Van Avermaet. Gilbert ging er op en erover. Leukemans, Evans, Kolobnev, Fränk Schleck, Martens, Breschel en Moerenhout volgden op de top op 14" van Gilbert. Even zag het er goed uit voor de Belg, maar in de laatste drie kilometer werd hij gegrepen. Het zou een sprint worden.
Die werd overtuigend gewonnen door de Noor Thor Hushovd. De Deen Matti Breschel en de Australiër Allan Davis vervolledigden het podium. Van Avermaet werd knap vijfde. Gilbert werd 18de.
WK Wielrennen 2010: Het WK dat Gilbert niet mag verliezen
Dit jaar vinden de wereldkampioenschappen wielrennen op de weg voor beloften en profs plaats in Geelong, Australië.Het hoogtepunt wordt zondag 3 oktober wanneer de mannen elite de wegrit rijden.In deze categorie hebben de Belgen de torenhoge favoriet in hun rangen: Philippe Gilbert.
Het WK wordt voor het eerst Down Under betwist.Geelongligt in het zuidoosten van Australië, in de deelstaat Victoria. Het is er acht uur later dan bij ons. Een trip naar het land van kangoeroes en didgeridoos betekentdus eenjetlag.Daarom vertrokken de rennersenkele dagen eerder dan gewoonlijk om zo rustig aan het uurverschil te kunnen wennen.
Op zondag 19 september reisden bondscoach Carlo Bomans, de beloften en vrouwen af naar Australië. Net als Mario Aerts. De andere profs volgden later. Onze kopman Philippe Gilbert vertrok daags na de Vuelta. Op woensdag was het dan de beurt aan de overige zeven eliterenners.
Het parcours
Melbourne is de startplaats van de wegrit voor mannen. Van daaruit wacht de renners een tocht van 85 km naar het plaatselijke circuit in Geelong. Daar moeten elf ronden van 15,9 km worden afgelegd. In totaal bedraagt de afstand 262,7km.
De weg van Melbourne naar Geelong mag normalerwijze niet voor problemen zorgen. Het is nog maar het begin van de wedstrijd en het stukis volledig vlak. De wind kan echter een spelbreker zijn. Er is kans dat er een sterke zijwind staat en dat er waaiers worden getrokken. De boodschap is dus: vooraan zitten! Het valt echter af te betwijfelen dat er een team is dat daar de koers al wil openbreken.
Het parcours in Geelong is pittig. Er liggen twee hellingen op. De eerste is de Challambra Crescent die slechts één kilometer lang is, maar waarvan hetgemiddelde stijgingspercentage wel 8% bedraagt. Tegen de top is er zelfs een stuk van 13%. 3,6 km verder ligt de tweede hindernis. Daar gaat het 700 meter bergop. Deze tweede helling, die geen naam heeft, is niet zo lastig als de eerste. Doordat ze zo dicht op elkaar volgen en er elf ronden gereden worden zal het echter wel in de benen kruipen.Ook de laatste hectometers van de plaatselijke ronde zijn in stijgende lijn.
De Belgen: Gilbert als grote troef
België mocht negen renners Down Under sturen. Onze absolute kopman is Philippe Gilbert. Na zijn uitmuntende prestatie in de Vuelta, waar hij twee ritzeges wegkaapte en vijf dagen de rode leiderstruidroeg, is hij nu meer dan ooit topfavoriet.De Belg duikt in zo goed als alle pronostieken op. Daardoor, en door het feit dat hij duidelijk in topconditie verkeert, is dit het WK geworden dat Gilbert niet mag verliezen.
Phil wordt in elk geval bijgestaan door een, op papier toch, sterk team. Om te beginnen is er Björn Leukemans. Hij zegt zich volledig in te willen zetten voor Gilbert. Wel voegt Leukemans er aan toe eventueel zijn eigen kans te gaan als de omstandigheden dat mogelijk maken. De renner van Vacansoleil liet de laatste weken zien goed in vorm te zijn. Zo plaatste hij een demarrage in Parijs-Brussel en eindigde hij zesde in de Grote Prijs van Wallonië.
Mario Aerts wordt beschouwd als wegkapitein, een belangrijke functie op een WK waar geen oortjes mogen worden gebruikt. Volgens Bomans wordt dat een cruciaal aspect in de wedstrijd. De bondscoach ziet Aerts als zijn verlengde in het peloton.
Naast Aerts krijgt Gilbert nog vier ploegmaten van Omega Pharma-Lotto mee. Jan Bakelants is één van hen, hij verkeert duidelijk in goede doen, want werd in de Vuelta 19de in het eindklassement. De andere mannen van Omega Pharma-Lotto zijn Greg Van Avermaet , Jürgen Roelandtsen Leif Hoste. Hoste was er in de oorspronkelijke selectie van bondscoach Bomans niet bij. Na het forfait van Devolder mocht hij echter invallen.
Frederik Willems is er ook bij in Australië. Op hem kan altijd gerekend worden om kopwerk te verrichten. Vraag maar aan Vincenzo Nibali. Kevin De weert is de negende man.
Voor de sprinters of niet?
Volgens Carlo Bomans is het parcours iets voor explosieve renners. Voor Gilbert was het ideaal geweest als de streep op de tweede helling had gelegen zegt ie. Nu ligt die dus enkele kilometers verder. Bomans vindt heteen parcours voor een type als Gilbert en minder voor iemand als Mark Cavendish.Andere snelle mannen zoals Farrar en Hushovd ziet hij als grotere kanshebbers dan The Manx Express. Doordat de aankomststrook bergop loopt is het volgens Bomans een kolfje naar de hand van Hushovd. Als andere te duchten concurrenten duidt hij Pozzato, Visconti en Nibali aan. Italianen dus. Ook het Australische team zal sterk zijn denkt Bomans.
Over het feit of pure rassprinters er op het eind nu wel of niet zullen bij zijn, zijn de meningen verdeeld. Zo werd Robbie McEwen niet in de Australische selectie opgenomen wegens een te zwaar parcours. Paolo Bettini, de Italiaanse bondscoach, liet sprinters Daniele Bennati en Alessandro Petacchithuis. Duitsland aan de andere kant rekent wel op spurtbom André Greipel.
En wat met Mark Cavendish?Kan hij meespelen voor de wereldtitel? In de Vueltatoonde hij in elk geval over goede benen te beschikken. Cav won er namelijk drie etappes. Bondscoaches Bettini en Bomans denken dat het parcours te zwaar is voor Cavendish. Vorig jaar was de Brit echter wel de snelste in Milaan-Sanremo tot grote verrassing van velen. Cavbewees zoop een lastig parcours ook zijn mannetje te kunnen staan. Een andere spurter die Milaan-Sanremo al op zijn palmares heeft staan, zelfs drie keer,is Oscar Freire. De Spanjaard kan een vierde wereldtitel veroveren. Dat zou een record zijn.Freire kan in elk geval rekenen op de hulp van mannen als Luis Leon Sanchez, Samuel Sanchez en Carlos Barredo. Cavendish daarentegen wordt op het WK maar bijgestaan door twee renners: Jeremy Hunt en hardrijder David Millar.
Noorwegen is een andere land dat maar drie renners mocht afvaardigen. Met Thor Hushovd en Edvald Boasson Hagen, twee snelle mannen, kan het op twee paarden wedden.
Spartacus strijkt neer in Australië
Fabian Cancellara hakte afgelopen dinsdag de knoop door en besliste naar Geelong te trekken. De Zwitser zal er zowel de weg- als de tijdrit rijden. Tegen de klok verdedigt hij zijn wereldtitel. In de Vuelta werd hij derde in de tijdrit na Denis Menchov en Peter Velits. Cancellara had het parcours wel veel vroeger afgelegd dan de Rus en de Slovaak. Toen Menchov en Velits aantraden was de wind helemaal gekeerd en dat speelde in hun voordeel. Toch leek Cancellara toen een mentale knak te hebben gekregen. Twee dagen later verliet hij de Vuelta. Na enkele verkwikkende dagen bij zijn familie en een geruststellende trainingssessie besliste Spartacus toch af te zakken naar Australië.
Cancellara heeft al een lang en sterk seizoen achter de rug. Hij won zowel de Ronde Van Vlaanderen als Parijs-Roubaix en in de Tour won hij de proloog en de afsluitende tijdrit. Hopelijk heeft de Zwitser nog voldoende panache in de benen om niet onopgemerkt te blijven op het WK. Het zou immers zonde zijn voor zon groot kampioen om het seizoen in mineur af te sluiten.
Italië als bondgenoot
Net als België is Italië een ander groot blok zonder sprinter. Paolo Bettini maakt in Australië zijn debuut als bondscoach. Hij volgt Franco Ballerini op die begin dit jaar overleed. In de Italiaanse selectie zitten ronkende namen als Marzio Bruseghin, Enrico Gasparotto en Vincenzo Nibali. En natuurlijk ook Filippo Pozzato. Hij is de absolute kopman. Bettini is de laatste dagen echter wat onzeker over de conditie van Pipo.
Aangezien de Italianen en Belgen er beiden baat bij hebben dat de koers hard is, aangezien ze over geen sprinter beschikken, zouden de twee landen wel eens de handen in elkaar kunnen slaan. Afwachten of ze elkaar vinden in de koers.
Het Australische publiek hoopt uiteraard op een overwinning van een landgenoot. Met Cadel Evans hebben de Aussies alvast de titelverdediger in hun ploeg. Als Evans zichzelf wil opvolgen, moet ook hij de snelle mannen kwijtspelen. Misschien dat de Belgen dus ook van het thuisland hulp krijgen om de koers open te breken.
En nu maar hopen dat we zondag mogen wakker worden met een Belg als wereldkampioen. Wie live wil zien of Philippe Gilbert wereldkampioen wordt of niet zal er zijn nachtrust moeten voor laten. Of toch tenminste vroeg opstaan om de finale te volgen.
Oud-wielrenner Laurent Fignon, pas 50, overleed op dinsdag 31 augustus aan de gevolgen van kanker. Zijn naam zal bij de meesten onmiddellijk worden geassocieerd met de Tour van 89 die hij nipt verloor. De renner met bril en paardenstaart won La Grande Boucle echter twee keer, in 1983 en 1984.
Kanker
Vorig jaar werd bij Fignon kanker vastgesteld. De Fransman toonde sindsdien heel wat vechtlust. Zo gaf hij in de afgelopen Tour nog commentaar op de Franse televisie. Zijn stem was merkbaar aangetast door de ziekte. Tijdens de drie weken verliet hij twee maal het wielercircus voor een chemobehandeling. Na afloop van de 15deetappe werd Fignon op het podium geroepen om een symbolische prijs van de strijdlust voor het leven in ontvangst te nemen uit handen van zijn vroegere rivaal Bernard Hinault. Het was een ingekaderd reuzegroot rugnummer 1.
Fignon bekende tijdens zijn loopbaan als wielrenner amfetamines en cortisone te hebben gebruikt, maar ontkende enige link met zijn ziekte.
Le Professeur
In het peloton viel Fignon op vanwege zijn aparte uiterlijk: paardenstaart en een bril. Bovendien studeerde hij nog een tijd dierengeneeskunde aan de Sorbonne. Hij kreeg dan ook al gauw de bijnaam Le Professeur.
Tijdens zijn wielercarrière was Fignon verre van een open persoonlijkheid. Hij kreeg zelfs een paar keer de Prix Citron van de journalisten als minst sympathieke renner in de Tour. Zijn ziekte had hem veranderd, zo vertelt ook José De Cauwer. De oud-bondscoach en huidig cocommentator op de VRT was in 89 ploegleider van Greg Lemond. De Cauwer zei verrast te zijn dat Fignon tijdens de Tour aan hem kwam vragen hoe het ging.
Tour
De Fransman maakte zijn profdebuut in 1982 bij de ploeg Renault. Een jaar later reed Fignon zijn eerste Tour en won. Toch was nog niet iedereen overtuigd. Zo had gele trui Pascal Simon opgegeven met een gebroken schouderblad en viervoudig Tourwinnaar Bernard Hinault was afwezig. In 1984 bevestigde Fignon echter door de Tour voor een tweede keer te winnen. Dit keer in aanwezigheid van Hinault. De Das verloor drie minuten op Fignon in de 17de rit met aankomst op Alpe dHuez. Daar legde Le Professeur de basis voor zijn tweede eindzege. Uiteindelijk zou Hinault 2de eindigen met een achterstand van 1032.
En dan is er uiteraard die onvermijdelijke Tour van 89 die Fignon op de slotdag verloor van de Amerikaan Greg Lemond. Dit met het kleinste verschil ooit, namelijk 8. Gedurende de Tour droegen beiden enkele dagen de gele trui. Fignon was echter degene die in het geel aan de afsluitende tijdrit mocht beginnen en dat met een voorsprong van 50.Het parcours liep van Versailles naar de Champs-Elysées over een afstand van 24,5km. Lemond verscheen aan de start met een aerodynamische helm en een triatlonstuur. Dat hij doorvlamde bleek uit zijn gemiddelde snelheid: 54,454 km per uur. Dat was de hoogste snelheid ooit in een tijdrit in de Tour. Fignon volgde de laatste technologische snufjes niet en deed 58 langer over zijn tijdrit. Dat betekende dat hij de Tour verloor met acht luttele secondjes. Nog steeds het kleinste verschil ooit opgetekend in het eindklassement van de Tour.
Andere resultaten
In 1989 won Fignon de Tour dus niet, maar hij had al wel de Giro op zijn naam geschreven. Vijf jaar eerder werd hij in Italië al een keer tweede. Die andere grote ronde, de Vuelta, won hij nooit. Zijn beste resultaat daar was een derde plaats in 1987.
Eén keer werd Le Professeur Frans kampioen, in 1984. Twee jaar later won hij in ons land de Waalse Pijl. Fignon was twee keer de eerste in Milaan-Sanremo, namelijk in 1988 en 1989.
Dinsdag 31 augustus overleed Laurent Fignon dan in het Parijse ziekenhuis Pitié-Salpêtrière, nog geen drie weken na zijn vijftigste verjaardag. Op 3 september werd hij gecremeerd. Zijn urne werd bijgezet op de begraafplaats Père Lachaise in Parijs.
Steekkaart Laurent Fignon
Geboortedatum: 12 augustus 1960
Datum van overlijden: 31 augustus 2010
Bijnaam: Le Professeur
Ploegen:
1982-1985: Renault - Elf
1986-1988: Système U
1989: Super U Raleigh
1990-1991: Castorama
1992: Gatorade Château dAx
1993: Gatorade - Megadrive
Belangrijkste Overwinningen:
1982: 1 etappezege Giro
1983: 1 etappezege Vuelta, 1 etappezege Tour de France, Eindzege Tour de France
1984: 1 etappezege Giro, 5 etappezeges Tour de France, Eindzege Tour de France, Frans kampioen
1986: Waalse Pijl
1987: 1 etappezege Vuelta, 1 etappezege Tour de France
1988: Milaan Sanremo
1989: Milaan Sanremo, 1 etappezege Giro, Eindzege Giro, 2 etappezeges Tour de France
Aanstaande zaterdag begintde Ronde van Spanje, ofwel de Vuelta. Deze rondewedstrijd bestaat 75 jaar. Mede daardoor is het tijd om deze wedstrijd wat meer in het daglicht te stellen, zij staat namelijk vaak in de schaduw van de Tour en de Giro.
Aarzelende start
De eerste editie van de Vuelta dateert van 1935. Dit is heel wat jaren later dan de Tour en Giro die respectievelijk in 1903 en 1909 het daglicht zagen. De Vuelta heeft met de deze twee andere grote rondes gemeen dat de hoofdsponsor in de begindagen een krant was die naar een grotere oplage streefde.In Frankrijk was datLAuto van Henri Desgrange.Wat de Giro betreft was, en is dat overigensnog steeds,La Gazetta dello Sport. De Vuelta werd in haar begindagen gesponsord door de krant Informaciones.
De allereerste Vuelta werd gewonnen door een Belg:Gustaaf Deloor. In 1936 volgde hij zichzelf op als laureaat. Daarna lag de wedstrijd gedurende vier jaar stil vanwege de Spaanse burgeroorlog. In 1941 en 1942 kon de Vuelta wel doorgaan, maar door Wereldoorlog Twee lag de rittenwedstrijd vervolgens alweer twee jaar stil.In 1949 viel er opnieuw een editie van tussen en ook van 51 tot en met 54 was er geen Vuelta. Het is pas sinds 1955 dat deze rittenkoers ononderbroken gereden wordt. Door al dat oponthoud is het dit jaar pas de 65ste editie in het 75-jarig bestaan van de Spaanse ronde.
De Vuelta werd hetmeest gewonnen door een Spanjaard (29 keer). Op verre afstand volgen Frankrijk (9keer)en België (7 keer). De laatste Belgische eindzege dateert van 1977. Toen won Freddy Maertens. Hij kaapte in dat jaar dertien etappes mee, een record. Twee renners wonnen de Vuelta drie keer: de Zwitser Tony Rominger (92-93-94) en de Spanjaard Roberto Heras (2000-2003-2004). Deze laatste won ook in 2005, maar werd betrapt op doping en moest zijn eindzege afstaan aan de nummer twee Denis Menchov.
Voorbereiding op het WK
Aanvankelijk werd de Vuelta gereden in april-mei, dat betekende concurrentie met de Giro die steevastin mei plaatsvond.In 1995 verhuisde de Vuelta naar september. Dat betekende dat renners makkelijker de drie rondes in één jaar konden rijden. Het wereldkampioenschap kreeg dat jaar eveneens een andere plaats op de wielerkalender. Voordien stond het WK geprogrammeerd eind augustus of begin september, maar sinds 95 werd het opgeschoven naar eind september of begin oktober. Daardoor wordt de Vuelta vaak gezien als de optimale voorbereiding voor het wereldkampioenschap. Dat gaat dit jaar door in Geelong, Australië. De wegrit voor mannen wordt verreden op drie oktober. Exact twee weken na de slotrit van de Vuelta op 19 september.
Koersen in het donker
De eerste editie van de Vueltatelde 14 ritten, dit jaar zijn het er 21. Een ander verschil ligt in de gemiddelde afstand van de etappes. Dit jaar bedraagt die 170 km, in 1935 overschreden de meeste ritten de kaap van 250 km.
Een ploegentijdrit by night van amper 13 km door de straten van Sevilla opent deze Vuelta. Het eerste team gaat van start om vier minuten over tien s avonds. De aankomst van de laatste ploeg wordt verwacht omstreeks twintig minuten voor middernacht.
Deze Vuelta telt overigens weinig kilometers tegen de klok. Er is slechts één individuele tijdrit. Die vindt plaats op de laatste woensdag en is 46km lang. Het eventuele tijdverlies van de klassementsrijders kan nog worden opgehaald op de voorlaatste dag. Dan is er immers nog een rit met aankomst bergop.
In totaal zijn er acht bergritten in de Vuelta, waarvan er zes boven eindigen. Tussen die bergen zitten niet zulke welluidende namen als Alpe dHuez of de Mont Ventoux. Hoewel Xorret de Cati (rit8) en Lagos de Covadonga (rit 15) bij de grotewielerliefhebbers wel een belletje doen rinkelen. De Vuelta gaat ook even vreemd. De finish van de elfde rit ligt namelijk in het ministaatje Andorra op de Vallnord/Pal.
Voor de sprinters zijn er ook kansen, bijvoorbeeld in de tweede etappe en op de slotdag. Spek naar de bek van iemand als Tyler Farrar (Garmin). De Gentse Amerikaan kan in Spanje misschien wat hij in de Tour, mede door een val, niet kon: een rit winnen.Er is natuurlijk ook de ongenaakbare Mark Cavendish (HTC-Columbia). De razendsnelle Brit wil zich via de Vuelta voorbereiden op het WK in Geelong en zal ook in Spanje maar al te graag zegebloemen mee naar huis nemen.
Strijden om de rode leiderstrui
Naast etappezeges staat uiteraard de eindzege op het spel. Sinds dit jaar zal de leider in het algemeen klassement niet langer een gouden, maar een rode trui dragen.
Net als in de Tour staan er 22 ploegen aan de start. Daar zijn Omega Pharma-Lotto en QuickStep, de twee Belgische Pro Tourploegen, bij. Spanje is, hoe kan het ook anders, het best vertegenwoordigd met maar liefst vijf ploegen: Caisse dEpargne, Euskaltel, Footon-Servetto, Xacobea Galicia en Andalucía Cajasur. Frankrijk vaardigt één team minder af. Dit zijn de vier Franse ploegen:AG2R, Bbox Bouygues, Cofidis en FDJ.
Astana neemt ook deel, zij het zonder Tourwinnaar Alberto Contador. De nummer twee uit Parijs, Andy Schleck (Saxo Bank) zakt wel af naar Spanje. Hij zal er voornamelijk zijn broer Fränck bijstaan. De Luxemburger brak in de Tour zijn sleutelbeen in de derde etappe op weg naar Arenberg. De oudste van de twee Schleckbroers verkeerde op dat moment in topconditie en zag meer dan waarschijnlijk een hoge eindklassering door de neus geboord. Tijdens zijn herstel is hij zijn zinnen op de Vuelta beginnen zetten.
Naast Andy Schleck zal ook die andere man die naast Contador op het podium in Parijs stond de Vuelta rijden. Denis Menchov won de Vuelta al in 2005, nadat Roberto Heras zoals vermeld gediskwalificeerd werd na een positieve dopingplas, en in 2007. Toen mocht de stugge Rus in Madrid wel op het hoogste schavotje plaatsnemen.
De top drie van vorig jaar is afwezig. De Vueltawinnaar van 2009, Alejandro Valverde, is zoals bekend geschorst in de nasleep van operación Puerto. Ook Samuel Sanchez, tweede vorig jaar, en nummer drie Cadel Evans (BMC)zijn er niet bij. BMC is overigens niet geselecteerd voor de Vuelta.
Een andere opvallende afwezige isRadioShack. Toen de Vueltaorganisatie The Shack niet uitnodigde was ploegmanager Johan Bruyneel zeer misnoegd.
Cervélo mocht dan weer pas aantreden op voorwaarde dat Carlos Sastre zoumeerijden. En dat doet hij. Na zijn deelname in zowel Giro als Vuelta is dit dus de derde grote ronde in één seizoen waarin de Tourwinnaar van 2008 aantreedt.
In het Duitse Hamburg werd vandaag de Vattenfall Cyclassics verreden. Omstreeks tien over elf werd de wedstrijd op gang geschoten. Al na drie kilometer kozen vijf renners het hazenpad: de Let Gatis Smukulis (AG2R), de Fransman Anthony Geslin (FDJ), de Rus Nikolai Trusov (Katusha), de Duitser Sebastian Lang (Omega Pharma-Lotto) en Robin Chaigneau (Skil). Hoewel zijn naam anders doet vermoeden is deze laatste man een Nederlander. De voorsprong van het vijftal liep op tot 16'15" na 50 km.
In het peloton waren enkele ploegen erg actief. Zo deed Garmin er alles aan om Tyler Farrar aan een tweede zege op rij te helpen in Hamburg. HTC Columbia wilde André Greipel in eigen land naar de overwinning loodsen. Onder impuls van beide ploegen slonk de voorsprong van de koplopers tot onder de acht minuten.
Tijdens de Vattenfall Cyclassics moeten de renners vier keer over de Waseberg. Bij de passage op 40 km van de meet trok Trusov een sprintje. Geslin en Smikulis sloten enkele kilometers na de klim aan bij Trusov. Zo reden drie renners op kop met een voorsprong van drie minuten op het peloton.
Philippe Gilbert deelde een prikje uit op de voorlaatste beklimming van de Waseberg. In de laatste ronde versnelde hij daar weer. Filippo Pozzato (Katusha) sprong naar zijn wiel en ging hem even voorbij. Maar Gilbert gooide vervolgens zijn wiel voor dat van de Italiaan en zette door. Gilbert kwam met enkele meters voorsprong boven. Pozzato kon echter samen met Peter Sagan (Liquigas) naar Gilbert toerijden. Met zijn drieën zetten ze de achtervolging in op de drie koplopers. De voorsprong van het koptrio was ondertussen gezakt tot 27" op de top van de Waseberg. Sagan wilde eerst niet helpen, maar gaf snel toe.
Na vijf kilometer werden Gilbert en zijn kompanen echter al gegrepen door een uitgedund peloton. Daar verrichtte Sky het kopwerk in functie van snelle man Edvald Boasson Hagen. Met nog slechts zeven kilometer voor de boeg waren de drie leiders er aan voor de moeite. Garmin stak een handje toe in het peloton. Het zag er namelijk goed uit voor Tyler Farrar.
Er volgden nog enkele late uitvallen. Eerst van Yoann Offredo (FDJ) en daarna van het duo Christian Knees (Milram) en Martin Elmiger (AG2R). Respectievelijk de Duitse en de Zwitserse kampioen. In volle finale ging Wouter Weylandt (QuickStep) op het gladde wegdek tegen de vlakte. Hij zou dus niet kunnen meesprinten voor de zege.
Jammer, want het werd een massasprint. Knees en Elmiger werden immers ingelopen vlak voor het ingaan van de slotkilometer. Sky trok de sprint aan voor Hagen. Farrar zette als eerste van de sprinters aan, daarna volgde de jonge Noor van Sky. Farrar won en volgt zo zichzelf op. Hagen finishte als tweede voor Greipel.
Rit 20: Longjumeau - Paris Champs-Elysées (102,5km)
zondag 25 juli 2010
Cavendish is gewoon de snelste
De Tour 2010 zit erop. Het sluitstuk was de traditionele rit met aankomst op de Champs Elysées in Parijs. Omstreeks twintig over negen waren de renners met de TGV vertrokken richting Longjumeau, de startplaats van de twintigste etappe. De trein stond een kwartiertje stil wegens pech, maar iedereen kwam goed en wel aan en kon dan beginnen aan de finale zegetocht naar de Franse hoofdstad.
Aan de officieuze start om half drie stonden alle truien op een rij: Alberto Contador (Astana) in het geel, Andy Schleck (Saxo Bank) in het wit, Anthony Charteau (Bbox Bouygues Télécom) in de bollen en Alessandro Petacchi (Lampre) in het groen. Deze laatste was de enige trui die nog op het spel stond. Thor Hushovd (Cervélo) telde tien punten minder dan Petacchi. Mark Cavendish (HTC-Columbia) stond zestien punten achter. Hij maakte het meeste kans om het groen af te snoepen van Petacchi.
Het team van Lance Armstrong, RadioShack, verscheen niet met de reguliere outfit aan de start. Op hun truitje, dat zwart was in plaats van rood, stond het cijfer 28. Dat verwees naar de 28 miljoen kankerpatiënten in de wereld. The Boss wilde zo de aandacht vestigen op zijn kankerfonds Livestrong, bekend van de gele bandjes. Allemaal goed en wel, zij het niet dat het verboden is zomaar met een andere uitrusting te starten. Voor de rit officieel van start ging, trokken de renners van The Shack al naar de ploegauto om een windjack over zich te trekken, in de juiste kleuren. Dit was voor de jury niet voldoende, het zwarte truitje moest uit anders werden de Shackrenners uit de wedstrijd gezet. De jury stapte zelfs uit de wagen om dat aan Armstrong duidelijk te maken. Onder massale persbelangstelling kwam de woede van de Texaan tot uiting in zijn blik. De renners van RadioShack bonden echter in. Ze stapten van de fiets om het zwarte shirt uit te trekken, het normale rode shirt aan te trekken én om de rugnummers opnieuw op te spelden. Vooraan werd ondertussen de officiële start gegeven. Dit keer wachtten de andere renners niet. De irritatie van Armstrong kwam nog een keer tot uiting toen de motors rond hem cirkelden toen hij nog wachtte om zijn rugnummer opgespeld te krijgen. Hij schreeuwde hen toe met "Move man". Achteraf gaf hij echter toe dat heel deze ophef misschien wel meer publiciteit heeft opgeleverd dan anders het geval zou zijn geweest.
Frans kampioen Thomas Voeckler (Bbox Bouyges Télécom) had met Stéphane Augé (Cofidis) van shirt gewisseld, ook zij mochten zo niet vertrekken. Hun ruil verliep echter zonder al te veel poespas.
Vanaf de officiële start was het nog 50km tot de eerste van de negen passages aan de finishlijn. Deze tijd werd zoals de traditie wil, gebruikt door de fotografen om mooie kiekjes te nemen en door de renners om grappen en grollen uit te halen. Alexandre Vinokourov (Astana) opende met een schijndemarrage. Even later verzamelden alle Astana's dan bij de ploegwagen om te klinken op de derde Touroverwinning van Alberto Contador. De Spanjaard dronk zijn glaasje, champagne of cava, helemaal leeg.
Toen El Pistolero weer op de eerste rij had plaatsgenomen en ook Andy Schleck naar voren kwam, plaatste de gele trui een demarrage. Schleck sprong mee en versnelde op zijn beurt. De sfeer zit duidelijk goed tussen de twee. Zoveel te beter. Samen reden ze nog even voorop. Je houdt het niet voor mogelijk maar weer haperde de ketting van Schleck. Dat was dan al voor de derde keer. Eerst op de Port de Balès, dan tijdens de tijdrit en nu dus ook in de laatste rit. De Luxemburger liet zich uitzakken en wisselde van fiets.
Dan was het aan Koos Moerenhout (Rabobank) om even voor het peloton uit te fietsen. De Nederlander is aan zijn laatste wedstrijden als wielrenner bezig.
Bij het binnenrijden van Parijs zetten de Astana's zich op kop en overschreden op die manier voor de eerste keer de streep. Van dan af kon er gekoerst worden. Acht ronden van 6,5km moesten worden afgelegd. Er waren vergeefse pogingen om weg te springen van onder meer Lars Boom (Rabobank) en Sylvain Chavanel (QuickStep). Door die uitvallen in het peloton waren ook de punten van de tussensprint weg. In de tweede ronde vormde zich een kopgroep van elf: Deens kampioen Nicki Sorensen (Saxo Bank), Duits kampioen Christian Knees (Milram), Anthony Roux (FDJ), Sandy Casar (FDJ), Christophe Riblon (AG2R), Rémi Pauriol (Cofidis), Alan Perez (Euskaltel), Aitor Perez (Footon-Servetto), Danilo Hondo (Lampre), Tony Martin (HTC-Columbia) en Karsten Kroon (BMC). Ze liepen slechts uit tot 25" voor het peloton.
In dat peloton reed Maxime Monfort (HTC-Columbia) voor de laatste keer deze Tour de ziel uit zijn lijf. Columbia kreeg hulp van Team Sky om de vlucht onder controle te houden. Ook Katusha kwam een handje toesteken. In de vijfde ronde lag de tweede tussenspurt. Die was dus voor de rekening van de vluchters. De strijd om het groen zou beslecht worden in de eindsprint.
Christian Knees versnelde in de voorlaatste ronde en kreeg Karsten Kroon mee. Na enkele meters kwamen de andere negen echter weer aansluiten. Net op dat moment ging Knees een tweede keer. Kroon sprong weer mee en ook Sorensen sloot aan. Op 9km van de meet was er tegenslag voor Sébastien Turgot. De sprinter van Bbox had een lekke band, maar zou kunnen terugkeren en meespurten.
Op het einde van de zevende ronde bood een renner van Liquigas hulp om de vluchters bij te halen. In de laatste ronde bleven nog vijf renners voorop. Pauriol en Casar werden dan eerst gegrepen. Toen Lampre naar voren schoof waren ook Knees, Kroon en Sorensen ter hoogte van de Arc de Triomphe eraan voor de moeite. Cavendish had nog maar twee mannetjes bij zich in de laatste 5km waarvan één al op kop reed. Gelukkig was Sky daar weer. Er volgden nog enkele demarrages waaronder één van Klöden (RadioShack) en Carlos Barredo (QuickStep). Sky dichtte telkens de gaatjes.
Na de laatste bocht zat Cavendish in vierde positie, in het wiel van Petacchi. Een Cervéloman trok de spurt aan met Hushovd in zijn wiel. Dan lanceerde Cavendish zich en als een speer schoot hij weg richting aankomst. Net als vorig jaar won hij de sprint op de Champs Elysées, alweer op magistrale wijze. The Manx Express had fietslengten voorsprong en hoefde in de laatste meters niet meer te trappen. Hij keek om, zag dat het goed was en stak een hand in de lucht, verwijzend naar zijn vijf ritzeges in deze Tour.
Het groen zou echter niet naar de snelste spurter ter wereld gaan. Petacchi finishte als tweede en houdt elf punten voorsprong op Cavendish in het puntenklassement. Dit wil zeggen dat Ale Jet nu de puntentrui heeft gewonnen in alle drie de grote rondes.
Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) werd knap vierde in de sprint, na Julian Dean (Garmin). De dertiende plek was voor Turgot die ongetwijfeld veel krachten verspilde in het weer bijhalen van het peloton na zijn lekke band.
Alberto Contador heeft zijn derde Tour gewonnen, in Parijs had hij 39" voorsprong op Andy Schleck. Toen de top drie het podium betrad gaven Schleck en Contador een hand aan nummer drie Denis Menchov (Rabobank), en elkaar gaven ze een knuffel.
Lance Armstrong mocht ook op het podium aangezien Radio Shack het ploegenklassement won. Na zijn matte prestatie de voorbije drie weken zal dit wel zijn laatste Tour geweest zijn, The Boss zal nooit meer terugkeren. Toch niet als renner...
Sylvain Chavanel (QuickStep) kreeg in Parijs de superstrijdlust. De Fransman won twee ritten deze Tour en droeg twee dagen de gele trui.
Voor de Belgen was het een uitstekende Tour, hoewel we geen ritoverwinnig hebben. Er waren vaak landgenoten mee in de ontsnapping en er eindigen twee jongens in de top twintig, waarvan één in de top vijf. Kevin De Weert (QuickStep) staat 18de in het eindklassement op 21'54" van Contador. Jurgen Van den Broeck (Omega Pharma-Lotto) bereikte zijn doel, een top tien plaats. Met de vijfde plaats in Parijs doet hij het veel beter dan verwacht. De Morkhovenaar volgt op 6'54" van de gele trui.
Foto 1: Stéphane Augé (links) en Frans kampioen Thomas Voeckler (rechts) wisselden even van shirt. Foto2: RadioShack in speciale uitrusting
Rit 20: Longjumeau - Paris Champs-Elysées (102,5km)
Deze voormiddag trekken de renners met de TGV naar Longjumeau waar Tourbaas Christian Prudhomme om half drie het startsein van de allerlaatste rit zal geven. De aankomst ligt op de Champs-Elysées in Parijs, nadat acht ronden zijn afgelegd op de wereldberoemde boulevard.
De rit begint dus in Longjumeau. Pas na 50km zal het peloton Parijs binnenrijden. Zoals gewoonlijk zal de tocht richting hoofdstad gemoedelijk verlopen. Er zal een gezapig tempo worden onderhouden, al is tempo wellicht een te groot woord. Ondertussen kunnen de fotografen rustig enkele kiekjes nemen voor in de kranten van morgen. Het is ook het moment voor grappen en grollen en uiteraard voor het drinken van een glaasje champagne.
Hoe rustig de aanloop dan wel mag zijn, op de Champs-Elysées zal het vlammen worden. Er zullen onmiddellijk mannen wegspringen in de (ijdele) hoop weg te blijven. Zeker is dat achter hen een jagend HTC-Columbia zal zitten. De ploeg wil Mark Cavendish aan een vijfde etappezege helpen. Vorig jaar won de Brit hier al op magistrale wijze. De anderen stonden niet op de foto. Tweede in 2009 was ploegmaat Mark Renshaw, samen waren ze van het peloton weggereden. Zo sterk waren ze. Ook dit jaar was Renshaw de loods van Cav, maar zoals bekend werd de Australiër na de elfde rit naar huisgestuurd wegens het geven van drie kopstoten aan Julian Dean (Garmin) in volle sprint. Cavendish heeft echter al meerdere malen bewezen dat hij kan winnen zonder treintje.
Vandaag staat de groene trui nog op het spel. Nu staat Alessandro Petacchi (Lampre) op één. Thor Hushovd (Cervélo) heeft tien punten minder. De Noor gooide vrijdag na de aankomst de handdoek in de ring voor de strijd om het groen. In de massasprinten komt hij tekort, hij moet het meer hebben van de tussensprinten. Zo liggen er twee op het parcours. Allebei op de Champs-Elysées. De eerste na de tweede passage aan de finish, de andere drie ronden later. Cavendish heeft laten weten niet mee te doen in de tussensprinten. Misschien is het een afleidingsmanoeuvre? Cav staat derde in het puntenklassement op 16 punten van Petacchi. Als Cavendish wint en Petacchi is pas zevende dan staan ze gelijk wat de punten betreft, maar aangezien de Brit meer ritten heeft gewonnen zou hij het groen mee naar huis mogen nemen.
Robbie McEwen (Katusha) is er op gebrand een fantastische sprint te rijden. Gehavend sleurde hij zich over de bergen met maar één doel: een rit winnen. Afwachten of hij daarin slaagt. Cavendish sprintte de voorbije keren namelijk iedereen ver uit het wiel. Petacchi stelt dat de ritzege vandaag niet het hoogste doel is, hij wil gewoon die groene trui vasthouden. En wat kan Oscar Freire (Rabobank)? Hij kwam er nog niet echt aan te pas deze Tour, maar vrijdag sprintte hij toch naar de vijfde plaats. En Oscarito kan verrassend uit de hoek komen.
Wie weet ontloopt iemand nog de sprint. Er zit een man in het peloton die dat al eens heeft klaargespeeld. Alexandre Vinokourov (Astana) won in 2005 op de Champs-Elysées nadat hij in de laatste 500 meter was weggereden uit het peloton. Maar door de gedrevenheid bij Columbia en Cavendish is de kans groot dat het een massasprint wordt.
Hoewel het verschil tussen Andy Schleck (Saxo Bank) en gele trui Alberto Contador (Astana) slechts 8" bedroeg gaf bijna niemand de Luxemburger ook maar een schijn van kans om het laken toch nog naar zich toe te trekken. Er werd verwacht dat El Pistolero veel tijd zou uitlopen op de jongste Schleck. Toch werd het nog een beklijvend duel langs de wijngaarden tussen Bordeaux en Pauillac.
In elk geval streden de twee tenoren niet voor de ritzege. Die was weggelegd voor olympisch en wereldkampioen tijdrijden Fabian Cancellara (Saxo Bank). Spartacus legde de 52km af in 1 uur en 56 seconden! Degene die hem het meest benaderde was alweer Tony Martin (HTC-Columbia). De jonge Duitser strandde op 17". Achter deze twee gaapt een grote kloof. Bert Grabsch, een ploegmaat van Martin, nam de derde plaats in beslag. Hij deed 1'48" langer over de 52km dan Cancellara. Grabsch was als rode lantaarn als eerste van start gegaan deze morgen. Dankzij zijn tijdrit is hij één plaatsje opgeschoven in het algemeen klassement. Adriano Malori (Lampre) staat nu laatste. De vroege starters waren in het voordeel vandaag, wegens de wind die later op de dag kwam opzetten.
Laten we nu eerst even kijken naar de Belgen. De eerste landgenoot in de uitslag is Belgisch kampioen Maxime Monfort (HTC-Columbia) met een veertiende plaats. Ook Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) reed een knappe tijdrit, hij werd achttiende. Johan Vansummeren (Garmin) verging het minder goed. Vlak na het afrijden van het startpodium kwam hij ten val, hij kon gelukkig zijn tocht verder zetten, maar had wel een mentale knak gekregen.
Hoe deden onze jongens voor het algemeen klassement het vandaag? Voor de tijdrit stond Kevin De Weert (QuickStep) nog negentiende, na afloop is dat een plaatsje hoger. John Gadret (AG2R) presteerde namelijk slechter tegen de tijd. En dan is er uiteraard nog Jurgen Van den Broeck (Omega Pharma-Lotto). Na de tijdrit kon hij opgelucht ademhalen, de vijfde plaats is binnen! 's Ochtends had hij 1'14" voorsprong op de nummer zes in het algmeen klassement, de Nederlander Robert Gesink (Rabobank), enkele uren later is dat opgelopen tot 2'37". Eindelijk speelt er nog eens een Belg mee in de hoogste rangen van de Tour. Het is van 1986 geleden dat een landgenoot vijfde eindigde. Dat was Claude Criuielion.
Onderweg werd Van den Broeck ingehaald door Denis Menchov (Rabobank). De Rus reed een sterke tijdrit en zou elfde eindigen. Het belangrijkste is echter dat hij een plaatsje opschuift in het klassement en dus mee op het podium mag in Parijs. Voor de tijdrit stond hij 21" achter op Samuel Sanchez (Euskaltel), nu houdt hij de Spanjaard 1'39" achter zich.
Hét duel van de dag was er één dat echter bijna niemand had verwacht. Een duel tussen Andy Schleck en Alberto Contador. Schleck beloofde dat hij de tijdrit van zijn leven ging rijden en dat is exact wat de Luxemburger heeft gedaan. In het eerste derde van de tijdrit maakte Schleck tijd goed op Contador. Aan het eerste tussenpunt na 18km was hij 6" sneller dan zijn rivaal. Schleck zat in die beginfase merkelijk vaster in het zadel, terwijl Contador aan het schuiven was. In de tweede helft begon Contador echter zichtbaar beter in het ritme te komen. Bij het tweede tussenpunt was het Contador die zes seconden sneller was. De achterstand van Schleck in het algemeen klassement bleef dan lange tijd rond de 17" draaien tot het in de laatste 10km doorschoot tot boven de 30". In volle finale wankelde Schleck nog even toen zijn ketting haperde, maar hij kon doorrijden. Aan de meet was Contador 31" sneller, in het algemeen klassement staat El Pistolero nu 39" voor Andy Schleck. Precies de tijd die Schleck verloor door materiaalpech op de Port de Balès.
De Tour is gestreden, toch wat het geel betreft. Morgen zal Schleck geen poging meer ondernemen om het geel te veroveren. De Luxemburger zegt dat hij klaar is om Contador volgend jaar opnieuw te bekampen. De Spanjaard is dus gewaarschuwd. Voor Contador was de ontlading groot. Met tranen stond hij op het podium toen hij de gele trui omgord kreeg. In deze Tour is gebleken dat hij aan Schleck een zware concurrent heeft voor de komende jaren, die nu ook in de tijdrit zijn mannetje kan staan, zeker op de cruciale momenten.
Fabian Cancellara onderweg
Een beklijvend duel tussen Alberto Contador en Andy Schleck
De tijdrit op de voorlaatste dag van deze Tour is een 52 kilometer lange tocht door de wijngaarden tussen Bordeaux en Pauillac. De klassementsrijders en kanshebbers op de dagzege zullen echter geen oog hebben voor de omgeving, voor hen is het gewoon blik op oneindig en er vol voor gaan.
Laten we eerst even kijken naar de mogelijke ritwinnaars. Fabian Cancellara (Saxo Bank) zal zich nog een laatste keer smijten in deze Tour. Hij won de proloog van 8,9km in Rotterdam op indrukwekkende wijze met 10" voorsprong op Tony Martin (HTC-Columbia). Derde die dag was David Millar (Garmin). De Schot had het echter heel zwaar in deze Tour en het is nog maar de vraag of hij zich kan opladen voor deze tijdrit. Zijn landgenoot Bradley Wiggins (Sky) wordt wel getipt als mogelijke winnaar. De nummer vier van vorig jaar stelde in deze Tour teleur. De Brit staat pas 24ste in het algemeen klassement en reed 41'34" langer over het parcours dan Alberto Contador (Astana). Mogelijk loste hij de laatste bergritten echter wat vroeger om energie te sparen voor vandaag.
In het algemeen klassement staat Contador op één, Andy Schleck (Saxo Bank) staat nog steeds 8" achter de Spanjaard. Het is geweten dat Contador de betere tijdrijder is. In de proloog was hij al 42" sneller dan Schleck over slechts 8,9km. In de laatste tijdrit vorig jaar van 40,5km in en om Annecy was Contador 1'45" sneller dan Schleck. El Pistolero won toen die tijdrit met slechts 3" van Cancellara, dat maakt hem ook vandaag een kanshebber voor ritwinst. Misschien is Contador dit jaar in het tijdrijden echter wel wat minder. Zo moest hij vorig jaar in de openingstijdrit in Monaco maar 18" prijsgeven op Cancellara over een afstand van 15,5km, terwijl hij drie weken terug in Rotterdam 27" trager reed dan de Zwitser over de 8,9km. Vorig jaar stond Andy Schleck ook op plaats twee bij aanvang van de laatste tijdrit, maar hij volgde al op 2'26" van Contador. Nu is de afstand tussen de twee maar 8" en dus overbrugbaarder. Dat is uiteraard een extra motivatie voor de Luxemburger. Hij heeft dit jaar ook merkelijk progressie gemaakt ten opzichte van vorig jaar. Dus wie weet kan Schleck wel voor de verrassing zorgen.
Voor de derde plaats zal het ook nog spannend worden. Het verschil tussen Samuel Sanchez (Euskaltel) en Denis Menchov (Rabobank) bedraagt slechts 21".
Jurgen Van den Broeck (Omega Pharma-Lotto) strijdt vandaag voor het behoud van zijn vijfde plaats. Met een voorsprong van 1'14" op Robert Gesink (Rabobank) en 1'36" op Joaquin Rodriguez (Katusha) is dat een haalbare kaart.
Kevin De Weert (QuickStep) staat momenteel 19de en lijkt die plaats ook vanavond te zullen bezetten. De nummer 20, Daniel Moreno (Omega Pharma-Lotto) volgt namelijk op 5'20". Dat betekent dat er twee Belgen in de top 20 zullen eindigen na drie weken Tour.
Om 10 uur 25 gaat Bert Grabsch (HTC-Columbia) als eerste van start, hij is namelijk de rode lantaarn. Van den Broeck vertrekt om 15.50 vanop het startpodium in Bordeaux. Andy Schleck begint om 15.59 aan de belangrijkste tijdrit van zijn leven. Alberto Contador is drie minuten later aan de beurt.
Onderweg wordt drie keer de tussentijd opgemeten. Na 18,2km in Le-Pian-Médoc, 18 km verder in Arcins-En-Médoc. En een laatste keer op 6,6km van Pauillac in Beychevelle.
