Zoals u ongetwijfeld al had opgevangen vond de proloog van deze 94ste Tour de France plaats in hartje Londen. 7,9 km dienden de renners af te leggen langs een resem bekende trekpleisters waaronder de Big Ben, Buckingham Palace en Hyde Park. Onderweg was er weinig tijd voor sightseeing, want er werd hard van leer getrokken. En dat allemaal onder het toeziend oog van een horde toeschouwers. De publieke belangstelling kende een onverhoopt succes.
Degene die de Tour op gang mocht schieten was de Italiaan Enrico Degano (Barloworld). Eerste Belg was Frederik Willems (Liquigas), die zelfs even de eerste plaats vasthad. Eerste Belg in de proloog was Sébastien Rosseler (Quick Step) met een 24ste plaats op 39". Zijn ploegmaat Tom Boonen, die een gooi wil doen naar het geel, verloor vandaag al 46" op de leider. Hij zal dus niet in het geel België binnenrijden, want morgen kan hij maximum 38" goedmaken mits ritwinst en het winnen van alle drie de tussensprinten. Hij kan misschien wel nog de trui pakken in Gent.
Met heel wat belangstelling werd uitgekeken naar de prestaties van David Millar (Saunier Duval) en Brad Wiggins (Cofidis). Twee mannen die een stukje kunnen tijdrijden én bovendien Brit zijn. Maar de kers op de taart voor de enthousiaste menigte kwam er niet. Wiggins finishte vierde op 23" van de winnaar en Millar was zelfs maar 13de op 33".
De Russen deden het goed vandaag. Vladimir Karpets (Caisse d'Epargne) had de snelste tijd in handen totdat zijn landgenoot en nationaal kampioen Vladimir Gusev (Discovery Channel) een seconde beter deed. Ze zouden echter nog overtroefd worden. Wiggins (Cofidis) en Hincapie (Discovery Channel) legden het parcours sneller af en ook Andreas Klöden (Astana). Hij was 17" sneller dan zijn ploegmaat en kopman Alexander Vinokourov. Het is natuurlijk nog heel vroeg in deze Tour, maar wat gaan ze doen bij de Kazachse formatie als Klöden sterker blijkt te zijn dan Vinokourov?
De winnaar van de proloog kwam uit het kamp van CSC. Die kenden naast succes eveneens pech met een val van O'Grady in een bocht vlak voor het ingaan van de laatste kilometer. De Australiër had bij het tussenpunt de snelste tijd laten optekenen. Cancellara daarentegen legde het parcours feilloos af. Met de wereldkampioenentrui om de lenden racete hij door de Londense straten.
De proloog, 7,9 km lang, vindt dit jaar plaats in hartje Londen. Het startpodium is opgesteld aan de oevers van de Thames nabij Whitehall. Deze straat dankt haar naam aan het Palace of Whitehall dat tussen 1530 en 1698 dienst deed als woonst voor de Engelse koninklijke familie. In 1698 werd het gebouw bijna volledig verwoest door een brand. Onder meer de poort van het paleis werd gespaard. De poort geeft nu uit op de Horse Guards Parade waar de Britse koningin op haar verjaardag de troepen aanschouwt (Trooping the Colour). Whitehall is voornamelijk het regeringscentrum, zo zijn het ministerie van Defensie en het departement van Buitenlandse Zaken er gevestigd. Vlak voor het ingaan van Parliament Street zullen de renners trouwens ook Downing Street passeren, zoals geweten woont de Britse premier in nummer 10. Op dit moment is dat Gordon Brown die nog maar pas zijn partijgenoot Tony Blair heeft opgevolgd.
Aan het einde van Parliament Street staat de Big Ben. Deze beroemde klokkentoren is 96,3 m hoog. Big Ben was eerst de naam voor de grootste klok, maar geleidelijk aan werd het gebruikt om te refereren naar de hele toren. Na een brand in 1834 waarbij het Palace of Westminster oftewel de Houses of Parliament verwoest werden, startte men met de bouw van de klokkentoren. Ook de House of Lords en House of Commons bouwde men opnieuw op. Tot op de dag van vandaag zetelen deze twee huizen nog steeds hier.
Vervolgens rijden de renners Victoria Street in met aan de linkerkant Westminster Abbey. Hier vindt de kroning plaats van Britse monarchen en het is ook de begraafplaats van vele Engelse gekroonde hoofden.
Het parcours loopt verder langs Buckingham Hall, vlakbij het paleis van koningin Elizabeth II.
Daarna volgt Constitution Hill, een verbinding tussen The Mall en Hyde Park voor Buckingham Palace. Hoewel de naam anders aangeeft is dit stuk zogoed als vlak. Het was het decor van enkele dramatische gebeurtenissen in de eerste helft van de 19de eeuw. Zo waren er drie moordpogingen op koningin Victoria en een val van Robert Peel. Deze voormalige eerste minister werd van zijn paard gegooid, raakte gewond en stierf enkele dagen later.
Het parcours loopt door in Hyde Park op de South Carriage Drive waarna wordt afgeslaan naar rechts naar de Exhibition Road en West Carriage Drive. Opnieuw is er een bocht naar rechts tot op Serpentine Road. Via deze weg verlaten de renners Hyde Park om opnieuw over Constitution Hill te rijden richting The Mall.
Bij het begin van The Mall staat een monument ter ere van koningin Victoria. Deze weg werd aangelegd op het einde van de 19de eeuw en het begin van de 20ste. Het was de bedoeling dat deze laan zou aangewend worden tijdens officiële ceremonies. Maar het zou ook bedoeld zijn als vluchtweg voor de koninklijke familie en hoge leden van de regering in geval van nood. Op deze weg ligt de eindstreep van de proloog van deze 94ste Tour de France.
Twee renners die alvast alles op alles zullen zetten in de proloog zijn David Millar (Saunier Duval), Bradley Wiggins (Cofidis) en Mark Cavendish (T-Mobile). Zij zullen in hun thuisland maar al te graag de overwinning én de gele trui behalen. Ze moeten dan wel afrekenen met Fabian Cancellara (CSC) die vorig weekend Zwitsers kampioen tijdrijden werd.
Een week voor de start van de Tour wordt traditiegetrouw het Belgisch kampioenschap verreden. Ronse mocht dit jaar het wielercircus verwelkomen op een parcours van 15 km dat de renners in totaal 16 keer moesten afleggen.
Al van bij aanvang was het duidelijk dat de Belgen er zin in hadden. Uiteindelijk raakte een groep van 15 op kop. Predictor-Lotto was het best vertegenwoordigd met maar liefst vier man: Van Avermaet, Vanhuffel, Vansummeren en Roesems. QuickStep had twee mannetjes mee, namelijk Seeldraeyers en Hulsmans. Deze laatste zou als één van de eersten moeten lossen. Verder waren ook Renders en Van Heule (Chocolade Jacques), Vanlandschoot en Bert Scheirlinckx (Landbouwkrediet), Gardeyn (Unibet), Omloop (Jartazi), De Ketele (Davitamon-Win For Life-Jong Vlaanderen), Wellens (Fidea) en Van Goolen (Discovery Channel) van de partij.
De eendracht bij de koplopers was vaak ver te zoeken. Zo was er een demarrage van van Goolen op 84 km van het einde die weinig nut had. Toen het peloton naderde tot op minder dan 30" wilde Gardeyn nog alles uit de kast halen om nog even voorop te blijven, maar de samenwerking was weg. Op 61 km van de eindstreep kregen we een hergroepering.
Vervolgens reden Thijs (Unibet), Keisse (Chocolade Jacques), Van Hecke (Predictor-Lotto) en Steegmans (QuickStep) weg. Ze kregen echter geen vrijgeleide. Enkele kilometers verder begonnen de favorieten zich te roeren. Devolder (Discovery Channel), Nuyens (Cofidis), Gilbert (La Française des Jeux) en Boonen (QuickStep) reden in de vuurlinie. Ook ploegmaats Van Hecke en Leukemans (Predictor-Lotto) lieten zich vaak opmerken in de loop van de wedstrijd.
Boonen, Van Hecke, Leukemans, Nuyens en Staf Scheirlinckx (Cofidis) zetten een vlucht op. De Volder kon uit de achterste gelederen terugkeren, terwijl Boonen vooraan loste. Bij het ingaan van de laatste ronde werden de koplopers echter gegrepen. Op enkele losse flodders na gebeurde er niets tot Stijn Devolder op 9 km van de finish als eenduivel uit een doosje wegsprong. Niemand kon de derde uit de voorbije Ronde van Zwitserland volgen. Devolder sprak zijn tijdrijderscapaciteiten aan en reed zo solo naar zijn eerste driekleur van zijn profcarrière. Boonen en Gilbert vervolledigden het podium.
Een overgelukkige Devolder overschrijdt de eindstreep
Het podium v.l.n.r.: Boonen (2de), Devolder (1ste) en Gilbert (3de)
Zondag werd de laatste etappe van deze 90ste Giro gereden. De streep was getrokken in Milaan waar de renners nog enkele slotrondes voor de boeg hadden. In de aanloop naar dat slotcriterium gebeurde er naar goede gewoonte niets. Zelfs tijdens de eerste rondjes bleef het peloton gesloten tot Mikhail Ignatiev (Tinkoff) ten aanval trok. Maar het mocht niet baten, Milram had gepland dat Petacchi in Milaan de kroon op het werk zou zetten. De Italiaan won dan ook met gemak zijn vijfde rit in deze Giro. Na de vele pech van verleden jaar is Peta weer helemaal terug!
Petacchi verovert Milaan
Het podium van deze Giro van l naar r: Mazzoleni (3), Di Luca (1) en Schleck (2)
Toen Jef D'Hont zijn boek Memoires van een wielerverzorger uitbracht had niemand durven denken dat het zo een impact zou hebben. Afgelopen week kwamen enkele (oud-)renners na al die jaren met hun verhaal naar buiten.
maa 21/05:
De Duitser Bert Dietz was de eerste die met de waarheid naar buiten kwam. Hij reed bij Telekom van '94 tot '98 en zegt gedurende deze tijd doping te hebben gepakt. Hij kreeg de doping ingespoten van de artsen ofwel van verzorger Jef D'Hont.
din 22/05:
Dinsdag was het de beurt aan Christian Henn, huidig ploegleider bij Gerolsteiner, om dopinggebruik te bekennen. Henn was renner bij Telekom van '92 tot '99, toen hij betrapt werd op het gebruik van testosteron en een einde maakte aan zijn carrière. Dit was wat hij te vertellen had: Wat Dietz (zie maa 21/05, nvdr.) zei is grotendeels de waarheid. Ik dopeerde me van '95 tot het einde in '99. Dat was in die tijd zo, anders kon je gewoon niet volgen. Hoe hij aan de doping geraakte en wie het hem inspoot vertelde Henn niet. Hij blijft bij Gerolsteiner in dienst, want er is geen aanwijzing dat hij binnen de ploeg iets met doping te maken heeft.
De artsen Andreas Schmid en Lothar Heinrich, ploegdokters van T-Mobile, werden door het universitaire ziekenhuis van Freiburg voorlopig geschorst totdat er meer duidelijkheid zou heersen over hun rol. Ze waren eerder al aan de kant gezet door hun werkgever T-Mobile.
Enkele Duitse politici lieten dinsdag weten dat ze een amnestiepanel wilden opdat officials en atleten zo makkelijker dopinggebruik aan het licht zouden brengen.
woe 23/05:
Andreas Schmid en Lothar Heinrich, al enkele jaren ploegdokters van Telekom/T-Mobile, gaven op woensdag eindelijk toe dat ze renners doping toedienden. Schmid: Sinds midden jaren '90 heb ik profs ondersteund bij hun dopinggebruik. Ik bezorgde hen doping, vooral epo. Ze wisten dat epo verboden was en namen het niet tegen hun zin. T-Mobile besliste beide artsen onmiddlijk op straat te zetten, nadat ze al geschorst waren.
Walter Godefroot, voormalig manager van T-Mobile, bleef zijn betrokkenheid ontkennen: Ik heb nooit doping georganiseerd of renners aangezet tot doping. Ik wist ook niet dat de dokters epo toedienden.
Ex-renner Marcel Wüst ('89-'00) wilde ook zijn zegje doen: Je moet mensen niet straffen voor iets wat ze 10 jaar gelden hebben gedaan. We moeten de wielersport weer gezond maken, dat telt nu. Zelf heeft hij naar eigen zeggen nooit doping gebruikt, maar is er zeker van dat als hij dat had gewild dat geen probleem was geweest.
De Duitser Dietrich Thurau, renner tussen '74 en '89, die in zijn loopbaan enkele keren positief testte had het volgende te zeggen: We hebben vroeger toch allemaal doping gebruikt. je kunt immers geen ronde rijden zonder aan de doping te zitten. Je houdt het dan geen 7 dagen vol.
Jef D'Hont, de Belgische ex-verzorger van Telekom, die door zijn boek Memoires van een wielerverzorger al deze bekentenissen heeft aangewakkerd liet dit optekenen: Het wordt tijd dat de ploegleiders van nu duidelijkheid scheppen over toen. Ook in België mag eindelijk eens wat duidelijkheid komen zonder dat er sancties aan verbonden worden.
don 24/05:
Donderdag vond een persconferentie plaats die misschien wel voor de meeste ophef heeft gezorgd. Een duidelijk geëmotioneerde Erik Zabel, die koerst voor Milram, gaf toe dat ook hij al eens aan het verboden spul heeft gezeten: Ik heb epo geprobeerd in '96 net voor de Tour (hij reed toen voor Telekom, nvdr.). Na een week ben ik er al mee gestopt wegens bijwerkingen. Doping nemen was heel eenvoudig. Je kon nauwelijks gepakt worden. Maar ik kreeg het warm en wist dat er mensen waren gestorven na dopinggebruik. Ik ben blij dat ik na 11 jaar eindelijk mijn verhaal kan doen. Ik heb een zoon die ook koerst, ik wil dat hij een eerlijke jongen wordt en daarom vind ik het nog erger. Zabel kreeg de doping van Telekomverzorger Jef D'Hont. Hij wilde ook nog kwijt dat de controles niet verbeterd zijn. Of hij nog verder blijft koersen zal afhangen van zijn fans. Ondertussen is al bekend dat daar morgen (dinsdag 29 mei, nvdr.) meer uitsluitsel over zal zijn.
Op dezelfde persconferentie deed ook Rolf Aldag, huidig ploegleider van T-Mobile en prof van '91 tot '05 (vanaf '93 bij Telekom), zijn verhaal: Ik wil me verontschuldigen, ik heb gelogen omdat ik er zeker van was dat ik toch niet betrapt zou worden. Ik kreeg de doping van Jef D'Hont. Over Godefroot wist hij nog te zeggen dat het fout zou geweest zijn als hij er nooit van op de hoogte was. Zelf blijft Aldag zijn job als ploegleider behouden. De sponsor heeft alle vertrouwen in hem en besloot nog met de sponsoring door te gaan tot 2010.
Naast Aldag en Zabel waren er nog drie renners die met hun verhaal naar buiten kwamen. Udo Bölts, die van '91 tot '02 voor Telekom reed, was één van hen: Na het slechte seizoen van '95 ben ik er in '96 mee begonnen. Ik wilde naar de Tour.Ik heb gelogen en bedrogen en daar heb ik nu spijt van. Maar een mens maakt nu eenmaal fouten. Hij stopte het gebruik in '97. Ook Bölts werd bevoorraad door Jef D'Hont. Nadat hij in 2003 was gestopt met koersen was hij aan de slag gegaan als ploegleider van zijn laatste team, Gerolsteiner, maar hij gaf nu zelf zijn ontslag: Ik wil niet dat mijn verleden een schaduw werpt over de sterke prestaties van deze jonge ploeg en daarom neem ik wat afstand en trek ik me terug uit het wielrennen.
De Deen Brian Holm, huidig ploegleider van T-Mobile en renner van dat team van '93 tot '97, gaf toe dat hij op eigen initiatief twee keer doping heeft gebruikt in '96. Uwe Raab, een Duitse wielrenner die reed voor Telekom van '93 tot '95, had ook iets te vertellen: In de jaren '90 zette de ploegleiding van Telekom me aan tot dopinggebruik, maar ik weigerde en dat betekende het einde. Ik wilde niets met die waanzin te maken hebben. Toen ik zag hoe sommigen in '96 presteerden wist ik genoeg.
Na deze reeks nieuwe bekentenissen bleef Godefroot volhouden dat hij nooit renners heeft aangezet tot dopinggebruik en het nooit heeft georganiseerd. Hij vindt het goed dat de renners nu openlijk uitkomen voor hun fouten. Wel zei hij nog het volgende: In '96 meldde ik de UCI dat er iets niet juist was in het peloton en het gevaarlijk was voor de gezondheid. En wat met Jan Ullrich? Dat moet je aan hem zelf vragen.
Peter-Michael Diestel, Ullrichs advocaat liet het volgende optekenen: Ullrich was een uitzonderlijk talent en had geen epo nodig. Hij had het volste vertrouwen in de begeleiding bij Telekom. Hij is geen dokter, hé. Enkele uren later was de man ontslagen.
Terwijl het Duitse telecombedrijf nog tot 2010 doorgaat met sponsoring, besloot Wiesenhof zijn continentaal team na dit jaar op te doeken: De huidige ontwikkelingen hebben ons tot deze stap gedwongen.
vri 25/05:
Ook vrijdag was er alweer heel wat commotie. Edwig Van Hooydonck, winnaar van de Ronde van Vlaanderen '89 en '91, spuwde die dag zijn gal: Koersen was voor mij trainen, eten en slapen. Vreselijk naïef was ik. Vanaf '92 tot '93 gingen alle remmen los. Behalve bij ons (de ploegen van Jan Raas: Kwantum-Yoko, Superconfex-Yoko, Buckler, Worldperfect, Novell en Rabobank, nvdr.). Jan Raas was als ploegleider de rode draad, hij wilde er niet van weten. Ook Lotto koerste zuiver. In '85 stapte hij bijna op, maar deed er op aanraden van Raas nog even mee verder tot de Brabantse Pijl '96. Museeuw die de dag voordien de E3-Prijs had gewonnen was met Van Hooydonck in de aanval gegaan en reed hem heel gemakkelijk uit het wiel op de Alsemberg. Voor Van Hooydonck een bewijs dat hij niet zuiver was: Museeuw heeft zijn hele leven gepakt, zo simpel is dat. Museeuw stuurde later volgende reactie de wereld in: Ik betreur dat een tweevoudig winnaar van de Ronde van Vlaanderen zich laat verleiden tot ongegronde en foute insinuaties. De wielersport is niet gebaat met indianenverhalen.
In navolging van ex-ploegmaats Zabel en Aldag gaf Riis vrijdag een persconferentie. De manager van de CSC-ploeg bekende zijn dopinggebruik: Ik heb doping genomen. Ik heb epo genomen. Ik heb het zelf gekocht en zelf ingenomen van '93 tot '98. Het maakte deel uit van het dagelijkse leven van een renner. Ik heb fouten gemaakt en wil mijn excuses aanbieden. Riis won de Tour de France '96 in de kleuren van Telekom: De trui ligt in mijn garage. Jullie mogen hem komen halen. En weet Riis iets over Ullrich? Ik weet het niet. dat moet je aan Jan zelf vragen, hij moet doen wat goed voor hem is. Riis' bijnaam was monsieur 60%, maar hij ontkende dat zijn hematocrietwaarde ooit zo hoog was. Over Godefroot wilde hij enkel dit kwijt: Ik denk dat hij bewust een oogje dichtkneep. Het is onwaarschijnlijk dat hij niet wist wat er gebeurde. Tourbaas Christian Prud'homme reageerde als volgt: Riis zei het zelf. Hij is het niet waard de Tour gewonnen te hebben. Hij beschadigde het imago van de Tour. Kan hij wel een ploeg besturen? Hij was ploegleider van Basso toen die contacten had met dokter Fuentes. De UCI zou graag hebben dat Riis zijn gele trui inlevert.
zat 26/05:
Zaterdag kwam er nog een keer reactie uit het kamp Ullrich. Peter Becker, Ullrichs jeugdtrainer zei dit: Het wordt tijd dat hij eerlijk is. Ik vroeg hem ooit of ik dan zo'n goeie trainer was en of er iets aan de hand was. Maak je maar geen zorgen zei hij. Ik verwacht dat hij eindelijk een stelling inneemt.
Na Schmid en Heinrich bekende zaterdag een derde dokter dat hij een hand had in het dopinggebruik. Georg Huber gaf tussen '80 en '90 testosteron aan jonge renners. Hij was verantwoordelijk voor de Duitse olympische apotheken en sinds '72 begeleider van de Duitse Wielerbond. Hij werd onmiddellijk aan de kant geschoven door de universiteit van Freiburg.
Ook Jef D'Hont liet zaterdag nog iets van zich horen: Ik heb Ullrich één keer doping toegediend. ik spoot epo in Ullrichs arm. Dat gebeurde in Frankrijk in ongeveer 10 seconden. Hij gaf de Duitser nog volgende boodschap mee: Beken. je hebt net als alle anderen fouten gemaakt. Gooi alles op tafel, je zult het als een bevrijding ervaren. En ook dit zei hij nog: Als iedereen het spel eerlijk had gespeeld, had Ullrich de Tour zeker 10 keer gewonnen.
maa 28/05:
Vandaag ontkende Jef D'Hont dat hij Ullrich ooit doping heeft ingespoten. De naam van wie dat wel heeft gedaan, wilde hij niet kwijt.
Walter Godefroot liet weten dat hij binnen een korte termijn naar buiten zal komen met zijn verhaal over deze hele affaire.
Vandaag stond in de Giro d'Italia de eerste van twee koninginnenritten op het programma. De renners kregen maar liefst 4 Dolomietencols voor de wielen geschoven. 18 renners zonderden zich van de anderen af. Hierbij onder andere wereldkampioen Bettini (QuickStep), Comesso (Tinkoff), Perez Cuapio (Panaria), Rasmussen (Rabobank), Parra Pinto (Cofidis), Caucchioli (Crédit Agricole), Jufre (Predictor-Lotto) en een trio van Saunier Duval: Ricco, Piepoli en Cañada. 50 km van het einde moesten de renners over de Passo di Giau. Langzamerhand losten ze vooraan één voor één. Op de top bleven enkel nog Piepoli, Ricco, Parra Pinto en Perez Cuapio over. De groep van roze trui Di Luca (Liquigas) raakte ook zeer snel uitgedund. Naast Di Luca zelf passeerden ook Schleck (CSC), Cunego (Lampre), Mazzoleni (Astana) en Simoni (Saunier Duval) op 2'25" van de leiders over de top. In de afdaling haalden ze nog enkele eenzaten in en onder meer Savoldelli (Astana) en Arroyo (Caisse d'Epargne) keerden nog uit de achtergrond terug. Bij aanvang van de voorlaatste klim, de Tre Croci, viel Mazzoleni aan. Niemand volgde, maar er kwamen wel enkele prikken van bijvoorbeeld Di Luca. Schleck, Cunego en Simoni konden zijn tempo het langst volgen tot op de slotklim van Tre Cimi de Lavaredo ook bij hen de veer brak. Vooraan was het Ricco die de debatten opende, Perez Cuapio kreeg het als eerste moeilijk. Parra demarreerde vervolgens, maar Piepoli en Ricco sloten aan. Even later probeerde Ricco het opnieuw zelf, enkel Piepoli kon mee. De laatste honderden meters waren ongelooflijk steil waardoor er van een spint niet echt sprake was. De zege was voor Ricco. Di Luca zit na deze etappe nog steeds in het roze, hoewel Mazzoleni en Ricco dichter kruipen nam hij wel afstand van concurrenten Simoini, Cunego en Schleck. Slecht nieuws was er eveneens voor de Belgen, want Wim Vanhuffel (Predictor-Lotto) ging niet meer van start. Zijn ploegmaat Aerts reed dan weer wel een redelijke uitslag: hij werd 24ste, maar wel op meer dan 11 minuten van Ricco.
Onderweg was er nog tijd om te dollen: Perez Cuapio steekt Piepoli met de drietand
De twee ploegmaats (Piepoli (l) en Ricco (r)) spreken hun laatste krachten aan
Vandaag stond in Italië de 8ste etappe op het programma. 29 renners besloten dat vandaag het ideale moment was voor een vlucht. Bij deze omvangrijke kopgroep zat ook Ricco (Saunier Duval), maar omdat zijn aanwezigheid ervoor zou zorgen dat het peloton de achtervolging zou inzetten, besloot hij zich te laten inlopen. Zes anderen deden hetzelfde waaronder ook Arvesen (CSC), hij keerde even later echter terug in de kopgroep. Anderen die vooraan reden waren onder andere Aerts (Predictor-Lotto), Bettini (QuickStep), Sella (Panaria), Noé (Liquigas), Bruseghin (Lampre), Brutt (Tinkoff) en Hincapie (Discovery Channel).
Bij de vluchters heerste een goede samenwerking en het was pas op 5 km van de streep dat de eerste demarrage werd geplaatst. Het was Marzano (Lampre) die zijn medevluchters probeerde te verschalken. De anderen sloten gauw weer aan. Er volgden nog enkele pogingen zoals die van Aerts. Het mocht echter niet zijn voor onze landgenoot. De laatste uitvalspoging was er één van Sella. Achter hem zette Bettini de spurt in die uiteindelijk gewonnen werd door de Noor Arvesen.
Het peloton kwam iets meer dan vier minuten later binnen onder leiding van Pinotti (T-Mobile) die nog steeds de roze trui in zijn bezit heeft. Hij en zijn ploeg hebben vandaag wel alles uit de kast moeten halen opdat de leidertsrui niet zou overgaan in de handen van Noé (Liquigas) die deel uitmaakte van de kopgroep. Door de voorsprong van de koplopers doken heel wat nieuwe namen de top 10 binnen. McEwen (Predictor-Lotto) had een baaldag en kwam meer dan twintig minuten na de winnaar aan in een laatste groepje.
De zesde rit was er één in de bergen. Het peloton moest over een berg van 1ste, 3de en tenslotte 2de categorie, maar de aankomst lag niet bergop. Van begin af aan probeerden renners een vlucht op touw te zetten, zelfs Bettini (QuickStep) die het later in de etappe nog lastig zou krijgen door kniepijn. 5 anderen raakten wel weg: Pinotti (T-Mobile), Kern (Crédit Agricole), Contrini (Tinkoff), Laverde (Panaria) en Schwab (QuickStep). Het vijftal reed steeds verder weg doordat het peloton liet begaan en besloot er een collectieve berguitstap van te maken op een relatief rustig tempo. Dit betekende dat de leiderspositie van Di Luca (Liquigas) in het gedrang kwam, maar misschien komt dit hem wel goed uit. Terug naar de koplopers dan. Op de slotklim bleken Laverde en Pinotti de sterkste te zijn en reden samen naar de streep. Een sprint, zou je dan denken, maar die kwam er niet. Pinotti was al zeer blij met het binnenrijven van de roze trui waarop hij de ritzege cadeau gaf aan Laverde. Pinotti is na Gasparotto en Di Luca al de derde roze-trui-drager en meteen ook de derde Italiaan. De pelotonsspurt werd gewonnen door Petacchi (Milram). Hierdoor behaalde hij echter niet de zesde plaats, want op de slotklim was Baliani (Panaria), die in eigen streek reed, ontsnapt.
Na 15 km wedstrijd kozen Buffaz (Cofidis) en Ignatiev (Tinkoff) het hazenpad. Het peloton volgde steeds op een overbrugbare afstand. Buffaz kon Ignatiev op een gegeven moment niet meer volgen. Aan de solo van Ignatiev kwam pas een einde op 20 km van de streep. Dit was het begin van enkele aanvalspogingen. Zo probeerden Voeckler (Bouygues Télécom) en even later ook Sella (Panaria) het peloton te verschalken. Een massasprint kon echter niet ontlopen worden. De finishlijn lag zeer ongelukkig, namelijk vlak na een bocht. Dit zorgde ervoor dat de sprint eerder chaotisch verliep met duw- en trekwerk. Förster (Gerolsteiner) kwam er als eerste uit voor Hushovd (Crédit Agricole) en Petacchi (Milram).
Op 60 km van de aankomst reden Ignatiev (Tinkoff) en Visconti (QuickStep) weg van hun drie medevluchters. Ze waren er aan voor de moeite op 4 km van het einde. Er volgden vervolgens nog twee demarrages, één van Tosatto (QuickStep) en één van Roche (Crédit Agricole). Dit mocht echter niet baten, de tweede opeenvolgende massaspurt was een feit. Alweer was er een val waar ondermeer Hushovd (Crédit Agricole) bij betrokken was. Er volgde een ontregelde sprint vanwege de late uitvallen, maar het was toch spurtbom Petacchi (Milram) die zijn 20ste Girorit ooit won.Na afloop was hij zeer geëmotioneerd, vorig jaar had hij nmelijk met een zware knieblessure af te rekenen. Ten gevolge van de val wisselt de roze trui alweer van eigenaar, dit keer is het opnieuw de beurt aan Gasparotto (Liquigas). Disndag is er de eerste van twee rustdagen.
Na veel blessureleed lijkt Petacchi opnieuw de oude
Gasparotto is voor de tweede keer in het roze gehuld
Net als gisteren speelde de etappe zich af op Sardinië. Vijf renners kleurden de rit: Frédéric Bessy (Cofidis), Pavel Brutt (Tinkoff), Mauro Facci (QuickStep), Arnaud Labbe (Bouygues Télécom) en Simone Masciarelli (Acqua e Sapone). De eerste die het moeilijk kreeg was Labbe en even later kon ook Masciarelli het tempo niet meer aan. Brutt was degene die het het langste volhield en pas op 7,5 km van de aankomst gegrepen werd. Het peloton stevende af op een sprint. Vlak voor het ingaan van de laatste kilometer kwamen nog enkele renners ten val. Dat kon de sprinters echter niet deren, zij gingen voluit voor ritwinst. Robbie McEwen (Predictor-Lotto) was de sterkste en won zijn 12de Girorit ooit. Paolo Bettini (QuickStep) en Alessandro Petacchi (Milram) finishten respectievelijk als tweede en derde. De roze trui verandert van schouders. Enrico Gasparotto (Liquigas) was namelijk betrokken bij de val waardoor zijn ploegmaat Danilo Di Luca de leiderstrui overneemt.
Vandaag is op Sardinië de Giro d'Italia uit de startblokken geschoten. De eerste opdracht was een ploegentijdrit van 25,650 km. Hoewel het nog maar de het begin van een loodzware ronde was, was het parcours van de tijdrit al zeer geaccidenteerd. De renners moesten klimmen, dalen en heel wat bochten nemen. Vooral een bocht in de dalende strook naar de laatste kilometer zorgde voor problemen. Zo ging onder andere Yaroslav Popovitsj (Discovery Channel) tegen de grond, hij sprong echter snel weer de fiets op. Aan de finish telde de tijd van de vijfde renner, nochtans was met een kwintet tot aan de meet raken geen sinecure.
De ploeg die de tijdrit het snelst aflegde was Liquigas. Danilo Di Luca is kopman van dit team en was dan ook uitermate ontevreden toen niet hij, maar Enrico Gasparotto als eerste over de streep reed en zo de roze leiderstrui mag aantrekken. Daar zal deze avond ongetwijfeld nog over nagekaart worden.
In 2005 behaalde Di Luca een vierde plaats in het eindklassement van de Giro. Ook dit jaar wil hij voluit voor dat klassement gaan. Hij heeft na vandaag al enige voorsprong op zijn concurrenten Paolo Savoldelli (Astana), Damiano Cunego (Lampre) en Gilberto Simoni (Saunier Duval). Anderen die getipt worden als kanshebber voor de eindzege, of een dichte ereplaats, zijn Ricardo Ricco (Saunier Duval), Yaroslav Popovych (Discovery Channel) en Franco Pellizotti (Liquigas). De vraag is echter of Ricco voluit mag gaan aangezien hij ploegmaat is van Simoni. In 2004 won Cunego de Giro hoewel hij eigenlijk Simoni aan de overwinning had moeten helpen. Dit nam Simoni hem niet in dank af. En wat Popovych betreft is het afwachten of hij geen blessure overhoudt aan zijn val in de ploegentijdrit.
Er nemen zes Belgen aan deze Giro deel: Mario Aerts (Predictor-Lotto), Axel Merckx (T-Mobile), Jurgen Vandenbroeck (Predictor-Lotto), Jurgen Van De Walle (QuickStep), Jurgen Van Goolen (Discovery Channel) en Wim Vanhuffel (Predictor-Lotto). QuickStep werd vandaag elfde op 1'26" en Predictor-Lotto twaalfde op 1'28" van Liquigas.
De eerste renners die een succesvolle vlucht op touw konden zetten waren de Belgen Stubbe (Chocolade Jacques) en Ingels (Predictor-Lotto) samen met Bonnaire (Bouygues Télécom), Rooijakkers (Skil-Shimano) en Musiol (Unibet). Hun maximale voorsprong bedroeg acht en een halve minuut. Toen deze voorsprong met de helft gedaald was, werd Ingels ingelopen door het peloton.
Toen Voigt (CSC), Righi (Lampre) en Wesemann (Wiesenhof) zich roerden, liepen ze de vier koplopers in. Enkel Rooijakkers kon nog even aanklampen. Uiteindelijk zou alles opnieuw samenlopen. Fränck Schleck (CSC), de winnaar van vorig jaar was ondertussen gevallen, maar was weer op de fiets gesprongen. Dankzij de volgwagen van CSC kon hij een spectaculaire terugkeer maken en zou hij uiteindelijk nog negende worden.
Enkele schermutselingen achterwege gelaten, gebeurde er niets in het peloton tot op de Eyserbosweg op 21 km van de aankomst. Bettini (QuickStep), Boogerd (Rabobank), Kessler (Astana), Schumacher en Rebellin (Gerolsteiner) vormden een kopgroep. Even later sloten Wegmann (Gerolsteiner), Di Luca (Liquigas) en Valverde (Caisse d'Epargne) aan.
Bij het ingaan van de laatste twee kilometer demarreerde Schumacher. Hij verzwakte niet op de laatste beklimming van de Cauberg en won voor zijn ploegmaat Rebellin. Boogerd, die zijn laatste Amstel Gold Race reed, finishte als vijfde.
Schumacher schreef de Amstel Gold Race op zijn naam.
Boogerd reed zijn laatste Gold Race
Het podium: Schumacher (m) op 1 voor Rebellin (r) en Di Luca (l)
Een week na de Ronde van Vlaanderen stond voor de klassieke renners alweer een topkoers op de agenda: Parijs-Roubaix. Boonen, Hoste, Balllan en Cancellara werden opnieuw als favoriet bestempeld. Benieuwd waartoe ze in staat waren bij deze zomerse temperaturen en al dat stof.
Na een veertigtal kilometer reed een omvangrijke groep van iets meer dan 30 op kop. Onder hen vier Belgen: Willems (Liquigas), Van Impe (QuickStep), Van Avermaet en Steels (Predictor-Lotto). Andere mannen waren O'Grady (CSC), Franzoi (Lampre), Petito (Liquigas) en Hammond (T-Mobile). Ook Ralf Grabsch (Milram) maakte deel uit van deze kopgroep, maar koos op 120 km van Roubaix het hazenpad. Later, wanneer de kopgroep al een flink stuk uitgedund was, zou Grabsch bijgehaald worden.
Op Trouée d'Arenberg fietste Boonen (QuickStep) op kop samen met Michaëlsen (CSC) die zijn laatste wedstrijd aan het afhaspelen was. Even leek het erop dat een groepje met favorieten een kloofje kon slaan, maar langzaamaan kwamen uit de achtergrond meer en meer renners terug. Vooral de jongens van Predictor-Lotto maakten door hun talrijke aanwezigheid en inzet veel indruk.
Vooraan ontstond een koptrio met Van Impe (QuickStep), Pollack (Wiesenhof) en Kopp (Gerolsteiner). Michaëlsen (CSC), Leukemans (Predictor-Lotto), Rosseler (QuickStep) en Flecha (Rabobank) reden weg uit de groep met favorieten, zonder Ballan (Lampre), tot bij Petito (Liquigas), Franzoi (Lampre), Breschel (CSC) en Grabsch (Milram). Rosseler moest echter de rol lossen.
Wesemann (Wiesenhof) en O'Grady (CSC), die eerder uit de kopgroep was verdwenen door een lekke band, traden in het offensief en haalden de kopgroep in. Ondertussen waren Van Impe, Pollack en Kopp er al aan voor de moeite. O'Grady was de volgende om te demarreren. Ze zouden hem nooit meer terugzien.
Achter O'Grady bevonden zich Flecha, Petito, Wesemann en Leukemans op iets minder dan een minuut. Op anderhalve minuut volgden Boonen, Burghardt (T-Mobile), Hoste (Predictor-Lotto) en Scheirlinckx (Cofidis). Topfavoriet Cancellara (CSC) was al enige tijd niet meer te bespeuren. Boonen versnelde en raakte tot bij Franzoi en Hammond. Achteraf zou blijken dat Hoste toen ten val was gekomen en daardoor zijn kansen niet meer kon verdedigen.
Hoe dan ook reed O'Grady als eerste de velodroom van Roubaix op toegejuicht door het publiek. Flecha finishte als tweede voor Wesemann. Onze landgenoot Leukemans werd knap vierde.
Jan Ullrich bracht zijn jeugd door in het Duitse Rostock, DDR. Hij groeide er op bij zijn moeder en twee boers Stefan en Thomas. Op zijn dertiende besloot Ullrich naar een sportschool te gaan.
In 1993 bleek dat de Spartaanse trainingen hun vruchten hadden afgeworpen, want Ullrich werd wereldkampioen bij de amateurs in Oslo, Noorwegen. Hier hoort nog een kleine opmerking bij. Datzelfde jaar won niemand minder dan Lance Armstrong het WK bij de profs. Later zouden de paden van deze twee renners vaak kruisen op de Franse wegen. Ullrichs eerste profcontract werd getekend in 1995 en dat was bij het Duitse Telekom. Het volgende jaar mocht hij al aantreden in de Tour de France en wat bleek, ondanks alle hulp die hij bood aan zijn ploegmaat Bjarne Riis werd hij zelf nog knap tweede op amper 141 van de Deen. Onmiddellijk werd Ullrich uitgeroepen tot hét Duitse talent.
In 1997 loste hij alle verwachtingen meer dan in door op het hoogste schavotje te staan in Parijs. Hoewel vanDer Jan, gezien zijn jonge leeftijd, voorspeld werd dat hij het record van Anquetil, Merckx, Hinault en Indurain zou breken zou Ullrich nooit meer La Grande Boucle op zijn naam schrijven. Dit wil echter niet zeggen dat hij er geen mooie prestaties neerzette. Tijdens de betreurde Festinatour eindigde Ullrich 2de na Pantani. Het was op Les Deux Alpes dat Ullrich zijn kansen op de overwinning verspeelde. In 1999 deed de Duister niet mee vanwege knieproblemen. De twee jaren daarop stond hij er echter opnieuw en was tweemaal tweede. 2002 was voor Ullrich en zijn fans een jaar om vlug te vergeten: door knieproblemen was zijn seizoen naar de knoppen, hij reed een fietsstalling in de prak en testte op de koop toe positief tijdens een dopingcontrole. Ullrich bleef steeds volhouden dat hij nooit doping had genomen, maar dat het kwam door het nemen van xtc.
Toch werd Ullrich zes maanden geschorst en aan de deur gezet bij Telekom. Maar geen nood, het nieuwe Team Coast sloot Ullrich in de armen. Deze ploeg kende echter allerlei financiële problemen en viel uit elkaar voor de start van de Tour. In allerijl stampte Rudy Pevenage, Ullrichs beschermheer, Bianchi uit de grond waardoor Ullrich opnieuw een gooi kon doen naar een eindoverwinning in de Tour de France. Alweer eindigde Ullrich als tweede, waardoor de nieuwe Poulidor leek opgestaan. Nochtans had Ullrich tijdens de beklimming naar Luz Ardiden de kans om Armstrong op achterstand te rijden nadat die een toeschouwer had geraakt. Ullrich wachtte zijn rivaal echter op waarvoor hij later dat jaar de prijs voor Fair Play zou krijgen.Ullrich strandde dat jaar op slechts 101 van de Amerikaan.
In 2004 en 2005 keerde hij terug, ditmaal reed hij voor T-Mobile. Pevenage daarentegen bleef persona non grata bij de Duitsers en mocht Ullrich enkel buiten de wedstrijden begeleiden en stond dan ook op zijn loonlijst. 2004 was voor Ullrich zijn slechtste deelname ooit aan de Tour, hij werd pas vierde. Het jaar daarop deed T-Mobile enige toegevingen aan Pevenage die Ullrich nu opnieuw vanuit de volgwagen mocht sturen. Dit keer stond Ullrich als derde op het Parijse podium.
Ulle nam dus acht keer deel aan de grootste en belangrijkste wielerwedstrijd van het jaar, won ze één keer en zijn slechtste einduitslag was een vierde plaats. Hij werd twee keer vijfde waarvan drie keer na Armstrong. In de loop der jaren won Ullrich 7 etappes in de Tour.
Voor ik terugblik op 2006 wil ik nog even de aandacht vestigen op andere prestaties van Jan Ullrich. Zowel in 1997 als 2001 was Ullrich Duits kampioen op de weg, in 1995 was hij de beste Duitse tijdrijder. Laat het duidelijk zijn dat tijdrijden een kolfje naar de hand van Ulle was, zo won hij het WK tijdrijden in 1999 en 2001. Hoewel Ullrich in 99 knieproblemen had gekend redde hij zijn seizoen in het najaar door ook nog de Vuelta te winnen. Op de Olympische Spelen van 2000 in Sydney was Ullrich de beste in de wegrit. 2004 betekende voor Ullrich het slechtste resultaat ooit in de Tour, maar hij schreef wel de Ronde van Zwitserland op zijn naam, waarschijnlijk was hij dat jaar iets te vroeg in vorm.
2006 dus: tijdens de Giro was Ullrich de beste in de tijdrit. Het was echter ook in die periode dat er voor het eerste sprake was van de zaak Fuentes. Toen werd al gesuggereerd dat Ullrich één van de klanten was van dopingdokter Fuentes. In juniwon Ullrich de Ronde van Zwitserland voor de tweede keer in zijn carrière. Hij leek op weg een mooie Tour te rijden, want hij zag er scherp uit. Vlak voor de start van de Tour brak de Operación Puerto, een andere naam voor de zaak Fuentes, pas echt uit. Heel wat toppers mochten niet van start gaan waaronder ook Ullrich. Vervolgens werd hij ontslagen bij T-Mobile.
Ullrich bleef steeds zijn onschuld uitschreeuwen, maar kondigde op 26 februari toch het einde van zijn loopbaan aan. Hij zou als pr-man en raadgever aan de slag gaan bij de Oostenrijkse continentale ploeg Team Volksbank. Begin april werd dan bevestigd door het parket van Bonn dat er in het kabinet van Fuentes zakjes gevonden zijn met bloed van Ullrich. Team Volksbank heeft de contacten met Ullrich nu even stilgelegd. T-Mobile, de voormalige werkgever van Ullrich, reageerde niet verrast op dit nieuws. Ondertussen blijven Ullrich en zijn entourage alles ontkennen. Volgens zijn advocaten betekent de aanwezigheid van het bloed van hun cliënt bij Fuentes niet dat hij zich ook gedopeerd heeft.
Palmares
1993
WK op de weg bij de amateurs
1995
Duits kampioen tijdrijden
GP Freiburg
1996
2de Duits kampioenschap op de weg
1 ritzege in Tour
2de in Tour
1997
3de in Ronde van Zwitserland
Duits kampioen op de weg
2 ritzeges in Tour
1ste in Tour
HEW Cyclassics Hamburg
3de in Ronde van Nederland
2de in kampioenschap van Zürich
1998
2de Duits kampioenschap op de weg
3 ritzeges in Tour
2de in Tour
1999
2 ritzeges in Vuelta
1ste in Vuelta
WK tijdrijden
2000
5de in Ronde van Zwitserland
2de in Tour
2de in kampioenschap van Zürich
olympisch kampioen op de weg
2de olympische tijdrit
2001
Duits kampioen op de weg
2de in Tour
2de in kampioenschap van Zürich
WK tijdrijden
Ronde van Emilië
2003
7de in Ronde van Zwitserland
1 ritzege in Tour
2de in Tour
2de in kampioenschap van Zürich
2004
1ste in Ronde van Zwitserland
4de in Tour
2005
3de in Ronde van Zwitserland
3de in Tour
2006
1 ritzege in Giro
1 ritzege in Ronde van Zwitserland
1ste in Ronde van Zwitserland
Jan in beeld
Ullrich wint het WK bij de amateurs in 93
Ullrich wordt tweede in de Tour van 1996 na Riis (m) en voor Virenque (l)
Ullrich wint de Tour in 1997 voor Virenque (l) en Pantani (r)
Na de eindzege in de Vuelta 99 won Ullrich ook het WK tijdrijden
Tour 2001: mijn hart stond stil, maar Der Jan reed verder
Ook toen stond mijn hart stil
2001: voor de tweede keer wereldkampioen tijdrijden
In 2003 rijdt Ullrich een prachtige Tour en wint een rit
Armstrong valt en Ullrich wacht
In 2005 wordt Ullrich derde in zijn laatste Tour
De Toren van Pisa hangt scheef, maar Ullrich blijft recht in de tijdrit
Ullrich wint de Ronde van Zwitserland 2006 en lijkt klaar voor de Tour
Ullrich mag niet starten in de Tour 2006
Ullrich kondigt op 26 februari 2007 zijn afscheid aan
Meer dan 15.000 mensen waren er deze ochtend aanwezig op de Grote Markt van Brugge. Neen, het waren geen solden, maar wel was daar de start van de 91ste Ronde van Vlaanderen. Het peloton begon er aan een tocht van 259 km tussen Brugge en Meerbeke. Onderweg lagen 18 hellingen en heel wat kasseistroken waaronder de alom bekende Paddestraat in Velzeke en de kasseien van de Haaghoek. Boonen (QuickStep) kon voor de derde opeenvolgende keer deze klassieker op zijn naam schrijven, nochtans werd zware concurrentie voorspeld van de Belgen Hoste (Predictor-Lotto) en Stijn Devolder (Discovery Channel), de Italianen Ballan (Ballan) en Pozzato (Liquigas), de Zwitser Cancellara (CSC) en de Spanjaarden Freire en Flecha (beiden Rabobank). Pasen zou in ieder geval een hoogtepunt worden en indien een Belg zou zegevieren zouden op heel wat plaatsen de klokken luiden.
Van bij de start ging het er woelig aan toe. Belgisch kampioen Eeckhout (Chocolade Jacques) was de eerste aanvaller van de dag, hij raakte echter niet weg. Er volgden nog wat schermutselingen totdat deze zeven een kloof sloegen: Boucher (Landbouwkrediet), Franzoi (Lampre-Fondital), Garcia Acosta (Caisse d'Epargne), Kuschynski (Liquigas), Mangel (AG2R), Tjallingii (Skil-Shimano) en Verbist (Chocolade Jacques). Hun voorsprong liep op tot bijna 14 minuten.
In deze Ronde regende het valpartijen. Boonen was één van de eerste slachtoffers. Hoewel men bij QuickStep liet uitschijnen dat de schade beperkt was gebleven, bleek hij er gedurende de wedstrijd toch last van te hebben. Zabel (Milram) en ondermeer ook Quinziato (Liquigas) waren betrokken bij een val vlak voor de Oude Kwaremont. Voor hen was het over en uit.
Op die Oude Kwaremont was het enkel Burghardt (T-Mobile) die zich liet opmerken door zich aan de kop van het peloton te zetten, maar op grootse dingen was het nog wachten geblazen zo bleek. Het was dan natuurlijk nog bijna 80 km tot aan de meet. De volgende helling die bedwongen diende te worden was de Paterberg, net voor dit cruciale moment reed Steegmans (QuickStep) lek. Paniek alom. Toch zou hij later nog terugkeren en hoe. Coyot (Unibet) besloot te demarreren op de Steenbeekdries. Op de volgende helling, de Taaienberg, was de Fransman er al aan voor de moeite. Van Petegem (QuickStep) bevond zich toen achteraan het peloton, maar ook hij zou terug komen aansluiten.
In de aanloop naar de Eikenberg demarreerden Hulsmans (QuickStep) en Van Summeren (Predictor-Lotto). In de achtergrond was er alweer een valpartij, ditmaal was Paolini (Liquigas) er bij betrokken. Na technische assistentie kon hij weer naar het peloton toe rijden. Er was op dat moment inderdaad nog sprake van een echt peloton, want door de passieve wedstrijd en het mooie weer hadden slechts weinigen moeten afhaken. Het leek bijna alsof alle favorieten met Boonen naar de finish zouden rijden om zichzelf genadeloos te laten afmaken.
Daar dacht Cancellara dan toch anders over. Op de Eikenberg plaatste hij een aanval. O'Grady (CSC) en nota bene Van Petegem en Steegmans sloten zich bij de Zwitser aan. Vlak voor de Leberg vatten ze alweer post in het nog steeds omvangrijke peloton. Steegmans bleef echter niet bij de pakken zitten en samen met O'Grady probeerde hij opnieuw een vlucht op touw te zetten. Hoste, Boogerd (Rabobank) en Bennati (Lampre) deden mee. Dit groepje reed tot bij Hulsmans en Van Summeren. Het viertal Bettini (QuickStep), Kroon (CSC), Vansevenant (Predictor-Lotto) en Gilbert (La Française des Jeux) sloten aan tussen de Berendries en Valkenberg. Ploegmaats Devolder en Vaitkus (Discovery Channel) voerden daar de forcing waardoor de groep met Bettini ingehaald werd. Vrijwel onmiddellijk demarreerde Cancellara. Hij kreeg gauw het gezelschap van Steegmans. Voor Vansevenant en Devolder die hun wagonnetje probeerden aan te haken lag het tempo dat Cancellara aanvoerde te hoog.
Steegmans kon wel volgen en de twee reden tot bij de kopgroep. Jawel, de zeven hadden nog steeds stand gehouden. Voor Garcia Acosta werd het dan echter toch net iets te zwaar en hij loste. Het kopwerk moest Cancellara vrijwel de hele tijd voor zijn rekening nemen. Steegmans' beurten waren zeldzaam, kort en minder krachtig. Naar eigen zeggen had hij voordien al heel wat krachten verspild.
Vlak voor de Muur van Geraardsbergen, op 18 km van Meerbeke was er een hergroepering. Met een aanzienlijke groep werd aan de beklimming begonnen. Boonen opende de debatten op de Muur, maar hij werd overvleugeld door een sterke Ballan. Enkel Hoste kon vlak na de top van de Kapelmuur aanpikken bij de Italiaan. In de achtergrond probeerde Pozzato er nog naartoe te rijden en even later deed ook Scheirlinckx (Cofidis) dat. Hij had tijdens de wedstrijd nochtans zijn portie pech gehad. Vaitkus en Kroon zouden uiteindelijk nog het dichts bij het kopduo naderen, maar tevergeefs. In de slotkilometer bleef Hoste in laatste positie. Hij zette de sprint in en het leek alsof het binnen was totdat hij in de laatste meters compleet stilviel en Ballan een droom waarmaakte. De klokken zouden niet luiden in Vlaanderen.
Ballan demarreert op de Muur
Enkel Hoste kan volgen
Hoste lijkt het te halen
Ballan springt er nog over en Hoste is voor de derde keer tweede
De proloog, 7,9 km lang, vindt dit jaar plaats in hartje Londen. Het startpodium is opgesteld aan de oevers van de Thames nabij Whitehall. Deze straat dankt haar naam aan het Palace of Whitehall dat tussen 1530 en 1698 dienst deed als woonst voor de Engelse koninklijke familie. In 1698 werd het gebouw bijna volledig verwoest door een brand. Onder meer de poort van het paleis werd gespaard. De poort geeft nu uit op de Horse Guards Parade waar de Britse koningin op haar verjaardag de troepen aanschouwt (Trooping the Colour). Whitehall is voornamelijk het regeringscentrum, zo zijn het Ministerie van Defensie en het Departement van Buitenlandse Zaken er gevestigd. Vlak voor het ingaan van Parliament Street zullen de renners trouwens ook Downing Street passeren, zoals geweten woont de Britse premier in nummer 10. Op dit moment is dat Gordon Brown die nog maar pas zijn partijgenoot Tony Blair heeft opgevolgd.
Aan het einde van Parliament Street staat de Big Ben. Deze beroemde klokkentoren is 96,3 m hoog. Big Ben was eerst de naam voor de grootste klok, maar geleidelijk aan werd het gebruikt om te refereren naar de hele toren. Na een brand in 1834 waarbij het Palace of Westminster oftewel de Houses of Parliament verwoest werden, startte men met de bouw van de klokkentoren. Ook de House of Lords en House of Commons bouwde men opnieuw op. Tot op de dag van vandaag zetelen deze twee huizen nog steeds hier.
Vervolgens rijden de renners Victoria Street in met aan de linkerkant Westminster Abbey. Hier vindt de kroning plaats van Britse monarchen en het is ook de begraafplaats van vele Engelse gekroonde hoofden.
Het parcours loopt verder langs Buckingham Hall, vlakbij het paleis van koningin Elizabeth II.
Daarna volgt Constitution Hill, een verbinding tussen The Mall en Hyde Park voor Buckingham Palace. Hoewel de naam anders aangeeft is dit stuk zogoed als vlak. Het was het decor van enkele dramatische gebeurtenissen in de eerste helft van de 19de eeuw. Zo waren er drie moordpogingen op koningin Victoria en een val van Robert Peel. Deze voormalige eerste minister werd van zijn paard gegooid, raakte gewond en stierf enkele dagen later.
Het parcours loopt door in Hyde Park op de South Carriage Drive waarna wordt rechts wordt afgeslaan naar de Exhibition Road en West Carriage Drive. Opnieuw is er een bocht naar rechts tot op Serpentine Road. Via deze weg verlaten de renners Hyde Park om opnieuw over Constitution Hill te rijden richting The Mall.
Bij het begin van The Mall staat een monument ter ere van koningin Victoria. Deze weg werd aangelegd op het einde van de 19de eeuw en het begin van de 20ste. Het was de bedoeling dat deze laan zou aangewend worden tijdens officiële ceremonies. Maar het zou ook bedoeld zijn als vluchtweg voor de koninklijke familie en hoge leden van de regering in geval van nood. Op deze weg ligt de eindstreep van de proloog van deze 94ste Tour de France.
Drie renners die alvast alles op alles zullen zetten in de proloog zijn David Millar (Saunier Duval), Bradley Wiggins (Cofidis) en Mark Cavendish (T-Mobile). Zij zullen in hun thuisland maar al te graag de overwinning én de gele trui behalen. Ze moeten dan wel afrekenen met Fabian Cancellara (CSC) die vorig weekend Zwitsers kampioen tijdrijden werd.
Lange tijd reden drie renners voorop: Petito (Liquigas), Veikkanen (La Française des Jeux) en Kolesnikov (Unibet). In de loop van de wedstrijd kwamen Aggiano (Tinkoff), Hansen (T-Mobile), Van den Broeck (Predictor-Lotto), Roche en Charteau (Crédit Agricole) en Moerenhout (Rabobank) daar bij. Aangezien er plaatselijke ronden waren, moesten de renners verscheidene keren over de Bruineput, Lindenberg en Alsemberg waardoor velen het op den duur moeilijk kregen en bij de laatste tocht over de Bruineput waren alle koplopers ingelopen. De ultieme finale kon beginnen. Deze mannen sloegen een kloof: Kirchen (T-Mobile), Freire en Boogerd (Rabobank), Gasparotto (Liquigas), Kroon (CSC) en de Belgen Nuyens (Cofidis) en Leukemans (Predictor-Lotto). Op de Lindenberg besloot Leukemans te demarreren, maar Boogerd reed, in dienst van Freire, de ziel uit zijn lijf en haalde onze landgenoot in. Dan was het één langgerekte spurt tot aan de finish. Deze werd gewonnen door Freire en die schreef zo voor de derde keer op rij de Brabantse Pijl bij op zijn ondertussen indrukwekkend palmares.
Behalve enkele aanvalspogingen viel er heel weinig te beleven tot op iets meer dan 70 km van de aankomst in Harelbeke. Op de Boigneberg was het Marcel Sieberg (Milram) die in het offensief trad. Niemand reageerde, maar beetje bij beetje verloor de Duitser zijn voorsprong.
Op de Stationsberg opende Stijn Devolder (Discovery Channel) de debatten. Enkel Gilbert (La Française des Jeux) en Quinziato (Liquigas) volgden. Na de beklimming van de Taaienberg kregen ze het gezelschap van Boonen (QuickStep) en Burghardt (T-Mobile). Vanuit een achtervolgende groep besloot Cancellara (CSC) zijn tijdrijderscapaciteiten ten toon te spreiden en reed tot bij de koplopers. Even later kreeg ook zijn ploegmaat O'Grady dat idee. Zonder hulp bleek hij de kloof niet te kunnen overbruggen, waardoor Cancellara zich even liet uitzakken om zijn ploegmaat hulp te bieden.
Na de Paterberg werd de kopgroep noch vervoegd door Paolo Bettini (QuickStep) en Oscar Freire (Rabobank). Op de Côte de Trieu besloot Bettini een versnelling te plaatsen, maar hij kende jammer genoeg technische problemen. Boonen, Burghardt, Cancellara en Quinziato reden met z'n vieren de finale in.
In de laatste kilometer waren er schamele demarrages van Quinziato en Burghardt, maar een spurt kon niet ontlopen worden. Ondanks krampen in de finale, was Boonen toch de sterkste. Een verrassende Cancellara werd tweede.
Boonen was de sterkste
Het podium: Cancellara (l), Boonen (m) en Burghardt (r)
Na de start in Milaan vloog het peloton er dadelijk in. Het eerste wedstrijduur werd afgelegd aan meer dan 46km/h. Er waren heel wat ontsnappingspogingen, waaronder ook één van Petacchi (Milram). Hij sloot zich aan bij een 16-koppige groep. Maar de enige demarrage die positief uitdraaide was die van deze zes: De Kort (Astana), Traficante (Team LPR), Sella (Panaria), Hernandez (Euskaltel), Brutt (Tinkoff) en Kunitski (Aqua e Sapone). Zij konden een geruststellende voorsprong bij elkaar fietsen.
De eersten die moesten afhaken waren de onbekende Italiaan Traficante en de Nederlander De Kort. Op ongeveer 50 km van Sanremo begon de zone met de fameuze Capi. Dit was er voor Sella te veel aan en ook hij kon vooraan niet aanklampen. In de afdaling van de Capo Berta werd een val in het peloton gesignaleerd. Het zwaartse slachtoffer was David Kopp (Gerolsteiner). De Duitser moest worden afgevoerd.
Vlak voor de beklimming van de Cipressa kwam er een einde aan de vlucht van Hernandez, Brutt en Kunitski. Bettini, die deze wedstrijd met een gebroken rib reed, bevond zich bij aanvang van de Capo Berta helemaal achterin. Maar geen paniek,want er volgde een indrukwekkend inhaalsmanoeuvre. Blijkbaar had de wereldkampioen enkel pech gehad. De eerste demarrage was er één van Voeckler (Bouygues Télécom), op de voet gevolgd door Quinziato (Liquigas). Hun voorsprong raakte echter niet uitgebouwd en dus werden ze al snel weer bijgehaald door de anderen. Toen was het de beurt aan Pelizotti (Liquigas), Moletta (Gerolsteiner) en Popovitsj (Discovery Channel). Zij slaagden er wel in een kloof te slaan. In de afdaling sloeg voor Moletta (Gerolsteiner) het noodlot toe. Hij vloog uit de bocht en brak zijn rechterdijbeen. Alweer pech voor Gerolsteiner.
Op de Poggio werd het leidersduo gegrepen. Popovitsj liet dit niet aan zijn hart komen en plaatste al snel weer een demarrage. Ditmaal kreeg hij het gezelschap van Philippe Gilbert (La Française des Jeux) en Ricardo Ricco (Saunier Duval). Even later moest Popovitsj afhaken waardoor Ricco en onze landgenoot Gilbert alleen in het offensief reden. Had de streep anderhalve kilometer dichter gelegen, hadden we mogelijk een Belgische overwinnaar gehad, maar het mocht niet baten.
Een sprint zou beslissen over winst en verlies in La Primavera. Milram zette een pracht van een treintje op voor speerpunt Petacchi. Het was ouwe rot in het vak Erik Zabel die de laatste man was. Alles liep perfect volgens plan, Petacchi moest het werk enkel afmaken... En daar schuilde net het probleem: de Italiaan kwam kracht tekort. Freire (Rabobank) daarentegen ontbolsterde al zijn krachten en won voor de tweede maal Milaan-Sanremo. Davis (Discovery Channel) finishte nipt tweede voor Tom Boonen (QuickStep).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
