Rit 1: Passage du Gois - Mont des Alouettes (191,5 km)
Het is zover: de Tour 2011 wordt vandaag op gang getrokken in de Vendée, meer bepaald op de Passage du Gois die het eiland Noirmoutier verbindt met het Franse vasteland. Twee maal per dag staat deze strook, die 4,5 km lang is, onder water. De Tour passeert hier niet voor het eerst. Dat gebeurde in 1999, de eerste editie die Lance Armstrong won. Heel wat grote namen kwamen toen tijdens de oversteek ten val, zo ook Alex Zülle. De gebrilde Zwitser verloor zes minuten. Op het podium in Parijs stond hij als nummer twee naast The Boss die zeven minuten voorsprong had in het eindklassement. De doortocht van de Passage du Gois had dus zware gevolgen. In 2005 verliep het echter vlekkeloos. Vandaag behoort de Passage du Gois in elk geval tot het geneutraliseerde deel. Daarna volgen 190 km vlak tot de Mont des Alouettes in Les Herbiers waar de streep is getrokken. De Mont des Alouettes werd ingedeeld bij categorie vier. Dit hellinkje is slechts 2,2 km lang en het gemiddeld stijgingspercentage bedraagt 4,7%. Geknipt voor kersvers Belgisch kampioen Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto).
Met hem lijken de Belgen gebeiteld te zitten voor een ritzege. Is het niet in rit één dan wel in de rit op dinsdag, op zijn verjaardag, want ook dat parcours zit Phil als gegoten. Net als de aankomst in Superbesse zaterdag, zo verkondigde Michel Wuyts. Maar laten we alvast de eerste etappe afwachten vooraleer we teveel meegesleurd worden in patriottisme. Als Gilbert, wiens manen trouwens wit zijn geverfd, wint mag hij na de finish de gele trui in ontvangst nemen. Het leeuwtje kan hij dan geven aan zoontje Alan en de bloemen aan echtgenote Patricia die dan weer vandaag jarig is. Zoals het Phil de voorbije maanden is vergaan, lijkt het alsof hij op bestelling kan winnen. Toch is het in deze eerste etappe oppassen voor mannen als wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin - Cervélo) en Edvald Boasson Hagen (Team Sky). De Noor verkeert de laatste weken in opperbeste conditie. En thuisrijder Thomas Voeckler (Europcar) zal zich in zijn Vendée zeker mengen in de debatten.
Onderweg ligt één tussensprint. Dat is het nieuwe systeem vanaf dit jaar voor het puntenklassement. In die tussensprint zijn 20 punten te verdienen voor de eerste en de volgende veertien krijgen ook punten. Aan de aankomst krijgt de winnaar 45 punten in een vlakke rit, 30 voor een etappe in het middengebergte en 20 voor een bergrit of tijdrit. Door deze nieuwe puntenverdeling wil men de pure rassprinters à la Mark Cavendish (HTC Highroad) meer kans geven op groen. Doordat de tussensprint belangrijker is geworden, zullen de tenoren voor het groen niet op hun lauweren mogen rusten als een kopgroep weg is, want een groep van 15 man zal niet zo gauw wegraken. Dat betekent dat er altijd wel nog punten zullen te rapen vallen. Volgens vele wielerkenners kan ook Gilbert aanspraak maken op de groene trui als hij inderdaad succesvol is in de eerste week en meerdere ritten wint. Voorlopig is dat echter nog geen doel zegt de Waal zelf. Let vooral op de bewoording: voorlopig. Andere concurrenten van Cav, zowel voor groen als voor de sprintzeges, zijn onder meer Tyler Farrar (Garmin - Cervélo) en Alessandro Petacchi (Lampre) die vorig jaar het groen meenam richting Italië. Het duel waar iedereen naar uitkijkt is echter dat tussen Cavendish en zijn ex-ploegmaat en grootste rivaal André Greipel (Omega Pharma - Lotto). Tot vorig jaar reden ze beiden bij HTC en mocht Cav de belangrijkste wedstrijden zoals de Tour rijden. De Brit liet ook regelmatig verstaan dat hij Greipel een veel minder getalenteerde renner als zichzelf vond. Greipel zal de wereld zonder twijfel van het tegendeel willen bewijzen. In de massasprinten zou de jonge Ben Swift (Team Sky), landgenoot van Cavendish, wel eens de toppers kunnen verschalken. Aangezien de spurtsnelheid van Tom Boonen (QuickStep) is afgebot en hij zich niet meer durft te smijten in een massaspurt, is het te hopen dat Gert Steegmans (QuickStep) nog eens het beste uit zichzelf naar boven haalt. Hij won al twee massasprinten in de Tour waaronder die met aankomst op de Champs Elyséees in 2008.
Voor de Belgen is het vooral uitkijken naar Jurgen Van den Broeck (Omega Pharma - Lotto). Vorig jaar werd hij knap vijfde. Als hij dit kan herhalen zou dat al formidabel zijn. Uiteraard dromen velen, waaronder ongetwijfeld Jurgen zelf, van het podium. De kans bestaat echter ook dat Van den Broeck lager in het klassement eindigt. De groep outsiders is namelijk heel breed. Daar komen we dadelijk op terug. Alberto Contador (Saxo Bank) versus Andy Schleck (Leopard Trek) is het grote duel dat wordt verwacht. Want jawel, El Pistolero staat gewoon aan de start van deze Tour. Lange tijd werd gedacht van niet, maar het TAS behandelt de zaak rond clenbuterol pas in augustus. Dit mede dankzij de advocaten van Contador. De zaak sleept veel te lang aan en dat werkt het publiek duidelijk op de zenuwen. Tijdens de ploegvoorstelling op donderdag werd Contador uitgejouwd door een groot deel van de toeschouwers in het amfitheater. En het is hen moeilijk kwalijk te nemen, want het feit dat er nog geen definitieve beslissing is in de zaak is niet alleen jammer voor Contadors concurrenten die duidelijkheid willen maar ook voor de wielerfans die ondanks de dopingschandalen van hun sport blijven houden, maar niet willen dat er met hen gesold wordt. Vandaar alle begrip dat ze zich laten horen! Laten we wel hopen dat het protest niet uit de hand loopt. In de Giro reed Contador al met dichtgeknepen billen rond in de bergen, dat zal tijdens deze Tour waarschijnlijk niet anders zijn. Zoals gezegd is de subtop groot. De nummer drie van vorig jaar Denis Menchov is niet aanwezig, want Geox kreeg geen wildcard, de nummer vier is er wel, namelijk Olympisch kampioen Samuel Sanchez (Euskaltel). Nummer vijf was dus Van den Broeck. Daarna kwam Robert Gesink (Rabobank). Ook met hem zal Jurgen rekening moeten houden. Nederland stelt hoopt ook op een goede prestatie van Bauke Mollema (Rabobank). Daar komen ook mannen bij die vorig jaar tekort kwamen, maar nu in vorm lijken, meer bepaald Ivan Basso (Liquigas), Cadel Evans (BMC) en Bradley Wiggins (Team Sky). Ook Levi Leipheimer (RadioShack), die al op het podium stond, kan voor Van den Broeck eindigen. In de ploeg van Leipheimer moet eveneens rekening worden gehouden met Chris Horner die vorig jaar tiende werd en Andreas Klöden die zowel in 2004 als 2006 op het podium stond.
Speculatie alom, maar dat maakt deel uit van het spel. Vanaf vandaag begint het echt en zien we wat er werkelijk gebeurt. Veel plezier de komende weken!
Morgen gaat de Tour de France van start in de Vendée. Maak u dus klaar voor drie weken wielerplezier! Met Philippe Gilbert lijkt een Belgische etappezege zo goed als zeker. Jurgen Van den Broeck moet ons dan weer in vervoering brengen in de bergen. Vorig jaar legde de Morkhovenaar beslag op de vijfde plaats, benieuwd waar hij dit jaar eindigt. Voor de eindzege lijkt het volgens velen een duel te worden tussen Alberto Contador en Andy Schleck. Er zijn echter genoeg outsiders, niet in het minst Fränk Schleck. Wat vorig jaar niet mogelijk was door de val van Fränk kan dit jaar misschien wel, namelijk dat het broederpaar El Pistolero op de knieën dwingt. Andere verwachte namen wat het eindklassement betreft zijn Ivan Basso, Cadel Evans, Levi Leipheimer, Samuel Sanchez, Bradley Wiggins en Robert Gesink. Deze laatste is niet de enige renner waar onze noorderburen hun hoop op kunnen stellen. Er is ook Bauke Mollema die een schitterende Ronde van Zwitserland reed. Wat de massasprinten betreft is het uitkijken naar het duel tussen ex-ploegmaats en rivalen André Greipel en Mark Cavendish. The Manx Express wil dit jaar eindelijk de groene trui binnenrijven. In de sprint zullen de twee kemphanen worden uitgedaagd door onder meer Tyler Farrar en Alessandro Petacchi, de groene man van vorig jaar. Mogelijk kan Ben Swift, de jonge Brit van Sky, als een duivel uit een doosje tevoorschijn komen en een ritzege meegraaien.
Ik wens u alvast veel kijk- en leesplezier toe de komende weken.
Woorden schieten tekort. Wouter Weylandt verloor maandag 9 mei het leven in de derde etappe van de Giro d'Italia. De papa in spe is amper 26 geworden. De hele wielerwereld is in diepe rouw. Vandaag exact één jaar geleden won onze landgenoot nog de Giro-etappe met aankomst in Middelburg. Of hoe de hemel in één jaar tijd in de hel kan veranderen...
Het noodlot sloeg genadeloos toe op ongeveer 25 km van de finish tijdens de afdaling van de Passo del Bocco. Wouter Weylandt raakte met zijn linkerpedaal een muurtje aan de kant van de weg. De klap tegen het asfalt die daarop volgde, werd hem fataal. De hulp van de Giro-artsen die Weylandt meer dan veertig minuten reanimeerden mocht jammer genoeg niet baten. Op 10 mei vorig jaar, vandaag exact één jaar geleden, won onze landgenoot de derde rit in de Giro met aankomst in het Nederlandse Middelburg. Graag had hij dat kunstje herhaald. Bij afwezigheid van Daniele Bennati was Weylandt de sprinter van dienst bij Leopard-Trek. 's Ochtends had hij de buschauffeur van het team nog gezegd dat het zijn dag zou worden.
De flamboyante Gentenaar had dit seizoen de overstap gemaakt van QuickStep, waarvoor hij zeven jaar in dienst had gereden, naar het Luxemburgse team Leopard. De ploeg van onder meer de broertjes Schleck en Fabian Cancellara. Op de ploegvoorstelling begin dit jaar glom Weylandt van trots. Hij vertelde dat hij zich in de toekomst graag als klassiek renner wou profileren. Alle renners waren op de voorstelling uitgedost in pak met bijhorend sjaaltje en dat ging WW Special wel af. De immer vriendelijke Weylandt zag er steeds goed uit. Het geblondeerde haar rechtop gezet met gel, blinkende oorbellen en vaak een zonnebril op de neus. De overstap naar een ander team opende perspectieven op sportief vlak voor 2011, maar ook in zijn persoonlijk leven ging het hem voor de wind. Begin dit jaar kondigde Weylandt aan dat hij in september vader zou worden.
Na de aankomst van de derde etappe werden de renners op de hoogte gebracht van het overlijden van hun collega. Het nieuws zorgde uiteraard voor verslagenheid. Op Twitter uitten velen hun ongeloof en steunbetuigingen voor degenen die achterblijven. Uit respect voor Weylandt werd beslist de vierde etappe in deze Giro te neutraliseren. Zijn teamgenoten beslisten te starten, maar wachten af wat ze de komende dagen zullen doen. Bij de start werd één minuut stilte gehouden ter nagedachtenis van Wouter Weylandt. Elke tien kilometer zette een andere ploeg zich aan kop. Ook de supporters langs de kant van de weg betuigden hun medeleven. Wouters rugnummer 108 was prominent aanwezig net als vele spandoeken met zijn naam. De voorlaatste kopbeurt nam Garmin-Cervélo voor zijn rekening, de ploeg van leider David Millar, maar vooral van boezemvriend Tyler Farrar. De Gentse Amerikaan is logischerwijze zwaar aangedaan en besliste om na dit eerbetoon de Giro verlaten. Als laatste trad Leopard naar voren met Tyler Farrar aan hun zij. Hij liet zijn tranen de vrije loop, net als de teamgenoten van Weylandt. Een aangrijpend moment.
Voor wat gisteren is gebeurd schieten woorden tekort. Wouter Weylandt is veel te vroeg van ons heengegaan. Laten we de mooie herinneringen koesteren en vooral zijn mooie glimlach nooit vergeten. Wouter, je blijft voor altijd in ons hart.
Steekkaart
Geboren: 27september 1984 in Gent
Ploegen: QuickStep (2004-2010) en Leopard-Trek (2011)
Zeges
2005: GP Briek Schotte
2006: GP Vichte
2007: 3de rit Driedaagse West-Vlaanderen, Ronde van het Groene Hart, 1ste rit Ronde van België, 2de rit Ster Elektrotoer, Heusden Koers, 4de rit Eneco Tour
2008: 1ste rit Ronde van Qatar, Nokere Koerse, 17de rit Vuelta, Omloop van de Vlaamse Scheldeboorden
2009: GP Samyn, 3de rit Driedaagse West-Vlaanderen, Gullegem Koerse
2010: 3de rit Giro, Gullegem Koerse, 4de rit Franco-Belge, Sint-Niklaas, Temse, Heusden Koers
Wouter Weylandt bij zijn zege in de Giro vorig jaar
Omstreeks tien uur op een zonovergoten paaszondag stonden de renners vertrekkensklaar in Luik voor een mogelijk memorabele editie van La Doyenne. Topfavoriet Philippe Gilbert kon de eerste Belg zijn sinds de betreurde Frank Vandenbroucke in '99, die de Waalse topklassieker op zijn naam kon schrijven. En Phil kon een unicum realiseren. Gilbert zou vier op vier kunnen scoren in de klimklassiekers na winst in de Brabanste Pijl, Amstel Gold Race en Waalse Pijl. En dat allemaal op anderhalve week tijd. Alhoewel Phil duidelijk maakte in de aanloop naar Luik dat hij de drie voorgaande zeges maar al te graag wilde inruilen voor zijn droomkoers. De voorbije drie koersen had Gilbert op indrukwekkende en schijnbaar makkelijke wijze gewonnen. Zou hem dat nu weer lukken? Aan uitdagers echter geen gebrek. De Luxemburgse broertjes Schleck stonden klaar om Phil het vuur aan de schenen te leggen, net als de winnaar van vorig jaar Alexander Vinokourov. Elf hellingen lagen tussen Gilbert en zijn mogelijke moment de gloire in, met als sluitstuk het drieluik La Redoute, La Roche-aux-Faucons en Saint-Nicolas.
Ondanks het mooie weer maakten de renners er geen toeristentocht van. Van bij aanvang werd er hevig doorgetrokken. In verschillende schijfjes ontstond dan de vlucht van de dag. Eerst raakte een drietal voorop dat bestond uit Jesus Herrada (Movistar), David Le Lay (AG2R) en de Belg Sébastien Delfosse (Landbouwkrediet). Eerst maakten zes renners de aansluiting, daarbij zat nog een landgenoot, namelijk Thomas De Gendt (Vacansoleil), ritwinnaar in Parijs-Nice. Mickaël Delage (FDJ), Tony Gallopin (Cofidis), Fredrik Kessiakoff (Astana), Yannick Talabardon (Saur-Sojasun) en Eduard Vorganov (Katuska) waren de andere namen. Ten slotte voegde ook Mathias Frank (BMC) zich bij de kopgroep. Geen mannetje mee van Omega Pharma-Lotto, dus moesten zij het heft in handen nemen. De voorsprong liep uit tot vier minuten, maar dan zette Lotto Jurgen Van De Walle in, die er in zijn eentje voor zorgde dat de tien niet verder wegreden en dat het peloton zelfs naderde tot op drie minuten. Na de wedstrijd riep Björn Leukemans (Vancansoleil) Van De Walle uit tot beste man in koers. Ook van zijn team zou hij schouderklopjes krijgen.
Op de Stockeu, de vierde helling van het parcours, losten Delage, Le Lay en Talabardon. Zo bleven er nog zeven koplopers over. Ter hoogte van de Haute-Levée had Jelle Vanendert (Omega Pharma-Lotto) materiaalpech, maar hij zou kunnen terugkeren in het peloton om zijn kopman bij te staan. Leopard, het team van de gebroeders Schleck zette zich op kop van het peloton op die Haute-Levée. Ze dreven het tempo niet te hoog op, want een groep van negen man slaagde er in weg te rijden. Daarbij zaten enkele interessante namen, niet in het minst Greg Van Avermaet (BMC). Maar ook Enrico Gasparotto (Astana) en Juan Manuel Garate (Rabobank) hadden hun wagonnetje aangepikt. Zij probeerden de sprong te wagen naar de kopgroep op het moment dat de kloof één minuut bedroeg en het nog meer dan 80 km ver was tot de finish.
In het peloton bleven Leopard en Lotto de handen in elkaar slaan, ze zetten respectievelijk Jens Voigt en Francis De Greef in die op de Haute-Levée waren gelost. Maar voor kopmannen als de Schlecks en Gilbert kan men altijd nog een tandje bijsteken. Zeker ouwe rot in het vak Jens Voigt is gekend om zijn doorzettingsvermogen. Omdat het nog ver was tot de aankomst, lieten ze de voorgift van de vluchters weer wat vergroten, tot anderhalve minuut op de Rosier. Op die Rosier moesten Delfosse en Kessiakoff vooraan de rol lossen, waardoor de kopgroep nog uit vijf man bestond: De Gendt, Frank, Gallopin, Herrada en Vorganov. In het peloton namen de mannen van Gilbert het werk weer over van Leopard. Phil kreeg ook steun van Delage, de man uit de kopgroep die ondertussen was ingelopen. Delage en Gilbert zijn immers vrienden en ex-ploegmaats.
Ondertussen sloot de groep met Van Avermaet vooraan aan bij de Gendt en co. Herrada was er wel van tussen gevallen, waardoor er dertien koplopers waren: negen man die de sprong hadden gewaagd uit de achtergrond en vier oorspronkelijke vluchters. In het peloton moest Omega Pharma-Lotto Jurgen Vandenbroeck al opsouperen op 50 km van de streep. Op de Mont-Theux viel het dan stil en Gilbert praatte met de mannen van Leopard en vroeg steun, die kwam er echter al van Jens Voigt. Gilbert zou het vanaf La Redoute in elk geval zonder Vandenbroeck moeten stellen die met krampen moest lossen.
De leiders reden bij het begin van La Redoute anderhalve minuut voor het peloton uit. Voor De Gendt was dit de helling te veel. Onze landgenoot zou echter wel de bergprijs meekapen. In het peloton reden de Schlecks en hun ploegmaat Jacob Fuglsang samen met het duo Gilbert-Vanendert op de eerste rij. De kopmannen hadden dus nog hulp bij zich en hielden zich gedeisd. Het zou moeten gebeuren op de laatste twee hellingen. Op de top van La Redoute was het peloton genaderd tot op 50" van de kopgroep die nog uit zeven man bestond, waaronder Van Avermaet, Gasparotto, Jérôme Pineau (QuickStep) en Rabomannen Garate en Laurens Ten Dam. Eens de favorieten aan de boom zouden schudden, konden de vluchters makkelijk worden bijgehaald.
36" hadden de zeven koplopers nog over bij het begin van de Roche-aux-Faucons. Gasparotto en Van Avermaet waren de sterksten en gingen met z'n tweeën alleen door. Pineau zou zijn tweede adem vinden en naar de twee toe rijden. In het peloton versnelde Andy Schleck als eerste. Slechts twee mannen konden hem volgen: zijn broer Fränk en topfavoriet Philippe Gilbert. Niemand anders kon meespringen. Bij de winnaar van vorig jaar was er wel pech mee gemoeid. Net op het moment van de waarheid moest Vinokourov van fiets wisselen. Het koningstrio reed met gemak naar de drie leiders toe. In de uitloper van de Roche-aux-Faucons buigden en barstten Gasparotto en Pineau definitief.
De laatste officiële helling van de dag was de Saint-Nicolas. Zou Gilbert zijn medevluchters hier vaarwel zeggen, net als Vandenbroucke er in '99 komaf maakte met Michael Boogerd? Fränk Schleck was wel diegene die de debatten opende. Dat betekende het genadeschot voor Van Avermaet. De oudste van de broertjes Schleck reed echter niet weg. Vervolgens demarreerde Gilbert waardoor Andy moest lossen, maar Fränk zat nog aan het wiel van Phil. De twee zetten niet vol door en Andy kon na de top weer aansluiten. Er restten nog vijf kilometer waarvan de laatste in Ans bergop liep. Fränk Schleck nam in de slotkilometers niet meer over en liet het werk aan zijn broer en aan Gilbert. Die zat in de tang bij het broederpaar, maar sterk als hij is, mocht hij zich daar niets van aantrekken. Voor het ingaan van de laatste kilometer besliste Phil niet meer over te nemen. Gilbert was op papier de sterkste in de spurt, dus zou Fränk Schleck nog een ultieme aanval moeten wagen. Dat deed de Luxemburger echter niet. In de laatste hectometers zette Gilbert als eerste aan en spurtte de Schlecks los uit het wiel. Philippe Gilbert maakte daarmee zijn droom waar en schrijft Luik-Bastenaken-Luik bij op zijn onderhand al indrukwekkend palmares. Tijdens de podiumceremonie nam Fränk Schleck, die op zijn waarde was geklopt, dan ook letterlijk zijn petje af voor Gilbert en maakte hij er nog een mooie buiging bij. Philippe Gilbert is gewoon de beste renner van het moment!
Tot slot nog het volgende meegeven. Het podium bestond uit de onbetwiste nummer één Philippe Gilbert, Fränk Schleck op twee en Andy Schleck op drie. Wij Belgen hadden naast Gilbert nog twee mannen in de top tien, namelijk Greg Van Avermaet (7de) en Björn Leukemans (9de).
De laatste van de kasseiklassiekers, Parijs-Roubaix, ligt al een week achter ons. Tijd voor het drieluik Amstel - Waalse Pijl - Luik-Bastenaken-Luik en het openen van een blik nieuwe renners zoals de Schlecks (Leopard), Alexander Vinokourov (Astana), Damiano Cunego (Lampre) en Sergei Ivanov (Katusha). De topfavoriet voor de Amstel Gold Race was echter Philippe Gilbert winnaar van de Brabantse Pijl afgelopen woensdag. De Amstel staat garant voor draaien en keren in Nederlands Limburg, onderweg 32 hellingen en aankomst na 260 km op de Cauberg in Valkenburg.
Na 60 km wedstrijd kon een kopgroep van vier renners zich afscheiden. Daarin zat er één Belg, namelijk Thomas Degand (Veranda's Willems). Dit zijn de namen van zijn metgezellen: Albert Timmer (Skil), Simone Ponzi (Liquigas) en Pierpaolo De Negri (Farnese Vini). Het peloton gunde hen een maximale voorsprong van 11'40". Tegen de laatste 100 km was het peloton al genaderd tot minder dan vier minuten. Rabobank nam het grootste deel van het werk voor zijn rekening. Veruit de hele ploeg stelde alles in het werk om kopman Robert Gesink dichter naar de leiders te brengen. En dat lukte, met nog 80 km te gaan was de voorgift van de kopgroep al gedaald tot onder de minuut. Ondertussen moest Johan Vansummeren (Garmin-Cervélo) achterin het peloton lossen. De winnaar van Parijs-Roubaix stapte daarop uit de wedstrijd.
Tijdens de beklimming van de Sibbergubbe viel Timmer vooraan weg. Rabobank stuurde dan weer een mannetje in de vuurlinie. Luis Leon Sanchez zou echter niet ver geraken. Tijdens de tweede passage op de Cauberg trok Stijn Devolder (Vacansoleil) door. Aan de aankomststreep bedroeg de achterstand op de koplopers slechts 18 seconden. Omdat het Sanchez niet was gelukt, deed Carlos Barredo (Rabobank) dan maar een poging om kopman Gesink in een zetel te brengen. De Spanjaard slaagde er wel in de kloof met het vluchtersduo te dichten. Jawel een duo, want op de Cauberg had Ponzi Degand en De Negri moeten laten rijden. En er kwam op de Bemelerberg nog een mannetje aansluiten vooraan: Jan Ghyselinck (HTC-Highroad). Zo zaten er twee Belgen op kop. En hun voorsprong liep weer uit tot één minuut. Stelselmatig zakte die tot ze op de Loorberg, op 35 km van de meet, werden overspoeld. Alles was weer mogelijk.
Ook Fabian Cancellara (Leopard) maakte nog kans op de overwinning tot hij in volle finale ten val kwam samen met zijn ploegmaat Fränk Schleck. De Luxemburger zat het eerst weer op de fiets. Spartacus volgde even later en zette een spectaculaire achtervolging in. Onderweg raapte hij zijn ploegmaat op. Schleck zette zich in het wiel, maar moest dan van fiets wisselen. Cancellara kon wel aansluiten bij het peloton op de Eyserbosweg, maar net op dat moment brak de koers open. Bram Tankink (Rabobank) die zijn kans had gewaagd in de afdaling van de Kruisberg werd bij het begin van de Eyserbosweg gegrepen. Er volgde vervolgens een prik van Russisch kampioen Alexandr Kolobnev (Katusha). Björn Leukemans (Vacansoleil) en Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) volgden gezwind. Er ontstond een kopgroep van twintig man sterk. Daarbij zaten heel wat grote namen en favorieten zoals Andy Schleck (Leopard), Robert Gesink, Oscar Freire (Rabobank), Sylvain Chavanel (QuickStep), Joaquim Rodriguez (Katusha), Damiano Cunego (Lampre) en Alexander Vinokourov (Astana). Ben Hermans (Radio Shack) was ook van de partije. Gilbert werd gesteund door zijn ploegmaats Jelle Vanendert en Jurgen Vandenbroeck. Leukemans had ook nog een mannetje bij zich, de Nederlander Johnny Hoogerland.
Rodriguez besloot te demarreren op de Keutenberg, maar dat was tevergeefs. Daarna probeerde zijn ploegmaat Kolobnev het. Hem was hetzelfde lot beschoren. Vanuit het midden van het groepje versnelde Andy Schleck. Hij kon wel een kloof slaan. De vraag was of die groot genoeg zou zijn om op de Cauberg uit de greep te blijven van Gilbert en co. In de achtervolging viel het in elk geval niet stil. Vanendert moest even passen, maar zijn kopman kon hem oppeppen om toch nog even door te zetten. Phil zelf zette zich ook op kop. En Hoogerland droeg eveneens zijn steentje bij in functie van Leukemans. Schleck liep nooit verder uit dan 10 seconden. Te weinig om te kunnen winnen. Vanendert bracht Gilbert tot aan de voet van de Cauberg. Rodriguez opende de debatten en sprong voorbij een geparkeerde Andy Schleck. Hoe snel Rodriguez echter ook ging, Philippe Gilbert was enkele maten te sterk. Moeiteloos knalde hij iedereen uit het wiel en volgde zichzelf op als winnaar van de Amstel Gold Race. Rodriguez zal mogelijks spijt hebben dat hij zijn kruit verschoten heeft op de Keutenberg. De vraag is echter of hij Gilbert zelfs dan had kunnen kloppen, want de Waal verkeert echt in de vorm van zijn leven. Zijn grote droom, Luik-Bastenaken-Luik winnen, zou wel eens snel werkelijkheid kunnen worden.
v.l.n.r.: Simon Gerrans (3de), Alan Gilbert, Philippe Gilbert (1ste) en Joaquin Rodriguez (2de)
Omstreeks tien over tien vertrok in Compiègne de 109de Parijs-Roubaix, goed voor 258 km waarvan meer dan 50 over kasseien verdeeld over 27 stroken. Die zijn genummerd van 27 naar 1 en er wordt telkens een aantal sterren toegekend van 1 tot 5. Met het mooie lenteweer van de voorbije dagen lag de Hel er droog bij. De vraag was wie in het stof zou bijten? Tom Boonen (QuickStep) kon voor de vierde keer winnen en het record evenaren van Roger De Vlaeminck. Fabian Cancellara (Leopard) kon zichzelf dan weer opvolgen als laureaat. Er werd ook uitgekeken naar de prestatie van wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin-Cervélo). De Noor had immers al onmiddellijk na zijn verovering van de regenboogtrui laten verstaan dat hij alles op alles zou zetten om de beroemde kassei mee naar huis te mogen nemen.
De aanvang van de wedstrijd verliep alvast snel en ging gepaard met veel nervositeit. Het duurde dan ook enige tijd vooraleer een vlucht werkelijk kon wegrijden. In die ontsnapping zaten de volgende acht renners: David Boucher (Omega Pharma-Lotto), Mitchell Docker (Skil), Martin Elmiger (AG2R), Jimmy Engoulvent (Saur-Sojasun), Nelson Oliveira (Radio Shack), Timon Seubert (Net App), Maarten Tjallingii (Rabobank) en David Veilleux (Europcar). Boucher viel vooraan weg na een lekke band, maar dat kwam niet slecht uit. De Fransman kwam namelijk bij een trio terecht met daarbij zijn ploegmaat André Greipel. Samen met Koen De Kort (Skil) en Gorazd Stangelj (Astana) zouden de mannen van Lotto bij de koplopers kunnen aansluiten.
In het peloton waren het de gebruikelijke taferelen van de Helleklassieker: lekke banden en valpartijen. De hele tijd werd er nerveus gekoerst, de favorieten wilden immers allen goed geplaatst zijn voor de cruciale stroken. Die kwamen er aan voorbij halfweg. Strook 21 was een nieuwe sector van vijf sterren, daar werden echter nog geen potten gebroken. Op de Trouée d'Arenberg daarentegen, eveneens vijf sterren waard, gebeurden cruciale dingen. Lars Boom (Rabobank) dokkerde op indrukwekkende wijze door het bos. In zijn zog volgden slechts een handvol renners met daarbij Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en Johan Vansummeren (Garmin-Cervélo). Dit groepje kon afgescheiden beginnen aan de fase na het bos van Wallers. Boom zou echter achteruitgeslagen worden door een lekke band. Naast de twee Belgen waren de achtervolgers op de kopgroep Lars Bak (HTC-Highroad), Baden Cooke (Saxo Bank), Mathew Hayman (Sky), Manuel Quinziato (BMC) en Frédéric Guesdon (FDJ). Die laatste won de Helleklassieker al in 1997!
Een ander belangrijk wedstrijdmoment in Wallers was de materiaalpech van Tom Boonen. Anderhalve minuut stond hij stil om te wachten op een nieuwe fiets. Zou hij zijn achterstand kunnen goedmaken? Aanvankelijk kreeg hij steun van zijn ploegmakkers Gert Steegmans en Kevin Van Impe, maar bij hen ging het licht echter snel uit. Boonen leek op zichzelf aangewezen om het gat te dichten naar het peloton met de favorieten. Hij kwam vervolgens echter Sylvain Chavanel (QuickStep) tegen die na een lekke band was teruggeslagen. Net op het moment dat ze aansluiting vonden bij het peloton, sprong de drinkbus van Boonen uit zijn houder en ging hij tegen de grond, zijn ploegmaat Chavanel bleef gespaard. Björn Leukemans (Vacansoleil) daarentegen ging ook tegen de vlakte, niet voor de eerste keer die dag en het zou ook niet de laatste zijn. Maar goed, Leukemans zette dus door, Boonen daarentegen gaf er de brui aan. De andere kopman van QuickStep, Chavanel, was hier dan wel aan de valpartij ontsnapt, maar zou enkele kilometers later toch tegen het asfalt plakken. Game over voor de ploeg van Patrick Lefèvre.
De koplopers, waarbij Oliveira was weggevallen, hadden 1'45" op het peloton toen ze aan sector 14 begonnen. Tjalingii trok daar even door, maar hield daarna in. Roubaix lag immers pas 70 km verderop. Op de volgende strook zou het groepje met Vansummeren en Roelandts komen aansluiten. En het volk uit de achtergrond bleef maar komen. Zo vervoegde ook Gabriel Rasch de kopgroep, een extra man van Garmin-Cervélo voorin dus. Hushovd zat in een zetel. De wereldkampioen zette zich aan kop bij de passage van Mons-en-Pévèle, een strook van vijf sterren. Cancellara pakte over en kreeg naast Hushovd ook Juan Antonio Flecha (Sky) en Alessandro Ballan (BMC) mee. Door de versnellingen van Hushovd en vooral Cancellara was de voorsprong van de kopgroep ongeveer 20 seconden geslonken. Ze reden nog iets meer dan een minuut vooruit. In het tussenstuk naar de volgende strook keerden enkele renners terug waaronder Sep Vanmarcke. Alweer iemand van Garmin-Cervélo. Dat team kwam goed voor de dag, wat niet gezegd kan worden van Leopard, de ploeg van Cancellara. Hij zat geïsoleerd. De Zwitser trok wel nog eens door in sector 8. Enkel Hushovd en Ballan volgden zijn spoor. Beiden beslisten echter niet mee te werken. Hushovd wijtte dat aan Vansummeren die mee was in de kopgroep. Op zijn eentje knabbelde Cancellara wat van de voorsprong af, maar ineens had hij er genoeg van en maakte zich kwaad. Ballan en Hushovd wilden echter van geen wijken weten en alweer kwamen er mannen van achteruit terug. Daarbij de Belgen Leukemans en Vanmarcke.
Voorin werd een schifting gemaakt op 25 km van de meet. Bak, Rast, Tjallingii en Vansummeren raakten met zijn vieren voorop. De eerstvolgende strook was de fameuze Carrefour de l'Arbre (5 sterren). De vier leiders begonnen er aan met een voorgift van 50" op de groep met Cancellara en Hushovd. Vansummeren dreef van bij het begin het tempo op. Tjallingii leek te kunnen volgen, maar de Fries zou toch moeten afhaken. Met een gaatje van 12" kon Vansummeren beginnen aan de laatste 15 km waar nog drie kleine kasseistroken lagen. Zou Summie zijn droom kunnen waarmaken?
Het mogelijke gevaar kwam niet alleen van naaste achtervolger Tjallingii maar ook van Cancellara en Hushovd. Op Carrefour de l'Arbre leek Spartacus te beginnen aan een raid naar voor. Hushovd kroop in het wiel en even werden ze gehinderd door een motor. Cancellara zou een tweede keer proberen weg te springen, maar ook dat was tevergeefs. Wel zouden ze enkele vluchters oprapen waaronder Roelandts.
Voor Vansummeren was het in elk geval goed dat niemand van de favorieten op de Carrefour was losgebroken. En ook Tjallingii verloor terrein. Maar op minder dan vier kilometer deed Spartacus een ultieme sprong. Zou hij in die tijd één minuut kunnen dichtrijden? Het antwoord is neen. Ondanks een leegloper kon Vansummeren uit de greep blijven van Tjallingii en Cancellara. Summie draaide solo de velodrôme binnen en kon beginnen aan een ereronde. 19" na de Limburger won Cancellara de sprint voor de tweede plaats van Tjallingii. Toch indrukwekkend wat de Zwitserse tijdritspecialist in de slotkilometers uit de benen heeft geperst en nog zo veel tijd goedmaakte.
De kassei die gaat echter meer dan verdiend richting Lommel, de thuishaven van Johan Vansummeren. Het is de sympathieke Summie gegund. Vansummeren, die het grootste deel van het seizoen als helper fungeert, boekte de grootste zege van zijn carrière en meteen ook degene waar hij het meest van droomde. Hij was aanvankelijk sprakeloos, maar vond nadien toch de woorden om zijn vriendin Jasmien Vangrieken ten huwelijk te vragen. En zij zei ja.
Er was een grijze en natte Ronde voorspelt, maar aan de start in Brugge bleef het alvast droog. In de loop van de dag zou de zon er zelfs doorkomen en heerste er een aangename temperatuur. Om kwart voor tien deze ochtend gaf burgemeester Patrick Moenaert het startschot op de Brugse Grote Markt. Fabian Cancellara (Leopard) vertrok er als topfavoriet na zijn exploten in de E3 Harelbeke van vorige zaterdag. Wie zou hem kunnen volgen? Tom Boonen (QuickStep) en Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) werden bestempeld als de grote uitdagers van de Zwitser.
In Oostkamp lag het officiële begin van de wedstrijd. Vanaf dan regende het aanvalspogingen waarbij ook enkele landgenoten hun kans waagden zoals Koen Barbé (Landbouwkrediet), Steven Caethoven (Veranda's Willems) en Dominique Cornu (Topsport Vlaanderen). Meer dan 49 kilometer werden in het eerste wedstrijduur afgelegd. Even later slaagden vijf renners er in om definitief van het peloton weg te rijden: Mitchell Docker (Skil), Roger Hammond (Garmin-Cervélo), Jeremy Hunt (Team Sky), Sébastien Turgot (Europcar) en Stefan Van Dijk (Veranda's Willems). De Belgen hadden de vlucht gemist. Behalve Flecha (Team Sky) en het trio Farrar-Haussler-Hushovd (Garmi-Cervélo) waren er ook geen ploegmaats mee van kanshebbers op de eindzege.
Na de kasseien van de Paddenstraat ontstond er een groep van 19. Mark Cavendish (HTC-Highroad) was mee, net als zijn ploegmaat Bernhard Eisel, Gert Steegmans (QuickStep) en Edvald Boasson Hagen (Team Sky). Andriy Grivko (Astana) zou het gat dichtrijden en in zijn zog het peloton meebrengen. Daar reden de mannen van Leopard op kop. Naast Wouter Weylandt moest ook Stuart O'Grady, belangrijkste luitenant van Cancellara, zijn krachtenarsenaal al aanspreken halfweg koers. De leiders lagen op dat moment meer dan drie minuten voorop.
In de aanloop naar de zone van de waarheid reden enkele renners lek waaronder belangrijke mannen als Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en wereldkampioen Thor Huhovd (Garmin-Cervélo). Nervositeit voor de Oude Kwaremont zorgde voor een valpartij waardoor het peloton in twee brak. Belgisch kampioen Stijn Devolder (Vacansoleil) sprong in zijn eentje naar het eerste deel. De voorsprong van de vijf leiders bedroeg bij aanvang van de Oude Kwaremont nog 1'22". Hammond was de sterkste van het kwintet en reed alleen door. Sep Vanmarcke (Garmin-Cervélo) en Greg Van Avermaet (BMC) vertoefden dan weer in de voorste gelederen van het peloton. Maar het was Sylvain Chavanel (QuickStep) die met enkele meters voorgift op het Kwaremontplein aankwam. In de achtergrond zaten zijn ploegmaats Steegmans en Boonen op de eerste rij. Simon Clarke (Astana) en Tom Veelers (Skil) sloten bij Chavanel aan.
De volgende helling op het parcours was de Paterberg. Daar plaatste Philippe Gilbert zich op kop, een demarrage volgde echter niet. Boonen en Cancellara volgden in zijn zog. Na deze helling ontstond verbrokkeling. Belangrijkste afwezigen in de groep Gilbert waren Stijn Devolder en Nick Nuyens (Saxo Bank). Voorin was de koerssituatie gewijzigd. Turgot en Docker waren nadat ze op de Kwaremont gelost waren opnieuw aangesloten bij Hammond. Veelers had Clarke en Chavanel dan weer moeten laten gaan. Vlak voor de Koppenberg smolten de twee groepjes samen. Op de Bult van Melden zouden Chavanel en Clarke echter van de anderen wegrijden. Devolder schoof op die Koppenberg langzaamaan naar het groepje Gilbert toe. Ook Nuyens maakte terrein goed. Vlak voor de Steenbeekdries zou een pak renners met daarbij Devolder en Nuyens dan ook kunnen terugkeren bij Cancellara en co.
Vlak voor de Taaienberg trokken vier renners in de achtervolging op het leidersduo. Het ging om Sebastian Langeveld (Rabobank), Juan Antonio Flecha (Team Sky), Greg Van Avermaet en Tom Boonen. Chavanel en Clarke hadden op dat moment slechts 17 seconden voorsprong. Het groepje van Boonen zou de kloof nooit dichten, want Thor Hushovd trok fors door op de Taaienberg dichtte de kloof. Boasson Hagen demarreerde vervolgens. Lars Boom (Rabobank) zou na een versnelling op de Eikenberg naar de Noor toe rijden. Op de kasseien van de Holleweg sloten ze aan bij Chavanel en Clarke.
De Molenberg was de volgende helling op het parcours. Chavanel liet daar zijn medevluchters achter zich. Hij had een halve minuut voorsprong op het trio Van Avermaet, Tom Leezer (Rabobank) en Mathew Hayman (Team Sky). Na de Molenberg kwamen daar nog Björn Leukemans (Vacansoleil) en Baden Cooke (Saxo Bank) bij. Tussen Chavanel en de vijf reden nog steeds Boom en Boasson Hagen in.
Lekke band voor Gilbert vlak voor de Haaghoek. Daardoor zat hij te ver toen Boonen demarreerde op deze kasseistrook, met Cancellara en Filippo Pozzato (Katusha) in zijn wiel. De Haaghoek werd onmiddellijk gevolgd door de Leberg. En daar was het tijd voor de Beer van Bern. Cancellara zette de achtervolging in op Chavanel die 25 seconden voor hem uitreed. Niemand kon hem volgen. Het duurde dan nog een achttal kilometer, tot de Valkenberg, vooraleer hij Chavanel zou bijhalen. De Fransman koerste nochtans niet voluit en nam de tijd om wat te eten en te drinken. Wat dat drinken betreft had Cancellara dan weer een probleem. Hij had geen bidon meer bij zich en vroeg aan de verzorgers van andere teams om een drinkbus, maar kreeg er geen. Zichtbaar nerveus nam hij er dan één aan van de neutrale wagen. Chavanel werkte niet mee met Cancellara. Omdat hij Boonen in de ploeg heeft en omdat Cancellara te sterk is liet ploegleider Wilfried Peeters aan de volgwagen van Leopard weten. Dit jaar was voor het eerst een camera en microfoon geplaatst in enkele volgwagens, waaronder die van QuickStep, zo hoorden we Peeters het volgende meedelen aan zijn collega van Leopard: "He's too strong".
Achterin had zich ondertussen een omvangrijke groep gevormd. Gilbert was goed voorin te vinden na zijn inhaalrace. In dit pelotonnetje waren de mannen van BMC het best vertegenwoordigd met maar liefst zeven van hun acht renners. Enkel Karsten Kroon was er niet bij, hij was na een val afgevoerd naar het ziekenhuis. Een gretige Greg Van Avermaet bepaalde het strakke tempo op Tenbosse. Ook Vacansoleil stelde alles in het werk om Cancellara en Chavanel bij te benen. Stijn Devolder en Thomas De Gendt namen een deel van het kopwerk voor hun rekening. Toch bleef de achterstand lange tijd hangen op een volle minuut. Ineens ging het echter snel bergaf.
Bij het binnenrijden van Geraardsbergen had het kopduo nog een voorgift van 50 seconden op de Markt waren dat er nog 40. Op de Vesten verminderde het verschil zienderogen. Aan de voet van de Muur bleven nog een luttele vijf seconden over. Philippe Gilbert plaatste dan snel een demarrage. Hij zou echter niet alleen wegraken. Samen met vier anderen kwam hij wel afgescheiden boven. Het ging om Cancellara, Chavanel, Leukemans en Alessandro Ballan (BMC). Hoewel Cancellara dus leek weg te zakken op de Muur sloot hij na de top toch nog aan bij Gilbert. Na de aankomst verklaarde de Zwitser dat hij krampen had door te weinig te drinken.
Op de strook tussen de Muur en de Bosberg kwamen nog zeven renners aansluiten: Boonen, Flecha, Langeveld, Nuyens, Staf Scheirlinckx (Veranda's Willems), George Hincapie (BMC) en Gerraint Thomas (Team Sky). Philippe Gilbert demarreerde op de Bosberg. Zou hij een Van Hooydonckske doen? Neen. Na de top volgden nog twaalf kilometer naar de aankomst in Meerbeke en dat bleek te ver voor een solo voor Gilbert met de nipte voorsprong die hij maar had, zo'n tien seconden. Hij zette zich daarom recht en hoopte nog goed te zijn in een eindsprint. We kregen dus opnieuw een kopgroep van twaalf. Er volgden demarrages van Ballan, Nuyens, Flecha, Langeveld en Thomas. Niemand leek weg te kunnen rijden tot op vier kilometer. Toen versnelde Cancellara. Chavanel kon aanpikken en ook Nuyens, zij het met heel wat moeite. Deze drie sprintten in Meerbeke voor de zege. Nick Nuyens was de sterkste. Chavanel, die wat gehinderd werd door Cancelara, finishte als tweede. Topfavoriet Cancellara werd uiteindelijk derde. Tom Boonen glipte in de laatste lijn bijna naar de drie toe en zou zo vierde worden.
Daags na de E3 Harelbeke stond Gent - Wevelgem op het programma. Deze wedstrijd maakt deel uit van de World Tour en daarom had Patrick Lefèvre er op gehamerd dat Tom Boonen voor QuickStep kostbare punten zou pakken, want tot nu toe stonden zijn mannen diep onderin het klassement. De ranking van de individuele renners is van belang voor de positie van de volgwagen in de karavaan in races van de World Tour. Cruciaal dus met het oog op de Ronde van Vlaanderen volgende zondag. Boonen kwam gisteren dan ook niet aan de start van zijn geliefde E3 die hij al vier keer won. Fabian Cancellara (Leopard - Trek), die de E3 op indrukwekkende wijze won, reed dan weer niet mee in Gent - Wevelgem. Zo ontlopen twee topfavorieten elkaar op één week van de Ronde. Aan grote namen echter geen gebrek aan de start in Deinze. Zo waren Philippe Gilbert, Thor Hushovd, Tyler Farrar, Mark Cavendish en Filippo Pozzato wel van de partij.
Net als in de E3 werd er vanaf de start fel van leer getrokken. Na één uur was er al meer dan 50 kilometer afgelegd. Frans kampioen Thomas Voeckler (Europcar) oordeelde dat het ideale moment voor het opzetten van een vlucht was aangebroken en demarreerde. Hij zou het gezelschap krijgen van vier man waarbij twee Belgen, namelijk Steven Van Vooren (Topsport Vlaanderen) en Romain Zingle (Cofidis). De Nederlanders Albert Timmer (Skil - Shimano) en Bram Schmitz (Veranda's Willems) maakten het vijftal compleet. Hun maximale voorsprong liep op tot iets meer dan vijf minuten.
Na 130 km wedstrijd begonnen de renners aan de heuvelzone. Ze maakten in het Heuvelland een lus, waardoor ze onder meer de Kemmelberg twee keer zouden moeten beklimmen. De eerste helling, de Catsberg, lag op Frans grondgebied. Voeckler voelde zich duidelijk geïnspireerd en onderhield een sterk tempo. Schmitz en Timmer kraakten. Problemen voor Tom Boonen in het peloton. Aan de voet van de Catsberg zette de ex-wereldkampioen voet aan de grond door materiaalpech. Hij zette zich neer en wachtte rustig op de volgwagen. Doordat QuickStep zoals gezegd weinig punten had in de World Tour, hadden ze slecht volgwagen nummer 22. Op de smalle weg was er geen enkele mogelijkheid om andere wagens voor bij te steken en de snelheid lag laag. Een alerte mecanicien stapte uit de volgwagen en liep naar Boonen toe, toch had de Balenaar anderhalve minuut stilgestaan. Net als voor Cancellara in de E3 het geval was, moest Boonen aan een inhaalrace beginnen tussen de heuvels.
Aan de voet van de Kemmelberg had het koptrio Voeckler, Van Vooren en Zingle nog 2'30" voorsprong op het peloton. Voeckler was duidelijk de beste, maar hield in om niet alleen verder te moeten rijden. De finish lag immers pas 60 km verderop. In het peloton reed spurtbom Mark Cavendish (HTC - Highroad) lek. De Manx Express reed een goeie beklimming van de Kemmel en kreeg in de afdaling hulp van enkele ploegmaats waardoor hij terug kon keren in het peloton. Op de Kemmel had Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto) een goede indruk gegeven. Boonen was ook in de voorste gelederen te vinden. Enkele renners trokken in de achtervolging op de koplopers in de afzink van de Kemmel: Mathew Hayman (Sky), George Hincapie (BMC) en Baden Cooke (Saxo Bank). Onder meer Thor Hushovd (Garmin - Cervélo), Gert Steegmans (QuickStep) en Philippe Gilbert kwamen hen vervoegen. Ver zou deze ontsnapping echter niet dragen. Gilbert en Hushovd demonstreerden zo toch even hun schitterende conditie met het oog op de Ronde.
Op de tweede passage van de Kemmel trok Titi Voeckler voluit door en begon aan een solo. Zijn voorgift op het peloton bedroeg boven nog een halve minuut. Nog zo'n 40 km scheidden hem van de streep in Wevelgem. Nick Nuyens (Saxo Bank), winnaar van Dwars door Vlaanderen, maakte de achterstand op Voeckler aanzienlijk kleiner in de strook na de Kemmel. Ook Greg Van Avermaet (BMC) gaf zich in de achtervolging. Nog twee mannen die toonden in goede vorm te zijn voor zondag. Mede dankzij deze twee Belgen werd Voeckler op 35 km van de meet gegrepen.
Vier renners zorgden voor de aflossing van de wacht vooraan in de koers: Sylvain Chavanel (QuickStep), Ian Stannard (Sky) en ploegmaats Peter Sagan en Maciek Bodnar (Liquigas). In het peloton werkten de ploegmaats van de sprinters. Bernard Eisel (HTC - Highroad) zette zich in voor Cavendish en Marcel Sieberg (Omega Pharma - Lotto) voor André Greipel. Zouden we een duel krijgen tussen deze twee rivalen die tot vorig jaar nog in hetzelfde team reden? Neen, want op 20 km van Wevelgem vielen enkele renners tegen de grond. Cav kreeg een tik tegen zijn achterwiel van Francisco Ventoso (Movistar) en stond even aan de kant. Pech voor HTC - Highroad, want ook hun andere sprinters Matthew Goss en Mark Renshaw lagen al uit de wedstrijd.
Na deze val was het peloton in twee gebroken. Sprinter Tyler Farrar (Garmin - Cervélo) was als enige van zijn team mee. Niemand die voor hem kon werken dus. Gelukkig was er nog volk van andere sprintersploegen. Gilbert deed er alles aan om het gat dicht te rijden opdat Greipel voor de overwinning zou kunnen sprinten. Op 10 km van de meet hadden de vluchters nog 22" voorsprong, 5 km verder was die geslonken tot 12". Het zou spannend worden. Bodnar was de eerste die vooraan afhaakte. Ondertussen liepen de seconden weer wat op. Gilbert zette alles op alles om het gat te dichten. Voorbij de boog van de twee kilometer plaatste Stannard een demarrage. Doordat Chavanel nu niet meer in koppositie lag, kon ook QuickStep voluit voor een sprint gaan. In de laatste hectometers werd Stannard toch nog gevat. Tom Boonen was de rapste van het pak. Daniele Bennati (Leopard - Trek) en Tyler Farrar mochten mee op het podium. Greipel eindigde als vierde. Winnaar Boonen bedankte na de aankomst zijn ploegmaats voor het knappe werk. Na de finish was er nog een val van Leonardo Duque (Cofidis) en Yoann Offredo (FDJ). De schade leek mee te vallen.
Dat Boonen de E3 aan zich voorbij moest laten gaan, heeft geloond. Door de overwinning van Boonen pakt QuickStep belangrijke punten in de World Tour. Volgens Patrick Lefèvre werd de hele affaire opgeklopt door de media en ging er geen zware discussie met Boonen aan vooraf. Zelf zegt de Balenaar dan ook dat ploegbelang boven het eigenbelang moet staan. In elk geval: opdracht volbracht voor QuickStep.
Vanaf dit jaar spreken we niet langer van de E3 'Prijs' Harelbeke, maar van de E3 Harelbeke. Aangezien de E3 niet tot de World Tour behoort, kozen verschillende grote namen voor Gent-Wevelgem van morgen waar wel punten te pakken zijn. Het puntenaantal van de ploegen in dat klassement bepaalt immers de plaats van de volgwagens in andere races uit de World Tour, zoals de Ronde van Vlaanderen. QuickStep bijvoorbeeld heeft nog geen punten en daarom werd Tom Boonen door Patrick Lefèvre gesommeerd om de E3 te laten vallen en alles op Gent-Wevelgem te zetten. Die andere grote Belgische coureur, Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto) liet Harelbeke ook aan zich voorbijgaan. Dat de E3 niet tot de World Tour behoort heeft ook nog andere gevolgen. De renners moeten dan immers zonder oortjes rijden. Normaal zou er een protestactie hebben plaatsgevonden, men zou toch mét oortjes starten. Doordat UCI-voorzitter Pat McQuaid deze week echter stelde bereid te zijn tot nieuwe gesprekken zagen de renners af van hun wilde plannen. Om twaalf uur startten de renners in Harelbeke zonder problemen voor een tocht van 203 km met 12 hellingen onderweg. De aankomst lag eveneens in Harelbeke.
En er werd met een razend tempo aan deze wedstrijd begonnen. De eerste twee uren verplaatste het peloton zich tegen een gemiddelde van om en bij de 47 kilometer per uur. Daardoor raakte geen enkele aanvaller weg. Ook ouwe rot in het vak Niko Eeckhout (An Post -Sean Kelly) slaagde er in de beginfase niet in weg te rijden. Na twee uur koersen konden acht renners dan toch een kloof slaan met het peloton. Sep Vanmarcke (Garmin-Cervélo) en Jurgen Van De Walle (Omega Pharma - Lotto) waren er bij. Dit zijn de namen van hun kompanen: Stuart O'Grady (Leopard - Trek), Aleksandr Kuschynski (Katusha), Michael Morkov (Saxo Bank), Benjamin King (Team Type 1), Sébastien Hinault (AG2R) en William Bonnet (FDJ). Een groep van vijf trok in de achtervolging, met daarbij Eeckhout, maar zij zouden nooit naar de kop toe kunnen rijden.
In het peloton kende Fabian Cancellara (Leopard - Trek) enkele moeilijke momenten. Niets mis met zijn conditie, wel met zijn materiaal. De Zwitser reed twee keer lek en moest één keer van fiets wisselen. Dat gebeurde vlak voor de Taaienberg, geen wonder dat Spartacus zijn fiets gefrustreerd aan de kant smeet. Hij zou echter zonder probleem in het peloton kunnen terugkeren en daarna de wedstrijd kleuren.
De Taaienberg dus. Bij aanvang van deze beklimming had de kopgroep 2'30" voorsprong op het peloton. Daar maakte vooral Garmin-Cervélo tempo, ook al hadden ze met Vanmarcke een mannetje mee voorin. Diezelfde Vanmarcke maakte ondanks een lekke voorband toch een goede indruk op de Taaienberg. Hij zou na de beklimming een nieuw wiel krijgen van de neutrale wagen. Na de Taaienberg bestond de kopgroep nog uit zes man. King en Kuschynski hadden de andere jongens moeten lossen. In het peloton trok wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin-Cervélo) de kar op de Taaienberg. Het hele speelveld werd uiteen geslagen. Er ontstond een groepje met daarin Heinrich Haussler, ploegmaat van Hushovd die zelf uiteindelijk de boot zou missen. In dit groepje dat de koplopers het dichtst op de hielen zat waren ook Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en Nederlands kampioen Niki Terpstra (QuickStep) aanwezig. Vanuit de achtergrond kwam Cancellara opzetten. Het begin van een spectaculaire remonte.
Op de Paterberg wederom een sterke Sep Vanmarcke. Hij liet zijn medevluchters makkelijk achter zich en ging er alleen vandoor. De volgende helling op het traject was de Oude Kwaremont. Cancellara zette op indrukwekkende wijze zijn tocht verder en pikte aan bij een groepje met onder meer Bram Tankink (Rabobank). O'Grady liet zich uitzakken om zijn Zwitserse kopman te kunnen bijstaan. Zonder instructies uit de oortjes, gewoon op eigen initiatief. "Door ervaring" zei de Australiër achteraf.
Vanmarcke werd op 25 km van de streep ingelopen door het groepje Roelandts-Haussler. Even later kwamen Cancellara en co aansluiten. Bram Tankink demarreerde op 17 km van Harelbeke. Cancellara sprong naar de Nederlander toe en trok meteen door. Tankink kon zelfs niet proberen zijn wagonnetje aan te haken, want hij kreeg krampen. Maar laten we eerlijk wezen, meegaan met een losgeslagen Cancellara zou er toch niet hebben ingezeten. Solo triomfeerde Spartacus na 200 km wedstrijd en volgt zichzelf op. Wat hij vandaag liet zien belooft voor de Ronde van Vlaanderen. Vorig jaar was Cancellara de sterkste in zowel de E3, de Ronde als Parijs-Roubaix. Zoals het er nu naar uitziet lijkt hij in staat dat kunstje nog een over te doen. Zijn dichtste achtervolgers strandden op 1 minuut vandaag. Het spurtje voor de tweede plaats werd gewonnen door Jürgen Roelandts voor Vladimir Gusev (Katusha). Vanmarcke viel na een knappe race, net naast het podium.
Goss pakt de bloemen in atypische Milaan - Sanremo
Onder een stralend lentezonnetje presenteerden 198 renners zich even voor tien uur in Milaan voor de start van de Italiaanse klassieker Milaan - Sanremo ofwel La Primavera. Voor de start werd een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de aardbeving en tsunami die Japan vorige week teisterde. De Japanse kampioen Takashi Miyazawa kon zijn tranen niet bedwingen. Na de blijk van medeleven trok het peloton zich op gang voor een tocht van 298km met onderweg zeven hellingen.
Al na 10km vormde zich een kopgroep van vier man. Daarbij één Belg: Nico Sijmens (Cofidis). Zijn metgezellen waren hardrijder Mikhail Ignatiev (Katusha), Alessandro De Marchi (Androni Giocattoli) en jawel de Japanse kampioen Miyazawa (Farnese Vini). Ze reden een voorsprong bijeen van 14 minuten. Vanaf dan begon die stelselmatig te slinken. Tijdens de beklimming van Le Manie, de tweede helling van de dag, haakten Sijmens en zijn Japanse collega af. Op de top hielden koplopers Ignatiev en De Marchi net iets minder dan twee minuten over op het peloton.
Hoewel het weer er bij de start prachtig uitzag, hadden de wolken zich toch bijeengepakt en door regenval lag de afdaling van Le Manie er glad bij. En dat eiste zijn tol. Vooraan verloor De Marchi het wiel van Ignatiev. De Rus zou hem op het vlakke stuk nadien opwachten. Ook in het peloton verliep het dalen moeizaam. Oscar Freire (Rabobank), winnaar van vorig jaar, ging uit de bocht in de afdaling. Het kostte de Spanjaard enige tijd om zich met een nieuwe fiets weer op gang te trekken. De afdaling van Le Manie zorgde voor grote verbrokkeling en een omvangrijke groep van maar liefst 42 renners kon zich afscheiden. Enkele grote namen hadden de boot gemist: de gevallen Oscar Freire, Mark Cavendish en de ploegmaats Tyler Farrar en Thor Hushovd (Garmin-Cervélo). Ignatiev en De Marchi wachtten de achtervolgers op en zo kregen we een kopgroep van 44 man. Daarbij zaten onder andere volgende renners: Alessandro Ballan (BMC), Tom Boonen (QuickStep), Fabian Cancellara (Team Leopard), Philippe Gilbert (Omega Pharma - Lotto), Matthew Goss (HTC-Highroad), André Greipel (Omega Pharma - Lotto), Heinrich Haussler (Garmin-Cervélo), Leif Hoste (Katusha), Vincenzo Nibali (Liquigas), Alessandro Petacchi (Lampre), Filippo Pozzato (Katusha), Jürgen Roelandts (Omega Pharma - Lotto), Peter Sagan (Liquigas) en Greg Van Avermaet (BMC).
De vraag was wie er in het peloton nog zou rijden. Farrar en Hushovd hadden Haussler voorin. HTC had net al een inspanning moeten leveren om Cavendish na oponthoud terug te brengen én Goss zat in de kopgroep. De wat kleinere ploegen trokken dan maar aan de kar en uiteindelijk ook Rabobank. Freire zou zijn vierde Primavera kunnen winnen. De achterstand bleef lange tijd hangen op twee minuten.
Op de Cipressa stak Valerio Agnoli (Liquigas) vooraan het vuur aan de lont. Ver reikte zijn uitval niet. Dan volgde een prik van Yoann Offredo (FDJ). De poging van Yaroslav Popovich (Radio Shack) was de meest succesvolle. Van Avermaet deed de aanval van de Oekraïner teniet en bracht het gros van de groep terug. Vanuit het peloton waagde Michele Scarponi (Lampre) de sprong naar voor. De Italiaan zou een kloof van één minuut moeten overbruggen. Zou dat lukken?
In het tussenstuk tussen de Cipressa en de Poggio reden vier renners weg: Greg Van Avermaet, Stuart O'Grady (Team Leopard), Steve Chainel en Yoann Offredo (beiden van FDJ). Hoewel Roelandts en Greipel zich afbeulden voor Gilbert konden ze het viertal niet bijbenen. Scarponi daarentegen slaagde wel in zijn opzet. Enkele kilometers voor het oprijden van de Poggio kon hij zijn wagonnetje aanhaken bij de groep Boonen-Gilbert. Bij het aanvatten van die Poggio bedroeg de voorsprong van de koplopers een halve minuut. Al snel viel het stil en Van Avermaet plaatste een demarrage. Solo bereikte hij de top. Maar zijn voorsprong bedroeg slechts zo'n 10 seconden. O'Grady gaf in de afdaling alles om zijn kopman Cancellara terug te brengen. Ook Nibali smeet zich naar beneden. De onfortuinlijke Van Avermaet werd dan ook vlak na de afdaling van de Poggio gevat.
De Poggio had slachtoffers geëist, waaronder Boonen. Nog een achttal renners zou strijden voor de overwinning. In de straten van Sanremo moesten nog iets meer dan drie kilometer worden afgelegd. Philippe Gilbert besloot te demarreren. Pozzato reed het gat dicht en zoals op het WK van vorig jaar hield Pipo ook nu de benen stil in plaats van mee te werken. Na een ultieme uitval van Offredo wachtte een spurt. Daarin was de Tasmaniër Matthew Goss de sterkste. Cancellara strandde aan het wiel. Gilbert mocht mee op het podium.
Een nieuwigheid in het wielerpeloton dit jaar: vanaf dit seizoen is het verboden met 'oortjes' te rijden in wedstrijden die niet behoren tot de World Tour. Door de oortjes zijn de renners verbonden met de volgwagen. De UCI schafte het gebruik van deze communicatieapparatuur af om te verhinderen dat het wedstrijdverloop te veel wordt bepaald vanuit de volgwagen.
Zaterdag is het Belgische wielerseizoen van start gegaan met de Omloop Het Nieuwsblad, maar het wielercircus is al enkele weken geleden in gang geschoten. Zo was er in januari al de Tour Down Under in Australië. Het seizoensbegin speelt zich sinds enkele jaren ook af in het Midden-Oosten. Mannen als Tom Boonen en Fabian Cancellara maalden al heel wat kilometers in de woestijn van Qatar en nadien volgde de Ronde van Oman. Tijdens al deze wedstrijden, behalve Tour Down Under (World Tour), moest zonder oortjes worden gereden. In Qatar en Oman hielden de renners zich aan de afspraak. Dit in tegenstelling tot hun collega's in de Challenge Mallorca die de eerste dag toch met de oortjes vertrokken. Op dag twee was daar al geen sprake meer van. Een protestactie in Qatar en Oman behoorde niet tot de opties volgens de renners, ze wilden organisator ASO (die ook de Tour organiseert) en de sjeiks niet tegen de borst stoten. Wel kondigde onder meer Boonen aan te willen praten met UCI-voorzitter Pat McQuaid toen die een dagje op bezoek kwam in Oman. Van dergelijk gesprek kwam echter niets in huis.
Wat brengt het op?
Volgens de UCI zou het afschaffen van de communicatie tussen renner en volgwagen het koersverloop ten goede komen. Met de oortjes zou er teveel inmenging zijn van de ploegleiders en zou er te berekend worden gekoerst. Daarmee wordt gedoeld op de ontsnappingen die telkens vanuit het peloton nauwgezet worden gecontroleerd en dan tegen de finale, als de toppers en favorieten in actie moeten komen, worden ingerekend. Of de massasprinten waar bijna tot op de meter wordt bepaald wanneer het peloton de vluchters zal inlopen. Met de oortjes kan men ook sneller doorgeven wie mee is in een ontsnapping. Zonder oortjes moet worden gewacht tot de wedstrijdjury namen en tijden doorgeeft.
Hoewel de UCI dus hoopte op spannendere wedstrijden was dat tot nu toe niet echt gelukt. In Qatar bijvoorbeeld konden de vluchters telkens mooi worden gegrepen en eindigden alle ritten op een massasprint. Ook in Mallorca mochten de sprinters feesten. Zo won Tyler Farrar zowel de eerste rit, met oortjes, als de tweede, zonder. Een tweet van Andy Schleck, die meereed in Mallorca, illustreert dat het oortjesverbod volgens hem niet veel opbrengt: First race 2011 done without radios well it really made a difference! Not! Bunch sprint. Tot vorige week had het afschaffen van de oortjes dus nog geen verandering gebracht in het koersverloop.
Na het openingsweekend daarentegen kan men misschien van mening veranderen. In de Omloop Het Nieuwsblad wachtte Sebastian Langeveld op achtervolger Juan Antonio Flecha. De Spanjaard was genaderd tot op 13", maar leek op dat moment te breken. Met de oortjes in zou de ploegleider dat aan zijn renner hebben kunnen melden. Nu streden Flecha en Langveld samen voor de overwinning waardoor de Omloop een spannende ontknoping kreeg.
Hoe de oortjes een leven redden
Wat zijn nu de nadelen van een oortjesverbod? Via de oortjes kunnen de renners meedelen dat ze pech hebben. Zo kan in de volgwagen worden geanticipeerd door het juiste wiel klaar te houden of weet de mecanicien al wiens reservefiets hij eventueel van het dak moet halen. Er kunnen ook richtlijnen worden gegeven over gevaarlijke passages op het parcours. En met het communicatiesysteem kunnen levens worden gered. Herinnert u zich nog de Giro van 2009? Pedro Horillo viel toen tijdens een afdaling tientallen meters diep in een ravijn. Jos Van Emden, zijn ploegmaat bij Rabobank, merkte een fiets op aan de kant van de weg en realiseerde zich dat het die van Horillo was. Doordat zowel Horillo als Van Emden ver achterin de koers reden was er niemand die het ongeval had zien gebeuren. Dankzij zijn communicatieapparatuur slaagde Van Emden er in de ploegwagen te verwittigen waarop onmiddellijk een reddingsoperatie van start kon gaan. Dat redde het leven van Horillo.
Daags na de Omloop Het Nieuwsblad stond Kuurne-Brussel-Kuurne op het programma. Acht hellingen lagen de renners te wachten en twee plaatselijke ronden in Kuurne. Gelukkig waren de weersomstandigheden veel beter dan het hondenweer van vorig jaar.
Er was een verrassende wending van het koersverloop in deze Kuurne-Brussel-Kuurne. Vijf renners slaagden er in weg te rijden van het peloton: Edwig Cammaerts (Landbouwkrediet), Arnaud Coyot (Saur-Sojasun), Ramunas Navardauskas (Garmin-Cervélo), Andrew Fenn (An Post-Sean Kelly) en Arnoud Van Groen (Veranda's Willems). Fenn kon het tempo van zijn medevluchters niet aan en moest lossen. Dat kwam de Brit nog goed uit. De vier koplopers reden aan een overweg immers door het rode licht en werden onmiddellijk uit de wedstrijd gezet. Gevolg: Fenn fietste ineens aan de leiding. Hij zou het gezelschap krijgen van Sander Armee (Topsport Vlaanderen) en Mathieu Ladagnous (La Française des Jeux). De Fransman ging gisteren ook al mee in een ontsnapping.
Op de Kruisberg was Fenn er aan voor de moeite. Juan Antonio Flecha (Team Sky) daarentegen reed heel wat vinniger over deze helling. Blijkbaar was hij goed gerecupereerd van de Omloop. In de aanloop naar de Oude Kwaremont ging Belgisch kampioen Stijn Devolder (Vacansoleil) tegen de vlakte. Hij zou dus niet mee kunnen strijden in het peloton. Flecha was op de Kwaremont weer in de voorste gelederen te vinden. Samen met Tom Boonen (QuickStep) kon hij een kloofje slaan. Twee man sloten bij hen aan: Mirko Selvaggi (Vacansoleil) en Ian Stannard, een ploegmaat van Flecha. Het kopduo Ladagnous en Armee hadden op dat moment nog anderhalve minuut voorsprong. Het viertal met Boonen en Flecha zou hen niet inlopen, na enkele kilometers werden ze immers gegrepen door het peloton. Frans kampioen Thomas Voeckler (Europcar) waagde zijn kans op de Côte de Trieu. Maxime Vantomme (Katusha) pikte zijn wagonnetje aan. Vijf renners zouden na de Trieu naar de twee toe rijden: Sergei Lagutin (Vacansoleil), Sébastien Minard (AG2R), Mathew Hayman (Team Sky), Martin Velits (HTC-Highroad) en de Belg Jürgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) die ook in de Omloop ten strijde trok. Deze zeven haalden Ladagnous en Armee bij op zestig kilometer van de meet.
Het eerste pelotonnetjes volgde op anderhalve minuut. Daarin organiseerde vooral QuickStep de achtervolging. Een tweede groep met daarbij Stijn Devolder, Greg Van Avermaet (BMC) en Tyler Farrar (Garmin-Cervélo) kon op Nokereberg de aansluiting maken. De leiders werden gegrepen op iets meer dan dertig kilometer van de aankomst.
Lars Bak (HTC-Highroad) waagde zijn kans. De Deen ging alleen de eerste van twee plaatselijke ronden in. In die ronde zou hij echter worden bijgehaald door drie man: Jimmy Engoulvent (Saur-Sojasun), Sébastien Hinault (AG2R) en Alessandro Proni (Acqua e Sapone). Engoulvent plaatste een demarrage op zes kilometer van de meet. Het peloton zat toen al op de hielen van de koplopers. Boonen maakte de sprong vanuit het peloton naar Engoulvent. De twee hielden het uit tot op twee kilometer voor de streep. Het zou een sprint worden.
De mannen van Sky bereidden de sprint voor. Edvald Boasson Hagen loste Juan Antonio Flecha af op 300 meter. Te vroeg om zelf voor de overwinning te gaan. Het was ploegmaat Christopher Sutton die het afmaakte voor het Britse team. Yauheni Hutarovich (La Française des Jeux) finishte op de tweede plaats, voor André Greipel (Omega Pharma-Lotto). Jonas Vangenechten (Wallonie Bruxelles) was eerste Belg. Hij eindigde op de vijfde plaats.
Het Belgische openingsweekend zit er op zonder Belgische winnaar. Gisteren trok de Nederlander Sebastian Langeveld (Rabobank) aan het langste eind en vandaag de Australiër Christopher Sutton. In elk geval waren het mooie wedstrijden. Dankzij het oortjesverbod?
Langeveld wint Omloop met enkele centimeters voorsprong
Omstreeks half twaalf deze middag werd op het Gentse Sint-Pietersplein het Belgische wielerseizoen op gang geschoten. Het peloton vertrok voor een tocht 203 km, met negen hellingen en drie passages langs de Haaghoek. Alle renners verschenen aan de start zonder oortjes.
Al gauw ontstond een kopgroep van acht man met daarbij drie Belgen: Steven Caethoven (Veranda's Willems), Sébastien Delfosse (Landbouwkrediet) en Steven Van Vooren (Topsport Vlaanderen). De vijf anderen waren: Sébastien Chavanel (Europcar), Mathieu Ladagnous (La Française des Jeux), Aleksejs Saramontis (Cofidis), Bram Schmitz (Veranda's Willems) en Ronan Van Zandbeek (Skil-Shimano). Deze acht reden een maximale voorsprong van acht minuten bij elkaar.
Op de kasseien van de Donderij was het peloton genaderd tot op één minuut. Tom Boonen (QuickStep) testte er even de benen en gaf een goede indruk. Hij toonde zich eveneens op de Taaienberg door lange tijd het tempo te bepalen, maar een aanval kwam er niet. Verbrokkeling was er des te meer. Onder de gelosten Belgisch kampioen Stijn Devolder (Vacansoleil), Bernhard Eisel (HTC-Highroad) en Edvald Boasson Hagen (Team Sky). Vooraan hadden de hellingen en kasseistroken eveneens hun tol geëist. Er bleven nog drie renners over: Schmitz, Saramontis en Ladagnous. Op de Eikenberg kwam er echter een einde aan hun verhaal.
De Nederlander Sebastian Langeveld (Rabobank) reed weg op diezelfde Eikenberg. Dit was de zesde helling van de dag en lag op iets meer dan 50 km van de finish. Niemand ging mee met Langeveld, hij begon dus aan een lange solotocht. In het kleine pelotonnetje achter hem zaten favorieten als Tom Boonen, Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) en wereldkampioen Thor Hushovd (Garmin-Cervélo). Ondanks verwoede inspanningen kon Devolder niet meer uit de achtergrond terugkeren. Boasson Hagen slaagde daar wel in.
Philippe Gilbert zette zich aan kop op de kasseien van de Holleweg, maar van een demarrage was geen sprake. Yoann Offredo (La Française des Jeux) waagde wel zijn kans en zou vier man in zijn zog meekrijgen: John Degenkolb (HTC-Highroad), Mathew Hayman (Team Sky), Martijn Maaskant (Garmin-Cervélo) en Manuel Quinziato (BMC). Juan Antonio Flecha (Team Sky), de laureaat van vorig jaar, reed van Boonen en co weg tijdens de derde passage van de Haaghoek. Samen met Lars Boom (Rabobank), Luca Paolini (Katusha), Niki Terpstra (QuickStep) en de Belgen Jurgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto) en Frédéric Amorison (Landbouwkrediet) vond Flecha aansluiting bij de vijf. Ze hadden iets meer dan 40" achterstand op Langeveld.
In de groep van Boonen en Gilbert begon men te twijfelen. Er werd niet meer doorgereden en zo zat voor hen de wedstrijd er op. Ook in de groep van Flecha liep het niet van een leien dakje. De Spanjaard viel daarom aan op de Paddestraat, een kasseistrook van 2300 meter. Even leek het alsof Roelandts zou kunnen volgen, maar het tempo van Flecha lag te hoog. Hij bleef doorzetten en kwam langzaam dichter bij zijn ex-ploegmaat Langeveld. Na de kasseien van de Lange Munte was Flecha genaderd tot op 13". Het leek alsof hij het gat in een mum van tijd zou toerijden, maar hij bleef op dezelfde afstand hangen. Zou Flecha breken? Langeveld hield echter in. De Nederlander nam de tijd om rustig wat te eten en temporiseerde. Daardoor kon Flecha toch nog terugkomen. Dus toch een ander koersverloop door het oortjesverbod? Anders had de ploegleiding de Raborenner immers kunnen verwittigen dat Flecha op het punt stond te breken.
Maar goed. Flecha kon de aansluiting met Langeveld maken en samen reden ze Gent binnen. Op vijf kilometer van de aankomst probeerde Flecha weg te rijden van zijn medevluchter. Tevergeefs. De twee waren op weg naar een sprint op het Sint-Pietersplein. Surplacend gingen ze de slotkilometer in. Het was een bijzonder spannende spurt. Even week Langeveld af naar links waardoor Flecha niet direct naast hem kon komen. Het bleef prangend tot op de streep. Langeveld trok uiteindelijk aan het langste eind. Of Flecha vond dat de spurt van Langeveld niet fair was gelopen: "That's part of the game." Geen wrange gevoelens dus.
Hayman mocht samen met ploegmaat Flecha op het podium. Roelandts was de eerste Belg op de negende plaats. Wouter Weylandt (Team Leopard-Trek) won het sprintje van de groep met Boonen en Gilbert. Voor de verliezers van vandaag is er morgen Kuurne-Brussel-Kuurne. Kans op revanche.
Zaterdag 26 februari is het zover. Die dag gaat het Belgisch wegseizoen van start met de openingsklassieker Omloop Het Nieuwsblad. Dan mogen de laarzen de kast in, de modder en zompige weiden die het decors zijn van de cyclocross maken immers plaats voor de kronkelende wegen en heuvels van het Vlaamse landschap. Net als de voorbije jaren kan u op deze blog de verslagen lezen van de voorjaarsklassiekers. Samen met u kijk ik uit naar de exploten van onder meer Tom Boonen en Fabian Cancellara. En wat met Philippe Gilbert? Kan hij zijn eerste Ronde van Vlaanderen winnen dit jaar? Al is Vlaanderens Mooiste nog ver af, voor de toppers staat alles al in het teken van deze wedstrijd. En dankzij De Ronde, de nieuwe fictiereeks van Jan Eelen, krijgen wellicht velen onder u, net zoals ik, de smaak al te pakken. Maar goed, de Omloop bijt dus traditiegetrouw de spits af. Daags nadien volgt Kuurne-Brussel-Kuurne. Hopelijk zijn de weergoden de organisatie dit jaar wat gunstiger gezind. Door het hondenweer van vorig jaar haalden immers slechts 26 renners de finish. De Nederlander Bobbie Traksel mocht toen versteven van de kou de bloemen in ontvangst nemen. Hoe het de renners dit jaar vergaat, kan u lezen in mijn verslagen.
Het is al een grillig veldritseizoen geweest, met ups en downs voor vrijwel elke renner. De kerst- en nieuwjaarsperiode is dan ook een ideaal moment om even terug te blikken. Maar ook om vooruit te kijken naar de ontknoping in de klassementen.
In het begin van dit seizoen was het vooral wereldkampioen Zdenek Stybar die het mooie weer maakte. Het leek alsof hij klaar was dit jaar volledigte domineren. Enkele weken terug kreeg de Tsjech echter last aan zijn linkerknie. Hij volhardde echter, zo zette hij door in de modderbrij van Hamme-Zogge en deed hetzelfde in Gieten ook al zat hij in een verloren positie. Dat deed zijn knie allemaal geen goed. Op de ploegstage in het Spaanse Mojacar bleek dat Styby niet anders kon dan het rustig aan doen en voor enige tijd niet fietsen. Bye Bye, klassementen dus. Op dat moment stond Stybar aan de leiding in de GVA-trofee en de Wereldbeker. Tussen Kerst en Nieuwjaar zou de Tsjech opnieuw het veld mogen induiken.
Niels Albert kon pas met enkele weken vertraging het veldritseizoen aanvangen wegens een knieblessure. Midden oktober maakte hij zn rentree, maar de verlossende zege bleef uit tot de wereldbekercross in Koksijde. In de GVA-cross in Essen was hij op weg naar de zege, maar werd hij genekt door een lekke band in de slotronde. In de volgende wedstrijden verliep het minder vlot, zo werd hij pas 8ste in Overijse en 9de in de Scheldecross. In de WB-cross in Kalmthout maakte hij wel weer een sterke indruk totdat hij in de tweede helft in de modder vastraakte en daarna niet meer meedeed voor de hoofdprijs.
Tussen het jonge geweld is er ook nog altijd Sven Nys. De Balenaar bewijst dat hij nog lang niet heeft afgedaan. Verre van zelfs. In het begin van het seizoen liep het nochtans niet van een leien dakje. Ondertussen heeft hij echter al tien overwinningen op de teller staan.
De Grote Vier
Nys, Stybar en Albert worden bestempeld als de grote drie. Volgens Kevin Pauwels mag er echter vanaf dit seizoen worden gesproken over de grote vier. De Kempenaar rijdt alvast een heel regelmatig seizoen en kon al goed tred houden met de groten. In totaal stond hij al twaalf keer mee op het podium. Eén keer stond hij zelf op het hoogste schavotje: hij won de GVA-cross in Hasselt. In Asper-Gavere was hij er ook dicht bij, maar daar deed Nys professioneel de deur dicht. Dit seizoen heeft Kevin Pauwels alvast een grote stap vooruit gezet.
En de grote drie mogen zich aan nog meer tegenstand verwachten. Van Tom Meeusen bijvoorbeeld. Deze jongeling doet het alvast heel goed. Hij sleepte al een zege in de Superprestige in de wacht in Gieten. Daar trok hij naar de meet met Sven Nys, maar die verloor bij het uitgaan van de laatste bocht zijn pedaal en kon dus niet meestrijden voor de overwinning. Nys was er toen van overtuigd dat hij had kunnen winnen. In de Wereldbekercross in Kalmthout klopte de jonge Meeusen Sven Nys echter zuiver op de graat in de sprint. Nadat hij vorig jaar al derde was op het BK in het besneeuwde Hamme-Zogge, won hij nu dus op het sneeuwtapijt in Kalmthout. Op gladde en besneeuwde parcours voelt Meeusen zich blijkbaar in zijn sas. Een man dus om de komende weken in de gaten te blijven houden.
Pech onderweg
Wat pech betreft hebben zich al enkele opmerkelijke taferelen afgespeeld dit seizoen. Sven Nys speelde daar ongewild de hoofdrol in. In Niel reed Sven Nys de materiaalpost binnen, maar tot zijn en ieders verbazing stond er geen mecanicien klaar met een nieuwe fiets. Gelukkig schoot iemand uit het kamp van Sven Vanthourenhout hem ter hulp. Enige tijd later volgde in Gieten het pedaalincident. In de Scheldecross had Nys dan weer problemen met de ketting waardoor hij Radomir Simunek moest laten gaan. Ook Niels Albert kende zijn portie pech door, zoals gezegd,in de slotronde in Essen lek te rijden toen hij solo op weg was naar de overwinning. Bart Wellens bezeerde dan weer zijn nek op het spiegelgladde parcours in Gieten.
Klassementen
In de Superprestige staan er nog drie manches op de agenda: Diegem, Hoogstraten en Middelkerke. Op dit moment staat Sven Nys aan de leiding. Als hij de eerste positie kan vasthouden zou hij voor de 10de keer dit eindklassement winnen. Kevin Pauwels staat tweede, met twaalf punten achterstand. De jonge Kempenaar staat dan weer aan de leiding in de GVA-trofee. Pauwels kwam aan de leiding na het uitvallen van Stybar. Zijn voorsprong op Nys is echter al geslonken van 17 naar tien punten. Het wordt dus afwachten of Pauwels zijn eerste klassement zal kunnen binnenrijven dit jaar. De verschillen in punten zijn groter in de GVA dan in de Superprestige waardoor de voorsprong logischerwijs snel kleiner kan worden. Er zijn nog vier wedstrijden te gaan: Loenhout, Baal, Lille en Oostmalle.
Niels Albert staat momenteel op kop in de Wereldbeker. Ook hier is Kevin Pauwels tweede. Albert heeft echter een voorsprong van 49 punten, maar door zijn onregelmatige seizoen valt het nog maar af te wachten of hij die voorsprong kan vasthouden.
Er staat ons vast en zeker nog heel wat moois te wachten in dit tot nu toe zeer afwisselende seizoen.
De Ronde van Lombardije ging dit jaar van start in Milaan. 260 km verderop, in Como, lag de aankomst. Onze landgenoot Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) behoorde tot de favorieten, zeker nadat hij enkele dagen terug de Ronde van Piemonte nog op zijn naam schreef.
Onder een grauw wolkendek kozen zes renners het hazenpad: Michael Albasini (Columbia), Diego Caccia (ISD), Kjell Carlström (Sky), Mauro Da Dalto (Lampre), Tony Gallopin (Cofidis) en Gianluca Mirenda (ISD). Hun voorsprong liep op tot acht minuten. Op 100 km van de meet was hun voorgift echter reeds onder de vijf minuten gezakt. In het peloton werd het merendeel van het werk opgeknapt door de mannen van Omega Pharma-Lotto, waaronder Christophe Brandt. De 33-jarige Waal kondigde aan dat het zijn laatste koers was.
In de loop van de wedstrijd begon het te regenen. Dat zorgde voor spekgladde wegen wat het gevaarlijk maakte in de afdalingen. Een motor van de RAI ging tegen de vlakte. Gallopin reed ertegenaan en kon niet meer weerkeren naar de leiders. Ook Mirenda viel letterlijk weg uit de kopgroep.
Op minder dan 70 km van de streep bleven nog drie koplopers over: Albasini, Carlström en Caccia. Da Dalto kon hun tempo niet meer aan. Carlström was de volgende in de rij. Hij loste tijdens de beklimming van de Madonna del Ghisallo. Caccia zou hetzelfde lot ondergaan. Albasini zong het dus het langste uit.
In het peloton werden enkele demarrages geplaatst. Vladimir Gusev (Katusha) opende de debatten. Angel Madrazo (Caisse dEpargne) en Giovanni Visconti (ISD) waagden eveneens hun kans.
Op de Colomna di Sormano gingen Gusev, Madrazo en Visconti op en over Albasini. Hun voorsprong op de groep met de favorieten bedroeg iets meer dan een halve minuut. Bauke Mollema (Rabobank) zou de sprong wagen naar de leiders toe en hen achterlaten. Alweer een andere situatie dus. In de achtergrond was Vincenzo Nibali (Liquigas) zeer actief. Wegrijden deed de Vueltawinnaar echter niet. Het effect was wel dat het groepje fel uitgedund was. Philippe Gilbert was in elk geval goed mee.
In de afdaling kreeg Mollema het gezelschap van Nibali, Gilbert en Pablo Lastras (Caisse dEpargne). Nibali zou echter vallen op het natte wegdek en uit de kopgroep verdwijnen. Zijn landgenoot Michele Scarponi (Androni GiocatolliDiquigiovanni) zou zijn plaats innemen. Op 26 km was Gilbert van de anderen weggereden in de afdaling. Even leek het alsof hij aan een solo richting finish was begonnen, maar Scarponi keerde terug. Het groepje met Nibali volgde op ongeveer een minuut.
De zege was dus voor Scarponi of Gilbert. De Belg kon zichzelf opvolgen. Er volgde nog een laatste klim: de San Fermodella Battaglia. Gilbert plaatste daar de beslissende demarrage. In de slotkilometer wees Gilbert naar het nummerplaatje op zijn fiets: 1. Dit gebaar deed de tv-commentatoren, en waarschijnlijk ook menig kijker, even vrezen voor een lekke band. Gelukkig was er dus niets aan de hand.
Omstreeks één uur 's nachts Belgische tijd ging in het Australische Melbourne de wegrit voor de mannen elite van start. Voor het eerst in de geschiedenis werd niet vertrokken vanop het lokale circuit. Eerst stond er een tocht van 85 km op het programma richting Geelong. Daar zouden elf plaatselijke ronden worden afgelegd. De Belg Philippe Gilbert vertrok als absolute topfavoriet.
Vanaf de officiële start vlogen enkele renners erin. De eerste ontsnapping van de dag was dan ook snel beklonken. Deze bestond uit vijf man: Brammeier (Ier), Elammoury (Marokkaan), Kvachuk (Oekraïner), Tamayo (Colombiaan) en Rodriguez (Venezolaan). De Serviër Hasanovic trachtte naar de leiders toe te rijden, maar dat lukte niet. Hasanovic zou lange tijd tussen de kop en het peloton inrijden. Het peloton begon namelijk heel gezapig aan de eerste tientallen kilometers van dit WK. Terwijl de koplopers een gemiddelde van 50 km per uur haalden, bedroeg dat in het grote pak lange tijd nog geen 30 per uur.
De voorsprong van de kopgroep liep op tot 23'30". Dat is ongeveer de tijd van een plaatselijke ronde waardoor het gevaar bestond dat het peloton gedubbeld zou worden. Voor de Belgen het sein om toch wat vaart in het peloton te krijgen. Frederik Willems was de eerste pion die werd ingezet. Wegkapitein Mario Aerts droeg ook zijn steentje bij om het gat wat minder omvangrijk te maken. Veel hulp kregen onze landgenoten niet. De Italianen waren niet te bespeuren op kop van het peloton. Spanje zette wel even een mannetje in, maar het was vooral de VS met tijdrijder David Zabriskie die een handje toe kwam steken.
Exact 21'30" na de koplopers begon het peloton aan het circuit in Geelong. Aangezien het kwintet het peloton letterlijk op de hielen zat, mochten er enkel neutrale wagens het peloton volgen.
In de tweede ronde loste Elammoury voorin. Nog vier koplopers dus. De Belgen maakten een goede indruk op de twee hellingen op het plaatselijke parcours. Willems en Kevin De Weert maakten tempo. Daardoor ontstond er een breuk. In de volgende ronde voltrok zich hetzelfde ritueel, dit keer onder impuls van Aerts. De leiders hadden nog steeds een voorsprong van meer dan tien minuten.
In ronde vijf verschenen de Italianen in de voorposten van het peloton. De Spanjaarden volgden dat voorbeeld in de volgende ronde. Op de Challambra Crescent demarreerde de Italiaan Matteo Tosatto. In zijn zog keerden een dertigtal man terug. Daarbij waren vier Belgen: Philippe Gilbert, Leif Hoste, Jürgen Roelandts en Greg Van Avermaet. Andere namen uit het groepje: Vincenzo Nibali, Tony Martin, Edvald Boasson Hagen, Lars Boom, André Greipel, Koos Moerenhout, Filippo Pozzato en Cadel Evans. Björn Leukemans en Oscar Freire waren twee van de grote afwezigen.
Kvachuk liet zijn drie medevluchters achter in de zevende ronde. Na hem volgde Tamayo en even verderop het duo Brammeier en Rodriguez. Achter hen volgde het groepje met Gilbert. Roelandts loste, er bleven dus nog drie Belgen over. De groep Freire volgde op 45". Luis Leon Sanchez was degene die tempo maakte om de kloof te dichten.
Mark Cavendish gaf er in de achtste ronde de brui aan. Vooraf werd er openlijk getwijfeld aan de capaciteiten van de Brit om in Australië de titel in de wacht te slepen. Bij het ingaan van de negende ronde moest Van Avermaet een lekke achterband laten wisselen. Hij viel dus weg uit de groep Gilbert. Enkel Hoste kon de kopman nog bijstaan. In de groep Freire, waar ook Tyler Farrar en Thor Hushovd bijzaten, stak Rusland een handje toe. Op de Challambra Crescent was er een Italiaanse duoaanval van Nibali en Visconti. Gilbert en Pozzato sloten aan. De laatste koploper, Kvachuk, werd gerepen. Gilbert leek dus in de tang te zitten bij drie Italianen, maar er kwamen nog anderen bij. Evans en Moerenhout bijvoorbeeld.
Op de tweede helling ging Nibali er weer vandoor. Hij kreeg het gezelschap van Moerenhout, Visconti, Serpa en Sorensen. Alweer een kwintet op kop dus. De groep Gilbert zou ingelopen worden door de groep Freire. Zo zaten Hoste en Van Avermaet weer bij hun kopman. Farrar was ondertussen gelost uit de groep Freire.
Van Avermaet verrichte superwerk. Zowel op Challambra Crescent als de tweede helling maakte hij tempo waardoor de vluchters werden gegrepen. Het teken voor Leukemans om zijn slag te slaan. De eerste die in zijn zog volgde was...Philippe Gilbert. Pozzato ging met hen mee. Kolobnev, Terpstra en Evans pikten ook hun wagonnetje aan. Pozzato besliste niet mee te werken. De vlucht was dan ook geen lang leven beschoren.
Fabian Cancellara zou geen dubbelslag slaan. Bij het ingaan van de laatste ronde had hij een achterstand van 40". De slotronde begon met een krachttoer van Bruseghin. Van Avermaet loste hem af. Op Challambra Crescent demarreerde Van Avermaet. Gilbert ging er op en erover. Leukemans, Evans, Kolobnev, Fränk Schleck, Martens, Breschel en Moerenhout volgden op de top op 14" van Gilbert. Even zag het er goed uit voor de Belg, maar in de laatste drie kilometer werd hij gegrepen. Het zou een sprint worden.
Die werd overtuigend gewonnen door de Noor Thor Hushovd. De Deen Matti Breschel en de Australiër Allan Davis vervolledigden het podium. Van Avermaet werd knap vijfde. Gilbert werd 18de.
WK Wielrennen 2010: Het WK dat Gilbert niet mag verliezen
Dit jaar vinden de wereldkampioenschappen wielrennen op de weg voor beloften en profs plaats in Geelong, Australië.Het hoogtepunt wordt zondag 3 oktober wanneer de mannen elite de wegrit rijden.In deze categorie hebben de Belgen de torenhoge favoriet in hun rangen: Philippe Gilbert.
Het WK wordt voor het eerst Down Under betwist.Geelongligt in het zuidoosten van Australië, in de deelstaat Victoria. Het is er acht uur later dan bij ons. Een trip naar het land van kangoeroes en didgeridoos betekentdus eenjetlag.Daarom vertrokken de rennersenkele dagen eerder dan gewoonlijk om zo rustig aan het uurverschil te kunnen wennen.
Op zondag 19 september reisden bondscoach Carlo Bomans, de beloften en vrouwen af naar Australië. Net als Mario Aerts. De andere profs volgden later. Onze kopman Philippe Gilbert vertrok daags na de Vuelta. Op woensdag was het dan de beurt aan de overige zeven eliterenners.
Het parcours
Melbourne is de startplaats van de wegrit voor mannen. Van daaruit wacht de renners een tocht van 85 km naar het plaatselijke circuit in Geelong. Daar moeten elf ronden van 15,9 km worden afgelegd. In totaal bedraagt de afstand 262,7km.
De weg van Melbourne naar Geelong mag normalerwijze niet voor problemen zorgen. Het is nog maar het begin van de wedstrijd en het stukis volledig vlak. De wind kan echter een spelbreker zijn. Er is kans dat er een sterke zijwind staat en dat er waaiers worden getrokken. De boodschap is dus: vooraan zitten! Het valt echter af te betwijfelen dat er een team is dat daar de koers al wil openbreken.
Het parcours in Geelong is pittig. Er liggen twee hellingen op. De eerste is de Challambra Crescent die slechts één kilometer lang is, maar waarvan hetgemiddelde stijgingspercentage wel 8% bedraagt. Tegen de top is er zelfs een stuk van 13%. 3,6 km verder ligt de tweede hindernis. Daar gaat het 700 meter bergop. Deze tweede helling, die geen naam heeft, is niet zo lastig als de eerste. Doordat ze zo dicht op elkaar volgen en er elf ronden gereden worden zal het echter wel in de benen kruipen.Ook de laatste hectometers van de plaatselijke ronde zijn in stijgende lijn.
De Belgen: Gilbert als grote troef
België mocht negen renners Down Under sturen. Onze absolute kopman is Philippe Gilbert. Na zijn uitmuntende prestatie in de Vuelta, waar hij twee ritzeges wegkaapte en vijf dagen de rode leiderstruidroeg, is hij nu meer dan ooit topfavoriet.De Belg duikt in zo goed als alle pronostieken op. Daardoor, en door het feit dat hij duidelijk in topconditie verkeert, is dit het WK geworden dat Gilbert niet mag verliezen.
Phil wordt in elk geval bijgestaan door een, op papier toch, sterk team. Om te beginnen is er Björn Leukemans. Hij zegt zich volledig in te willen zetten voor Gilbert. Wel voegt Leukemans er aan toe eventueel zijn eigen kans te gaan als de omstandigheden dat mogelijk maken. De renner van Vacansoleil liet de laatste weken zien goed in vorm te zijn. Zo plaatste hij een demarrage in Parijs-Brussel en eindigde hij zesde in de Grote Prijs van Wallonië.
Mario Aerts wordt beschouwd als wegkapitein, een belangrijke functie op een WK waar geen oortjes mogen worden gebruikt. Volgens Bomans wordt dat een cruciaal aspect in de wedstrijd. De bondscoach ziet Aerts als zijn verlengde in het peloton.
Naast Aerts krijgt Gilbert nog vier ploegmaten van Omega Pharma-Lotto mee. Jan Bakelants is één van hen, hij verkeert duidelijk in goede doen, want werd in de Vuelta 19de in het eindklassement. De andere mannen van Omega Pharma-Lotto zijn Greg Van Avermaet , Jürgen Roelandtsen Leif Hoste. Hoste was er in de oorspronkelijke selectie van bondscoach Bomans niet bij. Na het forfait van Devolder mocht hij echter invallen.
Frederik Willems is er ook bij in Australië. Op hem kan altijd gerekend worden om kopwerk te verrichten. Vraag maar aan Vincenzo Nibali. Kevin De weert is de negende man.
Voor de sprinters of niet?
Volgens Carlo Bomans is het parcours iets voor explosieve renners. Voor Gilbert was het ideaal geweest als de streep op de tweede helling had gelegen zegt ie. Nu ligt die dus enkele kilometers verder. Bomans vindt heteen parcours voor een type als Gilbert en minder voor iemand als Mark Cavendish.Andere snelle mannen zoals Farrar en Hushovd ziet hij als grotere kanshebbers dan The Manx Express. Doordat de aankomststrook bergop loopt is het volgens Bomans een kolfje naar de hand van Hushovd. Als andere te duchten concurrenten duidt hij Pozzato, Visconti en Nibali aan. Italianen dus. Ook het Australische team zal sterk zijn denkt Bomans.
Over het feit of pure rassprinters er op het eind nu wel of niet zullen bij zijn, zijn de meningen verdeeld. Zo werd Robbie McEwen niet in de Australische selectie opgenomen wegens een te zwaar parcours. Paolo Bettini, de Italiaanse bondscoach, liet sprinters Daniele Bennati en Alessandro Petacchithuis. Duitsland aan de andere kant rekent wel op spurtbom André Greipel.
En wat met Mark Cavendish?Kan hij meespelen voor de wereldtitel? In de Vueltatoonde hij in elk geval over goede benen te beschikken. Cav won er namelijk drie etappes. Bondscoaches Bettini en Bomans denken dat het parcours te zwaar is voor Cavendish. Vorig jaar was de Brit echter wel de snelste in Milaan-Sanremo tot grote verrassing van velen. Cavbewees zoop een lastig parcours ook zijn mannetje te kunnen staan. Een andere spurter die Milaan-Sanremo al op zijn palmares heeft staan, zelfs drie keer,is Oscar Freire. De Spanjaard kan een vierde wereldtitel veroveren. Dat zou een record zijn.Freire kan in elk geval rekenen op de hulp van mannen als Luis Leon Sanchez, Samuel Sanchez en Carlos Barredo. Cavendish daarentegen wordt op het WK maar bijgestaan door twee renners: Jeremy Hunt en hardrijder David Millar.
Noorwegen is een andere land dat maar drie renners mocht afvaardigen. Met Thor Hushovd en Edvald Boasson Hagen, twee snelle mannen, kan het op twee paarden wedden.
Spartacus strijkt neer in Australië
Fabian Cancellara hakte afgelopen dinsdag de knoop door en besliste naar Geelong te trekken. De Zwitser zal er zowel de weg- als de tijdrit rijden. Tegen de klok verdedigt hij zijn wereldtitel. In de Vuelta werd hij derde in de tijdrit na Denis Menchov en Peter Velits. Cancellara had het parcours wel veel vroeger afgelegd dan de Rus en de Slovaak. Toen Menchov en Velits aantraden was de wind helemaal gekeerd en dat speelde in hun voordeel. Toch leek Cancellara toen een mentale knak te hebben gekregen. Twee dagen later verliet hij de Vuelta. Na enkele verkwikkende dagen bij zijn familie en een geruststellende trainingssessie besliste Spartacus toch af te zakken naar Australië.
Cancellara heeft al een lang en sterk seizoen achter de rug. Hij won zowel de Ronde Van Vlaanderen als Parijs-Roubaix en in de Tour won hij de proloog en de afsluitende tijdrit. Hopelijk heeft de Zwitser nog voldoende panache in de benen om niet onopgemerkt te blijven op het WK. Het zou immers zonde zijn voor zon groot kampioen om het seizoen in mineur af te sluiten.
Italië als bondgenoot
Net als België is Italië een ander groot blok zonder sprinter. Paolo Bettini maakt in Australië zijn debuut als bondscoach. Hij volgt Franco Ballerini op die begin dit jaar overleed. In de Italiaanse selectie zitten ronkende namen als Marzio Bruseghin, Enrico Gasparotto en Vincenzo Nibali. En natuurlijk ook Filippo Pozzato. Hij is de absolute kopman. Bettini is de laatste dagen echter wat onzeker over de conditie van Pipo.
Aangezien de Italianen en Belgen er beiden baat bij hebben dat de koers hard is, aangezien ze over geen sprinter beschikken, zouden de twee landen wel eens de handen in elkaar kunnen slaan. Afwachten of ze elkaar vinden in de koers.
Het Australische publiek hoopt uiteraard op een overwinning van een landgenoot. Met Cadel Evans hebben de Aussies alvast de titelverdediger in hun ploeg. Als Evans zichzelf wil opvolgen, moet ook hij de snelle mannen kwijtspelen. Misschien dat de Belgen dus ook van het thuisland hulp krijgen om de koers open te breken.
En nu maar hopen dat we zondag mogen wakker worden met een Belg als wereldkampioen. Wie live wil zien of Philippe Gilbert wereldkampioen wordt of niet zal er zijn nachtrust moeten voor laten. Of toch tenminste vroeg opstaan om de finale te volgen.
Oud-wielrenner Laurent Fignon, pas 50, overleed op dinsdag 31 augustus aan de gevolgen van kanker. Zijn naam zal bij de meesten onmiddellijk worden geassocieerd met de Tour van 89 die hij nipt verloor. De renner met bril en paardenstaart won La Grande Boucle echter twee keer, in 1983 en 1984.
Kanker
Vorig jaar werd bij Fignon kanker vastgesteld. De Fransman toonde sindsdien heel wat vechtlust. Zo gaf hij in de afgelopen Tour nog commentaar op de Franse televisie. Zijn stem was merkbaar aangetast door de ziekte. Tijdens de drie weken verliet hij twee maal het wielercircus voor een chemobehandeling. Na afloop van de 15deetappe werd Fignon op het podium geroepen om een symbolische prijs van de strijdlust voor het leven in ontvangst te nemen uit handen van zijn vroegere rivaal Bernard Hinault. Het was een ingekaderd reuzegroot rugnummer 1.
Fignon bekende tijdens zijn loopbaan als wielrenner amfetamines en cortisone te hebben gebruikt, maar ontkende enige link met zijn ziekte.
Le Professeur
In het peloton viel Fignon op vanwege zijn aparte uiterlijk: paardenstaart en een bril. Bovendien studeerde hij nog een tijd dierengeneeskunde aan de Sorbonne. Hij kreeg dan ook al gauw de bijnaam Le Professeur.
Tijdens zijn wielercarrière was Fignon verre van een open persoonlijkheid. Hij kreeg zelfs een paar keer de Prix Citron van de journalisten als minst sympathieke renner in de Tour. Zijn ziekte had hem veranderd, zo vertelt ook José De Cauwer. De oud-bondscoach en huidig cocommentator op de VRT was in 89 ploegleider van Greg Lemond. De Cauwer zei verrast te zijn dat Fignon tijdens de Tour aan hem kwam vragen hoe het ging.
Tour
De Fransman maakte zijn profdebuut in 1982 bij de ploeg Renault. Een jaar later reed Fignon zijn eerste Tour en won. Toch was nog niet iedereen overtuigd. Zo had gele trui Pascal Simon opgegeven met een gebroken schouderblad en viervoudig Tourwinnaar Bernard Hinault was afwezig. In 1984 bevestigde Fignon echter door de Tour voor een tweede keer te winnen. Dit keer in aanwezigheid van Hinault. De Das verloor drie minuten op Fignon in de 17de rit met aankomst op Alpe dHuez. Daar legde Le Professeur de basis voor zijn tweede eindzege. Uiteindelijk zou Hinault 2de eindigen met een achterstand van 1032.
En dan is er uiteraard die onvermijdelijke Tour van 89 die Fignon op de slotdag verloor van de Amerikaan Greg Lemond. Dit met het kleinste verschil ooit, namelijk 8. Gedurende de Tour droegen beiden enkele dagen de gele trui. Fignon was echter degene die in het geel aan de afsluitende tijdrit mocht beginnen en dat met een voorsprong van 50.Het parcours liep van Versailles naar de Champs-Elysées over een afstand van 24,5km. Lemond verscheen aan de start met een aerodynamische helm en een triatlonstuur. Dat hij doorvlamde bleek uit zijn gemiddelde snelheid: 54,454 km per uur. Dat was de hoogste snelheid ooit in een tijdrit in de Tour. Fignon volgde de laatste technologische snufjes niet en deed 58 langer over zijn tijdrit. Dat betekende dat hij de Tour verloor met acht luttele secondjes. Nog steeds het kleinste verschil ooit opgetekend in het eindklassement van de Tour.
Andere resultaten
In 1989 won Fignon de Tour dus niet, maar hij had al wel de Giro op zijn naam geschreven. Vijf jaar eerder werd hij in Italië al een keer tweede. Die andere grote ronde, de Vuelta, won hij nooit. Zijn beste resultaat daar was een derde plaats in 1987.
Eén keer werd Le Professeur Frans kampioen, in 1984. Twee jaar later won hij in ons land de Waalse Pijl. Fignon was twee keer de eerste in Milaan-Sanremo, namelijk in 1988 en 1989.
Dinsdag 31 augustus overleed Laurent Fignon dan in het Parijse ziekenhuis Pitié-Salpêtrière, nog geen drie weken na zijn vijftigste verjaardag. Op 3 september werd hij gecremeerd. Zijn urne werd bijgezet op de begraafplaats Père Lachaise in Parijs.
Steekkaart Laurent Fignon
Geboortedatum: 12 augustus 1960
Datum van overlijden: 31 augustus 2010
Bijnaam: Le Professeur
Ploegen:
1982-1985: Renault - Elf
1986-1988: Système U
1989: Super U Raleigh
1990-1991: Castorama
1992: Gatorade Château dAx
1993: Gatorade - Megadrive
Belangrijkste Overwinningen:
1982: 1 etappezege Giro
1983: 1 etappezege Vuelta, 1 etappezege Tour de France, Eindzege Tour de France
1984: 1 etappezege Giro, 5 etappezeges Tour de France, Eindzege Tour de France, Frans kampioen
1986: Waalse Pijl
1987: 1 etappezege Vuelta, 1 etappezege Tour de France
1988: Milaan Sanremo
1989: Milaan Sanremo, 1 etappezege Giro, Eindzege Giro, 2 etappezeges Tour de France
