De uittocht der Belgen

tijdens de eerste weken van de oorlog.

Vanaf de eerste uren na de Duitse inval sloegen  vele  landgenoten op de vlucht voor de Duitse oorlogsmachine. De herinnering aan het barbaarse optreden van de  meedogenloze vijand in 1914 was nog aanwezig. Verantwoordelijk voor de angst was ook de Belgische regering. Toen deze een oproep deed tot alle 16- tot 35-jarigen rekruten om zich snel te begeven eerst naar West-Vlaanderen en naar Frankrijk om het vaderland te verdedigen, sloegen velen op de vlucht.  Zeven duizend burgers met Duitse of Oostenrijkse nationaliteit die in België verbleven en andere personen die verdacht waren volgens de Staatsveiligheid werden aangehouden en weggevoerd naar kampen in Frankrijk. Talrijke politieke, sociale en economische leiders verlieten hun woonplaats. Dat veroorzaakte paniek en een exodus begon. In de chaos werden alle mogelijke vervoermiddelen ingezet. 
De stoffige wegen waren overvol met grote zwaar geladen auto’s, maar ook met autobussen, vrachtwagens, brandweerwagens, ziekenwagens, boerenkarren, stootkarren , fietsen, alsook met ontelbare mensen met valies en rugzak die gewoon te voet gingen. Terwijl zowat twee miljoen Belgen met tonnen bezittingen als bagage naar het Westen of het Zuiden wilden, moesten de militaire voertuigen naar het Oosten waar het front was. De Duitse vliegtuigen namen regelmatig dit onontwarbaar kluwen onder vuur. Niemand voelde zich veilig omdat berichten over de zogenaamde vijfde colonne een heksenjacht ontketende. Er zouden immers spionnen, Duitse parachutisten verkleed als priesters en nonnen, zich stiekem laten meedrijven binnen de vluchtelingenstroom.  Deze massa mensen dreef moeizaam naar de grens toe.

In Frankrijk was het al even erg. Alleen ‘les petits Belges’ die Franstalig waren konden er eerst wat sympathie voelen , soms werden Vlamingen  afgemaakt omdat zij verdacht waren van Duitsers te zijn. De overlast die de tienduizenden vluchtelingen bezorgden was groot. Anderzijds werd hen woekerprijzen gevraagd voor eten en drinken of werden deuren en vensters gesloten toen zij voorbij kwamen. Te Bordeaux, tot waar duizenden met de auto waren geraakt , viel een voor de Belgen hatelijke beslissing .  Zij moesten hun wagens gaan parkeren op een groot veld en kregen een papiertje.  Zo moesten duizenden automobilisten hun schone Amerikaanse wagens afstaan aan  militairen of ambtenaren die voordien met lelijke Franse  karretjes rondtoerden.

Op 7 juni 1940, nadat België zich had overgegeven werd de Belgische frank  met 1/3 gedevalueerd.  Plots kregen de vluchtelingen die wekenlang in dezelfde kleren rondliepen veel minder Franse franken  wanneer zij  hun biljetten wisselden.  Zo’n anderhalf miljoen Belgen verbleef die zomer op Frans grondgebied. Toen er terug zekerheid kwam in hun vaderland, besloten zij van weer naar huis te reizen. Het enige alternatief was de trein. Militair treinvervoer kreeg toen volledige voorrang. De repatriëring op grote schaal vanuit Bordeaux, Toulouse, Marseille,  met volle treinkonvooien duurde lang.  Pas in de herfst belandden de meeste vluchtelingen  terug waar zij waren vertrokken, na een vaak pijnlijk en lang avontuur in een zuur land. Alles kwam weer min of meer in normale plooi, doch ongeveer één procent van de vluchtelingen kwam nooit meer terug naar huis, en meestal waren hun huizen bezocht geworden door dieven .

15-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

ALBERT PERIKEL.

Het is mij een genoegen hier enkele lijnen te brengen die voor de volgende generaties de naam van wielrenner Albert Perikel verder naar de legende en de onsterfelijkheid moeten dragen. In 1973 kocht ik van deze Albert Perikel een racefiets Bertin waarmee ik er enkele jaren later in slaagde, als modale wielertoerist goede prestaties te leveren. Vooral had ik het voorrecht enige tijd, in speciën de pensioenen te mogen uitbetalen van een aantal stokoude mannen, supporters van wijlen Albert Perikel. Meer dan de supporters en tifosi van alle gekende wielerkampioenen, waren de supporters van Albert Perikel de absolute top in hun specificiteit. Zij luisterden naar de voornamen Adhémar , Marius , Marcel , Edmond , Albert,  Maurice  ... en waren arbeidersjongens die in de crisisjaren rond 1930 niet de middelen hadden gehad om hogere studies te voltooien , maar die door  taalkennis,  wiskundig vermogen, en zelfs schoonschrift, in een publiek examen met vele deelnemers, zich in de toptien hadden geplaatst voor een goed betaalde plaats in een Brusselse parastatale instelling. Het toeval heeft gewild dat zij uit dezelfde streek kwamen, graag bier dronken en sedert hun jeugd aanbidders waren van de vele sterke Waalse wielrenners van toen uit het land van Maas ( niet Maes) en Samber, en in het bijzonder van Louis Mottiat en Omer Taverne. Zij kwamen op het idee, een uitstekend idee trouwens, van de Perikel's Club te stichten. Na de Orde van het Gulden Vlies, de Rotary Club, de Grote Loge, Sporting Anderlecht, kwam in dit land van groot verenigingsleven een clubje bij , die als humanitaire en sportieve oogmerken had steun te brengen aan twee  rennertjes Albert en Alexander Perikel, wezen zonder familie. Was niet zomaar lid van deze club wie dat wilde. Er was een streng ingangsexamen. Op kantoor moest men in staat zijn 60 % te halen van de productie die het wiskundig genie Marius kon bereiken tijdens intrestberekening van spaarboekjes. In het stamcafé moest de kandidaat zeven pinten kunnen drinken in zes minuten . In het maanlicht op het Martelarenplein moest de aanstaande perikel een prestatie leveren van grote ‘ éloquence’.     Gekleed in de verplichte kledij van een perikel en dat was zwart kostuum, wit hemd met groene stropdas, en zwarte hoge hoed, moest een perikel op weg naar, tijdens, of komende van iedere plaats er uitzien als een diplomaat of een minister. De perikel mocht niet dagelijks naar de hoofdstad komen, maar moest op kamers wonen in het Brussels uitgangskwartier, waar de onvermoeibare leden van de Club ' de mannen van de nacht waren' . Tijdens alle activiteiten werd er geld ingezameld om renner  Perikel te steunen. Zijn broer was ondertussen gestopt om het huishouden van de twee jongens te doen en valiesdrager te zijn , zodat Albert zich totaal kon toeleggen op de wielersport. Stilaan van zwoegbeest in kleine koersen, klauterde hij omhoog tot in het wiel der kampioenen.  De kantoren van de Belgische Wielerbond waren op slechts een boogscheut, of een schot komende van een wegspringende kurk van champagne of geuze, en de vooraanstaande leden van de Perikel's Club zorgden regelmatig dat in de keuken van wielerbond een frisse bak bier stond. Dit bracht faciliteiten aan Albert Perikel, meer en meer groeiend tot een echte locomotief op zijn fiets. De Waalse renner werd weldra geselecteerd in Belgische ploegen. Albert Perikel, van wie iedere selectie kritiek uitlokte, ontgoochelde echter in de buitenlandse koersen nooit , en zeker zijn supporters niet. Hij was ook zo'n beleefde, brave en werkzame jongen.

 Het Perikelverhaal zou niet volledig zijn zonder de twee volgende episodes : 1. Het Criterium van Bosvoorde 1938 en 2. De Ronde van Frankrijk 1939. Toelatingen waren bekomen, in het ernstige 'Le Soir' hadden meerdere aankondigingen gestaan over een extra-Tour-criterium dat zou worden betwist te Bosvoorde. Op de bewuste vooravond stond de politie gereed, stroomden enkele honderden toeschouwers toe, waren er : afsluitingen en publiciteitspanelen, 'Vertrek en Aankomst', bloemen en meisjes om kussen uit te delen , geen officials maar wel een aankomstrechter die Poeske Scherens heette, extra personeel in de nabije kroegen en kwamen de Burgemeester en de Schepenen. Een grote fanfare liep door de straten, terwijl trams en auto's stilstonden in een gigantische chaos. Echte sensatie op het uur van de start : er was maar één enkele beroepsrenner aanwezig en die kwam er om het startschot te geven : Albert  Perikel. Toen verschenen plots in bonte rennerstenues op hun rammelende sportfietsen alle leden supporters van de Perikels Club in gezelschap van de oude wielercrack Louis Mottiat. De koers liep op die dag niet voor renners, maar wel voor supporters, mannen die op de meest onwaarschijnlijke wijze waren uitgedost en van wie de afkeer voor hard benenwerk ruimschoots werd vergoed door hun liefde voor het bier. Nooit was er meer volks plezier op een koers dan op die dag.

14-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

OORLOGSKRONIEK

 31/01/33 - Hitler wordt tot rijkskanselier verkozen.

14/10/33 - Duitsland verlaat de Volkenbond en de ontwapeningsgesprekken te Genève

 2/08/34 - Hitler volgt Hindenburg op als president en laat zich voortaan Führer noemen.

 16/03/35 - Hitler voert de algemene dienstplicht in.

 15/09/35 - Door de Neurenberger wetten worden joden tot minderwaardig  gedegradeerd, gemengde huwelijken worden verboden. Het hakenkruis is voortaan de nationale vlag.

 6/03/36 - België kiest voor een neutraliteitspolitiek door het Frans-Belgisch militair akkoord op te zeggen..

 7/03/36 - Duitse troepen trekken het gedemilitariseerde Rijnland binnen.

 17/07/36 - Begin van de Spaanse burgeroorlog.

13/03/38 - Door de Anschluss behoort Oostenrijk voortaan tot het Duitse rijk

 29/09/38 - Hitler en Mussolini sluiten samen Chamberlain en Daladier het verdrag van München , waardoor het Sudetenland naar het Derde Rijk wordt overgeheveld.

15/03/39 -  Heel Tjsechoslovakije wordt  Duits  protectoraat . Hitler te Praag.

 23/08/39 -  Ondertekening  van het Duits-Russisch niet-aanvalspact.

 26/08/39 - De  Duitse ambassadeur te Brussel bevestigt de neutraliteit  van België.

 26/08/39 - Algemene  mobilisatie van het Belgische leger.

 1/09/39 - Duitsland valt Polen binnen.

 3/09/39 - Frankrijk en Engeland verklaren Duitsland de oorlog.

 6/10/39 -  Hitler beweert een vriend van België te zijn/

 8/11/39 -  In een bierkelder te München wordt een aanslag op Hitler gepleegd.

 9/11/39 - De Belgische militaire attaché te Berlijn waarschuwt voor een aanval.

 2/01/40 -  Mussolini waarschuwt België voor een dreigende Duitse aanval.

 10/01/40 - Noodlanding van vliegtuig onthult aanvalsplannen tegen België .

 13/01/40 – Alarm -  Het Belgisch Leger staat  paraat.

 9/01/40 -  Duitsland valt Denemarken en Noorwegen aan.

 10/05/40 – De premier Chamberlain treedt af.  Churchill vormt oorlogskabinet.

 10/05/40 – Duitse troepen vallen België, Nederland, Luxemburg binnen.    

         OORLOG

14-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

Achttien dagen in mei.

Met de Achttiendaagse veldtocht wordt de campagne van ons Belgisch Leger in mei 1940 bedoeld, wanneer ons vaderland onder de voet gelopen werd door het leger van Hitler. De veldtocht liep van 10 mei 1940, de dag van de Duitse inval, tot 28 mei 1940, toen de Belgen de strijd staakten en capituleerden .  Theofiel de vader van  Papoum  was oudstrijder .

Belgisch leger - Samenstelling op 10 mei 1940

Op 10 mei 1940 bestond het Belgische leger uit 22 divisies van ongeveer elk 17.000 manschappen.  In totaal was het Belgisch leger ongeveer 600.000 manschappen groot, en was daarmee in verhouding tot het totaal aantal inwoners één van de grootste Europese legers van dat moment (8% van de Belgische bevolking). Onze Strijdkrachten  bestonden uit beroepsmilitairen en de veertien militieklassen (tussen 1926 en 1939). Elke militieklas telde ongeveer 47.000 manschappen. Een gedetailleerd overzicht:

• 4.929 beroepsmilitairen, 16.614 reserveofficieren ,12.000 beroepsonderofficieren
• 46.000 reserveonderofficieren ,10.000 beroepskorporaals en beroepssoldaten
• De overige manschappen waren  gemobiliseerde soldaten

Brief van J.Timmermans .

(geschreven te Kapellen op 8 januari 1941)

Aan Mijnheer Theo Journée,  O.Luit 44^e Regt,

De E.H.Van Mechelen, pastoor van Hoogboom overhandigde ons uw vereerend schrijven.   Met groote vreugde vernamen wij dan dat U nog gaaf en gezond zijt.

Wij hebben heel dien tijd in den waan verkeerd dat U ofwel krijgsgevangene waart of dat U zoudt gesneuveld zijn. Gode dank !  ’t Is op zijn best afgeloopen.

Bij ons is het ook nog betrekkelijk goed afgeloopen, alhoewel wij veel geleden hebben. In de nacht van 15 op 16 Mei werden wij uit ons huis verdreven door de Fransche soldaten.

Den 12 Mei begonnen onze soldaten van het 32^e Regt. te drinken en te rooven, en de meeste dorpelingen waren van schrik den 14 Mei vertrokken. Wij bleven, omdat er nog geen order was gekomen.’s Nachts om 11 uur braken de Marokanen bij ons binnen langs eene verbrijzelde venster. Vier man kwamen dan in de keuken en vroegen ons  : “ Que faites-vous, ici ? “

Wij antwoordden te blijven. “ Et il faut partir ! ”  Wij moesten dan de groote poort openen en 35 manschappen kwamen binnen.  Wij moesten seffens sargien,  kussens en slaapgerief geven.

En in de verandak  en aanpalende plaatsen begaven zich een 30 tal man ter rust.

Om 12 uur ‘s nachts moesten wij onder geleide van zes soldaten naar de kommandatur gaan, dicht bij de kazerne. De kommandant, na ons uitgehoord te hebben, stuurde ons naar huis. Heel den nacht hebben wij,  onder de bewaking van zes soldaten gezeten in de keuken.

’s Morgens om 8 uur naar den luitenant in Villa Pax, die na van ons gehoord  te hebben , ons naar de stad zond. Na vier dagen kwamen wij terug naar huis.Maar  hoe was het daar gesteld !   Alle kasten opengebroken, alles geroofd in den winkel, uit de slaapkamers, alle  ondergoed, sargies, enz. enz.Wij zeggen dan ook nog , Gode  dank !  Ons huis staat nog recht  en wij zijn nog in leven.Laat ons hopen dat het ergste voorbij is, en zeggen ook gelijk U zoo goed zegdet :  ‘ Dat Gods wil geschiede !  Om te eindigen danken wij U voor uwe woorden van dank voor hetgene wij voor onze soldaten gedaan hebben. ‘t Was toch maar plicht. Wij zullen als voorheen op God betrouwen en steeds zullen wij de beste herinnering van U en uwe soldaten bewaren. Ook beloven wij voor U te bidden., opdat God U spare en U een schoone toekomst voorbereide.  

Aanvaard met den meesten eerbied de welgemeende wenschen van mijne zusters Cornelie en Josephine en van mij.    J.  Timmermans .

MIJN ANALYSE  VAN DEZE BRIEF  UIT OORLOGSTIJD.

Na 67 jaren ligt deze epistel nog tussen de archieven van onze familie.  Op goed papier en alléén recto beschreven, lezen we een prachtig en elegant handschrift. De gekrulde letters , de kwaliteit van de inkt,  de evenwichtige uitbouw van het geheel,  de inhoud, de met vaste hand aangebrachte signatuur , laat ons besluiten dat deze twee bladzijden werden geschreven door iemand die tot ver in de adolescentie en zelfs daarna  scholing en goede opvoeding, heeft genoten.

De pastoor , toen voorbereider van het sacrament van het huwelijk,  overhandigde eerder  een andere brief  die was geschreven door de militair. Deze brief is daar op het antwoord. De meerdere aanhalingen  naar God,  de beschrijvingen , het woord ondergoed  (misschien een timide aanwakkering van erotische aard) ,  het aantal soldaten dat in hun huis kon slapen, het woord winkel,  laten mij vermoeden dat het een schrijfster was die deze brief stuurde. Het is een tip voor de onderluitenant  die daar  ten huize  337, Hoogboomstraat , Kapellen,  drie jonge dames  kan vinden.’ Kom maar eens  terug is de roep van het vrouwke …’, want naast de eeuwige Eva , aanwezig als  J .  zijn er ook nog  Cornelie  en Josephine , in totaal dus drie huwbare dochters  in die katholieke  middenstanders familie. Om deze keurig van de straat te krijgen  is er dus een ernstige tussenpersoon nodig, de   E.H.  Van Mechelen.Omdat die brief zolang werd bewaard door de onderluitenant, is onze conclusie  dat hij ook wel vond dat er voor hem daar nog een schone kans op toekomst  open lag . Het was daar misschien wel  ‘ in de saccoche’ voor hem . Fotomateriaal uit die tijd laat echter zien hoe prachtig de boerendochter Alina  uit Waasmont  er toen wel uitzag. De kansen van  J  waren  dan ook maar klein.

 ---  Wie is echter  de Hector Pointu  onder ons  ( of de inspectrice  Colombe ) die op onderzoek gaat  naar de oude relatie van deze onderluitenant  (wijlen  Fille van  Lenkes )  met die mysterieuze onbekende  J . Timmermans  ? ---

 Een andere optie is  de volgende :  We vergeten de eventuele privé aantrekkingskracht man-vrouw,  en we  vragen ons af wat deze brief doet tussen andere documenten van een dossier uit 1942  waarin dezelfde onderluitenant optreedt  in een breed militair onderzoek naar gebeurde feiten tijdens de tweede helft van Mei 1940.  Timmermans zou  in dat geval iemand kunnen zijn, die indien nodig,  als getuige ten voordele kan optreden en beschrijven hoe eerlijk en correct  het verblijf te Kapellen is verlopen van de manschappen die onder bevel van de onderluitenant op oorlogspad waren.

Sedert de televisie de huiskamers vult wordt er bijna nooit nog verteld over  de nare oorlogstijd  die de vorige generaties hebben meegemaakt.  Nu we weer tussen 10 en 28 mei zijn is het een goede periode om even 1940  onder ons vergrootglas te brengen.  We doken eens in het dunne oorlogsarchief dat wij bijhouden en  blijven koesteren.

TANKS -   DE SLAG NABIJ HANNUIT .
Op 12 mei 1940 kwam het zo bij Hannuit tot de verwachte tankslag, met zo'n 1.600 deelnemende pantservoertuigen de grootste die de wereld tot op die dag gezien had. De eerste dag werd de Duitse aanval afgeslagen. Op 13 mei 1940 gelukte het door een concentratie van beide Duitse divisies tegen 3DLM uiteindelijk door het dekkingsscherm van Franse tanks heen te breken, die op de 14e succesvol werden teruggenomen achter de nu ingegraven troepen; ze hadden ongeveer 105 tanks verloren, de Duitsers zo'n 160.

Dat die Slag daar zo groot is geweest was me tot vandaag onbekend. Ik ben vaak als wielertoerist voorbijgereden aan het kleine oorlogsmonument. Soms gewoon maar om te plassen, ben ik er ook even gestopt. Tussen Hannuit en Jodoigne waar we in de toekomst toch allen vaak zullen komen, moeten we zeker een bezoekje brengen aan dat bepaalde punt langs de weg. Papoum en Kobe zagen precies daar al eens Tom Boonen tijdens een rit van de Ronde van België. 

13-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

DE TOCHT NAAR VEZELAY.   Ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van de Koninklijke Antwerp Wieler- en Supportersclub  besloten de dynamische wielertoeristen Achiel Malfait en Wilfried Wijn  een officiële permanente proef van 1100 km in te richten tellend voor de klassementen van alle aangesloten rijders bij de Belgische Wielerbond Afdeling Wielertoerisme.   Roger Hoskens uit Attenhoven en Wilfried Journée, toen samen verenigd in de Wielerclub Black Diamond Association, de kleinste club (slechts twee leden) met het grootste programma (zij verslonden bergen, kasseien, afstanden , potten bier en grote steaks) twijfelden geen ogenblik en op een vroege ochtend van de lente 1983 stonden beide kameraden klaar om ook deze afstand aan hun toen reeds groot palmares bij te voegen.   Toen voor de jaren 1000 de Pelgrimstocht naar Santiago de Compostela ontstond, was de kathedraal van ‘ La Sainte Madeleine’ te VEZELAY het belangrijkste vertrekpunt van de pelgrims die uit het Oosten van Frankrijk, België, en Duitsland kwamen. Met hun tocht  wilden Wijn en Malfait, de aloude verbinding naar Vezelay en Santiago terug in de belangstelling brengen.  Zij zijn daar op een wonderbare manier in geslaagd, vermits  25 jaren later het aantal fietsende pelgrims naar Galicia ongelooflijk groot is geworden. De  KAWS  hoopte begin 1983 nederig dat  ‘ deze fietstocht enkele fietsers er toe zou aanzetten de bedevaart  te ondernemen die door hun club in ere werd hersteld ’ .   De kundig uitgestippelde wegwijzer  was voor toeristen  die vlot kleine versnellingen konden draaien en liep over secundaire wegen door de Ardennen, les Montagnes de Reims, de Bourgogne, de Morvan en de Argonne.  De deelnemers moesten  in totaal elfmaal hun controlekaart laten afstempelen.   De inschrijvingskosten bedroegen  120,- fr  en mits bijkomende storting van 200,- fr kon ook een herinneringstrofee worden bekomen.   Antwerpen-Vezelay-Antwerpen   We hadden een speciaal akkoord bekomen.   We mochten van woensdag tot  woensdag Landen-Vezelay-Landen rijden  en dan in een tweede schuifje de ontbrekende Landen-Antwerpen-Landen  er de volgende zaterdag aan toevoegen, op voorwaarde dat wij dan verslag zouden uitbrengen over onze avonturen in Frankrijk.   Dit vooral om de gegevens op het parkoersblad eventueel te verbeteren voor fietsers die dat jaar ook dezelfde tocht zouden ondernemen.  Ons start- en eindpunt om beide delen aan mekaar te knopen was  Le Cheval Blanc  aan het kruispunt te Jodoigne.    Er bestaat een beknopt verslag voor  KAWS.   Misschien volgt dit later nog wel.  Vandaag hier een reportage over de eerste dag van deze fietstocht, geschreven op 5 juni 1983.   167 km tot Signy l’Abbaye.   Na afscheid van moeder en kindjes vertokken wij in gezelschap van Romain. Deze bekende sportman, die een tijdje goede vriend was van John Massis, ondernam een jaar eerder een poging voor het wereldrecord drieband biljart.  Hij speelde 80 uren non-stop om in het Guiness Book of Records te geraken. Wij bekeerden hem zopas tot  gezondere bezigheden op de fiets en hoopten dat hij daar ook niet zou willen beginnen met krachtpatserij. Die man was zo gelukkig als een kind omdat hij met ons mee mocht .  Hij zou voor het eerst rijden op zijn nieuwe Raleigh tweewieler. Hij had zich als gangmaker aangeboden, zou meerijden tot Namen, maar eigenlijk nestelde hij zich voortdurend in onze wielen , tot  Champion waar hij dan plots versnelde in een bergop om te tonen dat hij sterke kuiten had. Wij reden eerst links en dan rechts van de Maas naar Dinant , waar wij onze eetzakjes leegmaakten.  Nadien hinderde een felle tegenwind onze vooruitgang. Een hevige regenbui deed ons schuilen te Waulsort, doch wind en zon droogden ons vlug op . Te Givet waren de banken tot 14.00 u. gesloten zodat wij onze wisselverrichting uitstelden en in een drankgelegenheid achter een stempel zochten. Er was veel verkeer op de weg tot Revin  in de Maasvallei, een voor ons bekend terrein van vroegere ritten.  De  stevige klim van Les Masures deed ons herleven, en tot in Signy l’Abbaye bereden wij kleine wegen doorheen bossen en weiden, zoals wij graag zien. Het beste hotel van Signy is echter op woensdag en donderdag gesloten, zodat wij onze intrek moeten nemen in het hotelletje met balkon. Het jonge meisje en de man zijn er onwetend en stuntelig.  Zij kunnen niet zeggen of er plaats is.  Dat kan alléén ‘de patronne’ , maar die is afwezig en zal terugkomen volgens haar gewoonte, ofwel binnen vijf minuten ofwel binnen twee uren, want zij heeft tijd noch regel. Wij drinken twee pinten bier. Alles gaat hier mislopen ; wij zullen nog een uur langer moeten fietsen is onze indruk.  De man aan de bar vindt zijn kurkentrekker niet meer en kan ook zijn toogklanten niet helpen voor een glas simpele ‘rouge van het huis’ . Wilfried die  zoals dat moet voor een doorwinterde randonneur alle materiaal bij heeft , zoekt  zijn  ‘Swiss knife’ die alles opent.  Hij redt de situatie voor de  Franse dorstlijders.  Een nieuwe fles rode landwijn wordt vlug  ‘soldaat gemaakt’ . Eindelijk komt   ‘la patronne’ binnen.  Nadat zij vernomen heeft dat wij veel bier drinken, een kurkentrekker bij hebben, felle eters zijn, beslist zij van ons een kamer toe te kennen.  Na dit twijfelend onthaal worden wij in de familie opgenomen,  we eten er goed  (boeuf braisé),  en we praten er heel lang.  Die ‘patronne’ heeft haar carrière als topverpleegster gemist.  Zij praat toch zo graag over ziektes, dokters, hospitalen, operaties, geneeskrachtige kruiden, en astma.   Signy-l'Abbaye est une commune située dans le département des Ardennes (région de Champagne-Ardenne). La ville de Signy-l'Abbaye est le chef lieu de canton de Signy-l'Abbaye et appartient à l'arrondissement de Charleville-Mézières. Les habitants de Signy-l'Abbaye s'appellent les Signaciens et étaient au nombre de 1340 au recensement de 1999. La superficie est de 62.2 km². Elle se situe géographiquement à une altitude de 140 mètres environ.   Auberge de L'Abbaye Signy L'Abbaye, Champagne-Ardenne, France To the west and set in the pretty village of Signy l’Abbaye is this ancient posting inn where rustic stone and a grandfather clock add to the atmosphere. The Auberge has been managed by members of the same family for over a century and the welcome is warm, the cuisine delicious and the surroundings full of character. Each of the charming, en suite bedrooms is individual

VERVOLG Antwerpen-Vezelay-Antwerpen   -  VERSLAG.   Door de vele regen werd deze poging zeer zwaar. Toch bleven die dagen voor altijd in ons geheugen gebeiteld, want het was een prachtig avontuur op mooie Franse wegen.   1. Landen  - Signy- l’Abbaye  167 km -  18 mei 1983   Felle tegenwind, wolkbreuk voorbij Dinant, lange en steile klim naar Les Masures, maar de landelijke wegen brengen het ware genot voor de fietsers. Roger en Wilfried hadden enige moeilijkheid om logement te vinden.   2. Signy l’Abbaye  - Oigny sur Marne 105 km –   Onze brede lichamen strijden tegen de felle wind die in onze oren fluit en dat  werkt negatief in op onze zenuwen.  Wegvergissing, we reden naar Chaumont-Porcien in plaats van naar Chateau-Porcien . Dat betekende 10 km meer. Gelukkig waren we nadien  meer aandachtig zodat we te Wassigny wel  links naar Hauteville namen. Grote drukte te in de stad Reims,   waar we geen boerenkinkels mogen zijn die bier boven champagne verkiezen. In Caisse d’Epargne l’Ecureuil  lopen de Spaarkas bedienden binnen voor een stempel. Niemand  kent Varsovie ,  een wijk die we moeten zoeken om ons parkoersblad trouw te volgen.  ‘ Mais . c’est en Pologne,  is het leuke antwoord dat we krijgen . De zon brengt de oplossing. Zij toont ons waar het Zuid Oosten ligt. We aten slechts koekjes die middag en daarom krijgt vooral Hoskens, die met te groot verzet toert, een zware klop van de hamer tijdens de beklimming naar Luddes. Weldra begrijpen we wat  ‘ Montagnes de Reims’  wil zeggen. Twee verschrikkelijke stortbuien verplichten ons te schuilen. De wegen zijn vol modder en water. We hebben lege magen, slappe benen, en het is koud.  Er liggen grote plassen, de vrachtwagens kletsen ons nat. We steken de brug van Marne over, we stoppen te Oigny aan de spoorweg, even voor Avizé .  We zijn doornat en gelukkig op de droge kamer, terwijl het buiten giet en de goederentreinen (misschien volgeladen met champagne flessen) onze nachtelijke rust bemoeilijken.   3. Oigny-sur-Marne  - Chablis  173 km   Doorheen de wijnakkers van ‘blanc des blancs’ op lange rechte stukken vliegen wij vooruit tot Fère Champenoise, waar er wegwerken zijn  en we vrezen de mogelijke bandbreuk. Te Coursemain  krijgt  Wilfried  iets aan de  hand,  en nog drie volle dagen zal hij dat blijven voelen.  Omdat hij al rijdend  steentjes van zijn buitenband wilde wrijven is zijn hand tegen de kader geslingerd geworden, zodat hij een felle hobbel op de bovenkant van zijn hand krijgt. Ergens aan een waterbak  kan hij de pijn verminderen met koud water. Vele wegomleidingen negerend om toch op de voorgeschreven route te blijven  rijden zij naar Méry sur Seine, ondanks een waarschuwende  plaat  ‘ Innondations’. De rivier Aube is buiten haar oevers getreden. Eerst zien beide kameraden wat plassen en slijk. Zij rijden doorheen een gebied van natte weiden en weldra ook  staat er 10 cm water op de weg.  Maar plots  200 m verder is er geen weg meer, wel een brede snelstromende rivier.  Hun leuze is  ‘ steeds vooruit !’ . Wilfried, wiens vader eens de felste zwemmer was tussen Maas en Schelde , neemt zijn fiets met bagage op de schouder en stapt de 50 m door het water dat weldra tot boven zijn knie komt.  Vermits hij een lange vent is van 1m91  kan men begrijpen dat het  water van de Aube, aangedikt door de regens,  daar  60 cm  hoog  boven de weg komt. Roger kan niet zwemmen ; hij is een korte dikke jongen met gespierde beentjes  en daarom  roept  hij   ‘Laten we terug gaan !’ Neen,  Hoskens , dit is een historisch moment uit onze loopbaan van wielertoerist  kom  toch mee    en  avant      ik red U wel voor dat gij verdrinkt    ! Met de moed der grote  flandriens,  met het vuile ijskoude water dat zijn fluitje doet krimpen,  schuift deze Attenhovenaar ook naar de overkant terwijl zijn  fiets-radio muziek speelt. Zij steken hun voeten in lekkere sokken , en dan verder tot deze grote wielerdag afgesloten wordt te Chablis, in Hotel Relais de l’Etoile , zeker een goede plaats om aan te bevelen. De kamers zijn er oud, maar de antieke rijke hotelsfeer ( in 1931 logeerde de koning van Spanje daar ) en de uitmuntende tafel maken alles goed.   Er is een grote keuze van Chablis wijnen , en die vermaarde flessen  staan  op de kaart  tussen  95 FF  en  150 FF.   4.  Chablis -  Vezelay  52  km   Wanneer we onze ogen openen is het al aan het regenen , zonder ophouden, zodat wij pas om 10u vertrekken, terwijl het nog steeds druppelt.  De waterstralen geselen onze gezichten, en we fietsen keihard verder onder een zwaar wolkendek.  De bomen langs de sprookjesachtige loop van de Cure  zijn dakgoten die de fijne regens verzamelen om ze door spuigaten over onze lijven te gieten wanneer we voorbij fietsen.  De laatste klim tot aan het pleintje voor de Basiliek van Maria Magdalena is zoals opstaan uit een badkuip. We zijn aangekomen op de startplaats van de Tweede en van de Derde de Kruistocht naar Jeruzalem. Wij logeren in Relais du Morvan .  We zijn daar  kort na de middags  en dat is goed, want  bijna zijn alle hotels bezet te Vezelay,  want we zijn op zaterdag voor Pinksteren. Druipnatte koude fietstocht , maar we zijn blij en wij vieren onze aankomst. Journée  kruipt onder de douche, maar die is nogal heet,  zelfs verschroeiend voor koude voeten.  De reactie is rode uitslag want zijn huid verdraagt het niet.  Wat is het heerlijk tafelen in  Le Relais du Morvan .  De kamer met twee grote bedden kost 75  FF, een menu 40 FF -  en  een fles ‘ vin du  patron ‘  18 FF  . Bezoek aan de indrukwekkende kerk, wandeling ,  relax,  aankoop van een  fantasie landkaart  ‘ Les Chemins de St- Jacques de Compostelle’ , welverdiend  na 3 ½ dag  afzien. Er is een speciale gebeurtenis, een rally voor oldtimers, die daar wat  animatie brengt.   5. Circuit du Morvan  85 km   Het Syndicat d’Initiative gelegen naast het hotel bezorgt ons informatie over de streek, vooral een brochure met toeristische  routes. Hieruit kiezen wij nummer 6.  Het is mooi weer op deze hoogdag van Pinksteren. Tijdens ons ontbijt verschijnen kleine groepjes wielertoeristen te Vezelay, die een brevet  randonneur  600km non-stop rijden, vertrokken te Clermont-Ferrand.   De volgende dag worden daar ook kerels  verwacht die  1000 km rijden in drie dagen.  Zo vertrekken we dan voor een tocht doorheen de Morvan.  Niets is mooier voor een wielertoerist dan te kunnen  rijden helling op en helling af, in natuurpracht en langs historische plaatsen, het neusje van de zalm  kan daar in het diepe Frankrijk worden gevonden op een zonnige zondag ,  een prachtrit.   We doen dit met fietsen ontdaan van zware bagage. Onze conditie is prima en met lichte tred beleven wij grote fietsgenoegens.  Op het einde van de rit verliezen we mekaar, doch op onze hotelkamer zijn we weer samen.  Nog een detail : we tafelden goed in een auberge te St-Aignan, en in de bezochte abdij , waar geen bier wordt gebrouwen, vonden we wel wat kaas.   6.  Vezelay  -    Montier- en -Der  190 km   (terug  naar huis )   Op mooi parkoers leveren wij een goede prestatie,  met pak en zak op onze goede fietsen. We ontdekken een fout op ons parkoersblad,  waarop Praslin  moet staan en niet  Preslin. Dat zullen we dan maar  aan KAWS  melden.  Ook wat betreft   St-Pierre   dat moet worden  Mesnil St-Père .  Bovendien is route forestière  geen simpele bosweg, want Route Forestière is een bewegwijzerde toeristische route.  Brienne  is een leuke plaats om al te stoppen, maar we bollen nog wat vlot verder tot  Montier-en-Der bij Gerard de vriendelijke baas van Auberge de Puisie.  We ontmoetten  er  Hollanders die voor het jeugdweekblad Kuifje werken,  en voeren die avond een  lang gesprek.     7. Montier-en-Der  - Vouziers    155 km   Een ongelukkige dag, regen, nattigheid, regen, nattigheid. Een wiel van Journée geeft problemen. Ook op deze dag zien wij het voordeel en nut van een flinke warme maaltijd en van een lange middagpauze in een restaurant- routier. Wij peppen ons op met de gedachte dat zij die hier in 1914-1918  oorlog voerden in bloed, modder  en water, het toch nog slechter hadden dan wij in de Argonne.  Nat bereiken we Varennes, daarna  snel rechtdoor naar Vouziers om zeker een droog hotel te vinden en een fietsenmaker. Wij logeren in Hotel des Deux  Ponts, door ons gekend van een vorige tocht.  De bazin kent ons nog, wij dronken al veel pilsjes bij haar. Vijf  hotelkamers worden daar verhuurd in de eerste vijf minuten dat wij daar arriveerden, gelukkig is er plaats genoeg.  Hoskens heeft moeten vaststellen dat hij op amper 100 m voor de meet nog een platte band kreeg.   8.  Vouziers  -  Landen  200 km   Weer de hele dag  regen.  We vervloeken die situatie. Al onze kleren zijn nu nat. We smeren onze blote benen goed in,  met verwarmende zalf  en marmottenvet, en onder ons regenjasje dragen we zo weinig mogelijk kledij.  We stoppen zo weinig mogelijk, rijden rechtdoor naar Sedan.  Journée heeft een nieuw achterwiel gekocht voor 1400 BF,  want zijn velg en spaken waren niet meer te herstellen.  De grenspost  Fleigneux  blijkt een verlaten gebouw te zijn, waar nog slechts af en toe wat controle gebeurt door de douanes.  Te Vresse vinden we daarom ons controlestempeltje.  In ons natte vaderland  wordt de regen nog kouder. Het is warempel hagel op een heuveltop.  Al onze papieren en wegkaarten zijn nu  natte vodjes geworden, we zijn trouwens te moe om naar wegwijzers te kijken, en  bijna razend en nat doch gelukkig met de wind in ’t voordeel zwalpen wij kilometers en kilometers verder.  Eén grote gedachte  is onze doping : op ons wachten te Jodoigne in  HetWitte Paard  enkele schuimende potten witbier van  Hoegaerden. Bij valavond belanden wij terug in onze heimat, doch om absoluut 200 km te scoren op ons tellertje , rijden wij nog even  een bijkomend rondje om. Nog altijd valt de regen . Weldra,  staan we voor onze eigen huisdeur. Vermits we geen sleutel hebben, moeten we nog wat wachten alvorens binnen te mogen,  en even nog steken we onze tong uit om te proeven hoe hemels zoet die regendruppels toch wel zijn. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Aiguirande  (Limousin) 1 juni 1984.   / Een jaar na de kletsnatte fietstocht naar Vezelay durfde Wilfried Journée het aan om de tocht van méér dan tweeduizend kilometers te maken naar het Noord Westen van Spanje. Hij volgde zeer precies de route die werd voorgeschreven in het boekje  ‘ Naar Sinte Jakob fietsen ‘ van de Antwerpenaar Wilfried Wijn , de grote pionier der Renaissance van de grote middeleeuwse  pelgrimstocht. Wegens gezondheidsproblemen was zijn compagnon Roger Hoskens  toen niet in de mogelijkheid van dit ook te doen. Beide werknemers van de  ASLK hadden ondertussen hun clubje van twee rijders opgedoekt na drie mooie jaren. Journée kreeg tijdens de eerste dagen gezelschap eerst van vijf, daarna van vier, daarna van drie tochtgenoten. Vanaf Bourbonne-les-Bains  en zijn bezoek aan de bronnen van de Maas reed hij op zijn eentje verder met het boekje van Wijn op zijn stuurtas  en zonder te weten dat met ongeveer 300 km achterstand er toen een andere fietser uit Antwerpen was gestart , Renaat Grandry , eveneens een lange kerel met een baard die ook het boekje van Wijn nauwkeurig volgde. /   Liefste mama, liefste zusjes, Al 900 km heb ik gefietst in 7 dagen. Gisteren was het een moeilijke dag . Slecht geslapen bij Marie-Claude en slecht gegeten onderweg, waardoor ik geen benen had. Ik eet ‘s avonds veel te veel en te weinig gedurende de dag. Dat zal ik veranderen. Tafelen ’s middags moet ik, en met kleinere porties in mijn maag moet ik naar bed.  Bij deze lijnen  voeg ik enkele papieren die ik niet onnodig wil meeslepen, doch wel wil bewaren. Altijd maar bossen en weiden met haagjes, bergop en bergaf, armzalige dorpjes, oude kasteelhoeven, vullen mijn route. Vele malen zag ik van dichtbij roofvogels zoals sperwers, buizerds, valken. Zij zijn beschermde dieren , nog in groot aantal hier, terwijl zij bij ons praktisch zijn uitgestorven. Het geeft toch wel wat angst als op een stille weg plots zo een grote vogel , met bek en klauwen, twee meters boven uw hoofd uit een boom weg fladdert. Ik kocht 500 gr zwarte gedroogde pruimen  ‘pruneaux d’Agen’ om tijdens het fietsen op te knabbelen. Maar rapper kon ik niet rijden. Wel moest ik rap lopen naar een bosje om daar een rappe te deponeren.  Alles heb ik bij, zacht WC-papier en zelfs papiertjes met eau de cologne om keurig de verrichting te voltooien. Aiguirande is niet precies op mijn voorziene weg. Gisterenavond ben ik aan een kruispunt rechts in plaats van links gereden. Toen ik dit besefte had ik juist goed genoten van een kilometerslange afdaling en omkeren was op dat ogenblik niets meer voor mij. Via een omweg kwam ik dan toch vlug aan een goed hotel en  ik heb al gezien dat ik terug de pelgrimsroute kan bereiken na het volgen van wegen die ook mooi zuidwaarts lopen.   Ik deed mijn wasje met poeder uit de winkel van Marie-Claude.  Het was nog niet droog vanochtend, behalve de zakdoeken. Wit met wit in de bidet, blauw met blauw in de wasbak, en ikzelf in mijn blootje in de badkuip. Zo moest ik het toch doen volgens moeders richtlijnen. Terwijl ik voor mijn start een platte band op mijn gemak herstelde,  droogde alles nog een tijd lang  in de zon. Op mijn weg heb ik al het een en het ander achtergelaten : vuile oude sokken, het uitgerafeld onderlijfje, en ook mijn zwarte pull waarvan ik eerst nog met mijn mes de mouwen had afgesneden. Eens voorbij de  Loire  is het toch altijd warmer .   Quid met die  Marie-Paule ?  Mijn brief  is met haar gevuld. Zij is te vergelijken  - door haar  ‘moustache’ en afhangende kousen - met de oude Flore, huisbazin uit mijn tijd van het agentschap te Hannuit. Toch is zij erg vriendelijk. Ik kon hier bijna voor niks een kamer huren, doch een niet te frisse met zelfs nog een veeg van een voorganger op de lakens. Haar echtgenoot was niet thuis. Die was met een trein vijftien stieren gaan leveren in Griekenland.  Hij was reeds twee dagen te laat voor zijn geplande terugkeer.  Marie-Paule  was ongerust. In dat dorp was er op die dag een dansfeest en de oude vrouw was ook bang dat zatte jonge kerels in haar ‘ Café-Magasin-Hotel  du Commerce’  amok en kabaal  zouden maken.  Dat durfde niemand wanneer haar man er zou geweest zijn.  Zij  vroeg mij dan ook van in het café  te blijven tot sluitingstijd.  Ik werd alzo daar als buitenwipper benoemd. De jongeren kwamen er, maar niemand werd zat genoeg om te worden buiten gewipt.  Het was me duidelijk dat de plaatselijke jonge boerenkerels geen geld hadden om veel te drinken. Tijdens die nacht was er veel lawaai op het plein voor mijn logement. Men reed daar rodeo meende ik. Ik kon niet slapen, moest vaak gaan pissen, maar dat was ook omdat ik een grote fles rode wijn had gedronken  uit ‘le commerce de Marie-Paule’ die zij me rekende aan winkelprijs en niet aan de prijs van haar restaurant .   Op tocht met Hoskens, die vroeg uit de veren was en er dan al eentje rookte, begon ik altijd ten laatste om 9u00  aan het pedaalwerk van de dag.  Maar nu op mijn eentje is het altijd veel later wanneer ik op mijn tweewieler kruip. Dat is eigenlijk niet zoals het hoort.  Nu moet ik meestal  tot  aan het avondmaal fietsen om toch de nodige kilometers  af te leggen die mij  toelaten mijn doel te bereiken  :  Santiago de Compostela.

05-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

Opa schrijft uit Haiphong (Vietnam)

Cat Ba Hotel, maandag 28/11/2000.

Haiphong is een havenstad met weinig toeristen. Die rijden er met zwermen voorbij zonder te stoppen, want tussen Hanoï en Halong Bay hebben zij geen tijd. Ik ben dus weer buitenmaats, uit het spoor, maar nog niet ontspoord, want ik gedraag me hier fatsoenlijk alhoewel de 'boumboum' voorstellen talrijk zijn.Eergisteren werd ik aangeklampt door twee mannetjes, die ik trakteerde. Misschien waren het wel jonge communisten.  Zij seinden mijn aanwezigheid naar ergens door, en zopas kwam ik tot de vaststelling dat mijn boekje met adressen is verdwenen uit mijn kamer. Iemand heeft immers vandaag mijn kamer doorzocht.  Dit is werkelijkheid en geen film. De partij of de staatsveiligheid houdt mij dus in het oog. Zo'n olifant als ik, valt op bij die mensen, zeker als hij per fiets rondsnuffelend zich door Haiphong beweegt. Gelieve mij te verontschuldigen bij de mensen thuis die nog geen kaartje van me kregen : ik ben al mijn adressen kwijt  en ken ze niet van buiten.  Maar aan mijn vriend  Renaat Grandry wil ik wel een mooie brief als afscheid sturen, want hij is nu stervende. Zoek in mijn ABC-boekje met adressen en nummers zijn gegevens en post de enveloppe die bij dit schrijven werd toegevoegd.Vandaag nam ik de snelboot op zee naar Cat Ba. Dat is een eiland met veel troeven, waar ik wel rustig drie maanden zou willen verblijven om van daar te varen door de baaien die verder liggen. Zoals het altijd was en nog is, moet ook hier ik komen, zien, weggaan , geweest zijn, tegen hoog tempo.De dienstmeisjes in lichtblauwe ao-daï kijken naar mijn behaarde hand terwijl ik deze letters naar jullie schrijf. Onbeleefd zou je denken. Maar zij verstaan toch niets van wat ik schrijf.  Zuiver schoonschrift is een duizendjarige kunst hier in het verre Oosten. Een wijs man met een baard die met kalligrafische kwaliteit papier vlot beschrijft  zonder enige correctie te maken, wordt eerbiedig bewonderd door deze knappe vrouwen.Het hotel is groot, maar ik ben zowat de enige klant en laat dus door mijn aanwezigheid, mijn maaltijden, de boel dus draaien.Overnachten kost hier  15 $ . Een maandloon voor de Vietnamezen in staatsdienst is  40 $ .  Hoe rijk is dan wel die dikke oude man die onder dit dak eet en slaapt ? Stukjes kip zwemmend in een bouillion van limoenen. Ik heb de meisjes met mijn gebarentaal uitgelegd dat zij zelf mijn menu mochten samen stellen, ...  en lekker dat het is !

- Wat betreft deze jonge meisjes, opa, ... met je versleten hormonensysteem moet je toch passen, dat weet je toch ... (ja, oma ...) -  Ik zal hen goed drinkgeld geven, vanavond, alvorens ik dit hotel verlaat, want daarom is hun lieve smile toch bedoeld.  

Ik vond vandaag het FEDEX-agentschap en de Post van Haiphong.Mijn geld smelt weg. Morgen moet ik naar de bank. Nadien wacht me een lange treinreis naar de bergen toe, waar mijn fietslabeur zeer zwaar zal worden. Dit bevestigden de fietsende Hollanders die ik vandaag ontmoette. Mijn eigen toerfiets was vastgesnoerd op het dek van de boot. Wat een mooi zicht, vliegend over de schuimende golven van de Tonkin ! Voor 53.000 dongs, prijs van een goede maaltijd, is het mogelijk van één minuut naar huis te bellen. Het wordt nu tijd om mijn pakken te maken, om te verhuizen, 500 km naar het Westen te  Sa Pa  waar alles armer en kleiner is, wat betreft de mensen, doch waar de grootse natuur heerst in enorme pracht .Mooie muziek ondertussen, roze tafelkleedjes, lege banketzaal, met vier verschillende kolonnen. Er is hier waar ik schrijf ook een ronde bar, met zilveren blinkende metalen bekleding.  Ik ben  de man van  'Room 108' en ik ben graag gezien. Tot morgen, als ik vertrek.De deuren staan wijd open. Zij geven achteraan het gebouw uit op een tuin,  met bad en massagesalon.  Op zijn Thaïs ?  Zal ik dat eens gaan  uitproberen ?

Mijn motor loopt vlot op vocht uit mijn drinkbussen. Dit is thee met Vietnamese vodka, een gezonde mengeling, voor een matroos die vandaag twee mooie boottochten maakte. Tiger Beer is hier echter het beste sap. De prijs voor fris bier kan hier zeer varieren : volgens zeezicht, op het trottoir, in een hotel, of volgens de meisjes die het uitschenken. Er draaien veel oude Franse films op T.V., zonder ondertitels.  Een Vietnamees vertelt de kijkers over wat het gaat en soms wijkt hij sterk af van wat er eigenlijk gebeurt. Voetbal is in Vietnam zeer geliefd.  Zij kennen zelfs onze Luc Nilis. Op een landweg ontmoette ik gisteren een jongen en een meisje, een verliefd koppeltje vorderend op één oude damesfiets. Het was hun laatste zondag samen, want het meisje zou de volgende dag vertrekken naar het Oosten van Duitsland. De jongen zou haar wellicht nooit meer terug zien.  Romeo en Julia, tussen de rijstvelden. Zij had reeds een paar jaren de Duitse taal geleerd en was toch zo blij dat zij met mij mocht praten, en vooral dat ik haar begreep. Het was een wondermooi meisje, met een lange zwarte staart als haartooi.  Ik gaf mijn adres en telefoon. Indien het voor haar zou misgaan in Duitsland, beloofde ik van haar te helpen.Zij wist niet waar zij naar toe ging, alléén maar dat zij wel zou weg kunnen uit de armoede waarin zij nu leeft.Als zij telefoneert alvorens ik terug thuis ben, weten jullie waarover het gaat.  Gelieve haar dan te helpen, zo mogelijk.    

OPA.    Nog steeds in blakende forme.

03-05-2008 om 16:01 geschreven door Papoum

ALEXANDRE LE BIENHEUREUX    -   ZAZIE DANS LE METRO   -   LA GRANDE  BOUFFE  - L’HORLOGER DE SAINT PAUL  -   LE VIEUX FUSIL   -    NUOVO CINEMA PARADISO -IL DESERTE DEI TARTARI -      IL POSTINO   -    COUP DE TORCHON   -   LES RIPOUX -LE ROI DE PARIS     -     QUE LA FETE COMMENCE -

Het verhaal van  ‘Que la Fête commence’ uit 1975 '  speelt  zich af  tijdens de periode tussen Louis XIV  en Louis XV,  tussen  22 en  30  jaar verder in de tijd  na  de eerste Slag van Neerwinden  die in de geschiedenis staat gebeiteld  op   29 juli 1693.  

Voor Philippe Noiret waren liefde, vriendschap, genegenheid  zeer belangrijk.  Hij werkte hard om er als acteur te komen,  en nog meer om vijftig jaar lang één van de meest populaire topacteurs te blijven.   Gedurende 44 jaren was hij getrouwd met de actrice Monique Chaumette.  Zij hadden één dochter Fréderique en twee kleinkinderen , Deborah en Samuel.. Hij hield van honden en van paarden.  Hij rookte iedere dag van zijn leven twee sigaren. Hij woonde in een landhuis te Montréal (Frankrijk)   ten Westen van  Carcassonne. Van hem zijn de woorden :  ‘ Het leven is een enkele reis ; de reis is kort, laten wij  dan maar onze weg afleggen in eerste klasse ‘  en  met zijn  prachtige stem  zei hij ook nog  eens  dit :   ‘ Het opperste geluk ervaar ik wanneer ik met mijn kont goed ben gezeten op mijn  paard, met mijn neus in de ochtendfrisheid , met in de verte de besneeuwde toppen van de Pyreneeën, en met mijn labrador die glimlacht en zijn tong laat hangen ‘ .

Deze charismatische figuur uit de international filmwereld  werd begraven in  Le Cimetière de Montparnasse   te Parijs. Hij rust er naast  Jean Poiret, een ander groot acteur, en naast vele artiesten en vrienden .  Hij stierf op 23 november 2006.

03-05-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

30-04-2008 om 00:00 geschreven door Papoum

25-04-2008 om 18:25 geschreven door Papoum

                                                       Zimmermann

 
Mention spéciale du Pulitzer pour Bob Dylan .

Wat kan ik hier nog toevoegen over Bob Dylan. Er zijn via Google  ongeveer twintig miljoen items op internet te vinden over deze zeer grote  figuur.  Even surfen dus.  In 2006,  na jaren van stilte, verscheen hij plots weer in de belangstelling . Van de  toen  verschenen  CD   van hem werden op één week tijd 192.000 exemplaren verkocht. Nu  kreeg hij een bijzonder eerbetuiging.   Voor iemand van mijn leeftijd is het goed te voelen dat onze idolen uit de sixties nog steeds meetellen. De echte naam van singer/songwriter Bob Dylan, de man met gitaar en harmonica, is altijd  Robert Allen Zimmermann  geweest. Graag wil ik het hier hebben over een andere "Zim" die ik altijd heb bewonderd en die  wat vergeten wordt, ook in de drukke wielermaand van april 2008. Ik schreef eens deze bijdrage voor  www.dewielersite.net over volgende wielerkampioen:

Het geheim van deze Vliegende Yankee was dat hij reeds besefte dat sneller op klein verzet fietsen  ( in zijn geval met stangen van 15,875 cm  en 17 X 7  = 5m33 ) mits voldoende training een beter resultaat kon brengen dan zwaardere langzamere pedaalstoten.  Een eeuw later deed Lance Armstrong hetzelfde op de weg. 

De zeer lange kerel die deze Arthur-August was , muntte ook uit door zij elegante verschijning van perfect gentleman. 

Egenlijk was hij een kerel zoals mannen van nu die ik ken, en ik denk aan  Hans Lintermans,  Johan Frison, en Victor Pennings,  mannen van méér dan  1 meter 90  die aan het velo'ke  ook veel  eer  bewijzen.

13-04-2008 om 09:39 geschreven door Papoum

07-04-2008 om 01:44 geschreven door Papoum

Tamerlan en Oulougbek.

‘Ik heb mijn eindwerk aan de universiteit gemaakt over  De Blauwe Vogel . Ken je die  ? ‘

Zij schiet deze pijl af naar mij,  terwijl haar twee blauwe kijkers ernstig naar me toekomen.

Alhoewel er twee lichtjes in mijn kop aanslaan op dat moment, krijg ik toch een injectie van schaamte, plots al die leraars vervloekend  die me lessen gaven van ‘ Taal en Schrijvers’, maar die amper de naam Maeterlinck  hadden genoemd, onze enige landgenoot die eens de Nobelprijs voor literatuur had gekregen. Gelukkig ben ik af een toe een invaller bij een Quizploeg die zich zelden hoog kan klasseren, maar door het bier en  met wat geluk toch  kan scoren op moeilijke vragen . ‘Maurice Maeterlinck’ schuif ik door naar haar leuk gekruld oortje, tussen de discomuziek en het geroezemoes van geanimeerde gesprekken . ‘In ons Onderwijs krijgt deze kunstenaar niet de plaats die hij verdient. Hij werd nooit goed begrepen en verbleef ook te veel in Parijs . ’

Wij  komen uit een kleine stad waar er een reisagentschap is met de naam  De Blauwe Vogel.  De gewone man wordt via deze organisatie met autobussen gebracht naar Parijs, naar Lourdes  (…ik maak een groot kruisteken) of naar de Bourgogne (glou, glou, glou … ).

Natasja glimlacht, herkent Frankrijk,  en voor  mijn antwoord  krijg ik een goed punt.

Ik neem een slok van mijn koud drankje , brrrr …  Siberisch fris zijn die ijsblokjes !

Wij zitten in de Bar Intourist,  boven op de open dakverdieping van  het  Hotel Samarkand  te Samarkand, wij de overlevenden na een zware dag. Met acht volkstoeristen, vergezeld en in het oog gehouden door twee vrouwelijke gidsen, zijn wij de onvermoeibare, de sterke Belgen.  De andere twaalf van onze groep verdwenen, met pijnlijke voeten of met buikkramp, stiekem naar hun kamer. Onder onze schoenen, vuil van het stof van de steppen van Centraal Azië, rust een stevig Sovjetgebouw. De wijde hemel staat vol met sterren. Wij voelen ons schitterend, vijftig meter hoog. Daar beneden, op de pleinen en in de lanen, zien wij lichtjes van de reeds slapende straten  waar af en toe nog een taxi of een late autobus zich beweegt. Rust heerst over deze befaamde halte.  Deze stad was reeds een bekende oase vooraleer er bij ons steden bestonden. Het  oude legendarische Marakanda  was zo machtig dat het gedurende drie jaren kon weerstaan aan de belegering van  Iskander   (Alexander de Grote).

Duizeligmakend  hemels is het hier . Niets van dat gewriemel, van die te vele neonlampen, uit onze steden bij nacht.  De lauwe avondwind  komt van over vlakten waar hij het zand heeft afgekoeld.  De geuren van planten en bomen, van dieren en van mensen, vermengd met wat rook uit het houtskoolvuur, geven ons langzaam nieuwe krachten. De krekels zijn er weer, zoals elke avond, en ook de nachtvlindertjes en de vliegjes. Marcel  kocht een fles wodka

Frans en  Arlette  zorgden voor rode wijn uit Armenië. Dat ging allemaal vlot met enkele U.S. dollars, eigenlijk bestemd voor gebruik in tussen New-York en San Francisco, maar die in  het Oezbekistan van toen  zeer veel  waarde hadden.

Reeds om negentien uur hadden we gegeten.:  koude soep, plat brood, omelet, salade, kaas.  Nu is het dicht bij middernacht en wij wachten op spiesen met stukken lamsvlees en lekkere ajuin. Onze oeverloze honger naar alles wat deze stad biedt, zullen wij op deze manier proberen in te tomen. Ikzelf had dollars verzameld voor de  balalaikaspeelster, een jonge dame die opviel  omdat zij zo vlak vooraan was, dat zij zelfs geen kin had..  Ook  voor  de glimlach van de saxofonist was er nog genoeg . Zij aten en dronken ook vrolijk met ons mee  volgens plaatselijk gebruik. Daarom zouden deze muzikanten onbeperkt blijven verder spelen  tot wij in slaap vielen.

De nacht is zoveel mooier dan de lange hete dag in het zonlicht.  Hij zet aan tot de liefde, tot de zo nodige lafenis, en tot het schrijven van schone sprookjes en gedichten.  Het was een dag in ons leven geweest die ons zoveel kans had geboden op geluk.

We zijn nu intens bezig met verbroederingen tussen Oost en West. Voor onze Oezbeekse broers en zusters, en voor alle dames en heren van tot hiertoe nog ongekende nationaliteit, kwaliteit en moraliteit, zijn wij niet koel. De danspassen zijn langzaam en de gevoelens teder, onze glimlach is breed, de gesprekken  zijn divers en  zeker niet  pervers .

- Ken jij  Tyl Uylenspiegel de grote revolutionair ?   zo vraagt iemand me , vervolgend met     ‘ Ik werkte een tijd geleden samen met Sergeï Botjarov, onze staatskineast, die een  film maakte over  Tyl Uylenspiegel  uit Vlaanderen.   Heb je die film al gezien  ?

- Neen, ik heb er over gelezen, over die nieuwe film. Ik  ken het boek van Charles Decoster.  Wacht even …   ik drink nog wat,  en ik dan zeg luid het volgende : ‘Au mois de mai lorsqu’en  Flandre  fleurissait l’ aubépine,  à Damme  naquit  Tyl le  fils de Claes, le charbonnier,  et de la belle Soetkin  ...  ‘  hetgeen de eerste zin is van dat boek.

Wanneer  er  een slow  komt  vraag ik  onze gids ten dans, ook al is ze zo klein en  vederlicht.

-‘ Ikzelf zou je graag iets teruggeven en eens je gids zijn, bij ons in Vlaanderen. Aan jou Natasja,  zou ik Brugge laten zien en het schone Damme van Uylenspiegel, en dit zou voor mij een  eer en een genoegen zijn. Wij zullen er de grote Lamme Goedzak  pannenkoeken eten, met  suiker, aardbeienconfituur, en dubbele grote bol vanille-ijs. Omwille van onze vriendschap, zullen we  witbier drinken  tot wij  piepelzat  worden, en op zijn  Russisch gooien we dan in het land van Uylenspiegel  de lege glazen kapot  !’.

De kleine blonde antwoordt :  ‘Dat zal wel nooit kunnen gebeuren, het is toch zo heel ver  voor mij  … en  jij gaat  me daar te dik maken,  met al je plannen !

Uiterlijk koel, administratief correct,  begaafd  en zelfs een weinig geleerd,  goed in haar vak, was onze Intourist gids Natasja gedurende die avond.  Via  Maeterlinck en Decoster, mocht ik even doordringen in haar wereld, gevuld met taal en litteratuur, en vertalingen van het  Frans naar het Russisch.  Doch, het is nooit wat geworden.  Zij kende dat prachtige chanson van  Gilbert  Bécaud niet,  met die Nathalie van ‘xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />XML:NAMESPACE PREFIX = ST1 />la Place Rouge’.  .

Op het kruispunt van vele wegen ligt  een Parel van de Islam, het Rome van het Oosten.

O,  Samarkand,  zie ik je ooit  terug , bij dag of  bij nacht,  in  dit leven  of  later    ?

Het zou evenwel verkeerd zijn te denken dat die uren gevuld met wodka, muziek, smakelijk vlees, vers brood, en goed gezelschap, het hoogtepunt was van onze groepsreis van toen.

Op 28 juni van 1978  stond ik gedurende lange tijd in de grafkelder van de Timouriden uit de 14^de en 15^de eeuw.  Dat is het wat ik van die reis nooit zal vergeten.

Doorheen mijn brein, doorheen mijn lichaam, straalde een felle energie. Die kwam van de zon, maar ook van iets dat onverklaarbaar was, in een ruimte met bovennatuurlijke aanwezigheid, tussen muren, vloeren, plafonds, versierd met goud, azuurblauw,  geometrische en grafische tekeningen. Daar stond ik toen in de Gour-Emir,  tussen islamitische architectuur behorende tot het werelderfgoed, een gebouw dat niet opvalt door grote afmetingen, doch dat een juweel is, op mensenmaat  gemaakt,  voor de eeuwige rust van grote en wijze mannen uit het Oosten.

In dat mausoleum ligt Tamerlan, de grote veroveraar. Maar ook zijn kleinzoon Oulougbek,  geleerde en filosoof, rust er samen met nog meer familieleden, plus hun geestelijke leiders. In het oude mausoleum van deze Stad verloren tussen de windstreken, liggen de beenderen en schedels van deze grote emirs  reeds eeuwenlang . Over leven en dood, over gras, water en goud,  over mens, paard en kameel, over al wat kwam, groeide  en ging, zelfs over goed en kwaad,  tussen de Zwarte Zee  en  de Indus hebben zij  beslist.

Tamerlan, Timoer de Kreupele, of Amir Timur, die van 1370 tot 1404 elke veldslag won omdat hij de vertegenwoordiger van Allah was die de gerechtigheid terugbracht waar zij was verloren geraakt. Deze Timoer, staat bekend als een van de meest vermaarde en meedogenloze veroveraars uit de wereldgeschiedenis.  Hij beweerde een afstammeling te zijn van Djengis Khan, en al was dat misschien niet waar, toch is hij enkel te vergelijken met deze Mongoolse  leider. Timoer  was een militair genie  die met  zijn  ruiters, die handig waren met boog en pijl, gedurende een periode van vijfendertig jaren  iedere tegenstand overwon . Transoxanië, Afghanistan, Iran, Mesopotanië, Armenië, Georgië, Rusland, Litouwen, India, Syrië en Turkije veroverden deze Turkmeense-Mongoolse mannen op hun paarden.  Zij verwoestten Bagdad en Delhi,  maakten tientallen steden met de grond gelijk.  De manschappen, die diverse talen spraken,  hadden geen medelijden met de overwonnen tegenstrevers. Zij onthoofden meestal de verliezers en bouwden piramides met hun koppen. Rijkdommen,  jonge vrouwen, kinderen, ambachtslui, kunstenaars, leraars, sleepten zij mee naar hun hoofdstad  Samarkand , die toen de rijkste plaats op deze aarde werd.

Op ouderdom gekomen vertrok Timoer de Kreupele nog met  200.000 ruiters om China te veroveren, maar onderweg overleed hij (1404) . In alle stilte werd zijn lichaam terug naar Samarkand gebracht waar hij onder een steen van zwarte jade werd begraven.

Zijn  wereldrijk werd toen wat later verdeeld en verbrokkeld tussen zijn vele erfgenamen.

Als een grote meloen staat de dakkoepel op het zware achthoekige bouwsel, een samengaan van kracht en verfijning. Vonken van de oude glorie spatten  rond door de inslag van het felle zonlicht dat binnenglipt en zich verdeelt in alle kleuren van de regenboog. De schaduwen op de blanke muur aan de overzijde  tekenen de belangrijke wiskundige formules af die de ene grote emir lief had, alsook de namen  van de steden die de andere grote emir veroverde. Dit is het echte bewijs, geschreven door het zonnelicht, dat alles wat Natasja ons vertelde waar is. Tamerlan is geen fictieve held en zijn belangrijkste  nakomeling Oulougbek was  geen magiër uit een sprookje. Hun stoffelijk overschotten liggen daar werkelijk in het  Gur-Emir.  Het verwarrend licht  komend door het verfijnd snijwerk in de stenen, bevestigt de grootheid van deze supermannen die zegevierden over zovele volkeren, over de oneindigheid van de steppen, over de dwaasheid en de onwetendheid. Zoals hun legende ook blijft verder vertellen, langs de Zijderoute, doken zij  en hun manschappen, onder de lakens met de mooiste vrouwen van deze wereld , zonder ooit hun laarzen uit te trekken. De prachtige  kinderen die zo werden verwekt, zijn de stamouders van de Oezbeken van vandaag, die bekend zijn als mensen met gezond verstand .

Zeer zelden werd een volksleider zo gehaat en vervloekt, en ook zo geliefd en bewonderd als Tamerlan . Er bestaat ook geen andere historische figuur die zo vol van contradicties was. Hij heeft zoveel verwoest, volkeren uitgemoord,  en toch  was hij ook een groot organisator, bouwheer, reiziger, ontwikkelaar, en beschermer van kunst, wetenschap,  geloof , en krachtig groeit zijn naam verder als voorvader van een natie  met grote toekomst : Oezbekistan. 

Ik schaam me echt dat ik vier dagen geleden nog niet eens hun namen kende.  Timur Lenk ?   Oulougbek  ?  In de  meeste  van onze geschiedenisboekjes staan zij niet eens. Dit is niet eerlijk, want deze  Timur Lenk  en  Oulougbek zijn van geweldig groot kaliber, te vergelijken  met  Napoléon Bonaparte,   Keizer Karel   en   Leonardo da Vinci  !

Wat kom ik toch maar uit een piep klein en verdeeld land uit  Westen van  Europa  !.

Ik besef hier onze tekorten,  en ook de beperktheid van mijn opvoeding, religie en cultuur, van mijn ras, van mijn jeugd . Bij dit sta ik stil, terwijl de zachte woestijnwind mijn neus prikkelt en mijn tranen droogt .

Zou het kunnen dat deze plaats, die te ver van het Westen ligt, te ver van het Zuiden, te ver van het Noorden, te ver nog van het Oosten, …  zou het kunnen,  dat  het precies hier is , op de weg naar China,  dat  het centrum   van  de  planeet  Aarde  ligt en altijd heeft gelegen   ? 

Samarkand . Gour- Emir  1978 .  Door  bewondering  en  eerbied kon ik niet meer bewegen .

29-03-2008 om 04:35 geschreven door Papoum

27-03-2008 om 07:30 geschreven door Papoum

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

27-03-2008 om 06:35 geschreven door