Zevenentwintigste zondag door het jaar Evangelie van Marcus 10,2-16 vers 15: Voorwaar, Ik zeg u: ' Wie het koninkrijk Gods niet aanneemt als een kind, zal er zeker niet binnengaan.' Ik heb altijd gedacht dat Jezus het kind als het model voor het Rijk Gods voorstelde, tot ik ontdekte dat kind in Jezus'taal letterlijk betekent een geborene ( boreling) dus gelijk wie geboren is zelfs het kleinste kind (borelinkske). Mekaar omarmen, zegenen en de handen opleggen : dat is volgens Jezus het Rijk Gods beleven. Bij kinderen doen we dat spontaan maar de nood om omarmd te worden, gezegend te worden (= iets goeds te mogen horen over onszelf) en een hand te voelen over onze schouder .... dat eindigt toch niet als we 'volwassen' worden ? Hoe .. waar .... en wanneer ... wil ik deze week dat Rijk Gods echt beleven ?
Zesentwintigste zondag door her jaar Evangelie van Marcus 9, 38-48 Vers 45 : ' Geeft uw voet u aanstoot, hak hem af; het is beter voor u kreupel het leven binnen te gaan dan in het bezit van twee voeten in de hel te worden geworpen.'
Aanstoot geven komt viermaal voor in deze evangelietekst. Wat moeten wij ons daarbij voorstellen? Het gaat hier over het verkeerdelijk aanwenden van lichaamsdelen als hand, voet, oog.. nml. om anderen nadeel te berokkenen. Dan is het beter zonder voet, hand, oog in het volle leven van Gods'Rijk binnen te gaan. Deze shokerende uitspraak van Jezus zegt alles over dat bijzondere leven van het Rijk Gods. Wij hebben geen flauw benul hoe onvoorstelbaar bijzonder dat leven in Gods Rijk wel kan zijn: Een leven waar God zijn invloed uitoefent volgens zijn onuitputtelijke goeddadigheid. In dit leven is Gods'invloed niet zo duidelijk, eerder is zijn afwezigheid duidelijker.
Wordt dat de vraag voor deze week ? Als mijn voet, hand, oog .... zinnens zijn te doen waarvoor ze ontworpen zijn ... besef ik dan hoe intenser ik dan zelf leef en daarbij Gods'invloed en goedheid duidelijker maak ? Hugo Dierick
Vijfentwintigste zondag door het jaar. Mc.9, 30-37 Vers 30-31a : ' Zij gingen daar weg en trokken Galilea door maar Hij wilde niet dat iemand het te weten kwam want Hij was bezig zijn leerlingen te onderrichten...'
Jezus besteedde veel zorg en tijd aan de vorming van zijn leerlingen ( eerst zijn drie meest vertrouwde leerlingen Petrus, Jacobus en Johannes dan de 12 en tenslotte de 72 ). Hoe sterker de band met zijn leerlingen des te persoonlijker de vorming. Hij wilde daarom niet dat iemand daar op uit kwam. 'Onderrrichten' geeft zeker niet genoeg de intensiteit van Jezus' vorming weer die altijd meer uit be-leving dan uit be-lering bestond. Hij was bezig zijn leerlingen intens te vormen : hen heel persoonlijk te betrekken bij al wat Hij beleefde zodat zij wisten waarvoor Hij leefde. Dat was heel ongewoon voor het onderricht in die tijd van toen. Hebben wij daar ook geen zin in ? Hugo Dierick
