Wim de Groot is de geestelijk verzorger van het Scheperziekenhuis en af en toe schrijft hij over zijn ervaringen in ons Kerkblad Op Weg. Hij vertelde over een vrouw die te horen had gekregen dat ze ongeneeslijk ziek was en de verpleging had haar op de geestelijk verzorger van dit ziekenhuis attent gemaakt.Toen ze haar emotionele verhaal had gedaan en hij naar woorden zocht verscheen er een regenboog. ‘Kent u dat verhaal uit de bijbel?’, vroeg hij haar. Dat kende ze en ze deelden samen dat het een teken was dat God Noach niet in de steek zou laten…En haar dus ook niet.
Daarna vertelde ze dat er nog één ding was dat ze nog wilde afmaken. Tien jaar geleden was haar man ergens op de Veluwe onwel geworden en overleden. De sneeuw had hem bedekt en pas weken later werd hij gevonden. Ze had hem niet eens meer mogen zien. Ze had ook nog nooit de plek gezien waar het was gebeurd. Er was ook niemand die met haar mee kon. Daarop bood Wim de Groot aan om met haar mee te gaan, als zij de weg maar aanwees. Ze straalde. Zo gezegd zo gedaan. Op een middag reden ze naar Ermelo waar zij een bos bloemen kocht en ze gingen richting de plek. Maar ze wist niet precies waar het was. Toen kwam er een boswachter aan. Die kon zich het bizarre voorval nog wel herinneren en wist precies de plek aan te wijzen. Het heeft zo moeten zijn. Was het een engel? Ze legde de bloemen op de plek en samen baden ze het Onze Vader. Ze werden stil en, geloof het of niet: aan de hemel verscheen een regenboog! Een knipoog van God.
Daar bleef het niet bij. Enkele maanden later overleed ze en omdat ze niet bij een kerk aangesloten was, had ze hem gevraagd haar uitvaart te leiden en natuurlijk wilde hij dat. De uitvaart was in Ermelo want ze wilde bij haar man begraven worden. Het verhaal van Noach werd gelezen en stiekem hoopte hij dat God opnieuw een knipoog wilde geven. Het was triest begrafenisweer, het regende. En tegelijk begon ineens de zon te schijnen. En, geloof het of niet: er verscheen een regenboog! Hij kreeg er kippenvel van. Heel duidelijk, met zijn prachtige kleuren. En het was niet één regenboog, maar nog één er omheen! Een dubbele regenboog, en die zijn erg zeldzaam. Een teken van troost, zo besloot Wim de Groot, een geschenk uit de hemel. Een knipoog van God.

23-02-2013 om 19:15 geschreven door hetty  

Het is vandaag 21 februari. Vroeger vierden we op deze dag de verjaardag van opa Bijenhof. De hele familie Bijenhof/ Aartsen/ Harwig kwam dan langs op de Boomgaard.
Tegenwoordig vieren we de huwelijksdag van Gerhard en Judith, ook de moeite waard. Vandaag precies 16 jaar geleden was het net zo koud als vandaag. We werden uitgenodigd om dit heuglijke feit mee te vieren met een hapje en een drankje. Gerhard was al vroeg thuis. Judiths ouders, Jan en Edith, kwamen ook en met elkaar hadden we een paar heel gezellige uurtjes.
Robin herstelt gelukkig prima. Als hij die witte kap niet op z’n neus moest hebben zou je niet zeggen dat hij geopereerd is. Door een klap op z’n neus bij een voetbaltraining was zijn neus gebroken en niet goed meer aangegroeid. Dat is nu verholpen. Hij moet in elk geval twee weken thuis blijven.
Nu heeft hij elke dag bezoek, in elk geval al van zijn grote vriend Sjoerd die dezelfde interesse heeft..... de pc. Bovendien is het nu schoolvakantie.

22-02-2013 om 13:26 geschreven door hetty  

Met de lammeren is iets. Ze worden ook niet voor niets in de steek gelaten. De natuur is soms hard. De kleine die de herder eerst bracht is waarschijnlijk te erg onderkoeld geweest. Ondanks de kruiken en de rode lamp verzwakte ze tot ze gistermorgen geen kracht meer had. ‘s Avond tegen 6 uur was het over. Met nummer twee is het weer anders. Ik heb toch al heel wat lammeren aan de fles gekregen, maar bij deze komt er meteen melk in de luchtpijp. Dat is me een geproest en gehijg. Ik heb alle technieken van fles geven al geprobeerd. Terwijl ik vanavond naar de Passagevrouwen was voor een lezing over het Drents landschap, zou Wim de honneurs waarnemen. Ik had nog even de stille hoop dat hij het zou redden met dit kleine Drentje. “Ie doet et maor’, zei hij toen ik thuis kwam. ‘Hee dut niks as proesen en stönnen’. Tja…. Ik probeer het zolang het kan, nu met een andere speen, maar ik begin te twijfelen.
's Middags kwam Anja met de jongens natuurlijk kijken. De jongens werden meteen geconfronteerd met het kleintje dat geen kans had en rustig in een handdoek lag weg te slapen. Gelukkig is de andere nog steeds levendig. Afwachten dus…
Maar Anja merkte op: ’Als de herder er meer heeft, mag hij ze ook wel bij mij brengen.’ Zij hebben op de deel nog een warme stal over èn een rode lamp. Bovendien kunnen ze later zo bij hen zo samen met de geitjes in de ren.

21-02-2013 om 19:49 geschreven door hetty  

De een is gek op teckels, een ander zweert bij Duitse staandes, een retriever of een Friese stabij. Bij weer een ander is het de Duitse herder of zoals bij ons de Bordercollie die favoriet is. Hoewel…. ons geweldigste familiehondje, kleine Laska, was een bastaard. Maar …er zat al wel een kwart colliebloed in. Dan heb je nog de typische kattenmensen. Van elk soort hebben wij ze in de naaste familie. Ik heb geen idee hoe het komt, maar zoals degene die me kennen het al weten, ik heb iets met schapen. Op de Boomgaard heb ik nooit een schaap gezien, vooruit wel Heidi en Mickey, de beide geiten, daar was ik dol op. De laatste was mijn troost toen ik probeerde de Duitse literatuur voor mijn examen van de MMS er in te krijgen. Toen ik echter wakker werd uit mijn, door vermoeidheid veroorzaakte, middagslaapje in de geitenstal, was het hele literatuurdeel uit het schrift gevreten. Het bleek achteraf geen probleem. Ik heb altijd van literatuur gehouden en tot aan de dag van vandaag kan ik het Loreleylied van Heinrich Heine uit m’n hoofd.
Maar door een foto van tante Hermien weet ik dat we op de Haar wel schapen en lammeren hadden.
Ook hier in de omgeving is het bekend en weten ze me te vinden. De man die ons wel eens hielp met de pony’s werkt in het Veenpark en had mijn telefoonnummer aan de schaapherder van de kudde Drentse heideschapen daar gegeven. Vanmorgen belde de herder en vroeg of hij me een verstoten lam kon brengen. Natuurlijk mocht hij dat. Ik had nog poedermelk van vorig jaar staan. Wim zuchtte een keer maar binnen een kwartier was het hok in de keuken weer klaar. Het arme ding was behoorlijk onderkoeld en we hebben er eerst maar eens warme flesjes naast gelegd onder een dekentje. Maar toen even later herder Kievit weer aan het hek stond met een tweede, werd de rode lamp er boven gehangen. Ik hoefde me vandaag dus niet te vervelen. Beide lammeren drinken nu, maar of ze het halen? Van de eerste ben ik niet zeker.

Nummer één gaat het niet redden, te lang onderkoeld geweest denk ik.

20-02-2013 om 12:42 geschreven door hetty  

18-02-2013 om 23:26 geschreven door hetty  

18-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

17-02-2013 om 22:26 geschreven door hetty  

Iets meer dan 50 jaar geleden sprong een jongeman in een blauwe jopper spontaan van z’n fiets toen ik tussen de middag langs de gracht in Hattem liep op weg naar de van Heemstraschool, waar ik sinds een half jaar les gaf. We hadden al eens gepraat na schooltijd toen hij voor zijn oom, die er conciërge was, de school controleerde. Hij had in die tijd studieverlof. Ogenblikkelijk stelde hij z’n vraag: ’Heb je zin om met me naar de film te gaan?’ Het overviel me wat en ik kon van schrik alleen nog uitbrengen: ’Welke film is het?’ Het bleek ‘De overval’ te zijn, een film over de bevrijding van en door verzetsmensen in een gevangenis in Assen in de 2e Wereldoorlog. Later hoorde ik dat één van zijn ooms bij de echte overval betrokken was geweest, Jaap Boersma was zijn naam in het verzet. De film kon er bij mij mee door en we hadden een leuke avond in de Buitensociëteit in Zwolle met koffie na in een bruin café, Suisse. Je weet natuurlijk niet hoe zich zoiets gaat ontwikkelen, maar ik had blijkbaar een vooruitziende blik en heb kaartje plus suikerzakje van deze gebeurtenis bewaard. De onderste foto is van Wims hut op de 'Liberiakust' van de Hollandse Stoomboot', waarop hij een paar maanden later zou gaan varen.
Het was afgelopen week 50 jaar geleden dat we dit eerste uitje samen hadden en er volgden er nog heel wat meer. Nog even en op 3 maart zijn we al weer 48 jaar getrouwd.

17-02-2013 om 11:25 geschreven door hetty  

Lang geleden kocht ik een paar boekjes met kinderuitspraken. Zo van: Juf… die vlinder heeft mijn pyjama aan. En… Juf daar zit een weduwe in de boom. Nu kwam ik bij mijn wekelijkse uitstapje naar onze favoriete kringloopwinkel het Goed ook één tegen, opnieuw een verzameling van kinderuitspraken. Het heeft de veelzeggende titel: Papa, was jij vroeger een dier? En je snapt dat het plaatje hierbij dat mooi weergeeft.
Vooruit... nog een paar:

-Moeder komt met kleine Marco in het warenhuis en vraagt aan een verkoper de weg naar de kinderafdeling..Voorzichtig trekt Marco zijn moeder aan de rok en fluistert: ’Maar mama… we hebben toch al vier kinderen!’
-Moeder komt met haar pasgeboren baby de peuter van school halen. Eveline kijkt verliefd naar de baby in de kinderwagen en zegt: ’Als mijn konijn dood is, wil ìk ook een baby.’
De leukste kan ik niet terugvinden, maar het kwam hierop neer:
-Moniekje mocht met vader en moeder mee naar een bouwmarkt met heel veel stenen, tegels, hout en sanitair. Terwijl ze de tegels die ze nodig hebben aan het uitzoeken zijn, struint Moniekje wat verder rond richting het sanitair. Even later horen ze haar roepen. ‘Máamáaa… ik ben kláa-áar!’.

16-02-2013 om 21:16 geschreven door hetty  

Nee.. Valentijnsdag kenden we niet. Het is intussen overgewaaid vanuit Engeland en de USA. Wanneer wij iemand erg aardig vonden als kind al dan bracht je een dropje of snoepje voor hem of haar mee, gewoon om te laten merken dat je op hem viel. Pas toen er zo’n 20 jaar geleden na de fusie met het KDC meer meisjes op onze school kwamen werd Valentijnsdag een item. De leerlingenraad bemoeide zich er zelfs mee en zorgde voor een gulden en later voor een euro dat er een rode roos bij een geliefde in de klas gebracht werd. Het gevolg was dat er in iedere klas een paar meisjes waren met een handvol rozen en de meesten met niets. Er waren ook meisjes die elkaar een roos lieten brengen omdat ze dat anders zo kaal vonden staan. De hele dag werd dat bosje meegesleept door de gangen naar een nieuwe les.
Gistermorgen werd na het aqua joggen bij ons gezamenlijke kopje koffie in het restaurant van het zwembad Valentijn natuurlijk ook besproken. ‘Moet je horen’, zei Nel. ‘Ik heb een vriendin die een bos bloemen kreeg van iemand toen ze al 5 jaar getrouwd was. Het was niet van haar man en die heeft hemel en aarde bewogen om er achter te komen van wie die bos bloemen toch was. Hij was stik jaloers.’ Geen handige zet dus.
Maar toen we allemaal na ons kopje koffie zomaar een lekker glaasje Baileys met een dot softijs erop kregen van onze vaste koffiejuf daar, zei ze: ‘Da’s voor Valentijn’. Toch leuk!
Bij ons thuis vroeger was er alleen moeder- en vaderdag. Pa deed er niet aan mee. ‘Da’s allemaole veur de winkeliers’, was zijn mening. Toch zag je dat hij het zelf leuk vond wanneer hij een kleinigheid van ons kreeg. Het zit hem natuurlijk ook niet in de grote dingen, maar een zelf in elkaar gefabriekt knutselwerkje doet het altijd goed. Ik heb nog ergens een hoofdletter G, door Gerhard keurig uitgezaagd bij de handenarbeid les. In Wim z’n zondagse psalmboek ligt nog altijd de bladwijzer die Mark 30 jaar geleden maakte en zelfs met franje versierde. Pas ruimde ik wat dozen op met foto’s en ik vond nog zo’n wit doekje met een paar verfhandjes er op, ik denk van Rick, ook iets van een moederdag. Maar Valentijn? Nee wanneer je er niet mee opgegroeid bent, zegt het je niets. ‘Allemaole goed veur de bloemenwinkels’, zegt mijn Wim.
Maar... toen ik hem gisteravonds eens diep in de ogen keek en vroeg: 'Wil jij wel mijn Valentijn wel zijn?', kwam er iets van een ondeugende grijns tevoorschijn.

15-02-2013 om 09:58 geschreven door hetty  

Buurman Jans is met pensioen! Hij heeft nog wel z’n akkerbouwbedrijf maar z’n werk bij de Lange om gasflessen rond te brengen is afgelopen. Denk maar niet dat hij zich verveelt. Ik kwam vanmiddag even langs om z’n moeder een bezoekje te brengen en Jans was volop bezig in zijn hobbyruimte, ook wel het stookhok genoemd. Het kacheltje brandde lekker. Hij was bezig om de echte originele berkenbessems te vervaardigen, zoals hij dat nog kan. Er lag al een heel stapeltje. Wim had er al eens één proberen te maken, maar toen Jans dat ding zag, schudde hij zijn hoofd, afgekeurd dus .
‘Wat gao’ j der mee doen, Jans’, vroeg ik hem. ‘Ja, ik mot nog zien da’k ze kwiet wodt’, zei hij toen.
'Zal ik ze es veur oe op ‘Marktplaats’ zetten?', stelde ik voor. Dat leek hem een goed idee. Het staat er nu op, onder ‘Dieren en toebehoren’. Ik kreeg meteen een hele serie prachtige nestkastjes en voederhuisjes in het oog. Die man heeft gouden handjes. Vooral een voederhuisje met een stukje plexi glas trok mijn aandacht. Daar kun je een voorraadje vogelzaad indoen en het zakt vanzelf naar onderen als de vogeltjes ervan snoepen. ‘Zal ik die der ok maor bie’j opzetten, op Marktplaats?’ ‘Dat mag wel’, zei Jans. En dat betekent hier in Drente: heel graag.

14-02-2013 om 15:33 geschreven door hetty  

Op de laatste excursie in de Algarve vertelde onze gids Vasco het verhaal van de haan van Portugal, eigenlijk de haan van Barcelos. Er zijn verschillende versies van maar ze komen op hetzelfde neer. Ik vertel de versie à la Vasco.
Lang geleden was een pelgrim op weg naar Santiago de Compostella. Hij was moe en hongerig toen hij in de noordelijke plaats Barcelos aankwam. Hij werd gastvrij ontvangen door een familie. Hij kreeg er een heerlijke maaltijd en een fijn bed voor een goede nachtrust. De volgende morgen was het echter heel anders. Die nacht was er kostbaar zilver gestolen van de familie en omdat hij de enige vreemdeling was werd hij gevangen genomen. Hij moest voor de rechter verschijnen en al zei hij telkens dat hij onschuldig was, het hielp hem niet en werd veroordeeld tot de dood door de strop. Terwijl hij werd weggevoerd kwam hij langs de plek waar de rechter lekker zat te eten. Een gebraden haantje stond voor hem op tafel. De pelgrim vertelde nogmaals dat hij onschuldig was, maar het hielp hem niet. Toen zei hij tot slot:’ U kunt me nu wel niet geloven maar straks als u die haan aanprikt zal de haan gaan staan en drie maal kraaien. De veroordeelde pelgrim werd weggebracht naar de dodencel en zou opgehangen worden. Op het moment dat dat gebeurde prikte de rechter de haan aan. Die stond op en kraaide drie keer. Toen hij besefte dat hij een onschuldige had berecht en stuurde hij snel iemand naar de gevangene die op dat moment zou worden opgehangen. Het was maar net op tijd. Sinds die tijd is de haan van Barcelos een typisch beeld geworden van Portugal.
Het staat voor deze drie dingen: rechtvaardigheid, geluk èn geloof.

En... zo vertelde Vasco... in Spanje hebben ze een vergelijkbaar verhaal, maar dan met kippetjes. Je snapt wel dat dat niet kan. Een kip kraait niet

12-02-2013 om 18:45 geschreven door hetty  

Met gemengde gevoelens gingen we vandaag richting gemeentehuis. Na de vorige besprekingen hadden we er weinig vertrouwen in dat het meer zou kunnen worden dan: beste meneer en mevr. Van der Kolk. Zolang de plannen voor de verdubbeling nog niet concreet worden hebben wij er geen belang bij om actie te ondernemen. Tot nu toe waren de heren juristen erg voorzichtig met hun mededelingen.
Voor we opgehaald werden hadden we nog een voorgesprekje met Ilse van Countus, die helemaal thuis is in de Ruimtelijke Ontwikkeling Ze had nog verschillende vragen voor de heren en was nog niet erg optimistisch gestemd over een andere zienswijze.
Toch bleek dat de heren met een plan kwamen. De wethouders vonden blijkbaar dat er toch in overleg met ons naar een oplossing voor ons probleem gezocht moest worden.
De eerste stap die voorgesteld werd is om ons huis door een onafhankelijke instantie, de SAOZ, te laten taxeren en wel op twee manieren: mèt en zonder woonbestemming. Zij zullen een makelaar in de buurt aanwijzen. Het blijkt dat in het Burgerlijk Wetboek 6 artikel 3 over een ‘natuurlijke verbintenis’ wordt gesproken, een verplichting zonder grondslag, wat voor gevallen zoals de onze, waarbij de planschadeprocedure verjaart is, een reden tot betaling kan zijn. We kunnen dan gewoon blijven wonen tot we weg zouden willen of tot de gemeente toch onze grond nodig heeft voor de verdubbeling en aankoop overgaat.
Wat het op gaat leveren weten we niet, maar het is een eerste stap in de procedure. Wim had nog een staartje whisky en ik een Bailey’s. We drinken er maar één op de eerste stap in de goede richting. Proost!

12-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Ons woonplekje dat geen woonplekje is ligt bij het kruisje.

Het is zover. Morgenmiddag zijn we uitgenodigd om op het gemeentehuis te komen voor een gesprek met een jurist van de gemeente Emmen. Hij heeft de opdracht van de wethouder gekregen om er met ons uit te komen wat betreft de verwikkelingen omtrent de plannen die er liggen maar waarvan ze nog niet weten wanneer en òf die uitgevoerd zullen gaan worden. En dan bedoelen we de verdubbeling van de weg die vlak naast ons ligt en waar al een jaar of 5 plannen voor zijn. Er zal een adviseur bij zijn om ons te ondersteunen bij dat gesprek en op aanraden van Mark hebben we onze ‘hulp in bange dagen’ uit het verleden ook om advies gevraagd. En dat kregen we. Als afzender gaf hij de bijnaam die wij hem gaven nadat hij ons bij het akkevietje dat we met de Belastingdienst hadden zo goed geholpen heeft: Het teckels- en bloedhondenleger Nederland. Hij was in die tijd een echte teckel die niet ophield als alles tegen leek te zitten. Uiteindelijk wonnen we en trok de Belastingdienst bakzeil. Op de terugweg vanuit Leeuwarden, waar we eerst samen in het café op de hoek bij het Gerechtshof een glaasje op de goede afloop dronken, vierden Wim en ik de overwinning in Donkerbroek waar je zo lekker gebakken lever kunt eten.
Laten we hopen dat we dit keer geen rechtszaak nodig hebben.

11-02-2013 om 21:15 geschreven door hetty  

11-02-2013 om 21:14 geschreven door hetty  

Wel vroeg hoor, om half 6 worden we gewekt, om half 7 staat Vasco met bus en chauffeur vóór! Faro heeft een mooi vliegveld. 'Zö'w noe maor naor de uutkleedpartij gaon', vraagt Johan als we ingecheckt hebben. Hij bedoelt de douane. Op de heenweg moesten Wim, Johan en ik nog gefouilleerd worden wegens de piepjes bij de gang door het poortje. Johan heeft een plaat in z'n arm. Mij vroegen ze of ik soms een nieuwe knie had en Wim heeft een kaartje door z'n pacemaker waardoor hij niet door een magnetisch veld mag.
Wim heeft z'n veters al los en de riem uit z'n broek. Johan begint ook al met de opmerking: 'Leg uw kleren daar maar neer, zegt de dokter. Dan leg ik die van mij er bovenop'. We hebben ons ontbijtje van het hotel al achter de kiezen en voor we het weten mogen we het vliegtuig al in. Johan en Joke genieten opnieuw van het uitzicht, nu overdag. Om 1 uur zijn we er. De temperatuur valt mee. We rijden snel richting Achterhoek en besluiten met een kop erwtensoep bij een AC restaurant in Zevenaar en een kop koffie bij Johan en Joke thuis op de Boomgaard. Boris is dolblij om ze te zien en het is wederzijds.
Wij beginnen intussen ook het hooi van de stal te ruiken en gaan verder naar Drenthe. Daar wachten Tessa en de katten. Bovendien ligt er een lekker gebakje, vast een traktatie vanwege Mark z'n verjaardag.
Intussen horen we de berichten over hagel, sneeuw en harde wind die we hier te wachten staan. Maakt niet uit. We kunnen er weer even tegen.

11-02-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Op het plein in het centrum van oud Albufeira horen we prachtige muziek. Ik koop een paar cd's die Rick misschien wel even wil kopiëren.

‘Gaan jullie niet mee?’, vragen enkele medereizigers die klaar staan om de bus in te stappen voor de excursie naar het rotsachtige westkust van de Algarve. ‘Morgen weer’, is ons antwoord ,’of overmorgen’. 'Dan mag je gaan zwemmen' is het weerwoord, heel ad rem van de oudere dame die hoewel mèt stok en in eigen tempo, alle tochtjes en bezichtigingen meemaakt.
Vandaag is de laatste dag en die brengen we met Ben en Diny door. Johan en Joke gaan via het strand en Ben speelt voor ons weer de taxichauffeur. Het blijkt voor het sportieve stel een behoorlijke klauterpartij, maar met iets meer dan een uur staan ze bij ons aan het balkon.
Een paar uur later gaan we nog even naar Albufeira. Nu kan het nog. Wim kiest voor een strandstoel bij het zwembad en Ben en Johan trekken zich terug op het strand bij Albufeira terwijl wij drieën nog een laatste poging doen om de Portugese economie te steunen. We besluiten samen op een terrasje en dan is de middag op z’n eind. We wensen Ben en Diny nog een fijne week hier en wij maken ons op voor een laatste diner. Vanavond om 10 uur kunnen we ons ontbijtpakket ophalen bij de receptie want om half 7 morgenvroeg staat de bus voor om ons naar het vliegveld in Faro te brengen.
We hebben deze week langzamerhand kennis gemaakt met verschillende medereizigers en het lijkt een groep gelijkgestemden te zijn. Heel gezellig!
Ik denk dat we dezelfde warme trui weer aantrekken die we op de heenweg droegen. Dan schrikken we niet zo wanneer we op Airport Eindhoven ons hoofd buiten de vliegtuigdeur gaan steken.

10-02-2013 om 21:21 geschreven door hetty  

Vasco heeft zijn informatie bijna helemaal doorgegeven. Nu zijn de schoorstenen aan de beurt die overal op de huizen te zien zijn. Ze hebben iets weg van een minaret en sommigen denken dat het iets uit de tijd van de moren is die hier tot de 13e eeuw nog waren. Maar Vasco denkt van niet want dan zouden ze ook in Spanje moeten voorkomen. Hij denkt dat het heeft te maken met het welvaartsniveau van een familie. Hoe groter het huis, hoe rijker, hoe meer schoorstenen. Maakt niet uit, ze zijn prachtig om te zien.
Eenmaal terug in ons hotel gaan we in een streep naar de bar bij het zwembad voor een lekkere lunch. Johan en Joke lopen even later over het strand naar Albufeira, want gisteren hè…. zag Joke nog iets moois. Even kijken of ze het nog steeds wil! Heerlijk vinden ze het… dat lopen langs de zee. Het is nog steeds prachtig weer… genieten dus!

10-02-2013 om 21:19 geschreven door hetty  

08-02-2013 om 20:02 geschreven door hetty  

De kerk van de Carmelieten.

Dan zijn we in de hoofdstad Faro waar we nu de kathedraal gaan bekijken, maar… jammer dan, er is een kerkdienst en is het voor bezichtiging gesloten. Vasco is op alles voorbereid en na de koffie gaan we naar een andere, een kerk van de Carmelieten. Het is een kerk voor iedereen en niet alleen voor de elite van de kerk. Van buiten zou je niet zeggen dat die in Barokstijl is maar binnen des te meer. Wat een goud en uitgewerkte versieringen. Er is nog een prachtig orgel te zien die haar pijpen dwars uit heeft staan, had ik nog nooit gezien. Dat schijnt alleen in Frankrijk, Spanje en Portugal voor te komen. Er is hier in een nis ook een beeld te zien van Jozef met het kind Jezus. Waarom ook niet. Die zal hem vaak genoeg gedragen hebben.

08-02-2013 om 19:53 geschreven door hetty