Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
18-11-2013
Tante Aart
Het was even zoeken, maar ik vind nog een foto van de fam. Aartsen waar
tante Aart bij op staat naast haar nog jonge broer Sjoerd. Het is hier
waarschijnlijk 1947, alleen Gerke l. en Heiny staan er pas op.
Tante Aart
is 100. Ze is niet eens onze tante Aart maar als zus van oom Sjoerd hoorde ze er
in de familie helemaal bij. Ze heeft heel wat hand- en spandiensten verricht in
het gezin van oom Sjoerd en tante Hermien en net als haar broer Sjoerd werkte ze
in diens kleermakerij. De mooiste mantelpakjes en jurken kwamen uit haar handen.
Veel van de leerlingen van de School met den Bijbel aan het Hooge in Vorden
hebben, net als ik in de zesde klas, naailes van haar gehad. Ik weet nog dat we
eens met heel warm weer naar buiten mochten onder de appelboom om daar te
naaien. Een andere leerling herinnert zich dat ze ons al naaiend zelfs het
Engelse en Franse volkslied leerde . nee niet het Duitse, dat woord was nog te
beladen, zeker in die tijd. Toen op 23 december 1953 mijn broer Johan geboren
moest worden, waren Diny en ik bij voorbaat ondergebracht bij de fam. Aartsen.
Ik sliep die nacht ik bij nichtje Gerke in bed en we maakten er met zn beiden
s avonds een potje van. Het hele bed lag door elkaar. Het was nog de tijd van
de losse lakens en dekens. Opeens schoot Gerke in de stress, want tante Aart was
die avond de oppas en ze hoorde een deur en zag haar al aankomen. Gauw gauw
onder de dekens, als tante Aart deze puinhoop ziet ze slaat ons voor de blote
kont ! Het viel mee, tante Aart bleek de kwaadste niet. De volgende morgen ging
de telefoon in de gang naast onze slaapkamer. Een jonge zoon..?, hoorde ik
tante Hermien zeggen, en 10 pond en een ons? Dat bleek onze Johan te
zijn. Tante Aart was ook degene die de verjaardagspartijtjes organiseerde
voor de kinderen. Die werden vaak in de kleermakerij gehouden. Tante Hermien
zorgde voor de versnaperingen en tante Aart deed de rest... mooie
herinneringen. Naast de hulp die ze voor oom Sjoerd en zijn gezin was, werd
ze dat later voor haar broer Jan toen zijn vrouw tante Beitske onverwacht
overleed. Oom Jan was mijn eerste baas in 1962, toen ik net de Groen van
Prinsterer Kweekschool had afgerond. Hij was hoofd van de van Heemstraschool in
Hattem. Later werd hij Inspecteur van het Onderwijs in Gorkum en daar ging tante
Aart wonen om ook dit gezin te steunen. En nog steeds woont ze daar nu ze de 100
jaar heeft mogen vol maken. Hartelijk gefeliciteerd, tante Aart!
En...
wie lang leeft kan veel verhalen. Ze schijnt een boek te hebben geschreven over
haar leven, samen met een neef. Ik gok op neef Johan ...? Het zal zeker de
moeite waard zijn!
Toen ik in het begin van de week in de wachtkamer bij de huisarts zat kwam het gesprek
zomaar over hulp in huis van de WMO, huishoudelijke hulp ( Wet Maatschappelijke Ondersteuning) . Nee, de ene dame wilde
die niet vaker over de vloer: 'Moet je d'r steeds maar voor thuis blijven'. Een
jongeman die ook hulp nodig had gehad merkte op: 'En dan hebt ze soms ok nog
haor op de koezen'. 's Middags bezocht ik een lezing en leerde ik: Mantelzorg staat voor langdurige en
onbetaalde zorg voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende naaste:
partner, ouder, kind of ander familielid, vriend of kennis. Er was in het
teken van de week van de Mantelzorg een bijeenkomst in de Schepershof door het
Contactpunt Mantelzorg Emmen. Nu weet ik dus dat er 2,6 miljoen
mantelzorgers in Nederland zijn die ons land 7 miljard euro besparen. De meeste
zorg heeft toch te maken met psychsociale begeleiding, zoals emotionele steun en
regeltaken. Er waren een aantal mantelzorgers onder ons die gelukkig ook
professionele hulp kregen, maar soms kan het te zwaar zijn en dan is er ook voor
hen ondersteuning te krijgen. Ze noemen dat Respijtzorg. Een probleem is soms
dat de dementerend zieke geen ander om zich heen wil hebben dan eigen man of
vrouw. Zo kwam er raad vanuit ervaringsdeskundigen die zelf mantelzorger waren
geweest voor hun partner. In de gespreksronde na de pauze werd er nagedacht
over hoe je vervangende zorg geregeld zou kunnen worden, of jezelf respijtzorg
zou kunnen bieden en of je nagedacht hebt wie jouw mantelzorger zou kunnen of
moeten worden als het nodig wordt. Het was een mooie maar ook enerverende
middag. En je komt er achter dat de meesten van ons wel betrokken zijn bij een
vorm van mantelzorg of respijtzorg. We wisselden nog even van gedachten over wat
je wel of niet verwachten mag van een mantelzorger. En heel even zag ik de
jongeman weer voor me met z'n ervaring van zijn hulp met haor op de
koezen.
Zoals ik koos voor een doorleefd gezicht.. het oude vrouwtje, zo koos Jantje voor Marilyn Monroe. Ik kan niet zeggen dat die een doorleefd gezicht heeft, ik zie het er niet van af, maar dat ze echt geleefd heeft, kun je wel zeggen. Veel vrienden had ze in de hoogste kringen maar is ze gelukkig geworden? Zo zocht Janny een Ierse zanger en Greet en Liesbeth kozen voor een dochter, Elly schildert haar kleinzoon en Tiny een oude mannenkop. Iedere week zie ik de gezichten mooier worden. We hebben binnenkort een gezellige bijeenkomst bij Atelier Helderrood voor alle cursisten waar we alle geschilderde koppen van de verschillende groepen kunnen bewonderen en een video kunnen bekijken over gezichten van dementie. De schilderijen hierover van verschillende dementerende mensen van Herman van Hoogdalem hebben we in het voorjaar in het Drents Museum al kunnen bewonderen. Hier op de dvd gaat de schilder er aan de hand van interviews ook uitleg bij geven. Een goed idee
Ik meen dat deze Ierse zanger en musicus Luke Kelly is. Zal Janny nog eens vragen. Zij heeft met Ierland wat wij met Schotland hebben. Maar haar dochter woont er dan ook. Luke Kelly is bekend geworden als een van de Dubliners
Of... zoals Greet... die schildert haar dochter...
11 november-- Nee.. vanuit de Achterhoek kende ik het niet, het rondgaan met de uitgeholde suikerbiet op 11 november. Maar toen ik in Hattem ging wonen was het helemaal in. Zingend gingen de kinderen langs de deuren. Tja Gerhard was nog te klein en toen we naar Aalten en later naar Hengelo verhuisden was Sint Maarten weer uit. Ik heb nooit zoals de moeders en vaders hier met de kinderen langs de deuren gelopen met een voederbiet of lampion, hun liedjes èn hun zakken voor de snoep en ander lekkers. Hier in Emmen was de oude gewoonte wel weer in tel maar toen waren onze jongens al weer pubers en vanaf een jaar of 13 houdt het op. Dan mogen of willen ze niet meer meedoen. Aan de Kuifmees had ik op de trap bij de deur een hele grote mand met allerlei lekkers om uit te zoeken: mandarijnen, dropveters, lollys enz. Er kwamen wel 60 kinderen langs. Maar toen we eenmaal hier aan het Schoolpad woonden was het afgelopen want te ver weg. Het loont niet om 1,5 km om te lopen. Alleen toen ik mentor was van een brugklas met een heel stel kinderen uit Bargeroosterveld kwamen die met de auto hier langs. Maar goed dat ik altijd voor alle zekerheid wat in huis heb. Dit keer kwamen de buurjongens, Frank, Tim en Daan met hun prachtige lampionnen met een echt lichtje. En ze zongen als lijsters, twee versjes zelfs.
We hebben nog steeds één van de drie poesjes die we meer dan 15 jaar geleden bij een buurman van oud-collega Martine uit Geesbrug ophaalden. Echte boerderijkatjes, zo slank als wat en dat bleven ze. Suze heeft de anderen overleefd. Eén van haar dochters was Moniek waarover ik het kinderboekje met belletje schreef: Ik ben Moniek. Dochter Loedertje trekt haar eigen plan. Die doet haar naam eer aan. Altijd moet je er op verdacht zijn dat die achter je staat en een kamer boven induikt om zich in een kastje onder het schuine dak te verschansen. Het enige om haar er uit te lokken is om de kamerdeur op een klein kiertje te laten staan en beneden de la met kattenvoer open te trekken en Suze te roepen. Gegarandeerd dat Loeder ineens weer achter je staat. Suze laat zich graag verwennen op deze respectabele leeftijd en zit meestal op de leuning van de bank naast me. Storm vindt haar erg interessant en speelt graag met haar, neemt zelfs haar kopje voorzichtig in de bek en als het te gek gaat volgens Suze haalt ze voorzichtig met ingetrokken nagels naar hem uit. Verder doet Storm het met botten en kluifjes, maar als die op zijn werpt hij zich op de knuffels die ik voor hem insla bij de Kringloop. Onze jongens hadden in hun jeugd een beer waar ze hun hele kleutertijd genoeg aan hadden, maar de kinderen van nu hebben er blijkbaar veel te veel te oordelen naar de bakken vol die je bij de kringloop 4 voor een euro kunt kopen. Het Texelse schaap van vorige week heb ik toch gered uit die scherpe hondentanden, maar Storm maakt geen onderscheid. Het liefste heeft hij knuffels met veel losse stukjes, flapjes of pootjes. Wanneer hij er een helemaal leeg gaat halen gooi ik die weg want anders komt het hele huis onder de witte vulling. Zijn nieuwste speelgoed is een afgrijselijk groene krokodil. Storm vindt die geweldig, lekkere pootjes en een lange staart. Hij komt hem steeds brengen om weg te gooien. Kijken hoe lang die heel blijft
Zomaar in zijn slaap overleden. Het onverwacht overlijden van een voormalig collega Jos Konter raakte iedereen. Daarmee begon de toespraak van rector Boers van het Carmelcollege vanavond, waar ik ook veel jaren werkzaam was. Ik kan bijna niet geloven dat het al weer 9 jaar geleden is dat ik afscheid nam. Jos had nog meegewerkt aan het opnieuw inrichten van de Kuil, de plek waar de leerlingen in de pauzes hun vertier hebben. Het is een fleurig geheel geworden en i.p.v. 150 zitplaatsen zijn er dat nu 500 geworden. En dat mag ook wel want de school is dit jaar gegroeid naar meer dan 1400 leerlingen. Even wat anders dan de 400 die er waren toen ik op de LTS De Zuidoosthoek begon. In 1985 toen we nog niet zo lang aan de Kuifmees woonden had een leraar Nederlands in een wat overspannen toestand zijn boeken de docentenkamer in gesmeten. Toen kwam ik aan de beurt. Buurman Jan die er al jaren les gaf, kwam vragen of dat niks voor mij was, een halve baan Nederlands en alleen brugklassen. Ik kon meteen op sollicitatiebezoek. Ik kwam thuis met de boeken die ik nodig had en kon meteen de volgende morgen beginnen. Ik ben er nooit meer weggeweest. Bijna 20 jaar heb ik er met plezier gewerkt en veel hoogtepunten en dieptepunten meegemaakt. Mijn werk van docent Nederlands breidde zich uit met Remedial Teaching en Faalangstreductie training. Samen met Bernadien heb ik enorm veel plezier gehad in de mannenwereld. Zo jammer dat ze door een virus geveld werd en jaren later overleed. Na de fusie kwamen er meer vrouwen mijn schoolwereld binnen. Negen jaar geleden ging ik weg en af en toe hebben we zon bijeenkomst van oud- collegas. Na een heftige periode na de fusie van LTS DE zuidoosthoek met het KDC is de rust allang weergekeerd en op het Carmelcollege van nu is het warme gevoel van toen gebleven.
Ik ben langzamerhand een van de oud gedienden bij Ellen op onze schilderochtend. Ik ben13 jaar geleden begonnen bij haar op zolder. Zomaar had ik zin om te kunnen schilderen. En dat ging ik doen door me bij Ellen aan te melden. Er zat een kaartje op het prikbord bij de Bibliotheek en ik meldde me aan. De deur werd vaak open gedaan door Tom, die toen nog een kleuter was. Ik ging de twee trappen op met mijn attributen. Daar stonden vijf ezels in een halve circel en in een hoekje Ellens verf, kwasten en verdere benodigdheden. Het was behalve een degelijk onderricht ook een intiem gebeuren. Veel zielenroerselen kwamen aan het licht. Ellen groeide er uit want ze kreeg veel meer aanvragen om les te krijgen. Daarom huurde ze bij Flier boven een zolderverdieping. Het werd haar nieuwe atelier. Het kreeg de naam Helderrood en dat is het gebleven. Toen de huur van het atelier ineens erg verhoogd werd durfden ze een volgende stap aan. Nu heeft ze met haar man Dick Lubbersen Atelier Helderrood aan het Waanderveld, wonen en werken wordt hier gecombineerd. Vier dagdelen geeft ze cursussen, verder maakt ze zelf prachtige schilderijen en verzorgt ze workshops voor collegas, vrijgezellenfeesten en andere festiviteiten. Ik heb Tom en Babet zien opgroeien. Ook die hebben de creatieve talenten van hun ouders meegekregen. En nog steeds ga ik elke dinsdagochtend met plezier naar het atelier. De portretten waar we nu mee bezig zijn schieten op. Mijn oude vrouwtje is klaar en ben begonnen aan de hond van Jantje. Toch wil ik opnieuw een portret gaan doen. Ik zoek nog een slachtoffer .
We zijn een van de eersten in het kleine kerkje van 2e Exloërmond dat in de volksmond 2e Mond heet. Je hebt hier ook nog een 1e Exloërmond. Het is het gebied zo'n beetje ten noordoosten van Emmen dat vroeger helemaal uit veen bestond. Terwijl we door dit vlakke uitgestrekte gebied rijden bedenk ik me hoe hard er hier gewerkt moet zijn, vrouwen en babys, alles ging mee naar het veen. Het was een hard bestaan en ze woonden vaak in plaggenhutten. Toen een collega een tijdje terug afscheid nam was zijn vader er nog bij en die collega bedankte zijn vader dat ze zo hard gewerkt hadden om hem de kans te geven om te studeren. Dan besef je dat dit allemaal nog niet zo lang geleden is. In het Veenmuseum in Bargercompas is er meer van te zien. En er over lezen kun je in Domineer van het Turfland. Het is niet te geloven dat dat pas een honderd jaar geleden is, wat er beschreven wordt door een van de eerste dominees. Erg veel modder is er in elk geval. Er wordt nu niet meer gegraven, alleen over de grens, en ik denk dat het nu alleen nog met machines gebeurt. Maar de plaatsjes die zich toen gevormd hebben bestaan nog. Dit kerkje wordt keurig onderhouden al hebben ze geen eigen predikant meer. Zondags komt er een voorganger uit een andere gemeente. Toch is het een levende gemeente, er wordt een keer per maand verpakt voedsel ingezameld voor de Voedselbank, er is voor de jeugd wat te doen, er wordt gezongen en naar elkaar omgekeken en vandaag is mannenkoor Valerius uitgenodigd om te zingen.
We zijn zo vroeg omdat de mannen nog willen inzingen. Zo zie je ook nog eens dat hun optreden altijd een serieuze aangelegenheid is. Er wordt besproken hoe en wanneer er gezongen wordt, ze gaan allemaal gelijk opstaan en zitten en de zangoefeningen gaan van start. Dan worden de laatste blauwe strikjes omgeknoopt. Een oudere heer wordt geholpen en krijgt nog een aai over zijn bol als het klaar is. Het zorgt voor wat consternatie, altijd een ontspannen sfeertje bij dit koor.
En dan zijn ze er klaar voor, de mannen onder leiding van Klaas Krijgsheld, de invaldirigent na het vertrek van Daniel Rouwkema. Van mij had Klaas ook mogen blijven maar hijzelf had die ambitie niet. Met Kerst dirigeert hij het koor voor het laatst en daarna neemt de nieuwe dirigent Luuk Tuinder het stokje van hem over. Het koor is behoorlijk actief om de nodige extra gelden binnen te krijgen zodat de maandelijkse bijdrage niet hoger hoeft te worden. Er wordt door een groep appels geplukt in oktober, in het voorjaar worden er plantjes verkocht door de leden. Wim wil mij altijd bij de uitdeling hebben want hij vindt het lastig om het verschil te zien tussen de verschillende soorten: alle kleuren geraniums, fuchsia's, meisjesogen, valerianen enz. Enfin, de mannen zongen werkelijk prachtig en ook de toegift werd gewaardeerd: Spirit of the living God was werkelijk ontroerend mooi! Met stralend weer reden we over de grens van veen en zand, dus over Exloo, Valthe, Weerdinge weer naar huis, naar Emmen. En 's middags werd het binnen zitten. In elk geval misten we de windhoos die in Wijk bij Duurstede zo'n ravage aanrichtte.
'Kiek es hee wet de weg al. Vanmiddag gingen we met Storm ons rondje door het Oeverse bos doen. We hebben het idee dat het bos van ons alleen is, want we komen nooit iemand tegen. Op een bepaalde plek ga je van de zandweg af en over een walletje het bospaadje op. Storm liep voor ons uit en sloeg mooi op die plek het bos al in. Zomers groeien de paden bijna dicht door de varens die er groeien. Bij de open plek die ik zo rustgevend vind, stop ik altijd even. Wim zn jicht aan de grote teen is bijna over en bewegen is goed volgens de dokter. Dus mee naar het bos. We nemen tegenwoordig de nordic walking stokken mee. Tja een mens wordt wat ouder hè. Toen we net op dit plekje aan het Schoolpad woonden heb ik een paar keer met mijn mentorklas een klasseavond hier gehouden. De jongens en meisjes moesten zelf alles voorbereiden van houtzagen voor het kampvuur, poffertjes en stokbrood bakken, een spel bedenken enz. Ik had alleen zelf een speurtocht uitgezet door ons bos met rode draadjes en pijlen van stokken gemaakt en hier en daar een opdracht. In groepjes ging het spul op pad. Mogen de honden mee?, vroegen ze. Dat mocht. De puzzeltocht gong voorspoedig, vooral de groep met de honden. Konden jullie het gemakkelijk vinden, vroeg ik toen ze terugkwamen. Een paar meisjes begonnen te grinniken en toen kwam het: Ja hoor de honden liepen voorop'. Tja die kenden ons paadje allang.
Geen A1 locatie, was de reactie van Hennie van der Most toen hij het pand van de gebroeders Willem en Hans Anker in Akkrum aan een kritische blik onderwierp. Geen parkeerplaatsen, voegde hij er nog aan toe. Het is wel het geboortehuis van Saskia van Uilenburgh, de vrouw van Rembrand en bovendien 98% van onze cliënten zit vast en de andere 2 % heeft rijontzegging', kon Willem Anker erop antwoorden. Advocaat Willem Anker is helemaal op dreef als hij zijn lezing houdt over Ethiek in de Rechtzaal voor ons, Passage vrouwen van Gewest Drenthe in de Vredehorst in Hoogeveen. We zijn erbij met een deel van Passagegroep Zuidbarge Rietlanden. Het is altijd goed voor een gezellig en leerzaam dagje uit. Kijkend door de zaal met 560 vrouwen, mist hij zijn broer met wie hij alles deelt: interesses, werk, vakantie enz., ze hebben zelfs als identieke tweeling hetzelfde DNA. Hun praktijk doet enkel het Strafrecht en daar werken ze met 25 mensen aan binnen hun kantoor. Hun motto is: strijdlustig, scherp en creatief zijn. Hij vertelt heel open over wat ze meemaken. De verdediging van Ferdi E, de moordenaar van Heyn en ook de zaak Robert M heeft hen al heel wat werk bezorgd. Aan deze laatste zaak kunnen ze geen hele dag achtereen werken, zo ingrijpend is die. Toch heeft iedere verdachte recht op rechtsbijstand. De rechter beslist of het inderdaad een dader is. Ook de zaak tegen Jan Veerman na de brand in Volendam luidde 16 x dood door schuld. Toch hoefde die niet de gevangenis in Hij maakt ons duidelijk hoe ze werken. Ze houden zelf de regie in handen bij hun rechtsbijstand. Ze laten hun cliënt niets beslissen. Èn het is van belang om afstand te houden. Toch blijkt tijdens het vragenkwartiertje dat het wel eens te veel werd en al een aantal keren ziek thuis is geweest. De honderden bedreigingen die vaak anoniem èn s nachts via de mail binnenkomen liegen er ook niet om. Het verhaal van de dame die beslist in de trein van Leeuwarden naar Groningen en weer terug beslist wilde roken, bezorgde wel wat lachrimpels. Zijn broer Hans ploos het uit en ontdekte dat het op veel soorten vervoer verboden is te roken en ook in delen van de trein. Dat 'delen van' werd de reden dat de dame in kwestie werd geadviseerd om expres te roken als de conducteur kwam, daardoor een proces verbaal kreeg en uiteindelijk in alle rechtszaken gelijk kreeg. De wet is intussen aangepast... dat wel.
Altijd goed om onze voormalige koster van de Opgang André Flens weer terug te zien. Hij is nu koster van de Vredehorst in Hoogeveen. Hij heeft geen enkele moeite met al die vrouwen. Hij zorgt met zijn vrouw voor de lekkere koffie en tussen de middag voor de broodjes met groentesoep.
De middagprogramma in de Vredehorst in Hoogeveen bestond uit een optreden van Trio Vilde Katshke. Gottfrid van Eck op zijn verschillende klarinetten, Michiel Ockeloen op de accordeon en Tessa Zoutendijk met haar viool maakten er een middag van met muziek en verhalen over sterke Joodse vrouwen met als titel: Eva. Het bleek joodse volksmuziek te zijn of ook wel zigeunermuziek. Dat ligt dicht bij elkaar. Van de verhalen die Gottfrid tussendoor vertelde was het verhaal van de Bijbelse Ishtara of Esther onvergetelijk. Hij vertelde het met verve, af en toe verweven met een tikkeltje van deze tijd. Na het Passagelied kon er nog koffie of thee gedronken worden, maar wij taaiden af en Bertha bracht ons veilig weer terug bij ons vertrouwde dorpshuis Het Hoefijzer in Zuidbarge. Dank je wel Bertha.
Ergens heeft Tessa deze trompetviool op de kop getikt, gekocht bij een zigeuner als ik het goed begrepen heb. Ze liet nog even een solo horen. Geweldig! En... tijdens zo'n ontmoetingsdag van Passage wordt er een collecte gehouden voor een goed doel, dit keer voor het tegengaan van de vrouwenhandel. Na een korte uitleg bracht de collecte 1100 euro op. De speerpunten van Passage zijn ook: Vrouwen met hart voor de samenleving, oog voor de naaste en gevoel voor cultuur. Om ook dit laatste te promoten: Op 5 maart is er een Kunst en cultuurdag in Drachten-- De Noordelijke Kunstkaravaan.Wordt dat ons volgende uitje?
Nee gisteren werd het geen boswandeling met al die rondvliegende bladeren en takken. Storm probeerde nog wel om me over te halen tot meer actie. Het bleef bij een rondje erf en het apporteren van de verschillende gehavende knuffels die ik speciaal voor hem heb gekocht bij de kringloop. Vier voor een euro, bijna te mooi voor de hond. Tot nu toe had hij er vreselijk moeite mee om de knuffel die hij ophaalde echt af te geven. Het leukst vindt hij om hem voor je neus te houden en op het moment dat je hem wilt pakken hem terug te trekken. Mark kwam gistermorgen een paar volle emmers met druiven brengen en deed het nog even voor hoe het wèl moet. En warempel hem lukte het wel. Alleen het commando Geef en Kom kom kom als aanmoediging en je niet laten uitdagen om hem eerder te pakken dan je hem in je hand hebt. Verder is Storm druk met het trekken aan alle losse onderdelen zoals staart, oren en pootjes en daarna leeghalen van de lijf van het bewuste beest. Op dit moment is hij gek op een konijn met lange oren en een plukstaartje. Nee gisteren was het echt weer om met de druiven aan de gang te gaan. Het werd dunne gelei voor door de yoghurt en dikkere gelei voor de boterham. Verder vries ik de rest als sap in. Op een rommelmarkt had ik ooit een grote driedelige sappan gekocht die al meer dienst heeft gedaan. Het begon wel wat pikkerig te worden in de keuken. Dus ik hoefde me vanmorgen ook niet te vervelen.
Het kanaal naar de grootste jachthaven van het land, een kunstwerk op de voorgrond en een vuurtoren in de steigers in de verte.
'Gentil homme, hè', zegt onze Belgische vriendin als een chauffeur van een stoer legervoertuig ons voor laat gaan bij het oversteken van de straat. Het was goed om elkaar weer terug te zien na een paar jaar met alleen mailcontact. We hebben samen een gezellige dag gehad met koffie, een ritje naar Nieuwpoort, dat ik alleen kende van het geleerde riedeltje jaartallen: 1600 Slag bij Nieuwpoort. Nu zagen we het grote gedenkteken van de soldatenkoning Albert de eerste. Hij werd zo genoemd omdat hij zijn manschappen niet in de steek liet in de 'Grote oorlog' 1914-'18.We hebben wat af gepraat vandaag en veel opgestoken van het leven en de sociale voorzieningen in België. De uitkeringen zijn minder, maar het vervoer voor 65+ ers is goedkoop. Voor 6 euro per dag kun je het hele land doorreizen op één dag en de bus en tram is zelfs geheel gratis. We hebben lekker gewandeld op de boulevard en samen hebben we vis gegeten in een leuke tent. Het was gewoon een dag met een gouden randje.
Vandaag gaan we ons dus verder verdiepen in wat de eerste WO met Ieper, of op zn Frans Ypres, en omgeving gedaan heeft. We bezoeken daarom het In Flanders Fields Museum hier aan de Grote Markt. Misschien is het wel de meest vreselijke oorlog geweest die er ooit geweest is. Honderdduizenden zijn gesneuveld. We hebben vreselijke dingen gezien en verhalen gehoord. Dan gaat iets voor je leven. Nederland is er net buiten gebleven. Vanmiddag pakten we de auto en bezochten verschillende begraafplaatsen. We zijn er stil van en besluiten de middag in één van de cafeetjes hier op de markt van Ieper. Het avondeten gebruiken we in t Zweerd, het eenvoudige hotel, maar wel van alle gemakken voorzien. Het eten is heerlijk! Wim zorgt ervoor dat we keurig op tijd klaar zijn voor de wedstrijd Ajax- Celtics te zien. Het gaat hem niet naar de zin. Al die ballen alweer hoog al drie kansen verspöld ze hebt ok wel pech alweer terug op de keeper enz.. Ik lees intussen een boek van Hugo Hoes over zijn jeugd in Silvolde. Hij heeft nog gymles gehad van Guus Hiddink die toen al uitblonk in het verdedigen van zijn pion en de pionnen van anderen gegarandeerd omschopte. Morgen een dagje hier wat verderop om een vriendin te ontmoeten en samen naar de zee te gaan. Zo slaan we met dit uitje twee vliegen in één klap!
Op de Grote Markt in Ieper is het wel betaald parkeren, maar het kost slecht 50 cent per uur. Het 'In Flanders Field Museum' is in dit grote gebouw gevestigd. In de oorlog 1914-'18 heeft Ieper erg geleden en lag heel Ieper in puin. Het is geweldig weer opgebouwd èn in de originele stijl.
Wie Schotland zegt... heeft het mis. Maar als ik je vertel dat Wim gisteren, een beetje slim kijkend, zei dat hij de auto aan het kuisen was, krijgt misschien een idee. Hij was zich alvast aan het voorbereiden, zei hij. We hadden ook al meer foto's gezien van deze omgeving en zo togen we vanmorgen, huis en haard in handen van Mark achterlatend, op weg.
Ik zal jullie uit de droom helpen. Dit is de dagelijkse herdenking bij de Meenenpoort in Ieper. Elke dag worden de 54000 gesneuvelden in Ieper uit de 1e WO herdacht. We hebben dat meteen gisteravond om 8 uur meegemaakt. Het was een indrukwekkende herdenking met doedelzakken, toespraak en het prachtige zingen van een meisje. Alle namen van tienduizenden soldaten staan hier in de poort gegraveerd, binnenkant èn buitenkant
'Nee ik winne nooit wat. Toe pak ie de telefoon maor es,
zegt Wim wel eens als je een bepaald nummer kunt bellen tijdens Miljoenenjacht
of is het nou bij één tegen honderd. Daar kun je dan 10.000 euro mee winnen.
Hij denkt altijd dat ik een gelukkiger hand heb. Maar het enige dat ik ooit
gewonnen heb is de poedelprijs bij het kegelen toen we nog in Hengelo woonden en
we met de Kwaliteitsdienst van Stork een avondje uit waren. Hij overdrijft
trouwens wel want ooit in de maand februari tijdens een schrikkeljaar kocht hij
een nieuwe fiets en op de 29e werd er een uur van de dag getrokken door een
notaris. Alle mensen die tijdens dat uur iets gekocht hadden, konden het geld
terugkrijgen. Ik weet nog dat het even voor 12 uur was en de verkoper vroeg of
hij hem voor 12 uur zou aanslaan of net na 12 uur. Maar Wim vond dat het op dit
moment moest, twee minuten voor 12. De week erop stond in het weekblad de
Zuidoosthoeker welk uur er getrokken zou zijn op de 29e fefruari. Toen de krant
in de bus was, keek ik toch maar even, voor alle zekerheid. Je weet maar nooit.
Ik las het wel drie keer, maar er stond echt: tussen 11 en 12 uur. De volgende
dag togen wij al naar de Wielerdealer. De man had het meteen al door. We werden
met egards ontvangen, er werd een foto gemaakt voor de krant en de volledige som
van de nieuwe fiets werd uitbetaald. Die fiets was Wim heilig. Door de
nachtelijke ritjes van de jongens in het weekeinde waren er al een paar fietsen
gejat of vernield. De jongens was het streng verboden om Wim zn nieuwe fiets te
lenen. Die zomer tijdens de eerste de beste vakantie zonder jongens was het al
mis. Tja wat doe je als je een lekke band hebt en je weet het geheime plekje
van de fietssleutel van je vader. Daar kraait toch geen haan naar. Je zet hem
gewoon weer terug. Maar ja hij had op de terugweg in het donker die grote steen
vlak naast het fietspad niet gezien en dook er vol op. De reparatie zou heel wat
kosten en de fietsenmaker vond dat hij eerst maar moest wachten tot zijn vader
weer thuis was. Het was in de buurt opvallend rustig toen we van vakantie
terugkwamen. Na een paar uurtjes kwam buurvrouw Lies even vragen of ze nu alles
verteld hadden, want behalve de fiets hadden ze de zolder opgeruimd en met de in
hun ogen overbodige spullen met de hark de trappen afgeharkt. Lies zag het
gebeuren en op haar verzoek hadden ze de in hun ogen overtollige spullen toch
maar in vier zakken bij de fietsen neergezet. Zo kon ik toch Wim zn nette broek
en nog wat spullen redden voor het de container in ging. Onze tijd aan de
Kuifmees was zeer bijzonder, in vele opzichten.
'We are looking for a sheepdogtrial here in the Borders. Do you know about
it?' De mannen en de kinderen gingen er allemaal even voor staan. We hadden
zonet gezien dat ze een groep schapen in de aanhanger dreven met hulp van hun
trouwe viervoeter de bordercollie. Ze dachten even diep na en adviseerden toen
om even in een 'Scottish Farmer' te kijken. 'Don't buy it, just have a look',
zei één van hen lachend. Maar laat ik die toch net gekocht hebben bij het
tankstation in Moffat. Toen we al rijdend deze actie ontdekten moesten we gewoon
even stoppen. The Scottish Farmer bleek in elk geval voor mij voor 2,40 pond een
aardig souvenir. Enorme rammen stonden er in met dikke konten. Ik heb deze
tegenhanger van onze Nederlandse "Boerderij' zo'n beetje gespeld en kwam veel
aan de weet over de veehouderij in Schotland waaronder de verschillende soorten
schapen die op het ogenblik winstgevend zouden zijn. Natuurlijk staat ook hier
de Texelaar aan de top met de Suffolks en verschillende kruisingen met de
Scottish Blackface. We weten nu dat de supermarktketens Tesco en Asda worden
berispt omdat ze ingevoerd lamsvlees verkopen. In Perthshire zijn bij een boer
57 ooien en lammeren gestolen. De politie Scotland Tayside Division vraagt om
aanwijzingen. Er zijn voor het eerst sinds de Middeleeuwen weer kraanvogels
gespot met dank aan de boeren die de condities van hun leefomgeving bevorderen.
De John Deere 2014 tractor is ook hier favoriet. Ik heb geen Holsteins gezien,
maar wel de Ierse Charolais, Herefords en de Aberdeen Angus, vleeskoeien dus. En
ook, zoals de foto laat zien, is het houden van herten in
opkomst.
Do you love me, Michael?, klinkt het ineens in het badhokje naast me als
ik me in mijn badpak hijs. Ehhh..? Do you love me a little bit?, klinkt het
opnieuw. Yes, hoor ik dan een jongen zeggen. Ja.. ik kan wel een beetje
Engels a little bit Dan hoor ik haar er meteen met een extra lief stemmetje
er achteraan vragen: Michael, heb jij ook een pakjesdrager? Neu , antwoordt
dezelfde knul. Dan probeert ze het nog eens, nu bij een meisje: Chantal heb
jij een pakjesdrager? Een andere meisjesstem klinkt verbaasd. Wat is dat nou
weer een pakjesdrager? Nou gewoon een pakjesdrager voor achter op je fiets,
waar iemand op kan zitten. Oh ., je bedoelt een bagagedrager ja die heb ik.
En het lieve stemmetje neemt haar kans waar: Mag ik dan straks wel bij jou
achterop je pakjesdrager? Het is een groep van het Carmel College die net hun
uurtje zwemmen erop heeft zitten voor ons aqua joggen begint. Ik weet niet meer
of ze bij Chantal op de pakjesdrager mocht mee terug naar school, maar wel dat
het een autochtone Drentse is. Net als veel wonings en Waar kom jij weg? en
Ja, dat mag wel en Dat s ja mooi ja', zijn dat de hier als Hollands
bestempelde uitdrukkingen. Ik mag het graag horen Als ze mij zouden vragen hoe
het me na 30 jaar in Drenthe bevalt kan ik rustig zeggen:'Het kon
minder...'
In Yorkshire kocht ik een boekje: Little bit o'nonsense about sheep Het
geeft op een wat satirische en toch ook weer grappige manier het harde leven
weer van een sheep farmer. Bij dit tekeningetje stond het volgende
stukje:
It's a bright morning as I walk out to inspect the stock and,
surprise, surprise, I come across a recently deceased lamb. And no, it's not the
rubbishy little crit I half -expected to snuff it, it's not the one who's been
scoured skinny since birth, nor that pathetic triplet that's never had a decent
suck since he was born.
It's of course a suberb creature who was destined
for the mart next week. The sod!
Je zult in een appartement wonen met een geweldig uitzicht over ons dorp
met stadsallures Emmen. En de lift doet het niet of nou ja soms niet. Je moet
maar afwachten of hij je dit keer weer ter wille is. Dat overkwam de mensen die
in het appartementencomplex aan het Klokkenslag wonen. Soms bleef de lift gewoon
hangen en moest er een monteur komen om ze te bevrijden. Natuurlijk werd er
geklaagd bij de woningbouwvereniging, Domesta in dit geval. Maar zo zeiden ze
daar, de lift is in 2015 pas aan vervanging toe. Sommige mensen durfden bijna
niet meer de lift te nemen want je wist niet wanneer je er weer uit zou kunnen
komen. Als je al een beetje aanleg hebt voor claustrofobie ga je er zeker niet
meer in. Na nog een paar storingen en vastzittende bewoners werd er toegezegd
dat er een nieuwe lift zou komen. Woningbouwvereniging Domesta deed nog wel een duit in het zakje
door te beweren dat de liftdeur ontzet was doordat er regelmatig een scootmobiel
tegenaan botste. Ja zo ken ik er ook nog wel een. Misschien wordt dit
plaatje nog onze toekomst.
Het afzien is voorbij. Na een half doorwaakte nacht vanwege de
bloeddrukmeter mocht ik hem vanmorgen weer inleveren. Hij wordt nu uitgelezen en
maandag volgt het eindgesprek met de huisarts. Vandaag heb ik het er maar van
genomen met het mooie weer. Op de fiets langs verschillende winkels voor een
lijstje met nodige inkopen. Dit weer mag van mij blijven want ik ben gek op de
herfst. De terrasjes in Emmen waren vol. Er wordt anders voorspeld, maar dat
zien we dan wel weer. Met Storm hoef je je geen moment te vervelen. Hij
sjouwt trouw de hele dag met je mee om dingen te brengen of te halen. En verlies
je hem even uit het oog? Hij heeft intussen de ontsnappingsroute gevonden om op
het land van de boer te komen. Er is één plek waar het gaas plat ligt, ergens
achter de schuur. Storm kiest een paadje achter de rododendrons, langs de
schutting en komt zo aan de kant van de vijver waar hij rechtsaf slaat langs de
heg en daar de opening vindt. Nee, hij loopt niet weg maar het land van de boer,
dat nu leeg is nadat de aardappelen eruit zijn, vindt hij erg interessant. Ik
hoef maar tegen het raam te tikken of Wim fluit even en hij komt regelrecht
langs hetzelfde pad weer terug. Daar moet aan gewerkt, want wanneer we bij goed
weer weg zijn blijft hij gewoon buiten net als Scott, Kim, Tessa en Queeny dat
deden. Nooit problemen mee gehad en dat willen we zo houden. Nu ligt Storm
lekker aan onze voeten. Kiek em es liggen, zei Wim. t Is net een haze. Hij
heeft een speciale manier om te gaan liggen, languit en met beide achterpoten
recht naar achteren, op een lekker zacht wollen kleed dat wel.
Nee, het schijnt niet heel bijzonder te zijn zoals Storm een haas
imiteert. Tiny haar Bobby lag ook wel zo en net kreeg ik een mail van fokster
Corrie die pup Saar zelf gehouden heeft en ze stuurde deze foto van Storms zusje
Saar mee.
Hallo Hetty en Wim, zonet zag ik de foto van Storm waar hij
volgens jouw Wim op een haas lijkt, en direct moest ik denken aan onze Saar! Zij
ligt ook zo! Mooi om te zien he? Volgens kenners kunnen alleen pups zo liggen
omdat ze nog zo soepel in de gewrichten zijn, maar onze dochter haar collie is
al 4 jaar en ligt nog zo! Dus wie het weet mag het zeggen. In ieder geval zijn
het geweldige honden, niet dan? Groeten Corrie
11 november-- Nee.. vanuit de Achterhoek kende ik het niet, het rondgaan met de uitgeholde suikerbiet op 11 november. Maar toen ik in Hattem ging wonen was het helemaal in. Zingend gingen de kinderen langs de deuren. Tja
Gerhard was nog te klein en toen we naar Aalten en later naar Hengelo verhuisden was Sint Maarten weer uit. Ik heb nooit zoals de moeders en vaders hier met de kinderen langs de deuren gelopen met een voederbiet of lampion, hun liedjes èn hun zakken voor de snoep en ander lekkers. Hier in Emmen was de oude gewoonte wel weer in tel maar toen waren onze jongens al weer pubers en vanaf een jaar of 13 houdt het op. Dan mogen of willen ze niet meer meedoen. Aan de Kuifmees had ik op de trap bij de deur een hele grote mand met allerlei lekkers om uit te zoeken: mandarijnen, dropveters, lollys enz. Er kwamen wel 60 kinderen langs.
Eergisteren wel.
