Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
05-11-2008
Appelmoes?
Afgelopen vrijdag was ik vergeten met de boodschappen een pot appelmoes mee te nemen. En zeg nou zelf boerenkool zonder appelmoes kan toch niet. Wim was gelukkig nog niet weg uit de gymzaal bij de bowls toen ik hem belde en vroeg hem even een pot mee te brengen. Vlak tegenover de C1000 is Gall en Gall. Tja daar kom je dan ook niet gemakkelijk voorbij! In de zaak was het druk. Een heel stel jongemannen hadden blijkbaar iets te vieren aan de kratten bier en andere dranken te zien. Eén van hen was in gezelschap van zn moeder. O, ja en ook nog een fles wodka . om te mixen, zei de aanvoerder van het stel. Ik dacht dat wielrenners niet dronken, zei ze. Alleen EPO zei iemand toen. EPO...wat is dat, vroeg één van die jongens. Ooh . gewoon Extra Power voor Onderweg", deed Wim ook een duit in het zakje. Wim komt bij de kassa en de man erachter zegt:Dit is Gert Jacobs met zn wielerploeg. "Wat heb jij dan met EPO", vroeg nog één van de jongens richting Wim. Die antwoordde gevat:Daar heb ìk geen ervaring mee, maar ìk kan ook niet fietsen!
Gisteravond hadden we onderweg een cd van Herman Finkers aan staan, vertelt Ben. Lachen man. Finkers vertelde daarop dat hij in Den Haag liep en dat iemand hem aansprak: Ken ik jou niet ergens van? Dat kan. Van de sport misschien. Nou .? Nou weet ik het.. Fillekers of zoiets. O ja .? Ja nou weet ik het uit de Achterhoek toch? Nou .? Ik hoor het aan je spraak. Mn zuster woont in Kampen en daar praten ze net zo. Zo echt Drents hè? Zooo? Nou weet ik het helemaal zeker : Almelo Boppe. Vandaag zijn Ben en Niesje weer eens een dagje bij ons. Altijd gezellig. Het gesprek komt op de taal en gewoonten van de westerlingen die denken dat wij hier in het oosten achter een dikke laag krantenpapier wonen en één grote boerenfamilie vormen.. Ze brachten ooit hun gezinsvakantie op een camping in Brabant door. Het bleek een camping met veel vaste gasten uit Rotterdam aan de taal al te horen. Iedere ochtend klonk om 10 uur het campingnieuws door de luidsprekers: 10 uur in de kantine De knutsel-frutsel-show!!!! En s avonds een spokentocht voor vrouwen. Nog nooit zulk gillen gehoord. Bij ieder geritsel vlogen die Rotterdamse vrouwen elkaar krijsend in de armen. Een van de mannen liep in zon housebroek, in die tijd populair, en was met veel goud behangen. Paul Sietse en Gerard, als echte Hattemers altijd al goed in bijnamen, noemden hem gelijk al: Bertus Oliesheik. De mannen gingen om de twee dagen op pad om het goedkoopste bier te zoeken en brachten dan telkens 6 kratten van dat kostbare vocht mee. De vrouwen liepen in bikini. Het was niet om aan te zien. De kwabben hingen over de rand van broekje en bovenstukje. Het maakte niemand wat uit. Ze hadden vakantie! Wat zeg je? Of ze het jaar er op weer naar die camping gingen? Nou . nee
Uit de Hengelose periode. Deze foto is wel genomen op de Boomgaard. Rick en Mark bij Johan op de tractor( 1972). Herken je hem nog?
Afgelopen zaterdagavond Wim heeft al drie saunagangen achter de rug Rick is ondertussen vertrokken naar Jans en Geesje en we kijken wat tv. Een beetje Paul de Leeuw, Rayman is laat en nu een Engelse crimi. Ik kijk eens om me heen en bedenk wat er overal in de kasten zit, in de hal die we niet gebruiken, in de schuur op het schuurzoldertje, onder de kapschuur en op de sauna. Wanneer wij toch nog eens verhuizen gaan Mn been begint weer op te spelen en ja dan krijg je weer van die gedachten. Bij mn eerste verhuizing naar Hattem ging alles in één weekendtas. De tweede naar de binnenstad van Hattem was een half busje, door Albert Sobering geregeld. Toen Wim en ik trouwden en aan de Eierdijk gingen wonen gingen mn spullen op de fiets mee, want we begonnen toen in het nieuw en alles werd bezorgd. Naar Aalten was het al andere koek. Een echte Hattemse verhuizer bracht mij met onze spullen naar Aalten. De enige echte Ben verleende bijstand en in twee dagen was alles klaar. Wim zat op zee en kwam na een dag of 10 regelrecht vanaf Amsterdam die kant op. Na 1,5 jaar werd het Hengelo en zijn we met zn beiden plus Diny dagen aan het uitpakken geweest. Ondertussen waren Gerhard en Rick al geboren. Na 6 jaar werd het tijd voor een eigen huis. Die verhuizing naar de Marnixstraat deden we zelf met een gehuurd busje. Nu was Mark er ook al. Weken zaten we in de troep voor we klaar waren. Na alweer 9 jaar gingen we naar Emmen, gelukkig nu met een verhuizer. Alles wat niet in huis gebruikt werd ging gewoon de schuur in om na een half jaar bij de verhuizing naar de Kuifmees verbrand te worden op het braakliggend terrein achter onze rij huizen. Wat een lol hadden die vier pyromanen van mij. Hier hebben we behoorlijk hulp gehad van vrienden. De buren, Dick en Anda, André en Friedel. Maar het grote werk gebeurde door Wim met ons nu opgroeiend drietal. En dat ging net zo in 1994 toen ons droomhuisje te koop kwam hier aan het Schoolpad. Door al die jaren heen heb ik veel, heel veel dingen met een herinnering. Veel ligt dus overal in huis opgeslagen. In de Libelle stonden tips om kamer voor kamer je huis op te ruimen. Dat was een duidelijke boodschap: kamer voor kamer, niet halverwege stoppen èn heel veel weggooien. Oooooh! Ik krijg nu het beeld voor me van de kinderen die onze hele zooi moeten zien weg te werken. Op mijn netvlies verschijnt een heel grote container . Zal ik toch maar ..?
Tijdens een actie voor een nieuw gebouw voor een meisjesinternaat in Irian Jaya vertelde Giel Sertons, voorzitter van de Stichting Papoeajeugd naar school, op veel scholen over het leven in dat verre land. Dit meisje is aangekleed als Papoea-moeder.
Ook wel eens een geheim nummer aangevraagd? Jaren terug werden we telkens en vooral in het weekend midden in de nacht gebeld. Dan hoorden we niets of een gegiebel van jongelui. Het was net of ze zich eerst moed hadden willen indrinken voor ze hun geintjes gingen uitproberen. Ik ben nog een poosje aan het vissen geweest op school, maar geen van de jongens reageerde verdacht. Dan maar een geheim nummer. Inderdaad dan is het afgelopen, maar ben je ook onbereikbaar voor iedereen die je nummer niet heeft. Dat werd ook wat lastig. Nu staan we dus weer gewoon in de telefoongids. Nee we worden nog niet wakker gebeld. Nu staan de enquêtes en goede doelenin de rij. Het is net of ze voor het eind van het jaar nog even willen scoren door je donateur te laten worden. Nu ondersteunen we al heel veel van die noodzakelijke doelen: Plan International, Unicef, Stichting Papoeajeugd naar School, Rode Kruis zijn een paar die me na aan het hart liggen. Toch zijn er veel meer goede doelen die echt steun nodig hebben. Regelmatig krijgen we verzoeken om toch alsjeblieft een bijdrage te storten of je komt iets tegen dat je raakt. Dan doe je spontaan uit vrije wil wat je goed dunkt. Maar wanneer ze dan je goede bedoelingen kennen word je benaderd of je niet structureel wat wilt doen. En dat kan weer nu we weer in de telefoongids staan. We hebben er al drie gehad. Nee . structureel willen we niet meer op onze schouders. Onze vroegere buurvrouw Boet ging nog even wat verder en was er zéér duidelijk in: we betalen genoeg belasting de regering moet het maar regelen. Dat zei ze dus tegen ieder die met een collectebus aan de deur kwam. Ik weet zeker dat nog meer telefoontjes zullen volgen. s Avonds belt Rick nog wel eens en dan zie je op de telefoonmelder anonieme beller. Wanneer dat nu op de telefoon aangegeven wordt hoeven we niet meer op te pakken met de kreet: Hallo Rick leuk dat je belt! De man die ons belde om donateur te worden om een hospitaalschip voor de kust van Afrika blijvend te ondersteunen was geheel van de kaart.
Weer 52 euro voor de Stichting Papoeajeugd naar School
Via de website kreeg ik ineens weer contact met een oud-klasgenoot van de Kweekschool 45 jaar terug! We mailden en vertelden wat het leven ons tot nu toe bracht. Na z'n pensioen ging Gerrit z'n droom verwezenlijken om een Burton te bouwen. Tegelijk liet hij in dichtvorm z'n belevenissen leven: De ontketende Eend werd een unieke gedichtenbundel over de hoogte en dieptepunten van z'n worsteling . Ik ben er een beetje beduusd van. Het boekje: De ontketende eend is gearriveerd samen met het bundeltje: De koekjes van vanavond. Ik heb het gisteravond allemaal doorgelezen en zag Gerrit aan zn Burton bouwen. De tegenslagen èn juichstemming heb ik zo meebeleefd. De droge humor die ik 45 jaar geleden achter me in de klas meekreeg heeft zich alleen maar verder ontwikkeld. Ik heb er tenminste een leuke avond door gehad. Tegelijkertijd kreeg ik de mail binnen van Gerrit met een bestelling voor 52 kinderboekjes. Whow! Ze staan nu al ingepakt te wachten. Weer 52 euro voor de Papoeajeugd. Geweldig! Van ieder verkocht boekje gaat nl 1 euro naar deze Stichting die net een meisjesinternaat heeft vernieuwd in Irian Jaya. Ik heb natuurlijk al meer leuke bestellingen gehad via vrienden en familie, maar dit is echt opnieuw een opstekertje. Wanneer ik iemand nog met een presentexemplaar kan verblijden om in de familie, buurt, vereniging of zaak reclame te maken? Mail gerust!
Het allereerste Burtonvers:
Bouwplan
Ik ga vandaag een Burton bouwen, Zo'n Eend met peper in z'n reet Waarin je de moderne wereld Voor eventjes totaal vergeet.
Ik wil de wind rondom mijn oren, Ik wil de zon recht op m'n kruin. Wanneer ik lekker rond kan toeren Dan ben ik in m'n knollentuin.
Ja... we moeten maar zuinig zijn op onze Swift. Die gaat deze week nog schoon onder de hoes!
Samen met Wim heb ik weer eens een ouderwetse zuurkoolschotel gemaakt. Ben en Diny komen vandaag en dan wil ik niet lang in de keuken staan. Wanneer we met zn tweeen zijn komt er van stamppotjes niet zoveel. Meestal gebruiken we de wok: snel èn gezond! Maar nu is er weer zon gelegenheid dat mn ouderwetse zuurkoolschotel uit de kast wordt gehaald. Voor degene die wil weten hoe die wordt gemaakt: Je maakt eerst een hoeveelheid aardappelpuree. Intussen bak je een pond gehakt lekker rul. Ik doe er vaak een paar gesnipperde uien bij. Daarna ga je opbouwen. Neem een ovenschotel. Eerst gaat een laag aardappelpuree in, dan een laag fijngesneden zuurkool, een laag plakjes banaan, een laag rul gebakken gehakt en daarna opnieuw een laagje aardappelpuree op de top. Nog even een beetje paneermeel er op en een paar klontjes boter. Meestal gaat het daarna even onder de grill. Heerlijk! Vroeger wisselde ik met Anda nog wel eens recepten uit. Ze kreeg ze nog wel eens van vriendin Herma. Later nam Dick bij hen het koken over omdat hij vroeger thuis was van zn werk dan Anda. Bij ons nam Wim het ook regelmatig over nadat hij stopte met zn werk bij Holvrieka Ido. Dan kom je tot de ontdekking dat onze mannen heel precies te werk gaan. Wanneer ze een bepaald kruid missen is Leiden in last. Eerst weer naar AH, anders komt het niet goed met dat recept. Wim heeft zich een aantal jaren uitgeleefd bij zn kookgroep voor mannen. Dick zn roem had zich intussen ook al verbreid en kreeg bij het afscheid van zn werkzame leven een workshop: Koken met Jamie Oliver aangeboden. Ben en Diny komen niet alleen voor de gezelligheid, maar ook komen ze de caravanhoes brengen die ze voor ons bij Obelink in Winterswijk hadden opgehaald. Wim heeft het geld al gestort, wanneer hij er achter komt dat hij drie maal het bedrag heeft overgemaakt! Ben heeft ondertussen het teveel overgemaakte geld al teruggestort met de mededeling: Bedankt, maar we komen hem wel gratis brengen hoor!
In een kring om Emmen heen liggen een aantal kleine boerderijdorpjes. Zuidbarge en Noordbarge, Weerdinge en Westenesch zijn er een paar. Veel boeren wonen er niet meer. Vaak worden de boerderijen opgeknapt door mensen die van het buitenleven houden en genoeg geld hebben om een oude boerderij naar hun wensen op te knappen.. Wanneer je van Emmen naar Hardenberg, Sleen of Hoogeveen wilt, nemen de meeste de Ermerweg die door Noordbarge loopt. Omdat die weg in het verleden uitnodigde om het gaspedaal alvast flink in te trappen zijn er een aantal flitspalen gezet. Ik denk dat dit stukje weg in de loop der tijd tot een behoorlijke inkomstenbron werd. Ben en Niesje hebben al vaak hun zomerreces bij ons aan het Schoolpad doorgebracht. Je zou denken dat ze wel op de hoogte zijn van de netelige plekken in en rondom Emmen. Bij een van hun laatste keren dat ze weer met volle bepakking huiswaarts togen werden ook zij gesnapt. Jammer zon boete zonde van het geld! Dat het bij veel mensen tot ergernis leidde wist ik wel. Ik ken voorbeelden van mensen die op zoek naar het goede adres 3 keer langs dezelfde route kwamen mèt flitspaal en in 10 minuten drie boetes aan de broek kregen. Maar de Noordbargers hebben blijkbaar ook humor wat blijkt uit de foto die gisteren in de krant stond.
Zoiets heb ik nog nooit gezien, vertelt Gerald wanneer hij weer eens naar onze tuin komt kijken. We waren in Frankrijk in de buurt van een meer. Daar zag ik toch een enorme groep kraanvogels zich verzamelen boven het huis waar we logeerden. En er was onrust in de groep. De ene helft wilde naar het zuiden vertrekken en de andere helft om de een of andere reden nog niet. Het was een gekrakeel onder elkaar Geweldig! Ze gingen niet. Een paar dagen later verzamelden ze zich opnieuw en toen ging hun vertrek naar hun verblijf voor de winter wèl door. Het staat nog steeds op mn netvlies dat gekwetter van die hele groep. Ik zal het nooit vergeten. Gerald komt de waterlelie halen. Die moet gescheurd worden en hij mag de rest meenemen. Doe dat visserspak van je maar eens aan, zegt hij tegen Wim. Gera heeft dat ooit aan Rick meegegeven. In Innisfail hadden we die ontdekt tijdens een vakantie in Canada in zon second handshop, maar niet meegenomen. Rick ging een maand later toch en kon hem mooi meenemen. Daar staat Wim dan in die broek met laarzen er aan vast. Er wordt een touw aan beide kanten van de vijver geknoopt en Wim laat zich zakken. Hij haalt de veel te grote lelie naar de kant. Dan moet één stuk weer teruggezet. Laat hem gewoon zakken met een grote steen erop, adviseert Gerald. Tot drie keer toe wipt de grote steen er af. Dan wordt die vast- gebonden met een touwtje. Dat lijkt beter. Gerald geniet nog even van alle kippen die door Queeny en Tessa bij elkaar gedreven zijn. Tja zeg ik, de meesten zijn hanen. Die moeten naar Jans, maar wij kunnen ze niet vangen. Wat niet vangen. Neem dat net bij de vijver maar. We geven hem het grote net aan een lange stok. En hup daar heeft hij er al één. Zo doe je dat. De rest mogen we zelf vangen. We hebben er nog minstens 8 in de aanbieding. Hu .!
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken. Tja in de tijd van de hoge gasprijzen moet je wel wat! En onze houtkachel doet het goed. Af en toe maak ik het ruitje schoon met een koud gebruikt theezakje. Een middeltje uit grootmoeders tijd dat nog steeds perfect werkt. Even in laten trekken en napoetsen met zon geel met groen schuursponsje! Mark wist een goed adresje. Hij heeft de ruimte onder zn afdak al goed gevuld. Herr Werner Mayer uit Oosterhesselen heeft een stuk bos bij Odoorn toegewezen gekregen en dunt dat vakkundig uit in de winter. In voor- en najaar wordt het dan gezaagd en gekloofd èn naar de liefhebbers gebracht. Daar kwam hij dan aan op zaterdagmorgen vroeg. Stoere vent met een nog stoerdere tractor. Hij had er een bij zich waarbij je niet over de wielen kunt kijken en een aanhanger er achter met 16 big bags met gekloofd hout. Doe je dat allemaal alleen, vroegen we. Nee er werken een paar 60 plussers in hun vrije tijd mee en een asielzoeker die werkervaring wil opdoen en de taal wil leren. Deze week moet alles onder dak. We kunnen er in elk geval een paar jaar van stoken. Samen met vriend Koop die ook bij de Voedselbank actief is heeft Wim deze zomer al een prachtig afdak getimmerd tegen de kapschuur aan. Wanneer we iedere dag 2 big bags verwerken vind ik het mooi genoeg. We kunnen zo in elk geval met een gerust hart de winter in. Een bijkomend voordeel is dat Wim meteen de kapschuur van een nieuwe laag buitenbeits voorzien heeft. Dan kan die er ook weer tegen! Omdat hij nog steeds last heeft van zn armen en schouders heeft hij er iets op gevonden. Nu hanteert hij de spuit die bij de compressor gebruikt wordt. Veiligheidsbril op mondkapje voor en spuiten maar. Wie niet sterk is moet slim zijn!
Een mooi plaatje van oud- Hattem. Het achterste hoge huis heet "Pand der Liefde". Ooit was het meen ik een oude mannenhuis. Opa van der Kolk is er z'n eerste jaren opgegroeid.
Wat vin ik et fijn dat jullie hier bunt, zegt oma van der Kolk wanneer we haar in het nieuw ingerichte Zorgcentrum De Bongerd opzoeken. Het ziet er veel vrolijker uit met veel rood en gemakkelijke banken en stoelen overal. Ook de eetzaal is prachtig geworden. Oma ziet het niet meer. Haar ogen zijn niet best meer. Wel heeft ze aardig de sjas er in achter haar nieuwe rollator. We kunnen haar amper bijhouden. Ze is altijd goed te pas. Waar gaan jullie straks naar toe, herhaalt ze telkens weer. Rick is ook mee gegaan en dat vindt ze geweldig. We brengen haar tegen de middag terug voor het diner. Een zuster vraagt of ze even nog meegaat naar het toilet. Nee, ik hoef niet, antwoordt moeder. Ach, mevrouw van der Kolk, dat doet u toch wel even voor mij, zegt de zuster dan vriendelijk. Dan geeft ze zich meteen gewonnen: Vooruit dan maar! Natuurlijk gaan we even bij Ben en Niesje aan. Catharina en Paulijne en Elianne zijn er ook. Arien komt nog. Ze waren al voorbij Harderwijk toen ze tot de ontdekking kwamen dat ze de taart voor Jetskes verjaardag vergeten waren. Hij zette zn vrouwen toen maar op de trein en ging zelf de taart maar weer ophalen in Utrecht. Wanneer we weer gaan komen we toch vlak langs Sleen. Och even kijken hoe de lege keuken er uit ziet. Hun rechterhand bij de verbouwing Pascal heeft intussen een soort tafel getimmerd waar de gasplaat op staat. Perfect! Nu kan er tenminste weer gekookt worden. De indeling van de keuken op papier is al klaar. De kleur waarschijnlijk ook. We drinken alvast op de goede afloop.
Op het station van Innsbruck neemt Rick afscheid van z'n maatje Klaas voor hij naar "Werkenrode" in Groesbeek vertrekt. De week erna maken we nog een geweldige gletsjertoer met Klaas en Sanny.
Vandaag hebben we Klaas Reinder van der Deen begraven na een indrukwekkende dankdienst die voor een groot deel door hemzelf was voorbereid. Behalve het aandeel van de dominee werd de dienst vooral door kinderen èn kleinkinderen geregisseerd. Bijzonder was dat via een verbinding met Canada de familie daar ook de dienst konden volgen. Renny die met Engelsman Justin getrouwd is sprak hen vanuit de Bethelkerk in Hengelo toe. Han en Ipe vertelden over hun vader en lieten een compilatie van een laatste gezamenlijke familieweekend zien toen ze al wisten dat Klaas waarschijnlijk niet lang meer zou leven. Het was een bijzondere serie waarin de onderlinge band en het samen genieten sprak. De kleinkinderen bedankten opa onder het aansteken van de kaarsen, kleindochter Petra speelde saxofoon en de kinderen met hun aanhang zongen na de zegen een prachtig lied, zó zuiver: [i]The Lord bless you and keep you The Lord make his face to shine upon you, to shine upon you and be gracious, and be gracious unto you.[/i] Klaas was trots op zijn gezin. Het was een afscheid dat Klaas waardig was. Samen brachten we hem weg. Sanny, de kinderen en kleinkinderen legden als laatste allemaal een rode roos op de kist voor die zakte. Gerhard en Rick zijn ook meegegaan. Gerhard is als vriend van Ipe veel bij de van der Deens thuis geweest. Rick had met Klaas wel een bijzondere band. Klaas wist altijd de juiste toon bij Rick te treffen en betrok hem in de vakanties overal bij. Gisteravond heeft Rick zn speciale fotoboek er weer even bijgehaald en heeft alle fotos van onze gezamenlijke vakanties weer bekeken. Al zagen we elkaar door de afstand niet meer zo vaak we hebben in Klaas een trouwe vriend verloren.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..! We doen samen nog even de laatste boodschappen, want Jennifer en Mark komen straks zo uit hun werk vandaan bij ons eten. Wim heeft de schort al voor en werpt zich op een recept van Dick. Het begint wel lastig te worden om bij hen te koken. De keuken is immers gesloopt. Mark heeft hier al een paar plastic bakken vandaan gehaald en een tuintafel om tijdelijk fatsoenlijk te kunnen afwassen. Ik zei al tegen Jennifer:Als het je even teveel wordt ga maar even met je ogen dicht op de bank zitten en stel je je nieuwe keuken voor. Ooo , zei ze lachend, dat doe ik de hele tijd al. Ik stel me gewoon in op een aantal weken kamperen. Nee, Jennifer zit er niet mee. Het wordt vast heel mooi! Alle puin is al weg en nu de ruimte overzichtelijk is geworden kunnen ze de nieuwe inrichting gaan plannen. Gisteren waren we even bij hen. Arno de stukadoor was net het afdak boven de voordeur aan het renoveren. Ha.. juffr. van der Kolk, zei hij. Ik moest even goed nadenken, maar toen had ik hem èn zijn broer Patrick weer voor de geest. We hebben zelfs ooit een jong poesje van hen gekregen toen we 14 jaar geleden hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Je kwam hem zelf met de brommer brengen. Je had hem gewoon achter de jas zitten. Dan moet het Patrick geweest zijn ik ben al 34. Inderdaad Patrick had net zon blonde krullebol. En zo kom ik regelmatig oud- leerlingen tegen, die van pubers nu bijna allemaal tot brave huisvaders hebben ontwikkeld. Arno was een leerling metaal op de LTS, maar is uiteindelijk een eigen stukadoors- bedrijf begonnen. Altijd leuk om te zien wat er van hen geworden is!
Onze eerste gezamenlijke vakantie in Kirschenteuer in1982. Van links naar rechts: Klaas, Sanny, Wim, Hetty, Renny, Rick, Mark, Ipe en Gerhard.
Het kwam niet echt onverwacht. Klaas van der Deen is overleden. In januari belde hij Wim nog voor zn verjaardag en vertelde dat het hen goed ging. Toch had hij toen al een afspraak bij een arts voor zn klachten. Het bleek een niet operabele alvleesklierkanker te zijn en we hebben meegeleefd terwijl hij langzaam minder werd. Het was zo moeilijk te accepteren dat zijn lichaam hem in de steek liet. Vanmorgen werden we gebeld door de TNT Post. De rouwbrief was onderweg verloren gegaan en een mevrouw las ons voor wanneer de rouwdienst en de begrafenis zou zijn. Zaterdag zullen we naar Hengelo gaan om een trouwe vriend de laatste eer te bewijzen. Sanny en Klaas waren een eenheid. We zijn meerdere keren samen met hun en onze kinderen afgereisd naar de bergen. Nadat we een keer de hitte van Peschiera, de warmste plek aan het Gardameer, meegemaakt hadden, besloten we dat we maar eens voor de bergen te kiezen. Waarom ga je niet samen met ons mee, zei de familie van der Deen. Gerhard en Ipe waren klasgenoten en vrienden. Verscheidene keren hebben we een geweldige vakantie gevierd samen met de van der Deentjes. Rick kreeg steeds extra aandacht. Klaas wist precies de goede toon te zetten bij Rick. Wanneer wij onze dagvoorraad aan broodjes voor onderweg vergeten waren, deelden ze hun voorraad met ons. Op de eerste reis naar Karinthie lieten ze ons kennismaken met de Gross Glockner en de eeuwige sneeuw. We hebben samen heel wat bergwandelingen gemaakt. Toen we verhuisden naar Emmen waren het Klaas en Sanny die meegingen om van een uitgewoond huis met de verfkwast nog iets te maken. Zo stonden ze altijd klaar voor wie het nodig had. Ze hebben ons nog een paar keer opgezocht hier aan het Schoolpad, zelfs nog met de caravan, want na al het huren van huisjes en caravans wilden ze toch ook wat meer gaan trekken. En dat hebben ze gedaan. Zaterdag zullen we afscheid nemen van een man die, weliswaar niet in lengte, groot was in zijn omgang met mensen. Sanny, de kinderen en een kring van vrienden hebben hem bijgestaan in deze laatste moeilijke tijd
Je had ze moeten zien zitten die twee . Opa Wim met Robin. Op hun gemak op de bank de benen uitgestrekt voor zich op tafel, een kop thee onder handbereik. Beiden hebben een zakje chips om lekker te snoepen. Ze zien er uit of ze het verdiend hebben. Het werk zit er op! Er is voor de laatste keer dit jaar gemaaid en er is blad geruimd. Zullen we nu een dvd-tje gaan kijken, stelde Robin voor. En nu zitten we dan voor : De twee helden van de Kameleon deel 2. De logeerpartij zit er al weer bijna op. Vanmorgen heb ik met Robin en Tessa een rondje bos gedaan. Tessa hield niet op met stokken sjouwen en Robin met stokken gooien. Het bos is mooi in de herfst. We komen langs de open plek waar we een paar jaar geleden nog een ree gespot hebben. Het Oeverse Bos is een prachtig stukje natuur. De buurvrouw herinnert zich dat ze als kind er dwars doorheen fietste naar de winkel in Barger -Oosterveld. Nu kun je amper een paadje meer vinden. Je kunt merken dat we deze zomer minder rondjes gelopen hebben. Als we niet vaker gaan, groeit ons bos helemaal dicht. Overal liggen omgewaaide bomen. Robin ontdekt een heel stel bomen met geverfde stippen en cirkels er op. Moeten die gekapt worden? Wim brengt hem op dit moment naar huis. Tessa zal hem zeker missen . en wij ook
In een kring om Emmen heen liggen een aantal kleine boerderijdorpjes. Zuidbarge en Noordbarge, Weerdinge en Westenesch zijn er een paar. Veel boeren wonen er niet meer. Vaak worden de boerderijen opgeknapt door mensen die van het buitenleven houden en genoeg geld hebben om een oude boerderij naar hun wensen op te knappen.. Wanneer je van Emmen naar Hardenberg, Sleen of Hoogeveen wilt, nemen de meeste de Ermerweg die door Noordbarge loopt. Omdat die weg in het verleden uitnodigde om het gaspedaal alvast flink in te trappen zijn er een aantal flitspalen gezet. Ik denk dat dit stukje weg in de loop der tijd tot een behoorlijke inkomstenbron werd. 
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..!
Je had ze moeten zien zitten die twee
. Opa Wim met Robin. Op hun gemak op de bank
de benen uitgestrekt voor zich op tafel, een kop thee onder handbereik. Beiden hebben een zakje chips om lekker te snoepen. Ze zien er uit of ze het verdiend hebben. Het werk zit er op! Er is voor de laatste keer dit jaar gemaaid en er is blad geruimd. Zullen we nu een dvd-tje gaan kijken, stelde Robin voor. En nu zitten we dan voor : De twee helden van de Kameleon deel 2. De logeerpartij zit er al weer bijna op. Vanmorgen heb ik met Robin en Tessa een rondje bos gedaan. Tessa hield niet op met stokken sjouwen en Robin met stokken gooien. Het bos is mooi in de herfst. We komen langs de open plek waar we een paar jaar geleden nog een ree gespot hebben. Het Oeverse Bos is een prachtig stukje natuur. De buurvrouw herinnert zich dat ze als kind er dwars doorheen fietste naar de winkel in Barger -Oosterveld. Nu kun je amper een paadje meer vinden. Je kunt merken dat we deze zomer minder rondjes gelopen hebben. Als we niet vaker gaan, groeit ons bos helemaal dicht. Overal liggen omgewaaide bomen. Robin ontdekt een heel stel bomen met geverfde stippen en cirkels er op. Moeten die gekapt worden? 
Kun je ook wel motoren schilderen, vroeg Mary Anne deze zomer toen we hen opzochten in hun stacaravan in Holten. Mijn broer wordt 50 en dat zou toch een leuk cadeau zijn. Ze rijden beiden motor, Henk en Mia. Maar dan moet de naam Shadow er ook bij. 
