Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
10-11-2008
Zo komt Jan Splinter door de winter
We zijn er helemaal klaar voor. De voorraad hout ligt keurig opgestapeld onder een nieuw gebouwd afdak. Droog hout voor nu en nat hout voor t volgend jaar. De kapschuur indertijd door de vorige eigenaar gebouwd volgens originele Drentse afmetingen, is opnieuw in de beits gezet en de planken op de nok zijn vernieuwd. Daar hebben we onze Koop voor. Hij kwam Wim even een handje helpen, want Wim en hoog op een ladder dat gaat niet samen. Wim beweert nog steeds dat hij ooit met school de Martinitoren beklommen heeft en dat ze hem toen ongeveer van de railing afgeplukt hebben omdat hij de neiging voelde om naar beneden te springen. In een vliegtuig of zon ski- of cabinelift heeft hij geen centje pijn. Met het grootste genoegen kijkt hij naar beneden, houdt mijn bibberende handen vast die bij het opstijgen en landen beginnen te zweten. Het gaat beter nadat Anda mij het advies gaf om aan het gangpad te gaan zitten met een boek of tijdschrift en je daar op te concentreren wanneer je opstijgt en landt. En . het helpt. Nieuw Zeeland èn Canada hebben we zo bereikt. Je moet niet te veel turbulentie krijgen natuurlijk, maar zo erg als in de film The Bride Flight hebben we het nog nooit gehad gelukkig. Deze winter wordt er gestookt bij ons. Wij gaan bezuinigen op gas! Ons houtkacheltje werkt op volle toeren. De winter kan komen!
Bij het optreden van Valerius bij het Oranjeconcert in mei droegen de leden hun oranje vlinderstrik i.p.v. de blauwe.
Dat was nou met recht een avond waar muziek in zat. Zes Drentse koren traden op in Schoonebeek. Twee mannenkoren en verder gemengde koren. Wim was al op tijd vertrokken met Jan Kramer, want er moest van te voren nog wel ingezongen worden. Sjouk kwam mij wat later ophalen. Erg gezellig om samen te gaan. Het Roder Mannenkoor beet het spits af. Ze zagen er smetteloos uit in hun crèmekleurige kostuums. Nu ben ik niet zo muzikaal dat ik alle foutjes meteen hoor, maar ik kan wel horen en zien of er met enthousiasme gezongen wordt. En dat miste ik. De gemengde koren waren geen partij voor Valerius. Het koor met wat mindere kwaliteit denk ik zong met de meeste overgave--- het gemengd koor uit Staphorst/ Meppel. Of het nu kwam dat ze een donderpreek van Daniel gehad hadden dat weet ik niet, maar Valerius zong de sterren van de hemel. Het is een genot om die voor zn mannen te zien staan. Geweldige dirigent, onze Daniel Rouwkema, en wanneer hij de kans krijgt ook een echte entertainer. Tijdens de Tour de France mocht hij nog optreden in Frankrijk in het programma van Mart Smeets. Natuurlijk zat die avond heel Valerius plus aanhang gekluisterd aan de buis. Met zoveel enthousiasme moeten onze mannen wel helemaal uit hun dak gaan. En dat deden ze! Bovendien hadden ze als begeleider Jan Lenselink, ook pianist van El Shaddai, die op de piano er een prachtig geheel van maakte. Het Oranjeconcert in mei was ook al geweldig. Onze special Eggink-sister Berdena en haar man Curtis waren toen met Ben en Diny ook van de partij. Ze wil zo graag een cd van dit concert, maar tot nu toe is daar nog niets van gekomen. Volgens mij zijn er wel opnames gemaakt Wie weet!. Tijdens de kerkdienst in Borger vond ik onze mannen van Valerius wat slapjes. Kan ook aan mezelf liggen natuurlijk. Maar gisteravond in Schoonebeek hebben ze het weer helemaal goed gemaakt!
Queeny is er weer, enthousiast als altijd. Wanneer Wim op zn fietsje naar de markt vertrekt hoef ik maar even:Ga je mee naar het bos, te zeggen of Tessa en Queeny staan al bij het hek. Het bos bij ons achter heet Het Oeverse bos. Je komt er nooit iemand tegen. We noemen het ook wel ons bos. Een rondje bos is bij ons vandaan precies 25 minuten uit en thuis. In het bos is een open plek waar een heel speciale sfeer hangt. Daar loopt ons paadje ook langs en ik blijf altijd even staan. Ooit zagen we er een paar reeën. Er wordt gezegd dat hier een paar leylijnen lopen. Die zouden extra positieve energie geven. Ik weet alleen dat ik het prettig vind om er even stil te blijven staan . Het is prachtig overal, maar de felle rode kleuren als die we zagen in het Rijndal, Hunsrück en het Saargebied omstreeks 8 oktober heb ik hier nooit gezien. Het viel Dick en Anda ook op toen die vanuit het zuiden in dezelfde tijd naar Nederland terug reden. Er werd hun in de Chambre dHôte verteld dat het elk jaar gedurende 10 dagen zo mooi is, zo fel van kleur. Hier hebben we meer eiken, beuken en berken en die zijn nù pas in de herfsttinten. Verder moest ik ook vandaag weer aan opa Bijenhof denken: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken. Ik had de hondenriem tijdens het wandelen als een sjaal los om mn nek. Natuurlijk verloor ik hem en kon ik de hele weg nog eens gaan. Tja als je druk bent met fotos maken onderweg
5 november---Jullie doen dit jaar zeker toch ook mee met briefjes trekken voor sinterklaas, vraag ik Robin en Eva wanneer we vanmiddag aan een spelletje Levensweg willen beginnen. Ja op school trekken we wel briefjes, maar thuis ..? Daar hebben we geen geld voor, zegt Eva dan slim. Robin is het er helemaal mee eens, want ze hebben zichzelf al wel één of ander duur computerspel toegedacht. Het klinkt als Wi-i. Maar dan moeten we eerst een andere tv hebben, zegt Robin met een diepe zucht. Maar het hoeven toch geen grote cadeaus te zijn. Gewoon iets van hoogstens 10 en dat heb je hier al in je spaarpotjes zitten, probeer ik. Krijgen we dan ook maar één cadeautje? Tja onze lieverdjes zijn de eerste 10 jaren van hun leven door iedereen verwend die samen met ons sinterklaas kwam vieren. Het wordt tijd dat ze de realiteit van de sint onder ogen gaan zien. Ik vertel ze van pa die altijd net wanneer de sint bij ons zou komen op De Boomgaard even naar buurman Lettink moest . Juist dan kwam het paard, met een wit laken over de rug als een echte schimmel, door het grind langs het keukenraam naar de voordeur, waar mama het kleine kijkraampje opende om sinterklaas ervan te overtuigen dat hier alleen maar zoete kinderen woonden. Ik vertel dat we sint dat maar moesten bewijzen door een sinterklaasliedje te zingen en dat het zingen van de toen nog kleine Henk en Johan indrukwekkend was door het bibberend zingen en de fladderende broekspijpjes. En dat altijd nèt nadat er door een zwarte hand gestrooid was en de grote mand met pakjes bij de zijdeur ontdekt was, pa terug kwam van de buurman. Ook vertel ik van de briefjes met opdrachten waarbij we pa en anderen het hele huis door lieten lopen op zoek naar hun pakje, van de hoorn van een koe op de deel naar de zolder en dan weer naar de kelder. Ademloos luisterden ze. Ja vertellen kan ik nog steeds. Daarna een brede grijns en wie weet worden sommigen van ons op 5 december ook van het kastje naar de muur gestuurd!
Tonca midden in de nu al gezellige kamer van Henry en Tonny, maar er moet nog minstens zo'n wand bijkomen voor de rest van Henry's boeken.
Eindelijk weer eens een teken van leven uit het verre Canada. Henry en Tonny hebben hun spullen, hebben parket gelegd en een Ikea-meubel geïnstalleerd zonder de hulp van Wim, de enige echte Ben of zelfs Jan Neuteboom. Deze Henry is daar in Canada heel handig geworden! Wat moeten we daar van denken? Was hij altijd al handig en was het gewoon makkelijk om familie en vrienden over de vloer te hebben voor die hand- en spandiensten of heeft die handigheid toch ineens een grote vlucht genomen? Tonny heb ik op de fotos alleen maar gezien met hond of temidden van een heel nest jonge honden. Moeilijk kiezen tussen al diezelfde zwarte schatjes. Tonca heeft het helemaal naar haar zin bij die twee. Ze mag zelfs mee boodschappen doen. Als ik me goed herinner is Innisfail nog zon 35 km rijden en Red Deer nog zon stuk verder. Dus water en brokjes gaan mee. Leuk is het om dat allemaal te lezen en te zien op hun uitgebreide mail.
Het huis van zwager en schoonzus in Dickson bij Innisfail, Alberta, Canada
Voor Ani----We kunnen wel in hetzelfde taalgebied wonen, maar sommige Nederlandse woorden blijken in Vlaanderen onbekend te zijn en andersom ook. Zo had ik het pas over boerenkool, waar je een heerlijke stamppot mee kunt maken. Wij mogen er dan graag appelmoes bij eten, maar ik herinner me dat er vroeger thuis gewoon wat azijn bij gedaan werd. In Nederland wordt het ook wel moos( Twente) genoemd. Toen we in Hengelo- Twente- woonden werd wel eens gevraagd of we ook wisten wat de zin: He'j ok roep'n op 'm moos? betekent. ( heb je ook rupsen op de boerenkool) In het Nederlandse woordenboek kan ik geen ander woord er voor vinden, maar in het Frans staat er chou frisé. Het is belangrijk dat de boerenkool eerst vorst heeft gehad. Dat zou de smaak te goede komen- en de rupsen zijn weg. Ha! Wanneer je de bladeren van de nerf afhaalt, wast, kookt en fijn snijdt wordt het daarna vermengd met de gekookte aardappelen en tot een stamppot verwerkt. We eten er dan graag gebraden verse worst of rookworst bij. Lekker!!Ja... en wij dus ook appelmoes. Ja Ani.. Wim bracht het op tijd mee. We hebben gesmuld en de helft ging mee naar Mark en Jennifer die met een uitgebroken keuken zitten. De boerenkool werd ook daar dankbaar aanvaard!
Afgelopen vrijdag was ik vergeten met de boodschappen een pot appelmoes mee te nemen. En zeg nou zelf boerenkool zonder appelmoes kan toch niet. Wim was gelukkig nog niet weg uit de gymzaal bij de bowls toen ik hem belde en vroeg hem even een pot mee te brengen. Vlak tegenover de C1000 is Gall en Gall. Tja daar kom je dan ook niet gemakkelijk voorbij! In de zaak was het druk. Een heel stel jongemannen hadden blijkbaar iets te vieren aan de kratten bier en andere dranken te zien. Eén van hen was in gezelschap van zn moeder. O, ja en ook nog een fles wodka . om te mixen, zei de aanvoerder van het stel. Ik dacht dat wielrenners niet dronken, zei ze. Alleen EPO zei iemand toen. EPO...wat is dat, vroeg één van die jongens. Ooh . gewoon Extra Power voor Onderweg", deed Wim ook een duit in het zakje. Wim komt bij de kassa en de man erachter zegt:Dit is Gert Jacobs met zn wielerploeg. "Wat heb jij dan met EPO", vroeg nog één van de jongens richting Wim. Die antwoordde gevat:Daar heb ìk geen ervaring mee, maar ìk kan ook niet fietsen!
Gisteravond hadden we onderweg een cd van Herman Finkers aan staan, vertelt Ben. Lachen man. Finkers vertelde daarop dat hij in Den Haag liep en dat iemand hem aansprak: Ken ik jou niet ergens van? Dat kan. Van de sport misschien. Nou .? Nou weet ik het.. Fillekers of zoiets. O ja .? Ja nou weet ik het uit de Achterhoek toch? Nou .? Ik hoor het aan je spraak. Mn zuster woont in Kampen en daar praten ze net zo. Zo echt Drents hè? Zooo? Nou weet ik het helemaal zeker : Almelo Boppe. Vandaag zijn Ben en Niesje weer eens een dagje bij ons. Altijd gezellig. Het gesprek komt op de taal en gewoonten van de westerlingen die denken dat wij hier in het oosten achter een dikke laag krantenpapier wonen en één grote boerenfamilie vormen.. Ze brachten ooit hun gezinsvakantie op een camping in Brabant door. Het bleek een camping met veel vaste gasten uit Rotterdam aan de taal al te horen. Iedere ochtend klonk om 10 uur het campingnieuws door de luidsprekers: 10 uur in de kantine De knutsel-frutsel-show!!!! En s avonds een spokentocht voor vrouwen. Nog nooit zulk gillen gehoord. Bij ieder geritsel vlogen die Rotterdamse vrouwen elkaar krijsend in de armen. Een van de mannen liep in zon housebroek, in die tijd populair, en was met veel goud behangen. Paul Sietse en Gerard, als echte Hattemers altijd al goed in bijnamen, noemden hem gelijk al: Bertus Oliesheik. De mannen gingen om de twee dagen op pad om het goedkoopste bier te zoeken en brachten dan telkens 6 kratten van dat kostbare vocht mee. De vrouwen liepen in bikini. Het was niet om aan te zien. De kwabben hingen over de rand van broekje en bovenstukje. Het maakte niemand wat uit. Ze hadden vakantie! Wat zeg je? Of ze het jaar er op weer naar die camping gingen? Nou . nee
Uit de Hengelose periode. Deze foto is wel genomen op de Boomgaard. Rick en Mark bij Johan op de tractor( 1972). Herken je hem nog?
Afgelopen zaterdagavond Wim heeft al drie saunagangen achter de rug Rick is ondertussen vertrokken naar Jans en Geesje en we kijken wat tv. Een beetje Paul de Leeuw, Rayman is laat en nu een Engelse crimi. Ik kijk eens om me heen en bedenk wat er overal in de kasten zit, in de hal die we niet gebruiken, in de schuur op het schuurzoldertje, onder de kapschuur en op de sauna. Wanneer wij toch nog eens verhuizen gaan Mn been begint weer op te spelen en ja dan krijg je weer van die gedachten. Bij mn eerste verhuizing naar Hattem ging alles in één weekendtas. De tweede naar de binnenstad van Hattem was een half busje, door Albert Sobering geregeld. Toen Wim en ik trouwden en aan de Eierdijk gingen wonen gingen mn spullen op de fiets mee, want we begonnen toen in het nieuw en alles werd bezorgd. Naar Aalten was het al andere koek. Een echte Hattemse verhuizer bracht mij met onze spullen naar Aalten. De enige echte Ben verleende bijstand en in twee dagen was alles klaar. Wim zat op zee en kwam na een dag of 10 regelrecht vanaf Amsterdam die kant op. Na 1,5 jaar werd het Hengelo en zijn we met zn beiden plus Diny dagen aan het uitpakken geweest. Ondertussen waren Gerhard en Rick al geboren. Na 6 jaar werd het tijd voor een eigen huis. Die verhuizing naar de Marnixstraat deden we zelf met een gehuurd busje. Nu was Mark er ook al. Weken zaten we in de troep voor we klaar waren. Na alweer 9 jaar gingen we naar Emmen, gelukkig nu met een verhuizer. Alles wat niet in huis gebruikt werd ging gewoon de schuur in om na een half jaar bij de verhuizing naar de Kuifmees verbrand te worden op het braakliggend terrein achter onze rij huizen. Wat een lol hadden die vier pyromanen van mij. Hier hebben we behoorlijk hulp gehad van vrienden. De buren, Dick en Anda, André en Friedel. Maar het grote werk gebeurde door Wim met ons nu opgroeiend drietal. En dat ging net zo in 1994 toen ons droomhuisje te koop kwam hier aan het Schoolpad. Door al die jaren heen heb ik veel, heel veel dingen met een herinnering. Veel ligt dus overal in huis opgeslagen. In de Libelle stonden tips om kamer voor kamer je huis op te ruimen. Dat was een duidelijke boodschap: kamer voor kamer, niet halverwege stoppen èn heel veel weggooien. Oooooh! Ik krijg nu het beeld voor me van de kinderen die onze hele zooi moeten zien weg te werken. Op mijn netvlies verschijnt een heel grote container . Zal ik toch maar ..?
Tijdens een actie voor een nieuw gebouw voor een meisjesinternaat in Irian Jaya vertelde Giel Sertons, voorzitter van de Stichting Papoeajeugd naar school, op veel scholen over het leven in dat verre land. Dit meisje is aangekleed als Papoea-moeder.
Ook wel eens een geheim nummer aangevraagd? Jaren terug werden we telkens en vooral in het weekend midden in de nacht gebeld. Dan hoorden we niets of een gegiebel van jongelui. Het was net of ze zich eerst moed hadden willen indrinken voor ze hun geintjes gingen uitproberen. Ik ben nog een poosje aan het vissen geweest op school, maar geen van de jongens reageerde verdacht. Dan maar een geheim nummer. Inderdaad dan is het afgelopen, maar ben je ook onbereikbaar voor iedereen die je nummer niet heeft. Dat werd ook wat lastig. Nu staan we dus weer gewoon in de telefoongids. Nee we worden nog niet wakker gebeld. Nu staan de enquêtes en goede doelenin de rij. Het is net of ze voor het eind van het jaar nog even willen scoren door je donateur te laten worden. Nu ondersteunen we al heel veel van die noodzakelijke doelen: Plan International, Unicef, Stichting Papoeajeugd naar School, Rode Kruis zijn een paar die me na aan het hart liggen. Toch zijn er veel meer goede doelen die echt steun nodig hebben. Regelmatig krijgen we verzoeken om toch alsjeblieft een bijdrage te storten of je komt iets tegen dat je raakt. Dan doe je spontaan uit vrije wil wat je goed dunkt. Maar wanneer ze dan je goede bedoelingen kennen word je benaderd of je niet structureel wat wilt doen. En dat kan weer nu we weer in de telefoongids staan. We hebben er al drie gehad. Nee . structureel willen we niet meer op onze schouders. Onze vroegere buurvrouw Boet ging nog even wat verder en was er zéér duidelijk in: we betalen genoeg belasting de regering moet het maar regelen. Dat zei ze dus tegen ieder die met een collectebus aan de deur kwam. Ik weet zeker dat nog meer telefoontjes zullen volgen. s Avonds belt Rick nog wel eens en dan zie je op de telefoonmelder anonieme beller. Wanneer dat nu op de telefoon aangegeven wordt hoeven we niet meer op te pakken met de kreet: Hallo Rick leuk dat je belt! De man die ons belde om donateur te worden om een hospitaalschip voor de kust van Afrika blijvend te ondersteunen was geheel van de kaart.
Weer 52 euro voor de Stichting Papoeajeugd naar School
Via de website kreeg ik ineens weer contact met een oud-klasgenoot van de Kweekschool 45 jaar terug! We mailden en vertelden wat het leven ons tot nu toe bracht. Na z'n pensioen ging Gerrit z'n droom verwezenlijken om een Burton te bouwen. Tegelijk liet hij in dichtvorm z'n belevenissen leven: De ontketende Eend werd een unieke gedichtenbundel over de hoogte en dieptepunten van z'n worsteling . Ik ben er een beetje beduusd van. Het boekje: De ontketende eend is gearriveerd samen met het bundeltje: De koekjes van vanavond. Ik heb het gisteravond allemaal doorgelezen en zag Gerrit aan zn Burton bouwen. De tegenslagen èn juichstemming heb ik zo meebeleefd. De droge humor die ik 45 jaar geleden achter me in de klas meekreeg heeft zich alleen maar verder ontwikkeld. Ik heb er tenminste een leuke avond door gehad. Tegelijkertijd kreeg ik de mail binnen van Gerrit met een bestelling voor 52 kinderboekjes. Whow! Ze staan nu al ingepakt te wachten. Weer 52 euro voor de Papoeajeugd. Geweldig! Van ieder verkocht boekje gaat nl 1 euro naar deze Stichting die net een meisjesinternaat heeft vernieuwd in Irian Jaya. Ik heb natuurlijk al meer leuke bestellingen gehad via vrienden en familie, maar dit is echt opnieuw een opstekertje. Wanneer ik iemand nog met een presentexemplaar kan verblijden om in de familie, buurt, vereniging of zaak reclame te maken? Mail gerust!
Het allereerste Burtonvers:
Bouwplan
Ik ga vandaag een Burton bouwen, Zo'n Eend met peper in z'n reet Waarin je de moderne wereld Voor eventjes totaal vergeet.
Ik wil de wind rondom mijn oren, Ik wil de zon recht op m'n kruin. Wanneer ik lekker rond kan toeren Dan ben ik in m'n knollentuin.
Ja... we moeten maar zuinig zijn op onze Swift. Die gaat deze week nog schoon onder de hoes!
Samen met Wim heb ik weer eens een ouderwetse zuurkoolschotel gemaakt. Ben en Diny komen vandaag en dan wil ik niet lang in de keuken staan. Wanneer we met zn tweeen zijn komt er van stamppotjes niet zoveel. Meestal gebruiken we de wok: snel èn gezond! Maar nu is er weer zon gelegenheid dat mn ouderwetse zuurkoolschotel uit de kast wordt gehaald. Voor degene die wil weten hoe die wordt gemaakt: Je maakt eerst een hoeveelheid aardappelpuree. Intussen bak je een pond gehakt lekker rul. Ik doe er vaak een paar gesnipperde uien bij. Daarna ga je opbouwen. Neem een ovenschotel. Eerst gaat een laag aardappelpuree in, dan een laag fijngesneden zuurkool, een laag plakjes banaan, een laag rul gebakken gehakt en daarna opnieuw een laagje aardappelpuree op de top. Nog even een beetje paneermeel er op en een paar klontjes boter. Meestal gaat het daarna even onder de grill. Heerlijk! Vroeger wisselde ik met Anda nog wel eens recepten uit. Ze kreeg ze nog wel eens van vriendin Herma. Later nam Dick bij hen het koken over omdat hij vroeger thuis was van zn werk dan Anda. Bij ons nam Wim het ook regelmatig over nadat hij stopte met zn werk bij Holvrieka Ido. Dan kom je tot de ontdekking dat onze mannen heel precies te werk gaan. Wanneer ze een bepaald kruid missen is Leiden in last. Eerst weer naar AH, anders komt het niet goed met dat recept. Wim heeft zich een aantal jaren uitgeleefd bij zn kookgroep voor mannen. Dick zn roem had zich intussen ook al verbreid en kreeg bij het afscheid van zn werkzame leven een workshop: Koken met Jamie Oliver aangeboden. Ben en Diny komen niet alleen voor de gezelligheid, maar ook komen ze de caravanhoes brengen die ze voor ons bij Obelink in Winterswijk hadden opgehaald. Wim heeft het geld al gestort, wanneer hij er achter komt dat hij drie maal het bedrag heeft overgemaakt! Ben heeft ondertussen het teveel overgemaakte geld al teruggestort met de mededeling: Bedankt, maar we komen hem wel gratis brengen hoor!
In een kring om Emmen heen liggen een aantal kleine boerderijdorpjes. Zuidbarge en Noordbarge, Weerdinge en Westenesch zijn er een paar. Veel boeren wonen er niet meer. Vaak worden de boerderijen opgeknapt door mensen die van het buitenleven houden en genoeg geld hebben om een oude boerderij naar hun wensen op te knappen.. Wanneer je van Emmen naar Hardenberg, Sleen of Hoogeveen wilt, nemen de meeste de Ermerweg die door Noordbarge loopt. Omdat die weg in het verleden uitnodigde om het gaspedaal alvast flink in te trappen zijn er een aantal flitspalen gezet. Ik denk dat dit stukje weg in de loop der tijd tot een behoorlijke inkomstenbron werd. Ben en Niesje hebben al vaak hun zomerreces bij ons aan het Schoolpad doorgebracht. Je zou denken dat ze wel op de hoogte zijn van de netelige plekken in en rondom Emmen. Bij een van hun laatste keren dat ze weer met volle bepakking huiswaarts togen werden ook zij gesnapt. Jammer zon boete zonde van het geld! Dat het bij veel mensen tot ergernis leidde wist ik wel. Ik ken voorbeelden van mensen die op zoek naar het goede adres 3 keer langs dezelfde route kwamen mèt flitspaal en in 10 minuten drie boetes aan de broek kregen. Maar de Noordbargers hebben blijkbaar ook humor wat blijkt uit de foto die gisteren in de krant stond.
Zoiets heb ik nog nooit gezien, vertelt Gerald wanneer hij weer eens naar onze tuin komt kijken. We waren in Frankrijk in de buurt van een meer. Daar zag ik toch een enorme groep kraanvogels zich verzamelen boven het huis waar we logeerden. En er was onrust in de groep. De ene helft wilde naar het zuiden vertrekken en de andere helft om de een of andere reden nog niet. Het was een gekrakeel onder elkaar Geweldig! Ze gingen niet. Een paar dagen later verzamelden ze zich opnieuw en toen ging hun vertrek naar hun verblijf voor de winter wèl door. Het staat nog steeds op mn netvlies dat gekwetter van die hele groep. Ik zal het nooit vergeten. Gerald komt de waterlelie halen. Die moet gescheurd worden en hij mag de rest meenemen. Doe dat visserspak van je maar eens aan, zegt hij tegen Wim. Gera heeft dat ooit aan Rick meegegeven. In Innisfail hadden we die ontdekt tijdens een vakantie in Canada in zon second handshop, maar niet meegenomen. Rick ging een maand later toch en kon hem mooi meenemen. Daar staat Wim dan in die broek met laarzen er aan vast. Er wordt een touw aan beide kanten van de vijver geknoopt en Wim laat zich zakken. Hij haalt de veel te grote lelie naar de kant. Dan moet één stuk weer teruggezet. Laat hem gewoon zakken met een grote steen erop, adviseert Gerald. Tot drie keer toe wipt de grote steen er af. Dan wordt die vast- gebonden met een touwtje. Dat lijkt beter. Gerald geniet nog even van alle kippen die door Queeny en Tessa bij elkaar gedreven zijn. Tja zeg ik, de meesten zijn hanen. Die moeten naar Jans, maar wij kunnen ze niet vangen. Wat niet vangen. Neem dat net bij de vijver maar. We geven hem het grote net aan een lange stok. En hup daar heeft hij er al één. Zo doe je dat. De rest mogen we zelf vangen. We hebben er nog minstens 8 in de aanbieding. Hu .!
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken. Tja in de tijd van de hoge gasprijzen moet je wel wat! En onze houtkachel doet het goed. Af en toe maak ik het ruitje schoon met een koud gebruikt theezakje. Een middeltje uit grootmoeders tijd dat nog steeds perfect werkt. Even in laten trekken en napoetsen met zon geel met groen schuursponsje! Mark wist een goed adresje. Hij heeft de ruimte onder zn afdak al goed gevuld. Herr Werner Mayer uit Oosterhesselen heeft een stuk bos bij Odoorn toegewezen gekregen en dunt dat vakkundig uit in de winter. In voor- en najaar wordt het dan gezaagd en gekloofd èn naar de liefhebbers gebracht. Daar kwam hij dan aan op zaterdagmorgen vroeg. Stoere vent met een nog stoerdere tractor. Hij had er een bij zich waarbij je niet over de wielen kunt kijken en een aanhanger er achter met 16 big bags met gekloofd hout. Doe je dat allemaal alleen, vroegen we. Nee er werken een paar 60 plussers in hun vrije tijd mee en een asielzoeker die werkervaring wil opdoen en de taal wil leren. Deze week moet alles onder dak. We kunnen er in elk geval een paar jaar van stoken. Samen met vriend Koop die ook bij de Voedselbank actief is heeft Wim deze zomer al een prachtig afdak getimmerd tegen de kapschuur aan. Wanneer we iedere dag 2 big bags verwerken vind ik het mooi genoeg. We kunnen zo in elk geval met een gerust hart de winter in. Een bijkomend voordeel is dat Wim meteen de kapschuur van een nieuwe laag buitenbeits voorzien heeft. Dan kan die er ook weer tegen! Omdat hij nog steeds last heeft van zn armen en schouders heeft hij er iets op gevonden. Nu hanteert hij de spuit die bij de compressor gebruikt wordt. Veiligheidsbril op mondkapje voor en spuiten maar. Wie niet sterk is moet slim zijn!
Een mooi plaatje van oud- Hattem. Het achterste hoge huis heet "Pand der Liefde". Ooit was het meen ik een oude mannenhuis. Opa van der Kolk is er z'n eerste jaren opgegroeid.
Wat vin ik et fijn dat jullie hier bunt, zegt oma van der Kolk wanneer we haar in het nieuw ingerichte Zorgcentrum De Bongerd opzoeken. Het ziet er veel vrolijker uit met veel rood en gemakkelijke banken en stoelen overal. Ook de eetzaal is prachtig geworden. Oma ziet het niet meer. Haar ogen zijn niet best meer. Wel heeft ze aardig de sjas er in achter haar nieuwe rollator. We kunnen haar amper bijhouden. Ze is altijd goed te pas. Waar gaan jullie straks naar toe, herhaalt ze telkens weer. Rick is ook mee gegaan en dat vindt ze geweldig. We brengen haar tegen de middag terug voor het diner. Een zuster vraagt of ze even nog meegaat naar het toilet. Nee, ik hoef niet, antwoordt moeder. Ach, mevrouw van der Kolk, dat doet u toch wel even voor mij, zegt de zuster dan vriendelijk. Dan geeft ze zich meteen gewonnen: Vooruit dan maar! Natuurlijk gaan we even bij Ben en Niesje aan. Catharina en Paulijne en Elianne zijn er ook. Arien komt nog. Ze waren al voorbij Harderwijk toen ze tot de ontdekking kwamen dat ze de taart voor Jetskes verjaardag vergeten waren. Hij zette zn vrouwen toen maar op de trein en ging zelf de taart maar weer ophalen in Utrecht. Wanneer we weer gaan komen we toch vlak langs Sleen. Och even kijken hoe de lege keuken er uit ziet. Hun rechterhand bij de verbouwing Pascal heeft intussen een soort tafel getimmerd waar de gasplaat op staat. Perfect! Nu kan er tenminste weer gekookt worden. De indeling van de keuken op papier is al klaar. De kleur waarschijnlijk ook. We drinken alvast op de goede afloop.
Op het station van Innsbruck neemt Rick afscheid van z'n maatje Klaas voor hij naar "Werkenrode" in Groesbeek vertrekt. De week erna maken we nog een geweldige gletsjertoer met Klaas en Sanny.
Vandaag hebben we Klaas Reinder van der Deen begraven na een indrukwekkende dankdienst die voor een groot deel door hemzelf was voorbereid. Behalve het aandeel van de dominee werd de dienst vooral door kinderen èn kleinkinderen geregisseerd. Bijzonder was dat via een verbinding met Canada de familie daar ook de dienst konden volgen. Renny die met Engelsman Justin getrouwd is sprak hen vanuit de Bethelkerk in Hengelo toe. Han en Ipe vertelden over hun vader en lieten een compilatie van een laatste gezamenlijke familieweekend zien toen ze al wisten dat Klaas waarschijnlijk niet lang meer zou leven. Het was een bijzondere serie waarin de onderlinge band en het samen genieten sprak. De kleinkinderen bedankten opa onder het aansteken van de kaarsen, kleindochter Petra speelde saxofoon en de kinderen met hun aanhang zongen na de zegen een prachtig lied, zó zuiver: [i]The Lord bless you and keep you The Lord make his face to shine upon you, to shine upon you and be gracious, and be gracious unto you.[/i] Klaas was trots op zijn gezin. Het was een afscheid dat Klaas waardig was. Samen brachten we hem weg. Sanny, de kinderen en kleinkinderen legden als laatste allemaal een rode roos op de kist voor die zakte. Gerhard en Rick zijn ook meegegaan. Gerhard is als vriend van Ipe veel bij de van der Deens thuis geweest. Rick had met Klaas wel een bijzondere band. Klaas wist altijd de juiste toon bij Rick te treffen en betrok hem in de vakanties overal bij. Gisteravond heeft Rick zn speciale fotoboek er weer even bijgehaald en heeft alle fotos van onze gezamenlijke vakanties weer bekeken. Al zagen we elkaar door de afstand niet meer zo vaak we hebben in Klaas een trouwe vriend verloren.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..! We doen samen nog even de laatste boodschappen, want Jennifer en Mark komen straks zo uit hun werk vandaan bij ons eten. Wim heeft de schort al voor en werpt zich op een recept van Dick. Het begint wel lastig te worden om bij hen te koken. De keuken is immers gesloopt. Mark heeft hier al een paar plastic bakken vandaan gehaald en een tuintafel om tijdelijk fatsoenlijk te kunnen afwassen. Ik zei al tegen Jennifer:Als het je even teveel wordt ga maar even met je ogen dicht op de bank zitten en stel je je nieuwe keuken voor. Ooo , zei ze lachend, dat doe ik de hele tijd al. Ik stel me gewoon in op een aantal weken kamperen. Nee, Jennifer zit er niet mee. Het wordt vast heel mooi! Alle puin is al weg en nu de ruimte overzichtelijk is geworden kunnen ze de nieuwe inrichting gaan plannen. Gisteren waren we even bij hen. Arno de stukadoor was net het afdak boven de voordeur aan het renoveren. Ha.. juffr. van der Kolk, zei hij. Ik moest even goed nadenken, maar toen had ik hem èn zijn broer Patrick weer voor de geest. We hebben zelfs ooit een jong poesje van hen gekregen toen we 14 jaar geleden hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Je kwam hem zelf met de brommer brengen. Je had hem gewoon achter de jas zitten. Dan moet het Patrick geweest zijn ik ben al 34. Inderdaad Patrick had net zon blonde krullebol. En zo kom ik regelmatig oud- leerlingen tegen, die van pubers nu bijna allemaal tot brave huisvaders hebben ontwikkeld. Arno was een leerling metaal op de LTS, maar is uiteindelijk een eigen stukadoors- bedrijf begonnen. Altijd leuk om te zien wat er van hen geworden is!
Onze eerste gezamenlijke vakantie in Kirschenteuer in1982. Van links naar rechts: Klaas, Sanny, Wim, Hetty, Renny, Rick, Mark, Ipe en Gerhard.
Het kwam niet echt onverwacht. Klaas van der Deen is overleden. In januari belde hij Wim nog voor zn verjaardag en vertelde dat het hen goed ging. Toch had hij toen al een afspraak bij een arts voor zn klachten. Het bleek een niet operabele alvleesklierkanker te zijn en we hebben meegeleefd terwijl hij langzaam minder werd. Het was zo moeilijk te accepteren dat zijn lichaam hem in de steek liet. Vanmorgen werden we gebeld door de TNT Post. De rouwbrief was onderweg verloren gegaan en een mevrouw las ons voor wanneer de rouwdienst en de begrafenis zou zijn. Zaterdag zullen we naar Hengelo gaan om een trouwe vriend de laatste eer te bewijzen. Sanny en Klaas waren een eenheid. We zijn meerdere keren samen met hun en onze kinderen afgereisd naar de bergen. Nadat we een keer de hitte van Peschiera, de warmste plek aan het Gardameer, meegemaakt hadden, besloten we dat we maar eens voor de bergen te kiezen. Waarom ga je niet samen met ons mee, zei de familie van der Deen. Gerhard en Ipe waren klasgenoten en vrienden. Verscheidene keren hebben we een geweldige vakantie gevierd samen met de van der Deentjes. Rick kreeg steeds extra aandacht. Klaas wist precies de goede toon te zetten bij Rick. Wanneer wij onze dagvoorraad aan broodjes voor onderweg vergeten waren, deelden ze hun voorraad met ons. Op de eerste reis naar Karinthie lieten ze ons kennismaken met de Gross Glockner en de eeuwige sneeuw. We hebben samen heel wat bergwandelingen gemaakt. Toen we verhuisden naar Emmen waren het Klaas en Sanny die meegingen om van een uitgewoond huis met de verfkwast nog iets te maken. Zo stonden ze altijd klaar voor wie het nodig had. Ze hebben ons nog een paar keer opgezocht hier aan het Schoolpad, zelfs nog met de caravan, want na al het huren van huisjes en caravans wilden ze toch ook wat meer gaan trekken. En dat hebben ze gedaan. Zaterdag zullen we afscheid nemen van een man die, weliswaar niet in lengte, groot was in zijn omgang met mensen. Sanny, de kinderen en een kring van vrienden hebben hem bijgestaan in deze laatste moeilijke tijd
We zijn er helemaal klaar voor. De voorraad hout ligt keurig opgestapeld onder een nieuw gebouwd afdak. Droog hout voor nu en nat hout voor t volgend jaar. De kapschuur indertijd door de vorige eigenaar gebouwd volgens originele Drentse afmetingen, is opnieuw in de beits gezet en de planken op de nok zijn vernieuwd. Daar hebben we onze Koop voor. Hij kwam Wim even een handje helpen, want Wim en hoog op een ladder
dat gaat niet samen. 
Voor Ani----We kunnen wel in hetzelfde taalgebied wonen, maar sommige Nederlandse woorden blijken in Vlaanderen onbekend te zijn en andersom ook. Zo had ik het pas over boerenkool, waar je een heerlijke stamppot mee kunt maken. Wij mogen er dan graag appelmoes bij eten, maar ik herinner me dat er vroeger thuis gewoon wat azijn bij gedaan werd. In Nederland wordt het ook wel moos( Twente) genoemd. Toen we in Hengelo- Twente- woonden werd wel eens gevraagd of we ook wisten wat de zin: He'j ok roep'n op 'm moos? betekent. ( heb je ook rupsen op de boerenkool) In het Nederlandse woordenboek kan ik geen ander woord er voor vinden, maar in het Frans staat er chou frisé. Het is belangrijk dat de boerenkool eerst vorst heeft gehad. Dat zou de smaak te goede komen- en de rupsen zijn weg. Ha!
In een kring om Emmen heen liggen een aantal kleine boerderijdorpjes. Zuidbarge en Noordbarge, Weerdinge en Westenesch zijn er een paar. Veel boeren wonen er niet meer. Vaak worden de boerderijen opgeknapt door mensen die van het buitenleven houden en genoeg geld hebben om een oude boerderij naar hun wensen op te knappen.. Wanneer je van Emmen naar Hardenberg, Sleen of Hoogeveen wilt, nemen de meeste de Ermerweg die door Noordbarge loopt. Omdat die weg in het verleden uitnodigde om het gaspedaal alvast flink in te trappen zijn er een aantal flitspalen gezet. Ik denk dat dit stukje weg in de loop der tijd tot een behoorlijke inkomstenbron werd. 
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..!
