Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
08-09-2015
Ellens expositie
Annabelle Birnie, directeur van het Drents Museum in Assen, heeft met zichtbaar veel plezier de opening verricht van de expositie ‘Dichtbij’ van Ellen Kroeze in ‘De Fabriek’, het Centrum voor Beeldende Kunst in Emmen. Het is de voormalige melkfabriek in Noordbarge die op deze manier een tweede leven krijgt. De hoge schoorsteen staat er nog steeds. Ellen zelf vertelde na de opening over haar drijfveer om tot dit resultaat te komen. Een deel van de expo geeft een algemeen beeld van haar werk, een ander deel haar dochter Babet in alle facetten. Ze werkt figuratief, maar met een diepere emotie wat goed te ontdekken is in haar verschillende werken. Een onderwerp ontstaat bij haar soms onverwacht zoals het liedje ‘de Mallemolen van het leven’ dat ze hoorde tijdens een vakantierit en haar inspiratie werd voor een prachtig werk met een stevig gewortelde boom en daardoorheen teksten. Naast haar schilderijen is er het stoofjesproject. De stoofjes op ‘hoge poten’ bevatten een dierbaar voorwerp van een oma, tante of oma van een van haar cursisten en hierbij is dat weergegeven in een verhaal. Al met al een prachtige expositie die de moeite waard is om vaker te gaan zien. We zullen er zeker straks met Curtis en Berdena heen gaan.
Vorige week vertelde de Belg Damiaan Denis in Zomergasten iets over angsten. Als wetenschapper wil hij ons anders naar angst laten kijken. Hij verwonderde zich dat in het waterrijke Nederland zo weinig hekjes staan bij water. In Nederland leren de kinderen al jong zwemmen, dat is hier de oplossing, vond hij. Bij dat ‘hekjes’ moest ik ogenblikkelijk aan de angst van opoe Bijenhof voor water en heel veel andere gevaren denken. Toen Diny en ik met mama meegingen naar de Boomgaard moest vader Hein eerst latten voor ons slaapkamerraam timmeren. ‘Foi as de kinder toch an den draod griept of uut et raam valt’, was de redenatie van opoe. Toen ik de eerste schooldag vanuit Linde onder de hoede van buurjongen Henk Antink naar school fietste, duurde het opoe veel te lang voor ik weer thuis kwam. ‘As dat kind toch in de laoke valt!’ De laoke was een diepe sloot iets verder dan de ‘Kruusdiek’. Opoe had het niet meer en kwam me de eerste dag al een eind tegemoet lopen. Vader Hein moest alweer timmeren en er kwam een degelijk hek langs die sloot. Wij kregen daarnaast de waarschuwing om vooral niet dicht langs die laoke te fietsen. ‘Want pas maor op… as de bollebak oew toch grip’. Ik heb later wel eens in dat donkere water staan kijken of ik hem kon ontdekken. Vandaag was Dick bij ons vanuit Apeldoorn. We hebben heerlijk gefietst langs het Koning Willem Alexander kanaal, de nieuwe vaarverbinding die sinds een paar jaar zorgt voor een doorvaart naar Groningen. Dick is mijn buurjongen vanuit Linde en we haalden herinneringen op van onze eerste ontmoeting. Na de trouwerij van mama en vader Hein op 10 februari 1950 kwamen we elkaar tegen halverwege de afstand tussen onze boerderijen de Boomgaard en het Lieferink. Hij was daar met zus Annie en Diny en ik waren ook die kant opgegaan. Wij waren denk ik allemaal nieuwsgierig naar elkaar, nieuwe buurkinderen. Tja…. 65 jaar geleden.
Het is leuk om cadeautjes te krijgen... toch? We kwamen afgelopen maandag terug van een paar dagen Achterhoek en Wim ging even langs Alle en Anja om te bedanken voor de goede zorgen voor katten en kippen. Hij kreeg van Daan deze cadeautjes mee, twee mooie glimmende kleine eikeltjes, een voor mij en een voor hemzelf. Mooi is dat als een kind de schoonheid van de natuur al ziet. Wordt als een kind! Ze kregen een ereplaatsje.
En… heb je er al zin in?’ Gerhard belt nog even de avond voor mijn verjaardag. Het woord verjaardag is een hot item bij mij. Ik ben niet zo’n verzorgend typje als er bezoek is. Ik wil er liever bij zitten dan telkens naar de keuken afzakken om weer iets op te halen. Daarom ben ik de dag ervoor druk om zoveel mogelijk klaar te hebben. ‘Och Gerhard… meestal vraagt Wim achteraf hoe het was en dan kan ik altijd volmondig zeggen dat het geweldig was’. Nu is het de day after en ik kan je vertellen dat er belangstelling genoeg was. Veel telefoontjes en kaarten en Fb felicitaties. Ik ben verwend met erg leuke cadeautjes en Wim verleende alle hand- en spandiensten die nodig waren. Erg leuk was ook dat de Hattemers en Ben en Diny elkaar weer eens zagen. Natuurlijk misten we Niesje…. Tja… Ik voel echt wel dat ik ouder wordt, 72 nu. Dat hebben mijn ouders en Wims vader lang niet gehaald. En dan mag ik er wel blij om zijn, weer een jaar er bij gekregen. Frank, Tim en Daan kwamen me met Anja ook nog verwennen. ’s Avonds waren we met onze eigen kinderen en Robin natuurlijk. Wim is van de kaarsen op tafel en zo werd mijn verjaardag in besloten kring afgerond in romantische sferen.
Gezellig op het terras.
Frank, Daan en Tim lusten best een stuk taart
Hoe maak je zelf een foto van je nieuwe sjaal? Mijn allereerste selfie.
Wim Harwig heeft een natuurlijke tuin met vijver en rondscharrelende kippen. Zijn vorige drie kippetjes waren genoemd naar de drie zussen van de Haar: Rika, Coba en Hermien. Deze niet, ik geloof een naam naar de kleur van de kip. Nee geen haan, dat werd waarschijnlijk wat lastig voor de buren. Mark woont sinds kort in een appartement met een buurman die ook een paar kippen heeft èn een haan. Dat beest maakt nogal aparte geluiden ’s morgens, een klein kraaitje net of hij er in blijft. Eerst dacht hij al dat Queeny stikte maar nee het was buurmans haan. Ach … hij heeft er verder weinig last van. Maar Wim Harwig heeft een wespennest in zijn tuin. Hij en Marjan hebben met verbazing gekeken naar de bezige wespjes en zelfs gefilmd. Hij had eens op internet gekeken wat er over wespen te vinden was en ontdekte dat er alleen te vinden was hoe je ze zou moeten bestrijden. In ons eigen Dagblad van het Noorden stond zaterdag dat je het beste op een paar plekken iets zoets neer kon zetten. Dan blijven ze in elk geval bij jou uit de buurt. Ga je ze van je afslaan dan verspreiden ze iets waar andere wespen op afkomen en agressief worden. Wim had toen op afstand van ons terras al suiker neergelegd. Vanmorgen aten we meloen bij ons ontbijt. ‘Zouden de wespen hier ook gek op zijn?’, vroeg Wim zich af. Hij legde de meloenschil en wat suiker in het vogelhuisje. Even later zaten er tientallen van te snoepen, zoet genoeg…
Vandaag las Wim het voor uit de krant: om de wespen op afstand te houden leg je een citroen vol kruidnagels op je tafel buiten.
Voor het filmpje van Wim Harwig even op www.wimharwig.com kijken. Is de moeite waard.
Dit goudhaantje is nog wat dizzy na een vergissing tegen het achterraam.
'Wat is de mooiste vogel die je hier gezien hebt bij huis?’ Frank en Tim zijn even komen buurten. Het is heet buiten en we zitten even binnen te genieten van een ijsje. We hebben zitten kijken naar een ouderpaar fitissen die nog steeds druk aan het voeren zijn met hun kroost in het vogelnestkastje aan de boom bij de vijver. Nou… ik moet er even over nadenken… ‘Ik denk dat ik het goudhaantje het leukste vind met zijn gele streepje op het kopje, of misschien ook wel de goudvink waarvan het mannetje zo’n prachtige kleur heeft of…. toch het gekraagde roodstaartje’. Ik pak mijn gehavende vogelboekje erbij en we bladeren het helemaal door. Tim die eerst aan de andere kant van de tafel zat komt ook meekijken. Ze kennen al best veel vogels. Ze hebben zelf een nest met kerkuilen gehad, maar die werden opgegeten door steenmarters. En afgelopen winter zagen ze ook de nijlganzen en de specht die hier dagelijks kwam ging ook bij hen buurten. In de klimop zat bij hen een nestje van een winterkoninkje. De ekster, de houtduif, meesjes, zwaluw, mussen en de kraai zijn zeker bekenden voor Tim en Frank. Zo zie je maar dat het leven voor buitenkinderen veel te bieden heeft.
'Je moet vooruit kijken', hoor ik wel eens zeggen. Dat is vooral wanneer er wat in het verleden gebeurde wat lastig was. Toch heeft het verleden ook bijzondere dingen in de aanbieding. Afgelopen week zat ik in Vorden aan de Stationsstraat met Riet op een bankje tegenover dit huis te wachten op de motorrijders die er langs zouden komen... maar die we niet zagen. Ik vertelde Riet wie hier tegenover gewoond hadden: oom Sjoerd en tante Hermien. Het is de kleermakerij van de fa Aartsen en zoon. Het werd later Aartsen en neef, want de laatste jaren zwaaide neef Hans er de scepter. Wat hebben we hier mooie herinneringen aan. Het was een warm gezin waar we altijd welkom waren. Was het niet op zondagmiddag bij een wandeling met oom Sjoerd naar het Vordense bos, dan wel even uit school langs komen samen met Gerke of Carin. Vader Hein z'n nette kostuum kwam ook uit de kleermakerij net als de mantelpakjes van ons nichtjes die belijdenis deden in de Vordense NH kerk. Ach... het is lang geleden en we moeten nu maar weer vooruit kijken of in elk geval leven met de dag van vandaag en genieten van wat die ons brengt.....
’t Is geen best weer voor mij, je zou het afleggen bij deze temperatuur. Maar vanmiddag werd er gehooid bij buurman Jans. Wim reed de tractor en Jans en buurman Alle laadden de balen. ‘Kom maor effen kieken’, zei Wim even later voor de telefoon,’ ’t duurt nog wel tot 7 uur. De helfte is pas weg’. Nee na de boodschappen in een lekkere koele supermarkt installeerde ik mij voor de ventilator en kwam zo de rest van de middag in ruste door. Maar tegen 8 uur vanavond ging ik even poolshoogte nemen bij de buren. De heren waren er net klaar mee, de laatste wagen met hooibalen kon er niet meer bij in de schuur en werd nog netjes afgedekt. Er werd nagepraat en Geesje schonk nog even wat fris. Woda de Labrador zat te loeren op Floris de kat die zich boven op de wagen met balen verschanst had. Die keek heel slim, net of hij zeggen wilde: 'Lekker puh...'! En wat later ging ieder heel tevreden zijns weegs.
Dit is ons zomers uitzicht aan de achterkant. Op het land van boer Bloemink en ook daarachter groeit dit jaar de gerst als een speer. Zo mooi om te zien als de wind er overheen gaat. Dit is vele malen beter dan mais waar je vanaf juli tot eind september niet overheen kunt kijken.
Het is een goed jaar voor de boerenzwaluwen, tenminste om ons huis. Ze zijn niet meer te tellen. Behalve de twee nesten in de ponystal moeten er meer zijn. Wim meldde van de week dat er nog drie jongen te zien waren in een nestje. Ik erheen, gewapend met mijn vaste cameraatje. Ik knipte maar op goed geluk want de jongen die naar Wim zo reikhalzend hadden uitgekeken waren niet te zien. Ik kon ze wel voelen. Ik keek op het schermpje en zag niets anders dan nest en wat bruine veertjes, maar eenmaal op de computer keken me toch ineens drie kraaloogjes aan. Misschien hebben ze zich nu al gemengd onder de menigte die over het gersteland van boer Bloemink scheert. Daar zijn onmogelijk foto’s van te knippen, een pracht gezicht, vooral als het weer wat minder is. Dan zijn de muggen die ze willen vangen laag boven de grond. Wat een uitzicht hebben jullie, zei Gerhard gisteren die even over het zomerse land uitkeek door het achterraam. Heb je dit al geschilderd? Nee, dat had ik nog niet, alleen het winterse uitzicht. Maar hij heeft gelijk, dit zomerse plaatje vraagt ook om een schilderij.
Ik wist het zeker, de autosleutels konden niet weg zijn. Maar over 10 minuten moest Wim wel bij de huisarts zijn. En echt… ze hingen niet aan hun haakje. Wim is heel trouw aan dit vaste sleutelplekje. Ik wat minder, maar dit keer had hij echt het laatst gereden. ‘Wat dee ie-j dan toen ie de auto uut kwammen?’ Zo kun je alle voetstappen volgen. Na de kerk, met de storm op het meer nog in onze gedachten, alleen de liturgie weggelegd, toen naar binnen, boven omgekleed… Alle mogelijke plekjes in deze omgeving hebben we afgezocht. Intussen was Wim al op de fiets de regen ingegaan. Ik weer verder zoeken, 10 keer niks, onder de kapschuur, tussen de planten naast het voetpad, bij het hout, de afvalbak, tussen de klimop, boven op de slaapkamer alle zakken in z’n nette kleren nagevoeld. ‘Al mien sleutels zit der an, ok die van de caravan', steunde Wim even later. ‘Waor he’j de reservesleutel dan?’ ‘In de caravan!’ Ons humeur begon al behoorlijk te zakken. Mark en Rick gebeld, heel misschien hebben die gistermiddag in het voorbijgaan iets zien liggen. Ook niks. We zitten tegen de avond aan de pizza wegens geen zin in koken. ‘Bunne wi’j dan nog bie de auto ewes gistermiddag?’ Mijn herinnering moest even geweld aan worden gedaan. Ineens wist ik het weer. Ik wilde kijken of die ene deken nog in de auto lag, net zo een als die we voor Queeny gebruiken. En ja die lag er. We gebruiken die op de achterbank als er een hond mee moet. Mijn brein werd meteen weer helder. Ik vloog naar mijn oude fleecejack. Ja hoor, de autosleutels! Onze avond is weer goed. En morgen eten we weer gezond. Beloofd!
Zo was ze in het begin, onze Pippie. En zo is ze nu. Mooi grijs geworden zoals het een Gotland pels schaapje betaamt.
…en we noemen haar Pippie’, vonden we toen het kleine verstoten Gotland pelslammetje bij ons kwam. Moeder ooi had wel haar broertje geaccepteerd, maar deze niet. Ze kon er nog wel bij. Ze dronk alleen zo weinig. ’Het is ook wel een klein soort schaap hoor’, stelde Rob mij aanvankelijk gerust. Toch zat er weinig vooruitgang in. Ze kon niet meer dan 170 ml per keer op. Ze dronk de helft van Stien, het Drentse heide lam, dat toch ook een vrij klein soort schaap is. Toen Rob haar eens bekeek zei hij meteen: ’Dat ding is niet goed’. En zo was het. Maar wat doe je er aan. Gewoon doorgaan met wat er in kan. Tot ze op een keer niet meer wilde drinken, het kopje scheef en het buikje strak. Ik masseerde haar lekker en kreeg er ’s avonds nog een beetje verdunde melk in. Maar ook de volgende dag werd het niks. Het anders zo enthousiaste ding kwam nu achteraan en onderweg naar het hek viel ze gewoon wel drie keer om. Ik belde Rob. ‘Laat maar gaan’, was zijn advies. Ik verwachtte eigenlijk niet anders dan dat ze de volgende morgen dood in het hok of de wei zou liggen. Een beetje verdrietig ging ik die morgen richting wei. Tot mijn verbazing stond ze met de anderen te wachten. En, wonder o wonder, begon ze weer te drinken en ook gras en brokjes te eten, zij het met mate. Begin van deze week verbaasde ze me door een hele fles leeg te drinken, bijna de hoeveelheid die ze anders per dag dronk. En ze blijft drinken, het stemmetje wordt sterker en ze draaft weer voorop als het etenstijd is. Pippie is een taaie…. Ze blijft nog even.
We zijn er weer, terug op onze plek, camping de Boomgaard. We vallen meteen met de neus in de boter want al gauw werd er geroepen:' De uilenman is er'. Die liet ons een klein steenuiltje zien. De hele camping liep uit om dit kleine wonder van dichtbij te zien. Nadat er een paar jaar geleden een steenuiltje was gesignaleerd werd er een lange nestkast in de notenboom geplaatst. Er zitten schotten in om het de kleine rovers zoals steenmarters en wezeltjes onmogelijk te maken om de eieren of de kleine vogels te roven. Vorig jaar was er al succes met vier uiltjes en nu dus opnieuw. Ze zijn nog te klein om te ringen. Daarvoor komt deze uilenman terug.
Als de berg niet naar Mozes komt, gaat Mozes wel naar de berg’ is een uitdrukking. Het blijkt ineens van toepassing op onze tuin en erf. Sinds Rien hier een paar keer per jaar adviezen geeft voor de tuin is onze kijk op groei en bloei hier aan het veranderen. Wilde ik eerst eigenlijk toch wel een nette tuin om me heen, nu blijkt een tuin waar de planten in elkaar over gaan een prima optie. Nee jullie hoeven geen nieuwe planten te kopen, vond Rien. Hij scheurde het een en ander en plantte de boel dicht. Nu die planten zich gesetteld hebben hoeft er minder gewied te worden. Nou ja…. het zevenblad of haneklauw blijft een lastpak want die wil graag de hele tuin overnemen.. En die moeten we wel wat in bedwang houden, hoewel… die kan wel weer in de soep of salade. De brandnetels kun je nu nog gemakkelijk lostrekken, ook geschikt voor een stamppotje of in de soep. Maar veel andere zgn. onkruiden mogen nu blijven. Het Robertskruid bv met zijn kleine roze bloemetjes is best een aardig plantje en hondsdraf is een prima bodembedekker. Ook de stinkende gouwe en wilde bertram mogen nu blijven. Toen Wim zijn zorgen aan Rien opbiechtte over de toekomst op deze plek zag Rien het al helemaal voor zich. Alles laten groeien en bloeien, gewoon een brede baan met de grasmaaier maken over het erf en genieten van alles. Dat is ook mijn idee.
'Ja, dat wil ik wel', was het antwoord van Rick toen ik hem voorstelde om op 2e Pinksterdag een bezoekje aan het Gevangenismuseum te brengen in Veenhuizen.'Daar ben ik nog nooit geweest', voegde hij er aan toe. Wij wel en de laatste keer vorig jaar in deze tijd met Dick en Anda. We hadden toen afgesproken in het Restaurant en na de rondleiding en de tocht met de boevenbus gingen we naar Emmen om samen bij ons aan het Schoolpad te eten. Dat gaf wel stof tot nadenken, om er even bij stil te staan dat het leven soms zomaar anders gaat dan je denkt en wilt. Met Rick werd het een ontspannen middag. Hij kroop overal op en in waar dat kon. Het cachot had een ernstige aantrekkingskracht op hem en ontlokte hem: 'Daar kun je beter niet in terecht komen'. Wim probeerde uit de buurt te blijven van wat krijsende kinderen. 'Heb ik weer', zuchtte hij en was blij toen die in de museumshop verdwenen. Natuurlijk werd de koffie niet overgeslagen in het restaurant. En na een uitgebreide rondrit door Drenthes dreven vond Rick het tijd om naar huis te gaan. 'Ik vind het altijd leuk om onderweg huizen te kijken', zei hij. Lijkt hij dan toch nog wat op mij? Een patatje samen? Dat ging er ook nog wel in.
De open plek in het Oeverse bos, hier vlakbij. Het is hier al wel begin juni.
Als je even niet meer weet hoeveel kleuren groen er zijn, moet je begin mei eens goed om je heen gaan kijken. Niet alleen grasgroen, olijfgroen, grijsgroen of zeegroen, maar van heel lichtgroen tot diep donkergroen is er dan te zien. Is het eenmaal juni... dan is er minder verschil in groentinten. Groen is overigens mijn lievelingskleur, samen met blauw. Bij Ellen tijdens de theorie op een schilderochtend hadden we het eens over warme en koele kleuren. Het was duidelijk dat de meesten kozen voor geel, rood en oranje als warme tinten. Toch geeft blauw me steeds dat gevoel van warmte en geborgenheid, al wordt het tot de koele kleuren gerekend. In groen zit natuurlijk al weer geel. En als ik de tuin rond kijk zie ik dat de felle kleuren van de bloemen die te voorschijn komen een extra dimensie aan dat groen geven.
Sinds een aantal jaren doe ik mee aam het liturgisch bloemschikken bij gelegenheden tijdens het kerkelijk jaar in onze PKN gemeente Emmen-Oost. Ooit werd ik geraakt door een schikking in mijn eigenste Hervormde Kerk in Vorden toen het verhaal van de Barmhartige Samaritaan werd uitgebeeld, gewoon door bijeengebonden bundeltjes groen die de Leviet, de Priester en de Samaritaan uitbeelden, zo eenvoudig maar veelzeggend. Het geeft iets extra’s aan een kerkdienst waarin behalve dat er gezongen en gesproken wordt verder niet zoveel te zien is. Ik merkte dat er ook bij ons belangstelling voor was en dat er behalve de bos bloemen voorin de kerk die later bij een zieke bezorgd wordt niet veel verrassingen zijn. Nu zijn er ook wel voorbeelden van schikkingen voor Advent, Pasen, Pinksteren en de laatste zondag van het kerkelijk jaar, wanneer de overledenen van dat jaar herdacht worden. Die worden door onze groep ook wel gevolgd. Dit keer was het de beurt voor Rien en mij om de schikking voor Pinksteren te verzorgen. Hij mailde me de liederen en de te lezen tekst al door en gisteravond kwam hij even bij ons langs om samen te kijken wat we dit keer zouden maken. Nee dit keer werd het geen bestaand voorbeeld maar de tekst uit Romeinen, waarin de mens met zijn eigen unieke gaven wordt genoemd, gaf ons inspiratie. Toen we al wandelend door de tuin een oude verweerde boomstronk tegen kwamen besloten we dat dit de basis moest worden en de vele kleuren en soorten bloemen de mensen met hun eigen unieke gaven zullen gaan uitbeelden. Zondag gaan we die vlak voor de dienst in de door Rien in het hout geboorde openingen vastmaken. Groot hoefblad gaat de basis omgeven, de takken met bloemen van de Meidoorn, knaloranje azalea, blauwe irisjes, bloeiend gras, blad van de klimhortensia, de laurier en de Enkianthus en enkele bloemen van de ornithogalon, een bolletje, vonden we allemaal in onze tuin. Alleen de rode bloemen die qua kleur bij Pinksteren horen ga ik zo bij de bloemist zoeken. Dat kan wat worden zondagmorgen als we daar de boel gaan plaatsen. Ik mag wel een laken meenemen om het groenafval op te vangen. Maar… met Rien erbij wordt het altijd wat…. Ik hou jullie op de hoogte.
En dit is het geworden. Het was een vroege Pinkstermorgen voor ons. Eerst de lammeren de fles geven en daarna de tuin in om alle afgesproken groen en bloemen af te knippen. Zo gingen Wim en ik daarna richting Schepershof, twee emmers met natuur, een groot laken voor de afval en de bos bloemen. Die is, behalve voor het opluisteren van de kerk, bedoeld voor iemand uit de gemeente die ziek is of liever natuurlijk voor iets wat te vieren is. Na de dienst wordt die persoonlijk weggebracht. Rien had de boomstam met voorgeboorde gaten gisteren al weggebracht en nu werd het tijd om de schikking af te maken. De irissen waren nog net niet allemaal uit en daarom had ik voor het blauw maar wat boshyacinthjes en een paarse akelei gekozen. Het groot hoefblad was heel geschikt om de voet mooi weg te werken. Bijna al het groen en de bloemen zijn verwerkt. Het werd zo een mooie liturgische aanvulling op deze feestelijke Pinksterdienst., het Feest van de Geest.
Ja, zo heet onze werkgroep van de PKN Emmen- Oost: Ontmoeting en Inspiratie. Het was de laatste middag in het seizoen en het is bekend dat zo'n middag wat extra's heeft. Er waren dan ook meer dan 50 mensen komen opdagen. Bakker Kolkman kwam met alle plezier ons vertellen over Brood, want het hele seizoen ging het over Verhalen in allerlei vormen, van poëzie, recepten, verhalen achter foto's en nu dan over ons Brood. Zoon Arjan liet eerst wat filmpjes zien over projecten die door hen gesteund worden in Malawi: Transport 4 Transport over fiets-ambulances die er broodnodig zijn om zieken naar het ziekenhuis te vervoeren en 'Bakers 4 Life' dat een bakkerijtje heeft opgezet in een heel arm dorpje. Binnenkort wordt de oven daar verwarmd op zonnecollectoren, 48 stuks maar liefst, want zon hebben ze wel. Na een quiz over brood in de Bijbel kwam bakker Kolkman sr. aan het woord en vertelde enthousiast over allerlei soorten brood. Natuurlijk gingen we dat proeven mèt de linzensoep van Annie en belegd met o.a. de pruimenjam, gemaakt door Jannie van de pruimenboom uit de tuin van Hillie en Marcus. Een mooie middag was het met veel ontmoetingen en inspiratie.
Vanmorgen hebben we de nieuwe expositie van Tineke Zwarts ingericht in de Schepershof. Ze is een autodidact en maakt vrolijke schilderijen waar je al om moet lachen als je er de eerste blik op werpt. Prachtig mens en een mooie expo die a.s. zondag officieel geopend wordt. Dan zitten we weer thuis en genieten van het uitzicht dat in alle jaargetijden boeit. ‘Zie je dat… daar precies bij die bosjes… een haas.’ We zien ze elke dag meestal twee bij elkaar. Het lijkt er op dat ze hun hazenleger gekozen hebben op de afscheiding tussen twee stukken land. Een stel mussen heeft de tweede nestkast aan de boom ontdekt. Mussen nestelen graag met meerdere stelletjes bij elkaar. De mezen en vooral de staartmeesjes zijn blij met de spinnetjes onder het riet van het dak. Ik vind het persoonlijk wat minder dat zich een stel eksters gevestigd heeft in de eik bij het kippenhokje, helemaal bovenin. Regelmatig zie ik merels tekeer gaan achter die eksters aan. Waren ze op tijd of zou hun nest al geplunderd zijn door die zwart-witte rovers? De meisjes van Lubbers komen nu elke dag helpen met de fleslammeren, elke avond om half acht. Regelmatig komt er ook een logeetje mee. De kleine Pippie steelt telkens de show als ze ons alvast tegemoet loopt wanneer het etenstijd is. Gisteren wilde Julia de tweeling met de krulletjes de fles geven, maar de ene vertikte het om de fles aan te pakken. Geen idee waarom niet. Ik deed daarom ook een poging, maar ook van mij moest hij even niks hebben. Ik werd al wat ongerust, want een lam dat niet drinkt verpietert gauw. Daarom charterde ik Wim om het om 9 uur nog eens te proberen. Niks aan het handje, de hongerhals kwam er al aan galopperen toen hij Wim zag komen met de fles. Zou hij liever de fles van een man hebben? Toch was er vanavond niks aan de hand. Dian gaf ze de fles, zittend in een tuinstoeltje in de wei. Even later zagen we een ooi bij de fleslammeren lopen en toen ik beter keek kwam de een na de andere ooi met haar lammeren in het kielzog er achteraan. Ze hadden een deurtje van de stal open geschuurd en schoten door de andere open deur naar de fleslammeren toe. We pasten de truc van Rob toe, een rammelend bakje met brokjes haalden we ze snel over om terug te gaan.
Afscheid van Niesje. Terwijl de elf kleindochters in de aanbouw bij de Emmauskerk ronddartelden werd er afscheid genomen van Niesje onze lieve schoonzus, tante en oma van dit mooie stel. De kerkdienst die hierop aansloot werd een waardig afscheid van Niesje. Het verbaasde me niet dat haar lievelingslied Abba Vader op de liturgie stond. Ze heeft het vaak bij gelegenheden met hun familiekoortje gezongen, want zingen daar hield ze van. Ook het bekende lied ‘Grote God wij loven u’ werd uit volle borst in de kerk gezongen. Het was een lied met voor de familie een dubbele bodem. Ben vertelde dat Gerard als kind er altijd een stukje extra erachter zong. U werd gevolgd door Uu uu en de tweede regel net zo. ‘Nee pa’, had hij beloofd, ‘dat ga ik dit keer niet doen’. De drie kinderen en een paar kleinkinderen haalden herinneringen op, de een net wat emotioneler dan de ander. Catharina had een passend gedicht gemaakt voor haar moeder, heel mooi! Alle elf kleindochters hadden een kleine taak in de Dankdienst voor het leven van Niesje en ging door tot aan het leggen van een grote witte roos op de kist die de liefde voorstelde. Erg fijn was het dat ook Ben en Diny en Johan en Joke waren overgekomen. Ze weten wat Ben en Niesje voor ons betekend hebben al die jaren. Ben en Niesje zijn ook een aantal keren mee geweest naar camping De Boomgaard en vaak hebben we verjaardagen en andere hoogtijdagen samen gevierd. In de kist bij Niesje lagen heel wat tekeningen, gemaakt door de kleindochters. Ik kon er een prachtig blad bijleggen met tekeningen en briefjes van onze buurjongetjes Frank, Tim en Daan. Wanneer Ben en Niesje hier oppasten verwende ze de drie net zoals thuis haar kleinkinderen. Ze waren gek op haar en Ben en dat bleek uit dit prachtig versierde blad. Ik had er gauw een scan van gemaakt zodat je die ook kunt bekijken.
