Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
20-01-2009
Boer Gerko
Corrie(r) en Amanda praten nog even na met presentatrice Ivonne van Boer zoekt vrouw. Klaas en Gerko zijn achteraan met de schapen bezig.
Corrie uit Uithuizen mailde intussen heel attent dat Gerko in een terugblik van Boer zoekt vrouw te zien zou zijn, maar we zaten al startklaar. Dat laten we ons niet ontgaan. Wij zijn echte fans van Boer zoekt vrouw. En natuurlijk helemaal nu Gerko en Amanda te zien zijn. Het was een hele mooie terugblik op de aktie van de twee zussen Dia en Corrie, die het tijd vonden dat broer Gerko een vrouw kreeg. Moeder Jannie kregen we ook nu niet te zien. Die zei in het begin al:"Het is een aktie van de beide zussen. Ik hoef niet zo nodig op de tv." Maar het eten aan het eind van de terugblik was wel in haar gezellige eetkeuken met het mooie boerenbontservies. Gerko viel af voor de uitgebreide serie, maar al heel snel was hij Amanda op het spoor. Wat was het leuk om weer iets te zien van de schapenboerderij aan het wad met Gerko, Amanda en Klaas en Corrie. Er was ook heel wat gebeurd het afgelopen jaar. Vader Siebrand overleed eind mei. Amanda vertelde dat Siebrand het fijn had gevonden dat hij haar toch had leren kennen, al was het jammer genoeg maar zo kort. Het was een heel mooie terugblik. Goed gedaan Dia en Corrie!
De laatste festiviteiten zijn achter de rug. Wim was ècht jarig. In drie etappes zelfs. Johan en Joke konden nu buiten het campingseizoen rustig een dag op stap. Jos verzorgde het voeren en melken. Samen met Ben en Diny kwamen ze naar Drente. Diny nam, het wordt al een goede gewoonte, de Achterhoekse Spreukenkalender voor Wim ( en mij) mee. Ben en Niesje waren er ook al op tijd. De Finse kota bleek ook nu een gezellige plek voor een hapje en een drankje. Onze jongens en Robin kwamen ook langs om de familie even te zien. En als klap op de vuurpijl kwamen Jenny en Marinus uit Hardenberg. Dat waren onze buren in de tijd dat we in de flat aan de Jan Voermanstraat in Hengelo woonden. Ze hebben Gerhard en Rick vaak opgevangen in de tijd dat Mark geboren werd. Wanneer ik ze dan weer op kwam halen moesten Arjan en Inge blijkbaar het speelgoed weer opruimen. Voor Rick wil ik dat wel doen, had Arjan gezegd, maar Gerhard komt zn eigen rommel maar opruimen!" Hoe ouder je wordt hoe meer je te vertellen hebt. De middag eindigde natuurlijk met het bekende recept van de enige echte van der Kolk nasi en namen we nog een kopje koffie. Het was druk in de hunkerbunker, Rick en Ben schoten daar om de beurt in om even een tukje te doen. En dat was het dan Wim zn 69e verjaardag.
Vooruit dan... alvast één passende spreuk van de nieuwe spreukenkalender:
A'j older wodt, krie'j van alles, behalve tande....
We zijn nog steeds op zoek op zoek naar een camcorder. Wim heeft er al wat verjaardagsgeld voor gekregen. Maandag gingen we dus op zoek. Ben had al adviezen gegeven, maar voor alle zekerheid duiken we ook eerst nog even de Bieb in om de Consumentengids te raadplegen. Heel veel wijzer worden we er nog niet van. Ze hebben allemaal hun goede en minder goede kwaliteiten. Dan maar naar Meilink om ons te laten voorlichten. Dit werkt beter. We vertellen dat we korte stukjes film willen maken van alledaagse dingen en voor de vakanties wat meer natuuropnamen. Hij laat ons de Canon Fs 100 zien in een boekje. Dit systeem met een chipkaartje net als bij ons fototoestel zou voor ons doel heel geschikt zijn. Hij neemt de tijd voor ons en geeft alle informatie mee. Hij kost wel 349 mèt bij behorende tas. Dan volgen we thuis Mark zn advies op om eens op internet te snuffelen en ja hoor. Er zijn verschillende aanbieders, waaronder Wehkamp voor 279 en Camera.nl voor 248, beiden zonder tas en ik meen zelfs dat er één bij is zonder garantie. Dat kun je erbij kopen. Je denkt toch niet dat ik een camcorder bij Wehkamp ga bestellen, is Wims reactie. Als er wat mee is of ik weet iets niet waar moet ik dan heen? Moet zon juf aan de telefoon me alles uitleggen? Hoe vaak is het al gebeurd dat je met je fototoestel terug bent geweest om uitleg?, vraagt Mark. Volgens Wim regelmatig! Wim is nu naar de Voedselbank, nee .niet om een pakket te halen, maar om te helpen inpakken. Ze hebben een grote groep vrijwilligers die volgens een rooster helpen bij het inpakken en de uitgifte. Vandaag is het de groteuitgifte en aan het eind van de maand is er een kleine uitgifte. En ik .? Ik heb vannacht zó slecht geslapen of beter gezegd tot half 5 helemaal niet. Bedenk nu dat ik gisteravond 3 gewone koppen koffie heb gehad ipv decafé. Ik heb geen slaappil genomen omdat ik vanmorgen zou gaan zwemmen, maar nu werd ik zo geradbraakt wakker van de wekker, dat ik op de automatische piloot me aankleedde, mn spullen pakte en het glas sap, dat Wim voor me geperst had, achteroversloeg. Toen dacht ik: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik haal dat zwemmen wel weer in en ben weer een 1,5 uur plat gegaan. Vanmiddag gaan we dan beslissen wat we gaan doen met onze Canon Fs100 of wordt het toch nog de Sony van Its. Aahhhhh!
14-1-09 --Terwijl ik deze datum intyp, besef ik dat het de verjaardag van Gerke is, mijn nicht èn 8 jaar lang mijn klasgenootje en zeker in mijn jeugd en ook nu weer een vriendin. De middentijd, zal ik het maar noemen zagen we elkaar weinig. Je weet wel beiden een druk gezin ieder woonden we aan een andere kant van het land. Af en toe zagen we elkaar op de Boomgaard of bij een bezoekje aan tante Hermien. Nu zijn de vriendschaps- en familiebanden weer wat aangehaald. Wij gaan altijd bij hen aan in Soest wanneer we Rick van of naar Schiphol brengen. Een paar jaar geleden belde ze. Ze wilde haar Wim verrassen voor zijn verjaardag. Het werd een dagje uit met hun kinderen en wel naar de Emmer Zoo. Ze vroeg me of ik nog een pannenkoekenrestaurant wist voor na het dierentuinbezoek. O ja dat wist ik wel natuurlijk. Ik zei:Ik weet een hele goeie . aan het Schoolpad. De kok zal het fijn vinden om jullie te verwennen. Wim toverde toen zn bekende nassimaaltijd uit de hoge hoed. Op hun 40 jarig huwelijksfeestje ontmoetten we ook Wim en Lydia weer, gezamenlijke vrienden van vroeger. Ondertussen zijn ze ook opa en oma geworden en zo heb je altijd weer nieuwe gespreksonderwerpen. Zo komt het dat vriendschappen en familiebanden die op een laag pitje stonden in een latere periode in je leven weer kunnen opbloeien. Ik heb Gerke net gebeld en we zijn weer helemaal bijgepraat.
Een jaar of 10 geleden zat het even niet mee voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik even aan deze lieve collega.
Vriendschap
Er lopen Mensen op mijn pad.
Ze richten hun pas naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas Behoedzaam om me heen.
Hun hand rust even Op mijn schouder.
Ik kijk hen aan. Mijn passen worden groter, Mijn ziel wordt warm.
Een zoekplaatje van zaterdagmorgen. Vader haan blijft in de buurt.
zaterdag--Het is stralend winterweer, maar wel koud. Toen Wim vanmorgen om 9 uur buiten kwam om de dieren te voeren en op de thermometer keek was het nog -9º C. Heb je de kip al gezien, vraag ik hem als hij weer binnen komt. Ja en de kuikens leven alledrie nog. Ze pikken alledrie flink mee. Nu zitten ze weer een poosje onder moeder kloek om weer op te warmen. Het worden echte oerkippen. In Emmen zie je tegenwoordig ook vaak buitenlanders, Romas of gewoon Nederlandse daklozen, die of een deuntje spelen op hun accordeon of de daklozenkrant verkopen. Ik heb altijd met ze te doen, vooral in deze tijd. Dan kom je daar zoals vanmorgen langs met je hoog opgestapelde kar van de supermarkt en dan staan ze daar te blauwbekken. Ik geef altijd iets en probeer soms een praatje te maken. Vandaag was het wel erg koud. Toch hield deze jongeman het lang vol ondanks deze kou. Je raakt er ook aan gewend denk ik, maar toen ik met een bekertje warme chocolademelk aankwam kreeg ik een brede glimlach. Vanmorgen kocht ik een selderieknol bij het Turkse winkeltje in ons overdekte winkelcentrum in Angelslo. Daar word je nog echt geholpen. Ga je lekkere soep maken, vroeg de Turkse eigenaar. Erwtensoep? Nee, ik ga een lekkere kip-kerrie-appel-sellerie-salade maken. Mmmmm, deed hij toen. Maar nu moet dat nog wel gebeuren. Wim viert zijn verjaardag morgen al . Dat heb je wanneer je familie ver weg woont. Deze zondag komt de familie uit Hattem en volgende week zondag de Egginksfamily. Tja Hattem is nu wat uitgedund nu Henry en Tonny in Canada zitten en Piet en Marry al eerder vertrokken naar de Morvan. Tja die senioren van tegenwoordig hebben groot gelijk. Maar Ben en Niesje nemen de honneurs waar. Gelukkig!
Vandaag is Wim jarig. Hij wordt 69. Eigenlijk wil hij er niet aan dat hij mankementjes voelt. Hij wil gewoon alles doen wat hij altijd kon. Het gaat al veel beter met zn spieren, maar voor hem nog niet goed genoeg. Maar je wordt ook ouder, probeert de huisarts hem voor te houden. O ja! Daar had hij nog niet bij stil gestaan. Daar kan het ook nog aan liggen. Verder ziet hij er voor zijn 69 jaren goed uit. Zeg nou zelf! Maar wat geef je zon 69 jarige? Nee ik weet niks. Ik heb alles al, zei hij gisteren toen ik hem aan het uithoren was. Vaak gaan we in deze tijd naar Schomaker voor kleding. Maar deze zomer hadden we zn nieuwste broeken in de caravan laten hangen. We zouden minstens drie weken niet terug gaan naar de Boomgaard. Dat vond hij een ramp. Dus op naar Schomaker, waar hij van zijn lievelingsmerk Gardeur opnieuw een mooie broek aanschafte. We lopen daarna nog even door naar C en A, waar we eigenlijk nooit komen. Ik moet wel even aandringen, maar daar past hij toch ook een broek aan die hem als gegoten zit. De prijs is ook wel even anders: twee voor 50. Die gaan dus ook mee. Hij is voorlopig onder de pannen. Na de zomervakantie hangt er een voor mij onbekende broek in de kast met een mooi shirt. Wat denk je dan? Ben en Niesje hadden opgepast en ik zag zo Ben in dit setje rondlopen. O nee, zegt Nies wat later. Dat is niet van Ben, dat moet toch echt van Wim zijn. Toen herinner ik me dat hij vorige winter ook eens een andere kleur Gardeur heeft aangeschaft. Ik heb hem er nog niet mee zien lopen. Ik inspecteer zonet de kleerkast van Wim en wat zie ik: een mooie splinternieuwe Gardeur met het kaartje er nog aan. Ik kan nu nog kiezen: Een boek Gerhard en Mark kennen zn smaak Eau de toilette . Als het maar geen Old Spice is. Iets op gebied van gereedschap?... het kantoortje is al vol, maat je weet nooit. Toch eindelijk een videocamera? Als je ziet wat Ben Wagenvoort er allemaal mee presteert!.. Of toch nog eens naar Schomaker?
Een jaar of 10 geleden zat het even wat lastiger voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik aan deze lieve collega.
Ik dacht dat ze 's winters naar het zuiden trekken.
Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Gisteren gingen we naar Heerenveen om de herdenkingsdienst voor Dina, de vrouw van Wims oud-collega mee te maken. Zo vaak zagen we elkaar nou ook weer niet, één à twee keer per jaar. Toch is er een bijzondere band met hen. Tussen de middag gaan we op weg. Wim pakt de auto vol of we op weg gaan naar de noordpool i.p.v. Friesland. I-j wet nooit wat veur weer as et wodt. Een extra deken achterin voor noodgevallen is natuurlijk nooit weg. Dan is er nog zon geel doorwerkpak in de kast in de schuur. Die gaat ook mee achterin. Maar de reis gaat voorspoedig. Je denkt er niet in de eerste plaats aan om een fototoestel mee te nemen wanneer je op weg gaat naar een crematie, maar het spijt me wel wanneer we bij Meppel richting Leeuwarden gaan. Aan beide kanten van de weg zit een ooievaar op een lantaarnpaal en tot mn stomme verbazing zien we een kolonie van wel 30 ooievaars gewoon naast de weg bij elkaar staan. Ik dacht eigenlijk dat die allemaal naar het zuiden trokken in de winter. Nee dus! Fijn dat we André en Friedel treffen op de parkeerplaats van het Crematorium. Ook zij zijn bevriend met Foppe en Dina. Verder kennen we niemand. Wanneer je dan een Fries lied hoort spelen en de voorganger in het Fries een gedicht leest waan je je bijna in het buitenland. Het verdriet van Foppe, de kinderen en kleinkinderen grijpt ons toch erg aan. Het valt me op dat de trekken van Foppe en Dina bij hun kinderen en kleinkinderen duidelijk te zien is. Mooi is dat. Het woord God is niet gevallen, maar het maakt indruk op me dat er een tijdje stilte is en later wat muziek. Dit is bedoeld om te bidden of je eigen geliefden te herdenken die overleden zijn. Foppe waardeert het erg dat wij vieren er zijn en komt te zijner tijd naar Emmen om ons en ook André en Friedel op te zoeken. Op de terugweg nemen we als vanzelf de route via Donkerbroek. Wat daar zo bijzonder aan is? In Donkerbroek kun je heel lekker gebakken lever eten. Wim heeft dat 20 jaar geleden al ontdekt en kan er niet voorbij komen zonder te kijken of dat nog steeds zo is. En het is zo!
Vader Haan heeft nog steeds goed de wind er onder. Vooral zijn zonen hebben heilig ontzag voor zn snavel en poten. Hij is ook wel indrukwekkend. s Nachts zit hij op 7 meter hoogte in de berkenboom, één van de kippen naast hem en komt er s avonds alleen uit bij gevaar.
Vanmorgen ging ik in pyjama met de jas erover even kijken bij het voeren van de kippenschaar en ik zie met verbazing vader Haan die alle hanen en zelfs zijn favoriete kip bij het voer wegjaagt. Nee niet voor zn eigen hongerige maag, maar voor de kippetjes van nu ongeveer 2,5 maand oud. Die mogen eerst hun buikje rond eten. Zelf pikt hij ook alvast een graantje mee. Ik ben onder de indruk en heb besloten dat deze vader Haan in elk geval mag blijven.
Eigenlijk was ik op zoek naar de kloek die na s nachts 10 dagen vorst nog steeds 3 gezonde kuikens heeft. Wim had haar vanmorgen al apart gevoerd bij de vuilnisemmer. Dat is een beschut plekje. Hij heeft de sneeuw die vannacht gevallen is al hier en daar weggeveegd. Maar moeder is al weer weg. Tessa staat op 2 meter afstand naar de struiken te kijken. Je hoeft nooit lang te zoeken, want Tessa en ook Queeny wijzen ze gewoon aan. Dan zie ik haar daar zitten om haar kroost op te warmen. Je zou toch zeggen dat de natuur in de war is in elk geval deze kip. Na twee nachten strenge vorst zouden de kuikens allang dood moeten zijn, maar niet deze.
Bij pa vroeger gingen de eendagskuikens in het voorjaar in het kippenhok onder zon grote warme lamp en toch gingen er altijd ook nog een paar dood. Ze werden gebracht in zon grote platte kartonnen doos met gaatjes. Maar ja die waren uitgebroed met een broedmachine. De warme lamp was hun moeder. Dat kippenhok met ren stond op de plek waar nu de campingplaatsen 0 t/m 4 zijn van Camping De Boomgaard. Midden in die ren stond dan nog een paal met een dode kraai of ekster als afschrikwekkend voorbeeld voor de rovende en plunderende soortgenoten, want deze kuikens hadden geen moeder die de vijand aanvloog wanneer er gevaar dreigde.
Ondanks ons hanenoverschot blijven we onze moeder Kriel ondersteunen en hopen maar op drie hennetjes.
Nu de laatste kriel al weer met kuikens rondloopt moeten we ons opnieuw bezinnen op ons hanenoverschot. Dit gaat echt uit de hand lopen. Een jaar geleden hadden we gewoon twee krielkippetjes en één haan. Ze wilden wel niet in hun hok zitten, maar kozen een grote hulstboom als nachtonderkomen. Niks aan de hand toch! Allemaal puur natuur! Afgelopen jaar werden er wel wat eieren gelegd, maar niet echt om over naar huis te schrijven. Tot er om de maand een kloek met kuikens uit het niets te voorschijn kwam. Geweldig vond ik. Nu zitten we met een overschot van 12 hanen. Eén toompje van 7 kuikens bleken zelfs allemaal haantjes te zijn. Buurman Jans heeft zn best gedaan en er een poos geleden in de schemering drie gevangen. Het werd een regelrechte aanval op Jans. De anders zo vriendelijke hanen pikten dit niet en vlogen hem letterlijk aan. Daarna deed Gerald een poging met het grote vijvernet. Eén kreeg hij te pakken en werd met zak en al afgevoerd naar de buurman. Je weet nu hoe het moet, zei Gerald. De rest doe je zelf maar! Nu proberen Wim en ik de hanen te slim af te zijn met het net. De één gaat voeren en de ander komt stiekem .. Ja . Hanen zijn niet gek. Zodra ze het net, hoe goed verborgen ook, zien, gaan ze er vliegend en rennend als een gek vandoor. Wat nu? Op internet vind ik met de steekwoorden hanen vangen een leuk verhaal over hoe vroeger de hanen gevangen werden door ze in het donker bij de poten te pakken . enz. Het verhaal was zo leuk geschreven dat ik de andere verhalen van deze Narus van Balkum ook ging lezen. De verhalen beschreven enkele gebeurtenissen uit zijn jeugd in de 50er jaren in Berlicum. Het is wel geen Achterhoek, maar zoveel herkenbaars voor mij dat ik zelfs de lucht ging ruiken die vroeger bij de slacht ook bij ons in de keuken hing. Wie geintersseerd is in de verhalen van deze Narus van Balkum googled maar op hanen vangen en klikt op [i]"De laatste haan[/i]. Ik heb er een hard hoofd in dat de nieuwe kuikens het halen met de vorst die komt. Er zijn er nog drie en de kloek begint er al wat verfomfaaid uit te zien. Ik lees zelfs dat je de kammen van de kippen in zou moeten smeren met vaseline tegen de kou. Moet je ze wel eerst vangen!
De Nintendo rechts boven en de vouwwagen rechtsonder konden er niet helemaal op.
Robin wil zondagmorgen best mee naar de Schepershof. Onze schilderijen zullen voor het eerst bewonderd worden. Er worden heel wat [i]gelukkig nieuwjaar, heil en zegen en beste wensen [/i]uitgesproken. Het is even een klein clubje dat naar de kindernevendienst gaat, maar Robin komt terug met een tekening met alle attributen die je nodig hebt als je op reis gaat. De kleinere kinderen hebben voornamelijk hun lievelingsspeelgoed getekend, maar Robin heeft de hele kampeeruitrusting van vouwwagen, paspoort, geld, pinpas, vliegenmepper, zonnebrandcrème en toiletartikelen op papier gezet, dit n.a.v het verhaal over de reis van Mozes door de woestijn. Daarna halen we Tessa bij Mark en Jennifer op. De schoorsteen van de keukenkachel rookt daar al en even later zitten we gezellig aan de keukentafel achter een bakje koffie. "Zullen we een filmpje kijken ", vraagt Robin wat later bij ons thuis en hij zoekt alvast Herbie uit. Rick zal de Titanic meebrengen. Ook nooit weg. Terwijl wij de Finse Kota klaar maken voor gebruik zit oom Rick met neefje Robin naar de Titanic te kijken en legt het één en ander uit. Frans en Susan komen gezellig bijpraten en de mannen hebben elkaar al gauw gevonden met hun wederzijdse ervaringen met varen op zee en allerhande mislukkingen bij de grote bedrijven. Wim z'n nassi vindt gretig aftrek bij groot en klein. Dan brengen we Robin weer naar huis, want morgen is het weer vroeg dag. De school begint weer!
Vlakbij Huize het Zelle staat de boerderij van de fam. Haaring, waar Joke opgegroeid is.
Dit was een dag met emotie. Jokes vader, vader Haaring, werd begraven. In de oude NH Remigiuskerk in Hengelo G. waren we om de herdenkingsdienst bij te wonen te midden van een volle kerk met nog oude heel mooie fresco's op de muren. En dan te bedenken dat hijzelf enigst kind was. Het leek een beetje of we in onze eigen vertrouwde kerk in Vorden zaten. Het waren net zulke krappe bankjes, duidelijk gemaakt in een tijd toen de mensen kleiner waren. Vader Haaring is 85 jaar geworden en hij was op. Gelukkig kon hij in huis sterven. Nadat moeder Haaring overleden was had het leven voor hem zn glans verloren. Toch wil je ze niet missen al zijn ze nog zo oud, maar je kunt het wel accepteren. Joke droeg een mooi gedichtje voor van Toon Hermans: Vader. Schoonzus Jannie droeg ook een paar gedichten voor, waarbij Ademloos me het meest bijgebleven is. Dat sloeg helemaal op vader. Daarna ging het onder klokgelui lopend in een lange stoet naar het kerkhof. De autos en fietsen stopten zoals het hoort. Daar hoef je in grotere plaatsen niet meer aan te denken. Na de begrafenis was er een complete broodmaaltijd en konden we condoleren.Wat zag ik weer veel oude bekenden , die net als ik ook beduidend ouder zijn geworden. Natuurlijk gingen we niet naar huis zonder een tussenstop bij Ben en Diny. We zijn weer helemaal bijgepraat. "Dat was een snelle dominee, zei Wim. Hoezo?,dacht ik. Ben snapte het meteen. Ja .haar man hè. Haar naam is nl Ferrari. We komen thuis en dan er ligt een rouwbrief van Dina. Ach we wisten dat ze ziek was, maar toch . A.s woensdag een crematie in Nijemirdum. Toch besluiten we de dag met de verjaardag van Judiths vader, Jan Veen. Hij is nu 77. Zo nu ben je eindelijk net als ik weer in evenwicht, sprak een vriend, die net 66 geworden is. Nu zijn we weer thuis. Robin zit gezellig met Wim op de bank naar de Titanic te kijken, de kat tussen hen in. Gezellig zon kleinzoon!
Natuurlijk heb ik het gedichtje van Joke proberen te vinden van Toon Hermans, maar nee... ik vond wel een andere van Toon.
VADER
Als 't rouwrumoer rondom jou is verstomd de stoet voorbij is van de schuifelende voeten dan voelen wij dat er een diepe stilte komt en in die stilte zullen wij jou dan opnieuw ontmoeten of in gedachten tegenkomen Het is alleen het lichaam dat is weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei We zullen altijd nog in stilte met je praten waar we ook zijn of waar we gaan Nu j' onze handen niet meer aan kunt raken raak j' onze harten nu nog duidelijker aan.
Het nieuwe jaar begint goed. Jan Koster die zou exposeren in de Schepershof moest voor die tijd het ziekenhuis in en kon zn spullen voor de expositie niet op tijd klaar hebben. Co Manrho kwam toen op het idee om als groep zelf maar wat van onze eigen kunstwerken mee te brengen. Ik had [i]de Takkenvlechter[/i] nog achter gehouden na het ophangen van de overige schilderijen in de Bibliotheek van Emmer compascuum. Wim ging mee. Allemaal hadden ze mooie dingen meegebracht, maar dacht je dat het even snel opgehangen kon worden? Er was zoveel bij te praten. Toen Co met Wim al drie werken hadden hangen keken wij pas. Nee zo werd het niks . veel te dicht op elkaar. Dan maar opnieuw sorteren en toch de beide ruimtes boven de ramen ook gebruiken. Het steekt zo nauw. Aan de onderkant wilden we alles gelijk hebben hangen, maar er kwamen nog wel buddies aan te pas om de boel recht te krijgen. Wij vrouwen stonden aanwijzigingen te geven: een beetje naar links iets hoger nu iets naar rechts het hangt toch nog iets scheef moet je een buddie? Na veel moeite hadden Wim en Co de boel recht hangen. Jan Bronda had al gezien dat zijn hulp niet nodig was bij het ophangen en verleende eerste hulp bij het oplossen van de jaarlijkse kerstpuzzel in het Nieuwsblad van het Noorden: Dr Denker. Wat was die weer lastig. Wanneer ik die 250 win krijgt Jan de helft mee. Eindelijk hing het allemaal recht, maar hing die middelste groep nou niet net iets te laag? Durf jij het te zeggen, zeiden we tegen elkaar. Nee dat kunnen we de mannen nu echt niet meer aandoen. Ach zo is het ook al mooi! Kijken of er nog commentaar op komt. Beter commentaar dan dat niemand er iets van ziet. Ja toch?
Wim had gelijk. Moeder Kloek loopt er nog met alle vier kuikens zelfs na twee nachten met vorst. Onbegrijpelijk maar ik ben er wel blij om.... ach misschien zijn het dit keer wel allemaal hennetjes. Dit was een gezellige oudejaarsavond. Eerst hebben we ons in het gewoel gestort bij Mark en Jennfer. Opnieuw werd de gezellige woonkeuken ingewijd. Ik kan niet anders zeggen dat ze leuke vrienden hebben. René en Uulkje, Gina en Ronald, Siert en Ilona. Ik kreeg in hen ook meeliggers om mijn boekjes te promoten. Leuk hoor! Peter hield met Mark de vuurkorf in de tuin in de gaten, want gestookt moest er worden. Hij kon gelijk z'n hart luchten over de nieuwe liefde in z'n leven. Ik gun het hem zo! Dan gaan we op weg naar Gerhard en Judith. Rick vertrekt per fiets, want dan kan hij na 12 uur net doen wat hij wil. Het is vaste prik dat hij bij Ger en Lies beland. Hij heeft een paar geweldige dagen gehad bij Berend. Hij vertelt in etappes wat hij beleefd heeft. Daar zitten we dan met Robin op een grote zitzak midden tussen ons in. Af en toe dut hij bijna in. Maar tegen 12 uur is hij klaar wakker, schiet vlug met Gerhard de trap op en komt beladen met vuurwerk beneden. Ze zijn er klaar voor! Robin heeft zelfs een speciale bril. Mocht je soms denken dat die rode hoek bij hen voor het huis alle vuurwerk van de dag is....? Dat was pas het kinderuurtje. Nu komt het grote werk. De hemel is een bewegend kunstwerk tussen 12 uur en half 1 Dan taaien wij af, drinken er thuis nog één op het nieuwe jaar, kijken een stukje Karin Bloemen en duiken ons bed in.
Wat een rare vogelgeluiden hoor ik wanneer ik thuiskom van buurvrouw Wielens. Het is een gesjilp van belang. Gesjilp? Nee het is meer piepen. Dan hoor ik tot mn verbijstering een kloekgeluid. Dat kan toch niet waar zijn midden in die stijf bevroren witte omgeving. Ik loop snel naar de vijver waar het geluid vandaan kom en zie moeder kriel met ja opnieuw vier kleine donsballetjes onder de heg vandaan komen. Ach stumper. Heet dit ook puur natuur? We zitten echt niet meer te wachten op meer hanen. Toch ben ik even later in de weer met een bakje water en voer om dat in de buurt neer te zetten, want een kip die zo lang heeft zitten broeden is aan het eind uitgehongerd. Daar maakt de kriel dankbaar gebruik van. Even later zit moeder kriel breed uitgezakt met de vier onder zich . Dit herhaalt zich de rest van de dag. Even een eindje lopen en eten en dan weer een kwartier onder moeders vleugels. Ach arme stumpers. Dat overleven ze nooit, zeg ik tegen Wim. Deze wel, gromt Wim terug. Laat de natuur nou zn gang maar gaan, beslis ik. We herinneren ons de oudejaarsnacht in 1979 toen het konijn in het hok buiten 10 jongen kreeg bij -10 en die allemaal in leven bleven. We kunnen ze niet meer de baas al die hanen en een paar hennetjes. Overal zitten ze s nachts. Een aantal in het hokje, vader haan met één hennetje in de grote berkenboom. De rest gaat in de schemering richting de sloot en vliegt daar in de struiken. O wee als je er aan komt met het vijvernet. Dan zijn ze ogenblikkelijk in paniek en weg zijn ze. Nadat Gerald er één op die manier gevangen heeft hebben ze dat aan elkaar doorverteld. Toch moeten we nog steeds iets anders bedenken om van die hanen af te komen. Het begint s morgens al een enorm gekraai te worden. Met lood in de schoenen ga ik straks naar buiten om te zien waar moeder kriel zit te treuren, want deze nacht met strenge vorst--- in Twente -17---, zullen ze niet overleefd hebben.
Leidens ontzet! Inderdaad... voor jongens van 10-14 een aardig boek, zeker voor die tijd. De illustraties zijn van Willem Hardenberg. Na zoeken vind ik op internet ook nog het Beleg van Alkmaar van deze P.Visser, een 2e druk uit 1911 evenals Heemskerck op Nova Zembla. Hierin staat zelfs nog voorin geschreven: Voor je vlijtig werken Jongen van je Moeder. Waarschijnlijk is Leidens ontzet ook uit die tijd of nog eerder.
Het is weer ouderwets gezellig met Ben en Niesje. Samen gaan we naar Mark en Jennifer. Ze hadden hun huis alleen in het begin van het jaar gezien en nu zien ze het terwijl het bijna klaar is. Ze mogen gerust trots zijn op hun huis zoals het geworden is. Alle mooie originele dingen zijn bewaard, maar het huis is in de loop van het jaar prachtig opgeknapt. Het allermooiste van het huis vind ik nog steeds de bibliotheek met dat laddertje om ook bij de bovenste boeken te komen. Er zijn nog heel wat boeken bij van de oude dokter Pauw. Medische boeken, maar bv ook een oud jongensboek uit de tijd dat er eindelijk aandacht aan jeugdboeken besteed ging worden: Leidens Ontzet. Het is nog geschreven in de oude spelling en het hoort bij de jongensboeken van 10- 14 jaar. Ik schat het boek uit de jaren 20 van de vorige eeuw, maar kan best ouder zijn. Ben en Niesje blijven hier lekker slapen en we gaan maar eens Emmen in. Wim laat ons er aan het begin van Emmen uit. Dan missen wij het eerste rondje tenminste, zegt hij. Een uurtje later vinden wij onze twee mannen terug in het overdekte gedeelte op een bankje. Daar zitten vaak de mannen die wachten tot hun vrouwen uitgewinkeld zijn. Het tweede rondje gaan ze met ons mee. De ANWB krijgt nog een aardige klant aan ons. Ben krijgt een nieuw vest met overhemd en wij zien een paar mooie winterpetten voor Rick. Tot slot komen we vanzelf bij Mickey terecht voor chocolademelk en een broodje. Nu is alles weer bij het oude. Ben en Nies zijn weer naar huis en Rick gaat vandaag naar Berend. We gaan ons maar eens voorbereiden op het bedenken wat er morgen allemaal mee moet naar de expositie in de bibliotheek in Emmer Compas. Welke schilderijen passen daar? Ze moeten ook nog goed uitkomen op de wanden. Er is gelukkig - behalve Wim- nog een actieve meneer die helpt met ophangen.
Nou ik ga hoor. Ik kijk om en zie Rick klaar staan bij de deur om naar huis te gaan. Dat wordt nu 8 km fietsen door de kou. Hij heeft zn jas goed dicht en zn nieuwe pet op, maar zn oren steken daar wel erg bloot onder vandaan.En....hij heeft gauw last van oorontsteking. Zo kun je die vrieskou niet in, roep ik. Alles kan, doet hij mopperig terug. Het is de eerste keer dat het toch wel erg koud is en dat blijft volgens de berichten zo. Ik begin van alles aan te slepen een bivakmts, een witte van mij, een band om over de oren te dragen, oranje. Geen denken aan dat Rick zich hierin vertoont. Hij blijft een poosje buiten bij de fiets die al in startstand staat. Zo heb je zondag een oorontsteking, begin ik opnieuw de aanval, "én kun je niet naar Berend." Ik geef het op. Wim begint zich er ook al mee te bemoeien . Ben en Niesje kijken het aan.Die kennen Rick ook wel een beetje. Dan komt Wim met zn Finse berenmuts, zoals we die steeds noemen, aanzetten. Ooit bracht hij die mee toen hij met Wagenborg op Finland voer. We horen even niets maar dan .! Warempel, even later staat Rick voor ons met bontmuts en al. Maak nu dan ook maar een foto, stelt hij voor. Dan kun je die op je site zetten Zo is alles weer opgelost. Gek dat je als moeder je toch met van alles blijft bemoeien. Of ben ik de enige? Zal ik niet meer doen, Rick!
En het werd een heel ontspannen kerstmiddag en avond bij Mark en Jennifer. De nieuwe keuken is ingewijd. De grote tafel maakte er een gezellige leefplek van. Drie honden maakten het eerste half uur huis en tuin onveilig. Wij hadden Tessa meegenomen en Siva kwam met Gerhard en Judith mee. Eindelijk was de rust weergekeerd. We hebben gegeten, gepraat, in het donker gewandeld door oud-Sleen, naar muziek geluisterd, spelletjes gedaan een fijne dag. Judith heeft met Jennifer hun eigen verbouwing al doorgepraat. Gerhard is echter tevreden met hun huis zoals het is. Ik ben benieuwd. Gezamenlijk werd er stap voor stap aan het eten gewerkt en toen opgepeuzeld. Jennifer had alles goed voorbereid.
De eerste keer dat we bij de net op zichzelf wonende Gerhard op bezoek gingen zal ik nooit vergeten. Hij woonde niet ver bij ons vandaan aan het Vinkenveld en was jarig. Iedereen was er, Judiths ouders en zelfs opa en tante Gerritje. Toen we eindelijk maar weer eens op huis aan gingen waren we nog geen 20 meter weg of er ging een groot gejuich op in huize GW van der Kolk. Hij had zn eerste verjaardag in eigen huis met glans overleefd.
Nee niemand hoeft me op te halen, meldde Rick. Hij kwam op de fiets en ontdekte de kortste weg over Diphoorn. Het was nu nog goed te doen, maar volgens de berichten komt de elfstedentocht-winter er aan. We zullen zien . Morgen komen Ben en Niesje. Die hebben vandaag alle kinderen over de vloer gehad met waarschijnlijk alle 7 kleindochters . van 0 t/m 6 jaar.
Wat een rare vogelgeluiden hoor ik wanneer ik thuiskom van buurvrouw Wielens. Het is een gesjilp van belang. Gesjilp? Nee het is meer piepen. Dan hoor ik tot mn verbijstering een kloekgeluid. Dat kan toch niet waar zijn midden in die stijf bevroren witte omgeving. Ik loop snel naar de vijver waar het geluid vandaan kom en zie moeder kriel met
ja opnieuw vier kleine donsballetjes onder de heg vandaan komen. Ach stumper. Heet dit ook puur natuur? We zitten echt niet meer te wachten op meer hanen. Toch ben ik even later in de weer met een bakje water en voer om dat in de buurt neer te zetten, want een kip die zo lang heeft zitten broeden is aan het eind uitgehongerd. Daar maakt de kriel dankbaar gebruik van. Even later zit moeder kriel breed uitgezakt met de vier onder zich . Dit herhaalt zich de rest van de dag. Even een eindje lopen en eten en dan weer een kwartier onder moeders vleugels. Ach arme stumpers. Dat overleven ze nooit, zeg ik tegen Wim. Deze wel, gromt Wim terug. Laat de natuur nou zn gang maar gaan, beslis ik. We herinneren ons de oudejaarsnacht in 1979 toen het konijn in het hok buiten 10 jongen kreeg bij -10 en die allemaal in leven bleven. 
