Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
29-06-2010
Voor saagje (waaroemni)
Lef
Waarom zo moeilijk als het warm is? Waarom wil ik zo diep niet denken? Waarom weer geven aan wie arm is? Waarom niets meer dan koelte schenken?
Waarom zo moeilijk als het heet is? Waarom schrijf ik weer zware verzen? Waarom niet zien waar al het leed is? Waarom niet smullen van de kersen?
Waarom zo moeilijk als ik loom ben? Waarom wil ik alleen maar rusten, alsof ik alles uit een droom ken van mensen die de zomer blusten.
Waarom zo moeilijk als ik goed besef dat lezers ijsjes eten met veel room? Daarom groeit bij mij het sterke lef dat ik echter leef dan in mijn droom
Hou je goed vast aan dit ogenblik want dan raak je 't nooit meer kwijt. Bevries het zingen van de leeuwerik: Zo krijg je later zeker minder spijt als je twijfelt aan je herinnering en jammert over de verloren tijd ten onder gaand aan verbittering om de al te vlug verloren strijd
Hou je stevig vast aan elk moment
dat je hopen doet op wat nog komt Het is een ogenblik dat je goed kent Alleen de dag van morgen is vermomd
Hou je vast en los geen enkel souvenir
Want wat voorbij is, vlucht weer weg, Heel stiekem langs een zwarte zijrivier Naar een leven zonder vooropzeg
Wat een gedachte toch! Een gedicht te schrijven overdag, een gedicht zonder gezag en zonder gezicht.
Zomaar een gedicht dat dichter bij de dichter draagt, die nadacht en de dichtste gedachte van het dichtsel heeft bedacht.
Maar onverwacht dat dichten ongenadig dag zegt
Of vaarwel
Als emotie meer en meer het meeste uit de meester weet te toveren en hem overmeestert, meesterlijk meetbaar gemeend en doordacht zonder macht en zonder gewicht zo licht
Dit is het tweede luik van het vorige gedicht. Als de dood niet het levensdoel is, dan is het leven zelf belangrijker dan het eindpunt ervan. Zo zijn liefde en vriendschap in het dagelijkse leven de top van elke dag, zonder dat je daarvoor een berg hoeft te beklimmen.
Top zonder berg
Indien het nu eens zo zou zijn dat het echt niet om het winnen gaat? En, al is die kans dan nog zo klein, niemand geeft nog om de aankomstlijn alsof het enkel om het meedoen gaat.
Indien we 't leven zouden zien als iets wat echt alleen om liefde gaat en, ook om vriendschap bovendien, dieper, echter dan de dag voordien zodat dan niemand over sterven praat.
Het leven is werken naar de dood toe, niet naar een doel dat men zich vooropgesteld heeft, dus is dat doel eigenlijk onbestaande
Berg zonder top
Soms heb ik het gevoel dat jarenlang op rollen fietsen mij zo moe gemaakt heeft dat ik duizel en ontgoocheld in de touwen hang en me afvraag: waarvoor heb ik nu geleefd?
Soms heb ik het gevoel dat ik jaren op een dolle paardenmolen heb genoten van de wind in mijn al te jonge haren maar in het wilde draaien lam zat opgesloten.
Soms heb ik het gevoel dat heel mijn leven Ik steeds hoger in de masten ben geklommen om naar een illusionaire verre top te streven denkend: was ik toen niet beter weggezwommen?
Wat voor weer komt er vandaag? Zal de zon voor ons nog schijnen? Ligt er echt niets anders op uw maag? Kleur jij nooit eens naast de lijnen?
Slapen doe je vanaf middernacht en eten doe je als het middag is. Winkelen doet men toch op zaterdag en vrijdags wijkt het vlees voor vis
Maar in je hart voorspel je nooit wanneer de regenbuien je verrassen, Want emoties zijn dooreen gegooid en willen steeds mekaar gaan overklassen
Rouw en roem, verdriet en tegenslag Ontroering, euforie, ontgoocheling Elke dag beleeft men 't beeldverslag Dat ooit weer opduikt als herinnering
Schep vreugde tijdens een begrafenis en wees gerust weemoedig op een feest Traditie is niets dan een gevangenis Waar nooit een clown is in geweest
Danken is veel meer dan schuld bekennen Treuren is het daarentegen des te meer, Helpen is beminnen, niet verwennen Wie dat niet kan, praat beter over 't weer
Je bent bezorgd om al je muren en de poten van de oude stoel, maar liefste, weet je dat je buren lijden om hetzelfde dat ik voel ?
Je hebt gehuild om herinneringen en toen besefte je wat jij nu mist, maar liefste, hoor jij die soms zingen op het ritme van de inhoud van de kist?
Je geeft voorrang aan de kleuren van de tegels in je nieuwe keuken maar liefste, herken je wel de geuren uit de tijd van voor de breuken?
Je klampt je vast aan gele foto's En vlugge vonken van voorbij genot, Maar liefste, vergeet je niet de autos Die je wenken naar het rijk van God?
Je kiest de zelfde taartjes van weleer Toen er nog maar weinig bakkers waren. Maar liefste, denk je dan geen ene keer Aan wat respect voor ambtenaren?
Je noemt hen knap als ze Jansen heten Maar niet als ze je spontaan omhelzen. Maar liefste, ze mijden schuchter al je eten En dromen evenmin van dure pelzen
Ik keer met vreugd terug naar Hades bij de Styx De plaats waar ik na veel gepeins gestorven ben En wend mijn steven voor niemand en voor niks tot ik alle geluk, verlies en vreugde ken
Stormen stuwen mij naar ijzig witte streken ze denken dat ook ik met tegenzin geboren Nooit tevoren naar de weerkaart heb gekeken en nu de strijd op voorhand heb verloren
Mijn schip is alles wat mij nu nog overblijft om tegenstanders naar de wal te halen Ik zie niet veel dat op de grijze golven drijft Dus zet ik zeilen bij, gedaan met dralen
Het tuig dat kraakt, de stuurman heeft geen handen De matrozen spelen kaart en drinken rhum De boegspriet kreunt al even heftig als de wanden Overmoedig overstemt de storm de schrale drum waarmee de uitkijkpost heel hoog in t kraaiennest Verkondigt dat wij varen op verschroeide aarde Maar ik houd de koers, ik acht mezelf genoeg gepest Om onverwacht te gaan verzaken aan die ene waarde
Mijn schip is alles wat ons nu nog overblijft Om drenkelingen van hun vlot te halen Ik zie er veel verdwijnen, maar wie bovendrijft Hijs ik aan boord, er is geen tijd voor dralen.
Raad eens wie die boom daar heeft geplant en wie dat wandelpad heeft aangelegd Vertel me, wie heeft eerst dat schip bemand Is hier dan niemand die dat mij eens zegt?
Wat ik hoor en alles wat ik zie Alles wat ik proef en voelen kan Zijn geen nieuwigheid of fantasie Maar komen altijd van een vrouw of man die iets verzonnen of creëerden Waar wij nu nog van genieten kunnen Die we ook niet kenden of vereerden Maar wel erkentelijkheid gunnen
Naamloos werken in de wereld hier Is ons aller lot maar niet getreurd De mens doet hiervoor beter dan het dier Zodat er zelfs iets idioots gebeurt
Zo'n dingen zeg je niet, zelfs als je ze denkt. Sommige dingen zie je niet, zelfs niet als men ze schenkt. Welke dingen toch herken je niet, tenzij het zaken zijn die je gedenkt? Welke dingen bovendien waardeer je niet, alvorens je ze uiteindelijk met spijt herdenkt? Welke dingen, beste kerel, tolereer je niet, tot op de dag dat concurrentie niet meer krenkt?
Alles waarover ik me schaam, die noem ik niet bij naam. Ik zou erover moeten zingen, maar ik noem ze dingen.
Enkele dingen denk ik wel Sommige dingen schenk ik wel Andere dingen gedenk ik wel Voorbije dingen herdenk ik wel Maar de meeste dingen krenken mij.
Wel,
Ik zeg wat ik zie, en niemand herkent de dingen die ik blijf tolereren.
Niemand snoeit de takken van mijn bomen, muizen knagen aan mijn knutseldozen. Dagenlang zal niemand hierheen komen en geen mens bewondert nog mijn rozen.
Muziek van vroeger stopt verstikt in stof, de films zijn rustig stroef en zoek geraakt. Ze flitsten weg en klonken tergend dof: geen mens hier die zich daar nog druk om maakt!
De plannen van mijn huis zijn muf vergeeld. De schema's van mijn boeken zijn gewist. Mijn poëzie is door anderen gerecycleerd, Geen mens die al die oude spullen mist.
Plots is hier een nieuw verhaal begonnen Waaiend in de wind doorheen mijn bomen. Niemand weet wat ik hier heb gewonnen en waarom ik hier ooit eens ben gekomen
De tijd bespot gevoelens en gedachten De wilde wind die told' ermee in 't rond Er rest geen pijn die je kan verzachten ik lig hier zonder zorgen in de grond.
Er zitten muizen in de spouw, de pannen op het dak zijn groen, de radio speelt saaie praatjes. Ik erger mij dan bijna blauw en heb nog zo veel leuks te doen: het draaien van mijn oude plaatjes,
noteren van die vele namen, proberen wat ik schilderen kan de tuin verzorgen lijk de buur Die dia's kijken, allen samen: Wie ken ik daar vandaag nog van? En staat zijn huis nu echt te huur?
*
Ik zet de muizenval nu klaar die pannen krijgen ooit hun beurt! Met welke plaat begin ik, schat? In orde, ik heb geen bezwaar: jij steekt de kaars aan die zo geurt ik vul je glas, vertel me wat !
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
