p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
08-04-2014
Gevangen in regels
Gevangen in regels.
Leefde enkele jaren met dwang en regels samen. Zag ze loeren en roddelen van achter de ramen. Zong en sprak niet de woorden die ze spraken! Besloot die woorden voor altijd achter te laten!
Hun en mijn woorden, moesten tot ontij leidden; kon mijn ziel en hart, hier niet zien verkwijnen. Zelfs geen pen en papier omdat mee te schrijven! Zag alleen donkere wolken die niet over drijven!
Nu ik weer zachtjes op het brugje in me zelf ween; denk ik; tranen vloeien steeds naar de Zeeën heen! Wil de jaren hier zien als; het Leven opgeschort! Snel grafkuil uit, voor dat hij op me in een stort!
Geen voort bewegen op nooit uitkomende ideeën; geen tranen meer weg zien vloeien naar de zeeën! De morgens breken weer door met een nieuwe dag; met op gezichten, steeds weer een heerlijk open lach! Auteur:Adrie.8.April.2014.Copyright.
Was mijn mooie vaas met al gestorven rozen; door poes met een klap van de kast geveegd. Het gebeuren roerde haar nu maar heel even; geloof niet, dat poes ook maar even bloosde!
Mijn kamer gaf even een erg stinkende walm; rotte bloemen op mijn juist geboende vloer! Door de gebroken vaas even pijn in het hart! Ja dichter; het was poes zijn staart; die slag!
Snel vloer gereinigd van zijn stinkende vloed; op mijn zo juist nog glanzend geboende vloer! Een lucht van wel vele rotte eieren, met daarin: de dichter, met gedachten: een vlucht heeft zin!
Hallo lieve Bloggers ik mis jullie enorm, maar zit nu in een heel vervelende situatie die door bepaald Zorgveleners wordt in genomen! Maar ga morgen bij mijn lieve Vtiendin mijn Paasvakanttie vieren, heb een advokaat ter hulp geroepen, om mij terzijden te staan; om mijn situatie te bezien! Ga waarschijnlijk ook weer in Midden-Delfsland bij mijn lieve Vriendin wonen, maar gaan het tijdens mijn Paasvakantie allemaal nog eens bezien!
Krijg van Fransje weer een Lap-topje, dus heb vanuit mijn vrijere en andere woonplaats weer snel contact met jullie!!
De mooiste dagen van mijn Huwelijk die mij staande blijven; gezamenlijke zorg voor ons kind, straalde van liefde en ijver! Zijn geboorte bond ons geluk, gaven elkaar het hoogste cijfer! We maakten in ijver en zorg geen dagdromen die vervliegen!
In mijn hart brandt nog steeds, een dankbaar goddelijk vuurtje; Als ik hem voor me zie, brand in mij nog dankbaar het vuurtje! We blijven nog steeds met die blijdschap en voldoening bezield. Met zijn geboorte, is veel van oude pijn en herinnering vernield!
Eerst kreeg onze liefdesband; een kroon met rode rozen gevuld; ruikt hij nu na onze scheiding, geef ik de schillenman de schuld. Je hoort denk ik wel; soms wat voet gebonk, dreunend als boor; rust dichter met die onrust; zo wordt je door iedereen gehoord!
Aks ik “Heen” ga; zullen er weinige van mijn verdriet af weten! En maar weinige hoeven van mij, er dan om te gaan wenen! Vraag me wel eens af; hoe snel ben ik bij een ieder vergeten! Bij verdriet laat ik zelf herinneringen even voor me spreken!
Ik voelde in mijn hart; nog steeds het warme en vertrouwde; vriendschap voor een dapper Vrouw, waar ik veel van houd! Weet het, volgens roddels zou ze mijn Moeder kunnen wezen; steunen elkaar in wat voor naam roddelaars het ook geven!
Lief maatje, welke ziekte je ook raakt; laat je kracht niet roven; we verzorgen elkaar als een kostbare door God gegeven plant! Vriendschap gegroeid in Delftsland 't mooie weidse waterland; Geboren als kind, leefde in vele fantasierijke mannen hoofden..
Op haar zorgend vrouwenhoofd; alleen een kroon klatergoud; Je ziet nog steeds; dat ze een ieder die liefde en zorg zou geven. Weet niet, welke naam ik die zorg voor medemens moet geven! Haar gelaat wordt nu wel oud; haar Hart steeds meer van goud!
Je ziet, krachten gaan henen; maar haar zorgen niet verdwenen; maar tijd schrijft wel bewust, en gaat met haar krachten henen., Lieverd ,je krachten gaan heen. wil je dat je leven nu verdween;
op verjaardagen, je Fam, Vrienden en dankbaarheid om je heen!
Leefde nog teveel met mijn verlies en ziekte samen; leefde te weinig met alles wat leefde om me heen! Dat verdriet vertroebelde al, en maakte mij alleen. Ontdekte weer dat mijn wereld nog andere diepte ha
Mijn wereld werd na de scheiding moeilijker en koud! Het leek dat ik vele jaren; voor verwerking nodig had! Zag niet, dat overal te vinden is nog een nieuwe schat! Zo ik eerst leefde, bleef mijn wereld erg kil stil en koud.
Toen inzicht eenzaamheid wat mijn wereld verkleinde. Door dat in mijn leven meer warmte dan kou ontstond; stond heel de wereld en alles weer in die warme zon! Wilde weer dansen en springen in die purperen Heide.
Eens las ik: schoonheid zelfs in het armoedigst kleine; alleen te zien als je ogen en hart geheel,ver open staan! Van mijn scheiding niet verwacht; dat het zo zou raken! Maar die Draak; kon meester van mijn Leven maken!
Ik wil weer schrijven; vrolijk en los; Als een kind,zoals het op de wereld komt! Hij huppelt nog vrij en bli, door het bos! Wil dat beiden de Wereld heerlijk vond.
Ook willen dromen; de wereld is van mij! Genieten als hij! Ook roepen; voel me vrij! Er op vertrouwen; alles komt weer goed; Stellen het zware wereld onrecht als doel; zoals de Politiek nu vond dat het moest!
Wat mijn omgeving zo in mij begeerde, zei al wat iemand me dat ooit leerde; kom bij mij, maak j/e hart weer warm; als het moet op je snoet weer een lach! <.br>
Vraag me soms af, God niet jammer die lege dagen; mijn praatje, oefeningen, mijn eten; niets te klagen! Doch soms weet Leven me geen moed meer te geven; dan Ad! wacht; God zal je nog wel een seintje geven!
Judas;, Zij die me vandaag ook weer gevoelig kwelde; nee, vergeef het je; wij storen kennelijk steeds elkaar! Wat? Kunnen we elkaar niet gewoon eerlijk vertellen; vergeef elkaar; we leven immers toch niet met elkaar!
Zie steeds het zand in de loper vallen met regelmaat! Stomme klok; je laat nu steeds mijn leven verglijden; laat zo ook steeds zien hoe lang ik nog heb te lijden! Dat ik in gedachten, mijn Leven toch om ringen laat!
Die domme klok blijft over zijn werk steeds voldaan! Ja, mijn bruidje was immers ook al een zwarte zwaan! Zie nu een zwarte kat; die aan mijn levenshengel zat! Ja, ik had in mijn leven zo nooit gekeken of gedacht!
Och dat ik vele tranen liet plenzen, is geen zonde; besefte immers extra hoe prachtig het leven was. Geen behoefte aan doodgravers aan mijn graf! Vecht nog liever door tot aan de volgende ronde!
Ach; alle die het diepst van mijn ziel en hart kent; weet dat ik nog niet door het leven ben verzadigd. Mijn ziekte is nu met Francien echt wel te dragen! De schrijverslust wordt door de ziekte niet ontzegt!
Waarom toch steeds de Dood die mijn leven vraagt; weet wel, dat ik eens door mijn ziekte bezwijken moet; merk ook steeds, dat mijn hart steeds weer opbloeit! Laat liever de Dood nog verveeld dwalen op straat!
Nu Dood; je krijgt beslist een kroon voor je geduld; je krijgt ook beslist daarna, een eeuwigheid van rust ! Hoop dat mijn dichten, later onder vele ogen glijden! Dan ook in de Poëzie minder gevleide en ingewijde! > auteur:Adrie.9.4.2014.
In gedachte achter de computer, zie ik je staan; de dichter en zanger,tokkelend aan zijn gitaar! Italië was zijn eigenlijke mooie Geboorte Land; Tiroler bergland, waar ze dansen hand in hand!
Mijn ogen maakte me wakker; mist over de stad; grijze nevel, niets wat kleur van vrolijkheid had! Werd ik bij open raam wakker van de winterkou; zag nu ook allemaal versiersels; mooi vijzelblauw!
Wil 's Winter niet, dat levenslust wordt aangetast; en alleen zien op gezichten een brede blije lach! Weet het; het is die ziekte die in me krioelt en vist;. maar zorg steeds dat mijn zijn niet wordt gewist!
Zie in mijn gedachten, dan bloemen blij en bont; die drukken gedachten, snel op de achtergrond! Als ik in de Winter, van Mensen hun gezichten zie gezichten van een Uitvaartstoet; donker en triest!
Hoe tijdloos was nu de schillenman met kar en Paard; die samen met gillende kinderen door de straat gaat! nee,hoe rustig de voerman de tijd nu vervliegen laat! Heerlijk om te zien, dat was weer foto's en inkt waard
De man kijkt naar mij en de paardenvijgen op de weg; denk dan, wat kan het Leven toch heel erg mooi zijn! Laat vriend en vijand, mijn gedachten eens schrijven! Zal men lezen, dat ik genot naar de Hemel liet stijgen!
Als je goed kijkt, zit zelfs de schoonheid in het kleine; wat zich dan vaak als heel mooi en groots openbaart! Dat is dan wat een Dichter ziet en voelt als hij staart
Dan is is het vaak heel mooi doch iets van alle tijden!
Er hingen grauwe donkere wolken over Stad en Land; als een gordijn, voor ons die wat meer uitzicht wilde! Ik voelde me door de Winter opgesloten; om te gillen! Een grijze nevel, die de Wereld geen kleuren meer gaf!
Het was geen koude Winter,wel een die veel water gaf! De eerste kou, gaf ons met mist wel 'n kristallen blad, en maakte zo voor elk wel een mooie kristallen schat! En bij het zien van de schat, werd alles nu klatergoud!
Het zijn wel kunstwerkjes niet voor een eeuwig leven; Koning Winter heeft ze voor warmte in je hart gegeven! Als je het wil zien, wordt je Hart weer warm gemaakt! Als je het niet ziet; wacht dan op wat de Lente maakt!
Met de Lente worden weer Bloemen,vruchten gemaakt! IJskristallen, bloemen, zie je in andere seizoenen staan. Zoals schilder en dichter ze voor U weer wat evenaart! Dat is wat de Natuur al Eeuwen lang voor ons maakt!
De man zei met wat hese stem; zijn hondje was net dood; zag hem heel veel tranen plenzen in de aanliggende sloot! Als ik de verkoper van mijn hondje zie; sla ik hem dood! Met zijn makker dood; werd er iets in zijn hart geroofd!
Maar wat voor hond was het? Als ik; door vele vergeten; ben steeds door mij in mijmering bij het graf neergezeten! De stilte laat smaken; de hardheid van leven en de natuur; het leven kan zoet smaken, maar vaak ook heel erg zuur!
Hij drukte zijn handen naast zijn dode maatje in het zand; en sprak nu tot zijn dode Maatje teder zacht, lief en teer! met een gevoel, zo verdraaid eenzaam en nu zo stillekes; ik voelde nu ook over mijn lijf en rug, van die rillekes!
Voel de Herfststorm hard en koud tegen mijn rug aan gieren; bonkt met reuzen handen, al waren het van die boze stieren; slaan krachtig; door het Bos, al waren het Toreador stieren; gejaagd door een Toreador; wil gespietst zien; zijn stieren!
Woester, hoor ik nu ook de bomen in het Bos aan het gieren; lijkt te komen uit zwarte wolken, en Herfststorm zijn werk! Hij wringt de wolken samen tot een dreigend zwarte zwerk; In aanzien van Maan, deed de wind het meest van het werk.
Als ik over grenzen van Storm ga;ben ik niet bij mijn verstand; als ik die grens doorbreek; heb ik mijn ongeluk in mijn hand! Kan me beter even verstoppen, of Kabouterdeur aankloppen! Klop tegen een deur, voor mijn hart nu het ergst gaat kloppen!
Wat zou ik bij de miljoenen dichten lezers op deze Wereld; graag velen; met mijn dichterswoorden willen gaan delen! Maar mijn Ouderdom zou dan ook mijn gelaat laten slijten; waardoor ook de dames steeds verder van me gaan wijken!
En Liefde hoort bij mij; zoals dichten, zingen en beminnen; ben bang, dat bij ouder worden mijn lippen zullen trillen; tot een krakende stem en wat trillende lippen bij mijn lach; bang dat mijn trillende stem tot beleefde stilte gaan dwingen!
En dichten, zingen hoort bij mij, van mijn prille kinderjaren; toen mijn Ouders met dichten en zingen mij lieten bedaren; dichten hoort bij mij; zoals armoede bij ziekte en/of Oorlog; maar dichten en zingen Oogst gelukkig altijd blijheid en lof!
Warme handen en schouders, met weinig tevreden! Zij/hij hoeft geen Engelendracht of kostbaarheden! Zit nu in het met Kerstspullen vol gestouwd vertrek; maar waar voor; weer voor een stilzwijgend gesprek?
Mijn woning nu bij velen woest nieuwsgierig in trek; waarschijnlijk iemand, die als ik op de kleintjes let! Morgen zal ik als slang vermomd je even opwachten; of moet ik eerst weer op mijn Kerstvakantie wachten?
Nu hoor en zie je me weinig meer zeggen of schrijven; omdat het te woest is; om weer door te gaan met lijden! Als ik er over praat; zie je een verslagen schrijver staan; verdrietig leunend tegen een boom; waarom verder gaan?
Zie mijn leven steeds meer als een koude najaarslaan; vermoeid, verdrietig, waarom nog steeds verder gaan; Voel me nu bij iedere Kraak verdrietig en buiten zinnen. De zin van alles is dan toch weer erg moeilijk te vinden!
Liep met andere kinderen spelend door het bos. voelde me als een vlinder; zo speels luchtig en los. Speelde zeerovers; rende met houten zwaarden rond; bedenk, dat ik spel in mijn kinderleven, heerlijk vond!
Na ons spel, droomde we s avonds snel heerlijk diep; voor onze Ouders voor een kus naar onze kamer liep. Droomde snel van zeerover Rob, met zijn ijzeren kling; en naar welke Eilanden hij nu weer rovend varen ging!
Bij droom, was het Pa of Ma die mij dan even droeg; tot mijn hart dan weer zo rustig als het hunne sloeg. Hun warme handen over mijn voetjes, koud en kil; dromend tegen hun warme schouders; warm en stil. Droom nu van open koude ramen, door storm geopend. Mijn droom nu Oosterwind, koud en nachtrust rovend!
Zag het zonnetje vanmorgen; wat aarzelend weggedoken; hij was aarzelend, tussen komen of toch maar niet komen! Bij het niet komen; zou hij vele verlangens zien ontgaan! Nee, het zonnetje zag vele ogen, in hun kassen ondergaan!
Wiilde niet zien verdrietige ogen, in kassen weg gedoken; zag ze al wat triest zitten, triest over troefkaarten gebogen! Winterdag; wij noemen het lachend boven; de dodenhoek; wij horen bij God boven; nu ook heel vaak een harde vloek!
Vervloeken Koning Winter zijn kunstgroet gemaakt uit ijs; Die God, ook met zijn ijzige vrienden maanden; zien laat; Ook ziet hij ons, dan vaak van de mooie natuur afwijken! Koning Winter, hoort nu vaak een vloek. als hij niet aflaat!!
Eerst schreef ik dichten brandend recht uit mijn hart; om te verwerken de pijn door scheiding aangedaan! Mijn hart steeds; waarom heeft God dit toegestaan? Kreeg van God het teken; sluit voor die pijn je hart!
Het kost op Aarde meer tijd; dan rest aan aardse tijd; zult zien als dan pijn geslonken, hij zelfs vergeten is; snel weer gaat zingen en dichten tot in de Duisternis; blijft over; soms een lichte zweem van eenzaamheid! Dichtertje, eenzaamheid; eet veel van je aardse tijd.
Door Goddelijk licht, te zien in mijn verdrietig brein; zag ik opeens ook die verkrampte pijn op mijn gezicht. Zag ook verlies van tijd door elk piekerend ogenblik! Alleen God zal ketens verbreken; alleen de bevrijde.
Ziek zijn maakt me vaak moe; wil dan zelfs in dromen dringen, mijn hart en ziel dromen laten maken van aardse stervelingen! Wilde niet sterven voor het raam, jaren eenzaam in mijn stoel! Vecht tegen vereenzaming, wil niet hebben een koud leeg gevoel!
Wil een leven met inhoud; wat iedere dag geeft; een nuttig doel; daarom dank ik God nog steeds, voor mijn kunstenaars gevoel: al ontwikkeld op de schoolbankie's, in mijn nog jongste jeugd! Dwaalde daar door wel vaak af van de toen nog schoolse deugd.
Daarom speelt in mijn leven nog steeds een belangrijk besluit; Ouders, was niet werkschuw, maar mijn leven zag er anders uit! Wilde vroeger niet, buiten school alleen maar naar kerken gaan; wilde als kind meer mensen zien en horen buiten op de straat! Weet dat gebrek aan vlijt; mijn ouders hart nog zou openrijten!
>
