p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
26-05-2009
Als deze droom toch eens waar zou zijn, dan zou er geen uitlaat de lucht vervuilen, niemand die nog van partner wil ruilen, woorden zonder strijd, klappen of builen. Maar vaak duren dromen levenslang te kort, hebben we het leven gehad voor we het wisten, dan waren steevast de beste kansen de gemiste, en lagen ze steeds ergens anders op zijn bord. Was een rusteloze jager van dromen en vlinders, die steeds het volmaakste geluk wilde vinden, zoekende, of ik het duizendste en een zal vinden. 26-05-2009 om 16:10
geschreven door Adrie van Gansen
25-05-2009
Een mooi viooltje dat daar eenzaam stond, verlegen en verdrietig in zich zelf gekromd. Het was zo'n mooi, lief, klein paars viooltje, wat maar niet in haar schoonheid geloofde! Ze was tussen andere bloemen opgegroeid, als gods boden; tussen de andere soorten, uit vele zaadjes, voor ons mensen geboren. Ach, dacht het zielige viooltje, was ik maar, van deze andere bloemen, de allermooiste. Wij waren allemaal vreemde; dag en nacht, zeker als er weer een vreemde bij ons kwam, wij noemde dan aarzelend elkanders namen, en klonk er weer zo'n heimelijke schamele lach, als mijn zieltje, zich weer zacht te dromen lag. 25-05-2009 om 16:35
geschreven door Adrie van Gansen
24-05-2009
Zag een heel jong meisje, /heel verdrietig en sip kijkenhaar mooie korenblauwe bloemen,ze zag ze plotseling niet meer.In hun haat en nijd,ze op de bodem neer!Dus hielp ik nu haar,om samen de geknakte bloemen te rijgen,en haar traantjes,weer voor bloemslingers-en lachkuiltjes te laten wijken.Terwijl de vlinders luchtig naar ons wuifde,deden we ons te goed,aan het heel gretig aan de blauwe slingers te ruiken.Ik zie en hoor dan als als afscheidsgroet,de wind die nog even aan komt stuiven!Mijn hart en ziel zijn vaak in mij,nog zo vrij en gelukkig als een kind,wat me dan nog heel graag-met de natuur en het leven verbindt. 24-05-2009 om 13:25
geschreven door Adrie van Gansen
23-05-2009
Wandelend over de mooie lange beukenlaan, hoorde ik een feeerieke zwevende melodie, waarvan het leek of ik de klanken al dansend, zwevend, verlokkend aan me voorbij zag gaan. Naderbij komend zie ik een olijke speelman, guitig en fris blauw blinken zijn vrolijke ogen, doch zijn lichaam; zichtbaar erg moe en oud. Grijs, sjokkend en met gebogen rug lopend. Vreemde diepe groeven van een onbekend leed, waarvan hij nooit de klanken, bij het spelen op zijn vriend de fluit vergeet. Licht dansend en verlokkend, klinkt het geluid, dan zwevend over de lange beukenlaan heen, feeeriek en heel raadselachtig voor hem uit. Geluiden die ook lijken te lokken, naar een onuitspreekbaar ver, nog verborgen een liefelijke ster, achter de nu nog zo heldere wolken. 23-05-2009 om 15:29
geschreven door Adrie van Gansen
Poezie schrijven doe ik met mijn gevoel en intellect.
Het schilderen met mijn fantasie, kwast en hart.
Wat je kunt verwisselen tot het de werkelijkheid tart.
Maar als de twee bronnen aan het werk worden gezet,
heb ik in Galarij of uitstalkraam, nooit de schijn gered!
Kunst maak ik ook met mijn ogen, gevoel en handen.
De resultaten zijn en hebben dan als mijn doel;
om iemand met zijn of haar gevoel te begeleiden-
en dan zuiver in echt hun gevoel te laten belanden!
Maar ik vindt kunst soms gelijkend op een zomertrip-
of het landschap, heuvels en rivieren lagen goed in;
je gevoel en gehoor,
of het klonk als een vals sopraantje in het jongenskoor.
Bij mijn gedichten stokken soms mijn woorden,
de woorden stokken dan, wanneer ik de groei beschrijf,
en blijf dan niet bij mezelf,
maar wordt in sprongen de ander.
En het resultaat, wordt dan wat er misschien op lijkt.
19-05-2009 om 12:57
geschreven door Adrie van Gansen
17-05-2009
Weer een van die grijze lente dagen, op dagen alleen te zien; stijve kaken, moeten leven en 't niet te menen, waar je verveeld van gaat geeuwen. Maar met verf, penseel en doek, kan ik toch nog heel teveden zijn. Al geeft het verven van mijn broek, toch nog wat zorgen en schreien. De kamer wordt een wereldje van mij, waar het heel knus en gezellig kan zijn. Gebruik als model een borstbloot meidje, een foto gemaakt op een vakantie-reisje. 'O heerlijke zielsverukkende taferelen, wat mijn ogen en hart zo deed strelen, het waren de volmaakste edele delen, bijna gingen ze mijn kunst te boven, 'O God, dank je voor mijn Kunstvermogen. 17-05-2009 om 17:45
geschreven door Adrie van Gansen
Stralende dag Mijn stemming, gelijk deze stralende lentedag, die met mij gelijk vrolijk fluitend, het bos in wil. Het windje bijna tropisch; een windje zo mild. Meteen stralend van mijn gelaat zijn gulle lach. Is dan; of ik niet zag wat wachtend voor me lag. de drang naar het zonnetje jubelt dan oor en hart, voel hoe het fluiten van de mezen dan mijn hart in trilt. het maakt mijn lichaam en geest zo gelaten en mild.Vergeet de last en pijn, die me zo aan het kwellen was. Zie weer de mooie kleurige bloemen, soms wat te bont, toch in mijn hart, meteen een plekje tegen de zon. Zie de rode rozen, al blozend tegen me lachen, wat vochtig van de vroege ochtenddauw of wat smart. Natuur, in elk lichaam en geest zo machtig, te mikken op de meest ruige borst zo krachtig.
17-05-2009 om 10:28
geschreven door Adrie van Gansen
14-05-2009
Mijn woorden maakte een wandeling, door mijn zo vermoeide woordenschat. Die woorden hadden het over een ding, hoe maken we samen regels wat klinkt, wat maakt, tot een parel van een dicht. Zij wandelde door de dichter zijn velen lanen, en keken steeds heel verwonderd weer op, veel woordenlanen met bloemen beladen, van zijn grote voet tot aan zijn woordentop. Zij gingen samen heel verwonderd verder, hoe ook Goethes woorden een plekje vond, elk woordje al vrolijk en dichtend zingend, als een bloemetje in de frisse Lentestond. En de vele woorden vielen in verbazing; -waren die verbazing ook waard- hoe de dichter door vele duizenden oren, zijn vele liefdes en geheimen verklaard. 14-05-2009 om 20:40
geschreven door Adrie van Gansen
13-05-2009
'O, hoog, hoger stijgt een mens, in zijn zuiver gevormde schoonheid, als een mens ook zijn eenvoud kent. Want vergeet nooit weer, dat lichaam- zijn we zelf, die zelfde vrouw of vent; die zijn school en geleerde lesjes kent. De wereld geeft ze je niet in schoonheid, maar reikt ze je aan, en wij slijpen dan haar, binnen ons zijn; tot zijn zuivere algeheelheid. Ze reikt je aan; pasklare brokken tot eenheid, maar met hoofd en handen vormen we haar- en dat alleen stijgt dan tot die schoonheid, wat dan echt een gevormd mens heet te zijn. 13-05-2009 om 17:51
geschreven door Adrie van Gansen
12-05-2009
Pen speels in de hand, soms in woordenstrijd, stroom op dan weer af. Een stuk gom verbeten tussen de tanden. Dan plots zijn de klinkende woorden gewoon op. Maar de min die hem in zijn dromen steeds riep, is inmiddels al verdwenen achter de woeste golven! Zij verdween heel mistig als zijn droom in nevelwolken, opgelost in het niets, tot een stuk melancholie. De vensterramen keken uit als vele nieuwschierige ogen, de torenwijzers op de kerktoren, zagen de letterslaaf steeds sloven! Zijn lichaam steeds noest gekromd, geplooid en gebogen. Maar hij meende haar weer te zien, daar ginds ver in wind en mist, weer wild met haar arm zwaaiend, naar hem die haar niet te naderen wist! Zij die vanuit de verte naar hem riep, gaf door de mist een wanhopige schreeuw, 12-05-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
