p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Deze ochtend druilt de regen in mijn kop, ook de smid slaat er met zijn hamer op! De regen gaat dan mijn leven ontbinden, gedachten en gevoelens gaat ze verslinden!
Wat geweest is, is verleden; is nu weg, maar het is geen leven wat er nu staat. Alles is in van mijn oude leven nu gewist, alleen alles wat er nu is ;blijft ongewis.
Er zweeft een meeuw boven de Oceaan, hij laat zich wiegen door de thermiek, stijgt, daalt, stijgt, en daalt en daalt, denkt niet; als ik de overkant maar haal!
Zacht hebben de wit geklotste golven, me in een verdrietige sluimering gekust, voelde me dan door gedachten bedolven.
Mijn leven doortrokken met ziekte en dood, geluk lijken restanten die me overschoot, maar de tranen die je "waarom" steeds vergoot, blijken later weer van iedere zin ontbloot!
Onder de indruk van Lourdes zijn devote zeden, een Wonderlijke nooit meer te vergeten tijd, bewogen wij ons eerbiedig als tussen de Geesten, opende ons hart zich voor elk wonder bereid.
Dragend in mijn rugzakkie als last veel verdriet, waar ik nog geen plaats voor wist te vinden, tot ik voeldde dat Maria me begreep en beminde, een gevoel zo warm; een onnaspeurlijk gewinnen.
Wilde met mijn ziekte door bestaan, en kon het niet, maar nu levend in Maria's Goddelijke gebieden, voelde ik haar onnaspoeurlijk Goddelijke gewinnen, een Goddelijk gevoel dat ons daar heerlijk verbindt.
Ik voelde U hand mijn rug even zoekend betasten, en wonderlijk mijn schouders liefelijk ontlasten, mijn last dragend naar waar U zich bevindt!
De donkere enge nacht is bijna gekomen, de angstige uurtjes van de kinderdromen. Zat in het park op mijn bankie te denken, dat Reintje de vos ons nooit kon krenken.
Het wuivende riet was zelfs al bijna stil. Jufrouw ooievaar wilde niet meer komen, nu ze het voor de kinderen bedtijd vindt!
Aan de horizon zag je ze als kabouterhuisjes, allemaal rooddakig, wit met wat duffig groen, lijken dan door kinderoogjes; kabouterhuisjes, op wacht kabouter pim in zijn rode boezeroen!
In onze kinderhartjes kraakte er traptreden, en de heks Eucalipta vloog hard in het rond, we lagen dan bibberend te loeren op de grond!
Het word donker in mijn leven, mijn ziekte vecht in eenzaamheid, nader het punt om op te geven, het witte doek komt dichterbij!
Was me al bedacht dat alles brak, zodra mijn hand in liefde uitstak! Tranen en lachen vullen nu mijn tijd, vallen meedogenloos neer en ontwijd!
Houdt bij het schrijven van iedere zin, voortaan eerst angstig mijn adem in. Dichten een zoektocht van woorden jagen, miste niets aan moois wat mijn ogen zagen!
Maar nu schrijf ik woorden in stil geheim, aan God in gedicht en op klinkklare rijm. Op zoek naar nog een zinvol leven, schrijf en zie ik geen mooie woorden meer, die nog baslseming van de ziel kunnen geven!
We zaten gezellig samen rond de tafel, kijkend door zich herinerende ramen. Moeder schudde en deelde de kaarten, zorgde voor traan en schuldloos amen.
Weet niet waarom nu dit vredig beeld, nu mijn wonden; zo likt, kust en heelt? Steeds meer vergevingsgezinder speelt; wie de opvoedingslessen heeft gedeeld!
Wij werden door het Onderwijs verstrooid, als door een dobbelsteen voort gedreven, maar niemand weet waar de vrede van ooit, geluk, warmte en tevredenheid zijn gebleven!
