p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
31-05-2010
Dat je als jongere; aan die heerlijke modegrillen, toen zoveel dagen, uren en geld kon verspillen, gelukkig is me dat in mijn jeugd voorbij gegaan, er heeft vast een bord voor mijn neus gestaan. Denk nu met een lach, dat ik in mijn jeudig leven, veel heb gekregen, door mijn kinderliefde te geven. En weet nu, dat hun liefde mij goed heeft gesmaakt, en mijn jeudigheid, hun nooit verkeerd heeft geraakt. Voorop stond altijd het ouderdoel, waarop gemikt, het hoogste doel, dat ze wilde dat je zou geraken. Of zelfs hun dood, daar geen eind aan kon maken, zelfs niet het steeds onverbiddelijke ouderconflict. Ik weet nu, waarom dit vredig ouderbeeld, nog steeds liefdesvol door alles heen speelt. Kan het nu als ouder vol liefde zelf verklaren.
31-05-2010 om 21:51
geschreven door Adrie van Gansen
28-05-2010
Zat in een duistere dronkemanstent aan een versleten toog gezeten, het zou een raadsel mogen heten, dat ik nu zelf nog zo nuchter ben. De alleen op geld beluste kastelein, vult steeds heel gretig onze glazen, denk; een wonder dat ze in leven zijn. Dat ik hier nog ben; niet zelf bedacht, het was het dichten wat me hier bracht. Zie en hoor dat de gasten al niets meer, over hun trieste leven kunnen vertellen, Dat kan alleen de geschiedenis me vertellen, de kracht van hun die het leven ooit minden, probeert men in hun glazen terug te vinden. Buiten zonk het heerlijke daglicht neer, en nog steeds, verrijst het dagelijks weer. Geen dood of grafkuil doet me nog beven, maar mijn nuttig zijn, de kiem van mijn leven.
28-05-2010 om 11:01
geschreven door Adrie van Gansen
27-05-2010
Zat bij het dichten in mezelf te bedenken, dat zelfs al gutst het regen tegen de ruiten, de regen vergooid, de Lente in zijn luimen. Of wij het proberen op te vangen met luiers, dan nog leef, en lach,noch voel me gekrenkt. Ook als ik terugblik op mijn ziekte-verleden, blijkt dat er dan niets over blijft aan spijt, omdat ook de tijd geeft; geen kruimel respijt. Verloren tijd had ik anders kunnen besteedde. Ik bedenk dan; wat er in je leven is gezaaid, is later de oogst; groene of dorre blaren, in de herfst van je leven, opeen gewaaid.
27-05-2010 om 17:28
geschreven door Adrie van Gansen
26-05-2010
Och gij, lief klein witje, ik ontga u, mee swingend op de deun van de wind. zo ijl en snel als een voorbije schaduw, mijn foto-click voorbij;voor het begint. Is je dans-spel zo bedoeld, of zo maar? Mijn genot is nu nog lang niet voltooid. Ik zweef nog met je mee, zo behaagd, je beeld, zo door mijn geest gestrooid. Verschenen, en weer snel verdwenen, als een vluchtige geur of frisse bries; voel het bijna als een levend verlies. Het was te snel je lieve spel en plezier, zoals van een schaduw, kleur of geur, nu bijna veroordeeld tot een pleziertje.
26-05-2010 om 18:08
geschreven door Adrie van Gansen
25-05-2010
Verbazing over mijn kunstvermogen, liet vanmorgen zien veel verbaasde ogen. Ach,dat heeft God mij gegeven, och kom zonder gedicht zou me de taal ontbreken, zonder Poezie wordt ik dan heel snel dom. En ook met mijn penseel kan ik spreken. 'O, van Goch, zo ik hem met name noem, zijn goede lessen in de schilderkunst, dat geeft me weer van die mooie bloemen. Eeuwen later zullen zij me ook wel roemen. Het leven geeft de Dichter de mooie stof, waardoor het leven poetisch, wordt geboren, zonder uitten vormd zich in de maag een prop. Of ik al mijn vele dichten nog kan tellen, ja zie soms adertjes in de ogen wat zwellen, snel dan weer met ochtenddauw besproeid. De lezer wil graag de bloemen zien blozen, de viooltjes de droevige Narcis laten gloeien, de schilder, verf zien mengen voor de rozen.
25-05-2010 om 16:05
geschreven door Adrie van Gansen
23-05-2010
Daar stond een mooie jonge schone, huilend en lachend op het strand. Een verfomfaaid roze boterbriefje, trilt wezenloos in haar frêle hand. Zij had gelezen met haar lieve ogen, de naakte lege woorden op papier. Zie haar denken; verbroken beloftes, gemaakt na het drinken van veel bier. En als zij hem dan in zijn scheepje, nu voor altijd haar verlaten ziet, zegt een diepe stem in haar hart, nu hebt gij nog erg veel verdriet, maar is het niet het hart wat; zo onpeilbaar diep is als de zee. Als de uren weer zijn verzonken, sterren lijken te zijn verblonken, hij dan pas in je hart gegaan is heen?
23-05-2010 om 23:49
geschreven door Adrie van Gansen
Lezer ik verzeker u, dat ik heb veracht, mensen die in de Kerk steeds gapen, dan trachtte het geleerde na te apen. of zich dan al kleden in hun zwem-dracht. De winter hield ons van de zon gescheiden, maar die hield ergens ver reeds de wacht. Nu een prikkelende lucht, zwoel als zijde, die over de stad hangt als zwetende vacht. De Lente komt, dat is nu helder en zeker, de zon zijn schone lichaam, twijfelende voet. Nu huizen, bos, strand en velden over, kom laten we genieten, ze voelt zo zoet.
23-05-2010 om 23:48
geschreven door Adrie van Gansen
Ik werd wakker met een waarheid als een koe;
zie in; dat elke mens, is van gelijke waarde,
die dragen dan alleen een onzichtbare gloed.
Zij lopen deemoedig en stil over deze aarde,
en dragen dan ook nooit een opvallende hoed.
Zij lopen meestal ook onopvallend en stil,
lopen soms schuifelend langs de huizen.
Luisteren als mensen zijn in de gure Herfst,
waar ze alleen de bomen nog horen suisen.
Zij nemen dan ook nergens wat ruimte in,
zijn slechts geschoeid met de juiste leest,
en als de tram dan met mensen gevuld is,
dan zitten zij bescheiden op een deurtree.
Zo leidde ze iiemand naar het tramstation,
omdat hij zag dat de bejaarde niet meer kon,
en slechts had; een tramkaartje 3e klas.
>
22-05-2010 om 10:37
geschreven door Adrie van Gansen
21-05-2010
Ik loop al dromerig in de Lente-zon, samen met het Pinksterweekend-volk. Ze zullen nu weer komen in drommen, de waters maken tot eigendommen. Hoor ze in de verte al zingend komen, een brede stoet het lokkende water in, maar de ouders hun geklaag en dof gesnik, zal ontspannen bij elk blij kindergezicht. Ontvlucht dan de steden naar een plek, laag aan het water tussen het golvend riet, waar niemand vreemd ligt, alleen als vriend, zij mogen ook kennen deze mooie dichter-plek. Zullen zien de kassen en bloeiende gaarden, de bloeiende rozen tussen het koele gras. Ze wisten eerder nog niet, dat op aarde, ook voor hun de schoonheid al klaar lag.
21-05-2010 om 17:03
geschreven door Adrie van Gansen
19-05-2010
In zijn hand een bosje rode rozen, voor haar geplukt met bevende hand. In een rij met grijze marmer zerken, zoekt hij haar tussen de vele merken. Ze lag daar, en voor eeuwig te slapen, tussen de Wilgen en de witte berken. In gedachte vervloekend de levensrover, zijn liefste in gedachte; met haar rode rozen. Hij voelde weer de droefenis en pijn, wilde dat even zijn armen vleugels zijn, dan zou hij even tot de hemel stijgen, om samen , weer met zijn liefste te zijn. Maar opeens, voelde hij de aarde zwellen, de aarde golven en golven- meer en meer, hij wordt droef, en rent weg bij de zerken.
19-05-2010 om 23:29
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
