p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
16-08-2010
Een mooie vlinder fladdert voor me weg, over enkele heesters en buurmans heg. Maar telkens als mijn blik haar wil vangen, lijkt het; of een mistgordijn wordt gespannen. Zie een lachje om haar kleine mondje spelen, vraag of het gordijn kan worden opgeheven, veel zeggend lacht ze naar me, wat verheven, het vragen zat, dichter; dat kun je vergeten. Voorwaar je schoonheid bracht me tot dichten, je lieve vleugeltjes lijkend; gemaakt van satijn; was zo bewogen, ik dacht dit moet mijn dicht zijn.
Maar mijn lot; dwingt me in mijn dicht te schikken. Je lacht naar mij, met je lieve speldenprikken, maar blijf wel met mijn kijker op je richten,
16-08-2010 om 20:38
geschreven door Adrie van Gansen
14-08-2010
Delft zijn vele stille waters zijn rustgevend, alles is nu in mijn gedachte weer om het even. Wat ik in mijn dromen vannacht ondernam, geef ik nu de vrije loop over Delft zijn waters. Bedenk de tranen die ik waarom ook vergoot, het is pijn die steeds aan je blijft knagen, mijn hoop, liefhebben en zeurende vragen, zijn nu toch van alle nut en zin ontbloot; en zonder schikken, en weer herschikken, weg gooien, zeuren ze door tot je dood. Geluk mijmert niet; vragen niet noch gissen, geen peilen, waar kennelijk geen bodem ligt; geen open ogen, voor gesloten geheimenissen; ze ontsluieren immers nooit in je aangezicht.
14-08-2010 om 19:06
geschreven door Adrie van Gansen
12-08-2010
Wordt wakker onder het kraaien van een haan, later gevolgd door klokken die 10 uren slaan. Zie bleek zonlicht, door een wolkendek omsloten, de regen die niet had gevloeid, maar vol gegoten. De blijmoedigheid kwam vandaag weer aan bij mij, en sprak me in een droom al toe, ik blijf aan je zij. Zag in die droom een rouwstoet over de dijk gaan; maar mijn Bescherm-engel liet de stoet op hol slaan. Ja, ook allen; schuw, sluw, arm of heel rijk, ook voor hun zal eens de statie trekken over de dijk. Het geluid van de regen vult de kamer heel gestaag, en het zou net als gister, weer zonnig zijn vandaag. Ik weet ,,Het leven is vluchtig, de Eeuwigheid lang, maar bedacht, ben na mijn lessen niet meer bang. Nieuwsgierigheid, maakt dat ik naar een blik verlang, ondanks jonkheid; ben ik voor de eeuwigheid niet bang. Men vraagt mij wel eens, waar komt die moed vandaan, ach ik begin met een dicht, zang en lach elke dag, en merk steeds dat ik hieruit put, die moed en kracht.
12-08-2010 om 21:35
geschreven door Adrie van Gansen
11-08-2010
Op het strand en weide is het nog erg stil,
de maan verspreid wat mager zijn licht.
Het is meer dan fris, het is nu kil en koud.
Mis nu al het zonnetje zijn warme gloed.
Hoe gierig speelt nu in dit na-zomerseizoen,
door het ritselend riet nu het licht der maan.
Hoor brullend en kwakend een brulkikker gaan,
zacht vliedt een eend haar kroost in het groen.
Zie in het mager maanlicht op de stromen,
een vissersboot door het riet aankomen,
Hij tuurt, gluurt, fluistert en luistert,
met zijn aandacht aan zijn vis gekluisterd.
Zie een wild zielig spartelend flitsend visje,
wat onmachtig door het riet heen schiet.
Hoor een mooie nachtegaal, zingen zo schoon,
vol gratie, voor de dichter, God en zijn zoon.
Soms voelt het leven als droefenis en pijn,
duizenden dingen lijken je dan te bedreigen,
dan zou je angstig naar de hemel willen reiken.
Dan huil ik maar eens uit van tijd tot tijd.
11-08-2010 om 11:13
geschreven door Adrie van Gansen
06-08-2010
Kerkklokken
Het is ochtend; hoor de Kerkklokken slaan;
er vallen nu dicht-woorden als sneeuwvlokken.
Snel wordt er pen en papier bij betrokken,
voor dichten die snel op het papier ontstaan.
Ik kon mijn pen, papier en ogen niet geloven,
zo was ik voor dit plotselinge geluk beducht.
Maar wat mijn ogen meenamen in hun vlucht,
dat zou ik mij en de lezer niet laten ontroven.
Schudde onmacht af; om tot woorden te raken.
Ontspanning dwong, om nog tot dicht te geraken.
Beelden, nu vergezeld van verloren woorden,
zelfs mijn gitaar vroeg weer om zijn acoorden.
Het Delfse land met zijn vele waters en aren,
lag daar windstil tot aan zijn einde uitgestrekt;
ik wilde, dat deze natuur hier bijna zo perfect,
in mijn gedachten waardevol zou kunnen bewaren.
06-08-2010 om 11:07
geschreven door Adrie van Gansen
03-08-2010
Met haar witte rozen voor mijn gezicht, zie ik haar nog zacht naar binnen treden, sierlijk en luchtig met haar snelle schreden. Haar ogen heel flonkerend op mij gericht, mijn ogen dan spiegelend op haar gezicht. Maar de les zou ik snel moeten dragen, ook mijn hart wachtte er snel ontluistering. Richt nu mijn hart op alles wat mooi is, wil list en bedrog niet zien zegepralen, vertrapt,en bedrogen mij te zien dwalen, als je wil, dan wordt ieder einde een begin. Ik wil nu een andere mooie tijd doen leven, die weer betekenis aan het leven gaat geven. Anders dan de dingen die we samen deden, maar nu reëler dan onze liefdes fantasie.
03-08-2010 om 19:51
geschreven door Adrie van Gansen
02-08-2010
Men zegt Jongeren niet dat dromen bedriegen, als zij dan van die mooie dromen voor zich zien, laten zich als mens door dromen in slaap wiegen. We hebben dan geduld, omdat ze vaak vervliegen. Ontnemen hun mooie dromen dan ook liever niet. Ja, enkele dromen zullen zij de waarheid vinden, zeker als die dan elkaar met hun fantasie verbind. Zullen echte vrienden ooit verraders vinden, als zij hun, het lood aan de vleugels binden, wat hun dan drukt met de neus in de grond. De mooiste bloemen aan hun pad ontsproten, lijkt dan weer dezelfde wildernis als voorheen. Geliefden die samen eerst van het leven genoten, zien dan soms plots hun gezamenlijke weg gesloten, radeloos, en bedrogen zoeken ze dan om zich heen. Zij sluiten dan verdrietig teleurgesteld de ogen, en keren zich dan vaak walgend van het leven af, wat ze dan vaak worden, is voer voor de Logen, geboren uit pijn, verdriet, en bedrogen dromen.
02-08-2010 om 16:21
geschreven door Adrie van Gansen
01-08-2010
Soms zoek ik naar mooie herinneringen, om weer vreugd te geven aan het heden. Mooi was het kinderspel wat wij deden, dan geboren uit onze rijke kinderfantasie. De rijk gevulde boomgaard van de Pastorie, stevig ommuurd met dikke grijze stenen, als omsluiting van het rijke roomsche leven, een rijk wat alleen de Pastoor mocht betreden, iets wat ik in mijn speelse kinderjaren niet zie. Maar God zat 's avonds aan met ons gezin, en achter elke deur kon de duivel komen, die nam ons dan rücksichtslos de hel mee in, ik weet niet hoe we dan konden ontkomen? Ik weet niet of het kind zijn ons is ontnomen, maar eens krijgt ieder einde een nieuw begin, en steeds in onze herinnering weer opgenomen.
01-08-2010 om 12:08
geschreven door Adrie van Gansen
31-07-2010
Loop drijfnat door de regen, beelden voor U te vangen, zoals mijn buur van negen, haar nieuws verlangen. Of vertel U dat ik gister, weer liep vrolijk en blij, mijn liefde aan mijn zij. Ja het leven van een dichter, gaat niet altijd over rozen. maar lijk soms een werkloze. Ik wil u ook laten zien hoe, wreed soms het dichten is. Laat zweven mijn gedachten, als vogels naar hun aard, drijvend op hun vleugels, tot de thermiek rusten gaat.
31-07-2010 om 15:18
geschreven door Adrie van Gansen
30-07-2010
De meeste van mijn Dicht en schilder jaren, verstreken in een tijd van pijn en ziektedagen. Schreef van het Nachtegaaltje in het lommer, als het zonnetje weer zijn stralen had gespreid; dan met pen en papier zonder echte kommer; zwierf door bos en woud; door de heerlijkheid. Als ik nu terugblik over mijn kunstverleden, blijft er niet veel meer over wat me spijt, al vroegen enkele levenslessen wel respijt. Ook werd de tijd soms wat jammerlijk besteed. Schilder en dichtte dan ook steeds over natuur, dacht en vond steeds dat ze bij mij hoorde, zoals de vele seizoenen ook verbonden zijn, en zo zitten we al vele jaren in dezelfde trein. Meer dan een halve Eeuw was ik mezelf trouw, en keerde steeds het kwaad mijn rug ten goede, ontweek, wat me voor heengaan zou behoeden.
30-07-2010 om 15:04
geschreven door Adrie van Gansen
28-07-2010
'O lief klein roosje hoe komt gij nu zo bleek, jij die eerst zo mooi en uitbundig kon bloeien, Ach, het was deze zeer warme zonneweek, nu verwelkte er veel mooie rozen en bloemen. De hele natuur hijgde en brandde van dorst, zelfs het zand stoof nu van droogte in het rond, spleet zich op, en scheurde zo zijn mooie korst, maar naderende regenwolken, lestte de dorst. Floot nog even een lief deuntje op mijn fluit, het was het lieve roosje gegund de schavuit, kuste haar lieve rozenmondje, piepte het uit, was duidelijk niet voor andere; als haar beduidt. De volgende dag, zo laat als ze had verwacht, trof ik haar aan, drukkend het kopje naar voren, was me door de drukte deze dag niet verloren, ja, lief roosje; hoorde gefluister tot in de nacht.
28-07-2010 om 19:52
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
