p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
18-10-2010
Het is buiten nevelig kil en nog wat stil, de daken puntig berijpt tussen kale bomen. Enkele weken en Sint en Piet gaan komen. De kim die trilt in het nevelige morgenlicht. Het vogel-fluiten brengt nu een fris bericht, naar de Dichter zijn nog wat koude dromen, die steeds weer in de nacht zijn aangekomen. dromen nu niet buigend onder hun gewicht. 'O, ik zal snel verlangen naar het groene loof, of het zweven van een meeuw over het strand, het strelen van een bries als een engelen-hand. Kunnen dichten en dromen; een zomer-droom. Een droom vol groen, waar een beek doordringt, dan door de wind, met wuivende riet omringd. Hoor nu de verdorde heesters en takken breken, ik mag nu nog niet denken aan kabbelde beken.
18-10-2010 om 15:10
geschreven door Adrie van Gansen
16-10-2010
Vadertje tijd
Zo lijkt de zomer nu toch van ons vergleden,
met al onze herinneringen naar het verleden.
Zoek een andere mooie tijd te doen herleven,
die weer betekenis gaat geven aan het heden,
weer net zo mooi als we in de zomer deden.
Zie op papier spatten van mijn schrijverspen,
nog gemaakt in die mooie voorbije zomertijd.
als echo of erfenis van zomer-liefdes die tijd.
Waarin ik ook aan het stille kabbelde water,
al mij geheimen toevertrouwde zonder spijt.
Die erfenis, die nagalmden echo van die tijd,
blijkt nu in het hart opgeslagen herinneringen,
te willen blijven gedenken; met dichters-nijd,
denk aan Vadertje tijd, die vergeet geen tijd.
Adrie van Gansen
14-10-2010
De tijd gaat heel erg snel, als een lieverd, met haar zorgzaamheid, 'mijn zuur verzoet, misschien een bruiloft eerder als vermoed. We hebben beiden langs gescheiden wegen, toch weer dezelfde wegen en pad gevolgd. Troffen steeds weer elkander op onze tocht, steeds kwam onze zorg elkander weer tegen. Steeds weer bij het ronden van iedere bocht, waren wij de tegenstellingen weer ontstegen. Ze blijken steeds op het zelfde vlak gelegen, wat ik dan steeds voor mezelf weer bevocht. En nu de tegenstellingen zijn zoek geraakt, deelt zich steeds meer, deels onopgemerkt, de naakte waarheid, weer aan mij mede; dat dit niet niet te overbruggen verleden, ons al lang tot bondgenoten heeft gemaakt.
14-10-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
04-10-2010
Ik ga vaak als de nacht weer is gevallen, de arbeid slaapt, vaak nog een blokje om. Om te zien of ik al dan niet op deze wijze, een beetje nader tot een dicht weer kom. Bevrijdt van mensen hun zorg en gedrang, loop ik alleen, onder de hemel zijn azuur, luister dan naar vogels hun luide gezang, hun zang dan zo zuiver helder en vol vuur. Hoor stemmen; doof en hol in de nacht, even diep in mijn hart; dat alles is gedaan, dat er niets meer over is van onze dromen, dat dit verlies soms nog mijn geest beslaat. Deze herinnering is als een gedroogde bloem, die ik in mijn levensalbum steeds weer vindt. Steeds die herinnering uit vervlogen dagen, een flauwe geur, die je in perkament wel vindt.
04-10-2010 om 18:56
geschreven door Adrie van Gansen
02-10-2010
Witte rijp.
Zie de bomen nu verdorren in dit seizoen,
nog even, dan glinsteren ze van witte rijp,
in ruil voor de kleuren van het frisse groen.
Ook dan weer de strijd van wind en regen,
wie van de twee zal weer de winnaar zijn?
Zag hoe het lieve roosje aan mijn voeten brak
de wind hoorde niet welke woordjes ze sprak.
Diep in mijn hart waar je nu ook mag begeven,
het mag najaar zijn; doch je blijft bij me leven.
Ik tracht nu niet; het zielenpijn te verbergen,
ook schroom ik niet om mijn hart te ontbloten,
wat ook geen mens, nu van me mag vergen.
Maar rekent u mij nu rustig tot de narren,
als u lacht, als volwassene om mijn gedrag,
volg mijn gevoel; en laat me niet verwarren,
door u ratio, wat wisselt van dag tot dag.
02-10-2010 om 14:14
geschreven door Adrie van Gansen
28-09-2010
Hier zit een leven beminnend mens,
die wars is van alle zeurende dingen,
over van alles wat mooi is wil zingen,
mijn pen, papier en gitaar de grens.
Je leven kent wel het oude zeer,
wat je hart soms wel bloeden doet.
Maar lief, mijn lief; wat is er meer,
als blijheid wat je vergoeden doet.
Zie dode beminden voor ogen staan,
of ze nooit van me zijn weggeweest,
zie hun dan weer warm in mijn geest,
of ze nooit van me weg zijn gegaan.
Dan of plots, een mooie vogel diep,
in me weer ontwaakt, die lang sliep,
dan aan het fluiten en zingen ging,
mooie liedjes uit mijn herinnmering.
28-09-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
27-09-2010
Liet me zacht zwijgend de onheilstijding dalen,
gesproken vanuit een strak gelaat en mond.
Niet tot warme lach of teder woord bewogen,
het Kabinet had gemeten de harde ondergrond.
Het waren woorden, die dicht of lied wijken deed,
gesproken als door een vogel even los uit de kooi,
woorden, woorden voor velen hel-diep; wie weet?
Zieken en bejaarden konden hun oren niet geloven,
zoveel leven dat woorden meenamen in hun vlucht.
Zoveel geluk mocht men hun niet eerder ontroven.
Gij sprak deze woorden met uw ingesproken mond,
sprak daardoor zonder deemoed of aarzelen uit,
door velen toch hun diepste wanhoop aangehoord,
maar getoetst aan; deugd, fatsoen en goed besluit??
27-09-2010 om 21:48
geschreven door Adrie van Gansen
25-09-2010
Probeer heel mijn leven al op gezette tijden, de beelden van emoties die ik heb vergaard, stil in een hoekje van mijn hart te schrijven; een album; met rag en zwammen verzwaard. Maar je lichaam wordt een bouwvallig pand, waarin je dan, je geschiedenis ziet verglijden. Probeert in de spiegel het beeld te vermijden, maar je woning wendt af van wand tot wand. Als ik mijn album maar weer eens ga lezen, voel ik mij verplicht, U, over het vele goede, door de tijd. In milde zin over mij geschreven, over al de lof, ook met wat blaam doorweven. Maar ook over het weinige zoet wat vloeide Ach, het voornaamste zou ik bijna verzwijgen, het liefste wat ik altijd nog eens wilde doen, lieve vrouwen-harten aan een koortje rijgen.
25-09-2010 om 17:47
geschreven door Adrie van Gansen
24-09-2010
Winter-woorden
Geef even mijn gedachte dat hij rusten mag,
dat zelfs mijn dichters-lust mij niet plaagt,
maar het najaarsweer maakt alles zo zwart,
zo woest als wind en regen langs mij vlaagt.
Maar alles wat ik deze Zomer mocht ervaren,
aan wat ik zag, mocht schrijven, en onderging;
aan moois, feeëriek, een wonderlijk verbazen;
houdt de geest nog onrustig van verwondering.
Steek gezellig; de kaarsen aan op het dressoir,
verdriet en tranen verlangd het zonnetje niet,
ook veel moois ligt in de Winter het verschiet.
Ook winter-woorden schikken, zal me bevrijden,
wennen aan de Winter-grammaticale waarden.
24-09-2010 om 11:25
geschreven door Adrie van Gansen
20-09-2010
Ga nu steeds weer vroeger op dichters-pad, voel en zie hoe het na-jaar nadert. De bloem die nu nog teder tegen me lacht, s morgen geel of reeds ontbladert. De zon die eerst vroeg aan de hemel stond, zag ik nu al snel zijn arbeid staken. De zoete geur van rozen in zomerse dagen, toen ik nog rozen-snoeren van hun bond. Het najaar maakt me minder olijk en blij, alles zo somber, verschraalt en ontkleurd, maar het gebeurt velen dan alleen met mij, de natuur lijkt dan even op zijn bedriegerij, als ik rozen vindt; door de wind verscheurd. Maar ook al bood de Zomer me nog zoveel, waarover ik vellen papier heb volgeschreven, een regel, en het laat me dan niet vergeten, dat ik opnieuw neem van de Natuur een deel.
20-09-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
16-09-2010
Het naderend Na-jaar.
16-09-2010 om 13:34
geschreven door Adrie van Gansen
15-09-2010
Bij het ouder wordt, lijkt je lichaam soms, op een gierig en genant gedragen jas. Van vroeg weg doen was geen spraken; echter niemand die het nu nog maken kan. Maar je kent van je jas elke straat, elke hoek en ieder wat versleten gat, het begin van elke scheur, vouw of gat, is gebeurd, en heet nu je geschiedenis. God die je lichaam tot een wonder schiep, vindt nu in het ouder geworden mensenkind, vaak een mens die door het ouder worden, en verlies aan kennis; geen woorden meer vindt. Zie de dood soms al grijnzen door het lover, brengt ook steeds meer zijn grijzende groet, ook God kijkt me dan al een welkom te groeten, en ziet dan peinzend die grauwe wolken massa over.
15-09-2010 om 13:49
geschreven door Adrie van Gansen
12-09-2010
Wie op deze vrome weg een liefdes-roos wil plukken, zal door de vele geloven, eenzaam moeten bukken; ze lezen en schrijven in vrome boeken; oud en Latijn: zult dan door al die perkamenten, moeten wroeten. dan kan het je na lang voorhoofd-fronzen, je gelukken, om nog eens wat dichter bij je liefdesroos te zijn. Want door die vergeelde te lezen perkamenten boeken, is vrome oudheid moeilijk je brein in te stuwen. Dan nog merk je, dat je na woorden slikken en duwen; alles weet; maar nog niets van die vrome wereld kent. Uit gelezen , in dit met vroomheid volgestouwd vertrek, krijg ik steeds minder van die Liefdes-rozen ten node; na alles te hebben gelezen, aan de dood ontstegen doden.
12-09-2010 om 15:37
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
