p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
29-08-2011
De oude Grijsaard
Die oude Grijsaard.
Wanneer de mens wetten der Natuur wil verbeteren; is het geen wonder; dat de wetten dat vaak verbiedt, omdat wij immers niet; God de schepper zullen heten. Houdt Gods wetten daarom liever eerbiedig in eren, zodat ik steeds weer veilig bij mezelf terug kan keren.
Lieve mensen; willen jullie me daarom even aanhoren; al ben ik dan maar een domme dichter of fluitenman, die van 12 ambachten en ongelukken geen eentje kan, kennelijk alleen als dichter of fluitenman werd geboren, Na kennen van de wetten; is een kroontje die passen zal.
Maar ik hoorde ook al lang voor jaar, dag en gezag; steeds weer later dat jammerlijk; weeh, ach en klacht, daarboven die oude Grijsaard heel straf tot U spreken; hoor altijd eerst de boden; dan de zonde; dan de straf!
auteur:Adrie.29.11.2011.
Zat hem weer te lezen, brief vol lege sociale wetjes.
zoals ze ook praat, heel puntig maar leeg en netjes. Zoals het hoort; achter haar; Beatrix haar portretje.
Zij bracht mijn geest toen opstandig aan het dwalen, met haar houding van poederige toupetjes en idealen. Het laten zien; van machtige stralen liet me dralen.
Mijn woorden hoorde ze aan; als louter formaliteit, ze was door haar Vader opgeleidt maar in koffiebalen; van veelal in den Oost; verschraalde balen en idealen.
Deelde mijn leed niet, met de gemaakte laatste ronde, geen verlies of overwinning die ik toen heb begeert. Later valt de regen wat vertroostend zacht op mij neer, en bluste het vuur van mij niet meer te genezen wonde.
Zo schudde ik heel ontrouw; u onrecht uitdelende hand, vroeg in mijn geest zielen; voor u meer Sociaal-verstand! Omdat ik u; op uw laatste dag zeker niet benijden zal!
Hoor de krekels schel tjilpen in het groene gewas, als de maan zijn stralen over mijn tent heen spreidt. Even weg van al dat geroezemoes; en wat ooit was. Wil alle nieuwe pijn; weer stoppen in vergetelheid.
Maar als de zon weer zachtjes licht aan de kimmen, en is hij nog heel ver weg van mijn mensen oog, hoor ik roddels klinken, even snel als het klimmen.
Al het moois ; door de jaren heen aan mij verrezen, wordt heel draconisch; voor mij door vuil gehaald. In Delft daar moet je nu voor de oorsprong wezen, daar ligt; waar mijn toekomst nu wordt bepaaldt.
Hier was het, waar nieuws naast oud werd gelegdt. Waarheden; voor de geslachten werden bewaardt, Tot "waarheden" in kluizen ooit worden beslecht.
auteur:Adrie.10.8.2011.
Iedere ochtend kijken in de spiegel me twee ogen vragend aan. In het kleinste kamertje, zie ik de ogen nog steeds vragend staan. Later probeert mijn nieuwe buur, het laatste Nieuws te vertellen. Dan is het weer tijd, om het ook weer aan jullie door te vertellen.
Dan beklim ik weer mijn van de Gemeente geleende stale ros. Zie mijn schaduw kijken naar mijn vroeger huis, tuin en bos. Ga dan weer zoeken naar de zin die me steeds weer laat leven, waardoor ik het oude zeer steeds weer moet beleven.
Laat vallen mijn jas in een smerige modderige waterplas, zie liggen mijn pas, waar van zelfs de beeltenis nog verwatert. Weet niet; wanneer de mens in me, mij is ontnomen. Maar wordt nog steeds in doodstil ruisen opgenomen.
auteur:Adrie.3.8.2011.
Nee, de sociale aanklacht waar ik u mee vermoeide, door mij in verdrietige zin laatst aan u geschreven, met veel wrok, en met veel sociale strijd doorweven, omdat ik Staatskas de verkeerde kant uit zag vloeien.
Ik moet op antwoord wachten, tot ik weet hoe het moet, even weer vergeten; het jagen van mensen naar overvloed. Ik wil ze nog even laten liggen; de rijen der grijze zerken; die daar al wachtend liggen onder de vele witte berken.
Zie in het vroege zonlicht, al weer lokkend het groene bos. langzaam me voorij gaan; een boer en zijn zwoegende os. Zie verlokkend het zandpad door zon en bladeren bevlekt. De mooie zonnestralen; die alles voor me extra aantrekt.
auteur:Adrie.1.8.2011.
Het Sociaal monument.
' O mensen, zie U Geest en fatsoen nu toch zo zakken, alleen mensen die nu tegen u fatsoen aanschreeuwen. Zij kunnen nu kennelijk alleen, laf en dom berekenen; wat nu voor hun fatsoen; minimale voorzieningen zijn.
'O mensen nu zo klein, wil en kan niet meer met u zijn. U voelt tussen u vingers, uw geld steeds meer kriebelen, maar het laffe en lage deel waar jullie af gaan rekenen, het deel waar je nu gaat raken; was onze sociale strijd.
De storm loeid nu al door het holler wordende bouwval, hij beukt, breekt nu tegen sociale-wetten reuzensterk. Zie zwarte wolken; zweven langs de resten van het verval; nu verstard, tot monument; een heilsoldaat met zwarte pet.
auteur:Adrie.29.7.2011.
