Slaapapneu is al langer gekend als risicofactor voor hart- en vaataandoeningen. Adempauzes verlagen het zuurstofgehalte in het bloed, wat dan weer aanleiding geeft tot verhoogde bloeddruk, verkalking van de kransslagaders en hartinfarct. Ook andere slaapstoornissen zoals rusteloze benen(RLS) verhogen de kans op hartaandoeningen, zo lezen we in het medisch tijdschrift 'De Huisarts'.
Rusteloze benen (RLS) komt vooral voor bij ouderen. Volgens sommige statistieken zou ongeveer een kwart van de 65-plussers er last van hebben. RLS wordt gekenmerkt door de neiging om de benen te bewegen, te wijten aan onaangename tintelingen in de benen. Beweging brengt soelaas en het neemt toe s avonds en s nachts. Vooral vrouwen zijn door RLS aangedaan. RLS moet in principe worden onderscheiden van periodieke beenbewegingen (PLMS): hier treden onwillekeurige bewegingen van de benen op tijdens de slaap, in mindere mate van de armen. Wel bestaat er een verband tussen de beide aandoeningen: tot 80% van de RLSpatiënten zou tevens PLMS hebben. Succesvolle behandeling van RLS doet tegelijkertijd de PLMS verdwijnen. RLS en PLMS verstoren vaak het slaappatroon.
De oorzaak van RLS blijkt een ijzertekort in de hersenen te zijn. Toch is dat ijzertekort niet noodzakelijk gekoppeld aan een uitputting van de ijzervoorraad in het bloed, met andere woorden, een normaal bloedonderzoek sluit geen ijzertekort in de hersenen uit. Het fundamentele probleem is veeleer een afwijking van de ijzer (transferrine) -receptoren in het hersenweefsel. Het ijzertekort in de hersenen geeft aanleiding tot een gebrek aan dopamine (een stof in de hersenen die instaat voor de overdracht van commando's) in bepaalde kernen (substantia nigra). Daardoor ontstaan de hoger beschreven bewegingsstoornissen.
De rol van dopamine bij het ontstaan van RLS verklaart waarom medicamenten op basis van dopaminerge doeltreffend zijn bij de behandeling. De combinatie van levodopa (zoals in prolopa) en carbidopa (dit noemt dan stavelo) is een mogelijkheid, maar ook ropirinol (requip) en pramipexol (sifrol) komen in aanmerking. Voor de algemene behandeling van RLS klik hier.
Beperkt bevolkingsonderzoek had al eerder gesuggereerd dat hart- en vaatziekten en sterfte meer zouden voorkomen bij patiënten met RLS. Dit is nu bevestigd door de Sleep Heart Health Study, een prospectief onderzoek waaraan 3.433 personen deelnamen. RLS werd hierbij gediagnosticeerd aan de hand van een vragenlijst.
In de onderzochte bevolkingsgroep bleken 6,8% van de vrouwen en 3,3% van de mannen RLS te hebben. Bij RLS-patiënten was het risico voor verkalkte kransslagaders tweemaal groter, terwijl alle andere hart- en vaatziekten samen ook twee keer meer voorkwamen. Dit resultaat werd verkregen na correctie voor een aantal klassieke risicofactoren voor hart- en vaatziekten, zoals de leeftijd, het geslacht, de BMI, hypertensie, te hoge cholesterol en roken. De correlatie was nog sterker bij patiënten met een hoog aantal maandelijkse episodes (> 16 episodes) en bij mensen die rapporteerden dat ze veel last hadden van hun RLS.
De auteurs denken dat het verhoogde risico voor hart- en vaatziekten bij RLS kan worden verklaard door de verstoorde slaap. Daarnaast moeten we even teruggrijpen naar de frequente associatie tussen RLS en PLMS: van de laatste aandoening is duidelijk bewezen dat ze de bloeddruk en het hartritme doet stijgen(2).
Deze resultaten laten vermoeden dat een doeltreffende behandeling van RLS het risico voor hart- en vaatziekten bij de betrokken patiënten kan doen afnemen. Verder onderzoek moet uitwijzen of dat werkelijk zo is.
Bron: Dr. Michèle Langendries, Rusteloze benen schaden hart, De Huisarts 31 januari 2008 nr 861. Referenties: 1. Neurology, 2008 Jan 1; 70(1): 35-42. 2. Neurology, 2007 Apr 10; 68(15): 1213-8.
De volgende weken nemen we opnieuw slapeloosheid en slaapproblemen bij kleine kinderen onder de loep. Tijdens lezingen worden hier elke keer vragen over gesteld, wat aangeeft dat dit in de praktijk regelmatig voorkomt en dat er geen goede oplossingen voor worden gevonden. Zie ook 'Wat te doen bij jonge kinderen'.
In dit eerste gedeelte geef ik een artikel weer dat de invloed onderzoekt van 'uitdoving', namelijk het niet reageren op het aandacht vragen van je kind, aangenomen dat er niets mis is natuurlijk, zoals koorts, angst en dergelijke.
Het is normaal dat kinderen 's nachts enkele keren wakker worden, meestal bevinden ze zich dan in de REM-slaap. De meeste kinderen raken vanzelf weer in slaap, zonder hun ouders te wekken, dat zijn dan de 'goede slapers'. 'Slechte slapers zijn kinderen die hun ouders kenbaar maken dat ze wakker zijn. Wat de meeste ouders niet weten, is dat hun peuter heel dikwijls een half uur tot een uur nodig heeft om terug in te slapen.
Als kinderen afhankelijk worden van ouderlijke aandacht om (opnieuw) te kunnen inslapen, dan is er sprake van een slaapstoornis. Een belangrijke vraag bij slaapstoornissen is dan ook of de kinderen geleerd hebben zonder hulp van de ouders in te slapen. Als een kind alleen met behulp van ingewikkelde rituelen in slaap raakt, dan kan dat de basis zijn voor een slaapstoornis. Het toepassen van het ritueel 's nachts houdt niet alleen de ouders uit hun slaap, maar versterkt de slechte gewoonte.
Er zijn drie methoden voor gedragsmatige behandeling van slaapstoornissen: uitdoving, geschematiseerd wekken en stimuluscontrole. Bij uitdoving negeren ouders het wakker worden van het kind. Als deze techniek consequent wordt toegepast, dan is deze methode binnen enkele dagen zeer effectief. Geschematiseerd wekken is een methode die kan worden toegepast bij doorslaapproblemen waarbij het kind op vaste tijdstippen wakker wordt. Het kind wordt dan voor dat gebruikelijke tijdstip gewekt om het daarna weer te laten inslapen. Het princiepe is de associatie tussen wekken en weer gaan slapen positief te bekrachtigen. Bij stimuluscontrole wordt geprobeerd om aan het gegeven 'slaap', dat door de slaapstoornissen een negatieve betekenis heeft gekregen voor het kind, opnieuw een positieve associatie te geven.
Om na te gaan of gedragstherapie inderdaad helpt werden twee studies uitgepluisd. De eerste onderzocht slaapproblemen bij kinderen, jonger dan 5 jaar, en daaruit bleek dat gedragstherapie (uitdoving) effectiever was dan placebo of een slaapverwekkend anti-allergisch medicijn. Een tweede studie betrof eveneens kinderen, jonger dan 5 jaar, en ze toonde aan dat medicatie op korte termijn effectief was, maar niet op lange termijn. Gedragstherapie was zowel op korte als op lange termijn effectief. In een onderzoek werd uitdoving vergeleken met standaardtherapie; uitdoving bleek zeer effectief te zijn.
Geadviseerd wordt om vanaf de leeftijd van 4 maanden te beginnen met het ontwikkelen van een vaste bedroutine. Van zes maanden af kan er al een vast patroon bereikt worden. Er kunnen vaste tijden en vaste rituelen geïntroduceerd worden, bijvoorbeeld 10 minuten voorlezen of verhaaltjes vertellen. In het algemeen moet geprobeerd worden het bed en de slaapkamer niet met iets negatiefs (straf) te associëren. Het kind moet overdag zoveel mogelijk actief zijn, maar geen opwindende spelletjes doen net voor het slapen. Ook een dagslaapje binnen drie uur na het ontwaken wordt afgeraden. De ouders moeten de slaapkamer verlaten vóór het kind inslaapt.
Bron: Kleine kwalen bij kinderenonder redactie van J.A.H. Eekhof,A. Knuistingh Neven en Th.J.M.Verheij. Maarssen: Elsevier gezondheidszorg Publicatie in Patient Care december 2007 - vol 30 nr 10.
Wie naar bed gaat met de mobiele telefoon binnen handbereik, kan tot een uur essentiële slaap verliezen. Ook veroorzaakt de gsm naast het bed hoofdpijn. Dat is de conclusie van een onderzoek, gesponsord door alle grote gsm-operatoren.
Amerikaanse en Zweedse wetenschappers onderzochten het slaapgedrag van 35 mannen en 36 vrouwen tussen de 18 en 45 jaar. Een deel van de groep werd blootgesteld aan een permanente frequentie van 884 Mhz, te vergelijken met de straling die een gsm ontvangt en uitzendt.
Onderzoekers zagen dat die groep er veel langer over deed om in slaap te vallen. Ze sliepen ook minder diep. De fase van de remslaap was aanzienlijk korter dan bij de groep die gsmloos onder de wol was gedoken.
De experts denken dat de gsm-straling ons alertheidsniveau te hoog houdt. "Bepaalde zones in onze hersenen blijven te actief om een diepe slaap aan te vatten", zegt Bengt Arnetz, de leider van het onderzoeksteam.
De effecten van de gsm-straling laten zich ook 's ochtends voelen. Een significant deel van de proefpersonen had herhaaldelijk last van hoofdpijn en voelde zich ook depressief. Geen enkele proefpersoon wist op voorhand of hij aan de straling werd blootgesteld of niet.
Vlaams onderzoek Een Vlaams onderzoek van communicatiewetenschapper Jan Van den Bulck (KUL) kwam eind vorig jaar tot een gelijkaardige bevinding.
Zijn onderzoek toonde aan dat 62% van de Vlaamse tieners nog ligt te bellen of te sms'en in bed nadat de lichten zijn uitgegaan. Liefst 35% van de 1.656 ondervraagde jongeren tussen 13 en 17 jaar gaf aan moe op te staan door te laat te gsm'en.
"Veel tieners zegden dat ze hun gsm gebruiken als ze niet in slaap raken", aldus Van den Bulck. "Maar eigenlijk houdt de gsm hen net wakker."
Bron: The Effects of 884 MHz GSM Wireless Communication Signals on Self-reported Symptom and Sleep (EEG)- An Experimental Provocation Study. Artsenkrant 25 januari 2008, 'Gelezen op Medisurf'.
Wie lijdt aan hoge bloeddruk en niet goed onder controle raakt met medicatie, laat zich best nakijken voor slaapapneu. Dit blijkt uit een onderzoek, gepubliceerd in het decembernummer van 'Chest'. Studies tonen aan dat obstructieve slaapapneu een belangrijke en onafhankelijke risicofactor is voor hoge bloeddruk die niet verbetert onder doorgedreven behandeling.
Dat slaapapneu gelinkt is aan moeilijk te behandelen hoge bloedruk is al langer geweten, maar dr. Flavio Danni Fuchs en zijn collega's (Brazilië) onderzochten hoe sterk dit verband is.
Zij volgden 63 mensen met slecht gecontroleerde hoge bloeddruk, die tenminste 3 medicaties innamen, en vergeleken deze groep met 63 anderen, bij wie de bloeddruk wel goed reageerde op medicatie. Bij al deze mensen werd nagekeken wie last had van slaapapneu, met een A-H index(ademstilstanden) van minstens 10 per uur.
Beide groepen waren gelijkwaardig wat betreft geslacht, leeftijd, BMI en duurtijd van de hoge bloeddruk. Bij wie de bloeddruk niet goed onder controle was ondanks medicatie, werd ongeveer dubbel zoveel slaapapneu gevonden! Van de 63 patiënten leden niet minder dan 45 aan slaapapneu (71%), in de controlegroep werden 24 slaapapneu's gevonden (38%). Dit toonde aan dat obstructieve slaapapneu sterk en onafhankelijk geassocieerd is met slecht controleerbare hoge bloeddruk.
In hun conclusie bevelen Dr. Fuchs en zijn collega's uiteraard aan om obstructieve slaapapneu na te kijken bij elke patiënt bij wie de bloeddruk ondanks uitgebreide medicatie niet goed onder controle raakt.
Om terug beter te leren slapen zijn 3 zaken nodig: 1. het is belangrijk om een aantal dingen te weten en de juiste tips en trucstoe te passen. 2. je mag 100 tips toepassen, als je niet werkt aan het voorkomen van spanningsopbouw, sta je nog nergens. In de praktijk gebruiken we naast relaxatieoefeningen, vooral stimuluscontrole en slaaprestrictie (SR). 3. het derde luik bestaat uit de aanpak van het piekeren door gebruik van autosuggestieoefeningen.
We hebben al gesproken over de verschillende onderdelen van deze aanpak, maar het begrip slaaprestrictie vereist nog wat uitleg.
Slaaprestrictie bestaat erin de tijd doorgebracht in bed te beperken tot de slaaptijd zelf. Je registreert het aantal uren dat je in bed doorbrengt en het aantal uren dat je slaapt, elke dag gedurende enkele weken. De tijd doorgebracht in bed wordt dan beperkt tot het aantal uren dat je effectief slaapt. Je gaat eerst later naar bed. Als de slaapkwaliteit verbetert, wordt het slaapschema uitgebreid; je gaat dan gradueel 15 minuten vroeger naar bed.
De behandeling gaat ervan uit dat slapeloze patiënten vaak de neiging hebben om extra lang in bed door te brengen om hun slaapverlies te compenseren. Deze strategie die op de korte termijn effectief kan zijn, is op de langere duur contraproductief (instandhouding van slapeloosheid door conditionering). SR is ontwikkeld om deze moeilijkheden te omzeilen.
Iemand met slaapproblemen ontwikkelt immers een conditionering (prikkel -> reactie) waarbij het gaan slapen, het zien van de slaapkamer en het in bed stappen automatisch een gevoel van spanning oproept. Dat wordt dan een vicieuze cirkel, waarbij alsmaar meer spanning wordt opgebouwd. Met slaaprestrictie mag je niet op je gewone tijdstip gaan slapen, maar pas uren later. Stel dat iemand ondervindt dat hij of zij maar 5 uren effectief slaapt per nacht, dan spreken we af dat je pas om 2 uur naar bed gaat indien de wekker om 7 uur afloopt. Dit maakt dat je de eerste dagen wel moe zult zijn, wat een beetje vervelend is natuurlijk, maar het bouwt wat slaapschuld op waardoor je wel makkelijker kunt inslapen de nacht erna.
Het belangrijkste effect van SR is dat je met een heel ander gevoel naar bed gaat. Vroeger zag je er huizenhoog tegenop: je ging met spanning en angst dat het weer niet zou lukken naar bed, nu zit je maar te wachten tot je eindelijk naar bed mag. Het wordt een beloning om te mogen gaan slapen, je kijkt er naar uit in plaats van er tegenop. En dit is ongelooflijk belangrijk, zodat de spanningsopbouw wordt doorbroken, waardoor je ontspannen genoeg bent om in slaap te vallen.
Je kunt een schatting van de slaaptijd gebruiken en intuïtief de duur verhogen die je in bed doorbrengt, of je kunt een heel exact schema volgen, zoals hieronder voorgesteld door de Nederlandse consensus.
Over een periode van twee weken worden gemiddeldes berekend van de tijd die je in bed doorbrengt (TIB) en de totale slaaptijd (TST); op basis hiervan wordt de slaapefficiëntie (SE = TST/TIB * 100%) berekend. Bij een slaapefficiëntie <85% wordt SR toegepast. Een voorbeeld: iemand brengt 8 uur door in bed (TIB) en slaapt 6 uur effectief (TST); de SE bedraagt 75%. Voor deze persoon wordt nu een nieuw slaapvenster voorgeschreven dat 6 uur bedraagt. Hierna wordt wekelijks een nieuwe SE berekend. Is deze >85% dan wordt 15 minuten toegevoegd aan het slaapvenster; is deze <80% dan wordt ze met 15 minuten verminderd.
Verdere richtlijnen zijn: 1. Het nieuwe slaapvenster nooit minder dan op 4,5 uur stellen. 2. De patiënt heeft een keuze over de tijd dat hij of zij naar bed gaat of opstaat. 3. Patiënten worden geïnformeerd dat slaperigheid overdag in het begin een neveneffect kan zijn. Een belangrijk therapeutisch effect van deze procedure is dat een milde slaapschuld wordt opgebouwd. Deze zorgt in het algemeen voor een snellere inslaapduur, een betere slaapcontinuïteit en meer diepe slaap.
SR is voor veel vormen van slapeloosheid geschikt. Zowel in- als doorslaapproblemen, een slechte slaapkwaliteit, en een gefragmenteerde slaap kunnen met SR succesvol worden aangepakt. SR wordt afgeraden bij affectieve stoornissen en circadiaans ritme stoornissen. Uitstel van deze therapie vorm is gewenst indien belangrijke dagtaken moeten worden verricht.
Over snurken is al veel inkt gevloeid, het is herkenbaar, gekend en er wordt al gemakkelijker over geklaagd. Gelukkig maar, want in een aantal gevallen is een oplossing mogelijk. Je moet het maar meemaken dat je partner niet snurkt, maar abnormaal luidruchtig uitademt, kreunt (catathrenie). Terwijl het snurkend geluid tijdens de inademing wordt geproduceerd (probeer het maar een keer uit), kreun je tijdens de uitademing.
Het echte kreunen komt veel minder voor dan snurken, maar toch, het is een beetje zoals slaapapneu, tandenknarsen of rusteloze benen: wanneer je het kent je er naar vraagt wordt het pas opgemerkt.
Goed nieuws voor de kreuners onder ons, en vooral voor hun partners. Slaapdeskundigen van de Stanford University melden in het tijdschrift Sleep (januari) dat kreunen met succes kan worden behandeld door CPAP (lucht onder positieve continue druk).
Dr. Guilleminault en zijn collega's volgden 7 opeenvolgende patiënten met kreunen gedurende 5 jaar, het waren alle jonge vrouwen met een normaal gewicht en zonder slaapapneu. Alhoewel kreunen maar zelden voorkomt, veroorzaakt het toch belangrijke sociale problemen. Het waren vooral de familieleden die het probleem onder de aandacht brachten.
Bij elk van de 7 vrouwen verdween het kreunen bij gebruik van CPAP. Bij 5 vrouwen werden amandelen en poliepen weggenomen en 3 ervan hadden nood aan een aangepast mondstuk achteraf. Soms kan het kreunen verband hebben met een nauwe ruimte tussen de kaken, want heel wat vrouwen ondergingen tijdens hun jeugd orthodontie of lieten wijsheidstanden trekken. Blijkbaar speelt op deze wijze een erfelijke factor mee, want bij 2 vrouwen leden andere familieleden ook aan kreunen.
Dr. Guilleminault besluit dan een kreunende uitademing geen parasomnie is (vorm van slaapstoornis), maar een probleem van de luchtwegen, dat op te lossen is door de ademhaling te verbeteren.
Volgens een onderzoek van Dr. Vetrugno zou het hier echter niet gaan om echte gevallen van kreunen, maar eerder om een vorm van snurken bij het uitademen. Dit heeft vooral consequenties voor behandeling. (met dank aan Luuk van Rooij om me op dit artikel opmerkzaam te maken).
Bron: Medscape, Sleep-Related Groaning Resolves With CPAP, Sleep 2008 Catathrenia (Nocturnal Groaning): What is It? Roberto Vetrugno, MD, PhD,1et all, Sleep. 2008 March 1; 31(3): 308–309.
Je keel laten opereren bij obstructieve slaapapneuis niet de eerste stap in de behandeling, zo waarschuwen Australische onderzoekers. Ondanks dat deze ingrepen alsmaar populairder worden, leggen ze uit in het Britisch Medical Journal, zijn operaties niet de meest gepaste en kostenefficiënte keuze.
Uit een eerste nazicht van 7 studies bleek dat heelkunde de klachten maar weinig beïnvloedt. Als er vlak na de ingreep verbeteringen waren, hielden ze zelden langer dan 12 of 24 maanden staande.
Een ander overzicht van 48 studies concludeert dat 62% van de 21.346 geopereerde patiënten last heeft van blijvende bijwerkingen. Een droge mond, gevoel van zwelling in de keel, moeilijk slikken, stemveranderingen en een veranderde smaak en/of geur kwamen het meest voor. Tot 22% van de patiënten had spijt dat ze de ingreep lieten uitvoeren.
Een derde overzicht van 18 studies toonde een succesratio van ten hoogste 13% voor sommige types heelkunde.
De richtlijnen bevelen CPAP (toedienen van lucht onder verhoogde druk) aan, naast gewichtsverlies en vermindering van alcoholgebruik als eerst stap behandeling voor slaapapneu. De tweede stap is het dragen van een aangepast mondstuk om de luchtweg open te houden. Pas als derde stap kan een operatie worden overwogen.
Volgens Dr. Elshaug van het onderzoeksteam kiezen sommige mensen liever voor de gemakkelijkste oplossing, namelijk een operatie, in plaats van hun levensstijl te veranderen en aan CPAP te wennen. Heelkunde wordt echter best overwogen als CPAP, gewichtsverlies, alcoholbeperking of een mondstuk niet voldoende helpen.
Bron: Medscape, 7 januari 2008, Surgery Not the Best Opton for Sleep Apnea: Study.
Uit het vorige artikelbleek dat een verstoorde slaap schadelijk is voor het vermogen van ons lichaam om het bloedsuikerniveau te reguleren. Hoe zit dat precies in mekaar? Om dat te begrijpen nemen we een duik in de wondere wereld van onze hormonen.
In het laboratorium werden gezonde vrijwilligers in hun diepste slaap gestoord en door regelmatig bloed te prikken werden verscheidene hormonen opgevolgd. De bevindingen waren spectaculair. Het verzadigingshormoon (leptine), dat je op tijd doet stoppen met eten was verlaagd. Daarnaast bleek een hormoon (ghreline) dat een hongergevoel geeft, juist verhoogd te zijn en als klap op de vuurpijl was er toename van de eetlust voor zoetigheden. Het gevolg van meer honger naar zoetigheid en niet kunnen stoppen eens je aan het bikken bent hoef ik niet uit te leggen. Als je weet dat overgewicht een verergering van diabetes (suikerziekte) geeft, dan begrijp je hoe nodig het is om een dergelijke situatie te voorkomen.
Slaapstoornissen ontregelen de suikerstofwisseling, veranderen de suiker- en insulinespiegel en verminderen de gevoeligheid van de lichaamscellen voor insuline. Het resultaat is een hoger risico op ontwikkeling van suikerziekte.
De cirkel wordt helemaal rond als bovendien blijkt dat suikerzieken met een gestoorde glucosetolerantie (vermogen om suiker in het bloed weg te werken) meer slaapapneu hebben.
Meer dan 15% van de suikerzieken heeft last van pijn door overprikkeling van de zenuwuiteinden (neuropathische pijn). Dit geeft een pijnlijke overgevoeligheid van de huid, zo kan zelfs contact met de nachtkleding hevige pijn uitlokken. Neuropathische pijn verstoort de slaap door de nachtelijke pijnopstoten. Het is nuttig om dit met je arts te bespreken, zodat daar een behandeling voor kan worden voorgeschreven.
Besluit: aandacht aan slaap is bij diabetes zeker geen overbodige luxe, in tegendeel. Tekort aan diepe slaap geeft een ontregeling van de suikerhuishouding en leidt tot overgewicht, wat op zijn beurt een extra ontregeling veroorzaakt. Factoren zoals neuropathische pijn, die een suikerziekte uit zijn slaap houden moeten worden aangepakt.
bron: Up to Date in Diabetic Neuropathic Pain, nr1, maart 2007.
Dat slaaptekort dik maakthebben we al besproken. We wisten al langer dat slaapapneu de kans verhoogt op ontwikkeling van suikerziekte. Nu blijkt uit Amerikaans onderzoek dat ook een verstoorde slaap de kans op suikerziekte verhoogt, zo meldt de Standaard op 3 januari 2008.
Amerikaans onderzoek heeft aangetoond dat een verstoorde slaap schadelijk is voor het vermogen van ons lichaam om het bloedsuikerniveau te reguleren. Dit vergroot de kans op de meest gangbare vorm van suikerziekte, type 2 of ouderdomsdiabetes. Bij deze variant produceert de alvleesklier onvoldoende insuline of is het lichaam ongevoelig geworden voor dit hormoon, dat het bloedsuikerniveau regelt.
In een kleinschalig experiment vonden onderzoekers van de universiteit van Chicago dat proefpersonen die in hun diepste slaap werden gestoord, minder goed in staat waren hun bloedsuikerspiegel te regelen. De onderzoekers maakten de deelnemers aan het experiment niet helemaal wakker, maar maakten genoeg geluid om hen uit hun diepste slaap te halen. Al na drie dagen was de mate waarin zij hun bloedsuikerspiegel konden aanpassen met een kwart gedaald.
Eerder onderzoek heeft aangetoond dat gebrek aan nachtrust kan leiden tot een verstoorde bloedsuikerhuishouding, waardoor de kans op diabetes toeneemt. Deze studie levert aanwijzingen dat ook slechte nachtrust de kans op diabetes kan vergroten.
Volgens de artsen die het experiment uitvoerden, slapen mensen naarmate zij ouder worden minder diep, waardoor de kans op diabetes groter wordt. De negen proefpersonen in het onderzoek waren tussen de 20 en 31 jaar oud. De onderzoekers zeiden dat het experiment in feite de slaap simuleerde die de proefpersonen zouden hebben als zij veertig jaar ouder waren. Volgens hen wijzen de bevindingen van hun onderzoek er op dat langer en dieper slapen diabetes kan helpen voorkomen, alvast bij mensen in risicogroepen.
De resultaten van het onderzoek werden maandag gepubliceerd op de website van het Amerikaanse vaktijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences. (ap)
Stel, je bent kandidaat voor een slaaponderzoek, maar een overnachting in het ziekenhuis schrikt je teveel af. Dat zou niet moeten, maar ja, een mens is nu eenmaal een irrationeel wezen. Of je wilt eindelijk een afspraak maken voor een onderzoek en je botst op een ellenlange wachtlijst. Dan heb ik goed nieuws. In de nabije toekomst kun je een slaaponderzoek lekker in je eigen bed laten uitvoeren.
De nieuwe richtlijnen van de American Academy of Sleep Medicine (AASM) stellen dat draagbare thuismonitoring kan worden gebruikt voor de diagnose van matig tot ernstige obstructieve slaapapneu. Er zijn wel enkele voorwaarden aan verbonden: het kan alleen bij volwassenen, die niet lijden aan andere slaapproblemen of aan belangrijke andere aandoeningen.
Dr. Epstein, voormalig voorzitter van de AASM, legt uit dat toestellen voor slaaponderzoek thuis al sinds 10 jaar worden uitgeprobeerd. Tot nu waren de resultaten echter niet te vergelijken met een slaaponderzoek in het slaap- waakcentrum. Een werkgroep heeft 36 studies onder de loep genomen en de nieuwe richtlijnen opgesteld.
Als je dokter vermoedt dat je last hebt van obstructieve slaapapneu, is draagbare thuismonitoring vrijwel even efficiënt als slaaponderzoek met alle toeters en bellen in het ziekenhuis. Let wel, het aanbrengen van de electroden gebeurt uiteraard wel in een slaapcentrum.
Het kan niet worden gebruikt bij centrale slaapapneu, periodieke beenbewegingen, slapeloosheid, narcolepsie, stoornissen van het dag- en nachtritme of bij parasomnieën. Je mag voor de thuistest ook geen ziektes hebben die met de opnames kunnen interfereren, zoals hartziektes of verlammingen. Tenslotte geleden deze richtlijnen alleen voor volwassenen.
Conclusie: thuismonitoring lijkt efficiënt te zijn, mits het in acht nemen van de juiste voorwaarden. De wachttijden kunnen worden verminderd en het kost ook minder. De komende jaren zullen uitwijzen of dit ook in Europa zijn plaats zal vinden.
bron: Medscape december 2007, AASM Guidelines Give Qualified Endorsement to Portable Sleep Monitoring, Journal of Clinical Sleep Medicine., Pauline Anderson.
