Wat is het goed om 'de gave van genezingen' toe te mogen delen. Wat is het goed om door de genade van God oog te hebben gekregen voor de doop ín en de vervulling mét Gods Geest.
Op een ander forum.... ik begeef mij tegenwoordig op vele forums .....was ik onlangs in gesprek met iemand, die mij verweet: "Jullie, Pinksterchristenen, maken van iedereen die niet in tongen spreekt en toch de Heer Jezus liefheeft, een 'Christen tweede soort'".
Ik vond dit zo'n pijnlijke gedachtewisseling, dat ik de Heer vroeg: "Heer....wilt u hier een lieflijke wending aan geven". En dat deed hij, die altijd zo heerlijk positief is.
Wat is de waarheid: wij, Pinksterchristenen verheffen ons boven niemand. Wij zijn alleen maar dankbaar voor de genade, die God geeft, om klanktaal te kunnen spreken. Want velen van ons hebben ervaren, dat 'klanktaal' , bij alle andere dingen die men ervan kan zeggen, ook een oefenschool is voor de andere 'krachtgaven', als men de negen gaven, genoemd in 1 Corinthe 12, zo wenst te noemen.
En inderdaad kan er ook kracht van ons afstralen, wanneer wij -bijvoorbeeld- de gave van genezingen gebruiken. Maar die gave is -evenmin als de andere krachtgaven- aan ons gegeven om ons boven anderen te verheffen, maar om de naaste te dienen, om met deze gave bezig te zijn om ook anderen gezondheid toe te delen. Ik zeg "ook", want natuurlijk mag men ook zichzelf in de naam van Jezus genezing toedienen.
Het hoeft allemaal niet zo spectaculair en zo voor de 'algemeenheid' bestemd te zijn.
Een voorbeeld: jullie weten allemaal, dat de gezondheidstoestand van mijn vrouw, bijna 83, verre van optimaal is. Of eigenlijk; haar gezondheid is het niet zozeer: ze is nooit verkouden, heeft nooit griep, dat soort dingen.
Maar -om een voorbeeld te noemen-: het hart. Midden in de nacht is het er weer: die hartpijn. Dan leg ik mijn handen op haar en zeg, met heel mijn hart er achter; "O lieve Heer Jezus....ik leg mijn handen op mijn vrouw. maar die handen betekenen in zichzelf niets. Het is uw genezende kracht, die er doorheen gaat".
En even later hoor ik haar regelmatige slaapademhaling beginnen.
Nu kan je zeggen: "Man....laat toch de dokter komen". Maar de dokter weet hiervan, (van die hartklachten). En een kind van God weet over het algemeen wel, wanneer hij naar de dokter dient te gaan en wanneer naar de Heer.
Na dir delicate voorbeeld uit mijn zeer privé-leefwereld even iets algemeens: Men zal bij het bedienen van een zieke zich terdege moeten vergewissen, of er soms zondenmacht of een occulte geest in de lijder werkzaam zijn.
Lees Jacobus maar eens. ( 5 v 14-16).
Vraag of er zonden beleden moeten worden, tenminste als de heilige Geest dit in je hart legt. Wanneer er eventueel iets gebiecht is, dan legt men de handen op voor het verdrijven van de ziektemachten. Kan de patient niet eens meer naar de gemeente komen, omdat het erg náar met hem gesteld is, dan komt de gemeente bij hem onder de symboliek van zalfolie, de kracht van de heilige Geest, die in de gemeente woont en werkt.
Denk nu niet: "O...wanneer moet ik nu een dokter roepen en wanneer moet ik rechtstreeks naar de Heer gaan". Ach; dat wijst Gód wel aan de gelovige. Ik kan mij een moeder voorstellen, die haar zoon, na een ongeluk met zijn stepje, echt lelijk verwond thuiskrijgt. Zeker zal zij haar kind de handen opleggen , maar in gevallewn, die Gods Geest haar duidelijk maakt, toch zeker direct naar 'Eerste Hulp' gaan.
Wanneer je echt met de Heer leeft, dan worden die keuzen tussen 'God en 'de dokter' allemaal zo veel gemakkelijker.
Ga maar eens oefenen, door bij een beetje hoofdpijn of verkoudheid of....weet ik veel...niet direct naar een pilletje of een poedertje te grijpen, maar in het geloof Gods hand te grijpen en desnoods je eigen handen op je eigen hoofd te leggen ter genezing.
