Bijbelstudie 223

De gemeente in haar zevende van elf functies, haar 'TOEGEVOEGD WORDEN'.

Eerst de teksten:

Matth 16 v 18:
En ik zeg je: jij bent Petrus, de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen, en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet kunnen overweldigen

Handelingen 2 v 47.
De volgelingen van Jezus loofden God en stonden in de gunst bij het volk. De Heer breidde hun aantal dagelijks uit met mensen die gered wilden worden.

1 Petrus 2 v 4 en 5.
Voeg u bij hem, bij de levende steen die door de mensen werd afgekeurd, maar door God werd uitgekozen om zijn kostbaarheid,
5: en laat u ook zelf als levende stenen gebruiken voor de bouw van een geestelijke tempel. Vorm een heilige priesterschap om geestelijke offers te brengen, die God, dankzij Jezus Christus , welgevaliig zijn.

Gedachten bij Matth 16 v 18:
Het is goed om toegevoegd te worden aan de gemeente, doordat je toewijding in je hart hebt en verantwoordelijkheid opneemt.
Er zit een duidelijk hemels element in de groei en totstandkoming van een gemeente. Je eigen houding behoort er een te zijn van beschikbaar zijn en zoeken en blijven zoeken hoe God je wil gebruiken.
Met de anderen gemeente-zijn gebeurt op basis van vrijwilligheid en toewijding aan een hogere zaak
Anderzijds is het 'toegevoegd worden'ook een duidelijke hartenzaak. Je weet je plekje en er is een gezond 'mijn'gevoel: dit is 'mijn'gemeente. Hier hoor ik bij.
Heb je Jezus lief, dan heb je ook zeker lief, wat hij liefheeft.

Petrus was zo'n man, die Jezus lief had. En toen hij eindelijk als eerste zei, wat velen van de andere apostelen in hun hart voelden, maar nog niet onder woorden wisten te brengen:
"Jezus...zoon van God....DE zoon van God",
werd onze Heer daar helemaal lyrisch van.
Eindelijk iemand, die UITSPRAK, dat hij het doorhad. Hij aanvaardde als eerste het 'ambt van alle gelovigen': erkennen van de absolute grondregel van het geloof van Jezus:
"Jezus Christus....God en mens....verlosser", (ichtus).
En op die belijdenis , op dat  'ambt' bouwt Jezus zijn gemeente.
God schept ambten . geen ambtsdragers. Die ambtsdragers zijn sterfelijk, het ambt is blijvend. Petrus is gestorven. Nu wordt zijn ambt ingevuld door een steeds grotere en steeds 'zich verversende'schare, die geen duimbreed van deze grondwaarheid afdoet, die waarheid, die hartenzaak is geworden.
En op die grondwaarheid, dat Christus maar niet een sympathieke vent is geweest, die diepe dingen zei, maar dat hij IS: 'God en mens', is de hele gemeente verrezen , zoals we die tegenwoordig kennen, die trouwe kern van met het hart betrokken 'palstaanders'.
En wat het dodenrijk ook probeert om er het leven uit te halen, niets lukt. De meest subtiele praatjes van de duivel en de door hem misleiden zullen er nog niet in slagen, de ' vasthouders-in-liefde door die vreselijk poorten naar binnen te slepen.

Gedachten bij Handelingen 2 v 47.
Volgelingen van Jezus zijn geen drammers, die ' rechthaberisch' hun stellingen aan anderen 'door de strot duwen'.
- Zij hebben het veel te druk om God te loven door middel van hun onderlinge liefde, die zich verbreidt over de hele mensheid, nabij en ver
- zij loven God ook met hun diepe, innerlijke vreugde, die van hun wezen afstraalt, terwijl anderen miezemauzen over hun verminderende koopkracht
- ze loven God door hun innerlijke vrede, terwijl de hele mensheid wel lijkt te 'stikken' van onvrede
- ze loven God door hun vriendelijkheid, die verrast door een gebrek aan gehaaide assertiviteit, laat staan agressie.
- zij loven God door hun goedheid, trouw, geduld, mildheid en zelfbeheersing temidden van al die ontrouwe, ongeduldige, vlijmscherpe, kruidje-roer-me-niet's.
- en wanneer de medemensen dan verrast opkijken en hun gezelschap zoeken....dan zijn er ook nog de woorden, die weer op een andere wijze heel die heerlijke schat van begrippen verbreiden. En dan is het weer de Heer.... die in zijn genade dat alles aan hen gegeven heeft,
.....die- ook weer door genade- die anderen bewust maakt, dat hun toestand erom vráagt om daaruit gered te worden.

Gedachten bij 1 Petrus 2 v 4 en 5.
O...onze dierbare Heer. Wat lijkt hij als de ene druppel water op de andere op zijn Hemelse Vader, die het in Jeremia 31 v 20 zo líef liet zeggen:
"Ben jij, mensenkind, niet mijn geliefde zoon,
ben jij niet mijn oogappel ?
Telkens, als ik over jou spreek
rijst jouw beeld in mij op,
dan raak ik diep bewogen.
Ik móet mij over jou ontfermen"

Bij zo'n Jezus móet je je toch wel wíllen voegen. Een fundament, die leven is en leven brengt en tot leven wekt. Om toch samen met hem in zijn heerlijke, geestelijke huis te wonen... om helemaal bij dat huis te horen als een bouwsteen, een levende bouwsteen.
Laat de mensen maar zeggen, dat je - zoals ze dat soms zo grof kunnen uiten-:
"best eens een keer keihard op je bek zal vallen...om dan hardhandig genezen te zijn van je 'gedweep' ".
Ze keuren Jezus af...ze zullen jou afkeuren....
zojuist heb ik mensen geshetst, die bij je willen horen, omdat ze gered willen worden. maar helaas zien anderen dat niet of nog niet
...... maar God keurt jullie goed. Hij kiest jullie uit om jullie- ook weer door hem gewerkte- kostbaarheid.
En in die tempel, deel uitmakende van Gods tempel, leer je steeds beter om God aanbidding en lof te offeren, die God herkent, doordat jouw geloof in Jezus eraan ten grondslag ligt.

Jongens en meisjes; wat een positieve levensvulling. Die vulling heeft mijn denken verjongd. Maar jullie zíjn zelfs nog jong. Hoe ' jong' en levenskrachtig en levenlustig gaan jullie wel niet worden!
Toegevoegd worden, zó je nieuwe identiteit gaan beleven, niet meer vragen: "Wie ben ik nu eigenlijk", maar weten wie je bent in Christus.Wat een zaligheid.

Daag
Ger