Tot dusver is steeds het gebruik om iets te vertellen over 'God de Heilige Geest' en om daarna weer een van de Geestesgaven te behandelen.
Ik heb nu als eerste behandeld de gave van 'het spreken in tongen', de gave van klanktaal en ben nu toe aan de volgende Geestesgave: de gave van vertolking.
Ter verduidelijking: de rangschikking, die ik volg, is een menselijk bedenksel. In de bijbel staan de Geestesgaven dan weer eens zus, dan weer eens zo gerangschikt.
Maar in ieder geval: ze komen allemaal aan de beurt, als ik tijd van leven heb.
De gave van vertolking van tongen, de gave van het vertalen van klanktaal in 2004 -termen, ( welke vertaling ik echt wel mooi vind).
Wat is dat: even de voorgeschiedenis.
De gemeente van Korinthe was een enthousiaste gemeente, waar al de gaven, die de Heilige Geest bracht, ijverig werden beoefend. Daarbij viel allereerst de aandacht op het spreken in tongen, (spreken in klanktaal). Een heerlijke Geestesgave, eigenlijk helemaal voor persoonlijk gebruik bestemd. Je kon jezelf er zo fijn mee stichten, mee opbouwen in geestelijke zin. Dat kon iedereen doen op zijn eigen 'meditatieheuvel' of in zijn eigen bidvertrek of wanneer hij een lange voettocht maakte of bij alle gelegenheden, waar hij of zij alleen was.
Maar wat deden nu die volijverige en overenthousiaste Korinthiërs???... nu ja ik zeg er geen kwaad van; de vlammen sloegen er daar uit van opwinding; waren alle gemeenten in alle landen in alle tijden maar zo 'betrokken'. Wat deden ze dus?....ze begonnen in de gemeentesamenkomsten in tongen te spreken en God te loven en te prijzen en te aanbidden, in een taal, waardoor zíj wel gesticht werden, maar die zij niet begrepen, want alleen God begrijpt die klanken. Maar de andere samenkomstbezoekers?....die hadden er niets aan, die werden er maar onrustig van, omdat het hún geen baat bracht.
Maar God in zijn grote goedheid heeft de vertolking, de vertaling van klanktaal als een Geestesgave gegeven.
En daarom zegt Paulus in 1 Korinthe 14: "In de gemeentesamenkomsten is het niet goed in 'klanktaal' te spreken, tenzij je het ook uitlegt, Want dan is het net zo goed als profetie,... de derde te behandelen gave ...dan kan je aan de gemeente verklaren in voor hen verstaanbare woorden, hoe je de Heer hebt aanbeden, toen je zoëven in klanktaal sprak. (5)
Het zal in Korinthe ook wel voorgekomen zijn, dat mensen in klanktaal spraken, maar dat ze wisten, dat er een ander gemeentelid was, die de durf had om de gave van vertolking te gebruiken. Dan konden ze in klanktaal spreken, wetende, dat hun 'vertaler' het wel zou uitleggen. Maar het kwam natuurlijk ook voor, dat er niemand die gave van vertolking durfde te gebruiken. En daarover zegt Paulus in vers 28: "Als zo iemand er niet is, dan moet je in de gemeente niet in tongen spreken, want dan is het wéer zo, dat niemand het kan begrijpen en is het zonder nut"
En wanneer de gemeenteleden dan beslist ín de gemeente van hun blijdschap over de klanktaal uiting wilden geven, dan was het maar beter om te bidden, dat je er ook zelf de uitleg bij mocht geven.( v 13).
Wat is voor ons voor nú het belang. - allereerst is het zo, dat je best op je meditatieheuvel, na je woorden in klanktaal aan de Heer kunt vragen: "Heer...mag ik nu ook voor mijzelf weten, wat ik heb gezegd door middel van de gave van ' vertaling van klanktaal', die U mij ook wilt geven". - maar veel meer komt het volgende voor, dat in de gemeente iemand een profetie durft uit te spreken, maar zich eerst wil vrijmaken van allerlei storende invloeden. Dan doet hij dat vaak door in klanktaal te spreken. Maar strikt genomen, behoort hij er dan direct daarna de vertolking , de vertaling ,bij te geven, die dan natuurlijk iets totaal anders is dan de daaropvolgende profetie. Immers de profetie is een woord voor mensen en klanktaal is een woord naar God toe.
Mensen, een belangrijke en zegenrijke gave, waarover echter niet zo veel meer te zeggen valt, in tegenstelling tot de later te behandelen profetie.
