Er komt een zekere regelmaat in BIJBELSTUDIE. Ik heb nu tweemaal over aspecten van 'God de Heilige Geest' gesproken en ga nu over tot de derde Geestesgave, (denk erom, dat deze rangschikking een menselijk bedenksel is).
Profeteren dus.
Ook hier weer is 1 Corinthe 14 ons uitgangspunt. We zitten al direct midden in de stof bij vers 1. "Jaag de liefde na en streef naar de gaven van de Geest, vooral naar die van de profetie".
Toen ik enige tijd geleden schreef over 'klanktaal' heb ik deze tekst niet genoemd, omdat de volle klemtoon moest vallen op 'klanktaal'. Maar nu wordt het plaatje meer compleet. De enthousiaste gemeente in Corinthe had zich vooral geworpen op de gave van klanktaal, maar was daarin een beetje doorgeschoten. Ze spraken volop klanktaal, niet alleen om zichzelf op te bouwen, maar ook in de gemeente, waar niemand er iets van begreep, ook zijzelf niet. Nu kon dat wel- ten dele- ondervangen worden door de 'gave van vertolking'. Die heb ik hiervoor al behandeld. Maar Paulus zegt dus eigenlijk:
"Ja ja....dat jullie graag in klanktaal spreken....dat weet ik nu wel: maar leg je nu toch eens toe op profetie!" Maar waarom legt de apostel nu toch zo de nadruk op :profetie ?
Let eerst even híerop. Er moet naar alle gaven gestreefd worden, met begerig verlangen dient men zich naar de gaven van de Geest uit te strekken. Géen lijdelijkheid, geen passief idee van: "Och...mocht het mij eens te deel vallen". Nee, activiteit ook hierin. De gaven van de Geest zijn latent in elke met Gods Geest gedoopte aanwezig. Ik gebruik het woord van Napoleon wel meer: "Elke soldaat heeft de maarschalksstaf in zijn ransel".(of was het een van zijn legeraanvoerders, die dit zei ?)
De charismata, de Geestelijke gaven, zijn onontbeerlijk in de strijd, die wij hebben tegen de overste van deze wereld, die met zíjn wet van zonde en dood nog steeds tracht 'de lakens uit te delen'. Met de Geestesgaven bekleed, kunnen wij de overwinning behalen op de onzichtbare vijanden.
Maar waarom wordt 'profetie' zo naar de voorgrond gehaald?
Tot in eeuwigheid zal de geredde mens blijven geloven en hopen, zo hoorden wij in 1 Corinthe 13. Het geloof hecht zich aan het gepredikte woord van God. Maar behalve in de bijbel kunnen wij dit woord ook aanvullend vinden in de profetie, door datgene, wat de Heilige Geest door de hedendaagse profeten openbaart. Het geloof is uit het horen door het woord van Christus, (Romeinen 10 v 17). Maar evenals in Gods woord vinden wij dit woord van God in het door de Heilige Geest ingegeven woord van de profeten. Naast het woord voedt ons ook de profetie, die natuurlijk in geen enkel opzicht met de geest van de bijbel in aanvaring mag komen en steeds stichtend en opbouwend dient te zijn. Dat een en ander een zware verantwoordelijkheid op de schouders van de profeten legt, behoeft geen betoog, Maar die verantwoordelijkheid mag ons toch niet doen terughuiveren bij ons streven náar. Ook de 'eeuwige hoop' zal zich blijven hechten aan de toezeggingen van God. Geloven en hopen zijn dus verbonden met het profetisch woord. Dat gaat alle eeuwigheden zo door. Steeds meer gedachten van God zullen aan de geredden geopenbaard worden, ook in de tijd, dat Hij 'alles en in allen' zal zijn.
Voor vandaag genoeg, Ger
O ja...nog dít: ewvenals zovele malen val ik terug op door J.E.v.d.Brink ontwikkelde gedachten. Ik zeg dit niet altijd, maar noem het nu maar weer eens even. G
