"U kunt ieder op uw beurt profeteren, zodat ieder van u kan worden onderwezen en bemoedigd. En wie profeteert heeft macht over zijn geest, want Gods is niet een God van wanorde maar van vrede. Zo is het in alle gemeenten van de heiligen".(1 Corinthe 14 v 31-33).
Hoe de profetieën ook zijn, 'gewoon' of 'een openbaring', altijd zijn ze te kennen aan deze begrippen: onderwijzing en bemoediging, lering en opwekking. En wie zijn die 'ieder': Alle profeten , dus ook de profetessen. Want in hoofdstuk 11 v 5 is immers sprake van vrouwen, die profeteren.
En nu: "Wie profeteert heeft macht over zijn geest".
Het zal best eens in Korinthe zijn voorgekomen, dat een profeet geen voorrang wilde geven aan een openbaring of ook op een ongelegen tijdstip, midden onder de preek bijvoorbeeld, ging profeteren, omdat hij zei: "Ik moet spreken omdat de Heilige Geest mij hiertoe dwingt". En ook nu zou dit verschijnsel zich kunnen voordoen. Maar het is een fout verschijnsel. Niemand dwingt een profeet om te profeteren. Ik zou haast zeggen: "De Heilige Geest is veel te 'chique' voor zulke manipulaties". Het zou kunnen voorkomen, dat een zich-zelf-misleidende profeet uitroept: "Ik móet spreken...ander zou ik de Heilige Geest bedroeven of zelfs uitblussen". Dat kan inderdaad. (Ef 4 v 20 en 1 Thess 5 v 19). Maar het kan niet, doordat men dwars door de gemeenteregelmaat heen 'moet' profeteren. Al die 'moeters' zullen er voor dienen uit te kijken, dat ze niet juist door dat 'moeten ' de geest bedroeven of uitblussen.
Geen verwarring en chaos in de gemeente. De profeten worden niet zó door de Heilige Geest gegrepen, dat zij ten koste van alles móeten profeteren. De Heer gebruikt een vrijwillig volk, welks éigen geest meewerkt en niet onder dwang staat. Ja; een dwingend 'à tort et à travers' de aandacht vragende en tumult of wanorde verwekkende profeet zal onder het beslag zijn van iemand, die wél dwingt, een demon.
Nee: de gave van de profetie ontneemt de profeten niet de controle over hun eigen geesten. God is niet de auteur van onzalige verwarringen.
God heeft een afkeer van elke vorm van wetteloosheid, losbandigheid en disharmonie. Men behoort zich in de gemeente te voegen naar de gestelde regels.
God is een God van vrede, (Rom 15 v 33, 16 v 20 en 1 Thess 5 v 23).
De gemeente mag niet door tot de leiding geroepen mensen overgegeven worden aan rusteloze geesten, die altijd iets anders zoeken of die menen voorrang te hebben.
God wil een goede sfeer, geen grofheid, geen verdeeldheid, geen chaos en geen onrust.
Komt het voor, dat er zulke onrust ontstaat, dan dienen de leidende broeders( en zusters) een voorbeeld te zijn van vriendelijkheid, die alle leden van de gemeente bekend is, (Filipp 4 v 5). In een voorkomend geval van ordeverstoring door een 'foute' profetie wordt er door de leiding niet gekwetst of gekrenkt, maar met volop zelfbeheersing terechtgewezen, zoder enige ongepastheid.
Harmonie, ordelijkheid, rust, vrede en zelfbeheersing van alle leden zijn voor de buitenstaanders een magneet.
In die tijd ging het er in allerlei gemeente zo voortreffelijk toe. Daarop mocht Corinthe geen negatieve uitzondering maken.
