Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
12-01-2014
Old man running
Met het nieuwe gps-horloge, de oude hartslagmeter, de vertrouwde weegschaal en de doodgewone lintmeter eindelijk eens een juist beeld van mijn loopresultaat... Resultaat van vandaag dus: - Buitentemperatuur was ongeveer 2°C omstreeks 09 uur 20 - 10,41 Km gelopen in een tijd van 1u08'57"15 - tegen een gemiddelde van 6,5 min./km ofwel 8,7 km/uur. - Met een hartslag van 137 b.p.m. gemiddeld en 151 b.p.m. maximum - Ik weeg nu 64,1 kg en heb een buikomtrek van 87 cm - En voor mijn prestatie heb ik van 't vrouwke - zoals elke keer trouwens - een heerlijke zelfgemaakte verse fruit-shake gekregen om weer op krachten te komen
Recept voor Hannah-gebraad op de wijze van Seth en Bompapatje
- Neem een grote paella-pan - even voorverwarmen op een klein vuurtje - giet een goede scheut Griekse olijfolie in de pan - leg de Hannah in de pan - even laten dichtschroeien en dan rijkelijk met bruin Trappistenbier overgieten - voeg wat aardappelschijfjes, soepgroenten, ajuin en champignons en gerookte spekreepjes toe - bestrooi het geheel met peper, zout en gemengde kruiden - één uur laten sudderen - de Hannah regelmatig omdraaien en overvloedig overgieten met de saus - voeg dan nog wat paprika's en een weinig room toe en laat nog even verder sudderen. Opdienen met hompen bruin en/of wit brood, Geniet van dit recept bij een heerlijke - Source d' Anvers voor de geheelonthouders en kinderen - Chateaux de quelque part voor de wijndrinkers - Trappist Westvleteren 10° voor de bierliefhebbers
Na het kijken naar het jaarlijkse jaaroverzicht, schoot mij (alweer) maar één gedachte te binnen... STOP DE WAANZIN!... STOP VERDOMME NU EINDELIJK EENS DIE WAANZIN!!
Dat ieder mens d' ander de handen reikt, diens "anders zijn" in de armen sluit Omarm elk - "ander" zoals je zelf naar liefde verlangt en maak de droom naar vrede waar. Vrede start in EIGEN hart!
Verschillende trappistenbrouwerijen trekken aan de alarmbel. Ze dreigen binnen afzienbare tijd hun label te verliezen door het gebrek aan monniken. Net vandaag komen er twee nieuwe trappistenbieren bij.
Een abdijbier moet aan verschillende strenge voorwaarden voldoen om erkend te worden als trappist. Een daarvan is dat het moet worden gebrouwen onder het toezicht van de kloostergemeenschap. Doordat de abdijen - net zoals de kerken - stilaan zijn leeggelopen, zijn er niet zoveel paters meer over. Ter vergelijking: In de abdij van Orval leefden in de jaren 80 nog 35 monniken. Nu is dat teruggevallen tot 12. "We zijn uiteraard vragende partij voor nieuwe monniken", zegt pater Bernard van de abdij van Orval in een Franse regionale krant. "Maar we kunnen toch moeilijk een headhunter inschakelen?"
Het is overigens niet eenvoudig om monnik te worden. "Wie geïnteresseerd is, mag altijd een paar dagen komen verblijven op de abdij", zegt pater Bernard voort. "Als dat meevalt, dan mag de kandidaat een maand op de abdij komen wonen. Als ook dat de kandidaat en de kloostergemeenschap goed bevalt, dan volgt een proefperiode van vijf jaar. Daarna kun je monnik worden." Pater Bernard benadrukt wel dat het kloosterleven niet voor iedereen is weggelegd. "De meesten hebben een verkeerd beeld over al het werk hier op de abdij."
Niet alle trappistenabdijen kampen overigens met een paterstekort. De Amerikaanse Saint Joseph's Abbey in Spencer telt 68 monniken. Het tekort aan monniken is vooral een probleem in Europa. Behalve in Orval is dat onder meer het geval in Achel waar onlangs de broeder-brouwer vertrokken is.
Sportief helemaal klaargestoomd, geurend naar tijgerbalsem en in m'n flitsende runners outfit kom ik goed op tijd aan de inschrijvingen. Kris Peeters - jawel Vlaanderens minister president - staat al aan te schuiven in z'n gebruikelijk versleten en ouderwets plunje. Wat verstrooid staat hij daar wat voor zich uit te staren... anoniem voetje voor voetje mee schuifelend met de anderen, gevolgd door partijgenote Hilde Crevits. Plots ziet hij mij staan , herkent me onmiddellijk en roept: "DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE!!!" De minister president breekt uit de rij wachtenden en stormt op me af, met stylo en notaboekje in de hand, vragend om een handtekening. Wat gegeneerd geef ik toe en plaats die handtekening in z'n boekje en geef hem een foto van mij er bovenop. De massa wordt hysterich... begint te drummen... ze willen allemaal een foto èn een handtekening... Als een echte ster, speel ik mijn rol en probeer zo goed als mogelijk al die joelende fans ter wille te zijn. Politie komt tussen beiden, want de orde moet dringend hersteld worden... de wedstrijd begint immers over enkel minuten. Aan de start is het al duidelijk... duizenden en duizenden supporters staan langs heel het parcours, drummend en roepend:"DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE". Overal spandoeken met "We love BOMPAPATJE". Nog nooit heeft Wilrijk zoveel toeschouwers gekend voor hun geitencorrida als dit jaar... en dat allemaal voor mijn eerste deelname (mijn tweede wedstrijd ocharme). Het overstemt gewoon de feestelijkheden om de 50ste editie van deze stratenloop. Bescheiden als ik ben, begroet ik de supporters beleefd en van op afstand... Ja... van op afstand, want de seingever aan de start richt stilaan z'n startpistool op mij, alsof het mijn schuld is dat de wedstrijd 5 minuten later kan beginnen...
Plots klinkt het startschot (gelukkig in de lucht) en we zijn vertrokken voor een helse run van 7,5 km door de straten van de gezelligste deelgemeente van Antwerpen. Massa's en massa's volk joelen en roepen langs de kant. Nooit eerder is er op een sportmeeting zoveel volk gezien. Zelfs de Ronde van Vlaanderen is er niets tegen... Parijs-Roubaix lijkt een klein broertje. Er heerst een gigantische sfeer:" DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE !!"... en ook: "RUN BOMPAPATJE... RUN!". Het legendarische adrenaline gevoel van een Beerschot-Antwerp lijkt wel prehistorie. Halverwege de wedstrijd zijn er twee leiders... Vlaanderens minister president Kris Peeters en de outsider Bompapatje Coenen... Van Hilde Crevits en al de anderen geen spoor... de finish nadert... de strijd tussen deze twee giganten is verbeten... de spanning is om te snijden... en dan... dan gebeurt er iets ongelooflelijks... iets totaal onverwacht...
Ik wordt toch wel wakker zeker..
Ach 't was maar een droom... de wedstrijd is pas morgen ... Maar, 't was een heerlijk droom.
"Dank u wel, Bompapatje" zei de kleine man, nadat ik hem op z'n potje had gezet. Zo lief... en zo hartverwarmend... "dank u wel, Bompapatje." Eerst moet je zo'n kind overtuigen en volgt er bijna altijd de ontkenning, want hij moet géén pipi doen! Je dringt aan, want het is duidelijk van wel, maar de kleine man wil absoluut verder spelen. Blijven aandringen helpt niet... en dus wordt hij, hevig tegenspartelend, toch op het potje gezet. Net op tijd... "Zie je wel! 't Was bijna in je broekje hé! Mama en papa zouden dat echt niet leuk gevonden hebben hoor!" probeer je nog enigzins boos te klinken. En dan... dan zie je die gelukzalige glimlach in het ventje z'n ogen als hij zegt: "dank u wel, Bompapatje."
Een dikke knuffel volgt.... Zalig toch, hoe zo'n klein mensje op je gemoed kan spelen.
Soms lacht het leven je stralend toe... maar soms loopt alles volkomen mis... soms gaat het vrolijk zoals het hoort... en soms gebeuren er onaangename dingen.
Veel keuzes zijn er niet...
we moeten er wel doorheen.... want het leven is ons voorbestemd...
en kunnen dus niet anders.
Het onverwachte lijdzaam aanvaarden...
het noodlot eervol dragen... en pijnlijk afscheid nemen... van wie of wat we niet graag missen. Je wil je eigenheid behouden... altijd en overal jezelf blijven... niets valt je te verwijten... want niets menselijk is je vreemd. Enkel berusten en verdragen... negatief naar positief... met opgeheven hoofd... immer hoopvol naar de toekomst kijken. Want soms... heel soms... is het geluk juist heel gewoon en alledaags.
Ik weet niet zeker of je het gemerkt hebt, maar de laatste tijd zit ik niet helemaal lekker in mijn vel. Ik ben vandaag ook bij de dokter geweest en die heeft niks kunnen vinden... dus ben ik net doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar hebben ze me onderzocht. ik moet de resultaten nog afwachten, maar de dokter verwacht dat ik last heb van Cenosillicafobie...het is wat moeilijk uit te leggen, maar anders moet je het even op internet opzoeken...
Ik hoop dat ik op jullie steun kan rekenen, want het is nog niet bekend hoe lang dit zal gaan duren.
De problematiek rond Zwarte Piet dooft eindelijk stilaan uit. Van de V.N. mag de Sint dan toch nog komen... mét Zwarte Piet om de kindjes blij te maken met pakjes en met snoep.
Nu wordt het stilletjes tijd om over een kerstboodschap te denken. Wat zal het dit jaar worden? Weer een voorgekauwde spreuk?... na lang googelen een gedicht of zo?... of iets persoonlijk?... met een boodschap... of liever zonder?... gewoon iets lief? Wensen we trouwens wel echt alle mensen vrede en gezondheid toe?... waarschijnlijk wel... natuurlijk wel... toch?
In deze moeilijke en woelige tijden van hongersnood, rampen, oorlog en opstand
verliest een mens de moed wel eens en wordt gevoelig voor kwetsende taal van haat en racisme, het xenofobe onbegrip... voor ongevoeligheid om het leed van zoveel anderen. En 'dat' maakt het zo moeilijk om de juiste woorden te vinden... want we willen niet de les gaan spellen of iemand heel hard kwetsen maar zeker ook niet koud en onverschillig zijn.
Ach... we zullen ook dit jaar, zoals elk jaar, weer op ons gevoel afgaan en iedereen een zalig Kerstfeest en vreugdevol gelukkig nieuwjaar wensen zoals we het al altijd welgemeend hebben gedaan.
We zoeken nu het juiste kaartje... maar moeten nog de woorden vinden.
In een Amerikaanse cisterciënzerabdij wordt onder het goedkeurende oog
van paters uit Chimay de laatste hand gelegd aan een nieuwe trappist. Dat
schrijft De Tijd. Het wordt het eerste trappistenbier buiten Europa.
In Spencer, een dorpje in Massachussetts op een uurtje rijden van
Boston, staat al ruim 60 jaar een abdij van de cisterciënzerorde. De paters op
de abdij produceren al een hele hoop producten, waaronder confituur, maar zijn
nu een heuse brouwerij aan het uitbouwen. De Amerikaanse paters krijgen
daarvoor hulp en bijstand van hun Belgische collega's uit Chimay.
Het bier dat de paters uit Spencer gaan produceren zou het keurmerk
"Authentic Trappist Product" krijgen. Dat heeft François de Harenne,
de woordvoerder van de Internationale Vereniging Trappist die over het
trappistenerfgoed waakt, bevestigd aan De Tijd. Het bier zou een
alcoholpercentage van 6,5 procent hebben en wordt omschreven als licht van
kleur met een gouden rand, robuust, met een fruitig accent, een droge afdronk
en een licht bittere hopsmaak.
Het is nog niet exact duidelijk wanneer het gerstenat precies op de
markt komt. Wellicht zal het goedje in België niet gemakkelijk te krijgen zijn.
Trappist? De abdij in Spencer wordt de negende cisterciënzerabdij die het
authentieke trappistenbier produceert. Zes daarvan liggen in België: Westmalle,
Westvleteren (kleine foto), Chimay, Rochefort, Orval en Achel. In Nederland is
er een abdij (La trappe) en sinds vorig jaar wordt er ook trappist gebrouwen in
Oostenrijk (Stift Engelszell).
Binnenkort komt er daar overigens nog een tiende trappistenbrouwerij
bij. In het Nederlandse Zundert wordt in de abdij Maria Toevlucht gewerkt aan
een trappistenbier. Mogelijk daalt het aantal binnen enkele jaren opnieuw tot
negen omdat de brouwerij in het Limburgse Achel met een opvolgingsprobleem
kampt.
Trappistenbier moet aan uiterst strenge voorwaarden voldoen om lid te
worden van het exclusieve bierclubje. Zo moet het bier gebrouwen worden binnen
de muren van de abdij, door de paters zelf of onder hun supervisie. Daarnaast
moet het brouwen een activiteit zijn die ondergeschikt is aan het monastieke
leven en mag het niet dienen om winst te maken, maar om de paters in
levensonderhoud te voorzien.
Na het afschaffen van heel wat tradities die cultuur- of geloofs-gebonden zijn, het verbieden of bemoeilijken van nogal wat traditionele gebruiken, het verbod op traditionele klederdrachten, het moeilijk aanvaarden van homorelaties, het uitwijzen van vluchtelingen, de onverschilligheid om hongersnood, natuurrampen, oorlogen en opstanden, de intolerantie voor andersgelovigen, anderstaligen, anders gekleurden en vreemde culturen, het eeuwig onbegrip naar dak- en werklozen, het neerkijken op marginalen en mensen met beperkingen, het willen besparen op ouderen en terminaal zieken, blijkt vandaag de dag het gezeur over de 'Zwarte Piet' het voornaamste onderwerp van ons klein Nederlandstalige volkje te zijn; alsof wij het alleen recht hebben op cultuur, tradities en welstand... Laat de VN, of wie dan ook, zich niet bemoeien; maar maak van Zwarte Piet a.u.b. ook geen moslim, want niet alle zwarten zijn moslim... en zeker niet als ze Piet heten.
Ach mensen a.u.b. zeur toch niet zo en maak van 'Zwarte Piet' gewoon terug de schoorsteenveger; de originele 'helper' van de Sint (die trouwens al lang geen echte Sint meer is) en hou het feest gewoon leuk voor de kinderen!
Misschien kan de vrouwenbeweging ook nog in opstand komen, want waarom moeten de Sint en Piet absoluut mannen zijn?...
Och... wie weet... misschien hebben die twee al jaren een relatie...
Ik geef toe, dat ik hier en daar ook wel mijn bedenkingen heb, maar als PAT (Progressief-Alternatief-Tolerant) ben ik ervan overtuigd dat heel wat ellende, onbegrip en de daaruit voortvloeiende onverdraagzaamheid kan voorkomen worden door dialoog, compromis en vooral respect voor elkaar.
Traditie is en blijft een waardevol iets in elke cultuur en godsdienst... vroeger, nu en in de toekomst!... Iets dat koste wat het kost zo goed en zo kwaad mogelijk moet bewaard worden, zonder te kwetsen en zonder de waarheid geweld aan te doen.
honden en katten... wat kippen en konijnen... en in m'n nieuwe leven is het er toch nog van gekomen.
De hond mijn trouwe vriend... de katten... 't zijn schatten, maar 't blijven katten... zelfs twee kippen ... haja!... Bompapatje's boerderij.
Daar kwamen nog drie konijnen bij... eerst de kleine Samuel en later ook de Vlaamse reuzen...
Geertrui en Hannelore... zij deden er zelfs nog zeven kleintjes bij...
De kleine pagadders konden echt niet langer blijven... maar maakten iemand anders blij... Geertui en Hannelore zijn goed gezond... heb ik toen gedacht.
Helaas... 'de' ziekte... die vreselijke konijnenziekte... Geertrui en Hannelore... slaap zacht...
Ik ben Bompapatje
- een heerlijke zelfgemaakte verse fruit-shake gekregen om weer op krachten te komen
