Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
28-01-2014
voor ieder die het moeilijk heeft
Wanneer je denkt dat alles mis gaat, je geen einde aan de tunnel ziet... geboren bent voor 't ongeluk
en alleen maar onheil voelt. Als alles zwart wordt voor je ogen en geluk je nooit eens toelacht... depressie of burn-out je leven deelt en voorspoed alleen voor d' ander is.
Zwarte sneeuw...
of altijd regen.
Niets valt mee...
alleen maar tegen. Dan komt plots en onverwacht
en in de tunnel schijnt aan 't end het geluk dat op je wacht...
al het onheil afgewend.
Eindelijk begint de zon te schijnen en lacht het geluk je volop toe... Tijd voor burn-in zou ik zeggen
En wij maar zagen en klagen, terwijl er ver van ons bed weer doden vallen
Over fileleed en openbaar vervoer teveel regen en te weinig zon dure reizen en belastingen onze job en werkelozen op facebook en op twitter We zagen en klagen, terwijl er ver van ons bed weer doden vallen Over communautaire geschillen en zo hangjongeren en gasboetes hondenpoep en sluipverkeer migranten en homofielen maar ook over het TV-aanbod Wij maar zagen en klagen, terwijl er ver van ons bed weer doden vallen
We zien het alle dagen op televisie lezen het elke dag in de krant horen het wel 10 keer per dag op de radio ja... winden ons op om zoveel ellende maar doen uiteindelijk niets Maar we blijven wel zagen en klagen, terwijl er niet eens zo ver van ons bed weer doden vallen We storen ons aan hoofdoeken en djellaba's aan mannen met baarden in lange gewaden aan spelende kinderen of oudjes op de tram we klikken over het centje voor de vuilnisman en haten de haan van de buren en de duiven op het plein
Gaan wij dan altijd blijven zagen en klagen, terwijl er helemaal niet zo ver van ons bed toekomstige slachtoffers geboren worden?
Als ik God was geweest, dan groeiden de kinderen aan de bomen... Dan kon je ze plukken... en laten rijpen... tot volwassen mensenfruit. Geen vrouw had zoveel pijnen en weeën hadden niet bestaan... Ze konden de vruchten laten rijpen in die onbevlekte moederschoot... tot (h)eerlijke kleine mensjes. De vaders zouden moeten wroeten, om 't vrouwenleed van vroeger... Voor hun kroost moesten ze zwoegen,
één maal per maand tot bloedens toe...
tot heel hun lijf er pijn van doet. Maar God ben ik dus nooit geweest.
Als man en vader blijf ik me schamen, om zoveel leed en barensweeën. En voor die hechte moeder-kinderband
is mijn mannenverstand veel te klein.
Vergeef me God voor deze woorden,
Ik weet wel dat Eva in die appel beet,
maar 't was de schuld van Satan, toch?
Die historie... is nu al veel te lang geleden...
verjaart de straf voor al die vrouwen dan nog niet?
Spelen met de kinderen zij worden nooit eens moe en speelt bompa met de kinderen is het een heel gedoe
Dure spullen zijn niet nodig want we spelen zonder grenzen kartonnen dozen kan zonodig of in de gootsteen vrolijk plenzen Spelen met de kinderen en bompa wordt wel moe maar speelt verder met die bengels tot overgeven toe
- we mailen elkaar op 't werk, ook al zitten we naast elkaar. - we gaan elkaar op straat uit de weg, maar op Facebook zijn we vrienden. - we kennen elkaar niet eens, maar twitteren er op los. - we hebben behoefte aan elkaar, dus sturen we smsjes.
- Telefoneren doen we niet zo graag en praten oppervlakkig. - We hebben elkaar niets zinnigs te zeggen, maar willen altijd en overal bereikbaar zijn. - In gezelschap blijft het akelig stil... te wachten tot 'iemand' eens iets zegt. - Een briefje schrijven is zo ouderwets, maar krijgen graag een kaartje met de Kerst.
Met het nieuwe gps-horloge, de oude hartslagmeter, de vertrouwde weegschaal en de doodgewone lintmeter eindelijk eens een juist beeld van mijn loopresultaat... Resultaat van vandaag dus: - Buitentemperatuur was ongeveer 2°C omstreeks 09 uur 20 - 10,41 Km gelopen in een tijd van 1u08'57"15 - tegen een gemiddelde van 6,5 min./km ofwel 8,7 km/uur. - Met een hartslag van 137 b.p.m. gemiddeld en 151 b.p.m. maximum - Ik weeg nu 64,1 kg en heb een buikomtrek van 87 cm - En voor mijn prestatie heb ik van 't vrouwke - zoals elke keer trouwens - een heerlijke zelfgemaakte verse fruit-shake gekregen om weer op krachten te komen
Recept voor Hannah-gebraad op de wijze van Seth en Bompapatje
- Neem een grote paella-pan - even voorverwarmen op een klein vuurtje - giet een goede scheut Griekse olijfolie in de pan - leg de Hannah in de pan - even laten dichtschroeien en dan rijkelijk met bruin Trappistenbier overgieten - voeg wat aardappelschijfjes, soepgroenten, ajuin en champignons en gerookte spekreepjes toe - bestrooi het geheel met peper, zout en gemengde kruiden - één uur laten sudderen - de Hannah regelmatig omdraaien en overvloedig overgieten met de saus - voeg dan nog wat paprika's en een weinig room toe en laat nog even verder sudderen. Opdienen met hompen bruin en/of wit brood, Geniet van dit recept bij een heerlijke - Source d' Anvers voor de geheelonthouders en kinderen - Chateaux de quelque part voor de wijndrinkers - Trappist Westvleteren 10° voor de bierliefhebbers
Na het kijken naar het jaarlijkse jaaroverzicht, schoot mij (alweer) maar één gedachte te binnen... STOP DE WAANZIN!... STOP VERDOMME NU EINDELIJK EENS DIE WAANZIN!!
Dat ieder mens d' ander de handen reikt, diens "anders zijn" in de armen sluit Omarm elk - "ander" zoals je zelf naar liefde verlangt en maak de droom naar vrede waar. Vrede start in EIGEN hart!
Verschillende trappistenbrouwerijen trekken aan de alarmbel. Ze dreigen binnen afzienbare tijd hun label te verliezen door het gebrek aan monniken. Net vandaag komen er twee nieuwe trappistenbieren bij.
Een abdijbier moet aan verschillende strenge voorwaarden voldoen om erkend te worden als trappist. Een daarvan is dat het moet worden gebrouwen onder het toezicht van de kloostergemeenschap. Doordat de abdijen - net zoals de kerken - stilaan zijn leeggelopen, zijn er niet zoveel paters meer over. Ter vergelijking: In de abdij van Orval leefden in de jaren 80 nog 35 monniken. Nu is dat teruggevallen tot 12. "We zijn uiteraard vragende partij voor nieuwe monniken", zegt pater Bernard van de abdij van Orval in een Franse regionale krant. "Maar we kunnen toch moeilijk een headhunter inschakelen?"
Het is overigens niet eenvoudig om monnik te worden. "Wie geïnteresseerd is, mag altijd een paar dagen komen verblijven op de abdij", zegt pater Bernard voort. "Als dat meevalt, dan mag de kandidaat een maand op de abdij komen wonen. Als ook dat de kandidaat en de kloostergemeenschap goed bevalt, dan volgt een proefperiode van vijf jaar. Daarna kun je monnik worden." Pater Bernard benadrukt wel dat het kloosterleven niet voor iedereen is weggelegd. "De meesten hebben een verkeerd beeld over al het werk hier op de abdij."
Niet alle trappistenabdijen kampen overigens met een paterstekort. De Amerikaanse Saint Joseph's Abbey in Spencer telt 68 monniken. Het tekort aan monniken is vooral een probleem in Europa. Behalve in Orval is dat onder meer het geval in Achel waar onlangs de broeder-brouwer vertrokken is.
Sportief helemaal klaargestoomd, geurend naar tijgerbalsem en in m'n flitsende runners outfit kom ik goed op tijd aan de inschrijvingen. Kris Peeters - jawel Vlaanderens minister president - staat al aan te schuiven in z'n gebruikelijk versleten en ouderwets plunje. Wat verstrooid staat hij daar wat voor zich uit te staren... anoniem voetje voor voetje mee schuifelend met de anderen, gevolgd door partijgenote Hilde Crevits. Plots ziet hij mij staan , herkent me onmiddellijk en roept: "DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE!!!" De minister president breekt uit de rij wachtenden en stormt op me af, met stylo en notaboekje in de hand, vragend om een handtekening. Wat gegeneerd geef ik toe en plaats die handtekening in z'n boekje en geef hem een foto van mij er bovenop. De massa wordt hysterich... begint te drummen... ze willen allemaal een foto èn een handtekening... Als een echte ster, speel ik mijn rol en probeer zo goed als mogelijk al die joelende fans ter wille te zijn. Politie komt tussen beiden, want de orde moet dringend hersteld worden... de wedstrijd begint immers over enkel minuten. Aan de start is het al duidelijk... duizenden en duizenden supporters staan langs heel het parcours, drummend en roepend:"DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE". Overal spandoeken met "We love BOMPAPATJE". Nog nooit heeft Wilrijk zoveel toeschouwers gekend voor hun geitencorrida als dit jaar... en dat allemaal voor mijn eerste deelname (mijn tweede wedstrijd ocharme). Het overstemt gewoon de feestelijkheden om de 50ste editie van deze stratenloop. Bescheiden als ik ben, begroet ik de supporters beleefd en van op afstand... Ja... van op afstand, want de seingever aan de start richt stilaan z'n startpistool op mij, alsof het mijn schuld is dat de wedstrijd 5 minuten later kan beginnen...
Plots klinkt het startschot (gelukkig in de lucht) en we zijn vertrokken voor een helse run van 7,5 km door de straten van de gezelligste deelgemeente van Antwerpen. Massa's en massa's volk joelen en roepen langs de kant. Nooit eerder is er op een sportmeeting zoveel volk gezien. Zelfs de Ronde van Vlaanderen is er niets tegen... Parijs-Roubaix lijkt een klein broertje. Er heerst een gigantische sfeer:" DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE !!"... en ook: "RUN BOMPAPATJE... RUN!". Het legendarische adrenaline gevoel van een Beerschot-Antwerp lijkt wel prehistorie. Halverwege de wedstrijd zijn er twee leiders... Vlaanderens minister president Kris Peeters en de outsider Bompapatje Coenen... Van Hilde Crevits en al de anderen geen spoor... de finish nadert... de strijd tussen deze twee giganten is verbeten... de spanning is om te snijden... en dan... dan gebeurt er iets ongelooflelijks... iets totaal onverwacht...
Ik wordt toch wel wakker zeker..
Ach 't was maar een droom... de wedstrijd is pas morgen ... Maar, 't was een heerlijk droom.
"Dank u wel, Bompapatje" zei de kleine man, nadat ik hem op z'n potje had gezet. Zo lief... en zo hartverwarmend... "dank u wel, Bompapatje." Eerst moet je zo'n kind overtuigen en volgt er bijna altijd de ontkenning, want hij moet géén pipi doen! Je dringt aan, want het is duidelijk van wel, maar de kleine man wil absoluut verder spelen. Blijven aandringen helpt niet... en dus wordt hij, hevig tegenspartelend, toch op het potje gezet. Net op tijd... "Zie je wel! 't Was bijna in je broekje hé! Mama en papa zouden dat echt niet leuk gevonden hebben hoor!" probeer je nog enigzins boos te klinken. En dan... dan zie je die gelukzalige glimlach in het ventje z'n ogen als hij zegt: "dank u wel, Bompapatje."
Een dikke knuffel volgt.... Zalig toch, hoe zo'n klein mensje op je gemoed kan spelen.
Soms lacht het leven je stralend toe... maar soms loopt alles volkomen mis... soms gaat het vrolijk zoals het hoort... en soms gebeuren er onaangename dingen.
Veel keuzes zijn er niet...
we moeten er wel doorheen.... want het leven is ons voorbestemd...
en kunnen dus niet anders.
Het onverwachte lijdzaam aanvaarden...
het noodlot eervol dragen... en pijnlijk afscheid nemen... van wie of wat we niet graag missen. Je wil je eigenheid behouden... altijd en overal jezelf blijven... niets valt je te verwijten... want niets menselijk is je vreemd. Enkel berusten en verdragen... negatief naar positief... met opgeheven hoofd... immer hoopvol naar de toekomst kijken. Want soms... heel soms... is het geluk juist heel gewoon en alledaags.
Ik weet niet zeker of je het gemerkt hebt, maar de laatste tijd zit ik niet helemaal lekker in mijn vel. Ik ben vandaag ook bij de dokter geweest en die heeft niks kunnen vinden... dus ben ik net doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar hebben ze me onderzocht. ik moet de resultaten nog afwachten, maar de dokter verwacht dat ik last heb van Cenosillicafobie...het is wat moeilijk uit te leggen, maar anders moet je het even op internet opzoeken...
Ik hoop dat ik op jullie steun kan rekenen, want het is nog niet bekend hoe lang dit zal gaan duren.
Ik ben Bompapatje
- een heerlijke zelfgemaakte verse fruit-shake gekregen om weer op krachten te komen
