Je raakt mijn diepste vezels en speelt jouw troeven uit De dagen vertroebelen Jij roert en wringt in mij Dan daveren mijn vesten Als ik zie en weet dat niets ook maar verandert In mijn passie blijft de zwarte dood drukken op haar voetstuk Het doel vloeit weg in blauwe beken Ze stromen struis en woelig door het jaar telkens weer voorbij
Voor jou het viel weer op kwamen te veel woorden onverstaanbaar maar daarom juist scherp als messen stekend in het verloren hart Te weinig daden kwamen uit jouw handen die een last verlichten Ze bleven rusten in een oude schoot vertrouwd met dom doen verlangend naar routine zonder zwarte gedachten De antwoorden blijken niet verlicht Vergeten passie zoekt zelfs zijn weg niet meer Als een mummie kijkend naar een bewegende wereld bleef je zitten in de stoel
Verrassend snel werd het weer Kerstmis en loopt het jaar ten einde. We zijn opnieuw blij het te kunnen meemaken en te mogen vieren. Het licht wendt, de dagen lengen. Dat voelt goed aan en verwarmt het hart. In die sfeer wens ik alle bezoekers aan mijn blog een hoopvol kerstgevoel, een grote portie nieuwe elan, een korf creatieve ideeën om het jaar 2009 vol te stoppen met vreugde, liefde en onverwachte positieve krachtbronnen.
Soms bekruipt het me weer dat ik te moe ben voor enig geschrijf. Dan staart de wereld me aan als een ongestelde open vraag en vluchten de antwoorden in het achterland. Dan is het leeg en eenzaam bij het kijken naar de maan en de grijze lucht. Je voelt het komen. De drukte van de feesten en de aankondigingen bij de bakker en de slager. Ze zullen open zijn maar je hebt nog geen plannen en de liefde is onbestaand, zo verweesd als de zomerse kusten . de avond valt zwaar. De duiven wachten .tien opgehaalde schotbalken nog niemand durft het te denken of het woord te benoemen . Ver weg nog . De lente
Je raakt mijn diepste vezels
Voor jou het viel weer op 
