Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
Naamloos zwemmen zalig zinkend, soms zo veel zalmen met de stroom naar zee, wanhopig treurend om de nooit bereikte bron van levend kuit, geschoten na dapper durven dreigend schuimend kolkend dalwaarts dalen, van de kanoklare afvaartbedding sterk trotseren springend over rots en moordend spattend druk op slanke stroomgelijnde lijven koppig zonder op te geven streven naar het voortgezet bestaan van soortgelijk' individuen niet versagen net zoals een massa slachterklare schapen wachtend in de wei, drinkend van de beek met het zweet van de vis die onvermoeibaar strijdend de bron van droom en leven heeft
Mijn zon gaat op, en haar stralen knagen de seconden weg. De ballast aan ideeën vindt een open ventiel, verspreidt zich ongeketend bruisend weg.
Vergeelde verzen op nog jong papier met de hand geschreven, zoeken via IC-toetsen een uitweg weg weg van werken die verplichten plichten die niet meer werken en ik verplicht mezelf te werken.
Mijn zon staat hoog en haar stralen knagen alle zoden weg Het mos op verdreven dromen op geveinsd vergeten verzen
Ik zie je graag groeien, buigen, rijpen en ik zie hoe men je zaait, maait, strooit, verwaarloost, hoog laat schieten om in je te genieten beschermd voor sluwe blikken en hoe men van je smult, plukt, ook afrukt om achteloos weg te gooien vertrappelen en verstrooien hoe men je rolt en verkoopt vervoert en uitspreidt, doordrenkt en vervloekt als je sociaal voor andere plantjes ruimte laat. Je duldt ons voetbalspel en overleeft zelfs wimbledon. Ik hoor je graag ruisen in de wind buigen in de storm zingen in de bries ritselen als hooi gestapeld in een kooi Ik hou vooral van je kleur als geheugensteun voor bomen zodra ze met nieuwe blaadjes komen.
Met je warme armpjes kan je amper mijn arm omarmen, maar je knelt die stevig vast tot de slaap je overmant.
Je hoofdje zijgt opzij, zacht zuig je aan mijn duim die wegglijdt om je polsje.
Je ragfijne haartjes haperen aan mijn vergeten stoppelbaard en roeren niet meer.
Je blik zinkt weg met je vermoeide ideetjes verscholen achter vier rijen zware wimpers versloten als twee blitse ritsjes privé pad naar het dromenland.
Onze ademhaling vloeit ineen en je volgt het ritme van mijn hart, zo warm als nooit tevoren, tot je weer eens hongert naar de dag.
Het volgend gedicht werd geschreven door MARLEEN DE SMET, dichteres uit Geraardsbergen, die op 19 januari verkozen werd tot dorpsdichteres 2011 van Galmaarden.
Ze gaf me de toelating om haar winnende inzending op mijn blog te zetten, waarvoor ik haar hartelijk dank.
De opdracht was een gedicht te schrijven over de rivier De Mark, die door Tollembeek en Galmaarden vloeit, en ten zuiden van Geraardsbergen in de Dender uitmondt.
De Mark
Gewiekst soms wulps soms wispelturig slingert de markiezin in de greep van haar oevers. Heerlijk hoe de lage zon haar beloop verzilvert en goudlagen legt in de kruinen. Een knotwilg kruist de knokige takken voor de nesteling.
Luister, het land galmt waar water stoeit zoals het stoeien moet met de spiegeling van een wolkenstoet. De aarzeling de razernij nabij klotst en kringelt de ruigte tot lispelen. En als een pianist bespeelt regen haar golvende dijen. Welke slagvaardige waagt de dans? De watermolen - van malen moe - walst het troebele tot bruidbruis. Alles goed en wel, maar geradbraakt blaast een vis een laatste bel. Rietkragen buigen door de deining aangeslagen.
Tot wie dit leest: water is drachtig van komen en gaan. En wij, wij zijn of worden weer kinderen starend naar later, naar waar het maanlicht glinstert in haar nachtelijk geklater, naar waar alle sterren op haar zijn gericht.
Marleen De Smet
(zie ook verwijzing naar haar blog in linkerkolom )
Wat denk je, houdt me heden tegen om die vreemden uit mijn tuin te jagen alhoewel ze slapen in de regen ook al hoor ik nooit de buren klagen?
Waarom ben ik nu enorm verdraagzaam verduldig, ook geboeid en zelfs alert, ze vinden tuinen erg herbergzaam en zichzelf nog veel te introvert.
Waar zouden zij naartoe, bedenk ik dan, starend naar de allerhoogste takken, wetend dat ik zo hoog niet vliegen kan maar wel die boom eens om moet hakken.
Als de druipend grijze baard van de zon mijn dak blijft testen op kwaliteit koester ik me in je knuffels, stomend als een Turks bad waarvan de deur op een kier staat.
De klank van je stem zwemelt rond door de kamers, wenkend naar mijn hart, dat dapper verder roffelt met de regen.
Toch wordt het ritme van de regelmaat verstoord omdat de dakgoot lekt en de poes op het bed springt.
Ik stapte heel mijn leven naar de horizon tot ik pijn kreeg in mijn hielen en mijn kuiten met eeuwigheid te zoeken zonder aankoopbon en ruimte stelen die ik nergens scheppen kon.
Die ene horizon is hier niet zoals daar Want ik heb geleerd door jaren observeren hoe horizonnen verschillen per streek per jaar voor wie geen strandhotels wil exploiteren
Ik wil niet weten dat ik bij de einder kom als ik besluit me neer te vleien in de zon als ik blijf stappen naar een zeker heldendom dat ik door niet te dromen best bereiken kon
Eens op een zondag word ik wakker zonder doel en zie ik nergens rond mij nog een horizon maar kwelt mij niets meer erger dan het loos gevoel alsof ik nooit mijn horizon bereiken kon
Je zei me dat je pijn had en je tastte naar je nek. Een rilling schoot door mijn rug ik trilde even als een blad. Even dacht ik: ik word gek, misschien verdwijnt het wel vlug !
Onze wagen was geraakt
langs achter, een ferme schok doordat een rem blokkeerde. Er werd geen ruzie gemaakt, 't liep af als een goede gok die niemand ensceneerde.
De angst ebt nu langzaam weg
en je voelt opnieuw geen pijn. Dat heeft me gerustgesteld; je glimlacht als ik dat zeg, omdat veilig samen zijn, alweer alles is wat telt
Nergens vind je wapens in een bos of geld op de bodem van de oceaan. In Afghanistan groeit weinig mos, In de bank zoek je geen waterkraan
Nooit vergeet je al je oude wonden noch de babbels in je moeders huis. Al weet ik nog dat Kerstmis in Londen saaier was dan ernstig ziek zijn thuis
Overal heb je problemen als altijd, je lost ze handig op of wacht maar af tot je voldoening voelt of toch wat spijt dat je het niet geweten hebt vooraf.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
