Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
11-03-2011
Vast (in 1970)
Vast
Ik ben een steen, vastgewrikt in de kasseiweg. Wat was het heerlijk in jeugdige onbezorgdheid los te liggen !
Ik was een steen losgeraakt uit de kasseiweg. Kinderen schopten mij tegen andere stenen, zodat de vonken eruit sloegen.
Ik was een steen die vonken sloeg. Wat een geluk vonken te slaan.
Ik ben nu een steen en zit stevig vast in de kasseiweg.
Alsof alle rijkdom dubbel was, dwarrelt mijn hart midden heesters, en sluipt je ziel door mijn vingers. De regen hijgt omhoog, weg van gestikte romantiek.
Plots is de schaduw licht en zie ik geen verschil meer tussen twee merels in de goot.
Er druipt blauw in mijn wangen, ik voel mijn bloed verstarren voor wat mij morgen stil doet staan.
Is zulk spook een gewenst geluk of slechts een mislukte sprong in de richting van de damp die ver in je witte kamer parelt op je laarzen, vergeten in een hoek?
Soms wervelt de vraag van mijn zuster en de zilveren natte glans van de leeuw, rillend en miskend, vreemd verminkt en ontroostbaar ontdubbeld in mijn beide ogen, en wil ik hem niet strelen.
Moeder, mag ik naar mijn circus met de apen die niet dansen? De directeur speelt viool en harp en draagt een topless pitteleer. Je keuken ken ik van buiten en jou ook.
Ik droom van je als ik wegga naar je buitenhuis bij de zee. Er is een lieve man in het circus die de paarden doet galopperen en vraagt wie mee wil rijden.
Ik wil eens mee, moeder, even maar, en ik zal me niet vuil maken. Ik zal netjes praten en de rest. En dan, als er niemand kijkt, zal ik in de stallen rond gaan sluipen en met de knappe dames praten. Misschien geven ze mij wel chocola!
Ik wil niet dat je het me verbiedt, ik wil alleen eens even weg, maar dan wel helemaal, voor heel lang, en zien of het echt waar is dat er meisjes bij de leeuwen slapen.
Met een rake slag van snedig nijdig staal op het houten handvat van mijn oud truweel lost de mortel die verdwaalde baksteen kaal, verpulvert zandig stof dat stuift als meel
Dan dringt de baksteen brandend in mijn brein, als hellevuur dat klei verhardt met rook en stoom en zie ik zwetend' handen die er niet meer zijn maar konden bouwen aan een nu vergane droom
Onze wereld telt erg mooie bossen, rijk aan licht en lucht en lustig leven, die we van hun rijkdom graag verlossen door ze lekker stof en rook te geven.
Wij bouwen vaardig rechte brede wegen met tunnels, bruggen, eeuwig groene bermen, gieten daar betonnen muren tegen om de wilde dieren te beschermen.
Onze steden staan vol groene planten op kasten, muren, wanden, vensterbanken en parken waar de honden lanterfanten, bomen dopen en naar 't baasje janken
In de huizen floreert heel dankbaar leven muizen, mieren, vliegen, duiven op het dak. Goede zielen die ze eten geven klagen over honger, kosten, ongemak.
Stop dus fastfood en veel pillen in je mond vergeet je sigaret niet, die is nodig. Zo sterf je later pijnloos en gezond want de rest is brol en overbodig.
Omhoog gevallen parvenu's gesteund door syndicaal immobilisme die zo zonder enig' achtergrond of kennis de tentakels van 't systeem prostitueren om hun eigen zandkastelen over onze hoofden rond te strooien, alsof bijbels of korans hun ruggengraat zijn en hen dus legitimeren als de pausen van gedachten die wij vrezen, omdat we zo graag koesteren wat dierbaar is.
Onverlaten die de pers infiltreren, met vitriool doordrenkt schijnheilig mild geglimlach als de mening van de vrome huisvader geen stof biedt tot meedogenloos gekanonneer met de linkse dooddoeners van breeddenkendheid, die moet verhullen dat ze oude knollen zijn met oogkleppen aan weerskanten onmisbaar omdat het minste geronk van de oude motor hen al van hun wankele sokkel dreigt te daveren.
Stuurlui die nooit de zee verticaal onder zich zagen die politiek bedrijven zonder op een lijst te staan die koken zonder pannen en kruiden te gebruiken die verblinden zonder licht door eigen duisternis onverbreekbaar verbonden met hun eigen zwart gat dat dank zij Darwin misschien nog ooit zal opengaan voor tweerichtingsverkeer
geïnspireerd op de song '24 hours from Tulsa' (Gene Pitney)
Verleiding
Je gaf me het glas water dat ik vroeg, dat dacht ik toch, het had de zelfde kleur, maar van jouw drankjes kreeg ik nooit genoeg en nog minder van je glimlach en je geur.
Je vertelde van 't mooi weer en van je kind, van de zon die onderging en de maan zo vol, wat je van de jeugd van tegenwoordig vindt en wij gingen spoedig samen uit de bol.
Het kaarslicht inspireerde ons gesprek en we dachten weldra niet meer aan de tijd want aan inspiratie was er geen gebrek en we raakten dus stilaan de trappers kwijt.
We lieten ons toen leiden door muziek en we dansten schuchter schuivend naar mekaar jij en ik en buiten ons geen echt publiek, samen door het toeval zo en toen en daar.
Eer we 't wisten was de korte nacht voorbij maar de dageraad voor ons was niet gedaan . Met je aandacht en je charmes aan mijn zij wist ik dat ik nooit terug naar huis zou gaan.
Naamloos zwemmen zalig zinkend, soms zo veel zalmen met de stroom naar zee, wanhopig treurend om de nooit bereikte bron van levend kuit, geschoten na dapper durven dreigend schuimend kolkend dalwaarts dalen, van de kanoklare afvaartbedding sterk trotseren springend over rots en moordend spattend druk op slanke stroomgelijnde lijven koppig zonder op te geven streven naar het voortgezet bestaan van soortgelijk' individuen niet versagen net zoals een massa slachterklare schapen wachtend in de wei, drinkend van de beek met het zweet van de vis die onvermoeibaar strijdend de bron van droom en leven heeft
Mijn zon gaat op, en haar stralen knagen de seconden weg. De ballast aan ideeën vindt een open ventiel, verspreidt zich ongeketend bruisend weg.
Vergeelde verzen op nog jong papier met de hand geschreven, zoeken via IC-toetsen een uitweg weg weg van werken die verplichten plichten die niet meer werken en ik verplicht mezelf te werken.
Mijn zon staat hoog en haar stralen knagen alle zoden weg Het mos op verdreven dromen op geveinsd vergeten verzen
Voor het geval ik dit ooit eens nodig heb, laat ik het nog even liggen hinderlijk en nutteloos, tot ik het op een dag weer nodig vind me af te vragen waarom dat hier nog ligt
Voor het geval ik hem nog eens nodig heb, laat ik hem vlug weten kinderlijk en lusteloos dat ik me herinner wat we samen deden en hem wens dat het hem goed mag gaan
Voor het geval ik haar nog eens nodig heb moet ik haar beslist laten weten vriendelijk en tactloos dat haar foto op de muur van de kamer prijkt en dat ik nog altijd haar recepten gebruik
Voor het geval je me ooit eens nodig hebt moet ik lang proberen leven (wel moeilijk en futloos) zodat je nog eenmaal mijn stem mag horen als je freewheelt net voor de eindmeet
en het zout op alle wegen, van de noordenwind zo kil en vast bevriezende regen, wat j' er ook wilt tegen doen de vorst is vorst van dit seizoen!
En hoe nijdig ook nog elke gril
met rijm op rijpe knoppen ons teleurstelt nog lang na april, alsof het nooit zal stoppen toch zal de zon steeds hoger staan en is de winter ooit gedaan
Als je snakt naar blauwe luchten
en naar dagen op het luie zand zal je toch in warme regen zuchten soms op je vakantiestrand De zwoele nacht brengt stellig herinneringen zo gezellig
Dan rijpt de mens mee met het fruit
als hij elke wilde storm weerstaat; de vlam der hoop waait niet uit als hij met zijn leven verder gaat zijn dagen verft in alle kleuren zijn dromen snuift in alle geuren
Wees toch slim en pas je aan als de mensen naast je dwalen; kies de weg die jij moet gaan en laat je weer niet overhalen ! De route ligt alweer bedolven onder haat en zelfbeklag, houd dus stand tegen de golven van media met winstbejag.
Ruim het puin en volg de ster, vergeet maar die geschenken De reis is lang, het doel is ver Geloof en start het denken !
Niemand snapt ooit wat je zocht tenzij een enkle trouwe vriend Niemand volgt je op je tocht Ze hebben 't immers niet verdiend
Geloof diegene die je vindt niet wat ze fantaseren met loze woorden in de wind slechts om zichzelf te eren
Als de aarde opwarmt, steekt alleen de top van de Eiffeltoren nog boven de zee uit
Parijs anno 2222
Ze drijft maar verder op de grootste zee, sinds mensen op de oevers kwamen leven Ze heeft haar hongerende poesje mee dat ze ook geen kattenvoer kan geven.
De groene kusten van 't Centraal Massief liggen ijle weken zeilen achter de rug Ze had vooral de laatste bossen lief, maar wil er nooit of nooit nog eens terug!
Want ook de Alpen zijn niet veilig meer sinds miljoenen mensen zijn verdronken De strijd, de oorlog gaan nu erg te keer waar ooit de alpenhorens eenzaam klonken.
Ze zoekt een haven of een ander schip, dat doelloos varenden wat hulp kan bieden; maar zeerovers zijn weer cool en hip en troosten geen arme zwakke lieden
Ze ziet een heel gek eiland aan de horizon en toch verdwijnt de hoop voor twijfel Ze dacht nimmer dat ze dit ontdekken kon deze plek heet restaurant van Eiffel
Verlatingsangst bij dieren, als het baasje werken gaat als de postbode niet bellen wil als de waterbak zijn bodem keert als het dagrantsoen verorberd is...
Verlatingsangst bij kindjes, als de mama slapen gaat, als het speelgoed onbereikbaar is als niemand bij de schoolpoort staat als er niemand in de kamer is.
Verlatingangst bij mensen die afstand onderhouden die nabijheid blijven schuwen in alles wat bespreekbaar is en al wat leeft boven de gordel
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
