Een paar dagen na mijn operatie had ik onverdraaglijke pijnen toen ik op het toilet zat. Ik baadde in het zweet en duizelde. In een flits zag ik het spiegelbeeld van mijn vertrokken aangezicht, en in een flits herkende ik dat van mijn eigen vader, die 14 jaar geleden enkele dagen voor zijn overlijden veel pijn afgezien heeft.







Vader

Papa, ik heb u verleden week na veertien jaar teruggezien,

uw aangezicht vol pijn, uw blik die afketste op mijn eigen ogen.

Papa, wie dit leest beschouwt me als een gek misschien,

maar hier voel ik best wat wij samen hebben en vermogen;

ondanks oude rimpels dieper trekkend in uw ziek gelaat,

over wanhoop als men twijfelt of de ochtend nog zal komen,

als men omringd wordt en zich toch zo eenzaam voelt,

over weten dat alleen bidden uitkomst biedt voor alle dromen,

en de warmte van verlangen langzaam en zeker killer koelt.

Papa, ik heb dit beeld al vaak opnieuw teruggezien,

u herkennend in de spiegel, starend naar mijn hoofd,

en ik besef met weemoed meer dan ooit dat sedertdien

 niets dat ik van u ontvangen heb, al  werd weggeroofd.


27/2/2019