Niet aan scherven

Ik denk stilaan dat ik je wel ken,
al is er elke dag weer wat verschil.
Jij ziet er precies zo uit als ik ben
en blijkt zelfs te weten wat ik wil.

Zelden zie ik je hierheen stappen,
al kom je steeds trager naar me toe
dan ik naar jou, langs de trappen.
(ik voel me ook niet minder moe)

Je voorhoofd heb ik ooit gekend
met lange haren voor je ogen.
Ik heb leren begrijpen wie je bent
en nooit heb je tegen mij gelogen.

Je rimpels waren sneller dan de mijne,
althans, ik heb dat altijd aangenomen.
Ooit kwam ik er finaal mee in het reine
dat ze wel tegelijk moesten komen.

Ik reik je aarzelend mijn rechterhand,
en jij beweegt spontaan je linker.
Ik voel pijn zoals jij aan deze tand
maar jij kijkt toch een stuk flinker.

Droom jij ook dat wij morgenvroeg
weer samen onze snoet staan wassen,
en je me ontmoet in de zelfde kroeg,
waar we samen zullen gaan plassen?

Of denk je dat er een ochtend komt
dat deze spiegel ons beiden zal missen
dat het bruisen onder de kraan verstomt
en wij niet zo leuk meer kunnen bissen?