Gisteren ontving ik twee overlijdensberichten: een 49 jaar oude nicht van mijn vrouw, en de weduwe van een oom van me. Veel slecht nieuws op één dag. Het stemt tot nadenken over het leven: (zien) verschijnen en (zien) verdwijnen.
Begrafenis op zelfde dag... alsof het nog niet erg genoeg is.




Verdwenen verschijning

Dorre bladeren bijeengewaaid in een hoek van de tuin,
opgeveegd en vergeten waar de bladeren verdwijnen
Geven licht en ruimte aan de bodem onder de kruin
waaronder onverhoeds weer scheutjes verschijnen

Sinds de allerjongste jaren in mijn jachtige jeugd
zag ik tal van vrienden en familieleden verschijnen
Hun aanwezigheid en gezelschap was een vreugd
maar een na een zijn ze kansloos aan 't verdwijnen

Het zijn als trekvogels die je verheugen door hun vlucht
voor ze aan de horizon nagenoeg spoorloos verdwijnen
Of als wolken die onze blikken vangen in de lucht
en dreigend of troostend aan de einder verschijnen

Waarom moest ik al die namen, talen, woorden leren,
en gaandeweg in zoveel mensenlevens verschijnen
Waarvan ik er evenveel kende om nooit terug te keren
eer het mijn beurt is om uit hun bestaan te verdwijnen?

31/5/2010

01-06-2010 om 21:48 geschreven door christine

31-05-2010 om 10:25 geschreven door Friend

Een zachte blik, een blij gelaat,
een vriendelijk woord, een goede daad.
Al lijkt het weinig wat je schenkt,
je geeft soms veel meer dan je denkt.
Lieve groetjes van Freddy en Patty
en een dikke knuffel van onze drie rakkertjes

31-05-2010 om 07:53 geschreven door patty en freddy

31-05-2010 om 05:45 geschreven door paolo