Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
08-09-2020
8 september : wandelingetje
Een wandelingetje op de Meraner höhenweg onder een prachtig blauwe lucht wordt algauw een stevige staptocht (waarbij we wat verloren liepen, maar niet veel) van 13,8 km en 1.240 hoogtemeters.
Kleine geitjes op het dak van een berghuis. Vandaar de naam 'berggeit' fluistert er hier iemand in mijn oor.
Ons eindpunt : Haus Linthof, waar we ons te goed doen aan knödelsuppe (ik), slaatje mozarella (Geert) en kraüterknödels (Michel) én een biertje (jochei jochei, het eerste biertje van de heeele vakantie) St Franciscus. Dat biertje slaat wel in onze benen, die van Michel kunnen er tegen, hij ontsnapt op weg naar Haus Dickhof, verslikt zich in een verkeerde weg, rolt de helling af , wij rollen mee, wijst ons de weg waar wij verkeerd lopen, zucht van gedane inspanningen en loopt nu lichtjes te manken. Maar dat kan ook mijn indruk zijn.
En speciaal voor mijn broer Jan, die trouw de blog leest, heb ik een Mariabeeldje gefotografeerd, dat daar zo maar stond, midden in het bos.
De Meraner Höhenweg is in totaal 100 km lang en zou een van de mooiste trails zijn in de bergwereld. Ik kan het wel geloven.
In elk geval hebben mijn wondersokken hun dienst bewezen, droge voeten, comfortabel in de schoenen. Dat mijn tenen pijnlijk rood zien, dat tellen we niet mee.
Het wordt een miezerige dag zegt de weerkaart. Het brengt ons op het lumineuze idee om te gaan winkelen in Merano, per trein.
Latsch is een dorpje dat ons elke dag beter meevalt, het blijkt nu ook een stationnetje te hebben en wij, toeristen, mogen gratis naar Merano (en nog veel verder als we willen). Michel en ik gaan, Geert houdt niet van stadjes en blijft thuis.
Het lumineuze idee blijkt algauw een uiterst banaal idee te zijn geweest, want iedereen heeft dat idee. Gevolg, de trein zit stampvol. Ik vind een plaatsje in een hoekje, Michel moet de rit van 40 minuten recht staan. Vanuit de trein mooie wolkenslierten, laag en lieflijk.
Ook Merano is drummerig druk, niet zoals op onderstaande foto, dat was een andere keer Merano, maar de winkelstraten krioelen van toeristen van allerlei slag. We zoeken ons eerst een terrasje waar we een hapje kunnen eten.
En het valt mee, we kunnen buiten zitten, onder een parasol en het is er best gezellig ondanks het lichte miezeren.
Ondertussen zit Geert onder zeil. Geukkige ziel, zonder moetens en marens en zo geheel zijn eigen zin kunnen doen. Slapen dus. :)
Na ons hapje gaan we elk onze eigen weg, op zoek naar souvenirs voor geliefden en onszelf. Ik vind wondersokken van merinowol, duur maar goed en schenk ze aan mezelf. Mijn voeten verdienen dat.
Wat Michel ondertussen uitspookt weet ik niet, maar om 15u15 komt hij aanzeulen op onze plaats van afspraak met een grote tas vol ..........., dat mag ik niet verklappen. Ik heb ondertussen een lekker Italiaans ijsje gegeten en de Thermen van Merano gaan bezoeken. Aan de buitenkant althans, het benieuwde me of het mét of zonder zwembroek zou zijn. Het is mét. En het is mooi met buitenzwembaden en een grote tuin met ligzetels, waar je kunt rusten. Moest ik een zwemcompaan hebben, ik deed een duik.
Maar de trein roept, we proberen een vroegere trein terug te nemen om de grote drukte te vermijden. Op weg naar het station : een winkel met alleen maar pullovers. Uit Firenze staat er te lezen. Dat klinkt sjiek en ze zijn afgeprijsd. Dus moeten we toch eens gaan kijken binnen. De verkoopster draait ons allebei rond haar vinger, vooral Michel, want die komt buiten met 2 pullovers, ik met 1. We staan een beetje beduusd te kijken, hadden de afprijzing wat verkeerd begrepen, maar kom, we hebben kwaliteitspullovers uit Firenze.
's Avonds, we eten nog een spaghetti van de hand van Geert, spelen we een reeks hartenjagen. Het feit dat er hier een foto van de eindstand staat, doet al vermoeden wie de winnaar (weeral) is, toch ? Juist, ja.
Als ik in bed lig en me afvraag wat het mooiste moment van de dag was, staat dit bovenaan : Merano is een rijke stad (denk ik) en ik heb maar één bedelaar gezien. De oude man zat aan een brugje en leek in slaap te zijn gevallen, maar toen ik hem een centje gaf, richtte hij zijn hoofd op en keek me aan met zijn grijsblauwe ogen. En ik wist niet hoe ik moest terugkijken en ben maar vlug voortgestapt.
5 september : rust 6 september : we verslikken ons in passo Martello
Na een dag met een maximum aan inspanningen verdienen we een dag rust. Unaniem goedgekeurd.
Misschien toch een klein wandelingetje naar het naburig gelegen dorpje ? Wel ja, onze benen moeten ook vandaag eens gestrekt worden, anders wordt Garmin boos. Michel gaat naar de post, naar de fietsenwinkel en naar huis. Zijn benen zijn al gestrekt genoeg.
Het klein wandelingetje wordt algauw 7 km, maar we malen er niet om, het is prachtig weer en er is nog de hele namiddag om te dutten en te lezen en te kijken naar de tour.
Wat smaakt er beter na een fikse wandeling dan een boterhammetje in de zon op het terras? Alleen spijtig dat de parasol kapot is en we ieder om beurt het ding moeten vasthouden. Geert het eerst en het langst en het enigst. Hij is ook het sterkst, denk ik. Wie veel spieren laat rollen moet de gevolgen én de parasol dragen. Haha.
We hebben nog een avondvullende activiteit voorzien : kaarten !!!! Maar eerst eten we pizza, besteld bij Pizzeria Jolly en afgehaald, opgegeten en weggespoeld met een Chateauneufdupape (dankjewel Marc!!) en een plaatselijke pinot. Niet dat ik er iets van ken, maar ik hoor toch goedkeurend gebrom in stereo.
Vandaag, 6 september, staan de weerkaarten op ongunstig. Regen, vooral in de namiddag.
Wat in de namiddag valt, valt niet in de voormiddag. Zo denken we en dus besluiten we kwiek en vlug om naar het stuwmeer Gioveretto te fietsen in de hoge Martellvalei. Het meer ligt op 1800m hoogte, het is dus geen kwakkefolietje, er moet getrapt worden, geblazen, gevloekt en gezucht.
Hier zijn geen lange rijen motards, geen chique bakken met bekakte madammen, de Martellpas is relatief onbekend en past dus niet zozeer in een palmares vol klinkende namen. Maar het is beslist de moeite en de klimpercentages zijn dat ook. Een bordje dat waarschuwt voor de bochten, daar is het stijgingspercentage het hoogst. Dat weten we ondertussen wel en daar zijn we voor beducht. We vinken 13 % af op het laatste stuk met 10 tornanti, wat we op voorhand niet weten, het konden er ook 48 geweest zijn.
En dan is het meer daar, ettelijke meters diep, ettelijke vierkante kilometers rond, grijsblauw, kabbelend, ongenaakbaar.
Hier borrelt een vreugdezang op in de borst van Michel, die pavarottigewijs zijn armen in de lucht gooit. Jaja, wir schaffen es !!
Kijk ook eens in de bijlage, naar de besneeuwde toppen aan de Martellpas. Ze zijn anders mooi dan die van de Stelvio. Maar ongetwijfeld bloedmooi.
Ik weet, beste Guido, dat je eraan twijfelt of je schoonzus wel echt die Stelvio op gereden is, kijk dan eens naar bijgaande foto. Fiets van Hilde voor de herberg.
We zijn donderdagavond, 3 september, en hebben een mooie verzameling aangelegd van de appeltjes, die ons dagelijks verblijden, hetzij door ze te bekijken, hetzij door er eens eentje scheef te slaan. (eentje is geentje, de boer gaat het niet merken, de plukkers zijn blij wegens minder werk voor hen en wij zijn ook blij, als ze lekker zijn - de rode!- en minder blij met de karmijnrode -slecht!-).
Alsook op donderdagavond heb ik een vaste benoeming gekregen, vanaf nu ben ik plaatsvervangend hoofd van de technische dienst. Dit alleen maar om te zeggen dat de mannen niks bakken van technische aangelegenheden (Johan, waar ben je ????) en om dat te verdoezelen vlug wat zeem aan de baard van de vrouw smeren om er maar van af te kunnen zijn. Mannen !!!
Nog een merkwaardigheid die ik in de statistieken bewaar : we doen een eerste wasje en in totaal hebben we 21 stuks (kousjes tel ik per paar, voor alle duidelijkheid). Daarvan zijn er 14 stuks van Michel en 7 stuks van Geert en ik samen. Welke betekenis moeten we daar aan geven ? Michel is heel proper, Michel is heel vuil, Michel doet veel kleren boven mekaar aan, Michel doet veel kleren achter elkaar aan, Michel gooit propere kleren in de wasmand omdat hij het verschil niet kent tussen een wasmand en zijn valies..... Voor ons betekent dit hetzelfde maar dan in tegengestelde zin (voor het geval je er nog aan uit kunt).
Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij het gebruik van de glazen : In totaal beschikken we over 6 glazen. Wie, denk je, heeft continu 3 glazen in omloop ? Wij zijn het niet hoor. Een glas voor water, een glas voor wijn, een glas voor schimmige drankjes waar hij met een plastieken lepeltje in moet roeren, want anders is het mengsel kapot. ?????
Het is ondertussen 4 september geworden, we hebben goed geslapen (gezorgd dat we goed konden slapen, wat dat ook moge betekenen) en met grote zorg wordt het ontbijt bereid : havermout. Krachtig voedsel, goed verteerbaar, langdurige energie. We moeten het uitkienen, want elke factor zal belangrijk zijn. Die bergtop ligt op 2.758 m hoog en wij logeren op 600 m hoogte. Dat zijn een pak hoogtemeters, die we over moeten.
Er was enige discussie over van waar we zouden vertrekken : ofwel van ons logement maar dan moeten we nog 25 km door de vallei van de Adige naar Prato alle Stelvio, ofwel met de auto naar de voet van de pas en daar starten. Het wordt het eerste, al hou ik mijn hart vast, want dat betekent dat we ook nog helemaal terug moeten en in totaal meer dan 90 km zullen moeten rijden.
Nog vlug een foto van de gezwinde klimmers. Waar kan dit beter dan ....juist, ja, voor een appelboom ? Ik stel voor om ons te lanceren langs de appellanderijen. Hoofdschuddend en dik tegen hun goesting geven de mannen toe, want we gaan vast en zeker verloren rijden tussen die eindeloze appelbossen. Niet dus, behoorlijk vlug vinden we de radroute en bollen we vrolijk langs de rivier naar het (wilde) Westen. Het is wel wat bergop, maar malen we daar om ?
Ja, dat doen we ! Bekijk even het gezicht van Michel en je kent het antwoord. Het is bergop en het pad is af en toe onverhard en rijdt daar verre van gemakkelijk. Hoor ik daar een hartsgrondige vloek ? Ja hoor, ja hoor !
Maar laten we de pret niet bederven, we bereiken rond 11 uur de voet van de passo di Stelvio in Prato. De longen zuigen zich nog eens goed vol (deels met de uitlaatgassen van de onvermijdbare hordes motorrijders) en daar zijn we vertrokken. Drie uur en een half klimmen hoor ik brommen. Afgesproken is om in het dorpje Pratoi halt te houden voor een hapje en een drankje. Dat zal rond het middaguur zijn. Vorig jaar indachtig toen ik zonder verpinken de afspraak om te stoppen negeerde en recht naar boven reed op de col du Glandon, kijken mijn companen nog eens ernstig in mijn ogen. Zeker stoppen, hoor, zeggen de priemende oogjes. Misschien denk je dat ze me niet kunnen missen, gewoon omwille van de schoonheid van mijn 'zijn' :), maar de werkelijkheid is zoveel prozaïscher : ik draag al de bagage en dus ook het lunchpakket.
Kijkend van op onze eerste stop zien we de toppen liggen, wat zijn ze prachtig majestueus.
Niet getreuzeld nu, we moeten verder. Ieder voor zich, ieder zijn eigen tempo. Weg zijn we.
De pas telt 48 haarspeldbochten en die kan je aftellen, want aan elke bocht staat een bord met het nummer van de nog te nemen bochten. Alleen, het duurt ontzettend lang voor bocht 48 zich meldt. Het zegt iets over de lengte van de klim. Mijn fiets heeft een sterke batterij en als ik niet te zot doe heb ik een bereik van 110 km. Maar niet bergop. De kilometers die ik nog te goed heb slinken, per 2, soms per 3 km. We zitten nog in de boszone als ik al begin te twijfelen of de batterij wel sterk genoeg is om de top te halen. Niet dus. Op 5 km van de top, nog zo'n 500 hoogtemeters te gaan en ze geeft het op. Daar sta ik dan te blinken, in de brandende zon, hijgend, en de mannen nog lang niet in zicht.
Honderd hoogtemeters dieper ligt een hotel/restaurant/herberg. Ik besluit terug af te dalen tot daar en deemoedig te vragen of ik mijn batterij mag opladen (deels dan toch, want volledig opladen duurt 4 uur). Maar eerst moet ik de dappere krijgers onderscheppen opdat ze zich niet afvragen waar juffertje Vink gebleven is. Het wil lukken, ze duiken op het juiste moment op en willen zich wel opofferen om even met me mee te gaan naar de herberg. Geen probleem om de batterij op te laden, we drinken ieder een halve liter bruiswater op het terras met prachtig uitzicht op het laatste stuk van de beklimming en hooghogerhoogst, de gebouwen op de top. Een marmot huppelt van rots naar rots. Rotsaert ziet hem, Detombe ziet niks. We horen het schrille gefluit, het beestje is niet alleen, vrouw en kindjes zijn mee op stap. Het is goed vertoeven daar op 2.188 m hoogte, we zouden er kunnen blijven en de rest vergeten. Neen, hoor, dat doen we niet. De mannen vertrekken alweer, ik moet minstens nog drie kwartier wachten om enige kans te maken de top te kunnen halen. We spreken af terug te verzamelen aan de herberg als we mekaar niet elders tegenkomen. Het is ondertussen 15u30. Ik zie het zwarte en het rode stipje zich vermengen met de eindeloze sliert klimmers die zich koppig, dapper, wanhopig naar boven stampen. Daar tussen glijden de motards slingerend en met het nodige gebrul omhoog. Om nog te zwijgen van de exotische bolides, liefst met open dak, madame met het sjaaltje en de camera, meneer aan het stuur, zich de koning te rijk wanend want zowel car als haar in zijn bezit. Tot ze met zijn Cadillac gaat lopen!
Maar kijk, het uur is verstreken, de batterij heeft terug potentie en ik vertrek weer. Hier leer je hoe een haarspeldbocht te nemen, ze liggen tegen elkaar aan gevlijd in sierlijke strepen tegen het mosgroene berglandschap. Het is warm, ik zweet, de anderen zweten nog meer. De batterij slinkt, ik probeer zuinig te rijden (hoe doe je zoiets bergop ?), maar helaas, 500 meter voor het einde : batterij says no. Nu kan ik toch niet opgeven. Geert en Michel heb ik niet meer weergezien, zij zijn dus alvast boven geraakt. Applaus voor deze helden, ze hebben goud en zilver in hun categorie, veel senioren heb ik eerlijk gezegd hier niet zien sportelen.
Het worden nog zware laatste meters. Je moet weten, ik heb een zware fiets, er zit brood, fruit, drank in de fietszakken, én het is beestig bergop. Dalers roepen me toe dat het niet ver meer is, doorzetten nu, bravo voor madame! En ja hoor, het lukt, ik voel mijn schouders branden van het duwen, Geert helpt me over de laatste meters en daar sta ik dan ook helemaal boven, niet goed wetend of dit om te lachen of om te huilen is.
Michel is op schattenjacht. Souvenirs vind je hier ten overvloede, truitjes, kaartjes, beestjes, petjes...hij koopt alle winkels leeg. Nou ja, hij koopt het een en ander. Het meest bijzondere is toch wel het kaartje, waar mevrouw de winkelierster al jaaaaaren van af wil, dat weer en wind heeft doorstaan en nu eindelijk in handen valt (dankeschön, dankeschön, dankeschön, zo vriendelijk toch zijn de mensen hier) van een onwetende slecht gebrilde toerist. Daar moeten wij nadien ontzettend hard mee lachen. En hijzelf ook.
Maar, we moeten nog terug naar huis ! het is ondertussen bijna zes uur, ik laad de batterij nog even op, ze kan jochei jochei alweer 6 kilometers aan.
Eindeloos is het, bergaf. En koud ! Zelfs met windjack en fleece voel ik de koude op mij vallen. De zwarte valk, die Geert heet, is nu in het fluogeel gehuld en stort zich naar beneden. Michel, ook met een paar jacks over elkaar aan, is al wat vroeger vertrokken, hij houdt niet van dalen. We vinden elkaar terug voor een rood licht waar er wegenwerken zijn en vanaf dan is het plezierig dalen. We voelen de warmte van het dal en dat doet deugd. We nemen de radroute terug naar Latsch, stroomafwaarts in een zalig tempo van 25km/u.
Zo zijn we net voor het donker binnen, eindeloos tevreden en dampend van trots, maar ook moe in zijn superlatief.
En als ik achteraf vraag hoe dikwijls ze eigenlijk gestopt zijn over de hele route, vertellen ze me enthousiast dat ze af en toe MOESTEN stoppen omdat het uitzicht zo schoon was en ze dat niet mochten missen. Ik kan het alleen maar beamen, het was adembenemend in elke betekenis van het woord.
We houden halt, de mannen kunnen even plassen. Hilde moet nog wachten, het is te druk, hier gehurkt gaan zitten zou de Italianen alleen maar doen schrikken. Michel zet ons op het kiekje, er lijkt geen eind te komen aan mijn benen, die van Geert daarentegen.....:) De zon doet al flink haar best, heeft alle wolken verjaagd, maar toch is het nog fris koudom te fietsen. Dat zal de komende uren wel anders worden.
Op 5 km van Merano lijkt de Adige plots te ontploffen, hij duikt 10 meter naar beneden met groot geraas en opspattend water. Al gauw ondervinden we waarom, Merano ligt diep beneden ons, we beginnen aan de afdaling van een miniStelvio (zo zegt Michel) met 7 haarspeldbochten en duiken het stadje binnen. Even krijg ik een bozige blik omdat groen licht voor mijn kompanen oranje blijkt te zijn en ze denken me nooit meer terug te vinden en de weg naar Latsch dus ook niet meer.
Het stadje bekoort me, er heerst een gezellige drukte, mensen zitten op bankjes te keuvelen, er zijn veel terrasjes, er is veel groen. Het is netjes, met leuke hoekjes en pleintjes, ik wil zeker nog eens terugkomen om er wat rond te banjeren. Geert vindt er niks aan, te veel winkels, te veel mensen, te veel gedoe. Terug dan maar. Een ijsje hebben we al gegeten, onze picknick gaan we verorberen aan de kant van het fietspad. Er zijn banken en tafels genoeg, keuze in overvloed.
We zijn goed op tijd voor de laatste 30 km van de Tour op het klein teeveetje, dat zich o wonder onmiddellijk voor ons opent. We doen nog een wasje en een plasje en zijn meer dan gereed voor de grote Stelvio van morgen.
En, o ja, toch nog dit : gisteren speelden we 30 seconden, ieder voor zich, en ondanks het gezamenlijke tegengewring van beide mannen, wie zou er gewonnen hebben ? Wie weet wie Willy Wortel is ? Wie kent de planeet Jupiler ? Wie denkt dat het land waar we logeren Frankrijk heet ? Degene die won !!!!
Een stevig ontbijt is een goed begin van een zonnige dag !
Ieder zijn eigen pot yoghurt, zo komen we goed overeen. Dat het potten zijn van een liter maakt niet zoveel uit.
Nu we de mooie Radroute over de lengte van de vallei ontdekt hebben, gaan we er gebruik van maken en fietsen naar het kuurstadje Merano. Het fietspad is een echt succes : fietser na fietser na fietser passeert ons, oversteekt ons, groet ons, groet ons niet, het is een drukte van jewelste. Ook de Adige laat wederom van zich horen : bruisen, blazen, klotsen, razen, dat water blijft maar komen. Ik merk op dat er veel besnorde Italianen zijn en dat in alle mogelijke formaten en krullen. Onder de snorren zitten meestal kogelronde buikjes. En achter de snorren rijden vriendelijke Italiaanse vrouwen. Dat valt ook op : de mensen zijn hier meestal erg vriendelijk. Zo ook Helga, onze madame van het huis, die gisteren onverwijld ter hulp sprong toen de mannen hier de Tour de France wilden zien op het oude televisietje, maar het ding niet aan de praat kregen. Het wonder der techniek, het blijft hen verwonderen en verwarren.
Elke morgen word ik wakker met een liedje in mijn kop. Eigenlijk las ik dat vorig weekend in de column van de krant, maar het is ook echt zo. Gisteren was dat 'Ella, elle l'a' van France Gall. Vrolijk klonk dat. Vanmorgen was het Guido Belcanto, die in duet met An Pierlé, 'Toverdrank' in mijn hersenpan goot. De Guido ! Hij, die marginaliteit tot kunst heeft verheven en zijn Cadillac laat stelen door een dame met een toverdrank. Betoverend, toch ?
Maar de ochtenden hier zijn niet om aan muziekbeleving te doen. Neen, we moeten roderen, oefenen, soepel rijden en blijven. Geert heeft een plan : we rijden naar het dorpje Katharina(Opeel)berg en dat plan wordt met eenparigheid van stemmen aangenomen. Nog even poseren bij ons vakantiehuis, de goesting spat er af. Dat appartement is trouwens gebouwd met een aannemer en architect die de term voortschrijdend inzicht hebben uitgevonden. Ze begonnen met de inkomhal, groot van afmetingen, een kleine balzaal gelijk en ze eindigden met de leefkeuken, waarna geen plaats (en geld?) meer was voor ook nog een zitplaats. We zitten en leven dus in de keuken. We treuren er niet om, er is ook een terras met avondzon en dat is heel gezellig.
Maar we vertrekken dus, op weg richting Merano. We zijn nog geen honderd meter ver en ik moet al een schietgebedje doen tot Johan om ons ter hulp te komen wegens technische problemen. En waarachtig, Johan heeft het gehoord en fluistert de oplossing in het oor van de mannen. Euvel opgelost, start nr 2.
De Italianen hebben ons zien komen en, speciaal voor ons, hebben ze een fietspad aangelegd dat doorheen de vallei van de Adige loopt. Het is heerlijk rustig fietsen, verkeersvrij, naast de spattende, schuimende Adige, die schittert in de ochtendzon en dolgelukkig naar Merano tuimelt. Wij zijn ook gelukkig, wie had kunnen denken dat het hier zo comfortabel rijden was ?
Katharinaberg ligt hoog (nou ja, op 1.200m, alles is relatief) in de bergen, we moeten de vallei uit en krijgen onmiddellijk een lange steile (10%) tunnel voor de boeg. Het is vervelend rijden met veel lawaai, waarvan je niet weet uit welke richting het komt. Geraas en geroffel, het lijkt uit het plafond te komen. Michel wil er vlug doorheen en forceert zich wat. We stoppen enkele kilometers verder en hij twijfelt of hij nog verder wil. Zich inrijden mag niet te veel pijn doen, doseren is de boodschap. Komaan coureur, spring op je stalen ros en schakel een versnellingetje lager. En ja, hij luistert (!!!!) en hij doet het!
Hoog en ver zien we het kerkje van Katharinaberg, daar moeten we naartoe. Het moment van bezinning heeft deugd gedaan en de helling is iets minder steil, we nemen de laatste hindernis, het is nog 1.5 km, een smal baantje naar boven.
Daar zijn ze dan, in het gezelschap van een wandelaarster die ook op de foto wil, maar op geen enkele belangstelling kan rekenen. Zie je de pijn van het zijn in de ogen van de sloven ?
Het kerkje hult zich in de witte watten wolken. Wij hullen ons in een zwijgzame, verkwikkende rust. Een koekje en een slokje water, wat kan dat deugd doen !
Het spijt ons, Katharinaberg, maar nu kunnen we niet blijven, het is bijna middag en we hebben geen picknick bij. Niet getreurd, binnenkort komen we terug om een stukje te doen van het wondermooie wandelpad : the Merano High Mountain Trail. En we hebben al gezien dat er daar menige hangbrug over te steken is ! Jochei, jochei, het avontuur lonkt alweer.
We nemen afscheid van mama Denise, die alweer vol vuur klaar staat om de trap naar ons appartement op te sloffen en te poetsen voor de volgende klanten. Steeds welkom zijn we en dat herhaalt haar zoon Rafaël, die liever de polka danst dan zijn moeder te helpen, ook nog eens. A bientôt et merci. Koe en kalf zijn niet onder de indruk. Ze verpinken niet.
De naam van het dorpje Dessenheim blijft in mijn hoofd spoken. Tot waar in de geschiedenis moeten we teruggaan om Dessenheim terug aan de Duitsers te geven. Hoorde het vroeger echt bij Duitsland ? Volgens de naam toch wel. Heeft Duitsland zich verslikt na de 1ste wereldoorlog in al de herstelbetalingen die het moest doen en heeft het dan maar rap een hele streek aan de Fransen gegeven ? Of was het zo na de 2de wereldoorlog ? En de Rijn dan ? Bestaat er een mooiere grens dan een lange, brede stroom ? Dat moeten ze vroeger toch ook al geweten hebben. Ik vraag het aan mijn companen. Zij kijken geleerd en bedachtzaam, maar ze weten het ook niet.
Wat ze ook niet weten is dat de weg naar Italië die ze op de gps gekozen hebben, wel de kortste is, maar niet de gemakkelijkste. Frankrijk uitrijden, dat gaat goed. Basel binnen, Rijn over, naar Zürich, langs het prachtige, langgerekte meer dat schittert in de opduikende zon. En dan moeten we plots naar Davos, daar waar de paters Salesianen een nederzetting hebben volgens Michel, waar de mutualiteiten zomer- en winterkampen organiseren, zegt diezelfde Michel, waar de groten der aarde jaarlijks samenkomen om de wereldeconomie bespreken, zegt Geert. Ik denk dat de laatste gelijk heeft. Maar, zegt hij er bij, Davos, dat ligt op 2.000m hoogte, daar moeten wij niet naartoe. Fout, zegt de gps, daar moeten jullie wel naartoe. En na Davos komt de Flüelapas, die niet van flüweel is, tot 2.300M hoogte. Alternatief : de auto kan op de trein en die rijdt door de Vereinatunnel naar de andere kant van de pas.
Het wordt de pas en het maakt de reis lang en slingerend, maar ook bloedmooi. Toppen van 3.000m, nog bepoederd met sneeuw en diepe groene valleien met stipjes van koeien en schapen, wandelaars, mountainbikers, huisjes en hutjes, stenen en putjes. Ik wou dat ik er een foto van had.
We rijden Italië binnen, maar even goed kan dit ook weer Zwitserland of Oostenrijk zijn. Auch hier sprechen Sie Deutsch. We oefenen alvast ons beste Duits en komen tot het besluit dat vanaf nu Michel onze woordvoerder zal zijn, want zijn vocabularium is van uitmuntende kwaliteit. Zo kan hij al zeer duidelijk zeggen : Guten Abend, frau Helga, Obst Gemüsse Radtur Geschwindigkeit. Dat vinden wij een prachtprestatie. Helga is onze vriendelijke gastvrouw die in de kelderverdieping woont, rond is als een appeltje (al hadden de mannen een grote blonde frau mit zwei Pflechten verwacht) en twee dochtertjes heeft : Laura en Emma. Over appeltjes gesproken, zo ver je kan zien, overal boomgaarden met appels, mooi variërend in kleur, van lichtgeel, naar oranje, dieprood en zelfs bisschopspaars. Stiekem hebben we er eentje geproefd, maar ze zijn slecht ! Het zijn sierappels, oppert hier een stem met licht duits accent.
Laten we één ding hopen : dat al die appels niet massaal bespoten zijn met insecticiden, en als dat toch zo is, dat ze dan asjeblieft niet van plan zijn om dat de volgende week nog eens over te doen.
Voorziene vertrektijd was half tien. Het zal niet aan Michel gelegen hebben dat we het niet halen, hij is mooi op tijd. Maar het fietsenrek zorgt voor enig gesakker omdat : 1. het rek te klein is 2. mijn fiets te groot is 3. twee vrouwtjes het rek geleend hebben en er wat aan gesleuteld hebben. Voor Geert is het duidelijk dat het optie 3 is, vandaar de opwelling van sakkerdesakkerdesakker. Hij vergeet daarbij dat híj het was die het fietsenrek zo in mekaar gezet had dat er wonderlijke dingen gebeurden als we mét fietsenrek naar links wilden afdraaien en het rek zijn pinkers rechts deed oplichten, terwijl de auto flink naar links pinkte. En het was Margo die het rek terug juist in mekaar zette. Weinig reden om te klagen dus.
Er zijn marters in onze wijk, ze bijten de kabels van de auto's kapot. De auto van Michel blijft op onze oprit, maar wat te doen met mogelijke marters ? We leggen een fuchsiaroze geurkaars onder de motorkap. De geur moet elke marter op andere gedachten brengen. Geen enkel martervrouwtje ruikt naar fuchsiaroze kaarsen, dus, mannetjesmarter, terug op pad, vrouwtje is de hort op. Zeker zit ze niet onder deze motorkap.
Het verkeer vlot goed, de Brusselse ring wordt goed genomen, we rijden door de Condroz, door de Ardennen, de eerste stop is Luxemburg. Dat kleurt wel Covidrood op het hele grondgebied, en de parking staat propvol, maar we rekenen op de virusvrije buitenlucht en eten een pistoletje of vijf onder een leuk afdakje, in gezelschap van een tiental wespen, die door de ene al vriendelijker bejegend worden dan door de andere.
Het is een miezerige dag, er valt motregen, er valt een kletterende bui, af en toe komt de zon eens piepen. Liever vandaag dan morgen of overmorgen, lispelen we tegen elkaar.
Dessenheim ligt in de Rijnvallei, vlak, vlakker, vlakst en is een vredig dorpje dat welhaast verlaten lijkt, want er loopt geen kat op straat. De kerk is groot, veel te groot, veel te tochtig en te koud, veel te hoog, de kerkfabriek zit met de handen in het haar wat ze met de kerk gaan aanvangen. Niet zo de ooievaars, zij houden wel van de grote hoogte van de dakgoot.
Het logement, tja, dat valt wat tegen. Michel probeert er nog het authentieke van in te zien, een echt vakwerkhuis, maar ziet hij dan al die gaten en gierende kieren niet ?
Dat laatste is maar een grapje. We logeren in een appartementje bij Raphaël, die zijn moeder heeft ingespannen om ons te ontvangen en rond te leiden. Pas de soucis, alweer, fietsen mogen op de auto blijven, il n'ya pas de voleurs. Goed voor ons, het gesakker van vanmorgen indachtig. We doen nog een avondwandelingetje door het dorpje, mens en dier hebben zich teruggetrokken voor een portie qualitytime op TV, we hebben tijd zat om rond te neuzen en de oude vakwerkhuizen te bewonderen, de vele kleuren waarin de andere huizen zijn geschilderd en we besluiten : het is goed wonen in Dessenheim, maar niet voor ons. Wij hebben genoeg aan één nacht.
Hoihoihoi, het mag dan wel volop Corona-tijd zijn, morgen wagen we de grote sprong naar de bergen van Zuid-Tirol. Misschien is het niet nodig, maar toch overnachten we eerst nog op een tussenstop langs de Rijn, in Dessenheim. Wie zou denken dat dat in Frankrijk ligt ? Ik niet, maar toch is het zo. En de eigenaar van het appartement spreekt Frans, want hij heeft ons bezworen om 'pas de soucis' te hebben en 'bienvenus' en 'si vous voulez vous pouvez rester une ou deux nuits en plus'. Heel gastvrij dus, de toeristische sector heeft wat te lijden gehad de afgelopen maanden, dat is duidelijk. Maar, blijven kunnen we niet, ook niet een paar nachtjes, de volgende dag worden we verwacht door Helga in Latsch, dat is een dorpje in de Italiaanse Alpen, niet zo ver van Merano. Ook hier weer, het is Italië, maar de naam klinkt heel Duits en Helga schrijft ook in het Duits. 'Sehr geehrte frau Dierckx', kom maar af en zeg het ook aan al je vrienden. Blij dat het Duits is en geen Italiaans, wat zouden we daar van terecht brengen? Dat ene uurtje Duits in de humaniora geeft bagage om lange duitsklinkende zinnen te fabriceren die nergens op slaan, maar met een beetje goede wil en wat gebarentaal toch zullen verstaan worden. Nederlands met haar op dus. Aan elk woord een -usch of een -asch, een -ir of -ich of -itsch hangen en we voelen ons een duits talentalent. Ja wirklich sicherleich.
Onze ploeg is afgeslankt met 25%. Dat betekent dat we niet met vier zijn dit jaar, maar met drie. Johan haakt af, met spijt in het hart. En wij vertrekken zonder hem, ook met spijt in het hart. Vier is toch een mooier getal, vind je ook niet ? Trouwens, hoe moeten we nu wiezen ? En, erger nog, wie gaat het technisch vernuft zijn ? Wie gaat lekke bandjes van andere kunnen onderscheiden ? En wie gaat er ons aller bewondering opwekken door te stampen en te duwen en te wringen en te zweten en ons de indruk te geven dat hij gaat begeven om dan toch met zijn kop boven water (boven het bergtopje eigenlijk) te komen ? We weten het ook niet hoor. Maar we troosten ons met de gedachte dat hij er volgend jaar weer zal bij zijn, beresterk, staalhard getraind.
Vorig jaar nog met drie coureurs boven op de col de la Madeleine (foto), dit jaar zullen het er twee zijn, boven op de Stelvio, die lange, hoge, gemelijke pas met zijn 48 haarspeldbochten en zijn vriezige temperaturen daarboven. Zot zijn ze. En ik ook. Met mijn elektrisch ros ga ik met ze mee, het is te zeggen, ik rijd ze ver vooruit zolang de batterij het uitzingt. Valt ze plat, dan ik ook. Maar geen nood, terug is altijd naar beneden, afdalen zonder batterij is 'sans soucis', 'ohne Meuzenisse'. Michel denkt daar anders over, ijskoud angstzweet krijgt hij bij de gedachte aan die haarspeldbochten in afdalende richting en liefst zou hij per kabelbaan terug naar beneden komen. Maar die is er niet, zo lachen wij een beetje in ons vuistje. Wie laatst lacht, best lacht, waarschuwt een stem uit mijn jeugd. We zullen zien, het komt eraan en we moeten er door !
Na de vragenlijst en de antwoorden van Geert, Michel en Johan, voel ik een lichte dwang om ook te antwoorden op de vragenlijst. Ziehier wat mijn bevindingen zijn :
1. hoe oud voel je je ?
Als ik op mijn fiets zit voel ik me een zonnekind van amper 10 jaar, nog volop kind en geen weet van wat zich in de grote boze wereld afspeelt.
2. waar heb je spijt van ?
Dat we geen Kumbayaliedjes gezongen hebben rond een kampvuur in het holst van de nacht, geen wilde Indianenspelletjes gedaan hebben, geen fakkeltochten….
3. wat was je beste eigenschap ? je grootste zwakte ?
Mijn beste eigenschap was dat ik gemakkelijk met mannen kan omgaan zonder uit de toon te vallen. Mijn zwakte : altijd alles willen regelen en zo de mannen onder de knoet houden.
4. wat was je beste culinaire ervaring ?
Mijn beste culinaire ervaring was het avondmaal bij Alain in Joncels. Ondanks zijn dronken lodderogen was hij charmant bij het opdienen en kookte zijn vrouw lekker. De eetzaal was bovendien een heerlijk museum vol houten sculpturen. Daar kon je op blijven kijken.
5. Betrapte je jezelf soms op racistische of gefrustreerde gedachten ?
Soms vond ik dat ik ook wel een proficiat verdiende met mijn ‘brommertje’. Mannen zijn vooral bezig met hun eigen prestaties.
6. Met welke wielrenner word je graag vergeleken ?
Ik word graag vergeleken met de goede wielrenster Caroline Van Maele. Die is top !
7. wat was volgens jou de meest humoristische uitspraak/situatie van de voorbije weken ?
Het meest humoristisch vond ik dit : Michel tegen mij tijdens het rijden tegen wind : ‘beetje inhouden, Hilde, Johan heeft het moeilijk’ Johan achteraf over dezelfde rit tegen Geert : ‘ Michel was niet in zijn beste doen vandaag, hij had het moeilijk om tegen wind te rijden’ Geert tegen Thomas : ‘ik versmacht iedereen bij het klimmen’ (wat niet echt waar was)
8. wat was je meest gore fantasie ?
dat ik alle nijdige fietsers die niet konden verdragen dat ik hen voorbijstak, boven bij het aankomen zou doen vallen door een onzichtbare koord die ik over het wegdek had gespannen.
9. welke fietsherinnering zou je liefst vlug vergeten ?
Wat ik vlug wil vergeten : de zadelpijn van de eerste dagen, de krampen na het klimmen.
10. wat was je moeilijkste moment ?
de bijtende kou boven op de col de Rousset en de mannen die maar niet doorkwamen, maar onwetend en koppig aan de andere kant van de tunnel bleven wachten en ik (vooral koppig) bleef staan kou lijden
het schrijven van de blog was ook niet altijd gemakkelijk, soms wou ik gewoon niks meer doen 's avonds na een vermoeiende dag, maar het was ook niet aan de orde om hopeloos daaagen achterop te raken. Mijn geheugen lag nu al soms ondersteboven.
11. wie zou je eens je gedacht willen zeggen ?
Ik zou mijn gedacht wel eens willen zeggen aan de twee zussen die de b&b runden in Die. Eigenlijk heb ik dat al gedaan door in hun gastenboek te schrijven. Zij waren zeer attent, maakten alle producten die ze serveerden zelf, behalve het brood, waren niet opdringerig maar toch vriendelijk en ze hadden een heerlijk licht huis met een grote tuin. En dat de ene een zwarte snor had, vind ik achteraf gezien, prachtig. Leve de vrouwen met snorren (zelf heb ik er ook een, maar niet zwart), weg met alle tsjipkes en tsjapkes waar we hele dagen mee bezig zijn om haren, vlekken, wratten, zwellingen, bobbels en alle andere rariteiten weg te werken. Freeeee women !!!
12. wat was het mooiste moment ?
Het mooiste moment was voor mij de jacuzzi en het zalige zwembad bij de Engelse boys na de lange fietstocht van de voorlaatste dag. Een heerlijke b&b in Olonzac. Ook het ontbijt daar was top : buiten op het terras en alles wat je kon bedenken op je bord. En dat terwijl Lodewijk de veertiende vanuit de bovenverdieping genadig naar je glimlachte.
Ziezo, de blog zit er weer op voor een tijdje. Tot gauw !!
We hebben even stilgestaan bij 11/9, Johan heeft allerlei karweitjes opgeknapt, Michel heeft lekker gekookt en wij twee hebben vanalles en niets gedaan. En dus is het nu tijd om de antwoorden van Proust neer te pennen. Geert is bezig aan de col du Mont Louis op zijn fiets en de twee anderen doen een ontspannend ritje, ook met de fiets. Madame heeft dus het kot voor haar alleen, ware het niet dat er geen wifi is en ze dus op café moet in St Paul de Fenouillet. Wetende dat er hier enkele weken geleden een moord gebeurd is, kijk ik toch angstvallig rond of ik geen moordenaar zie voorbijsluipen. Maar neen, geen tijd voor fantasietjes, Proust staat met een mand vol madeleinekes op mijn schouder te tikken, ik begin er aan.
1.Hoe oud voel je je ?
Michel : 'naargelang het moment van de dag/nacht voel ik me gaande van 3/4de tot 4/5de van mijn werkelijke leeftijd. Fiets-matig ondertussen steeds beter. (= jonger?nvdr)'.
Johan : '10 jaar jonger na het bereiken van ons doel. Tevreden dat we dat nog kunnen en vooral dat we er plezier aan beleven'.
Geert : '73 jaar na het drinken van mijn chimay'.
2. Waar heb je spijt van ?
Michel : 'dat we de, weliswaar heel mooie, col du Glandon verkozen boven de ultralange klim van de col du Croix de Fer (30 km aan moyenne de 5%) én dat ik geen t-shirtjes vond voor mijn kleinkinderen.'
Johan : 'de cols en de fiets pas te ontdekken op 60 jaar.'
Geert : 'no regrets'
3. Wat was je beste eigenschap ? je grootste zwakte ?
Michel : best : het houden van dezelfde kadans bij het klimmen. Zwakte : het afdalen, al is er progressie (vind ik)
Johan : dat oordeel laat ik over aan mijn companen (nvdr : sterkte : het koppige doorbijten, zwakte : het koppige doorbijten)
Geert : ik heb geen goede eigenschappen en zwaktes (nvdr : ik betwijfel beide)
4. Wat was je beste culinaire ervaring ?
Michel : Finaal was het menu bij Nicholas, de erwtensoepman in Rochefort het allerbeste...al was de kwaliteit-snelheid-combinatie van de 'spring-in-'t-veld' in Bez e Esparon ook niet te versmaden.'
Johan : 'tartiflette met gerookte forel'
Geert : 'panna cotta in Corbières die ik niet heb kunnen eten'
5. Betrapte je jezelf soms op racistische of gefrustreerde gedachten ?
Michel : 'Ongetwijfeld ...tegenover de chauffeur van de wagen die zich nog waande in het tijdstip waarop wegen enkel voor automobilisten golden. Met meer dan een halve weg overschot, toeterde ze onbeleefd (in plaats van aanmoedigend) voor mezelf en de wielrenster vóór mij. Als straf zou ze zelf eens een col moeten oprijden.'
Johan : 'Toeterende, ongeduldige chauffeurs terwijl er voldoende ruimte is om te passeren.'
Geert : 'Ja, als ik mijn sokken niet vind, mijn onderbroek achterstevoren aan heb, het eten niet snel genoeg vooruit gaat.'
6. Met welke wielrenner word je graag vergeleken en waarom ?
Michel : 'Met Raymond Poulidor, de 'eeuwige derde'.
Johan : 'Peter Sagan, speels, explosief op onverwachte momenten, geen lijn houden en veel zure beertjes snoepen om suikers op te nemen.'
Geert : 'Gilbert, wordt beter met de jaren.'
7. Wat was volgens jou de meest humoristische situatie/uitspraak van vorige weken?
Michel : 'van mezelf vond ik het 'pikken' van twee gedroogde abrikozen uit het potje van Geert wel grappig (ik dacht dat het van de algemene pot was)
Johan : 'De vraag van de Franse kok-animator : zitten er nog garnalen in de Noordzee bij jullie ?
Geert : 'De ruwe 'Pourquoi' van de handelaar in bouwmaterialen als verwelkoming, waarop slechthorende Hilde antwoordde : 'oui, oui, c'est froid', waarop de man een tweede keer 'Pourquoi' uitstootte .
8. Wat was je meest gore fantasie ?
Michel : zet zijn joker in op deze vraag
Johan : 'Het erg smalle en hoge bedje (boxspring) was een funerarium ervaring bij het slapen gaan.
Geert : 'no comment'
9. Welke fietsherinnering zou je liefst vlug vergeten ?
Michel : Bij het terugschakelen op de voorlaatste dag ging de ketting er af. Eén tiende van een seconde later zou ik, net als bij het beklimmen van de Tourmalet vorig jaar, tegen 'dendek' gelegen hebben. Ik heb het hele jaar geoefend op het sneller uit mijn klikpedalen geraken. Het rendeerde dus !
Johan : geen enkel, of toch : de auto's, moto's, oldtimers die naar boven razen op de col du Galibier.
Geert : op de foto gaan boven op de col du Galibier met oranje crocs (al kan het me eigenlijk niet echt schelen).
10. Wat was je moeilijkste moment ?
Michel : een ernstig antwoord : de laatste halve kilometer van de col du Galibier
Johan : boven komen in de regen en de kou op de Galibier. Totaal leeg
Geert : één kilometer van de top van de Galibier
11. Wie zou je eens je gedacht willen zeggen ?
Michel : 'Aan de opdienster in Olonzac : dat ze toch wel heel moedig is om haar avond aan vier Belgen te spenderen, en bovenal hun pizza's in vier stukken wou snijden en ook dat het mooi is om haar grootvader/vader zo te eren dat ook wij dat te weten moesten komen'.
Johan : 'de franse minister van verkeer. Er is nog heel wat te doen om de D en de N wegen fietsvriendelijker te maken.'
Geert : 'aan Polleke van La Chambre : doe zo voort jongen, je wordt een hele grote'.
12. Wat was het mooiste moment ?
Michel : 'net vòòr de regen boven komen op de col du Galibier. De man met het roze truitje voorbijsteken (de enige man die ze ooit voorbij staken nvdr)
Johan : 40 minuten dobberende ontspannen massage in de jacuzzi na aankomst
Geert : 'mijn huwelijksdag. Eindelijk van 't straat'.
U ziet, beste lezer, hoe verschillend en soms ook hoe gelijk deze mannen hun fietsavontuur ervaren hebben. Ik denk dat ze tevreden zijn over hun prestaties, en zo is het met mij ook gesteld. Tot later aan allen !!
Beste mannen, ik sta vol bewondering voor jullie bergprestaties! Het is dan ook met grote nieuwsgierigheid dat ik jullie volgende vragen wil voorleggen :
1. Hoe oud voel je je?
2. Waar heb je spijt van?
3. Wat was je beste eigenschap, wat was je grootste zwakte?
4. Wat was je beste culinaire ervaring?
5. Betrapte je jezelf soms op racistische of frustrerende gedachten?
6. Met welke wielrenner word je graag vergeleken?
7. Wat was volgens jou de meest humoristische situatie of uitspraak?
8. Wat was je meest gore fietsfantasie?
9. Welke fietsherinnering zou je liefst vlug vergeten?
Zondag 8 september 2019, glorie halleluja, Ansignan !
De laatste dag is aangebroken. Het vervult me met trots, maar ook wat weemoed. Aan alles komt een eind. De 800 kilometers zijn afgemalen. Zonder ongelukken, zonder ziektes of andere calamiteiten. Twee platte banden, dat is het bilan.
Morgen is het maandag, dan komen de vragen van Proust op de proppen. Ik ben reuze nieuwsgierig!!
Geert rijdt vandaag, er staan 95 km op het programma voor ons drieën. We blijven in de Herault, die mijn hart gestolen heeft. Het kan ook de Haute Lanquedoc zijn, zo juist weet ik het niet, maar het is een golvende, groene, lieflijke streek. Voor we vertrokken hebben we van de man met de droesemogen nog wat eigen kweek gekocht : ail de l'ours, caviar de champignons, confit de pastèque, ingelegde tomaten met eekhoorntjesbrood en een grote pot augurken. Allemaal lekkerrr!
Onze boodschapper heeft de markt gedaan en schotelt ons verse geitenkaas voor op de place Charles de Gaulle in Murviel-les-Béziers. Een man die zich vermomd heeft als burgemeester komt vragen waar we vandaan komen. Waar hij vandaan komt vertelt hij niet. Mijn twee kompanen leggen zich plat op de grote markt om de kaart te bestuderen, dorpjes worden nauwkeurig opgeschreven. We mogen niet te veel afwijken van onze route, de tegenwind maakt het al lastig genoeg.
De wijngaarden van de Lanquedoc palmen het landschap in. Hoeveel kilo's druiven worden hier niet gekweekt!
In Bize Minervois, staat de garrigue er zwartgeblakerd bij. Hier heeft het lelijk gebrand. Toevallig kijkt Johan even later in de krant bij een tussenstop. De brand was de vorige dag, zo blijkt. Johan blust nog wat na. Helaas niet voldoende, de brandweer komt alweer aangerukt. Wat een hete tijden!
Michel wil een fotoreeks maken van de wijngaarden. Vooraanzicht, zijaanzicht, bovenaanzicht, het is geen gezicht. En Geert roept ons op om vlug te komen want de chambre d'hôtes heeft een zwembad en een pingpongtafel en wordt gerund door 2 Engelse mannen, die speciaal voor onze boys een boysroom hebben geprepareerd. We duiken nog even in de jacuzzi en het zwembad en zijn helemaal klaar om iets te gaan eten. Het wordt pizza in een zieltogend restaurantje, waarvan het mevrouwtje ons alles vertelt over de transhumance en de bijzondere man die haar grootvader was. Ze kijkt nauwlettend toe of we nog wel luisteren, wegdromen hoeven we niet te proberen, want ze wil zekerheid of we wel begrijpen wat ze zegt. Zo niet, zal ze het eens opnieuw vertellen.
We moeten toch écht wel vertrekken en schuifelen zachtjes naar de uitgang en richting ons bed. Voor ons ruim genoeg, the boys moeten stil opgebaard op hun rug liggen, hun bedje is slechts 80 cm breed. Lits séparés!
Vandaag ben ik chauffeur van dienst. Ik spoed me op weg en stop bij de eerste bakker die ik tegenkom. Brood te pakken krijgen lijkt eenvoudig, maar hier is dat niet zo simpel, want de streek is heel dun bevolkt. Met twee baguettes onder mijn arm ben ik al zeker dat we niet van honger gaan omkomen. Het is zonnig en de natuur is prachtig. Groen en groen en nog groener dan groen. Uitgestrekte bossen (ik denk loofbossen, maar Geert corrigeert me en zegt dat het naaldbossen zijn), waar ik met mijn auto doorsnijd. Het kost niet veel moeite om in die bossen hele scharen trollen en snotgurken te zien, die met hun mansgrote handen forellen uit de beken scheppen en hazen bij hun oren uit hun holen trekken. Als kind zou ik vast geloofd hebben dat ze ook wel kindjes aten en vreselijk konden rollen met hun bolle ogen. Hoe meer je zou smeken om terug naar huis te mogen, hoe afstotelijker ze zouden lachen en bekketrekken.
Maar nu zit ik veilig in de auto en lach de trollen vierkant uit. De wind is fel en ondanks de volle zon is het koud buiten, amper 14°C. Ik rijd kilometers en kilometers en kom geen levende ziel tegen. Een paar uitgestorven dorpen en verder altijd maar die bomen. Verderop wordt het vlakker en nog meer woeiende waai met echte rukwinden. Achteraf vertellen de mannen dat ze Johan bijna kwijt waren in de rukwindendans. We hebben afgesproken in het dorpje Le Caylar en ik zie dat het vlak tegen de autosnelweg ligt. Vreemd is dat, zo dikwijls hebben we die autobaan al genomen (Clermont Ferrand naar Béziers, Montpellier) en nooit geweten dat er zo een bar land achter lag.
Het dorpje is niet veel soeps maar heeft wel een mooie 'arbre sculpté" op de markt staan. We eten aan de voet van die boom en proberen een graatmager katje wat te voeren, maar het hapt niet echt toe. Arm beestje, het zit vast boordevol wormen.
Vol energie vertrekken de mannen terug voor de verdere tocht, ik zie ze pas 's avonds terug aan de chambres d'hôtes van Joncels. Een heel merkwaardige villa met heel merkwaardige mensen. Ze noemen het een villa, maar eigenlijk is het een soort mas van heel lang geleden, even zo lang beheerd door dezelfde familie van kunstenaars. Het is er groot, oud en stoffig. We krijgen een heel appartement tot onze beschikking met twee slaapkamers en dan nog eens 2 mezzanines. In de mas wonen ook twee honden (chow chow), die knorren als varkens en een of meer poezen. De heer des huizes is een verzopen man met zijn haar in een staartje, maar hij is erg guitig en charmeert graag 'madame' (dat ben ik). Zijn vrouw schildert (en kookt voor ons) en zijn schoonvader (van 94 jaar) maakt al heel zijn leven, dag na dag, houten sculpturen. Ik kan geen plaatsje in de grote mas bedenken waar geen kunstwerk van de man hangt, staat of ligt. Ze zijn bevreemdend mooi, we geraken er niet op uit gekeken. Ze doen wat denken aan de spookachtige figuren van Dali. Maar, ze zijn niet te koop. Hoe jammer, al die prachtige dingen. Later op de avond zien we de oude man met zijn stok en.....hij heeft ook een staartje in zijn haar. Aandoenlijk grappig.
We krijgen een lekker avondmaal met de nodige animatie van Alain, die ons vol alcohol giet. Daar worden we ontzettend vrolijk van en Alain ook (want die drinkt mee vanuit de keuken). Gelukkig is het niet zo erg dat de houten sculpturen tot leven komen en mee beginnen feesten. Dat zou pas hallucinant zijn.
Aangeschoten kruipen we in onze nestjes, de spinnen in alle hoeken van de kamers zijn ook al gaan slapen en buiten wachten nog honderden takken, boomstronken, knoesten om bewerkt te worden door de kunstzinnige handen van de 94-jarige kunstenaar. Wat een prachtige kerel !!
donderdag 6 augustus 2019 de mens die geen ezel is
Uzès, je was prachtig verlicht, maar we komen vandaag niet terug. Neen, We fietsen onder het stadje door langs kleine pittoreske baantjes. Rustig, zonnig, wind actief aanwezig.
Michel is chauffeur en boodschappenjongen en ontdekt -te laat- dat hij zonder portemonnee in de winkel staat. Dan maar in natura betalen. Of toch niet, hij heeft een paar centen op zak, de winkeldame geeft hem waar voor zijn geld.
Het is leuk rijden ondertussen, maar pssssjjt pssssjjjt pssssjt, daar ontsnapt lucht uit het achterwiel van Johan. Band plat, niet getreurd, nieuw bandje steken. Geert heeft een NIEUW bandje zitten, getuige het elastiekje dat errond zit. Bandje heeft een gat. Je houdt het niet voor mogelijk, twee jaar geleden hadden we exact hetzelfde scenario. Mannen rijden plat en steken het foute bandje terug in de verpakking en denken dan dat het een nieuw bandje is. De enige die MISSCHIEN nog écht nieuwe bandjes heeft is Michel, maar die staat zonder portemonnee bij de winkeljuffrouw. Gelukkig is Johan een erg handige Harry en kan hij ook bandjes plakken, zelfs met verduurde lijm en vergane plakkertjes. Bandje opgepompt en samen terug de fiets op. Michel wacht ons op aan de rand van het dorpje Sauve en heeft een picknickplaatsje gevonden aan het riviertje. Alles bij elkaar valt de voedselvoorraad best mee, we sterken goed aan.
Johan, de rusteloze snuffelaar, heeft een grote hond gevonden. Hij stapt trots met het beest aan de leiband de parking op, op zoek naar zijn baas. Baasje gevonden, wij tevreden, nog een hond erbij in mijn fietszak, c'est trop ça. Het is al genoeg dat al dat gerief van die mannen er in moet.
We vertrekken welgemutst verder, maar het valt wat tegen, het is toch wel een erg drukke baan, waar we langs rijden. Geert zoekt een alternatief en dat mag er wezen. Langs de Herault, waar zonnekloppers half in, half uit het water dobberen en hangen, volop in het groen, the middle of nowhere....het lijkt schitterend. Maar : aan elk voordeel hangt een nadeel. Er moet geklommen worden. Het wordt een pittige klim en ik zie mijn batterij zienderogen achteruit gaan. Tot boven gaat nog net. Het stuk daarna daalt aanvankelijk en doet mijn brommertje met verve. Daarna wordt het moeilijker. Nog 3 km te gaan, Geert neemt over en ik stamp voort op zijn koersfiets. Gelukkig heeft Michel een duidelijke foto doorgestuurd van de zijslag die we moeten nemen voor de chambres d'hôtes, even voorbij Le Vigan. We hebben meer dan 100 km gefietst, moe, verhit, hongerig.
De frisse lady of the house serveert ons nog een table d'hôtes die er best mag wezen, nog een digestiefke van het huis en we duiken alweer tevreden ons bedje in.
Voor u, beste lezer heb ik nog een raadsel : misschien kent u een metsersdecolleté ? Maar weet u ook wat bedoeld wordt met een zinklaag op een metsersdecolleté ? Het heeft te maken met de pijn en smart die een wielerman leiden kan. Graag uw antwoord via de reacties. Wie juist antwoordt ontvangt een pot soep van 'Soep van de fiets'. Asap. Raden maar !!
de hort op
